Koenoe schreef op woensdag 16 september 2020 @ 11:09:
[...]
Dan snap je dus niet waarom politiek geen plaats heeft in de sport. Want op basis van die logica kunnen we mensen gaan uitsluiten om mee te doen aan wedstrijden en dan is het hek van de dam. Of er andere regels op na houden wat betreft doping. Enzovoorts...
De arena mag dan vol zitten met mensen die selectief een bias hebben t.a.v. de sporters, de sport (competitie) zelf hoort eerlijk te zijn. Of anders gezegd, je hele redenatie (en plaatje) gaat gewoon niet op in de sport.
Hierboven wordt door @
polthemol terecht al John Carlos en Tommie Smith aangehaald. Juist, omdat het niet gepast was en mocht, is deze actie zo sterk. Beide zijn overigens het Olympisch dorp uitgegooid (dat hadden ze vast wel geaccepteerd van tevoren). Ik heb er dan ook geen probleem mee.
Het continue herhalen van diezelfde actie politiseert de sport en verliest ook zo zijn kracht. Plus het feit dat een groep mensen hier helemaal niet op zit te wachten.
Een keer is een statement. Prima. Elke wedstrijd het doen is gewoon politiek bedrijven.
Kijk, en dit is een archetypisch voorbeeld van excuusgedrag.
Sport is al sinds het begin van de mensheid intrinsiek verweven met politieke expressie, bruut simpel verklaarbaar omdat menselijk gedrag altijd in zijn beginsel politiek gedrag is.
Dat kun je te complex vinden, niet leuk vinden, een afleiding vinden - allemaal prima. Maar mening doet niets af aan de realiteit.
Het vinden van omgang met dit soort vraagstukken is interessant om eens op de korrel te nemen, het is helaas maar al te makkelijk een ingang om het gedrag van mensen in relatie tot andere mensen te toetsen.
Aangezien sport intrinsiek verweven is met politiek ligt er een vraagstuk van eigen belang. Toegegeven, dat is wel iets meer dan “haal ik mijn kick er uit of wordt ik afgeleid van mijn popcorn”, maar eigen belang is net als de reële wereld nu eenmaal complexiteit. Prima, ik begrijp de behoefte om er even geen weet van te willen hebben, het probleem is dat dit behoefte ook een reflex kan worden. En daar komen we weer in de realiteit, wanneer er sprake is van een reflex volgt dat vanuit de intrinsieke verwevenheid tussen sport en politiek gedrag er zo een mechanisme wegvalt voor sociale ontwikkeling en correctie.
Anders gezegd, wanneer we proberen politiek gedrag en sport magisch te scheiden scheppen we ruimte voor op zijn best het verwijderen van maatschappelijke mechanismen voor correctie van misstanden, en maar al te makkelijk wordt dat soort ruimte in historisch perspectief dan keihard genomen door krachten die maar al te graag gebruik maken van maatschappelijke misstanden.
Voor de gemiddelde burger die aan de popcorn wil is dat volledig vanzelfsprekend lastig. Maar ja, hij of zij leeft dan ook in een wereld waar het eigen belang causaal verbonden is aan het belang van de ander.
Heel bot gezegd, als je zelf een mooie, veilige, leuke tuin wil is het je eigen belang om deel uit te maken van processen waardoor de buurman dat ook heeft. Zo niet, nu ja, denk er eens over na.
Dit maakt het vraagstuk van sport en politiek gedrag voor omgang tot een afweging van wat vinden we zelfs bij de popcorn het minst erg voor rimpeleffecten. Politieke expressie die conform is aan de mensenrechten die we zelf genieten, of de afwezigheid daarvan waardoor het compromitteren daarvan steeds meer ruimte krijgt en - pak er een geschiedenisboek bij - uiteindelijk ook ons zelf treft.
Politiek gedrag is een constante in menselijk gedrag. Je krijgt het er nooit uit. Het minst slechte wat je kan doen is ruimte laten voor politiek gedrag wat voor collectieve belangen algemeen nuttig is.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.