D-e-n schreef op vrijdag 18 december 2020 @ 19:56:
@
Virtuozzo
Natuurlijk speelt er van alles en probeert men burgers op allerlei manieren te beïnvloeden. Maar bovenstaande klinkt toch ook wel iets teveel als een groot “rechts complot” waar dan een “links complot” tegenover zou moeten komen. Als het zo zou werken zou de PvdA gewoon de marketing afdeling van de VVD moeten overnemen. Of ik zou een schone taak voor jou zien

Maar zo werkt het niet volgens mij.
Een maatschappij ontwikkelt zich niet geprogrammeerd. Een maatschappij is complex, zeker in een steeds kleinere wereld. En volgens mij is het dan nu eenmaal zo dat pakweg roepen dat “alle grenzen dichtmoeten”makkelijker is dan een genuanceerd verhaal afsteken.
Natuurlijk valt de SP of GL tactisch genoeg te verwijten. Maar het speelveld is nu eenmaal niet eerlijk en dat is niet hun schuld. Laten we metaforisch gezien niet de falende politie de schuld geven van de toenemende criminaliteit.
Hier moet ik toch echt even wat meer uitgebreid op in gaan, ik hoop dat het niet erg is, maar samen met de vorige interactie / bericht komen we nu bij een aantal centrale punten van uitdaging.
Als eerste, ik zeg niet dat links zoals rechts moet worden en zo doen. Dit is een binaire valstrik. Een die meer regel is dan uitzondering, en op veel manieren herleidbaar tot de grote veranderingen in canons van onderwijs die het resultaat zijn van nogal wat decennia aan netwerken achter rechtse politiek. Alles is een spectrum, binaire valstrikken vernietigen de ruimte tot post mortem, ze kunnen enkel polariseren.
Ten tweede, het woord "complot" ondermijnt de facto elke mogelijkheid tot bestudering van de vraag "hoe is het zo ver gekomen". Er is immers sprake van een opbouw van organisatie over decennia en domeinen heen. Zeker gezien de verstrengeling tussen aanjagende sponsors en de academische drivers van gedachtegoed mogen we gerust spreken van een gerichte samenzwering tot beïnvloeding voor herordening. Maar ja, van complot gaat het reflexief naar complot denken en dan valt ongeacht decennia aan toetsbare inzichten en metingen elke prikkel weg.
Op beide manieren valt dus vanuit eigen rang en hoek de ruimte tot post mortem en bewustwording weg. Dit bovenop het vorige voorbeeld van traditionele valstrik, de negatieve connotatie van slachtoffer. Dit is heel serieus klassiek gedrag binnen de hoeken van het spectrum van politieke organisatie die traditioneel als links gelabeld worden. Partijcongres, partijbureau, ledenorganisatie, hier liggen identificeerbare structureel aanwezige gedragsvormen.
Als je hier een stel organisatie- en communicatiewetenschappers op loslaat dan is vrij snel duidelijk dat dit niets uitzonderlijks is. Het gaat hier om geïnternaliseerde gedragsreflexen die in bestuurskunde absoluut niet onbekend zijn. In sociale psychologie ook niet. Stuk voor stuk zijn de types van reactie een resultaat van decennia aan verschuiving in denken ten gevolge van gerichte investeringen in schepping en distributie van frames plus het gericht doen internaliseren binnen processen van vorming.
Hier ligt een hard historisch post mortem, maar laten we het eenvoudig houden: "geef mij een kind voor vijf jaar en hij is van ons voor het leven" heeft een reële basis, vorming schept kaders voor denken. Wat we aangeleerd krijgen is bepalend voor de paden die onze processen van perceptie nemen. Heel serieus, onderwijs is macht. De neo-klassieke lobby heeft zich dit al decennia en decennia lang geleden gerealiseerd, net als machtspolitiek. Van ordoliberalisme tot Oostenrijkse school en zo voorts - het is echt niet zonder reden dat de samenstelling van curricula altijd zo nauw aan de borst gehouden wordt in netwerkoverdracht, en zelfs netwerkcorruptie.
offtopic:
Even als opmerking in de marge het volgende. Politiek pur sang zou zich hier bewust mogen worden van aanwezigheid en werkzaamheid van dit soort ingangen en methodes, omdat zo langzamerhand de politieke kernen grotendeels de basis van dit soort toepassingen vergeten zijn. Ze passen de draaiboeken toe, maar de kennis en kunde blijft in toenemende mate het domein van kringen van advies. Van externe consultatie die zich steeds meer doet verzelfstandigen. En ja, we hebben in het VK en in de VS kunnen zien wat voor disproportioneel destabiliserende effecten zoiets heeft. Macht van meta buiten het bestel. De consequenties zijn er naar, helaas.
Je hebt gelijk dat het geen zaak is van marketing overnemen. Als ik zo vrij mag zijn, ik zou het liefst dit soort methodologie en toepassing terug in de doos van Pandora willen stoppen. Maar dat gaat niet. En het is inderdaad die doos.
Het is wel zaak om bewust te worden van wat uit die doos gekomen is, hoe het werkt, waarom het werkt, waarom de eigen methodes en perspectieven daarbij fundamenteel en functioneel beperkt in effectiviteit zijn. Pas dan wordt het mogelijk om na te denken over a) weerstand en b) aanpassing van aanwezige eigen methodologie.
En ja, c) een termijninvestering in netwerkopbouw wat wel precies op dezelfde punten geïntroduceerd dient te worden als de neo-klassieke machine. Want het gaat daarbij om tegengif. Om vervanging van toxische narratieven door constructieve. Zeker, dat is een enorme confrontatie met een aantal primaire pijlers van overtuigingen aanwezig over zowel het traditioneel linkse als het meer diverse progressieve spectrum heen. Maar ja, het alternatief is wat er is. En dat marginaliseert, of erger, steekt over. Zie een D'66. Coöpteren is geen kunst, het is gewoon een toepassing.
Al de discussie van "
wat moet links en/of progressief doen" is nutteloos totdat men om te beginnen reëel wordt over de in eigen kringen aanwezige gedragseffecten en perspectiefkaders. Dat is een flink post mortem. Maar wel een bitter noodzakelijk. En daarbij moet ook uitgewerkt worden waarom de spreekwoordelijke tegenstander de bakens weet te zetten voor elke arena. Daarbij zal veel verloren moeten gaan van overtuigingen t.a.v. historisch perspectief en ideologisch maakbare samenleving. Kleine prijs, immers daarmee gaan de kernwaarden niet verloren, er wordt juist ruimte geschapen om ze effectief narratief en bereik te kunnen geven.
Nee, het speelveld is inderdaad niet gelijk. Maar dit is grotendeels eigen "schuld" (al moet ik hier zeggen, dit woord is niet het goede, het heeft een lading en een prikkel, ik kom hier verder in mijn reactie op terug). En hoe hard het ook is om dit te zeggen, deze uitspraak is hard toetsbaar.
Het begin van dit alles is de confrontatie in de jaren '70 zoals goed uitgewerkt in de onderzoeken van Oudenampsen. Het binnentreden van zendelingen opgeleid in de Amerikaans-Britse dynamiek (ooit zelf gevormd door zendelingen van ons naar hen toe) van conservatieve denk tanks in de Nederlandse ABDUP arena. Oude multinationals die niet meer stevig stonden, die nieuwe wegen zochten, en waar men gecultiveerd was geworden voor neo-klassiek en bijna (in die tijd) libertarisch geloof. Het resultaat was het grote werkgever versus vakbond offensief van de jaren '70, met alle bijbehorende drama's van prikkelen in de politieke arena om te destabiliseren.
Zowel links als progressief is bij dat offensief onderuit gegaan. Maar dat had een enkele ronde van wisseling van wacht kunnen zijn. Bereik en schaal had zowel links als progressief in zelfstandige vorm. Narratieven waren nog steeds dominant. Men kon echter niet over het verlies heen stappen. Men beet zich te zeer vast in onderwerpen en talking points die door rechts gekozen werden. En men nam de beslissing op niveaus van partijbureaus om te stoppen met grote verhaallijnen voor korte afstand, net zoals men de beslissing nam om de gebroken vakbonden "ruimte te geven" voor herstel en hen steeds meer organisatie te laten verzorgen. Gebroken vakbonden, waar alles van kunde gecoöpteerd werd naar elders, en benoemingen kleine koninkrijkjes werden.
Wat daarna volgde is een periode van zoeken naar nieuwe relevantie, iets wat tegenwoordig niet onbekend zou mogen klinken. En wat kwam daar? De Derde Weg school. Ontworpen in de schoot van toen neo-conservatieve denk tanks, geïntroduceerd door een gecoöpteerde fixer. De stilte van Kok zou bij bewustwording vele jaren later oorverdovend zijn, en bevestigd worden door een stil akkoord van "hier hebben we het niet langer over, dit is zo, we vergeten het".
En al die tijd is net als al die tijd daarna men organisatorisch en beleidsmatig steeds meer gaan inzetten op reageren bij prikkels van onderwerpen als basis voor werving en bindingskracht. Het spijt me zeer, maar dit is in zijn beginsel de facto reactief. Als je je voor identiteit en associatie gaat beperken tot wat de ander laat liggen, en je pijlers van interactie beleidsmatig reactief zijn op wat de ander laat liggen? Tja, zelfs als de ander niet een machine achter zich had, dan was men snel wakker geworden bij het potentieel voor schepping van onbalans in de arena.
Inmiddels wordt al twintig jaar vanuit zowel onderwijs als het academische als politiek en menige belangenorganisatie gewezen op al dit soort problematiek van beslissingsbomen. Maar elk jaar opnieuw wordt verkenning afgewezen. Van alles uit die hoeken van het spectrum is er slechts één klein stukje waar met ontzettend veel masseren er wat ruimte kwam vanuit organisatie en partijbureau om niet de oude draaiboeken te blijven toepassen. Nota bene een hoekje wat tegen die tijd traditie had met afserveren van leiderschap naar volgende cyclus van hetzelfde draaiboek en dezelfde weigering tot post mortem. Ook is er sprake van een kleinschalig en specialistisch nieuw initiatief wat veel traditionele valstrikken weet te vermijden, maar goed, ook daar is nul bewustzijn van de erfenis van de Derde Weg. Reactief, leftover topics. En bij de traditioneel grotere hoek daar, tja, daar is men zo lang geleden nog niet opnieuw in dezelfde valstrik à la Derde Weg getuind met een charme offensief van weer een zendeling met subversieve agenda van "jongens ik kom jullie uitleggen hoe jullie de marketing zoals rechts moeten doen". Asscher snapt het probleem nog steeds niet, Dijsselbloem heeft er hoofdpijn van, en binnen een kernorganisatie zijn het enkel een paar vrijwilligers die het probleem begrepen.
Al dit is in menig NL Politiek en gelieerd topic tot in den treure voor verwijzingen onderzoek & studie voorbij gekomen. Op micro en macro niveau worden de toetsingen allemaal meegenomen, maar zodra het in een discussie op een punt komt waarop het spiegelen begint, dan valt het opnieuw allemaal weg. Dat is oprecht jammer. Puur de genoemde Oudenampsen is voor onderzoek iets wat hard maar reëel de lessen op tafel legt. Maar wederom is de vraag "wat moet links dan doen"? Nou ja, misschien toch eens een keer niet bij het aanwezige draaiboek blijven

Er ligt zo pijnlijk veel toetsbaar onderzoek dat het gewoon niet leuk meer is. Maar dat is ook wel de kern, het is niet leuk. Want er staan spiegels.
Even heel simplistisch en absoluut als generalisatie. Links en progressief willen het werk doen. Dat is het pad. Van beneden naar boven en dan terug als een klassieke Coleman boot. Maar men heeft geen kaas gegeten van verkoop, als ik de andere hoek even kan simplificeren zoals in een eerder bericht. Men duikt telkens de micro dynamiek in, en ondanks alle aanwezige kennis, juist omdat de intentie tot het werk doen zo diep zit, mist men dat op precies die manier, vanuit die volgorde men de macro dynamiek verliest en niet beheerst. Laat staan dat men op meta niveau überhaupt eens actief is. Bijzondere complicatie, vanuit algemeen mensbeeld onderschat men systemisch dat tegenkrachten zonder meer bereid zijn om voorbij te gaan aan bestel. Het idee wil er niet in. Toch is ook dit onderdeel van de menselijke realiteit. Dat het fout is, zeker, maar het is er. En als je het negeert, dan neemt het over. Reële menselijke sociale psychologie.
Het is in termen van organisatie en groepsdynamica allemaal verklaarbaar.
De ironie is dat de basis, het werk wensen te doen, juist de voor collectieve perspectieven, zoals al die Coleman bootjes, juist het meest constructieve is.
Maar als de richting van de lijn verkeerd loopt, dan is het de ander die jouw werk beheerst.
Meta -> macro -> micro. Niet andersom. En ja, het is volledig menselijk allemaal. Hoe vaak zien we hier niet discussie waar een probleem geïdentificeerd wordt, vanuit allerlei hoeken, maar er van omzetten naar uitdaging niets komt omdat elke verkenning in het micro niveau terecht komt en blijft komen. Nu ja, hoe mensen te prikkelen voor precies die gedragsreflex zit in de toolbox op rechts, en op links wil men meestal niet eens weten dat dit realistisch toepasbaar is op zowel groepen als individuen.
Enfin, schuld, groot woord. Laat ik het zo zeggen, het aandeel in oorzakelijkheid is disproportioneel groot. Dit vanuit consistentie in keuzes ongeacht de vele signalen voor correctie. Men heeft een patroon, men kiest telkens om het patroon te bevestigen. Nu ja, daar hangt een prijskaartje aan. Een rekening, een consequentie. Wil men aanwezige lijnen corrigeren, dan begint elke oplossing met identificatie en erkenning van condities bij probleem.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.