Interessant stuk in The Guardian, van de hand van Robert Reich, over polls, perception en the werking van het publieke debat. Met observaties die raken aan onderzoeken naar rol, functie en gedrag van media.
Donald Trump is gaining on Kamala Harris in the polls. I have some theories why.
Bot gesteld:
With less than 40 days until election day, how can it be that Trump has taken a small lead in Arizona and Georgia – two swing states he lost to Biden in 2020? How can he be narrowly leading Harris in the swing state of North Carolina? How can he now be essentially tied with her in the other key swing states of Michigan and Wisconsin?
Functioneel is dit iets in het verlengde van de vraag hoe het kan dat een chaos actor bereik heeft in media, en dus het publieke debat. Dat is immers waar perceptie van mensen gevormd wordt, en waar de richting van hun gedrag bepaald wordt.
Het is al eerder voorbij gekomen, vanuit onderzoeken in mediastudies, cultuurwetenschappen, maar ook netwerk theorie. Reich loopt netjes de gebruikelijk stellingen en verklaringen af, maar legt de vinger op iets waar zelfs nu nog te weinig stil bij gestaan wordt.
Bandbreedte.
Klinkt misschien vreemd, maar alles van signaalmechanismen heeft een zekere bandbreedte. Dat is ook van toepassing op het publieke debat, op media zelf, en op ons eigen vermogen bij en/of onze eigen inclinatie tot verwerking van informatie.
Het maakt daarbij niets uit of die informatie uit rauwe data bestaat, mooi verpakte feiten, leugens of zelfs maar ruis. Er is beperkte bandbreedte. Reich gebruikt de correctie term hier:
asymmetric information.
Dat raakt aan de fundamentele aard van het zich uitspelende conflict,
het is een asymmetrisch conflict.
In algemene zin zien we bijvoorbeeld het politiek conflict binnen termen van een binaire tegenstelling. Het is Democraten, het is Republikeinen. Binnen context en condities van het Amerikaanse bestel is dat ook zo, maar het is geen evenredige verdeling.
Politiek is op zich zelf reeds een machtsdynamiek. En binnen omstandigheden van de Amerikaanse Politieke Economie is het de afgelopen decennia steeds kleiner geworden als machtsdynamiek. Citizens United is absoluut een van de grote aanjagers van die verschuiving geweest, maar ook de opkomst van een Tea Party en de Corporates heeft bij de Republikeinen de deuren opengezet naar veronzelfstandiging: het verworden van een beslissing en bepalend politiek mechanisme tot een steeds meer uitvoerend en afhankelijk mechanisme.
Het volgt op dezelfde lijnen van de huidige cyclus van wederopkomst van het oude probleem van Amerikaanse oligarchie.
Kort gezegd heb je dus een politieke dynamiek, waar Republikeinen voor kaders van beleid alsmede functionele beperkingen van de dynamiek zelf al dik vier decennia dominant zijn - waarbinnen Democraten dus moesten functioneren.
En dan een dynamiek van politieke economie, waar de Republikeinen het dominante gereedschap zijn geworden van een toenemend bepalende niet-politieke machtsclusters die de aanwezige kaders voor beleid nog verder uitgehold hebben - én zowel het politieke als het publieke debat zelf functioneel ondermijnd hebben.
Onder de streep zaten en zitten de VS met een samengestelde maar dominante rechts / conservatieve / corporatistische / religieuze machtsdynamiek. En zelfs wanneer Democraten in een positie van politieke macht waren, was er geen voetafdruk of platform daarbinnen voldoende om politiek effectief dominant te kunnen zijn.
Dat is een asymmetrische verhouding. En dat is uitermate significant, al wordt er weinig aandacht aan besteed.
Om een analoog van pop culture te gebruiken:
de dominante machtsdynamiek is dat wat een Palpatine accepteert, en zelfs verkiest, vanuit de cumulatieve inertie opgebouwd en de langdurige beheersing over middelen & gebruik van staat / overheid. De Democraten zijn de kliek van Mon Mothma.
Het is die asymmetrie aanwezig bij elk aspect, elk domein, elke rol en functie binnen het interne conflict die centraal staat. Reich maakt de correcte observatie dat dit ook van toepassing is op media en het publieke debat.
Om het even scherp te stellen:
By now, almost everyone in America knows Trump and has made up their minds about him. Recent polls have found that nearly 90% of voters say they do not need to learn more about Trump to decide their vote.
But they don’t yet know Harris, or remain undecided about her.
Trump is exploiting this asymmetry so that when it comes to choosing between Trump and Harris, voters will choose the devil they know.
This requires, first, that Trump suck all the media oxygen out of the air so Harris has fewer opportunities to define herself positively.
Americans who have become overwhelmed by the chaos are tuning out politics altogether, especially in swing states where political advertising is nonstop. And as they tune out both Trump and Harris, Trump is the beneficiary, because, again, he’s the devil they know.
In other words, Trump is running neck-and-neck with Harris not despite the mess he’s created over the last few weeks but because of it.
Dit patroon is inherent aan structuur en subcultuur van Amerikaanse media. Zelfs toen Harris het initiële grote momentum had en de historische valstrikken te vermijden - van het vormen van perceptie daarbij door de D.C. Press Corps dynamiek te laten bepalen - zelfs toen bleek dat er weinig tot geen wegen waren voor opbouw dan wel gecontroleerde toegang tot platform voor bereik - en dus scheppen van draagvlak.
In hoge mate is dit gecompenseerd op de grond. Campagne werk. Veldwerk. Meetings, conferenties, bijeenkomsten. Waarbij opvalt dat waar men wel platform heeft de introductie, kennismaking en presentatie meetbare effecten heeft voor correctie / schepping van perceptie t.a.v. een Harris campagne. Wat verklaarbaar is, maar het maakt het probleem an sich eigenlijk enkel maar meer evident.
Dit asymmetrisch conflict was ook aanwezig in andere landen waar autoritarisme opflakkerde. In het VK bijvoorbeeld is men daar wel wakker bij geworden:
Why Media Reporting on Rise of Far-Right in European Elections is ‘Breathing Fire in the Dragon we Have Most Reason to Fear’
Hier in Nederland lijkt de les nog niet geleerd. Integendeel. Er zijn wel signalen in de marge, maar niet bij de voor politiek en publiek debat bepalende signaalmechanismen. Bot gesteld:
het gedrag van en binnen media bij de problemen van bandbreedte en asymmetrie is en blijft ongewijzigd.
Nu ja, we hoeven maar naar de VS te kijken om te zien wat daar de consequenties van zijn. Het is echter maar een vraag of of ons mediadebat dat ook wil. Want, als we dat doen, dan volgt een onvermijdelijke confrontatie met het gegeven dat we exact dezelfde ontwikkelingen, exact dezelfde toxische gedragslijnen en exact dezelfde scripts & toepassingen hier al een decennium het ecosysteem van informatie als mechanisme voor perceptie (en dus gedrag) laten bepalen.
Ergens zullen redacties de spits af moeten bijten en de hand in eigen boezem steken, vooraleer er een begin gemaakt kan worden met weerstand tegen autoritarisme - de vele reeds genormaliseerde
gedragskaders daarvan.
Finally, Trump’s strategy necessitates that he refuse to debate her again, lest she get additional positive exposure (hence he has turned down CNN’s invitation for a 23 October debate, which she has accepted).
Ja, dat was voorspelbaar. Bandbreedte. Trump is in hoge mate gevormd door
Roy Cohn en andere fixers van georganiseerde misdaad, allemaal met de voeten in een tijd waarin men dagdagelijks oefening kreeg in manipulatie van media debat voor publiek debat voor subversie van de structuren waar mensen zich aan vastklampen alsof ze mensen op magische wijze zullen redden.
We staan daar te weinig bij stil. Ons perspectief op hoe we in elkaar zitten als mensen is incompleet, en te vaak in hoge mate niet correct.
Researchers on cognition have long known that negative messages have a bigger impact than positive ones, probably because in evolutionary terms, our brains are hard-wired to respond more to frightening than to positive stimuli (which might explain why social media and even mainstream media are filled with negative stories).
We zijn geëvolueerd als component van natuurlijke condities. Vanuit die evolutie hebben we niet-natuurlijke condities geschapen, en van daar uit hebben we beschaving opgebouwd - voor het overleven en ontwikkelen van de soort en alles wat daar bij hoort. Op zich prima, noodzakelijk ook, en lonend, maar onze evolutie heeft ons geen vorming gegeven voor omgang daarmee. Kan dat ook niet.
Terwijl die vorming bitter noodzakelijk is voor alles wat we op hebben gebouwd. Want,
we zijn extreem eenvoudig te prikkelen om al die opbouw onderuit te halen, en dus ons zelf onderuit te halen. Bewust, maar nog meer fundamenteel: onbewust binnen groepsdynamiek en de processen die onze perceptie bepalen.
Dat legt nogal een uitdaging op tafel. En dat begint niet eens bij politiek of media. Dat begint overal, bij iedereen, want de uitdaging is inherent aan ons functioneren, en overleven.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.