The Realone schreef op dinsdag 29 december 2020 @ 22:07:
[...]
Och arme, je moet wat concessies doen om onze zwakkeren te beschermen. Is dat teveel gevraagd? Je kunt prima contacten onderhouden, kerst/sinterklaas en al die flauwekul vieren, alleen met minder mensen en een ietwat aangepaste setting. Wat zijn we toch een bijzonder zwakke soort als we ons niet meer tijdelijk aan kunnen passen. Dat mag je dan weer niet zeggen want dan "kun je je niet inleven in een ander", alsof dat éénrichtingsverkeer is.
Man, we hadden zelfs redelijk normale feestdagen kunnen hebben, daar heeft de overheid zelfs nog getracht heen te werken, maar het kan niet omdat men zo nodig massaal op zaterdagmiddag de stad in moest voor Black Friday/Sinterklaarkado's/een nieuwe jas/weet ik wat nog meer.
Wat concessies doen is nog tot daar aan toe, maar die concessies zijn totaal overbodig (en uit verhouding) aangezien het maar een heel select clubje is dat we, eventueel, hoeven te beschermen. Mensen gaan nu eenmaal dood en die kans wordt groter naarmate je ouder wordt, onderliggend lijden hebt, of bijvoorbeeld overgewicht hebt. Dat die groep nu geraakt wordt is heel vervelend, maar wel iets wat bij het leven hoort. En waarom accepteren we risico's die horen bij het leven in een samenleving normaal gesproken wel, maar nu ineens niet? Waarom blijven we wel massaal de weg op gaan terwijl ik mezelf en eventueel anderen daar ook mee in gevaar breng? Waarom hebben we tijdens griepseizoenen ook nog nooit lockdowns gezien, terwijl ik of jij wellicht indirect ook wel een oudere of zwakkere dat laatste zetje heeft gegeven via het verspreiden van het griepvirus waardoor die persoon is overleden. Waarom hebben we dat in de 34 jaar die ik op deze wereld rondloop altijd klakkeloos geaccepteerd en zijn we nu als maatschappij ineens in een gigantische kramp geschoten?
Het grootste probleem dat ik echter met deze concessies heb is dat de concessies (en vooral de implicaties van die concessies) totaal niet in verhouding staan met de zogenaamde bescherming die het moet bieden. Ik vind namelijk dat de concessies die we moeten doen nooit, maar dan ook nooit door een machthebber - in dit geval de overheid - opgelegd moeten kunnen worden. In mijn optiek zijn ze nu een grens overgegaan door te kunnen bepalen dat ik als burger opgesloten word en door te bepalen dat ik hetgeen af moet sluiten waardoor ik überhaupt in staat ben om te leven. En vooral dat laatste stuit me tegen de borst, omdat dit tegen mijn zelfbeschikkingsrecht in gaat. En ik vind dat zoiets nooit, hoe ernstig een situatie ook is, verplicht moet kunnen worden. Mijn mening is dan ook dat die grens, die mijn vrijheden beschermt, nooit overgegaan mag worden, door welke machthebber dan ook. Als die grens eenmaal gepasseerd is komt die nooit meer terug en ben je overgeleverd aan de grillen van die machthebber. Daar pas ik even voor, want de geschiedenis heeft al vaak genoeg laten zien hoe fout dat, vrijwel altijd, gaat. Dus ja, je kan een concessie als een mondkapje heel erg bagatelliseren, maar dan kan je wat mij betreft alles wel goed gaan praten en kijk je naar mijn bescheiden mening niet verder dan je neus lang is.
En dan begin je er ook nog over dat we een bijzonder zwakke soort zijn en dat ben ik dan wel weer met je eens. We durven namelijk totaal niet meer voor onszelf op te komen. Dusdanig in slaap gesust in ons veel te verwende en welvarende leventje dat we onze vechtlust totaal verloren zijn. En die vechtlust is nou juist hetgeen we nodig hebben om deze krankzinnige maatregelen, die totaal overbodig zijn, tegen te gaan en de beleidsbepalers van repliek te dienen en ze duidelijk te maken dat we dergelijke verregaande vrijheidsbeperkende maatregelen niet accepteren. En niet omdat ik egoïstisch ben, niet omdat ik het eventueel niet over heb voor een ander, maar omdat de consequenties van het afgeven van dergelijke vrijheden veel te groot zijn.
Het laatste punt van dit stukje van je reactie waar ik nog op in wil gaan is het woordje tijdelijk. Jij praat voor jezelf alles goed onder het mom van dat dit tijdelijk gaat zijn. Maar het blijkt nu al dat het niet tijdelijk is, want er wordt nu al gesproken over coronapaspoorten, indirecte vaccinatieverplichtingen en zulk soort fratsen om mensen weer hun volledige vrijheid te geven. Dan kun je niet meer spreken over tijdelijke maatregelen, maar samenleving veranderende maatregelen die ingevoerd worden. En om dan nog even terug te komen op dat we een bijzonder zwakke soort zijn geworden: inderdaad, hier zouden we als bevolking keihard tegen in moeten gaan en we zouden dit onder geen beding moeten accepteren.
Ik weet niet of ik hier nog uitgebreid op in moet gaan, aangezien Tuintje dat al gedaan heeft, maar ik vind het namelijk een loos argument. De enige argumenten die je al een jaar lang hoort, sinds we als samenleving in een massapsychose zijn beland, zijn dat we de zorg moeten ontzien en dat we anderen moeten beschermen. Twee gigantische drogredenen inderdaad, maar ik zal even op de eerste ingaan. Ten eerste is de zorg niet hetgeen in onze samenleving wat verheven is boven alles en waarvoor een volledige samenleving platgelegd moet worden, met alle gevolgen van dien. Het blijft een luxe waar de meeste van ons hun hele leven niet bij stil hebben gestaan, die we moeten koesteren en waar we veel moeite en energie in moeten steken, maar niet ten koste van alles. Nogmaals, de dood hoort bij het leven, we zijn een stuk natuur en dat moeten we af en toe ook kunnen accepteren. We zijn echter dusdanig verwend in de huidige tijd dat we denken dat alles maakbaar is en we de dood, nota bene de dood van de zwakkeren in onze samenleving, niet meer hoeven te accepteren.
Maar het ontzien van de zorg dus, zo goed als het enige argument waarmee vrijwel iedereen deze absurde maatregelen goed probeert te praten. Zoals ik al zei moeten we er veel moeite en energie in steken en dat is iets wat we al jaren niet gedaan hebben. Dat is tot daar aan toe, maar vooral dit jaar hebben we er ook niet genoeg aan gedaan en dat is wel uitermate vreemd. Hoe komt het namelijk, mochten we echt in zo'n crisis zitten, dat er geen noodhospitalen zijn opgericht. Hoe kan het dat we na/tijdens de eerste lockdown Ahoy (en ik geloof ook het MECC) hadden ingericht voor corona patiënten, maar hier vervolgens niks meer mee gedaan is? En begin aub niet over zorgpersoneel, want dat is zo beschikbaar aangezien dat het laatste decennium in grote getale wegbezuinigd is. En in het geval van een echte crisis hebben we snel genoeg mensen geschikt om bij te springen als het echt nodig is. Maar is het dan kennelijk niet nodig? Of heeft het een andere reden? Ik durf daar geen antwoord op te geven, maar het ontzien van de zorg is in ieder geval een ontzettend zwak argument, want als corona echt zo ernstig was geweest als ze ons proberen wijs te maken hadden we als samenleving wel alles op alles gezet om deze zorg het afgelopen jaar te versterken. Een ding weet ik namelijk wel en dat is dat de mensheid bijzonder creatief is, vooral in gevallen van nood, en uitermate goed in staat om dingen voor elkaar te krijgen als alles op alles gezet moet worden. Maar... dan moet die noodzaak er wel zijn. En die is er klaarblijkelijk niet.
Hier ben ik hierboven al op ingegaan, dus daar hoef ik niet veel meer aan toe te voegen. Je tijdelijke punt vind ik bijzonder zwak en het punt dat je maakt dat ik hier al niet meer tegen kan. Tsja, op die manier kun je alles kapot bagatelliseren en alles maar klakkeloos aannemen van een machthebber. Wellicht is dat jouw keuze - ik wens je er veel succes mee -, maar ik pas daar even voor.