Virtuozzo schreef op maandag 7 september 2020 @ 18:44:
[...]
Ik denk dat we hier wat breder moeten kijken. Dit is geen patroon meer van partij X of Y. Ik ga nu iets zeggen wat heel hard is, maar als we heel nuchter kijken naar hoe tegenwoordig politiek moet navigeren op variabelen van bindingskracht en welke inertie van geïnternaliseerde ideologische frames uniform gedragen worden dan maakt het nog maar weinig uit welke vlag er mee loopt. Valt het niet op dat zowel conservatieve als progressieve als populistische politieke actoren allemaal telkens weer proberen om het vlaggetje te pakken? Niet om het te corrigeren, maar voor de associatie in electoraal perspectief met de concepten.
We zijn het punt gepasseerd waarop dit soort kwesties überhaupt nog inhoudelijke kwesties zijn. Het gaat om de berekening van electoraal bereik bij frame en concept voor resonantie en bindingskracht.
We zijn dat punt al tijdens Paars gepasseerd.
Hier kan ik me wel in vinden hoor, ik betoog inmiddels ook alweer jaren dat
ik persoonlijk weinig tot geen échte verschillen meer zie tussen de partijen. Thieme heeft ooit eens gesteld dat alle partijen varianten van D66 zijn geworden, en dat klopt wel. Al twijfel ik enigszins of het varianten van D66 zijn geworden of van de VVD, gezien de komst van de populisten die toch meer in de VVD-hoek zitten dan de D66-hoek.
Niemand was/is het hiermee eens maar ik kan sinds paars en alles wat daarna kwam gewoon niet anders concluderen. In mijn bescheiden optiek is PvdD de enige die zich hiervan weet te onderscheiden, en dat zeg ik niet omdat ik toevallig lid ben van deze partij. Dat moge inmiddels ook wel bekend zijn, denk ik.

Hoe hard ook om te zeggen, en ik ben hier volledig serieus in, ik ben in elke verkenning van elke politieke hoek gedoken bij deze onderwerpen en kwesties. Er is geen enkel rapport, initiatief, voorstel of studie achter motie die een andere doelstelling heeft dan het verkrijgen van beheersing over de electorale associatie. Zelfs daar waar de beste intenties in beeld zich richten op aanpak of uitdaging is de politieke lijn altijd dezelfde.
Ik kan het ze niet eens echt verwijten, het is een resultaat van cumulatieve en iteratieve opeenstapeling van beleidsmatige perspectieven waar juist omdat het spel zo hoog is er geen ruimte is voor toetsingen die verder gaan dan het inhoudelijke vergelijk: de frames, de memes, de informatie eenheden, het fundament van wat een gedeeld denken is.
Nee? Ik wel, geen enkel probleem mee. Want laten we wel wezen, hoewel makkelijk gesteld wat ik nu zeg, het betreft hier nog steeds
keuzes. De keuze om burgers niet te informeren en op een eerlijke en transparante manier te bejegen, maar alles in versimpelde frames te stoppen. De keuze om de lobby nog meer ruimte te geven en geen strobreed in de weg te gaan liggen. De keuze om het verkleinen -en dus ondermijnen van het gezag en de invloed- van het eigen Huis. De keuze om te gaan bankieren op marketing. Etc etc.
Wellicht dat ook dit wel hard klinkt, maar het is hun eigen schuld. Maar zoals we vaker besproken hebben, spiegels en mensen gaan niet zo goed samen klaarblijkelijk. En waar we het ook vaker over gehad hebben maar we nog steeds enigszins van mening over verschillen is hoe de burger hier zelf mee om is gegaan en nog gaat.
En wellicht is de schuldvraag niet interessant voor sommigen, of niet constructief. Maar in mijn ogen essentieel. Probleemidentificatie, probleemerkenning, probleemoplossing. We zitten nog steeds in die eerste fase, want die vermaledijde spiegel.
Dat is een gruwelijk probleem. Maar het is een probleem wat wel electoraal continu gedragen wordt. In elke hoek, voor elke variant, voor elke kwestie. Discussie zoals in dit topic is een extreme uitzondering. Het is atypisch voor zowel het publieke als elk politiek debat.
Weet je wat dit is? Dit is een schoolvoorbeeld van rimpeleffecten bij machtspolitiek: de verschuiving naar het bankieren op problemen in de marge als opmaat voor het niet corrigeren voor problemen van brede schaal. Het is een zelf versterkend proces van politieke verhalen die botsen en in botsing juist binding krijgen. Daarmee valt de impuls tot post-mortem voor correctie op gegeven moment volledig weg.
En wat blijkt? We zijn al verder dan dat punt. Waar we netwerkcorruptie of gulzige organisatie identificeren blijkt dat zich verzelfstandigd te hebben en blijkt het onaantastbaar voor politieke correctie. Zelfs de benoemingen "voor toezicht" komen uit de koker van het netwerk.
En kleine overheid? Ik kan er niet eens meer om lachen. Een paar jaar geleden stond ik nog met een ietwat vreemde en moeilijk te herleiden grijns bij verschillende congressen van verschillende partijen. Zo langzamerhand zijn de frames volledig gedeeld. De labels zijn anders, maar de technische, bestuurlijke en economische terminologie verschilt niet eens meer. Ja, de verpakking is anders, en in de politieke marketing is de scope verschillend. Maar overal: optimalisatie, efficiëntie, slagvaardigheid - ga zo door.
Precies. Maar dat wordt enkel gedragen omdat mensen dom gehouden worden. Voor een uitgebreider toelichting hierop zie de link naar een recente oude post

van mijzelf in mijn vorige post.
En die rimpelingen als gevolg van machtspolitiek, is ook te wijten aan het feit dat vooral de traditionele partijen machtspolitiek en bijbehorende marketing met open armen ontvangen hebben en er gretig in mee gingen, verblind door, juist, diezelfde macht. Dat die macht daardoor niet meer bij henzelf ligt, zoals je zelf vrij recent nog mooi beschreven hebt in een ander topic, heeft men veel te laat doorgehad.
Neemt niet weg dat het tij nog steeds te keren is. Want zoals ik al zei; het betreft onder aan de streep keuzes.
Misschien verschillen we ook hierover van mening, dat sluit ik niet uit.

Ik begrijp echter niet zo goed waarom je vaak (terecht!) stelt dat verandering de enige constante is, maar in je betogen toch een ondertoon van machteloosheid en in beton gegoten trends waar te nemen zijn. Als verandering de enige constante is, wil dat nog niet zeggen dat je de vormgeving van verandering niet kunt beïnvloeden. Moet men wel willen.