mekkieboek schreef op zondag 3 november 2024 @ 21:50:
[...]
In een discussie bij (alweer) The Bulwark verdedigde een vd aanwezigen (ik kan haar naam niet meer terugvinden) dat Trump zowel symptoom als fenomeen is. Dus ja, Trump is symptoom en het is niet Trump wat een issue is maar alles wat op de achtergrond speelt, enfin dat waar jij bij herhaling hier op wijst. Maar tegelijk stelde ze dat Trump ook eigen kwaliteiten heeft (wat die ook mogen zijn) waardoor juist hij zo goed gedijt in het ecosysteem.
Stel Trump moet zich terugtrekken om gezondheidsredenen, denk je dat JD Vance net zo goed de maga menigte enthousiast kan houden?
De lens van netwerk theorie is inderdaad net zo van toepassing als die van neurolinguïstiek en de studie van gedragswetenschappen.
Juist nu Trump, geheel conform dat oude draaiboek van Paul Weyrich, gereduceerd is van chaos actor tot symbool is het van kritiek belang om te onthouden dat Trump symptoom is, product van diepere en bredere oorzakelijkheid die er langer was én zal zijn dan Trump, en netwerkfenomeen, product van diepere en bredere organisatie die er langer was én zal zijn dan Trump.
Dit is van kritiek belang. Het is ook waarom al die investeringen in grassroots organisatie zo belangrijk zijn, want het systeem is op zijn minst erg in termen van gedragskaders én netwerkdynamiek op de hand van die twee problemen.
Ik heb de vergelijking al eens eerder gemaakt, de facto zijn de Democraten niet enkel het enige gereedschap wat de bevolking heeft om zijn collectieve nek uit de strop te halen, men moet ook beseffen dat men de facto ondanks numeriek overwicht in de positie van de Rebellen zit, en de Republikeinen in de positie van het Imperium.
Asymmetrisch conflict, in reverse.
Het is bijzonder zuur dat de VS zo gecultiveerd zijn geworden voor geloofsgedrag. Het is allemaal verklaarbaar, we weten vanuit onderzoek dat machtspolitiek intrinsieke relatie heeft met bankieren en navigeren op narratief en niet op realiteit (want daar liggen de consequenties en dus de rekening die men niet wenst), we weten vanuit onderzoek dat het selectorale model drijft op toxiciteit van gedragskaders. Maar al weten we al dat en nog meer, het fundamentele probleem blijft.
Amerikanen volgen primair narratief. Het is eigenlijk een tekstboek studie in wat volgt wanneer de groepsdynamiek problematiek overneemt van individuele cognitieve dissonantie vanuit aanwezigheid van gecultiveerd verslavingsmodel voor narratief. Zover zelfs dat men in met name dat rechts-conservatieve ecosysteem er zelfs niet om maalt wanneer het narratief gedumpt wordt, om een volgend, erger en zelfs vaak conflicterend narratief te gebruiken.
Het meest pijnlijke en gevoelige voorbeeld daarvan is te vinden bij de religieuze geodemografie van de VS. Jesus doesn't matter, his message is irrelevant, except as a use case for power.
Dit is nog wel het meest bepalende bij elk vraagstuk van "what happens next" en "what if". Wie de mechanismen en machinaties van narratief beheerst in de VS kan elke toestemming krijgen. Dus ja, ook een Vance kan relatief probleemloos als Weyrich's idee van establishment actor na het tot symbool reduceren van de chaos actor) invulling geven, en daar toestemming voor krijgen. Het media debat is daarbij een non-issue. Gevoelig of niet, de grote bepalende media zijn een tekstboek voorbeeld van effectief obeying in advance. De machtsdynamiek van nieuwe oligarchie helpt daar absoluut niet bij.
Maar, ondanks de moord op Local News (ook gewoon georganiseerd, zie initiatieven als Gannet voor handelen maar ook netwerk en oorsprong) en zelfs ondanks de atomisering van Twitter en sociale media (waar als Trump niet wint Musk nog wel eens hard in de problemen kan komen met alle Soviet Sovereign Wealth Fund oligarchen vertegenwoordigd in zijn overname van Twitter, zie bijvoorbeeld de kring van Petr Aven & zoon), zelfs ondanks de saillante en behoorlijk consistent illegale rol van kerken in masseren en vormen van publiek debat - toch blijven sociale kringen van grassroots (waarbij opvallend genoeg juist zwarte vrouwen verbinding zijn over en binnen alle segmenten van sociale geografie, ook blank en latino) ook effectief als communicatiemechanisme.
Ergens is er meer dan één historische echo van resonantie daarbij, sociologen hebben het vaak over equivalent van underground signal mechanisms, dat klinkt wel heel erg over the top, maar in termen van functie binnen het speelveld zit er wel heel wat in.
Daarom ook die diepe focus van social media capture, black twitter was een meetbaar fenomeen, opmerkelijk genoeg bestaat het nog steeds. Hetzelfde bij sociale functie focus, reader / book clubs en zo meer, met name vanuit kerken zijn die netwerkfenomenen extreem op de korrel genomen. Het is wel een vraag of dat zo slim was, maar goed.
Kijk, MAGA enthousiast houden is het punt niet. Het is een marginaal segment, opgepropt met ingehuurde actoren (tegenwoordig lijken we het wel vergeten te zijn, maar vrijwel al die actoren die als sturing functioneren van het MAGA fenomeen zijn herleidbaar tot hetzelfde cluster van Koch ingekochte failed talent wannabes van telkens dezelfde 2 á 3 pseudo talent agencies. Zelfs nu nog komt het met regelmaat naar voren hoe mensen ingekocht zijn, van Vance en zijn Auto workers drama, tot Trump en zijn "rallies". En ja, ook de PAC/SPAC poll workers.
De Republikeinen volgzaam houden is ook het punt niet.
De machtsclusters zijn al helemaal het punt niet. Een kern van zo'n 20 miljardairs (slechts de minderheid is Amerikaan) bepaalt rol en functie daarvan.
De dominante vectoren zijn ook het punt niet. Ze delen het draaiboek, ze delen narratief en symboliek, ze zijn het eens over dat "council of elders" concept van feodale sturing, ze delen gedragskaders, en het is allemaal "might makes right" drama.
Vance die overneemt van Trump, of wie dan ook, is puur een transitie. De GOP is daar geen factor meer in, wat eerst zelfstandige maar autoritaire politieke organisatie was, is volledig onzelfstandig tegenwoordig. Plichtig.
Trump is een symptoom ja. De ziekte, los van al die complexiteit van machtsdynamica, dat is een gekweekte ziekte. De ironie is wel opmerkelijk, al die drama's van "omg covid hoax en covid by design", maar in termen van cultuur-maatschappelijke mythologie en mentaliteit zijn de VS behept met een zorgvuldig gekweekte ziekte.
We kunnen die zelfs benoemen, maar we willen zelfs nu nog het eigenlijk niet echt weten. Ook wij hier, want wij volgen dezelfde lijnen van ontwikkeling, met name van die cruciale gedragskaders en mythos.
Even terug naar inmiddels langer dan een decennium geleden:
Sociopathic Society: A People's Sociology of the United States
Voor wie wil weten hoe het überhaupt kan dat het vervormen van een samenleving mogelijk is, het is niet moeilijk. We zijn mensen, ons brein is geëvolueerd op patroonherkenning en dat maakt zo ontzettend veel mogelijk, maar het maakt ook kwetsbaar voor disfunctionele actoren die onze prioriteit voor verhaal als mechanisme weten te misbruiken met narratief.
Een goede studie naar de realiteit van aanwezigheid van dat soort figuren en organisatie, alsmede hun methodes en mechanismen (waar ook weer netwerkfenomen keihard bij op tafel komen, in weerwil van onze overtuigingen van individualiteit) is te vinden in de onderzoeken naar een van de twee grootste aanjagers van al dit drama. We kennen het als The Fellowship, The Family.
Jeff Sharlet heeft vanuit observatie binnen de kliek er een behoorlijk goed boek over weten te schrijven, en het is uiterst handzaam om zaken in perspectief te kunnen zetten, en de problematiek te leren herkennen:
The Family: The Secret Fundamentalism at the Heart of American Power
Voor wie het boek geen optie is, er is bij Netflix een serie van gemaakt. Niet helemaal hetzelfde, maar cruciale aspecten van methodologie, focus en netwerkfenomenen zijn er wel best goed bij aanwezig, en worden ook goed uitgelegd:
The Family
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.