CyBeRSPiN schreef op dinsdag 3 december 2024 @ 17:05:
Het tweepartijenstelsel draagt natuurlijk ontzettend bij aan de polarisatie. Heb me er nog niet zo in verdiept, maar is er ooit een kans geweest dat er een 3e partij aan de macht zou kunnen komen? Je hebt die Tea party en Independents, maar is er nu geen draagvlak om een nieuwe partij uit de grond te stampen die het wel van de GOP kan winnen?
Het zal zonder buy-in van de miljardairs cq eigenaren van het medialandschap waarschijnlijk sowieso niet lukken.
Toch is dit meer complex dan het op het eerste oog lijkt. Het is meer een issue van het ontbreken van een functioneel parlementair stelsel.
Anders gezegd: when Americans became independant, they got rid of kings, forgot about the lords, and neglected to take what was of use to learn from mistakes.
Het lijkt een twee partijen stelsel, maar functioneel is het primair een conflict dynamiek van oligarchie + might makes right versus rule of law + public industry. Dit is waar elke cyclus van autoritarisme in de VS op neerkomt, en wat zich continu probeert te laten gelden bij gebruik van krachten en componenten van het land - niet enkel politiek of politieke organisatie.
Daarbij komt nog dat de "Democraten" effectief enkel een partij zijn, als amalgaam van politieke stromingen die in een functioneel parlementair stelsel gewoon partijen zouden zijn, als product van het langzaam maar zeker overnemen van de ene na de andere partij, sub-partij en stroming van het rechts-conservatieve geloofssysteem door het probleem van oligarchie.
Het is zo lang geleden nog niet dat "De Republikeinen" louter een politiek front waren voor verschillende organisaties met verschillende ideologische kaders en zelfs verschillende ecosystemen. En dat is het bijna grappig zo triest als het is, maar die samengestelde dynamiek was pijnlijk vergelijkbaar met de in Nederland aanwezige pseudo-verdeling van VVD, CDA, PVV, D66, SGP, NSC et alii.
En de enige echte reden voor dat politieke front zat hem in de indringende effecten van de Koude Oorlog, én de bijzondere invloed van de post-OSS machtsdynamiek die daarbij uitermate hard aan de touwtjes trok en stap voor stap die samengestelde dynamiek collectieve identiteit verstrekte middels toepassingen van Cultural Engineering. Rauwe ironie dan ook dat de volgende iteraties / generaties van die club de controle zijn kwijtgeraakt aan waar ze zich bij die drama's aan bloot deden stellen.
De grote verschuiving kwam eigenlijk bij de Tea Party. Dat was in zijn begin niet eens een partij van extremisten, maar van gematigde conservatief-corporatisten, die vrij snel organisatorisch overgenomen werden door de papa's van veel toxische actoren die we tegenwoordig zelf en met verdere familie achter het invasieve drama van network state / crypto con / neofeudalism zien, en de toenmalige jongere garde van extremistische oligarchie zoals de broers Koch et alii. Die maakten de Tea Party tot een PVV, reduceerden het tot hefboom, en alles wat we de afgelopen jaren aan drama hebben kunnen zien in de algemene arena werd in die periode losgelaten binnen het bredere ecosysteem van rechts-conservatief. Wat daarmee, als altijd in menselijke respons op aanwezigheid van een Loudest Voice, opschoof, en doorsloeg.
De Democraten zijn zelfs nu nog niet echt een partij, in de zin van een uniforme stroming. Het wordt als product van NYT narratieven altijd afgedaan als gekibbel en chaos, maar in termen van politieke functionaliteit zijn de Democraten onder de streep het enige conforme politieke instrument wat er echt is, ook al zorgt de afwezigheid van een parlementair stelsel er voor dat veel van die functies binnen een semi-structuur van politieke organisatie plaatsvinden.
Dat gezegd, het patroon zou duidelijk mogen zijn, of we nu naar Democraten kijken, of Republikeinen, of het stelsel in zijn algemeen, er is één variabele die bij elke cyclus van autoritarisme in de VS keihard actor en aanjager is van ontwikkelingen. En dan juist niet primair in de politieke arena, maar in toepassingen gericht op subculturen, het omvormen daarvan, het samensmeden en onzelfstandig maken daarvan - het probleem van oligarchie. En dat zit diep in de VS. Heel diep. Men heeft er gewoon nooit mee afgerekend.
Voor ons hier in Europa ligt hier een bijzondere les. Immers, wij volgen op hun lijnen. Neem Nederland als voorbeeld, met het aanwezige degressieve belastingstelsel stimuleren we doelbewust een injecteren van accelerationisme in de reeds lang aanwezige Parade van Pen, op een voedingsbodem van narratief gedreven bankieren op geloofsgedrag wat langzaam maar zeker een consolideren van gesegregeerde subculturele dynamiek nestelt. Nederland kweekt exact hetzelfde probleem als aanwezig in de VS.
Het enige wat nog mist is de confessionele wederopstandig, in afwezigheid van breed-religieuze aanwezige subculturele geodemografie van voldoende schaal. Nog. De indicatoren voor trendpotentieel liggen er.
Er zijn interessante verkenningen die op tafel liggen bij het verschil tussen hoe wij de VS zien en hoe het echt in elkaar zit, in relatie tot hoe wij ons zelf zien, en de lijnen die wij volgen.
Als er één les vanuit politieke wetenschappen ligt voor wat de facto, als product van het effectief één cluster zijn van rechts-conservatief, rest van conforme politiek, dan ligt die bij de fout gemaakt door de Democraten in aannames ten aanzien van conformiteit aan het bestel door rechts-conservatief.
In de VS is dit de valstrik van bipartisanship. In Nederland is dit het aan tafel gaan met dat cluster van pseudo-traditioneel / alt / radicaal / extreem rechts-conservatief in de naam van bestuur en beleid.
De Democraten hadden effectief de Republikeinen elke keer zich zelf onderuit moeten laten halen, en aldus de mythos die gelieerde geodemografie omgevormd heeft tot stemvee met een strop om de nek door Republikeinen zelf om zeep te laten brengen. Ja, met consequenties, zeker. Maar zie waar ze nu zitten, de consequenties zijn nog meer bruut, en worden enkel meer bruut.
De Democraten hadden de keuze tussen korte pijn voor het land, en het struikelen van dat Might Makes Right offensief, of de lange pijn en het op magische wijze vertrouwen in magische structuren die op magische wijze de toxische tegenstander zo maar non-toxisch zouden maken.
En dit is het punt waarop de huidige oppositie én het huidige media landschap zit in Nederland. Ik leg het bewust op tafel, ook al is dit wreed om te doen - dat zal duidelijk worden als mensen hier even heel rustig stil bij gaan staan. Maar dit is een kritieke stressor dynamiek die altijd weer door autoritarisme uitgebuit wordt.
Ga je mee aan tafel? Dan geeft je toestemming.
Of we nu in de VS kijken, of in het VK, in Hongarije, of in het Nederlandse. Er ligt een lijn van toestemming die het mogelijk gemaakt heeft om de condities te scheppen voor de versnelling en consolidatie van autoritarisme waar we nu voor staan.
En dan komt het uiteindelijk weer op tafel als de realiteit hard aankomt, wie heeft het gedaan? Links / progressief / groen - het oude spook!
Zoals Hannah Arendt al deed opmerken, when everyone is guilty, no one is. En dat is hier de toepassing waar doorheen geprikt moet worden. Bij elke cyclus van autoritarisme zoekt het de vereiste toestemming, en die weet het te vinden in het mede schuldig maken van de tegenstander, die net als de rest van de samenleving het beoogde slachtoffer is. Maar eerst het zondebokje en de afleiding.
[
Voor 3% gewijzigd door
Virtuozzo op 03-12-2024 20:35
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.