Crosspost vanuit het "Wat verdient de ICT'er / GOT'er?" topic om OT/nes te vermijden.
Sorry, maar dat was niet de insteek van mijn post en daar ben ik het ook absoluut niet mee eens. Ik ken namelijk genoeg voorbeelden die juist het tegendeel bevestigen. Contente seniors / directors die op geen enkele manier degenen onder hen de hand willen reiken, want de buit is binnen, de schapen zijn op het droge, en al die jonge mensen zijn alleen maar lastig.
Ter context, ik werk in één van de duurste steden in Duitsland, waar het simpelweg onmogelijk is <30% van je salaris aan woonkosten uit te geven tenzij je óf 70.000+ verdient, of in een studentenkamer blijft wonen. En ieder jaar mag je daar 5000 bruto bij optellen, zo snel als de woonkosten stijgen.
Het probleem is dat men in het gehanteerde salarishuis geen vastgelegde, harde bandbreedtes heeft, maar relatieve brandbreedtes ten opzichte van collega's met dezelfde titel. Een inflatiecorrectie is hier tevens niet op van toepassing, wat natuurlijk het eerste probleem is.
Het tweede probleem, om terug te komen op het oorspronkelijke punt, is dus dat het probleem bestaat dat juniors meer salaris willen of gewoonweg nodig hebben, voor hun levensonderhoud. Daarbij loopt men dus direct tegen het feit aan na een jaartje of twee "bovengemiddeld" te verdienen, waardoor een promotie noodzakelijk is. Dat is in eerste instantie leuk en geeft een gevoel van beloning, want nieuwe titel, hoger salaris, maar het holt tegelijkertijd beide beloningen grootscheeps uit doordat zowel het gemiddelde kennis- en ervaringsniveau, alsook het gemiddelde salaris, zwaar naar beneden wordt getrokken. Let wel, dat terwijl de laatste factor gemiddeld juist met de inflatie mee zou moeten stijgen (!!).
Ik kan dit mijn juniors absoluut kwalijk nemen. Ikzelf ben echter wel slachtoffer van deze praktijk, mijn salaris is van ondergemiddeld, naar gemiddeld, naar bovengemiddeld gestegen, terwijl mijn koopkracht er op achteruit is gegaan.
Dat heeft, mijns inziens, niets met zoveel mogelijk geld voor zo min mogelijk verantwoordelijkheid te maken. Dat effect zie ik juist bij *mijn* seniors, van wie ik geen enkele gelegenheid heb zelf wat te leren, omdat ze content vanuit hun afbetaalde koophuis in de regio werken en deelnemen aan events en geen incentive hebben aan interne kennisdeling bij te dragen, want voor het salaris hoeven zij het immers niet te doen

Degenen die wel graag zouden willen zijn daarentegen dusdanig gevraagd en druk met omzet draaien en andere teams begeleiden, dat ze daar ook niet aan toe komen, zelfs al zouden ze willen. Er zijn altijd twee kanten
Van de juniors merk ik niet alleen een enorme drive carrière te willen maken, weliswaar met vallen en opstaan, maar ook een enorme blijk van waardering wanneer je hen de hand reikt. Ik ben in de regel drukker hen tegen zichzelf te beschermen wat betreft het nemen van ownership, dan dat ze hun handen er van af trekken. Dat ze helemaal nog niet klaar zijn voor de nieuwe titel, dat kan ik in dat geval ook volledig onderstrepen. De titel is van een representatie van ervaring en skills verworden tot slechts een vehikel om je salaris naar een passend niveau te tillen, een niveau wat, helaas bij ons, gaandeweg meer door de tijd (inflatie) is ingehaald.
Heel verhaal, maar herkennen jullie je hier ook in? En, hoe wordt er mee omgegaan? Het past natuurlijk in de algehele trend van toegenomen arbeidsproductiviteit, terwijl de beloning achterblijft. Wij als IT'ers verdienen natuurlijk nog altijd relatief goed, maar deze indirecte uitholling van zowel senioriteit (als titel) en arbeidsvoorwaarden, stoot mij echt tegen de borst.