Tijdje niet gepost, wordt er wel weer tijd voor.
Ik ben nog steeds Barcelona. Eerste twee seizoenen kampioen geworden, beide keren zwak begonnen maar ijzersterk teruggekomen. De doelen met Barça waren:
1. Winst maken met transfers,
2. Salarishuis inperken, Messi mag verdienen wat hij wil maar er zijn teveel exorbitant hoge salarissen,
3. Een herkenbare ploeg neerzetten, dit houdt in:
De doelen zijn lopende het derde seizoen wat aangepast. De aangepaste doelen zijn de volgende:
2. Salarishuis in toom houden. Het hoeft niet meer te krimpen nadat een aantal echte grootverdieners (Suarez, Busquets) vertrokken zijn of aanzienlijk lagere salarissen geaccepteerd hebben (Pique, Messi),
3. Een herkenbare ploeg neerzetten, dit houdt in:
Doelstelling 1 is ongewijzigd gebleven en behaal ik ook nog gewoon.
Er zijn wat nuances gekomen in de doelen, doordat sommigen niet haalbaar bleken of door de tijd ingehaald worden (Messi bijvoorbeeld).
Nu dan over mijn baan bij Barcelona, ik mag blij zijn dat ik hem nog heb.
Het derde seizoen begon veelbelovend, de selectie was helemaal compleet en sterk genoeg voor de titel, dacht ik...
Dit team moest het komend seizoen gaan doen:
:fill(white):strip_exif()/f/image/kfsoNeK5ihbDGpsyHWLMsyTj.png?f=user_large)
Wat opvalt is dat er naast Frenkie geen andere verdedigende middenvelder op papier staat, dat zou een kapitale fout blijken.
Ik dacht: Kamara, Todibo of eventueel Lenglet/Dias kunnen daar in nood wel staan.
Het seizoen begon fenomenaal, de eerste drie wedstrijden leverden 9 punten op met 16 doelpunten voor en 0 tegen. Entertainment ten top en Messi was bij meer dan 2/3 van de doelpunten direct betrokken. Dit zou maarzo een heel dominant seizoen kunnen gaan worden, dacht ik.
Maar toen moesten we naar Valencia, die ook goed begonnen waren.
Al in de 2e minuut kregen we een doelpunt om de oren, maar de ploeg reageerde goed en boog de achterstand nog voor rust om naar een 1-2 voorsprong. Echter ging het in de tweede helft mis en verloren we met 3-2. Niet alleen het resultaat was pijnlijk maar ook het aantal schoten op goal van onze kant was erg laag, er kwam gewoon niet genoeg uit.
Nou kan je natuurlijk altijd een keer verliezen bij Valencia, maar deze nederlaag leek een kaartenhuis-effect te hebben. Van de volgende 10 competitiewedstrijden werden er slechts 4 gewonnen! Ook zat hier een nederlaag tegen Atletico Madrid bij, die al vanaf het begin aan kop gingen.
Er volgde een periode van herstel, waarbij de meeste wedstrijden gewonnen werden maar ook puntverlies geleden werd tegen laagvliegers als Sporting Gijon en Deportivo La Coruña. Barcelona onwaardig.
Tot overmaat van ramp vond Ruben Dias het ook wel welletjes en startte een ruzie met mij over zijn contract en later over dat hij weg wilde. Hij ging op de transferlijst en speelde per direct geen minuut meer.
In de winterstop likte ik mijn wonden en besloot de tactiek aan te passen. Nog altijd is het adagium meedogenloos druk zetten en zo snel mogelijk richting de goal van de tegenstander, maar ik heb de teugels veel meer laten vieren, de spelers krijgen meer ruimte om zelf de tactiek in te vullen naast de grote lijnen.
Direct na de winterstop verloor ik thuis van Bilbao, en drie dagen daarna in de halve finale van de Supercopa van Atletico Madrid op dramatische wijze. Het zwaar van Damocles hing boven mijn hoofd..
Ik besloot het roer om te gooien. Supertalenten Loureiro (middenvelder, Spaans, 16 jaar) en Jourdan (spits/linksbuiten, Frans, 16 jaar) kwamen bij de ploeg, ik besloot Dias weer te gaan gebruiken omdat hij nog wel goed trainde volgens mijn assistent. Mikel Merino, die na drie potjes op de bank meteen begon te zeuren en vond dat hij veel beter is dan Dani Olmo, kon opkrassen. Voor 65 miljoen vertrok hij naar Wolves en met dat bedrag haalde ik Phil Foden weg bij City, waar hij op de transferlijst stond.
Daarnaast besloot ik tegen de zwaardere tegenstanders Frenkie van zijn '6' positie weg te halen. Op zijn plek komt dan Todibo, die razendsnel, verdedigend erg sterk maar ook een goede voetballer is. Frenkie kan dan verder doorgeschoven worden op het middenveld, waar hij meer aanvallende impulsen kan geven terwijl het verdedigend net wat meer solide staat.
Deze ingrepen lijken het gewenste effect te hebben. Eindelijk wordt er weer gewonnen en opvallend veel meer op goal geschoten tijdens wedstrijden. De aangepaste tactiek is ook volledig aangewend dus dat zal ook meespelen.
Na een donkere periode tijdens en na de winter breekt nu, letterlijk en figuurlijk, de lente door in Barcelona. Ruime zeges worden weer aaneen geregen en in de Champions Leage én Copa del Rey doen we nog volop mee. De constructie met Todibo op verdedigende middenvelder bevalt zo goed dat Dias zijn basisplek definitief terug heeft naast Lenglet. De Jong blinkt op zijn nieuwe positie wekelijks uit met goals en assists en voorin krijgt de jeugd elke wedstrijd de kans, met invalbeurten of basisplaatsen.
Tegen stadsgenoot Espanyol speelde Barça vanaf minuut 70 met 5 aanvallende spelers, uit eigen jeugd, met een maximale leeftijd van 19 jaar: Loureiro (16) en Moriba (19) op het middenveld, Jourdan (16) vanaf rechts, Pedri (19) vanaf links en Conesa (18) in de punt. Hoewel het al 1-3 stond liet dit vijftal Espanyol nog 20 minuten lang van het kastje naar de muur. Uiteindelijk scoorde Todibo zelfs nog met een verwoestende uithaal na een mooie aanval over vele schijven, 1-4.
Deze wedstrijd is markeert voor mij de start van de lente, er is gelukkig genoeg gezaaid en dat komt nu tot bloei. We kijken weer naar boven. Kampioen zullen we niet meer gaan worden (12 punten achter op Atletico met nog 7 wedstrijden te gaan) maar de tweede plek moet lukken (ik sta 3e op doelsaldo, Valencia is nummer 2).
Daarnaast zijn we nog actief in Europa (Champions League kwartfinale tegen Tottenham) en de Copa del Rey (finale tegen Real). Als we die twee prijzen weten te winnen is het seizoen alsnog redelijk succesvol te noemen.
Maar het belangrijkste vind ik nog wel de doorbraak van de jeugd. Zij grijpen nu echt hun kans, Lautaro Martinez is nog onomstreden maar zal vaker rust kunnen krijgen, net als Messi. Maar in elke linie is nu wel een groot talent dat aan de deur klopt, met als uitzondering de keeperspositie.
Als ik dit seizoen goed afrond ga ik volgend seizoen echt maximaal jeugd voor de leeuwen gooien en hopelijk wil Dias alsnog gaan blijven, hij is eigenlijk te belangrijk om te laten gaan.
Ik ben nog steeds Barcelona. Eerste twee seizoenen kampioen geworden, beide keren zwak begonnen maar ijzersterk teruggekomen. De doelen met Barça waren:
1. Winst maken met transfers,
2. Salarishuis inperken, Messi mag verdienen wat hij wil maar er zijn teveel exorbitant hoge salarissen,
3. Een herkenbare ploeg neerzetten, dit houdt in:
- Veel zelf opgeleid en/of Spaans talent,
- Veel creativiteit en bewegelijke spelers,
- Minder powervoetballers,
- Messi laten schitteren nu wellicht zijn laatste jaren eraan zitten te komen,
- Aanvallend voetbal, veel doelpunten, liever 5-2 dan 1-0 winnen, belangrijke trendbreuk hierbij is dat balbezit niet zo belangrijk meer is. Als het als bijkomstigheid ook hoog is, is dat prima maar het is geen doel op zich,
- Veel zelf opgeleid en/of Spaans talent,
De doelen zijn lopende het derde seizoen wat aangepast. De aangepaste doelen zijn de volgende:
2. Salarishuis in toom houden. Het hoeft niet meer te krimpen nadat een aantal echte grootverdieners (Suarez, Busquets) vertrokken zijn of aanzienlijk lagere salarissen geaccepteerd hebben (Pique, Messi),
3. Een herkenbare ploeg neerzetten, dit houdt in:
- Veel zelf opgeleid en/of Spaans talent,
- Veel creativiteit en bewegelijke spelers,
- Minder powervoetballers,
- Messi laten schitteren maar ondertussen ook voorbereiden op een leven zonder Messi,
- Aanvallend voetbal, veel doelpunten, liever 5-2 dan 1-0 winnen. Balbezit helemaal loslaten, het gaat puur om entertainment en daar hoef je de bal niet 800 keer van voet naar voet te laten gaan,
Doelstelling 1 is ongewijzigd gebleven en behaal ik ook nog gewoon.
Er zijn wat nuances gekomen in de doelen, doordat sommigen niet haalbaar bleken of door de tijd ingehaald worden (Messi bijvoorbeeld).
Nu dan over mijn baan bij Barcelona, ik mag blij zijn dat ik hem nog heb.
Het derde seizoen begon veelbelovend, de selectie was helemaal compleet en sterk genoeg voor de titel, dacht ik...
Dit team moest het komend seizoen gaan doen:
:fill(white):strip_exif()/f/image/kfsoNeK5ihbDGpsyHWLMsyTj.png?f=user_large)
Wat opvalt is dat er naast Frenkie geen andere verdedigende middenvelder op papier staat, dat zou een kapitale fout blijken.
Ik dacht: Kamara, Todibo of eventueel Lenglet/Dias kunnen daar in nood wel staan.
Het seizoen begon fenomenaal, de eerste drie wedstrijden leverden 9 punten op met 16 doelpunten voor en 0 tegen. Entertainment ten top en Messi was bij meer dan 2/3 van de doelpunten direct betrokken. Dit zou maarzo een heel dominant seizoen kunnen gaan worden, dacht ik.
Maar toen moesten we naar Valencia, die ook goed begonnen waren.
Al in de 2e minuut kregen we een doelpunt om de oren, maar de ploeg reageerde goed en boog de achterstand nog voor rust om naar een 1-2 voorsprong. Echter ging het in de tweede helft mis en verloren we met 3-2. Niet alleen het resultaat was pijnlijk maar ook het aantal schoten op goal van onze kant was erg laag, er kwam gewoon niet genoeg uit.
Nou kan je natuurlijk altijd een keer verliezen bij Valencia, maar deze nederlaag leek een kaartenhuis-effect te hebben. Van de volgende 10 competitiewedstrijden werden er slechts 4 gewonnen! Ook zat hier een nederlaag tegen Atletico Madrid bij, die al vanaf het begin aan kop gingen.
Er volgde een periode van herstel, waarbij de meeste wedstrijden gewonnen werden maar ook puntverlies geleden werd tegen laagvliegers als Sporting Gijon en Deportivo La Coruña. Barcelona onwaardig.
Tot overmaat van ramp vond Ruben Dias het ook wel welletjes en startte een ruzie met mij over zijn contract en later over dat hij weg wilde. Hij ging op de transferlijst en speelde per direct geen minuut meer.
In de winterstop likte ik mijn wonden en besloot de tactiek aan te passen. Nog altijd is het adagium meedogenloos druk zetten en zo snel mogelijk richting de goal van de tegenstander, maar ik heb de teugels veel meer laten vieren, de spelers krijgen meer ruimte om zelf de tactiek in te vullen naast de grote lijnen.
Direct na de winterstop verloor ik thuis van Bilbao, en drie dagen daarna in de halve finale van de Supercopa van Atletico Madrid op dramatische wijze. Het zwaar van Damocles hing boven mijn hoofd..
Ik besloot het roer om te gooien. Supertalenten Loureiro (middenvelder, Spaans, 16 jaar) en Jourdan (spits/linksbuiten, Frans, 16 jaar) kwamen bij de ploeg, ik besloot Dias weer te gaan gebruiken omdat hij nog wel goed trainde volgens mijn assistent. Mikel Merino, die na drie potjes op de bank meteen begon te zeuren en vond dat hij veel beter is dan Dani Olmo, kon opkrassen. Voor 65 miljoen vertrok hij naar Wolves en met dat bedrag haalde ik Phil Foden weg bij City, waar hij op de transferlijst stond.
Daarnaast besloot ik tegen de zwaardere tegenstanders Frenkie van zijn '6' positie weg te halen. Op zijn plek komt dan Todibo, die razendsnel, verdedigend erg sterk maar ook een goede voetballer is. Frenkie kan dan verder doorgeschoven worden op het middenveld, waar hij meer aanvallende impulsen kan geven terwijl het verdedigend net wat meer solide staat.
Deze ingrepen lijken het gewenste effect te hebben. Eindelijk wordt er weer gewonnen en opvallend veel meer op goal geschoten tijdens wedstrijden. De aangepaste tactiek is ook volledig aangewend dus dat zal ook meespelen.
Na een donkere periode tijdens en na de winter breekt nu, letterlijk en figuurlijk, de lente door in Barcelona. Ruime zeges worden weer aaneen geregen en in de Champions Leage én Copa del Rey doen we nog volop mee. De constructie met Todibo op verdedigende middenvelder bevalt zo goed dat Dias zijn basisplek definitief terug heeft naast Lenglet. De Jong blinkt op zijn nieuwe positie wekelijks uit met goals en assists en voorin krijgt de jeugd elke wedstrijd de kans, met invalbeurten of basisplaatsen.
Tegen stadsgenoot Espanyol speelde Barça vanaf minuut 70 met 5 aanvallende spelers, uit eigen jeugd, met een maximale leeftijd van 19 jaar: Loureiro (16) en Moriba (19) op het middenveld, Jourdan (16) vanaf rechts, Pedri (19) vanaf links en Conesa (18) in de punt. Hoewel het al 1-3 stond liet dit vijftal Espanyol nog 20 minuten lang van het kastje naar de muur. Uiteindelijk scoorde Todibo zelfs nog met een verwoestende uithaal na een mooie aanval over vele schijven, 1-4.
Deze wedstrijd is markeert voor mij de start van de lente, er is gelukkig genoeg gezaaid en dat komt nu tot bloei. We kijken weer naar boven. Kampioen zullen we niet meer gaan worden (12 punten achter op Atletico met nog 7 wedstrijden te gaan) maar de tweede plek moet lukken (ik sta 3e op doelsaldo, Valencia is nummer 2).
Daarnaast zijn we nog actief in Europa (Champions League kwartfinale tegen Tottenham) en de Copa del Rey (finale tegen Real). Als we die twee prijzen weten te winnen is het seizoen alsnog redelijk succesvol te noemen.
Maar het belangrijkste vind ik nog wel de doorbraak van de jeugd. Zij grijpen nu echt hun kans, Lautaro Martinez is nog onomstreden maar zal vaker rust kunnen krijgen, net als Messi. Maar in elke linie is nu wel een groot talent dat aan de deur klopt, met als uitzondering de keeperspositie.
Als ik dit seizoen goed afrond ga ik volgend seizoen echt maximaal jeugd voor de leeuwen gooien en hopelijk wil Dias alsnog gaan blijven, hij is eigenlijk te belangrijk om te laten gaan.