Een stukje filosofie van mijn kant uit aangaande de Corona crisis die ik graag wil delen. Misschien niet direct positief nieuws, maar wel geschreven vanuit de gedachte er iets positiefs uit te halen.
Het is al bijna naief om te denken dat het niet langer zal gaan duren dan 6 april; zo'n pandemie hou je niet tegen met 3 weekjes thuisblijven en daarna weer volle bak aan de gang.
Ik denk eigenlijk stiekem wel een beetje dat een break op wereldniveau hard nodig is, helaas zijn oorlogen en/of pandemien het laatste wat je als oorzaak zou wensen, want er vallen altijd onnodige slachtoffers. Ik geloof wel dat we waardes als saamhorigheid, empathie, dingen die er écht toe doen, als mensheid gewoon uit het oog verloren zijn door alle hectiek en door "het systeem" waar we inzitten (kapitalisme). Nou wil ik geen discussie starten of kapitalisme goed of slecht is; wat we wel weten is dat we al decennia geleerd krijgen dat onze waarde ligt in productiviteit en daarbij lage kosten vaak voorrang krijgen over échte, structurele verbeteringen. In theorie klinkt dat best ok, marktwerking, efficientie, concurrentie, synergieen en bijbehorende buzzwords die je maar kunt verzinnen, maar de praktijk wijst uit dat het leidt tot (grootschalige) uitbuiting van anderen, wat op zijn beurt weer een hele kettingreactie geeft naar zowat alles in wat een maatschappij laat draaien. Omdat het systeem dusdanig ingericht is, kun je niet echt anders dan eraan meedoen, omdat je nou eenmaal ook moet (over)leven in de maatschappij. Het is een zelfvoedend systeem, wederom, dat hoeft niet slecht te zijn, maar het vertaalt zich nu wel zo.
Nu het Corona-virus welig tiert, wordt pijnlijk bloot gelegd dat de mensen die we het hardste nodig hebben voor onze zorg, voor onze levensmiddelen en andere vitale beroepen, erg weinig betaald krijgen door die jarenlange versobering en bezuiniging. Ze zorgen hun hele leven lang voor anderen, lopen daarbij zelf risico's, krijgen nu 's avonds na al het harde werk niet eens een brood meer in de supermarkt én ze worden slecht betaald.
Wat als zij besluiten om na deze crisis een streep te zetten door hun carriere en echt voor zichzelf te kiezen, omdat uitbuiting nu dé onderliggende grond voor het slagen van het systeem lijkt te zijn?
Kortom; al die jaren het huidige systeem, het huidige beleid, de steeds terugkerende incapabele wereldleiders die dit in stand houden met verkeerde prioriteiten, zal zich uiteindelijk moeten balanceren. Het klimaat is één van de meest zichtbare dingen de afgelopen periode waaraan dit te zien is, om het maar niet te hebben over alle schrijnende, vaak in de doofpot gestopte mensenrechtenschendingen die overal ter wereld gebeuren.
De mensheid wordt nu gedwongen om een stap terug te doen, wat kansen biedt om eens écht te gaan kijken wát er belangrijk is in het leven. Als er iéts is dat je als teken zou kunnen zien om een dieper inzicht te krijgen in het geheel, dan lijkt dit een mooie aangelegenheid om die aan te grijpen. Persoonlijk hoop ik dat mensen die kans zien, voelen en ook aangrijpen om zichzelf onder de loep te nemen, in plaats van (tot aan dat de crisis voorbij is) angstvallig aan het "oude stramien" vast te blijven houden van "we moeten dit, we moeten nog dat, werk, werk, werk, productie, productie". En dan als de crisis voorbij is denken "Oh eindelijk is het voorbij. Nu kunnen we weer verder waar we gebleven waren", wat mijns inziens dé valkuil is waar we onherroepelijk in gaan trappen, maar wat juist niet zou moeten. Dat zou wel een gemiste kans zijn, en ik vraag me dan af wat dit dan zou doen met de zwaarte van de les die we later terug op ons dak zullen gaan krijgen...
Ik heb in 2018 een stevige burnout gehad, waar ik nu nog steeds de gevolgen van meesleep, maar als er één ding is dat ik geleerd heb, dan is het wel dat er niks belangrijkers is (cliché) dan je gezondheid, de liefde voor je partner, de mensen om je heen en ook je hernieuwde kijk op het leven en op je eigen pad; wat maakt je écht gelukkig? Wat heb je bereikt en wat wil je nog bereiken? Mis je nog iets? Geef je naast het werk genoeg voeding aan je hart/zielspad? Het plotselinge besef van de aanwezigheid van natuur om je heen, het klimaat, de geluiden die je in de natuur hoort, die dan ineens binnenkomt, terwijl het altijd precies voor je neus ligt, een beetje zoals ze in de film Avatar het verschil uitleggen tussen "I see you" en "I see into you"...
Dát is een bijzonder gevoel wat mensen mijns inziens kwijt geraakt zijn (mezelf inbegrepen) door onze manier van leven in het huidige systeem en met de huidige machthebbers.
Ik zie het een beetje als een burnout op wereldschaal; een burnout ben je niet binnen een jaar overheen. Dat ijlt lang na en bij elk ding dat je doet, bij elke stap die je zet, denk je nu ineens na, zodat je niet in diezelfde valkuil trapt van je vastgeroeste patronen in je automatische piloot.
Ik hoop echt dat er genoeg mensen zijn die dit gaan opmerken, want dat de wereld in een penibele situatie verkeert, daar is eigenlijk geen virus voor nodig om dat te zien. Kijk maar naar onze huidige machthebbers die terug willen naar de jaren toebak met hun afbraakbeleid, haat naar buitenlanders wordt steeds erger, we worden met de dag individualistischer en alles wat menselijk is wordt wegbezuinigd, en waarom? Zodat huidige wereldmachthebbers hun "kroon" (hint) niet af hoeven te zetten en zij alleen maar rijker worden...We moeten dát terughalen wat we door de jaren heen uit het oog verloren zijn, terug naar de roots en écht voelen waar het om draait in het leven en navenant ook onze machthebbers kiezen, zodat het klimaat, de natuur en datgene wat ons mens(elijk) maakt de default wordt.
Canon: EOS R6 | EF 16-35/4L IS USM | EF 70-200/2.8L IS II USM
Zeiss: 35/2 Distagon | 50/2 Makro-Planar | 85/1.4 Planar | 100/2 Makro-Planar | 135/2 Apo Sonnar