mekkieboek schreef op zaterdag 24 augustus 2024 @ 13:24:
[...]
De wereld staat niet stil, er is zoiets als zeitgeist of weltgeist. Kun je een plan of missie wat 40 jaar geleden is opgesteld met de wereld van toen wel zolang aanhouden? Ook de spelers binnen het CNP hebben niet het eeuwig leven. En zelfs als ze dat hadden, hun denken wordt toch ook voortdurend dialektisch gevormd? Dus dat rigide vasthouden aan een of ander (inderdaad gestoord) plan van zolang geleden, is dat niet gedoemd te mislukken?
De crux hier is dat ons denken in deze heel snel vast komt te zitten in een soort van perspectief op hoe we "villains" zien. Het is inderdaad bijna een slechte film, maar het is geen echte film. Het is een zowel organische als gestuurde dynamiek van ontwikkeling, geen masterplan, maar een fenomeen van netwerkcorruptie waar gestoorde figuren met gedeelde gestoorde mentaliteit en conceptuele doelen elkaar zowel met als zonder directe blootstelling (men identificeert vanuit narratief en taal) faciliteert.
Je hebt dan nauwelijks tactische sturing nodig, want gedrag binnen gedeelde kaders dient de facto de doelstellingen. Je hebt enkel af en toe figuren als een Paul Weyrich nodig om netwerk uit te bouwen, figuren als Atwater om concepten te normaliseren, en her en der wat zeloten als een Leonard Leo te faciliteren met wat wit en zwart geld om de vakidioot te laten spelen en alle energie te richten op opbouw van gereedschap.
Disproportioneel bereik en gewicht is daarbij een zeer grote factor. Een enkele oligarch heeft botweg meer middelen en toegang om subversief te zijn dan een samenleving. Daar zit flink wat scheef. Een tekstboek voorbeeld is dan van Koch. Een gestoord persoon, met cumulatieve rijkdom van familie, met cumulatieve toegang tot alles in eigendom, zonder beperkingen van macht (wederom, SCOTUS), die zijn gestoorde denken kan projecteren op de samenleving waar hij zich mee voedt.
Dialectiek is absoluut een kritiek punt hier. Veel meer nog dan kapitaalstromen of organisatorische verbindingen. Het is een van de primaire redenen waarom de bovenwereld zo verstrengeld is geraakt met de onderwereld, juist omdat mentaliteit en dialectiek resonantie hadden. Zo vond men elkaar, en zo begon men onderling te faciliteren.
Koch en Mercer hebben zich nooit zelfs maar ontmoet, enkel geïdentificeerd in hoe men te werk ging op welke wijzen, en zo ging men elkaar versterken. De kids kwamen vervolgens bij elkaar op bezoek, en nu ja, zo kregen we Cambridge Analytica, de faux-talent agencies met criminelen erbij om "nieuwe" politici en lobby te maken en zo voorts en zo verder. Een familie DeVos had nog nooit gebankierd met een Putin, maar men nam wel belangen in dezelfde Alfa Bank want men zag elkaar aan klooien in Oekraïne, Kazachstan en PMC's all over, en zo ging Betsy maar Trump faciliteren met sub-1k creditcard donaties van criminele gelden uit Rusland via Alfa bank. Men spreekt dezelfde taal, deelt dezelfde mentaliteit, deelt algemene doelstellingen, van daar uit zijn er al snel lagere contacten van gereedschappen in de marge, en dan begint het faciliteren vanuit het spreken van dezelfde spreekwoordelijke taal.
Nee, men heeft niet het eeuwige leven. De focus op generationele overdracht is structureel. Dit is heel goed zichtbaar in het functioneren van Amerikaanse oligarchie, het zijn maar al te vaak familieverbanden die al terug gaan tot het Interbellum, en nog veel verder. Dit is echt niet veel anders dan in Rusland, waar sturing van Direktoraten in de Soviet periode of daarna de Departementale leiding van veiligheidsdiensten lag bij actoren van oude en maar al te vaak van origine of actuele criminele oligarchie.
In veel opzichten is het afwijkend ten aanzien van perikelen van aristocratie. Het probleem van tweede en derde zoon, wie krijgt wat, wie gaat waar naar toe. Aristocratische dynamiek saboteert zich zelf vrij laagdrempelig. Het VK is een pijnlijk goed voorbeeld daarvan. Of we nu kijken naar staatsveiligheid (good old boys, he's a good man, can't be a spy, oh dear holy hell how did we miss that - but his friend is a good man) of economische integriteit (zie het probleem van The City, van Londongrad via pollonium naar actoren als Boris) of fundamentele continuïteit (good chap, incompetent but we did make him one of us so let's not talk about how he gave away India).
Oligarchie is een parasitair mechanisme wat zich kan veroorloven om niet geïdentificeerd te worden als de daadwerkelijke sturing van collectieve dynamiek (land, staat), terwijl aristocratie juist wel altijd zichtbaar in dergelijke posities zit. Dat is het recept van reële macht. Invloed, zonder identificatie. Dit is waar die hele wedstrijd achter "AI" om draait. Het vermogen tot volledige beheersing van zowel informatiestromen als neurolinguistiek gereedschap voor alle processen van vorming van perceptie. Niks kunstmatige intelligentie, geen enkel project richt zich daar op. Perceptie. That's it. Het is de natuurlijke én gerichte evolutie van het opkopen van kranten, eenvoudig gesteld.
Gorbatschov zou ook zoiets tegen Honnecker hebben gezegd voor de val van de muur: 'Als je te laat komt, word je door de geschiedenis ingehaald' of iets van die strekking.
Ja, maar Gorbachev kon dat zeggen omdat de agenda van strategic withdrawal al door zijn mentor uitgewerkt was. Zeker, Gorbachev zelf is vervolgens weer een voorbeeld van dezelfde waarschuwing, in het zich geen voorstelling kunnen maken van het zich verzelfstandigen van veiligheidsdiensten als eigen en dominante macht, maar goed

Zelfs de kerk met een 'plan' wat over een héle lange termijn gaat, heeft over de eeuwen voortdurend moeten aanpassen en oude standpunten moeten verlaten.
En bij al die aanpassingen is de kern dezelfde gebleven. Opus Dei, die geschiedenis, is een goed voorbeeld en een goed startpunt voor verkenning van die kwestie en die problematiek. Zie ook de publicaties van Zafirovski.
Anyway, ik word er wel blij van wat nu afspeelt binnen de Democrats, of wat hen nu overkomt, zou je bijna zeggen. Al lijkt het me denkbaar dat misschien ook enkele van vele plannen / proefbalonnetjes goed hebben uitgepakt. Juiste plan op de juiste tijd. Of op z'n A-Teams 'a plan has come together'

. Maar misschien zijn dat teveel credits en hebben ze gewoon meerdere keer de jackpot gewonnen. Of het gaat lukken over 2½ maand, geen idee maar het stemt wel hoopvol.
Opmerkelijk veel in dit alles is inderdaad op heel veel manieren iets van organische synergie. Er ligt hier een zeer interessante verkenning naar sociaal-maatschappelijke dynamica van verwerking van en weerstand tegen geloofsgedrag - al zal naar alle waarschijnlijkheid het wel een decennium duren voordat daar echt wetenschappelijk kader van publicatie bij zal komen, kost altijd tijd, helaas.
Maar ja, met name de initiatieven van civiele dynamiek. Ik zou echt meer inzicht wensen in mogelijke correlaties tussen het struikelen, de afbraak en het verval van traditionele mechanismen van politieke strategie & expertise, campagne tactieken, adviesbureau's en zo meer - en de opkomst van civiele counters én maatschappelijke lokale organisaties.
Er lijkt heel erg sprake te zijn van geluk. Niet toeval, maar het ontstaan van ruimte voor op juiste momenten. Ergens is dat goed, maar het is ergens ook wel schokkend.
En en-passent, is het niet een verademing om weer eens normale, verstandig sprekende Amerikanen aan te horen. Die niet overstemd worden door de larger-than-life, reality-soap, karikatuur-van-zichzelf types. Zoals gezegd, ik word er wel blij van.
Het is een noodzakelijkheid. De afgelopen veertig jaar is de dynamiek van sturing voor politieke economie in de VS verworden tot een gecentraliseerde oefening in perceptie management. Een ecosysteem van signaalmechanismen in eigendom van oligarchie, een ecosysteem van ad-economics als motor daarvoor, iden in eigendom, een ecosysteem van poortwachters voor expertise en narratief, en een ecosysteem van het deselectie van lokale en regionale onderwerpen / locii, met gerichte afbraak van lokale en regionale informatiestromen.
Panem et Circenses, zogezegd. Een machine, met product.
Er zit hier heel veel resonantie met wat bijvoorbeeld een H.C. Richardson signaleert in haar boeken over de periode voorafgaand aan de burgeroorlog, maar ook de zogeheten gilded age. Ook heel veel met wat Sarah Kendzior dat syndroom van flyover country noemt - iets wat als fenomeen een behoorlijke factor is voor heel veel aspecten van bredere context in dit alles.
Wat mij vooral opvalt is dat er inderdaad weer wat ruimte is voor normaal debat en positioneren, maar dat het niet meer beperkt is tot die beperkte oefeningen van nationale politiek. Als ik nu door Amerikaanse media loop, dan valt het echt op. Harris, Walz, ja. Maar op lokale en regionale niveaus is er een opmerkelijke dynamiek aan actoren in beeld en in verbinding. In debat, in positie, in gesprek. En ja, dan is er de show van een conventie, maar ondertussen zijn op lokale en regionale niveaus overal de gesprekken en gewone bijeenkomsten met de gewone Amerikanen.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.