Ja, precies dat. Maar hij zit wel met een probleem van houdbaarheid. Er zijn grenzen aan zijn instinct, hij is geen genie, en hij kan zichzelf niet heruitvinden.Teknix1982 schreef op donderdag 25 juli 2024 @ 00:01:
[...]
Dit verklaart wel waarom hij steeds extremere dingen aan het roepen is. Alles om maar daadkrachtig en relevant te blijven. Dat verklaart ook waarom zijn mislukte aanslag perfect hierbij aansluit. Hij refereert er ook regelmatig naar.
Dit is waarom je de tech baronnen nu uit de coulissen ziet komen, met het positioneren van Vance. Men ziet de houdbaarheid van Trump afnemen, en dus reikt men al naar het volgende. En ja, die volgende is pur sang op zijn eigen wrange manieren nog veel wreder dan Trump.
Dit is ook waarom een Lavrov Trump geen endorsment gaf, maar wel Vance. Verbindingen tussen vectoren. En dat gaat al heel ver terug met de tech oligarchie van de grote vijf en de mercer/devos/thiel club. Heel ver terug - of het nu om Google gaat, Facebook of Renaissance, allemaal oud Soviet Sovereign Wealth Funds die via Bratva ineens in de VS opdoken, na het laten struikelen van al die DARPA programma's.
Of Trump zich daadwerkelijk realiseert wat dit voor hem kan betekenen, dat is een vraag. Ik betwijfel of het nog wel zo relevant is. Trump is altijd als een soort van accelerant gebruikt, en allerlei vectoren hebben altijd bij dat gebruik van hem geknokt voor het positioneren na Trump.
Mike Pence was een goed voorbeeld daarvan. Die vector heeft zich inmiddels verbonden verklaard aan de tech baronnen, en die hebben Vance nu in positie klaar staan. Die consolidatie van vectoren is inmiddels behoorlijk ver gevorderd.
Authoritarians only ever double down.De nadruk op hiërarchie en het verkrijgen van status door grensoverschrijdend gedrag verklaart ook veel over de dynamiek binnen deze groepen en waarom bepaalde gedragingen en uitspraken worden beloond.
Er is nooit een exit of weg terug voor hen. De basisvereiste voor continuïteit van elke vorm en variant van of gestoeld op autoritarisme is precies dat, dit is waarom we ook van hyperparasitisme spreken: het overleven van de gastheer is een non-factor.
Stalin, Hitler, van die historische figuren weten we dat. We erkennen het daarbij. Echter bij politici of gelieerde actoren van moderne varianten lukt dat niet. Het wil er maar niet in. Terwijl alle data beschikbaar is. Leg puur rode staten eens onder loep, en het is al snel pijnlijk goed zichtbaar. People don't matter. Consequences don't matter. De afbraak, de corruptie, de uitbuiting, het verval - het is gereedschap.
Of we nu kijken naar het spel van macht daarbij, de oefeningen van economisch gedrag daarbij, het moet altijd meer en erger. Inherent aan het model.
Het eerste goede nieuws is dat die krachten een minderheid vormen. Dat ze in weliswaar enorme machines en netwerken opgebouwd hebben, maar dat ze weinig innovatief en creatief zijn. Ze zijn rigide, vaak ad hoc, vaak cumulatief in plaats van evolutionair.
Tweede goede nieuws is dat in die Amerikaanse cyclus van conflict door oligarchie, het tot nu toe altijd aan het kortste eind getrokken heeft. We vergeten dat wel eens.
Ik ga het even scherp stellen:Hoe denk je dat deze dynamieken de toekomst van de democratie in de VS beïnvloeden? Zijn er tekenen dat deze patronen aan het veranderen zijn, of zie je vooral een versterking van deze trends? En de daarbij horende tegenreacties. Dit kan mijns inziens niet steeds extremer worden zonder dat het volledig escaleert.
dit gaat niet over de toekomst van democratie in de VS. De facto gaat dit over het voortbestaan van de VS als natie staat, én dan over structuur van de VS als land, en dan de formats van staat en samenleving.
In die volgorde. Het aspect demos cratos is één stuk op een bord waar andere stukken net zo goed op staan, maar het is het bord waar het om draait. Zie het zo, geen Schaken, maar Go. Het gaat om het terrein, het landschap, het bord an sich. Niet de stukken. Alles is een potentieel stuk. And all of them expendable.
De aanwezige trends verdiepen en consolideren. De grote complicatie is dat deze cyclus van oorlog van oligarchie versus het land niet enkel een conflict is van interne actoren. Dit is de grootste complicatie in dit alles. In veel opzichten is dit veel meer een oorlogen van Inlichten operaties dan politiek conflict.
De brute waarheid is dat men bij die interne én externe vectoren van autoritarisme donders goed weet dat het geen kwestie is van escalatie pur sang, maar van vereiste van escalatie. Bot gezegd, het doel is het platbranden. Dit was het grote Republikeinse dreigement voorafgaand aan de 1/6 Commissie, bind in, or else. Gelukkig was er toen dat initiatief van die Amerikaanse historici, die er in slaagden om dat team van Biden er van te overtuigen dat het geen politiek dreigement was, maar een ordinaire doelstelling gebruikt als dreigement.
Dat is best wel een punt van wending geweest, ook binnen een DNC. Dat besef is ingedaald. En dat besef heeft zich inmiddels best wel doen vertalen in aanpassingen en initiatieven. Het blijft een proces, maar het begin van bewustzijn van realiteit is er. En dat is lang afwezig geweest.
Bij civiele organisaties zie je vergelijkbare processen. Maar goed, het blijft een wedstijd tussen massale mobilisatie, versus al die opgeworpen drempels van segregatie, disenfranchisement en mal-/mis-/disinformatie vanuit de media dynamiek.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.