Malarky schreef op dinsdag 21 juli 2020 @ 00:38:
[...]
Als je voor de rest van Europa wilt, wat wij als Nederlanders hebben, dan moet je juist Rutte steunen. Hervormen, gezond begrotingsbeleid, het respecteren van rechtstaat en democratie in ruil voor ons belastinggeld, vooral geld naar innovatie, niet naar ouderwetse industrie etcetera.
Oftewel, Rutte vertegenwoordigt jouw uitstekend nu in Brussel, hij is de enige met een inzet voor rijkdom en welvaart voor alle Europanen op lange termijn.
Dit is best grappig. Enfin, als het niet zo triest was. Even op een rijtje zetten.
Het fundament van wat gezien wordt als gezond begrotingsbeleid is een volledig arbitrair getal zonder basis in toetsing
Het model van begroting heeft in Nederland zelf geresulteerd in een fundamentele verschuiving van ordening op basis van inkomen naar vermogen met zo ongeveer de grootste vermogensongelijkheid van Europa, iets waar we vanuit zowel basale economie als geschiedenis van weten dat het een van de meest instabiele ontwikkelingslijnen voor ordeningsvraagstukken is.
Ondertussen heeft het gedachtegoed achter het model (en achter nogal wat marketing van geloofsartikelen) geresulteerd in een toenemend gesegregeerde economie die primair planeconomisch van grondslag is en die zich steeds meer voedt met het toevoegen van omzetmodellen aan sectoren waarbij de overheid enkel als koe mag faciliteren terwijl zelfs bij het CBS de alarmbellen t.a.v. scheppend vermogen van reële economie al een aantal jaren rinkelen.
We zouden ons juist in tijden van brede en diepe mondiale veranderingen moeten afvragen wat echt verstandig is, vasthouden aan een status quo die in eigen land de randvoorwaarden geschapen heeft voor saillante rimpeleffecten, of wat slimmer zijn en doen wat altijd meer bestendige resultaten schept: post-mortem, problematiek identificeren, kwetsbaarheden in kaart brengen en uitdagingen formuleren. Wat simplistisch gesteld, maar hier wringt de schoen van de kloof tussen het gidsland en de B.V. school van denken. Het eerste heeft als focus collectief belang, het tweede selectief belang.
De ironie is opmerkelijk. We hebben de afgelopen tien jaar ons kader van rechtsstaat behoorlijk afgebroken, zowel in paden van toegang daartoe als in functionaliteit en scope. Maar we wringen ons in bochten voor een corporatistisch hof van insolvancy waar voor elke Euro we er een paar duizend aan toe leggen.
Elk initiatief tot verdere ontwikkeling van staatsinrichting hebben we afgeschoten, zelfs in het oog van lessen bij populisme en invloed van veranderingen in technologie, handel, verhoudingen bedrijfsleven en overheid en zo voorts en zo verder.
Geld vloeit juist steeds minder richting innovatie met de toename van druk op de grote motor van MKB/R&D/Productie. Een patroon waar we juist tegenwoordig van economen ongeacht school signalen van krijgen bij observatie van landen elders waar die correlatie vanuit aanwezig (en hier gedeeld) beleid gebroken is geworden. We houden ons net als in die landen vast aan externe consultatie van bancair circuit en leggen absolute prioriteit bij oude multinationals terwijl daar niet enkel de voetafdruk van afneemt, maar waar de activiteiten de eerdergenoemde motor compromitteren.
We hebben hier in andere topics de alarmbellen van SCP en WRR doorgespit, herhaaldelijk, maar als het op een onderwerp als
dit aankomt vergeten we dat alles snel even. Al deze zaken zijn met talloze verwijzingen en voorbeelden en toetsingen de revue gepasseerd. Menige deelnemer hier trekt elders bij ander onderwerp maar dezelfde variabelen en ontwikkelingen in andere topics aan de bel, zit hier echter reflexief te drammen tegen wat dus elders aangegeven wordt als scheef te zitten. Het is pure ironie. Al is een ander woord misschien eerder van toepassing.
Oprecht, je mist het verschil tussen
vertegenwoordiging en
behartiging.
Ja, Mark vertegenwoordigt in Brussel zijn verbindingen en de aan hem gekoppelde belangen. Die zijn selectief. Niet vreemd, volstrekt verklaarbaar, Nederlandse politiek is partijpolitiek die in de afgelopen twee decennia primair geschapen wordt voor doelstellingen door externe consultatie.
Dit is iets volstrekt anders dan behartiging, dat is het daadwerkelijk volgen van opdracht voor collectieve belangen verder dan het hier & nu. Nog steeds een oefening van balans in grootste gemene delers en trends van hoogste waarschijnlijkheid bij erkenning van systemische en andere kwetsbaarheden - maar wel conform zowel mandaat als opdracht. Vertegenwoordiging is een heel ander beest. Het is bijna surrealistisch. Koehandel voor douanerechten in verbinding met nota bene specifieke bedrijfsactiviteit met minimale voetafdruk van spinoff, maar ja zeker, magische behartiging. Vast wel, magie.
Kijk, als er nu sprake was van een initiatief tot onderhandeling waar sprake was van aanwezigheid en volgen van punten van expertise en gebruik van beschikbare instrumentatie voor proces en perspectief. Ik zou er dan heel anders in staan bij dit soort kwesties. Helaas is het de realiteit geworden dat al die beschikbare middelen gepasseerd worden. Dat is zo bij een minister die wat roept zonder overleg met ministerie, dat is bij Mark helaas niet anders. En dat is botweg nooit slim. Voor de Nederlandse burger zou hier juist een kritiek signaal moeten zitten. Maar goed, het is dan ook een arena. Dan zijn de signalen heel anders van aard.
Alle huidige commotie had zonder veel moeite voorkomen kunnen worden. In plaats daarvan zitten we nu met de complexiteit van de kwestie niet aan tafel maar in een arena.
Dan ben ik misschien hard, maar dat is nooit verstandig als het om je brood gaat.
Die keuze voor arena is enkel van nut als het om je spelen gaat.
Toegegeven, mijn blikveld is breder, ik kijk naar de diepere complexiteit en naar de effecten en ontwikkelingen op langere termijn. Maar het is een zaak van nuchter blijven. Waar ben je als samenleving beter mee gediend? Met brood, of met spelen?
Het is Mark niet te doen om welvaart. Hij onderschrijft zelfs niet de oude gedachte uit de tijd van gidsland functie van stabiliteit vanuit orde op zaken in verbinding voor welvaart. Op het partijcongres verwees hij dat naar de prullenbak als een misplaatst spoor wat "voor aanhangers van Pikkety geschikt is". Ik stond daadwerkelijk versteld dat nudge economics en trickle down economics ineens magische recepten waren.
Ik kan heel goed begrijpen dat mensen het algemeen publiek positioneren voor stellingname aannemen, mensen vergeten dan wel heel gemakkelijk nogal wat fundamentele aspecten van politiek.
Politiek is bestuur noch beleid, het is marketing voor bundeling van bindingskracht voor doelstellingen van organisatie. Dat heeft een functie in een bestel, maar als het de enige aanwezige component is dan gaat de trein van de rails.
Weet je, ik kan het allemaal best goed volgen. De beeldvorming, het gevoel, de frustraties, de onderbuik en het geloof. Al de opeenstapelingen van opinie, van perceptie, van symboliek en herinnering. Maar op zijn minst zouden we eerst eens de koppen bij elkaar mogen steken om de basale vereiste toetsingen vanuit behartiging te doen. Dat blijft ontbreken.
Op zich kan ik ook dat begrijpen, er is weinig impuls om zo'n oefening te doen want het is een arena geworden. En dat is emotie. Er wordt wat met cijfers gespeeld, maar de berekeningen worden geweigerd. Ik ken ambtenaren op EZ die behoorlijk ziek zijn van het passeren van zelfs de meest elementaire toetsingen. Het is hun opdracht, hun werk, maar de politieke beslissing is om het te negeren. Het is dat Wobben een traag proces is en er serieuze achterstand zal zijn wanneer het weer operationeel post-Covid "toegestaan" wordt, maar dat wordt prijsschieten. Maar goed, het idee is dat tegen die tijd het drama achter de rug is, en de kiezer is toch een schaap (niet mijn woorden).
Prima, allemaal te verklaren en te begrijpen. Maar is het nuttig? Hoe slim is het om dergelijk grote belangen richting te geven met als motor gevoel? Als je dit aan een bedrijf zou voorleggen, men is snel klaar. Daar is de deur.
Al met al is deze hele kwestie een pijnlijk prachtig voorbeeld van collectieve bias reflexen ter compensatie voor het evenzo gevoelsmatig ervaren in beeld en buik van wat thuis aan verschuivende lijnen aanwezig is. Ook verklaarbaar, maar
het blijft compenseren. In eigen belang is dat niet.
Is er van alles scheef en mis? Geen mens die ontkent dat we overal heel hard aan de slag moeten om aanwezige problematiek om te zetten in uitdagingen. Natuurlijk verschillen de perspectieven daarbij onderling, en natuurlijk spelen verschillen in gedachtegoed en politieke scholen daar net zo'n rol bij als publieke perceptie in relatie tot zowel interne als externe omstandigheden.
Maar ja,
de centrale vraag blijft of we echt wel geïnteresseerd zijn in het omzetten van problematiek in uitdagingen, of het gebruikt van problematiek.
Het kost absoluut moeite om afstand te nemen van de arena en die vraag eens onder ogen te nemen. Het is echter wel de moeite waard. Kwestie van eigen belang. Legio signalen jaar op jaar van scheve verhoudingen, van toxiciteit in kapitaalstromen, van toename van risico's binnen handelsverhoudingen, het is een serieus indrukwekkende lijst van signalen. We zijn het ons zelf verschuldigd om daar iets mee te doen.
Ik sluit me wat dit aangaat volledig aan bij de berichten uit Clingendael, DNB, de Instellingen en zelfs de ministeries. Nederland zit vanuit politiek perspectief op een lijn van gebruik van problematiek. Even heel cru, dat is prima als je het je kan veroorloven en de beheersing hebt over ontwikkelingen en condities. Daar zijn we te klein voor. We hebben daar zelfs de vereiste soft power instrumentatie niet meer voor. Die hebben we afgebroken. Ik kan heel goed begrijpen dat het moeilijk is om te raken aan de gevoelige interne balans van planeconomische prioriteiten en afspraken & verhoudingen van externe consultatie. Dat is ook gruwelijk gevoelig. Maar als je ook maar enige blik hebt op de werkelijke verhoudingen tussen collectieve en selectieve belangen, dan ontkom je er niet aan om met regelmaat doelstellingen en modellen bij te stellen en zelfs te vervangen.
We prijzen ons zakelijke denken, de nuchterheid en het economisch perspectief. We zouden het als casus eens in een onderneming moeten doen. Een RvB zou op de achterste benen staan bij het weigeren tot evaluatie en bijwerken bedrijfsdoelstellingen na operationele analyse.
Pure ironie. Maar ja, overcompenseren, emotie.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.