En dat was Avowed.

Wat een gave game! Mijn save game zegt dat ik er 61 uur in heb zitten, maar zo voelde het totaal niet. Het vloog voorbij voor mijn gevoel. Hierbij mijn ervaringen:
Waar iedereen een beetje bang voor was bij het zien van de filmpjes was de
combat. Zelf had had ik daar ook wat minder hoge verwachtingen van want dat is niet waar Obsidian specifiek in uitblinkt. Maar de combat heeft me echt verrast. Zeker op path of the damned difficulty. De manier waarop je kan afwisselen in wapens en eenvoudig kunt respeccen maakte het erg vermakelijk. Wel heb ik me circa de laatste 30% gefocust op magic (inclusief stomme wand

) en akimbo hand guns inclusief summons. Dat speelde echt heel tof. Mijn beer vond dat ook trouwens!
Was een beetje een glass canon maar door een goed dodge en slide systeem werkte dat toch erg prettig. In mijn volgende playthrough word ik een tank met een two handed axe en zal dat op een wat lagere difficulty spelen denk ik dus dat komt helemaal goed.
Want ik ga sowieso wel een
tweede playthrough doen. Ik was nu een goodie two shoes waarbij ik niemand voor het hoofd wilde stoten. In mij volgende playthrough word ik echt uber evil. En gelukkig is er enigszins een achievement aan gekoppeld zodat ik op het slechte pad blijf
Het
parcours gedeelte hebben ze ook mooi uitgewerkt. Het deuntje van een kist maakte het toch zo dat ik elk hoekje van de map wel heb ontdekt. Lekker klimmen, klauteren en springen. Voordat ik naar een volgende stad ging moest de hele map toch wel “vrij gespeeld” zijn op de overzicht kaart.

Door het soepel en snel kunnen bewegen was dat erg vermakelijk. De keuze om geen penalty aan rennen te koppelen in de vorm van stamina of de keuze om loot gewoon direct naar je kamp te sturen zodat je niet met 2 km per uur terug hoeft te lopen was essentieel. Hoop dat meer rpg’s dat gaan hanteren.
Het spel heeft verder
prachtige omgevingen en graphics. Dat besefte ik met name nadat ik alle hud’s had uitgezet. Dat kwam de grafische pracht en praal maar ook de immersie in gevechten ten goede.
Geen zicht op je health of mana zorgt ervoor dat je meer let op wat er allemaal gebeurd. Daarnaast zie je ook geen health bars meer van vijanden wat het ook leuk maakt omdat je niet weet hoever je bent in een boss fight. Ik zou dat echt aan iedereen willen adviseren. Je zult wellicht vaker op de map moeten kijken in je menu maar dat nam ik graag voor lief.
Normaliter heb ik weinig op met de grote
main storyline in rpg’s en heb ik vaak meer plezier met de side quests. Baldurs gate of The Witcher zijn goede voorbeelden. Jaren na het spelen van dit soort games herinner ik me nooit de main story line maar wel specifieke side quests. Maar hier was het een beetje andersom. Ik vond dat de side quest soms iets unieker en uitbundiger qua karakters hadden mogen zijn. De main story kon ik me goed mee vermaken en me in verplaatsen, met name gelet ook op de huidige staat van de wereld, waarbij ik toch veel vergelijkingen zag helaas. Ook de wijze waarop je communiceert met je “god” vond ik goed gedaan.
Ik wacht nog even met het starten van een tweede playthrough totdat ik wat meer duidelijkheid heb over de
achievements die ik moet halen. Zo heb ik een achievement gemist voor het halen van alle side quests. Dat vond ik wel jammer aangezien ik echt alles afgespeurd heb om zo niets te missen, maar een side quest is gekoppeld aan de uitkomst van een main quest. Dat is vrij stom hoe ze dat hebben bedacht.
Echter een tweede playthrough is geen straf, want heb ontzettend genoten.

Om dan ook maar even mooi af te sluiten met een mooie screenshot (en kleine spoiler).
Gamertag: VAS taijyn….. Those who know not, that they are not.