Valt wel mee, maar we zijn een jaar verder.
Overigens ben ik écht sentimenteel erover hoor. Ik wil weer terug naar 2019. Als ik thuis die knuffels tegenkom, sta ik daar écht bij stil. Toen was het leven nog anders.
Volgens mij is het nog steeds een beetje de bedoeling dat mensen hun gedrag aanpassen en drukte vermijden.
Daarom vind ik het dus vreemd dat wanneer ik tijdens de vroege ochtendboodschappen (tussen 7 en 9 ongeveer) nauwelijks ouderen tegenkom en wanneer ik eens per ongeluk op een doordeweekse donderdag tijdens lunchtijd winkel ik een compleet bejaardenhuis aantref in de supermarkt.
Dat valt gewoon op, ik was met mijn bijna 50, op het personeel na, vrijwel de jongste in die winkel.
Ja maar dat gevoel heb ik dus al sinds het begin hè. Al sinds het begin van de crisis en de eerste lockdown.
Ik helemaal in paniek destijds, familie praktisch al een aantal weken opgesloten in huis en ik met mijn handschoentjes aan boodschappen ophalen bij een AH pickup point in Zoetermeer, want we konden geen bezorgmoment meer krijgen.
Kom ik daar, puilt dat hele winkelcentrum uit van de mensen, iedereen liep door elkaar heen... er was geen corona. Het bestond gewoon niet. Mijn collega's verhalen over dat de snelwegen leeg waren en ik stond op een overvolle parkeerplaats. En ja, daar liepen ook veel ouderen.
Ik moeilijk doen met die boodschappen van die lui overnemen - die gewoon met z'n tienen in dat magazijn stonden, alles liep door elkaar heen... en toen moest ik betalen. Ja dat werkte niet helemaal lekker, even ander pinautomaat pakken, kom maar ff mee en toen stond ik ook in dat magazijn
Dat was de eerste golf he. De eerste lockdown. Grote paniek op TV, duizenden doden per dag in Italië, maar niks van te merken als je naar buiten liep. En toen had ik gaandeweg zoiets van "wat ben ik in vredesnaam eigenlijk aan het doen? in wat voor bubbel leef ik? wat gebeurt hier?".
Speelde met mijn kind in de tuin, ik vond het eng om haar naar een speeltuin mee te nemen... denk je dat de rest van de wijk dat deed? Nee. Er gebeurde helemaal niets. Mensen werkten wat meer thuis en that's it. Wel allemaal met elkaar keuvelen, kinderen met elkaar spelen.
Uiteindelijk was mijn vrouw het zat en die ging met dochter weer naar de speeltuin... en na een tijdje ben ik er ook maar mee gekapt moeilijk te doen over alles. Ging zelfs gewoon weer naar mijn werk en ben nog op vakantie geweest vorig jaar. Heb met allemaal Duitse toeristen gezwommen in een binnenzwembad. En toen had nog niemand een masker op.
Ik vind het nog steeds niet tof allemaal, maar als je ziet dat zo ongeveer iedereen die je kent zich geen ruk aantrekt van de maatregelen dan ben je er op een gegeven moment zelf ook wel klaar mee.
En ze leven allemaal nog... dat is misschien nog wel het ergste. Ja dat klinkt wellicht raar. Maar je haalt er ook geen voldoening uit dat je je aan de maatregelen houdt dus. Sterker nog, wij doen nog relatief weinig en zien niet veel mensen... en mijn vrouw kreeg alsnog corona.
Terwijl ik mensen ken die naar demonstraties gaan en half Nederland knuffelen en die hebben het niet gekregen (of er misschien simpelweg niks van gemerkt... ik werd ook niet ziek toen mijn vrouw 2 weken lang de boel bij elkaar hoestte hier).
Ja en dan zit je daar. Thuis. Denkend wat voor een kloothommel je wel niet bent dat je jezelf dingen ontzegt.
Tsja. Een jaar later verbaas ik mij nergens meer over. Ik doe af en toe een mondkapje op omdat het moet / uit beleefdheid... maar ergens in geloven doe ik allang niet meer.
Het duurt nu ook gewoon te lang.
Ask yourself if you are happy and then you cease to be.