k995 schreef op maandag 3 februari 2025 @ 15:26:
[...]
Het bekendste van allemaal watergate bijvoorbeeld.
Witte huis, fbi & cia wisten dit allemaal en deden hun best dit te verstoppen tot de pers het lekte en zelfs dan was nixon bezig via die agenschappen het verborgent e houden en kon enkel ene dreigment van impeachment hem uiteindelijk ontslag doen nemen.
Congress dus.
Dat is de gevestigde perceptie. Biografieën van actoren uit die periode, ook latere interviews, schetsen een subtiel ander beeld. In die tijd was de top van de partij volledig dominant, Nixon was niet "hun" man, maar in afwezigheid van alternatief en met allerlei deals werd hij het.
Maar, zoals naar voren komt in de onderzoeken van Evan Thomas, Irwin F. Gellman, Conrad Black, Gary J. Bass, Michael Dobbs, Stephen E. Ambrose en Tom Brokaw komt een consistent patroon naar voren, in de woorden van menige actor onderdeel van interviews: Nixon would not share.
Hij brak de deals. Hij sneed de partijleiding af. Hij verschool zijn transactionalisme én zijn bindingen met niet-politieke netwerken achter zijn gecultiveerde personas, en ondermijnde de hierarchie van autoriteit van de partij.
Saillant. De enige die er onderzoek naar gedaan heeft en met geen woord gerept heeft over de beslissingsbomen in respons op Nixon's transactionalisme was ... Bob Woodward.
Nixon's einde was effectief een self-coup. De partij verwijderde hem, nadat hij zowel geblokkeerd als saillant gestimuleerd en gefaciliteerd werd in zijn paranoia.
De rol van de pers in deze, er kan nog veel over geschreven worden. Onder de streep is het drama zowel een strijd van journalistiek, als een voorbeeld van misbruik van journalistiek. Woodward en kornuiten, tja, ook bij Trump hebben we veelvuldig gezien hoe de oude bastions opmerkelijk waren in hun de-selectie van onderwerpen, onderzoeken en verslaggeving, en dan met name die specifieke oude club met de voeten in de Haberman kringen van toen - en die kringen zijn er nog steeds, enkel met een volgende generatie. En ook daar vallen heel veel zaken op bijzondere wijze met oude patronen op.
De meeste analyses tegenwoordig zijn het er wel over eens: had Nixon zich aan de stille deals gehouden, dan was er niets gebeurd, dan had hij de ruimte gehouden voor zowel zijn stuntelen als zijn successen, hij was dan geïntegreerd geworden binnen leiding van partij. Maar goed, hij werd vrij doelmatig gewipt.
Wederom, vanuit inertie van collectieve perceptie, opgebouwd vanuit films en mythe gepropageerd is bovenstaande al snel iets wat voelt als conspiracy theory. Probleem is helaas dat de daadwerkelijke research over al die tijd heen vrij goed in kaart weet te brengen hoe Nixon's disfuncties (en die waren er) vrij effectief gebruikt zijn geworden om hem in gedrag te laten ontsporen, waarna het als hefboom gebruikt werd voor een self-coup. Barbara F. Walters, recent nog in het nieuws gekomen vanwege haar research naar self-coups in de VS, heeft er nog een zeer interessante TED Talk over gehouden vorig jaar. Lang verhaal kort: Nixon was een chaos actor, maar liep vooruit op de agenda, en was geen chaos actor onder controle. So he had to go.
En ook zij plaatst kanttekeningen bij de rol van specifieke pers in het debacle.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.