Auredium schreef op dinsdag 20 augustus 2024 @ 15:54:
[...]
Met Trump en o.a. de GOP is de populistische hoek ingeslagen. Vooral niet veel inhoudelijk zeggen. Vooral veel angst zaaien en de andere partij zwart maken. Veel tactieken die wat de pestkoppen op het schoolplein ook gebruiken en de indruk wekken dat je 'sterk' bent.
Ik denk dat we heel voorzichtig moeten zijn met dit idee. Ik zou echt niet stellen dat met Trump et alii de GOP de populistische hoek ingeslagen is. Ik zou wel stellen dat voorafgaand aan de periode Trump accelerationisme niet enkel institutioneel / organisatorisch genormaliseerd was door een GOP, maar cultureel fundamenteel gemaakt was. Atwater. McCarthy. Weyrich. Talk Radio. The Loudest Voice / FOX, the Repeating Voice / CNN.
De GOP is al populistisch, zeker in toepassing van geloofsgedrag, sinds WOII. De machtsdynamiek daarachter is het al veel en veel langer.
Ik vraag me echt wel eens af in hoeverre we nu pas het populisme en het accelerationisme herkennen louter omdat het in het algemene beeld gekomen is - ons perspectief van observatie van buiten is hierbij relevant. We zien nu veelvuldig wat voorheen volstrekt normaal - fundamenteel - was, echter niet in beeld kwam of afgedaan werd als uitzondering.
Dat gezegd, in de basis is Amerikaanse politiek in algemene zin al heel lang heel erg populistisch van grondslag, zowel deze als vorige eeuw, maar ook veel verder terug naar een Gilded Age en aanloop burgeroorlog. Veel meer dan in het Europese, maar op wijzen die in het Europese eigenlijk al heel lang afwezig zijn. In de VS echter in alles aanwezig. Een JFK was zowel als politieke actor als fenomeen populistisch, in toenemende mate zijn presidentiële verkiezingen na WOII inherent populistisch geworden - op regionale niveaus was politiek het al. Zeker, doorspekt met shenanigans en trukendozen, of we het nu hebben over een Nixon of een Reagan (die was zelfs met al dat populisme niet verkozen geworden zonder manipulaties van geopolitiek met de toenmalige Iran kwestie), maar goed.
Amerikaans populisme in de zin van politieke toepassingen is niet direct te herkennen omdat zo ontzettend veel raakt aan symboliek, mythos en narratieven van geloofsgedrag. Het zit diep. Echter omdat er connotaties bij zitten van religie en ideologie is het heel moeilijk om daar dieper naar te kijken.
Ergens zit daar meer dan een soort ironie. Gebruik / misbruik van geloofsgedrag middels toepassing van populisme is cultureel geïnternaliseerd in de VS, er wordt wel eens gekscherend gesteld dat Australië de criminelen kreeg en Amerika de gestoorden en de zeloten ... maar in termen van culturele dynamiek is het fundament van elk aspect van Amerikaanse culturele evolutie én ontwikkeling gestoeld op dat issue van gebruik / misbruik van.
Ik heb het er wel eens over gehad met mensen in de VS, met name studenten die op deden merken dat vanuit hun perspectief geloofsgedrag op geen enkele wijze meer enige correlatie had met toekomstperspectief. De Amerikaanse Droom is bewezen dood, werd vaak gesteld. Nog vaker werd wel opgemerkt dat het populisme minder als issue gezien werd, vanuit groeiende herkenning van het accelerationisme.
En daar wringt eigenlijk de schoen, al is het absoluut niet eenvoudig om daar stil bij te staan.
Accelerationisme is als term iets wat we vaker kennen van onderzoeken naar domestic terrorism, non-state actor terrorism, besmetting macro-/micropolitiek door georganiseerde misdaad en zo meer. Het ligt ook nog eens gevoelig omdat accelerationisme voor de stromingen van christendom in de VS integraal is aan fundamenten van organisatie en flinke stukken dogma. En dat gaat ook op voor heel veel ideologische kerken.
Populisme an sich is al een hellend vlak. Politiek hier zou eigenlijk naar de VS moeten kijken en dat herkennen, die les leren - maar goed, als we heel eerlijk zijn hebben we hier op eenzelfde tijdlijn ook het integreren van populisme in politieke gereedschappen van rechts-conservatief gezien. Ik denk dat die les echt niet erkend zal worden hier.
Accelerationisme, daar zijn we vooralsnog aan ontsnapt. Maar we zien het ook hier zich nestelen in kaders van organisatie, didactiek, dogma en zo meer. Misschien hebben we hier wel de tijd om daar de lessen wel bij te leren.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.