Ramzzz schreef op dinsdag 4 december 2018 @ 12:53:
[...]
Het functioneren als kritiekloos doorgeefluik door 'de journalistiek' is overigens wel één van de gevolgen van de economische malaise in medialand.
Diverse media zijn - door economische motieven 'vercommercialiseerd' en chantabel (adverteerders tevreden houden) - eigenlijk vrij vaak onbetrouwbaar te noemen, als je kijkt naar objectiviteit en analyse, en dit zo 'doorgeven' zonder redactionele voetnoot, of heldere
kritische vraagstelling, maakt dit inderdaad een verdacht soort artikel, meer propaganda dan journalistiek.
Een werkelijk kritische redactie had dit interview in de prullenbak gemikt, en de journalist op bijscholing gestuurd.
Perverse prikkels hebben niet enkel consequenties, maar ook effecten. Met als resultaat een toename van beperkingen voor journalistiek vanuit afname van gezonde prikkels én ruimte daarvoor. Inclusief de voedingsbodems en prikkels van verbonden consumptief economisch gedrag.
Een van die effecten is het verschuiven van de richting van relaties. Even simplistisch gesteld, er was een tijd waarin de (spreekwoordelijke) politicus moest vechten om gehoord te worden op een wijze die aansloot bij voornemens dan wel politieke focus. Tegenwoordig loopt het medium achter de politicus aan voor de soundbite, volgt beloning op beeld en concurreert men zich onderling de loopgraven in om maar zo dicht mogelijk bij de politicus te komen.
Dat is ook een valstrik hier, uitgelezen kans om dicht bij een persoon te komen die heel wat toegang met zich meedraagt, voor een onderwerp wat speelt, je moet enkel jezelf wijsmaken dat een interview weergeven niet hetzelfde is als gebruikt worden als kanaal.
Dan heb je als redactie maar weinig ruimte, en nauwelijks prikkel, om de oefeningen uit te voeren. Zoals cui bono, tijdlijn, blikveld. Dit neemt trouwens niet weg dat Trouw best kritische onderzoeksjournalistiek kan kennen, en ook heeft. Maar dat vereist allocatie van uitermate beperkte middelen. Dat schaadt ook de positie in afhankelijkheid van/voor toegang. Dan volgt bewust of onbewust, vaak een zwaktebod.
Dit gezegd zijnde, het begint regel te worden dat redacties en media steeds minder prikkel en ruimte hebben om consistent de vingers aan de pols te houden. Dan rest bij sommige media wel nog bewuste focus op onderzoeksjournalistiek, maar opnieuw, beperkte middelen. Hoeveel energie kan verdeeld worden tegen welke - economische en organisatorische - kosten.
Geen geval van slechte intenties. Gewoon menselijk. Dit in tegenstelling tot de focus op het veranderen van richting van de lijn en het toevoegen van kwetsbaarheden aan media.
Maar het levert Arno's denken en netwerk wel een kanaal (en welk kanaal, extrapoleer naar electorale ingang van welke politieke segmenten) op wat functioneert als smeermiddel voor publiek debat conform vrij typische machtspolitieke focus van duale & afgeleide inslag. Het effect is doel en middel, niet het argument. Dit artikel is niet de eerste ingang, maar tot nu toe waren de initiatieven specifiek gericht op lobby en belangenorganisatie. Discreet, maar zorgvuldig. Dat er niets lekte is wel een signaal van discrete steun achter het denken.
Zie het alsof je op een lijn zit, op dat punt zit het allemaal niet zo lekker, de rekening is hoog, terug kan niet en het is lappen. Als je daar blijft sudderen dan komt er een moment waarop het heen-en-weer trekken enkel bijdraagt aan het lappen en sudderen. Als je dan - na voorbereiding lobby en netwerk - met uitgekiende verpakking een brug te ver gaat maar dat op redelijke wijze en netjes gedragen door anderen kan doen, is het prima mogelijk om vanuit zowel afwijzen als compromis twee bruggen verder uit te komen. Via achterdeur en achterkamer, liefst via dynamiek die reeds vastzit in eigen perverse prikkels.
Dat is het geval hier, en dit is waarom ik spreek van "gevaarlijk". Mensen hebben zelden of nooit genoeg aandacht om meer dan een kwestie bestendig aan te kunnen (of willen), in politiek ligt dat nog gevoeliger dan elders. Nu worden in feite twee situaties op elkaar uitgespeeld voor beoogd termijneffect wat buiten zowel structuur als verpakking ligt.
Dat is diepe én bewuste malversatie. Echter niet als dusdanig herkenbaar. Er op ingaan op traditionele (reflexieve) wijze doet enkel deuren verder open, raakt ook niet aan het patroon van interactie van kwetsbaarheden.
Het heeft als kwestie het potentieel om over een decennium of twee op te duiken in de curricula politieke wetenschappen, bestuurskunde en marketing. Of dat in een proefschrift van stoute student wordt, of als onderdeel van regulier curriculum, is afhankelijk van de vraag hoe om te gaan met zowel gedrag als kwestie.
De crux is hier niet eens de vraag van "winst in of met of door de zorg". Het is veel meer een kwestie van beheersing van proces van eigendom van en beheersing over zorg en componenten daarvan. Het termijneffect is het herdefiniëren van structuurprikkels naar perverse prikkels om uiteindelijk bij een voedingsbodem van beloningsmechanismen uit te komen die de oude belofte van winstuitkering kan vervullen. Met andere woorden, een dansje om tot fait accompli te komen omdat iedereen zich voedt met en politiek geen beheersing meer heeft.
Herinner je je nog de maatregelen schaalvergroting & herstructurering onderwijs? Zelfde draaiboek.
Complicatie hierbij is dat het publiek debat zich blind doet staren op de politieke dynamiek terwijl dit daar geen oorsprong heeft én de politieke dynamiek ook blind is (vanuit informatiestromen), of wordt geprikkeld om blind te zijn voor meer dan het moment en het beeld. Met, onder andere, flinke saus van wat ooit door Lubbers is ingeleid, en wat nog altijd uitermate effectief is in conformistisch Nederland: "dit is duur, dat is gecompliceerd, waarom kan het niet gewoon simpel en tandje bijzetten -> er is geen alternatief, het gaat zo mis, we moeten wel, zie hier de kans en het loont zich". En natuurlijk wat kruiden die smaak van context en definitie herdefiniëren. Nee hoor, dit is geen peper, het is suiker.
De politieke vlag is waar we in happen, maar puntje van eerlijkheid, dit is weinig meer dan continueren van nog steeds dezelfde agenda als voorafgaand aan de grote reorganisatie zorgstelsel - de vlaggen leiden af, input noch oorsprong ligt daar.
Met onze traditionele beperkingen en manieren van confrontatie met een dergelijke oefening is het moeilijk navigeren, en aangezien de focus niet ligt op maatregelen of consequenties, maar effecten én het inspeelt op gekende zwaktepunten is het heel goed voorstelbaar dat - zonder correct tegenwicht, een gedragen alternatief van revisie zonder lappen - de termijneffecten juist gestimuleerd worden door onze gebrekkige omgang ermee.
Als we diep graven komen we uit bij het afdwingen van toenmalige politiek door verzekeraars om in ruil voor hun medewerking reorganisatie zorgstelsel te komen tot een model van winstuitkeringen.
Wat we nu even zien is een oefening die niet veel anders is als in die tijd. Verzekeraars vergroten druk van perceptie- én reële problematiek, zijn als eigenaren of via participaties van onderzoeksinstellingen en -bureau's dominant in samenstelling / vormgeving / timing informatiestromen. Politiek volgt op signalen, net als samenleving en rest van bestel, maar volgt in realiteit op een gecompromitteerde dynamiek.
Die belofte winstuitkering was toen een resultaat daarvan, net als de nieuwe zorgmarkt die door voor de bühne protesterende verzekeraars wel door hen via externe consultatie naar eigen wensen is ontworpen. Een groot speerpunt daarbij was de splitsing van mandaat Ministerie / NZA. Zoals je zegt, het resultaat van de een heeft als opdracht het scheppen van markt, de ander het mandaat voor vertegenwoordiging van belangen in die markt. Daar zit nogal een perverse prikkel. Vrij logisch dat de "zorg" zoals wij het als woord en begrip kennen (de mens, de patiënt) gescheiden is van die relatie, en enkel aanwezig is als beperkt kader binnen gescheiden mechanismen.
Chaos is gereedschap.
[
Voor 10% gewijzigd door
Virtuozzo op 04-12-2018 14:05
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.