Waarvoor mijn dank.
Indien je ervan uitgaat dat er een tweedeling is, hetzij in realiteit of in perceptie dan is elke vorm waarbij een van de twee partijen wordt ontzien en reden tot klagen van de andere partij onverlet of er daadwerkelijk rechten worden geschonden of niet.
Dat vind ik een ongemakkelijke aanname. Dan zou ik, als kinderloze, namelijk "reden tot klagen" hebben omdat mensen met kinderen kinderbijslag krijgen. Of een huurder heeft reden tot klagen als het EWF wordt afgeschaft.
Het is natuurlijk anders de groep die
benadeeld wordt gaat klagen - dat lijkt logischer.
In dit geval is de vraag wat er gebeurt. Wordt er geklaagd omdat een groep benadeeld wordt, of omdat een andere groep ontzien (bevoordeeld) wordt?
Als je sec kijkt naar de nieuwe maatregelen dan zie je dat de groep mensen die een coronapas willen laten zien, bevoordeeld worden.
Daarover klagen als je zelf
kiest om niet in de bevoordeelde groep te zitten lijkt dus op dat eerste geval: ja, maar zij krijgen meer kinderbijslag, ik wil ook geld!
Hoewel dat een rationele benadering lijkt snap ik ook dat het voor velen niet zo voelt.
Als je echter uitgaat van een status quo waarbij iedereen vrijelijk naar de horeca kan, en waar vervolgens een bepaald groep word uitgesloten, dan voelen die zich benadeeld ten opzichte van de rest. Logisch dat ze gaan protesteren!
Dat kan ik allemaal volgen, maar ten eerste
is er geen status quo waarin iedereen naar de horeca mag. De status quo is dat
niemand mag.
Als dan een bepaalde groep (waar iedereen bij kan en mag aansluiten!) dat wel mag, wordt er gedaan alsof er van de "achterblijvers" iets wordt afgenomen, wat feitelijk onjuist is.
Vervolgens wordt er beargumenteerd dat de vereisten om bij de "bevoorrechte" groep te horen veel te hoog zijn. Dat is een terecht discussiepunt, maar het helpt de discussie niet als er vergelijkingen worden gemaakt met sitiuaties waarin mensen werden uitgesloten op gronden waar ze szelf niet aan konden doen of veranderen. Dat soort extreme vergelijkingen zetten de discussie onnidig op scherp en versterken het beeld van een keiharde tegenstelling en tweedeling.
Ik zou best inhoudelijk in discussie willen over de redelijkheid van de coronapas, maar dat wordt bemoeilijkt door het vele gebruik van extremne vergelijkingen en andere drogredeneringen die die discussie in de weg staan.
Indien je het dan hebt over mensen die klagen hoe de evil regering hun rechten inperkt en dat die bedoelen dat ze "voelen" dat hun rechten worden ingeperkt lijkt te insinueren dat hun rechten niet daadwerkelijk worden ingeperkt maar dat dit slechts een gevoel is terwijl ze geen rekening houden met de rechten van anderen, die blijkbaar dan geen gevoel zijn maar daadwerkelijk rechten. Gooi er nog even onmenselijk onrecht tegenaan en de toon is wel gezet.
Zet ik dan de toon, of is die toon al gezet door degene die zich beroep op rechten die nergens bestaan? Als ik het heb over een evil regering zet ik de toon, en niet degenen die die regering afspiegelen als vergelijkbaar met een dictatuur, het apartheidsregime of de NSDAP?
Ik insinueer overigens niet dat grondrechten niet worden ingeperkt, ik beweer vrij stellig dat dat zo is. Ik kan me heel goed voorstellen dat als je
denkt ergens recht op te hebben, het woede opwekt als je het niet krijgt. Maar als je
[zelf verzint dat je ergens recht op hebt ben
ik niet degene die de toon zet als ik je erop wijs dat dat recht niet bestaat.
Nu is het niet perse verkeerd als je dat vanuit een eenzijdig perspectief beschouwt maar ik wilde graag daarop reageren dat precies hetzelfde voor elk der partijen gelijktijdig waar is.
De valkuil van meerdere waarheden (alternative truths)?
Ik geloof best dat er mensen zijn die ervan overtuigd zijn dat vaccins een microchip bevatten om ze te kunnen tracken (extreem voorbeeld ter illustratie, flat earth had ook gekund) en hun waarheid is voor hun net zo waar als de mijne (dat dat onzin is) dat voor mij is. Er zit echter wel een gigantisch verschil tussen die twee "waarheden": de ene wordt door onafhankelijke, objectieve waarnemingen en
feiten ondersteund, de andere niet.
De toon wordt over het algemeen gezet door degenen die die onafhankelijke, objectieve waarnemingen en
feiten niet ter beschikking hebben: als je geen inhoud meer hebt, wordt de vorm belangrijk.
Dus of je nu voorstander van de coronapas bent of juist tegenstander is om het even, je kunt het stuk voor beide partijen schrijven in nagenoeg dezelfde bewoordingen zonder dat het aan betekenis zou verliezen.
Ik zou de uitdaging bijna aangaan maar ik zou dat niet voor elkaar krijgen. Het zou ofwel een stuk tekst opleveren dat
juist geen enkele betekenis meer heeft, of een stuk waar het sarcasme zo dik bovenop ligt dat het zelfs voor mij te veel zou zijn.
Maar goed, ik ben ook niet degene die dat hoeft te schrijven, natuurlijk

In een ideale samenleving met een volstrekt betrouwbare regering had dat misschien anders geweest maar dat is een utopie.
Ah, de vraag is dus niet of we de regering vertrouwen, maar hoe erg we ze wantrouwen