Roenie schreef op donderdag 23 juli 2020 @ 20:38:
[...]
Ok, onderzoeken en vanuit daar werken. Mooi.
Maar mijn vraag was eigenlijk, wat zou jij concreet adviseren. En dan niet een globale richting, maar echt duidelijke afspraken, oplossingen, maatregelen. Maak het eens concreet?
Maar dat is precies het punt: het is niet te concretiseren omdat wij dat niet willen.
Het is een gigantische verspilling van energie om daar tegen in te gaan. Kijk naar het verloop van dit topic. een aantal mensen onderbouwt consistent elke poging om de samengestelde problematiek in kaart te brengen op dusdanige wijze dat het voor mensen hapklaar is.
De reacties daarop zijn vrij evident. Afwijzing. Afleiding. Misschien wat kil, maar al die reacties vertonen enorme overeenkomsten met wat we kennen als de fasen van verwerking:
Ontkenning; een algemeen afweermechanisme van ons brein. De waarheid is te complex, te gevoelig, te erg of staat te ver op afstand van aanwezige perceptie om te bevatten, dus ontkennen we deze geheel of gedeeltelijk.
Boosheid; ook dat is een verdedigingsmechanisme. Wanneer ongeacht de ontkenning er toch confrontatie blijft komen met de toetsing is de reactie emotioneel. Daarbij grijpen we instinctief naar wat de hoogste correlatie op kortste afstand met meest directe emotionele lading.
Confrontatie; dat is niet zozeer een verdedigingsmechanisme, dit is meer een keuze aspect binnen psychologie van individu en groepsdynamica. En daar begint een schoentje te wringen. Op individueel niveau zijn we in staat om vanuit de hier op volgende uitputting (depressie fase, entropisch proces) uit te komen bij aanvaarding.
Binnen groepsdynamica zit dat helaas anders in elkaar. Net zoals het individu een entiteit is met identiteit, emotie en zo meer is een groep dat ook. De interactie van gedragslijnen daarbinnen (de componenten van individuen in de groep) is complex, primair volgend, maar ook vanuit verstoring ordenend. Dat schoentje zit hem in onze verwarring bij menselijk gedrag. We zijn niet rationeel. Onze filter- en interactieprocessen zijn dat ook niet. Althans, niet zomaar.
Het gevolg is dat wanneer bij complexe kwesties waar sprake is van perceptie in hoge mate gevormd door combinatie van negatieve prikkels en bias er ontzettend makkelijk een zelf versterkend proces ontstaat in groepsdynamica resulterend in verdere verstoring.
Het is een van de meest dwingende redenen waarom beschavingen investeren in stelsels van mechanismen die ervaring en kennis structureel integreren in processen van besluitvorming. Zie het basisconcept beschaafde samenleving.
Wordt dat in te grote frequentie gecompromitteerd dan wordt het steeds makkelijker om aanwezige verstoringen te gebruiken en de kosten daarvan af te wentelen omdat de verstoringen binnen gedragslijnen als het ware over de randen van die mechanismen klotsen en dus een vorm van voeding of energie worden voor het gebruik van geïdentificeerde problematiek.
En dat is het geval.
Ik weet het, dit is niet het antwoord waar je naar zocht. Het is echter het enige antwoord wat er nu is. In algemene zin willen we geen echt antwoord.
Dat maakt het onmogelijk om concreet en nuchter de schouders er onder te zetten. Energie is een beperkt reservoir. Het kan maar één keer besteed worden. In de praktijk komt dat neer op symptoombestrijding.
Voordat je het misschien opmerkt, ja daar zitten ook grenzen aan en die zijn al geruime tijd geleden bereikt geworden. Tien jaar geleden had een VNO heel subtiel en voorzichtig moeten zijn met de toepassing, tegenwoordig kan het met de botte bijl in het zicht.
Want we willen er niet stil bij staan.
Als dit anders was, wanneer de condities wel ruimte en prikkel gaven voor het omzetten van problematiek in uitdagingen? Dan zijn er grof gesteld twee paden, elk daarvan een compromis en een proces, geen magisch model zoals wij dat graag zien met ons technocratisch denken.
@
Verwijderd1 heeft eerder de verwijzing naar Japan gegeven, vanuit oriëntatie op vergelijkbare ontwikkeling van demografie en gedragslijnen in economische activiteit. Ik heb persoonlijk mijn twijfels bij het idee om dat te transplanteren naar Europa, op veel punten zijn er verschillen tussen culturele kenmerken die als variabelen grote effecten kunnen hebben, ongewenste effecten.
@
Brent gaf eerder de verwijzing naar analoog van het toegeven dat we al een transferunie hebben, en daar eens formeel mee aan de slag moeten gaan. In praktische zin hebben we het ook, we noemen het alleen niet zo en omdat het een ad hoc proces is wat gebruikt wordt juist om scheve verhoudingen te continueren (plus die kwestie van fiscale hefbomen) is wat we hebben een vrij perverse variant. Dat kan heel wat beter.
Beide paden zijn echter niet mogelijk om als uitdaging aan te gaan als optie. Daar blijft de schoen wringen.
Kijk, stel er komt nu een politicus op TV en in de krant die een volledig uitgewerkt plan heeft voor formaliseren van transferunie voor interne stabiliteit en externe slagkracht, alles al heeft uitgewerkt met alle lidstaten, en alles klaar heeft staan - enkel handtekening vereist.
Oprecht, wat denk je hoe dat ontvangen gaat worden. Dit forum is een uitzondering op de regel van inhoudelijke discussie alom hier. Er wordt best veel verwacht van deelname en interactie, met goede redenen, maar kijk eens nuchter naar die uitzondering van algemene redelijkheid voor dit topic. Je kan bijna een afstudeerstudie doen op de keuzes in communicatief gedrag.
Dit is waarom ik niet anders kan dan er op wijzen dat zolang als mensen niet zelf én elkaar in de spiegel willen laten kijken het enkel erger blijft worden.
En dan even bot maar reëel politiek perspectief: niemand, ook ik niet, gaat zijn vingers branden aan politiek initiatief om - zoals gevraagd - concreet de uitdagingen uit te werken en aan te pakken. Het is politieke zelfmoord. Dat ligt bij de spreekwoordelijke burger. En daarom, net als bij interne scheve lijnen, is er enkel ruimte voor perverse prikkels.
Laten we even eerlijk zijn, doe het eens als rollenspel desnoods. Loop eens met de schoenen van een ander, en verplaats je in die dynamiek. Er is geen enkel redelijk en consistent signaal met electorale bindingskracht om af te rekenen met de verstoringen.
Als we écht concreet een oplossing willen vinden, dan begint het eigenlijk met het informeren van en daarna participeren door de burger. Zoals altijd eigenlijk in een democratie. Als mensen dat voor elkaar krijgen, prima. Ik hoor het graag.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.