Hij gooit de ANA wel onder de bus en dat vind ik toch wat minder.
Ik hou namelijk graag de lijn aan dat je de gewone soldaat zelden ergens de schuld van kan geven. Oorlogsvoering is uiteindelijk namelijk ook psychologisch waar de centrale vraag altijd is: Hoe zorg je ervoor dat mensen die beschoten worden, niet wegrennen? Natuurlijk heeft de ANA hier keihard in gefaald, maar dat is niet noodzakelijkerwijs de schuld van de gewone soldaat.
Tweede is dat Biden ook erg vast lijkt te zitten in het Amerikaanse idee van strijdkrachten, en dat werkte ook niet in Afghanistan. En dat is eigenlijk een pijnlijke les die nu geleerd zal moeten worden. Want de Amerikanen hadden die les al moeten leren na Vietnam, en dachten dit ook geleerd te hebben, maar blijkbaar zijn die alsnog niet geleerd. Het heeft ook een lange geschiedenis want de Amerikanen kwamen eigenlijk al ontevreden uit WO2 waar ze besefte dat hun strijdkrachten in Europa, veel tactische, operationele en strategische fouten en blunders hadden begaan. De ergste misschien wel in de zomer van 1944, de Duitsers zowel in Italië als Normandië alsnog grotendeels laten ontsnappen uit een zeer reële en potentieel beslissende omsingelingssituatie. Dit terwijl in diezelfde zomer de sterkste formatie van het Duitse leger, Heeresgruppe Mitte, compleet de pan is ingehakt tijdens operatie Bagration.
Maar dat is offtopic genoeg over WO2. Wat er na Vietnam gebeurde was dat de Amerikanen heel wat aandacht gingen besteden aan de Duitsers en hun op mission tactics gebaseerde manoeuvreoorlogvoering. Dat samen met een nog grotere nadruk op de luchtmacht dan de Duitsers al hadden en moderne communicatiemiddelen leverde die spectaculaire invasies op in 1991 en 2003 in Irak. Maar wat te doen nadat je vijandelijke strijdkrachten in de pan hebt gehakt, tja daar hadden die oude Duitse generaals eigenlijk ook geen antwoord op. Dat antwoord lijkt dus ook nooit echt geformuleerd te zijn.
Want uiteindelijk zijn er eigenlijk maar twee voorbeelden van succes op te noemen waar westerse legers daadwerkelijk een opstand hebben kunnen neerslaan, of tenminste dusdanig kunnen onderdrukken dat er echt van succes gesproken kon worden.
Dat is de Atjeh oorlog en de "Malayan emergency" (een altijd prachtig Brits eufemisme voor een gruwelijke oorlog). En beiden waren zeer brute oorlogen waar strategieën zoals deportaties, concentratiekampen of tactieken zoals het uitmoorden van dorpen, vrij standaard waren. En dat is toch wat lastig te verkopen als "we komen de democratie brengen". Het enige waarvan geleerd kan worden is wat de KNIL deed in de Atjeh oorlog. Na vele mislukkingen die toch wel enige paralellen vertonen met de situatie in Afghanistan, huurde die namelijk Christiaan Snouck Hurgronje in om de samenleving aldaar in kaart te brengen en daarop een betere strategie te bedenken. En dat lijkt dus nooit echt gebeurd te zijn hier. Terwijl het ook in Maleisië werkte.
Je zal namelijk moeten achterhalen wie je echte vijand is, waar ze ongeveer zitten, waar hun "logistieke basis" zich bevind en er vervolgens achteraan gaan met het expliciete doel ze allemaal te doden. En dat is wat het Korps Marechaussee te voet van het KNIL dus ook deed.
En voor de parallellen, nou zie:
https://nederlandsekrijgs...en-1873-en-1950/277-atjeh
Het sneuste is misschien wel dat de Amerikaanse special forces wel degelijk hiermee bezig lijken te zijn geweest, maar waarschijnlijk in veel te geringe aantallen om echt een impact te hebben gehad. Verder is het terrein in Afghanistan natuurlijk ook extra lastig gebleken. Laatste is dat er duidelijk geen sprake is geweest om al die verschillende stammen en etnische bevolkingsgroepen te gebruiken in je voordeel. Het is ook niet alsof die kennis nu zo geheim is. Nota bene een afbeelding van de CIA hier...
[
Voor 6% gewijzigd door
DaniëlWW2 op 16-08-2021 23:01
]
Never argue with an idiot. He will drag you down to his own level and beat you with experience.