Ik haak vanuit een ander topic hier maar even in.
matroosoft schreef op woensdag 8 april 2020 @ 10:31:
Eerlijk gezegd is het dan ook vooral de arrogante houding die me tegenstaat: "Geef gewoon geld, waag het niet te spreken over voorwaarden, en als je het niet doet ben je een lul/weerzinwekkend/enz."
En dan in het achterhoofd houdend dat juist die populisten uit de EU wilden stappen..
Dat is het frame van gratis geld en het frame van schuld.
Begrijp ik best. Wilden wij ook een aantal decennia. Uiteindelijk kregen we het ook, we hoefden er enkel maar Indonesië voor met rust te laten. En dan is het nu ook nog een tijd van crisis, emotionele tijden. En het waren al emotionele tijden, met al de drama's van toxische kredieten en afschuiven van puntenspelletjes van (met name) Nederlandse banken op de Zuid-Europese.
Daarmee zeg ik niet dat er geen voorwaarden moeten zijn. In mijn optiek zijn die verstandig. Maar, we mogen best wel eens nadenken over de door ons geschapen realiteit. Dat vereist wel het zelf in de spiegel kijken, dat ligt gevoelig. Alle gekheid op een stokje, als je een gezamenlijk probleem wil aanpakken heeft het wel enige nut om er slim bij te zijn in zowel onderzoek als uitwisseling als aanpak.
Dat schept hoe dan ook een gevoel bij ons van "dit zit scheef".
Ik begrijp dat beeld. voor een deel is dat ook zo. De crux?
Voor een deel. De realiteit is meer complex, en zelfs nog meer zuur.
Wij zijn daar gewoon niet echt eerlijk over, in die zin, kijken naar de oorzaken van die - absoluut aanwezige - reflex is politiek gevoelig. Ook economisch gevoelig. Vergeet niet dat met name Nederland al veertig jaar ligt te spelen met fiscale instrumentatie via allerlei mechanismen. Het gros van de aanwezige indicatoren daar waar wij nu over struikelen zijn indicatoren waar absoluut correctie bij moet volgen, maar het zijn ook indicatoren die vanuit onze toepassingen geschapen zijn. Niet volledig, maar onze voetafdruk is bijzonder dominant.
Menselijk gedrag is wat het is, ook daar leven mensen net als hier. Dus net zoals wij hier bij dit onderwerp een bewuste én een onbewuste bias hebben, zitten zij daar ook mee.
Zet dan druk op de ketel, en die druk was er al lang voorafgaand aan de crisis, en je krijgt op gegeven moment zure soep. Niet vreemd.
De reflex om nu te schoppen, ik begrijp het. De reflex om te doen alsof we de waarheid in pacht hebben, ik begrijp dat ook. Geen van dat soort reflexen helpt op ook maar enige wijze.
Kijk, als de soep zuur is, maar je moet toch aan tafel gaan (
want je kan niet zonder elkaar) dan is hoe je met elkaar omgaat van kritiek belang. In een dynamiek als deze heb je dan grofweg drie opties. Je kan op de preekstoel stappen, je kan aan tafel gaan en tussendoor in de keuken "echt praten", of je kan voordat je aan tafel gaat eerst even borrelen en kijken wie wat waar kan toegeven om dan samen de keuken in te gaan en daarna samen te eten.
Wat doet Nederland? Hup, de preekstoel op. Terwijl de zaal al emotioneel is toch met de scepter zwaaien en vervolgens doen alsof je zelf geen aandeel hebt in de zaal. Tja, dom.
Daarmee zet je meteen de dynamiek klem. Immers, je zet mensen op scherp. Er is dus geen kans meer voor die derde deur, de enige deur waar eigenlijk best iedereen door kan. Nu dus dezelfde deur die we al veertig jaar gebruiken om er voor te zorgen dat omstandigheden niet veranderen.
Nog zo'n frame, wie fout doet krijgt nu meer ruimte.
Mooi frame. En het klopt, maar dan nét iets anders. Wij krijgen meer ruimte. We maken immers al de regels, we houden ze vast in toxische verhoudingen en schulden. Zij raken steeds meer ondergeschikt, en ze weten wat er volgt als er dan ook maar iets misgaat, of er komt tegenwicht, of een combinatie van beide. Griekenland. Ik kan begrijpen dat met zo'n "pour encouragez les autres" je zelf de boel liever doet opblazen op gegeven moment.
Het centrale vraagstuk vanuit eigen belang is en blijft welke gedragslijn de meer productieve is.
Waar ik op wijs is een situatie waarin er sprake is van misdragen omdat dit decennia lang gestimuleerd is geworden. Zeker, in veel omstandigheden was sprake van een niet optimale fiscaal-economische dynamiek. Die is echter in de lange periode waarin wij de regels maakten en introduceerden op de grond erger geworden. We hebben gewoon een behoorlijk aandeel in die situaties. We verdienen er aan.
De crux is niet omgaan met kritiek. De crux is eigen belang. En vanuit eigen belang zijn wij gewoon dom geweest. We dumpen nu al decennia perverse fiscale prikkels, toxische kredietmechanismen en zo meer. Het is niet vreemd dat als je ondertussen enkel met het vingertje wijst je op gegeven moment met een verstoorde verhouding zit.
Zeker, zij hadden best meer kunnen doen. Maar ja, het loont zich vanuit de door ons geschapen kaders en prikkels al meer dan veertig jaar méér om niet te corrigeren dan om wel te corrigeren.
Zoals ik zei, er zijn dan op gegeven moment drie deuren.
De eerste hebben wij direct, zonder nadenken, meteen opengegooid. In vol besef dat je daarmee elke kans op deur drie om zeep helpt. De diplomatieke reacties waren ook niet gericht op de inhoud, maar op het signaal. En dat kan ik begrijpen. Daarmee is juist in een crisis situatie alles vastgezet voor deur twee. Dezelfde deur die al veertig jaar enkel meer hellend vlak heeft gegeven.
Hoe slim is dat? Nou ja, voor een handelsland als Nederland is dat niet slim. Ik ben het wat dit aangaat eens met Willink, Knot en Wellink,
koloniaal gedrag is niet slim hier.
Vanuit mijn optiek is deze situatie gewoon weer een schoolvoorbeeld van het beperkte politieke blikveld wat een totale mismatch is met de opdracht van collectieve belangenbehartiging. Conservatieve reflex, spreadsheet fixatie, geen blikveld op realiteit of toekomst.
Ik erken dat het electoraal absoluut handig is om het fout te doen voor onze collectieve belangen op termijn. Maar ja, het blijft ondermijnend.
Er is nog een frame, wij zijn beter dus wij kunnen dominantie en afwachten veroorloven.
Is dat echt zo? Misschien eens een idee om te kijken wat de voetafdruk van Nederlandse pensioenfondsen in die landen is. Wat de voetafdruk van de Nederlandse bancaire participaties is. Wat de voetafdruk van MKB is in transactioneel volume van handel met die landen.
Het frame waar we van uit gaat is gewoon fout. Dat frame is dat alles hun schuld is en dus ook hun probleem. Zelfs wanneer het enkel hun schuld zou zijn, dan nog hebben wij menig groot probleem. Het is echter nog erger dan dat, we hebben zelf een behoorlijk aandeel in schuld aan de omstandigheden en ontwikkeling daarvan aldaar. We hebben dus niet één probleem, maar een behoorlijk complex probleem.
Daarom dat de manier waarop je met zo'n zure situatie omgaat kritiek is voor het potentieel van het oplossen van de uitdagingen die er keihard liggen.
Dan wijs ik er op dat we opnieuw, zoals elke keer, direct elke kans om zelfs maar op constructieve wijze aan tafel te gaan om zeep hebben geholpen. Dat was geen foutje. Dit is formeel beleid.
Dat zou de Nederlandse burger iets moeten zeggen, maar ja.
Als dit een situatie in een bedrijf was, of tussen twee verweven bedrijven, dan waren de rapen gaar. Dan stonden de directeuren inmiddels in paniek bij de reactie van de aandeelhouders en commissarissen. Je vernietigd immers op die wijze elk potentieel om de aanwezige problematiek op te lossen, en dat kost. Op zijn minst weer extra schulden. En uiteindelijk is er een grens aan gebruik van problematiek. De rekening is onvermijdelijk.
Nu even heel nuchter en hard gesteld: we hebben zelf de mogelijkheden om realistisch condities te stellen opgeblazen. Iedereen aan elke kant weet dat dit soort problematiek per definitie al conditioneel is. En dat oplossing van uitdaging net als aangaan van uitdaging dus ook conditioneel moet zijn.
Echter opnieuw hebben we die deur dichtgegooid.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.