HollovVpo1nt schreef op maandag 11 november 2024 @ 15:52:
[...]
Ik wil je post niet tekort doen door te focussen op één stukje, maar de wijze waarop Bernie Sanders is tegengewerkt door de DNC en de Clinton dynastie, inclusief de hyprocriete Debbie Wasserman Schultz, is onvoldoende besproken en belicht als je hebt over 'vieze spelletjes'.
 
Klopt, daar zit een evolutie in die best juist nu punt van aandacht is. 
Heel lang is de Amerikaanse politiek in toenemende mate een speelveld geworden van wat H.C. Richardson omschrijft als de wederopstanding van Amerikaanse oligarchie. We hebben dat heel lang genegeerd, maar gezien de consequenties is het zo'n slecht idee niet om dat onder de loep te leggen. 
Immers, een problematisch resultaat - bij de combinatie van a) die wederopstanding en b) het (als product van rechts-conservatieve investeringen in signaalmechanismen) verschuiven van cultuur-maatschappelijke gedragskaders en c) het probleem van de Derde Weg school - was dat het DNC in toenemende mate een bastion van rigiditeit werd. 
Ik heb het daar eerder over gehad, dat algemene probleem van Belief Traps, en hoe dat laagdrempelig kan leiden tot rigiditeit, waarna de geloofsartikelen langzaam irrelevant worden en men op geloofsvalstrikken en bijbehorende onveranderbare machtsdynamiek gaat bankieren. 
Op die tijdlijn waarop de Republikeinse partij het speelveld en gereedschap werd van oligarchie en zwaar gestoorde organisaties waren de Democraten aan de top zelf ook onderhevig aan invloeden. Aandachtspunt hierbij is dat tekstboek voorbeeld van rigiditeit. De DNC top wees alles af wat raakte aan status quo, en de kringen van advies werden steeds meer een drama van ego's die elkaar in de weg zaten. 
In algemene zin is dit niet zozeer een DNC probleem, het was een brede verschuivingen binnen alle dynamica van politieke economie in de VS. Krampachtige fixatie op status quo en kleine koninkrijkjes, kort gezegd, dat werd het normaal. 
Bernie Sanders was een van de eersten die er in slaagde voldoende eigen platform te krijgen om daar in conflict mee te komen, in die zin dat de kleine koninkrijkjes hem vrij instinctief als een bedreiging zagen voor die geloofsvalstrikken van status quo. 
Let wel, de ontwikkeling daarbij loopt over de periode heen waarin de DNC vasthield aan concepten die pas veel later volledig zonder fundament zouden blijken te zijn. Nogmaals, rigiditeit, geloofsvalstrikken. Bipartisanship! Rechtstaat! Ga zo door. Pas vele jaren na Bush vs Gore zouden anderen, op niet onvergelijkbare wijze als Bernie Sanders duidelijk maken dat het DNC zich vastgehouden had aan een idee, wat door de Republikeinen niet gedeeld werd. 
Robert Reich is daar een goed voorbeeld van, ook initieel door het oude DNC bastion gepasseerd en tegengewerkt, zo zijn er vele namen. 
Maar, dit is politiek. Amerikaanse politiek. Wij zien het als vuil spel, voor context van Amerikaanse tradities en gedragskaders was het normaal. Dat is voor ons hier nogal schrikken, want voor onze begrippen ging het heel ver. Voor hen daar was het onvergelijkbaar tam met wat we bijvoorbeeld binnen een GOP zagen - waar compromitteren en chantabiliteit doodnormaal onderdeel waren van de toolboxen voor selectie en promotie. 
Denk bijvoorbeeld terug aan Karl Rove, die altijd iedereen achterna liet zitten voor foto's en lekken en zo meer, als mechanisme voor (nota bene) cohesie. Als iedereen schuldig is, dan is niemand het!
Pur sang kunnen we de twee niet vergelijken. De een is structureel toxisch. Cohesie, selectie, promotie rust volledig op toxiciteit. De ander is vrij combative, zoals dat genoemd wordt daar, maar kent wel grenzen - er is altijd sprake van een proces van wisselwerking. 
Voor een DNC, en de politieke organisatie pur sang, is het een kostbare periode geweest. Het heeft ook menige schokken gekend, en zo langzaam maar zeker heeft Bernie de langste adem. Er is nog slechts één figuur van de oude tijd over, de rest heeft zelfs zeer persoonlijke confrontaties gehad met de consequenties van dat syndroom van kleine koninkrijkjes - terwijl de realiteit achter het masker van de tegenstander fundamenteel vijandig was.
Nogmaals: ons perspectief hier schiet (te) vaak tekort bij observatie van de VS. Er liggen flinke verschillen bij gedragskaders, en dat is maar goed ook. Op zijn minst omdat we kunnen observeren wat volgt, menige waarschuwing voor ons om niet dezelfde lijnen te volgen. 
Onze perceptie van vieze spelletjes, het komt niet in de buurt van wat normaal is in de VS. En dan moet helaas ook opgemerkt worden dat wat wij zien als vies, zich nauwelijks voorstelling kan maken van de spelletjes die zij daar als vies zien. Wij zien dat als drama van schurkenstaten en criminele oligarchie. Maar achter het masker was het al veertig jaar het normaal bij de GOP. 
Onder de streep heeft het DNC flinke ontwikkelingen doorgemaakt. De deuren zijn open voor grassroots, maar ook civiele organisaties, hun netwerken functioneren als mechanismen voor verbinding, maar ook financiering. Het oude bastion van het DNC van vroeger, dat is er niet meer. Maar, er is op dit moment reële kans dat het wel weer terug kan komen. 
We gaan nog heel wat narratieven rondgepompt zien worden om het DNC terug in de oude modus te triggeren. En dat, zou dodelijk zijn.
                    
 
                    Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.