Je blijft maar die frames herhalen, waarbij je elke keer repetitie toepast om een binaire valstrik als onderwerp op tafel te leggen / houden.
Ik weet oprecht niet of je je hier bewust van bent, maar het helpt niet. Nogmaals, we hebben inmiddels in verschillende topics
acht jaar aan verwijzingen, publicaties, onderzoeken en boeken voorbij zien komen. Als je dan nog steeds geen verkenningsbasis hebt, dan weet ik het ook niet meer.
Dus opnieuw: de bepalende media zijn op de hand van Trump als product van sectorale en cultuur-maatschappelijke dynamiek, waarbij het ongeacht aanwezigheid van toxisch keuzegedrag niet relevant meer is dat daar sprake van is, omdat onder de streep de door die media geschapen narratieven en condities het resultaat bevorderend is voor autoritarisme, en avers aan functionaliteit van democoratie én republiek.
Het is één ecosysteem, wat drijft op één gedeelde advertising economy, waarbij merk A specifieke TAA narratieven heeft voor segment X, merk B voor segment Y, en zowel A als B delen hun TAA onderling, en wisselen analyse en personeel daarbij uit. Dat heet verdeel en heers. Het is een landschap gevormd onder druk van koude oorlog, een landschap onderhevig gesteld aan toepassingen van accelerationisme bij het "einde" daarvan. Gaat er iets commercieel onderuit, dan buffert de gedeelde economie voor continuïteit.
Het is absoluut zuur, maar het is
complexiteit wat bepalend is.
Het resultaat onder de streep.
Als je nu stelt dat dit niet uniform is, absoluut, al die verkenningen van de afgelopen acht jaar hebben ook dat duidelijk onderstreept.
Het is echter helaas wel zo dat buiten de clusters van bepalende grote media en hun ecosystemen, alsmede hun operationele condities, het bereik van media (en gelieerde initiatieven / ontwikkelingen) stringent beperkt is. Veelal tot segmenten van niet-rechts/conservatieve geodemografie, maar al te vaak tot segmenten van spreekwoordelijke 3-10% van politieke economie, en dan ook nog vaak beperkt tot specifieke strata van opleiding en professionele achtergrond.
Waarbij opgemerkt moet worden dat ook daar waar sprake is van journalistieke weerstand tegen de dynamiek en de invloeden van die grote bepalende media er sprake is van processen van atomisering, waardoor netto effect binnen het amalgaam van publiek debat vrijwel nihil is. Die weerstand zit nota bene niet louter bij journalistieke actoren, maar juist bij zij die media en journalistiek bestuderen, en zij die mensen opleiden voor loopbaan daarin. Dat laatste is wel rauw signaal voor de verschuivingen naar sociopathie voor verticale mobiliteit in de Amerikaanse samenleving zoals gesignaleerd vanuit economie en sociologie ...
But
his emails. Twee maten. Scheve maten. Continue focus op reductionisme en bothsidism. Continue scope van afwijzen van complexiteit,
weigeren van vertaalslag, en reflexief reduceren tot een verdeel en heers van labels en slurs. Consistente affirmatie van executive editorial en corporate lead beslissingen ten faveure van continueren van condities waar onder de streep chaos actoren het voordeel genieten.
Trump is een tekstboek voorbeeld daarvan. Niet de eerste, wie de moeite gedaan heeft de afgelopen jaren om Amerikaanse media een punt van studie te maken zal met weinig moeite een lijst van voorbeelden kunnen geven.
En dat is wederom dat kritieke punt van cultuur-maatschappelijke condities zoals gevormd door consistente en continue focus op vrij specifieke narratieven en methodologieën door de grote bepalende media, die niet enkel opereren als medium, maar ook als ecosysteem voor publicatie en PR, voor consultancy en lobby. En enkele zelfs als poortwachter voor de sector als geheel, bepalend voor toegang, participatie en verticale mobiliteit.
Onder de streep is het product een pracht van
voedingsbodem voor autoritarisme. Dat is het de afgelopen veertig jaar in toenemende mate geworden.
Gemaakt. Het product van keuzes.
Who benefits. Of men het nu niet leuk vind om te horen - en ik heb de afgelopen twee jaar ruim voldoende gesprekken, bijeenkomsten en debatten in deze in de VS meegemaakt, men weet het, maar men wil het niet als onderwerp hebben - de realiteit is dat het gedrag van die grote bepalende media onder de streep ten gunste van een Trump is. En die rest van kleine zuilen? Verdeel en heers.
Maar het écht bittere hier, is niet eens dat. Al is het al erg genoeg wanneer media een klimaat scheppen wat gunstig is voor een chaos actor. Ik begrijp prima dat een Amerikaanse samenleving niet er van op keek, niet enkel omdat het niet voor het eerst was. Maar omdat men het al geïnternaliseerd had.
Het écht bittere is dat men binnen de grote media terdege weet dat die controverse van gedrag bij chaos actor niet de uitzondering is, want alles rondom al die gelieerde vectoren van autoritarisme, hun organisaties, hun actoren, hun gereedschapskoffers, hun skeletten, al dat geniet hetzelfde gedrag.
En dat is waarom de VS nu in de valstrik zitten. Een Sulzberger maalt er niet om, ik kan me nog zijn voordracht herinneren bij de Columbia Journalism School. We hebben te veel op progressieve elite ingezet voor verkoop, we zijn "dus" de balans kwijt, dus we vegen de redactie schoon en geven ruimte aan accelerationistisch rechts zoals onder Reagan. Tja. Keuzegedrag. Een Joe Kahn al helemaal niet. Een Chris Licht kreeg zijn job met instructies van de eigenaren, en rende stante pede naar de grote GOP donoren om te vragen hoe hij kon helpen.
Dan komt nog dat niets hiervan in een vacuüm zit. Ik kan mij nog herinneren dat redacteuren van regionale kranten, maar ook journalisten, waarschuwden tegen het vrij spel geven aan opinie door de grote nationale kranten. Idem bij de big network shows van normaliseren van binaire valstrikken, waarbij blauw gepositioneerd werd als versus het normale rood. Tja. Dat heeft consequenties. Resultaten. Een landschap van opinie en reductionisme waar de lucht vol is van volstrekt normale desinformatie en malversatie.
De les die we hier zouden moeten meenemen is dat het idee van Amerikaanse media al heel lang niet meer in enige realiteit geworteld is en
dat de data van biasmeting een van de primaire variabelen is die verkenning van de realiteit van effect/resultaat in de weg zit (false equivalence is hier al een eerste valstrik, want het gaat volledig voorbij een schaal, bereik en netwerk). Dat het als ecosysteem al heel lang mechanisme in eigendom van Amerikaanse oligarchie is. Dat het niet voor het eerst is dat dit ecosysteem gebruikt wordt voor een status quo van publiek debat waarbij de lijnen continu opschuiven. Dat die lijnen opschuiven is vanuit media narratieven al decennia lang genormaliseerd, en zelfs gefaciliteerd.
Wederom is dat ten gunste van autoritarisme.
De vorige keer dat de VS een vergelijkbare problematiek ondervonden t.a.v. grote en bepalende media was er één significant verschil. Zowel de urbane als rurale bevolking had de jaren in opmaat naar Grote Depressie meegemaakt, was zich bewust van het probleem van oligarchie en hun media - toen de pogingen tot corrumperen en overnemen volgden wist men precies hoe de vork in de steel zat. Vanuit de reeds aanwezige consequenties van gedrag van die verweven problematiek op de grond.
Dit keer is het een spel van pro en versus label A en B bij vrij effectieve controle over zuilen. Nu ja, dan is het aan de tijd om eens de realiteit op de grond onder ogen te zien.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.