Als ik die ervaringsverhalen lees uit dat rapport over long covid blijf ik het lastig vinden.
Aan de ene kant kan ik bijna zelf roepen dat ik long covid heb gehad, aan de andere kant blijft het allemaal zo vaag (ook omdat de specialisten weinig tot geen afwijkingen vinden).
Vorig jaar heeft mijn vriendin corona gehad. Ik ben niet ziek geworden, maar heb wel een hoop vage klachten gehad (vermoeidheid, random spierpijn die ik niet kan plaatsen, de hartkloppingen als ik 's avonds op de bank zat, zeurende hoofdpijn en als enige echte specifieke iets dat nieuw is wat je vaker hoort na corona: oorsuizen). Zelfs het verhaal over het kind is nog enigszins herkenbaar... mijn dochtertje is een periode nogal hangerig geweest en ging klagen als ze een stukje moest lopen buiten (inmiddels rent ze weer de hele buurt door gelukkig).
Maar ik ben ook eerlijk naar mezelf toe dat thuiswerken en de bijbehorende stress van alles moeten combineren (werk / privé) mijn klachten kan verklaren.
Met name de piep in mijn oor lijkt te verdwijnen als ik een paar dagen op de zaak ben geweest. Dus ik ben bang dat mijn hoofd hele nare spelletjes met mij speelt als ik teveel op mijn zolderkamer achter die PC zit. Kan echter ook zijn dat ik überhaupt gehoorschade heb en dat het meer opvalt als ik alleen ben (ging vroeger veel naar concerten en dan zat ik achteraf ook een paar dagen / weken met zo'n piep). Toen ik begon met thuiswerken stond ook de (hard rock / heavy metal) muziek de hele dag aan en dat doe ik nu niet meer. Dat lijkt wel te helpen.
Maar goed, ik heb geen antistoffen (mijn vriendin wel en die heeft toch een aantal dagen in mijn gezicht lopen hoesten voordat we naar de teststraat gingen).
Waardoor ik eigenlijk nogmaals kan beamen: stress kan rare dingen met je doen. En het kan lastig zijn om dat te accepteren. Je blijft naar een oorzaak zoeken voor lichamelijke klachten, omdat de stress "zo gewoon" wordt. Je weet eigenlijk niet eens meer dat je gestresst bent. Het is normaal geworden. Je hebt geen idee meer hoe je jezelf ooit voelde zonder stress. Wie die persoon eigenlijk was.
Dus ik denk ook nog steeds wel dat posttraumatische stress een niet verwaarloosbare rol speelt bij long covid.
Vergelijk het eens met darmklachten. Weet je hoeveel mensen darmklachten hebben door stress? Bij langdurige stress verandert er zelfs iets in jouw lichaam (maak je bepaalde stofjes minder goed aan / reageer je er niet meer op) waardoor de darmfunctie verstoord blijft. Weet je wat artsen dan voorschrijven? Antidepressiva. En mensen willen dat niet accepteren. Ik heb hele verhalen daarover gelezen toen ik zelf in dat bootje zat, en mensen raken ontzettend gefrustreerd als ze ervan overtuigd zijn dat er iets is met hun darmen, terwijl het probleem wat hoger zit. En dan zoeken ze een andere arts etc.
Ik herken de patronen zeg maar een beetje.
En ik bedoel dat echt niet bagatelliserend naar de mensen met long covid toe. Want ik weet hoe het is om klachten te hebben die niet serieus worden genomen. Maar ze hebben nou eenmaal een mentale klap gehad die je niet kunt negeren.
Heel rot als je ZZP-er bent. Als je een vast contract hebt, heb je iig nog de rust dat je inkomen niet meteen wegvalt en kun je jezelf wat tijd gunnen voor herstel. Daarnaast is stress / burnout ook gewoon een ziekte die serieus moet worden genomen.
PS
Als jullie straks niks meer horen van me, dan is het dak van mijn huis ingestort

Wat een wind zeg... ben benieuwd of de dakpannen nog wel op hun plek liggen.
[
Voor 3% gewijzigd door
Lethalis op 11-03-2021 11:46
]
Ask yourself if you are happy and then you cease to be.