Het past niet in het recht toe recht aan beeld van de stenentijdperkman. Ik geef je een ander voorbeeld. Wij kijken allebei naar een steen of nog beter een schilderij. Het schilderij roept bij ons allebei een verschillende ervaring op. Mijn andere ervaringen, voorkennis, smaak, en gevoelsleven maken dat ik een totaal andere ervaring krijg als jij en andere eigenschappen die triggeren. Het enige wat overeenkomt is dat wij het zelfde label (woord) koppelen aan een oorzaak in hetzelfde tijdruimtecontinuüm. Als ik later de naam van schilderij noem breng jij jouw eerdere ervaring in herinnering en ik de mijne. Wij steken een geestelijke vinger uit in dezelfde richting maar wijzen naar iets verschillends zonder ons daarvan bewust te zijn.Q schreef op 27 november 2003 @ 00:51:
Lasker
Het is een beproefde tactiek om de onzekerheid van ervaring door zintuigen e.d. te gebruiken om het fysische wereldbeeld te ondergraven. We zien wel een steen. Maar wat veroorzaakt die ervaring? Is het niet een grote voor-de-gek-houderij? Feitelijk trekt men de betrouwbaarheid van de ervaring in twijfel. We weten niet echt wat een ervaring veroorzaakt. Maar moet men dan ook niet die ervaring in twijfel trekken dat men ervaart? Nee, want er is toch duidelijk 'iets' dat twijfelt? Maar wat is dit iets dan?
Zo is het ook met Liefde en met alle denkconcepten waaraan wij een label hechten. Zelfs een cirkelsymbool roept bij mij nog een andere ervaring op dan bij jouw. De stenentijdperkman denkt steen is steen, maar de realiteit is niet zo eenvoudig. Ervaringen koppelen labels aan veroorzakers van ervaringen, meer niet. Wetenschap kwantificeert die ervaring en probeert zo harde koppelingen te verzamelen. Maar niet alle ervaringen laten zich kwantificeren of zelfs maar meten en daar ligt het manco van de wetenschap. De stenentijdperkman negeert de ervaringen die zich niet laten kwantificeren, omdat hij de wereld begrijpelijk en overzichtelijk wil houden, want hij is geïnteresseerd is in controle en macht en niet in ervaren. Kennis is macht. Macht is wat het ego wil, macht over zijn medemens, macht over de natuur, macht over zichzelf. Ook het ego wil god zijn, maar niet door ervaren, niet door op te lossen, maar door met zichzelf op te blazen met macht. Dit is een heel ander godsbegrip. Deze god is zoals we die kennen van oude strijdgoden Thor en Zeus die de aarde doen beven, supermensen.
Men maakt zichzelf wijs dat men de steen kent. Maar wat men van de steen kent is vaak net genoeg aspecten om er een label eenduidig aan te hechten. Die labels worden in onze hersenen aan andere labels gekoppeld en zo krijgt de steen een plaats in ons voorstellingsvermogen. Het idee dat wij de steen kennen is een illusie die opgeroepen wordt door de aard van onze hersenen.Door sommigen wordt God ook gezien als een ervaring. Komt het bessef van God voort uit een (sterke) (gods)ervaring. Met het bovenstaande verzwakt men de zwakke basis alleen maar meer. Kunnen de fysicalisten zich nog beroepen op het gegeven dat in ieder geval de steen kunnen kennen. Dat is geen 100% betrouwbaarheid, vanuit het perspectief wat wij eerder beschreven. Het is echter wel veel betrouwbaarder dan de Godservaring die in vele varianten voorkomt, en vaak ook afwezig is.
God wordt echter ookwel gezien als een logische conclusie. Het vereist echter een bepaald denkniveau om God te herkennen (Niet alle mensen zijn in staat om dat denkniveau te bereiken. Niet ieder mens kan mooi zijn). Neem afstand, bekijk het geheel, overzie het geheel, herken het patroon: A Beautiful Mind.
Wie de steen ziet zal niet twijfelen aan de steen. Die de steen niet zien, hebben geen redenen zijn bestaan aan te nemen. Zonder associatie in de hersens is er geen steen.Toch zie ik in deze tekst dat onze mening niet zoveel verschilt. De samenleving met geweld, maar ook genegenheid ontstaat simpelweg omdat mensen zo biologisch in elkaar zitten. Dat is logisch. Een soort die zichzelf te gronde richt sterft uit. Het is bijna onvermijdelijk dat een samenleving zich zo zal ontwikkelen. Moraal is niet ingebakken als hoog verheven ideaal, maar is niet anders dan bepaald gedrag waarvan wij menen dat het "goed" is. "Moraal" is een logisch gevolg van onze natuur, maar de reden die wij beiden aanvoeren verschilt.
De eskimo op een ijsschots. De atheist op wetenschap. Heerlijk, de beeldspraak. Maar meer is het niet. Want als argument dat God de oorsprong is van alles wordt niets anders dan een soort beroep op 'common sense' gedaan. Dat zie je toch? Als je dat niet ziet, ben je een Eskimo. Of een persoon uit het stenen tijdperk die zich te veel hecht aan het materialisme. Dan denk je simpelweg niet op het juiste niveau. Dat kan verder niet uitgelegd worden. Dat jij het niet ziet ligt aan jou.
Goed en kwaad zijn geen eigenschappen van handelingen of gebeurtenissen ook al lijkt dat zo. Dat is niet meer dan de projectie van de moraal op het menselijk handelen. Zoals ik al eerder stelde: goed is wat ons dichter bij God brengt en kwaad is wat ons verder van God brengt. En dat bedoelde ik letterlijk. God is niet afhankelijk van gevoel, rede of kennis of mystiek, is niet meetbaar in deze realiteit. Ik redeneer met jou om dat jij maar één taal spreekt, de taal van de ratio. De ratio duldt geen andere taal naast zich. Wat niet rationeel is, bestaat per definitie niet. God bestaat niet volgens de ratio, want God is niet meetbaar. Ook zal een rationalist iets logisch noemen als het noodzakelijk lijkt. Ik moord niet want als een ander mij vermoordt zou ik dat ook niet leuk vinden, vinden ze een logische redenering.Het is een interessante visie: God en de mens niet gescheiden te zien. Voor velen is dat waarschijnlijk prettig om je als 'goed' levend mens je een beetje God te wanen. Dat is goed voor het zelfvertrouwen, het ego.
Maar laten wij deze beschouwing van Goed en Kwaad eens nader bekijken. Het wordt voorgesteld alsof het iets is wat men kan uitbannen of verlaten. Al betreft het een geest of demon. Dat is echter een opvallende visie want Goed en Kwaad is meer een eigenschap van handelingen of gebeurtenissen. Het zijn labels om wat er om ons heen in de wereld gebeurt te categoriseren.
Iemand helpen is Goed. Iemand slaan is slecht. Het aardige is dat wij vervolgens ook mensen dergelijke eigenschappen toedichten, maar een mens is goed noch slecht. Het is zijn handelen. De moordenaar noemen wij slecht. Maar veroordelen wij hemzelf of zijn handelen?
Wat is het verschil?
Mijn vraag is echter: waarom willen mensen zichzelf als een deel van God zien? Waarom zijn ze niet tevreden met wat ze gewoon zijn: een Mens.
De rationalist leeft constant in het verleden. Het heden is het oneindig dunne snijvlak tussen verleden en toekomst. Als je erover nadenkt is het je al ontglipt. God vind je noch in verleden, nog in de toekomst, want God is een schepper die schept. Maar niet als een beeldhouwer die een werk maakt en zich dan over het resultaat verheugt, maar als danser die danst. Houdt hij op met dansen dan is er geen dans en is hij geen danser meer. Daarom vind je God alleen in heden. De rationalist kan het heden niet ervaren, hij verbindt voortdurend toekomst met verleden, maar het heden ontglipt hem. Wie God wilt vinden, houdt op met denken en gaat luisteren. Want God is in jou en God is nu.
Jezus sprak: "Als uw leiders zeggen: ziet, het Koninkrijk is in de hemel, dan zullen de vogelen des velds u voorgaan. Als zij zeggen: het is in de zee, dan zullen de vissen u voorgaan. Maar het Koninkrijk is binnen in u en buiten u.
Als gij uzelf zult kennen, dan zult gij gekend worden, en gij zult beseffen dat gij zonen van de levende Vader zijt. Als gij uzelf echter niet zult kennen, dan zijt gij in armoede, en gij zijt zelf die armoede."
[ Voor 4% gewijzigd door Verwijderd op 28-11-2003 01:45 ]