Het is nog erger eigenlijk, er is gewoon geen beleid bij Trump. Er is wel agenda. En het verschil lijkt velen te ontgaan, maar het is verklaarbaar vanuit Trump's achtergrond en profiel. 
Even heel cru, Trump is weinig meer dan iemand die op instinct opereert, vanuit zijn vorming door Roy Cohn. Hij staat men twee voeten in maffia land, is rigide transactioneel, maar functioneel extreem stupide - hij heeft in zijn eentje nog nooit kunnen overleven, en kan gewoon niet omgaan met het idee van consequenties of rekeningen.
Dit maakt hem ideaal voor iets wat wij in het Nederlandse al heel lang niet echt meer kennen, een fenomeen van netwerkcorruptie wat zich verzelfstandigd heeft tot machtscluster. Netwerkcorruptie is al problematisch, veroorzaakt hoge kosten voor economie en samenleving, maar is inherent beperkt als fenomeen omdat het zich altijd zelf de das om doet. Wordt het echter een machtscluster, dan krijg je dus fenomenen zoals een Council for National Policy, Federalist Society of The Family / The Fellowship. 
De minst slechte manier om dat te bekijken is als een soort van baronnen die de handen in elkaar slaan en een eigen staat vormen die als kanker opereert binnen de echte staat. Langzaam maar zeker nemen ze die zo over, en vormen het om tot een reflectie van hun eigen ordening (feodaal drama), en managen het als een kerk. 
Beleid is een zaak van bestuur, van uitwerken van budget, van balans bij uitgaven en doelen - het is een conform mechanisme. Dit is precies wat Trump, maar juist de vectoren die hem gebruiken niet willen, het is onverenigbaar met hun denken, en hun doelen. 
Agenda, dat is een kader van stapjes uitgewerkt om langzaam maar zeker te komen tot een herordening zoals de baronnen het zich voor doen stellen. Zie het als toepassing van wat we special interests noemen, maar dan dus zonder enige grenzen, en met juist focus op het vernietigen van grenzen. 
Beleid is een toepassing waar je altijd balans moet houden tussen collectieve belangen, en individuele belangen.
Agenda is een toepassing waar je alles doet om voorbij te gaan aan collectieve belangen én individuele belangen om strikt het eigen belang leidend te maken voor alles en iedereen. 
Het transactionele van Trump is een instinctieve match met Agenda. Men hoeft Trump niet te overtuigen, je geeft hem gewoon een prikkel en een plek waar hij zich mee kan voeden, en hij laat jou alles doen wat je wil. Tijdens Trump's vorige presidentschap was daar wel nog een zekere mate aan strijd bij, Trump zocht het zelf dominant zijn. Anders gezegd, hij was altijd overal frontman van (nogal donkere en duistere) belangen van mensen aan wie hij als loser verplicht was, als president wilde hij voor de verandering volledig de baas zijn. De don, zogezegd. 
Daar is hij flink mee onderuit gegaan. Hij had zelf niets, geen middelen, geen financiering, niets. Dat is hem allemaal gegeven, en in dat proces ging hij er van uit dat wat hij kreeg, hij zich toegeëigend had. Bijvoorbeeld dat drama van nominatie financiering via DeVos & Alfa Bank, maar ook mensen en netwerktoegang. Met name dat laatste kreeg hij van clubs met agenda, en oligarchen met agenda. 
En toen kwam 1/6. Trump dacht dat de hele toolbox van hem was, en dat hij dus over kon nemen. Nu ja, op die dag is hij gestruikeld als chaos actor die alles naar de hand kon zetten, en is hij gereduceerd geworden tot een symbool. Verbonden maar plichtig aan zij die hem de toolbox gegeven hadden, want de mensen waarvan Trump dacht dat ze loyaal waren aan hem, bleken hem te gebruiken in hun loyaliteit aan die clubs en oligarchen. 
Onder de streep is Trump nog steeds de frontman die drama maakt en uitvoert wat anderen bekokstoven. 
Nu is dit absoluut al gevoelig genoeg, zeker voor mensen die vanuit het verhaal meegaan met het idee van beleid. Het is nogal wat, dat datgene waar je je aan doet verbinden nul focus heeft op beleid, en er enkel zit om zich zelf te voeden, en in dat proces dingen te doen die niets met beleid te maken hebben, maar effectief een stel bijzondere gestoorde mensen het mogelijk maakt om het land om te vormen naar wat zij zich voorstellen. 
En dat is nog meer gevoelig en confronterend, want dan komen we dus op een punt waarop het surrealistisch wordt. We kunnen ons gewoon niet voorstellen dat er mensen zijn, zoals bij dat voorbeeld van The Family, of the crypto bro neofeodalen, die enkel brood zien in het volledig afbreken van alles waar mensen iets mee hebben. Dat zij als een soort van film villains denkbeelden hebben à la middeleeuwen? Dat is een brug te ver. Het kan niet. Dus is het niet zo. 
Ik ben bij mijn verkenningen bij veel bijeenkomsten geweest van dit soort organisaties en clubs, het is surrealistisch. Totdat je bedenkt dat ze er al veertig jaar mee bezig zijn, en alles wat op die tijdlijn totaal gestoord leek, wel stap voor stap gerealiseerd is geworden. 
Hun agenda's, dat zou op tafel moeten liggen, want dat is het plan. De politiek? Het beleid? Het is enkel nog gereedschap in dienst van Agenda. Het echt moeilijke hierbij is dat de mechanismen niet direct herkenbaar zijn, ze maken gebruik van het prikkelen van gedrag van mensen om richting te geven aan ontwikkelingen, en dan met name middels een focus niet op resultaat, maar effect. Als een soort van curve ball in baseball, je kijkt naar de lijn die de bal moet nemen, en ineens is hij daar, vanuit de hoek. Niet vanuit de lijn.
En schuld van de media dat ze zich zo storten op uitspraken en relletjes in plaats van gewoon het feitelijke beleid naast elkaar te zetten.
Het is voor het Nederlandse ook moeilijk om een beeld van te krijgen, omdat we heel ander idee hebben bij hoe media werken / horen te werken. En ook hier speelt het issue van Agenda via gedragseffecten. 
Fox bijvoorbeeld is ontworpen als Loudest Voice. Het oude Ailes dossier was in dat opzicht een serieuze wakeup call om te lezen, men specificeerde toen al beoogd gedragseffect op de sector van media zelf. Als luidste signaal, met hoogste herhaling, met meest consistente aanwezigheid - het heeft effect geschapen op het gedrag van anderen. We nemen over, we volgen, we normaliseren. En dat is heel duidelijk bij het TV media landschap. De consequenties, ja, maar daar is men blind voor. 
Hetzelfde zien we ook bij het landschap van kranten. Het is onmogelijk om beleid te vergelijken, want aan een kant is dat er, maar het raakt aan heilige huisjes van de eigenaren van de kranten, en bij de ander is er geen beleid maar iets heel anders - Agenda. En dat resoneert met die eigenaren van de kranten. Een NYT is een tekstboek voorbeeld van dat soort dynamiek, en helaas heeft en NYT een enorm ecosysteem van verdere merken en ondernemingen, en dat levert productie van content aan wat zo'n enorm verschil gemaakt heeft met microtargeting in swing states, waar lokale media dood zijn na het opkopen ervan door Gannet (waar de eigenaren van een NYT eigenaren zijn). 
En dan komen we uit bij dat drama van Pink Slime netwerken. Bijna geen kip werkt er, het is innovatie drama van tech bros met geld van crypto bros en AI automatisering voor targeting en output. Met content die specifiek ontworpen is voor het neutraliseren van ongewenste onderwerpen, en prioriteit geven aan prikkels voor verkoop, consumptie, en normaliseren. 
Oh ja, het media landschap heeft serieuze rol gehad in dit alles. Maar dus ook kritieke functie er in. En dat laatste is voor ons hier moeilijk te verwerken. Wij maken geen onderscheid, we maken aannames ten aanzien van media - want het zijn poortwachters. Ja, maar niet van samenleving in de VS. Het zijn media in eigendom binnen rigide condities van sales. Die volgen op het meest extreme en luidste en meest aanwezige signaal want, sales.
Weet iemand of ze in de VS iets als een kieswijzer hebben of promoten?
Zou niet nodig moeten zijn met maar 2 partijen, maar toch...
Heh, ja. Er zijn best veel van dat soort gereedschappen. Maar ze zijn weinig handig of bruikbaar, want er is geen enkel vorm van controle of toezicht op. Het is veel meer een probleem van saturatie van de toolbox voor de burger, en het absolute merendeel is ook product van Pink Slime initiatieven. Het is beïnvloedingsgereedschap, het is niet het concept zoals wij het hier kennen. 
Er zit ook gewoon een heel basale valstrik in. Als je kandidaten wil vergelijken op beleid, dan is dat enkel mogelijk als alle kandidaten ook a) beleid hebben en b) dat ook als basis en doel hebben en c) ook bereid zijn om daar voor te werken en compromissen te maken. 
Anders gezegd: het heeft alleen nut als alle kandidaten conform zijn, dus het open bestel onderschrijven en er naar handelen. Is daar geen sprake van, dan is het enkel manipulatie. Want de toxische kandidaat komt zo over als conforme kandidaat. 
In de VS is dit minder aanwezig bij de presidentiële verkiezingen, het is veel meer iets van de Down Ballot verkiezingen, met name voor State Legislatures, maar ook voor Court Circuits en Sheriffs.
                    
 
                    Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.