Vorige week begonnen aan
Little Voice.
Een "charmante" serie over een jonge Bess (ergens in de 20) die droomt van een carrière als singer-songwriter. Tegen de setting van New York maakt zij gaandeweg allerlei dingen mee in de relationele en familiaire sfeer.
Ik vind het een aardige serie. Niets meer en niets minder. Alle vinkjes qua diversiteit (geslacht, huidskleur, seksuele voorkeur) worden afgevinkt, wat natuurlijk op zich positief is. Alleen voelt het op de een of andere manier een beetje als een moetje.
Daarnaast is de serie ook nog eens erg keurig, zeer weinig gevloek en (vooralsnog, nu vier afleveringen gezien) geen drugsgebruik en weinig drank.
Het verhaal an sich is goed te volgen, de personages zijn redelijk goed uitgewerkt maar ik heb er (vooralsnog) geen scherp randje aan kunnen ontdekken. Geen diepere laag. En dat is meteen het minpunt.
Het lijkt alsof de schrijvers en/of Apple een serie hebben willen schrijven waar iedereen zich wel in een personage kan herkennen, zonder iemand te willen beledigen. En daarmee wordt het ook meteen een klein beetje slap.
Ik zeg niet dat ik dat graag wil, naar vuilgebekte tierende mensen kijken, maar dit is allemaal wel heel netjes.