:strip_icc():strip_exif()/u/15049/DC2-icon-klein.jpg?f=community){kind=icon}
3600wp@115° oost | 825wp panels/750wp inv@13°/115° oost | 1475wp panels/1250wp inv@27°/205° graden zuid
Ecodan warmtepomp
Repo's: HA-Solar-control | HA-heatpump-planning | NR-HueTapDial-NextLevel
/u/189240/av70.png?f=community)
Je hebt helemaal gelijk, ik heb er pas 1 en weet nog niet wat de gevolgen van een mogelijke 2de 3de of 4de zijn.
Maar voor nu, valt het me nog mee
/u/560489/crop578488a2c3c46.png?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/88308/tieinterceptor2%252070.jpg?f=community)
@LopendeVogel De meeste negatievelingen hebben zelf kinderen. 
Ik vraag me weleens hardop af waarom kinderen zo zijn, in de steentijd waren ze allang opgegepeuzeld door $wild dier met het gedrag wat ze tentoonspreiden.
Tuurlijk zijn er ook leuke momenten, maar er zijn gewoon heel veel sleurdingen en frustraties. Ook na uitleg #200 staat even later het glas melk weer op het randje van het bord te balanceren. Of hebben alle stiften geen dop meer + doppen zijn verspreid door het huis. Of is het huis nog geen vijf minuten aan kant en dan wordt overal weer zooi gemaakt.
Baby's kunnen er veel minder wat aan doen, maar een baby met verborgen reflux en wat slechte verdraagzaamheid van koemelk is al geen topper. Daarbij heb je bijna geen houding waarbij je niet de volle laag krijgt.
Ik vraag me weleens hardop af waarom kinderen zo zijn, in de steentijd waren ze allang opgegepeuzeld door $wild dier met het gedrag wat ze tentoonspreiden.
Tuurlijk zijn er ook leuke momenten, maar er zijn gewoon heel veel sleurdingen en frustraties. Ook na uitleg #200 staat even later het glas melk weer op het randje van het bord te balanceren. Of hebben alle stiften geen dop meer + doppen zijn verspreid door het huis. Of is het huis nog geen vijf minuten aan kant en dan wordt overal weer zooi gemaakt.
Baby's kunnen er veel minder wat aan doen, maar een baby met verborgen reflux en wat slechte verdraagzaamheid van koemelk is al geen topper. Daarbij heb je bijna geen houding waarbij je niet de volle laag krijgt.
This is my signature. There are many like it, but this one is mine.
:strip_icc():strip_exif()/u/111904/Untitled-1.jpg?f=community)
En dan denk ik altijd: ach ja, ik was vroeger geen donder anders... Die aap is een product van mij dus dat kunnen best wel eens mijn genen zijn die aan het werk zijn
I am the great Cornholio!
/u/297222/aaffd9838a75fb4f702fc62c071cf9fd.png?f=community)
^ Exact dit! ^:
Valt reuze mee. Nr 2, die maakt het pas lastig. De eerste kun je namelijk vaak prima in een mandje meenemen de eerste tijd dan
De eerste maakte ons leven niet veel anders dan ervoor. We konden grotendeels de dingen doen die we al deden, de kleine ging gewoon mee in ons ritme.
Maarrr...... de nummer 2 die erbij kwam, toen werd het wel heel anders en moesten we veel meer dan daarvoor rekening gaan houden met de kinderen en onze agenda's. Echter maakt daarna nummer 3 niet meer zoveel uit, want dan ben je er inmiddels aan gewend
Het helpt om je erop in te stellen zodra je begint aan het gezinsleven, dat je -vanaf de geboorte van de eerstgeborene tot aan dat de laatstgeborene uit de luiers is- gewoon tropenjaren draait. Als je een beetje kan plannen en organiseren hoeft dat niet per se te betekenen dat je verder nergens aan toe komt, maar het is wel gewoon een erg drukke en soms ook zware periode.
[ Voor 20% gewijzigd door ralph075 op 21-12-2017 13:30 ]
:strip_icc():strip_exif()/u/97521/Avatar.jpg?f=community){kind=avatar}
Zeker toen ze nog jong waren vond ik het heerlijk om na een weekend / papadag weer naar het werk te gaan. Warme koffie drinken en even op mijn eigen tempo op het toilet zitten worden dan priceless momenten 
Nu mijn jongste 6 is, is er bij mij ook weer de rust terug. De kinderen hebben me niet 100% van de tijd nodig en doen hun ding. En er zijn leuke gesprekken mee te voeren.
Ik moet zeggen dat ik het nu pas écht waardeer.
Nu mijn jongste 6 is, is er bij mij ook weer de rust terug. De kinderen hebben me niet 100% van de tijd nodig en doen hun ding. En er zijn leuke gesprekken mee te voeren.
Ik moet zeggen dat ik het nu pas écht waardeer.
:strip_exif()/u/52746/eric-cartman_small.gif?f=community)
Mensen vinden altijd maar dat je met bepaalde dingen blij moet zijn, vooral als het dingen zijn die moeilijk te verkrijgen zijn. Tsja, dat geldt wel voor meer dingen in mijn leven, niet alleen hoe ik het vaderschap ervaar. En o wee je ventileert eens en laat mensen weten wat je voelt. Oh dear.:
[...]
Mijn vrouw kan helaas geen kinderen krijgen (al op relatief jonge leeftijd de baarmoeder laten verwijderen) en hierdoor ik uiteraard ook nietNu zal ik uiteraard jouw reactie niet aan mijn vrouw laten zien want die trekt je uit je monitor.
Wees blij dat je een kind hebt, cijfer jezelf niet weg maar ga ook niet de kant op zoals jij spreekt (komt ontiegelijk egoïstisch en negatief over). Jouw situatie heeft dan ook helemaal niks met je kind te maken, maar met je eigen egoïsme en negativiteit.
Ik mag mij nooit meer kut voelen, omdat ik in de ogen van anderen alles heb.
Jippie.
Maar om je gerust te stellen, ik neem het mijn dochter niet kwalijk. Het is een hartstikke lief kind.
Ik mis mijn vrijheid en rust gewoon. Iemand vroeg om horrorverhalen, dus ik spoot mijn diarree even over het topic heen. Alsjeblieft.
Nou ga ik echt weer verder met mijn werk
Succes en sterkte allemaal.
Ask yourself if you are happy and then you cease to be.
:strip_icc():strip_exif()/u/87661/crop5f4369750146c_cropped.jpeg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/20201/clint.jpg?f=community)
Leuk topic.
Ben ook sinds september vader van een dochter.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er vooraf ook wel een beetje in zat zoals anderen in dit topic, en ook als collega's; Voor mij hoefde het niet perse. Maar dan was het wel einde relatie geweest. Ik wil hiermee overigens niet perse zeggen dat ik "toegegeven" heb, want als ik echt absoluut geen kinderen had gewild had ik echt voor mezelf gekozen.Maar hoewel ik mijn leven prima vond keek ik ook wel voorruit; Wil je oud worden zonder kinderen? Dat zag ik toch ook niet helemaal voor me... En ik ben gek op mijn nichtje van 4, dus vind kinderen echt wel leuk.. Anyways, als het niet gelukt was had ik daar wel meer vrede mee gehad dan mijn partner, dat weet ik zeker..
Maargoed, toch uiteindelijk samen besloten dat het "tijd" was. Ik was inmiddels ook uit de detachering gestapt, ik zag mezelf namelijk ook niet meer 2 uur (of meer) per dag in de auto zitten zodra er kinderen waren.. Verder wel duidelijke afspraken gemaakt; Ik reis voor mijn werk (buitenland), ik ben zo'n 50 dagen per jaar weg. Dat wilde ik niet opgeven (en ook mijn werkgever zou daar niet blij mee zijn), verder wilde gewoon nog steeds elk weekend naar mijn voetbalclub en andere dingen kunnen doen. Vice versa geldt dat trouwens ook, maar moet zeggen dat zij daar tot nu toe nauwelijks gebruik van maakt, als ze al weg gaat op bezoek bij iemand verkiest ze er al snel voor dat met dochter te doen. Zal moederinstinct zijn denk ik... Tevens twijfelde ik al of ik 1 niet genoeg zou vinden, dus daar weet mijn partner van...
Inmiddels is dochter er dus en hoewel we echt al wel wat ellende gehad hebben (darmafsluiting geconstateerd tijdens zwangerschap, operatie nodig 3 dagen na geboorte, 7 weken ziekenhuis erna) moet ik zeggen dat het tot nu toe meevalt. Ik heb er ook zeker geen spijt van. Wel denk ik dat het er bij 1 blijft. We hebben zoveel ellende gehad dat we er voorlopig niet meer aan moeten denken om weer dat proces in te gaan (het kan natuurlijk bij een 2e allemaal goed gaan) en ik ben ook de jongste niet meer (bijna 38)...
Maar goed, die ellende kwam vooral voort uit het feit dat ze zolang in het ziekenhuis gelegen heeft. Als je denkt dat je thuis geen tijd hebt met een kind moet je er eens 1 in het ziekenhuis hebben.. We zaten constant daar (want het is toch je dochter), behalve 's nachts (dus wij hebben wel goed kunnen slapen de eerste 7 weken), maar dan doe je thuis dus echt helemaal niks. Nu kun je nog weleens stofzuigen of snel iets tussendoor doen, maar als je gewoonweg NIET thuis bent houdt dat echt op..
We hebben tot nu toe ook wel geluk met slapen, het ziekenhuisleven heeft echt zijn impact gehad op het ritme van onze dochter. Ze wordt 7 uur 's ochtends wakker, slaapt soms van 11 tot 1 (maar lang niet altijd), doet 's middags nog een dutje en gaat om 20:00 naar bed en slaapt dan vrijwel direct. En ze komt ook letterlijk nooit 's nachts.. Ze is nu 3 maanden.. Dat gaat natuurlijk veranderen, straks krijg je tandjes, verlatingsangst, etc.. Maar voor nu prijzen we ons gelukkig.
Wij houden ons ook wel echt aan RRR, dat hebben we vanuit het ziekenhuis ook echt meegekregen. En tot nu toe werkt het. Bovendien is het voor ons ook wel fijn...
Persoonlijk heb ik nog niets hoeven laten, ben zelfs alweer een week weggeweest voor mijn werk. Maar het is nu nog gemakkelijk, mijn partner heeft gewoon nog verlof. Straks zal dat wel iets meer passen en meten worden, maar gelukkig werkt zij slechts 24 uur (contract 28, maar voorlopig 4 uur ouderschapsverlof).. En doordat ze onregelmatig werkt hebbben we ook geen 24 uur opvang nodig. Keerzijde daarbij is wel dat ze soms weekenddiensten zal hebben en ik er dus "alleen" voor sta. Maar zij doet het nu ook, dat moet mij ook lukken. Verder, met een beetje geluk draait ze 1 slaapdienst (dan begint ze 15:00 en is ze 9:00 thuis, telt voor 16 uur) en 1 vaste dagdienst (8 uur) en zit ze al aan haar uren.. Dan hebben we helemaal weinig opvang nodig, want ik woon op 5 minuten van mijn werk en heb flexibele tijden, dus we zouden aan 1 dag opvang genoeg hebben dan... En als ik in het buitenland zit zullen beiden oma's inspringen (dat hebben we vantevoren besproken)..
Het zal allemaal wat passen en meten worden, maar het gaat wel lukken. En we zitten wellicht nog in een gemakkelijke leeftijd... Wel ben ik erg blij dat we allebei heel dicht bij ons werk wonen en mijn partner maar 24 uur werkt. Ik zie ook bij vrienden om ons heen dat er door beide ouders fulltime gewerkt wordt en er ook nog eens een reistijd van 2 uur per dag bijkomt. Ik kan me heel goed voorstellen dat het dan toch echt wel hektiek wordt.. Tja, die mensen hebben dan wel iets meer te besteden (alhoewel opvang ook aardig aantikt met 40 uur per week)... Ben blij dat het bij ons zo gaat passen. Als ik een keertje wil sporten begin ik vroeg en stop ik om 15:00, dan kan ik zelfs nog gaan sporten en daarna dochterlief ophalen bij de opvang. Of gewoon op tijd thuis zijn daarna...
Weekenden worden iets lastiger, ik zal daar wel dingen moeten gaan laten als partner aan het werk is.. Maar zo vreselijk sociaal was ik nou ook weer niet.. En uit eten met zijn tweeetjes doen we vooral op vakantie.. Tja, dat zal dan nu een tapasje worden 's middags om 16:00...
En tja, je hebt minder tijd.. Ik moet nog een schuifgordijntje fixen wat kapot is bij een dakraam op onze slaapkamer (gaat niet meer open), dat staat nu geplanned voor 29 december
Vroeger kon ik me daar kapot aan ergeren en moest het liefst dezelfde dag nog gefixed worden.. Maar nu haal ik mijn schouders op, het zijn maar Materiële zaken... Dat heb ik dus meegekregen uit de ziekenhuis tijd... Het is allemaal niet zo belangrijk meer, alleen dochter is dat...
Maargoed, ik post nu vooral rationele zaken, maar da's vooral mijn inslag. Ik kan echt wel blij worden van mijn dochter hoor, op emotioneel vlak, begrijp me niet verkeerd.. En ik heb (tot nu toe) zeker geen spijt. Denk ook niet dat dat er gaat komen.. Maar ik denk ook wel dat het bij 1 blijft.. Ik was zelf ook alleen thuis en ik was zeker niet zielig en ben ook niet als egoist of asociaal eruit gekomen. Denk dat het prima is zo. We hebben ook maar 1 slaapkamer over, 2e zou dan naar zolder moeten en da's niet echt geschikt.. Vind het eigenlijk wel best zo... En dan ga ik nog even een bom droppen; 2 kan nog (en dat is ook zeker leuk, maar niks voor mij), maar meer dan 2 vind ik eigenlijk niet meer van deze tijd... Overbevolking, milieu, etc.. Natuurlijk, dan moet je eigenlijk helemaal geen kinderen op aarde zetten (eens), maar wij doen tenminste nog -1
Anyways, wordt zo een lang verhaal met eigenlijk geen kop of staart, dus ik stop maar met tikken
TL:DR
Tips:
- Begin er alleen aan als je het echt wilt
- RRR
- Maak afspraken met partner
- Creëer tijd (dag minder werken, verklein reistijd)
- Neem tijd voor jezelf
- Relax en laat het over je heen komen
- Accepteer dat sommige dingen niet meer (direct) kunnen of later moeten...
Ben ook sinds september vader van een dochter.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er vooraf ook wel een beetje in zat zoals anderen in dit topic, en ook als collega's; Voor mij hoefde het niet perse. Maar dan was het wel einde relatie geweest. Ik wil hiermee overigens niet perse zeggen dat ik "toegegeven" heb, want als ik echt absoluut geen kinderen had gewild had ik echt voor mezelf gekozen.Maar hoewel ik mijn leven prima vond keek ik ook wel voorruit; Wil je oud worden zonder kinderen? Dat zag ik toch ook niet helemaal voor me... En ik ben gek op mijn nichtje van 4, dus vind kinderen echt wel leuk.. Anyways, als het niet gelukt was had ik daar wel meer vrede mee gehad dan mijn partner, dat weet ik zeker..
Maargoed, toch uiteindelijk samen besloten dat het "tijd" was. Ik was inmiddels ook uit de detachering gestapt, ik zag mezelf namelijk ook niet meer 2 uur (of meer) per dag in de auto zitten zodra er kinderen waren.. Verder wel duidelijke afspraken gemaakt; Ik reis voor mijn werk (buitenland), ik ben zo'n 50 dagen per jaar weg. Dat wilde ik niet opgeven (en ook mijn werkgever zou daar niet blij mee zijn), verder wilde gewoon nog steeds elk weekend naar mijn voetbalclub en andere dingen kunnen doen. Vice versa geldt dat trouwens ook, maar moet zeggen dat zij daar tot nu toe nauwelijks gebruik van maakt, als ze al weg gaat op bezoek bij iemand verkiest ze er al snel voor dat met dochter te doen. Zal moederinstinct zijn denk ik... Tevens twijfelde ik al of ik 1 niet genoeg zou vinden, dus daar weet mijn partner van...
Inmiddels is dochter er dus en hoewel we echt al wel wat ellende gehad hebben (darmafsluiting geconstateerd tijdens zwangerschap, operatie nodig 3 dagen na geboorte, 7 weken ziekenhuis erna) moet ik zeggen dat het tot nu toe meevalt. Ik heb er ook zeker geen spijt van. Wel denk ik dat het er bij 1 blijft. We hebben zoveel ellende gehad dat we er voorlopig niet meer aan moeten denken om weer dat proces in te gaan (het kan natuurlijk bij een 2e allemaal goed gaan) en ik ben ook de jongste niet meer (bijna 38)...
Maar goed, die ellende kwam vooral voort uit het feit dat ze zolang in het ziekenhuis gelegen heeft. Als je denkt dat je thuis geen tijd hebt met een kind moet je er eens 1 in het ziekenhuis hebben.. We zaten constant daar (want het is toch je dochter), behalve 's nachts (dus wij hebben wel goed kunnen slapen de eerste 7 weken), maar dan doe je thuis dus echt helemaal niks. Nu kun je nog weleens stofzuigen of snel iets tussendoor doen, maar als je gewoonweg NIET thuis bent houdt dat echt op..
We hebben tot nu toe ook wel geluk met slapen, het ziekenhuisleven heeft echt zijn impact gehad op het ritme van onze dochter. Ze wordt 7 uur 's ochtends wakker, slaapt soms van 11 tot 1 (maar lang niet altijd), doet 's middags nog een dutje en gaat om 20:00 naar bed en slaapt dan vrijwel direct. En ze komt ook letterlijk nooit 's nachts.. Ze is nu 3 maanden.. Dat gaat natuurlijk veranderen, straks krijg je tandjes, verlatingsangst, etc.. Maar voor nu prijzen we ons gelukkig.
Wij houden ons ook wel echt aan RRR, dat hebben we vanuit het ziekenhuis ook echt meegekregen. En tot nu toe werkt het. Bovendien is het voor ons ook wel fijn...
Persoonlijk heb ik nog niets hoeven laten, ben zelfs alweer een week weggeweest voor mijn werk. Maar het is nu nog gemakkelijk, mijn partner heeft gewoon nog verlof. Straks zal dat wel iets meer passen en meten worden, maar gelukkig werkt zij slechts 24 uur (contract 28, maar voorlopig 4 uur ouderschapsverlof).. En doordat ze onregelmatig werkt hebbben we ook geen 24 uur opvang nodig. Keerzijde daarbij is wel dat ze soms weekenddiensten zal hebben en ik er dus "alleen" voor sta. Maar zij doet het nu ook, dat moet mij ook lukken. Verder, met een beetje geluk draait ze 1 slaapdienst (dan begint ze 15:00 en is ze 9:00 thuis, telt voor 16 uur) en 1 vaste dagdienst (8 uur) en zit ze al aan haar uren.. Dan hebben we helemaal weinig opvang nodig, want ik woon op 5 minuten van mijn werk en heb flexibele tijden, dus we zouden aan 1 dag opvang genoeg hebben dan... En als ik in het buitenland zit zullen beiden oma's inspringen (dat hebben we vantevoren besproken)..
Het zal allemaal wat passen en meten worden, maar het gaat wel lukken. En we zitten wellicht nog in een gemakkelijke leeftijd... Wel ben ik erg blij dat we allebei heel dicht bij ons werk wonen en mijn partner maar 24 uur werkt. Ik zie ook bij vrienden om ons heen dat er door beide ouders fulltime gewerkt wordt en er ook nog eens een reistijd van 2 uur per dag bijkomt. Ik kan me heel goed voorstellen dat het dan toch echt wel hektiek wordt.. Tja, die mensen hebben dan wel iets meer te besteden (alhoewel opvang ook aardig aantikt met 40 uur per week)... Ben blij dat het bij ons zo gaat passen. Als ik een keertje wil sporten begin ik vroeg en stop ik om 15:00, dan kan ik zelfs nog gaan sporten en daarna dochterlief ophalen bij de opvang. Of gewoon op tijd thuis zijn daarna...
Weekenden worden iets lastiger, ik zal daar wel dingen moeten gaan laten als partner aan het werk is.. Maar zo vreselijk sociaal was ik nou ook weer niet.. En uit eten met zijn tweeetjes doen we vooral op vakantie.. Tja, dat zal dan nu een tapasje worden 's middags om 16:00...
En tja, je hebt minder tijd.. Ik moet nog een schuifgordijntje fixen wat kapot is bij een dakraam op onze slaapkamer (gaat niet meer open), dat staat nu geplanned voor 29 december
Vroeger kon ik me daar kapot aan ergeren en moest het liefst dezelfde dag nog gefixed worden.. Maar nu haal ik mijn schouders op, het zijn maar Materiële zaken... Dat heb ik dus meegekregen uit de ziekenhuis tijd... Het is allemaal niet zo belangrijk meer, alleen dochter is dat...Maargoed, ik post nu vooral rationele zaken, maar da's vooral mijn inslag. Ik kan echt wel blij worden van mijn dochter hoor, op emotioneel vlak, begrijp me niet verkeerd.. En ik heb (tot nu toe) zeker geen spijt. Denk ook niet dat dat er gaat komen.. Maar ik denk ook wel dat het bij 1 blijft.. Ik was zelf ook alleen thuis en ik was zeker niet zielig en ben ook niet als egoist of asociaal eruit gekomen. Denk dat het prima is zo. We hebben ook maar 1 slaapkamer over, 2e zou dan naar zolder moeten en da's niet echt geschikt.. Vind het eigenlijk wel best zo... En dan ga ik nog even een bom droppen; 2 kan nog (en dat is ook zeker leuk, maar niks voor mij), maar meer dan 2 vind ik eigenlijk niet meer van deze tijd... Overbevolking, milieu, etc.. Natuurlijk, dan moet je eigenlijk helemaal geen kinderen op aarde zetten (eens), maar wij doen tenminste nog -1
Anyways, wordt zo een lang verhaal met eigenlijk geen kop of staart, dus ik stop maar met tikken
TL:DR
Tips:
- Begin er alleen aan als je het echt wilt
- RRR
- Maak afspraken met partner
- Creëer tijd (dag minder werken, verklein reistijd)
- Neem tijd voor jezelf
- Relax en laat het over je heen komen
- Accepteer dat sommige dingen niet meer (direct) kunnen of later moeten...
[ Voor 8% gewijzigd door FreakNL op 21-12-2017 14:38 ]
:strip_icc():strip_exif()/u/16422/crop5aeaddaca37a5_cropped.jpeg?f=community)
Hier iemand die een paar jaar geleden met een mannetje van 6 te maken kreeg.
Inmiddels wordt hij volgende maand alweer 11 en zit hij in de pre-puber fase ofzo. Veel grote monden en 'Duhs' en 'Dahs' maar toch het is leuk om te zien hoe zo'n kleine brutale aap eigenlijk een soort van echt mens met een eigen mening en grote voeten wordt.
Ik wilde zelf eigenlijk nooit kinderen door alle hier eerder genoemde perikelen en vaak is het gewoon ook klote dat je niet even spontaan iets leuks kunt gaan doen. Weekendje weg, avond uiteten, nope! Aan de andere kant is hij inmiddels wat ouder en hij hoeft al niet meer overal mee naartoe.
Leuker nog is dat we nu ook gewoon samen online ten strijde trekken in een potje oorlog op xbox live en ik denk dat onze gezamenlijke panparty (met mate) ervaring in 2018 zal plaatsvinden.
Wat ik eigenlijk lastig vind (voor hem vooral, en eigenlijk alle kinderen van deze generatie) is hoe er van alle kanten aan die kleine wezens getrokken wordt met sociale media, telefoons etc. Ik denk ook dat dit voor de meeste mensen in dit topic met nóg jongere kinderen straks veel erger zal zijn.
Inmiddels wordt hij volgende maand alweer 11 en zit hij in de pre-puber fase ofzo. Veel grote monden en 'Duhs' en 'Dahs' maar toch het is leuk om te zien hoe zo'n kleine brutale aap eigenlijk een soort van echt mens met een eigen mening en grote voeten wordt.
Ik wilde zelf eigenlijk nooit kinderen door alle hier eerder genoemde perikelen
en vaak is het gewoon ook klote dat je niet even spontaan iets leuks kunt gaan doen. Weekendje weg, avond uiteten, nope! Aan de andere kant is hij inmiddels wat ouder en hij hoeft al niet meer overal mee naartoe. Leuker nog is dat we nu ook gewoon samen online ten strijde trekken in een potje oorlog op xbox live en ik denk dat onze gezamenlijke panparty (met mate) ervaring in 2018 zal plaatsvinden.
Wat ik eigenlijk lastig vind (voor hem vooral, en eigenlijk alle kinderen van deze generatie) is hoe er van alle kanten aan die kleine wezens getrokken wordt met sociale media, telefoons etc. Ik denk ook dat dit voor de meeste mensen in dit topic met nóg jongere kinderen straks veel erger zal zijn.
Heb niet alle reacties gelezen, maar wil ook even mijn ervaringen delen Ben sinds 9 maanden vader van een dochter. Het is wel een beetje een cliché, maar ook waarheid dat de eerste maanden gewoon pittig zijn. Onze kleine werd de eerste 5 maanden stipt elke 3 uur wakker voor de voeding. Dag en nacht. Dat breekt je op een gegeven moment wel een beetje op en ben je veel moe. Vooral als ze 's nachts soms ook elk uur wakker werd. In het begin had mijn vriendin nog verlof en ging ik af en toe in de logeerkamer slapen als ik vroeg op moest. Toen mijn vriendin weer aan het werk was gingen we soms om en om in de logeerkamer slapen. Dat helpt echt om even bij te tanken.
Het werd bij ons een stuk beter vanaf +- 6 maanden. Ze ging toen de hele nacht doorslapen (sommige baby's doen dat eerder) en dan heb je vanaf 19:00 uur gewoon weer even tijd voor jezelf en ook veel betere nachtrust. Ook wordt het rond deze leeftijd (geen borstvoeding meer) makkelijker om bijv. opa en oma te laten oppassen, zodat je een keer een avondje of weekendje met zn tweeën weg kan. Merk nu dat ik wel weer op mijn oude energieniveau zit en ook weer meer tijd/zin heb om dingen voor mezelf te doen.
Qua geleefd worden door de kleine: waar ik zelf altijd wel redelijk strikt in ben is dat ik me voor bepaalde dingen niet laat opjagen. Bijv. 's ochtends wil ik ff rustig douchen. De kleine leg ik dan in de box, wat ze niet leuk vindt en keihard gaat krijsen. Dat laat ik gewoon gebeuren. Net als andere klusjes die even gedaan moeten worden.
Waar ik wel minder tijd voor heb is sporten. Dat probeer ik binnenkort weer meer op te pakken. Ik doe nog wel mijn vaste teamsport 2 keer per week, maar ik ging ook vaak na het werk nog even een rondje hardlopen of wielrennen. Dat is er bijna niet meer van gekomen. 's Avonds heb je eerst het proces van de kleine ophalen van de creche, eten geven, even spelen, in bad doen, naar bed brengen, waardoor ik niet zoveel zin meer had om daarna nog weer te gaan sporten.
Verder het andere cliché: 'je krijgt er zoveel voor terug', is zeker waar Echt leuk om de ontwikkelingen zo snel te zien In het begin is het nog een hulpeloos baby'tje dat niks kan en jij als ouder ook nog niet echt weet wat je ermee moet, totdat ze gaat brabbelen, lachen, interactie heeft, je herkent, begint te tijgeren, kruipen, staan en binnenkort lopen.
Ben sinds 9 maanden vader van een dochter. Het is wel een beetje een cliché, maar ook waarheid dat de eerste maanden gewoon pittig zijn. Onze kleine werd de eerste 5 maanden stipt elke 3 uur wakker voor de voeding. Dag en nacht. Dat breekt je op een gegeven moment wel een beetje op en ben je veel moe. Vooral als ze 's nachts soms ook elk uur wakker werd. In het begin had mijn vriendin nog verlof en ging ik af en toe in de logeerkamer slapen als ik vroeg op moest. Toen mijn vriendin weer aan het werk was gingen we soms om en om in de logeerkamer slapen. Dat helpt echt om even bij te tanken.Het werd bij ons een stuk beter vanaf +- 6 maanden. Ze ging toen de hele nacht doorslapen (sommige baby's doen dat eerder) en dan heb je vanaf 19:00 uur gewoon weer even tijd voor jezelf en ook veel betere nachtrust. Ook wordt het rond deze leeftijd (geen borstvoeding meer) makkelijker om bijv. opa en oma te laten oppassen, zodat je een keer een avondje of weekendje met zn tweeën weg kan. Merk nu dat ik wel weer op mijn oude energieniveau zit en ook weer meer tijd/zin heb om dingen voor mezelf te doen.
Qua geleefd worden door de kleine: waar ik zelf altijd wel redelijk strikt in ben is dat ik me voor bepaalde dingen niet laat opjagen. Bijv. 's ochtends wil ik ff rustig douchen. De kleine leg ik dan in de box, wat ze niet leuk vindt en keihard gaat krijsen. Dat laat ik gewoon gebeuren. Net als andere klusjes die even gedaan moeten worden.
Waar ik wel minder tijd voor heb is sporten. Dat probeer ik binnenkort weer meer op te pakken. Ik doe nog wel mijn vaste teamsport 2 keer per week, maar ik ging ook vaak na het werk nog even een rondje hardlopen of wielrennen. Dat is er bijna niet meer van gekomen. 's Avonds heb je eerst het proces van de kleine ophalen van de creche, eten geven, even spelen, in bad doen, naar bed brengen, waardoor ik niet zoveel zin meer had om daarna nog weer te gaan sporten.
Verder het andere cliché: 'je krijgt er zoveel voor terug', is zeker waar
Echt leuk om de ontwikkelingen zo snel te zien In het begin is het nog een hulpeloos baby'tje dat niks kan en jij als ouder ook nog niet echt weet wat je ermee moet, totdat ze gaat brabbelen, lachen, interactie heeft, je herkent, begint te tijgeren, kruipen, staan en binnenkort lopen.
[ Voor 6% gewijzigd door Palomar op 21-12-2017 14:56 ]
/u/121902/woosh.png?f=community)
Dat is een hele lastige hoor! Omdat het bijna onmogelijk is de discussie zuiver te houden.
Zelf ben ik van mening dat geluk een keuze is.
Bij kinderen MOET je de kinderen op 1 hebben staan en niet jezelf.
Indien je toch liever zelf op 1 staat en daardoor ongeluk voelt omdat het niet meer puur om jezelf draait dan had je geen kinderen moeten nemen. Overigens is het tegenwoordig 100% geaccepteerd dat je geen kinderen meer neemt en lekker zelfs je hele leven royaal op vakantie gaat e.d.
Als je eigen kinderen je ongelukkig maken ben je echt zelf een kutje hoor.
Dan heb je je leven ook niet goed georganiseerd. Overigens ben ik als gelukkige vader soms ook ongelukkig. Ik heb ook vlagen van woede gehad dat ik even in een ander kamertje ergens tegenaan moest schoppen en op m'n vuist bijten.
Kids zijn gewoon soms etters en kunnen je echt ellendig maken.. en je leven is ook anders.
Ik vind daar geen taboe op zitten hoor en ik uit dat ook altijd openlijk (schijt aan perfecte ouders die het altijd goed doen en beter weten en nooit last hebben van hun kind, sowieso schijt aan meningen van anderen
).Je moet zelf sterk zijn, realistische verwachtingen hebben en je leven naar wens organiseren.
Dat kan prima met kinderen. Kinderen die oneindig veel geluk kunnen brengen (en verdriet).
Als je als ouder erachter komt dat het allemaal kut is en dat het de schuld van de kids is... dan moet je echt ff volwassen worden. De "taboe" zal deels komen omdat de maatschappij altijd aan de kant van het kind staat... en je zal als kind maar te horen krijgen dat papa je kut vindt omdat hij niet in de kroeg kan hangen of minder kan gamen.
Terwijl je ervoor zegt::
[...]
Ik vind daar geen taboe op zitten hoor en ik uit dat ook altijd openlijk (schijt aan perfecte ouders die het altijd goed doen en beter weten en nooit last hebben van hun kind, sowieso schijt aan meningen van anderen
en
en
Dat suggereert op voorhand al dat alles aan de ouders ligt. Als je weet dat zoveel mensen met het vingertje naar je zullen wijzen dan voel je je er ook niet comfortabel bij om het er open over te hebben. En daarnaast vind ik het ook complete onzin om te stellen dat het kind geen factor kan zijn in hoeveel geluk je vindt in het hebben van een kind. Het kind kan er niks aan doen maar is hier wel degelijk een flinke factor in. Als je kind je elke nacht wakker houdt dan wordt je vanzelf minder gelukkig. Zeker als blijkt dat er weinig aan te doen valt en professionals dit ook beamen en je er niet mee kunnen helpen.
Niemand stelt hier dat tegenvallend vaderschap de schuld is van het kind of dat het kind kut is. Sterker nog, het wordt hier herhaaldelijk gezegd dat het kind er niks aan kan doen. Dus wat je met bovenstaande probeert te zeggen tegen posters in dit topic is mij onduidelijk. Nu doe je alsof mensen die moeite hebben met het vaderschap alles in de schoenen van het kind schuiven en ze laten merken dat ze ze niet moeten. Geen wonder dat er een taboe op rust want genuanceerd en met empathie is vaak niet mogelijk en voor mij toont jouw post dat wel aan.
Is getekend door een gelukkige vader die hoopt dat hem en zijn vrouw nog meer kinderen zijn gegund
[ Voor 16% gewijzigd door JT op 21-12-2017 16:48 ]
3600wp@115° oost | 825wp panels/750wp inv@13°/115° oost | 1475wp panels/1250wp inv@27°/205° graden zuid
Ecodan warmtepomp
Repo's: HA-Solar-control | HA-heatpump-planning | NR-HueTapDial-NextLevel
Ik ben het met JT eens dat er een aantal dingen nogal overtrokken zijn.
Probeer eens een definitie te geven van Geluk. Dat gaat niet, want het is niet iets vast omlijnd. Dus kun je ook niet zeggen dat het een keuze is. Wel dat je wel of niet gelukkig bent met de huidige situatie waarin je verkeerd, wat die ook mag zijn.
Voor degene die altijd op nummer één dacht te staan, tja, dan is de verandering groot bij het krijgen van een kind. Daar kun je om gaan zitten kniezen, maar dan wordt het inderdaad tijd om wakker te worden, want de wereld draait niet om jou en heeft-ie ook nooit gedaan, al hebben sommige personen je misschien dat idee wel gegeven.
Wat je zeker niet kunt doen is dat kind de schuld geven. Die kan er niets aan doen, hij/zij is het gevolg van (meestal) je eigen actie. Dan had je maar eerder na moeten denken (hoewel ik sommige figuren in de wereld ervan verdenk dat nadenken en gemeenschap met hetzelfde orgaan plaatsvind
).Dat je kinderen op de eerste plaats MOET hebben staan, is eigenlijk een publieke mening die wordt opgelegd. Maar er zijn ook genoeg ouders die zich alles ontzeggen, alles en alleen maar voor het kind (of de kinderen), waardoor het beeld versterkt wordt. Kinderen vergen altijd aandacht, als ze zeer jong zijn veel, daarna wat minder (meestal). Er wordt ook vaak scheef gekeken naar mensen met kinderen die daarnaast nog werken en veel sporten, uitgaan, etc. omdat veel mensen vinden dat je daar geen tijd voor hebt.
Maar dat is net hoe je het zelf bedenkt en wat je mogelijkheden zijn. Voorbeeld: donderdagavond was voor mij, dinsdag van mijn vrouw, dan hadden we beide een avond om mee te doen wat we wilden, de ander zorgde voor alles. Kinderen rond 19:00 uur naar bed (als ze ouder zijn uiteraard later).
Klopt.
Met passen en meten (wordt de meeste tijd versleten) krijg je het wel voor elkaar en het kost moeite (soms zeer veel moeite). En daar moet je in zekere mate sterk voor zijn om dat in orde te krijgen. Er rust alleen een zeker taboe op om aan te geven dat je daar moeite mee zou kunnen hebben. Ook moet je in bepaalde situatie sterk zijn omdat er wel een hele verantwoording op je schouders rust
Realistische verwachtingen zijn soms lastig, want het loopt (zeker in mijn geval, zie een eerdere reactie) meestal toch anders en moet je je verwachtingen vaak bijstellen. Ikzelf zet verwachtingen op een laag pitje (waaat, hoe durf je.... , ook weer zo'n taboe door vooroordelen), ik laat het meer op me af komen. Dat heeft een voordeel dat je snel kunt aanpassen aan de situatie. Het komt zoals het komt
Dat kinderen soms vervelend zijn, dat klopt. Maar dat zijn partners, ouders, vrienden, kennissen, buren, treitervloggers, werkgevers, collega's, sommige forumbezoekers
, etc ook. Van tijd tot tijd zou je uit elke categorie mensen achter het behang willen plakken. Dat heeft niets met kinderen te maken, wel met het hebben van een afreageerkamertje en voldoende rollen behang "Je krijgt er veel voor terug", sorry, ik krijg het mijn strot niet uit. Het wordt te pas en te onpas als excuus gebruikt. Simpel, je krijgt kinderen of je krijgt ze niet. Meestal (!) krijg je ze bewust, dus keuze. En als je ze niet hebt, KAN en mag dat een bewuste keuze zijn, daar moet geen taboe op zijn.
Wij hebben er destijds bewust voor gekozen, ons bij tijd en wijle afgevraagd of we we het niet in een vlaag van verstandsverbijstering besloten hebben, ons constant afgevraagd of we het goed doen of gedaan hebben. Ja, we hebben fouten gemaakt, ontettend veel geleerd, onze kijk op veel zaken (en mensen) is totaal veranderd. Maar als we zien wie er nu bij ons rondlopen, dan kunnen we daar best trots op zijn.
Dat je veel ervaring met liefde, geluk, wanhoop, woede, onmacht, behang
, onbetaalbare momenten, kennis van ASS, verschillende culturen en omgangsvormen, etc krijgt, dat kun je een verrijking (ook weer zo'n woord) noemen. Hetgeen niet wil zeggen dat mensen zonder kinderen dat niet hebben, maar het is wel anders. Ik ben blij dat ik ze heb, maar kan me ook de andere kant voorstellen (ken mensen die bewust geen kinderen hebben en ook die ze niet konden krijgen).edit: typo's
An 11 is a 10 that swallows
/u/12038/crop5a51514a4dec1_cropped.png?f=community)
3600wp@115° oost | 825wp panels/750wp inv@13°/115° oost | 1475wp panels/1250wp inv@27°/205° graden zuid
Ecodan warmtepomp
Repo's: HA-Solar-control | HA-heatpump-planning | NR-HueTapDial-NextLevel
/u/9238/crop5f26d14165147_cropped.png?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/28090/doek-iggythumb.jpg?f=community)
Even geen rekening houdend met het feit dat ik (uiteraard!) de allerliefste kinderen van de wereld heb mogen krijgen die ik nooit had willen missen, maar puur op het praktische vraagstuk m.b.t. kinderen krijgen en de rationale afweging van voor- en nadelen:
Ja. Ik zou het direct weer overdoen. Kinderen krijgen is het mooiste dat een mens kan overkomen in mijn ogen. En het is absoluut hard werken en je moet er veel dingen voor laten... Maar het is zo ontzettend mooi om te zien hoe een kind ontwikkeld tot een persoon. Het geeft zoveel liefde en het maakt dat je ál het andere kunt relativeren... Als je de liefde van een kind kent is er verder niks meer écht belangrijk anders dan je kind. Daarnaast kun je zeker een jaar of 14 (afhankelijk van het kind) zelf weer lekker een beetje kind zijn! Ook dat is voor mij een groot pluspunt. Samen naar de speeltuin, samen K3 luisteren (toen ze nog leuk waren
), samen aan de lego, samen knutselen, samen naar de film. En inmiddels samen gamen, samen make-up uitzoeken, etc.... Heerlijk. En natuurlijk verschrikkelijk trots zijn op alles dat ze presteren.
hier stond iets interessants, maar het is even weg...
Ik was altijd anti-kind en eigenlijk vind ik het nog steeds weinig aan. Voor veel dingen zijn ze nog te jong en ik denk dat ik er meer rust mee heb als ze de basics (wassen/aankleden/eten/sanitair) helemaal zelf kunnen. Dan kan je je focussen op meer dan de elementaire zaken. Het zijn op dit moment redelijk tropenjaren en ik tel de jaren af richting de PlayStation leeftijd.
Als man kan je op je 80e kinderen krijgen, maar dat geldt niet voor mijn partner. Aangezien je toch op een gegeven moment voor een keuze staat, heb ik wel voor kinderen gekozen. Ik wilde er geen spijt van krijgen en zeker niet als 60 jarige bij een diploma-uitreiking zitten.
Zou ik het opnieuw doen met de kennis van nu? Nee, denk het niet. Daarvoor is het wel heel erg een lifechanger. Kans is groot dat ik hier vijf jaar weer anders over denk, doordat ze weer wat ouder en wijzer zijn.
Als man kan je op je 80e kinderen krijgen, maar dat geldt niet voor mijn partner. Aangezien je toch op een gegeven moment voor een keuze staat, heb ik wel voor kinderen gekozen. Ik wilde er geen spijt van krijgen en zeker niet als 60 jarige bij een diploma-uitreiking zitten.
Zou ik het opnieuw doen met de kennis van nu? Nee, denk het niet. Daarvoor is het wel heel erg een lifechanger. Kans is groot dat ik hier vijf jaar weer anders over denk, doordat ze weer wat ouder en wijzer zijn.
This is my signature. There are many like it, but this one is mine.
:
[...]
samen K3 luisteren (toen ze nog leuk waren
3600wp@115° oost | 825wp panels/750wp inv@13°/115° oost | 1475wp panels/1250wp inv@27°/205° graden zuid
Ecodan warmtepomp
Repo's: HA-Solar-control | HA-heatpump-planning | NR-HueTapDial-NextLevel
Ja. En dus:
[...]
[...]
Haha... Mijn dochter is een papa kindje. En ik vind dat geweldig. Dus ga met alle liefde met wat meiden op stap om make-up uit te zoeken hoor (en ja - ik ben ook echt in het verleden wel eens slachtoffer geweest om dingen uit te proberen - tegenwoordig kan dat écht niet meer... + dat het nu geen kinder-make-up van 2 euro bij de Bart Smit meer is...). En ja, ik weet best dat ze soms misbruik maken van mijn aanwezigheid en met name de aanwezigheid van mijn portemonneeEn K3 stond vroeger keihard (althans - voor kinderoortjes keihard) aan in de auto. Raampje open - lekker samen door de stad cruisen...
[ Voor 9% gewijzigd door kazz1980 op 22-12-2017 13:56 ]
hier stond iets interessants, maar het is even weg...
Ja, dat topic ken ik en ik vind het bikkel dat iemand daar gewoon een pic heeft gepost van zichzelf met die rok. Fuck de wereld en conformeren. Mijn opmerking was, te zien aan de smiley, ook niet bedoeld als serieuze opmerking
Groot gelijk! Ik denk als het zover komt dat ik dat ook wel zal doen:
[...]
Ja. En dus
En K3 stond vroeger keihard (althans - voor kinderoortjes keihard) aan in de auto. Raampje open - lekker samen door de stad cruisen...
Ik had een jaar geleden ook niet gedacht dat ik Boris Beer mee zou blèren in de woonkamer
[ Voor 49% gewijzigd door JT op 22-12-2017 13:59 ]
3600wp@115° oost | 825wp panels/750wp inv@13°/115° oost | 1475wp panels/1250wp inv@27°/205° graden zuid
Ecodan warmtepomp
Repo's: HA-Solar-control | HA-heatpump-planning | NR-HueTapDial-NextLevel
Respect voor je eerlijkheid en openheid.:
Ik was altijd anti-kind en eigenlijk vind ik het nog steeds weinig aan. Voor veel dingen zijn ze nog te jong en ik denk dat ik er meer rust mee heb als ze de basics (wassen/aankleden/eten/sanitair) helemaal zelf kunnen. Dan kan je je focussen op meer dan de elementaire zaken. Het zijn op dit moment redelijk tropenjaren en ik tel de jaren af richting de PlayStation leeftijd.
Als man kan je op je 80e kinderen krijgen, maar dat geldt niet voor mijn partner. Aangezien je toch op een gegeven moment voor een keuze staat, heb ik wel voor kinderen gekozen. Ik wilde er geen spijt van krijgen en zeker niet als 60 jarige bij een diploma-uitreiking zitten.
Zou ik het opnieuw doen met de kennis van nu? Nee, denk het niet. Daarvoor is het wel heel erg een lifechanger. Kans is groot dat ik hier vijf jaar weer anders over denk, doordat ze weer wat ouder en wijzer zijn.
Gelukkig ervaar ik het zelf totaal niet zo...elke avond lekker ravotten met mn zoon van 3 op de bank, met autootjes spelen, torens bouwen van Duplo, verhaaltje voorlezen voor het slapen gaan, liedjes zingen, dansen op harde muziek op zondagochtend, met de auto op zoek naar dieren in de weilanden en ze benoemen, woordjes oefenen, treinen en bussen kijken bij het station, ik vind het allemaal prachtig.
Tuurlijk zijn er ook vervelende momenten zoals onverklaarbaar gejank soms of wat gemorrel aan tafel maarja... hoort erbij.
Overigens hebben we ook geen slaaptekort. Die van ons slaapt van 19:30 tot 07:30.
Mooi is dat toch? Voor mij een grote plus aan kinderen. Gewoon weer gek mogen doen - zonder direct voor gek verklaard te worden! (Althans - niet meer dan anders : P):
Groot gelijk! Ik denk als het zover komt dat ik dat ook wel zal doen
hier stond iets interessants, maar het is even weg...
Ja, is ook leuk. Ik heb laatst eens Boris Beer op kantoor gedraaid, puur om de reacties te zien
3600wp@115° oost | 825wp panels/750wp inv@13°/115° oost | 1475wp panels/1250wp inv@27°/205° graden zuid
Ecodan warmtepomp
Repo's: HA-Solar-control | HA-heatpump-planning | NR-HueTapDial-NextLevel
Interessant topic en ook goed om alle verhalen te lezen. Ons zoontje is nu ruim 1 en de tweede is onderweg.
Ons/mij is het reuze meegevallen tot nu toe, maar we hebben ook wel het geluk dat hij redelijk makkelijk is. Maar we staan er zelf ook wel redelijk open en flexibel in, dus dat helpt naar ons idee ook wel mee. Ik heb express geen/weinig boeken gelezen van te voren, dan ga je juist teveel zorgen maken of alles wel volgens het boekje gaat. Dat werkt voor ons heel goed.
Gewoon een aantal tips/ervaringen op een rijtje, maar het is altijd heel persoonlijk natuurlijk
- Probeer eerst de situatie voor je zelf zo makkelijk mogelijk te maken en als dat niet werkt kan je het altijd aanpassen naar je kind. Zo zijn we met de kleine na 3/4 weken gaan eten met een paar vrienden in een eetcafe. We hebben hem gewoon meegenomen en goed gekeken of dat goed ging en gelukkig ging dat prima. Diezelfde tactiek hebben we dus regelmatig toegepast. Je weet pas of iets niet lukt als je het eerst probeert (wel logisch nadenken natuurlijk)
- Plannen en vooruit werken! We werken allebei vier dagen in de week, mijn vriendin ook nog eens 9u per dag. We vertrekken rond 715 van huis en meestal haal ik hem rond 1730-1745 van de opvang. Dus we zorgen dat we in het weekend alle boodschappen doen en op zondag/maandag (papadag) zorgen we dat het eten voor de rest van de week klaar is. Ik geef hem eten, nog even uurtje spelen met papa/mama en/of aanschuiven bij het eten van papa/mama. Hij gaat om 19u naar bed en om half acht is alles opgeruimd en tijd voor ons zelf (sporten, tv kijken, etc)
- Flexibel zijn. Bovenstaand schema klinkt leuk, maar files/ontplofte luiers/geklemde vingers/etc gooien vaak roet in het eten
Ik leg me er altijd maar bij neer en als ik echt geen zin meer heb dan neemt mijn vriendin het over (of andersom).
- Gun de ander zijn/haar ding. We hebben beide heel lang op ons zelf gewoond en altijd ons eigen ding gedaan. Dat doen we eigenlijk nog steeds, maar nu moet er een thuis blijven. Dat vereist iets meer planning/vooruit denken. Communicatie is wel key en dat loopt bij ons gelukkig goed. Last-minute dingen gaan in principe eigenlijk ook wel, maar niet met zn tweeen
- Regel een vast oppas voor de avonden! (bv buurmeisje oid) Dat hebben we sindskort en zorgt voor iets meer rust en meer dingen die je samen kan doen.
Eigenlijk vinden we het allebei hartstikke leuk en het is echt onwijs mooi om zo'n ventje zien op te groeien! Ja, er zitten hele vervelende momenten tussen, maar als je met zn tweeen bent moet er volgens mij altijd wel een goede balans te vinden zijn.
Grootste minpunten?
- Altijd standby! Dat valt me nog het meeste tegen. Zelfs als hij ligt te slapen kan hij eigenlijk elk moment wakker worden, je hebt (als het kind thuis is) dus eigenlijk nooit 100% rust
- Vroeg opstaan... Hij is heel vaak om 5.30 wakker (soms iets later) en zeker nu mn vriendin weer zwanger is sta ik bijna altijd met hem op. Maar eigenlijk valt het slaaptekort me wel mee, blijkbaar raak je er toch aan gewend
- Dat waren de minpunten tot nu toe, de rest is allemaal gerommel in de marge
Ik ben erg benieuwd hoe het gaat zijn bij de tweede, ik kom er over een jaar nog een keer op terug Misschien denk ik er dan wel heel anders over
Ons/mij is het reuze meegevallen tot nu toe, maar we hebben ook wel het geluk dat hij redelijk makkelijk is. Maar we staan er zelf ook wel redelijk open en flexibel in, dus dat helpt naar ons idee ook wel mee. Ik heb express geen/weinig boeken gelezen van te voren, dan ga je juist teveel zorgen maken of alles wel volgens het boekje gaat. Dat werkt voor ons heel goed.
Gewoon een aantal tips/ervaringen op een rijtje, maar het is altijd heel persoonlijk natuurlijk
- Probeer eerst de situatie voor je zelf zo makkelijk mogelijk te maken en als dat niet werkt kan je het altijd aanpassen naar je kind. Zo zijn we met de kleine na 3/4 weken gaan eten met een paar vrienden in een eetcafe. We hebben hem gewoon meegenomen en goed gekeken of dat goed ging en gelukkig ging dat prima. Diezelfde tactiek hebben we dus regelmatig toegepast. Je weet pas of iets niet lukt als je het eerst probeert (wel logisch nadenken natuurlijk
)- Plannen en vooruit werken! We werken allebei vier dagen in de week, mijn vriendin ook nog eens 9u per dag. We vertrekken rond 715 van huis en meestal haal ik hem rond 1730-1745 van de opvang. Dus we zorgen dat we in het weekend alle boodschappen doen en op zondag/maandag (papadag) zorgen we dat het eten voor de rest van de week klaar is. Ik geef hem eten, nog even uurtje spelen met papa/mama en/of aanschuiven bij het eten van papa/mama. Hij gaat om 19u naar bed en om half acht is alles opgeruimd en tijd voor ons zelf (sporten, tv kijken, etc)
- Flexibel zijn. Bovenstaand schema klinkt leuk, maar files/ontplofte luiers/geklemde vingers/etc gooien vaak roet in het eten
Ik leg me er altijd maar bij neer en als ik echt geen zin meer heb dan neemt mijn vriendin het over (of andersom). - Gun de ander zijn/haar ding. We hebben beide heel lang op ons zelf gewoond en altijd ons eigen ding gedaan. Dat doen we eigenlijk nog steeds, maar nu moet er een thuis blijven. Dat vereist iets meer planning/vooruit denken. Communicatie is wel key en dat loopt bij ons gelukkig goed. Last-minute dingen gaan in principe eigenlijk ook wel, maar niet met zn tweeen
- Regel een vast oppas voor de avonden! (bv buurmeisje oid) Dat hebben we sindskort en zorgt voor iets meer rust en meer dingen die je samen kan doen.
Eigenlijk vinden we het allebei hartstikke leuk en het is echt onwijs mooi om zo'n ventje zien op te groeien! Ja, er zitten hele vervelende momenten tussen, maar als je met zn tweeen bent moet er volgens mij altijd wel een goede balans te vinden zijn.
Grootste minpunten?
- Altijd standby! Dat valt me nog het meeste tegen. Zelfs als hij ligt te slapen kan hij eigenlijk elk moment wakker worden, je hebt (als het kind thuis is) dus eigenlijk nooit 100% rust
- Vroeg opstaan... Hij is heel vaak om 5.30 wakker (soms iets later) en zeker nu mn vriendin weer zwanger is sta ik bijna altijd met hem op. Maar eigenlijk valt het slaaptekort me wel mee, blijkbaar raak je er toch aan gewend
- Dat waren de minpunten tot nu toe, de rest is allemaal gerommel in de marge
Ik ben erg benieuwd hoe het gaat zijn bij de tweede, ik kom er over een jaar nog een keer op terug
Misschien denk ik er dan wel heel anders over
Haha wat
Iedereen is toch gewoon vrij om zijn eigen keuzes te maken en geen enkele situatie is te vergelijken
Die teksten van K3 zijn sowieso ook bedoeld voor volwassenen: http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20151218_02027889 en dat is ook niet raar als je weet dat Gert Verhulst de drijvende kracht is: http://frontpage.fok.nl/nieuws/354560:
[...]
Ja. En dus
En K3 stond vroeger keihard (althans - voor kinderoortjes keihard) aan in de auto. Raampje open - lekker samen door de stad cruisen...
Ieder zijn mening. In wezen is het proberen te krijgen van kinderen een egoïstische daad. Het kind heeft er immers niet om gevraagd om op de wereld gezet te worden. Daarom vind ik het altijd vreemd als mensen die bewust kinderloos zijn omdat zij andere prioriteiten hebben worden afgeschilderd als egoïsten. Ieder maakt zijn of haar eigen keuze daarin.
Ik vond het babystukje het minst tot zover. Dat eerste halfjaar. Sindsdien vind ik het alleen maar leuker en leuker. Het mooist? De ontwikkeling van dat kleine mannetje zien, daar zo dicht bij mogen zijn en daaraan bijdragen. Ik kan daar volop van genieten.:
Ik was altijd anti-kind en eigenlijk vind ik het nog steeds weinig aan. Voor veel dingen zijn ze nog te jong en ik denk dat ik er meer rust mee heb als ze de basics (wassen/aankleden/eten/sanitair) helemaal zelf kunnen. Dan kan je je focussen op meer dan de elementaire zaken. Het zijn op dit moment redelijk tropenjaren en ik tel de jaren af richting de PlayStation leeftijd.
Als man kan je op je 80e kinderen krijgen, maar dat geldt niet voor mijn partner. Aangezien je toch op een gegeven moment voor een keuze staat, heb ik wel voor kinderen gekozen. Ik wilde er geen spijt van krijgen en zeker niet als 60 jarige bij een diploma-uitreiking zitten.
Zou ik het opnieuw doen met de kennis van nu? Nee, denk het niet. Daarvoor is het wel heel erg een lifechanger. Kans is groot dat ik hier vijf jaar weer anders over denk, doordat ze weer wat ouder en wijzer zijn.
Minst leuk? Niks kan makkelijk of spontaan. Je bewegingsvrijheid wordt gewoon ingeperkt en alles kost meer werk met zo een klein mannetje erbij. Maar voor mij wegen de leuke dingen ervan oneindig veel zwaarder. Zou het zo weer doen als ik opnieuw zou moeten kiezen
/u/44155/marzman.png?f=community)
☻/ Please consider the environment before printing this signature
/▌
/ \ <-- This is bob. copy and paste him and he will soon take over the world.
Verwijderd
Inderdaad, bij de eerste was ik de eerste 2 weken helemaal hyped. Maar een baby doet en kan niks behalve slapen, eten en poepen. Maar de vrouwen zijn vooral bezig met hou schattig de kleine wel niet is, met al die leuke outfits en schattige kleine handjes/voetjes. Ik was daar na een paar dagen wel op uitgekeken en ging gelukkig weer aan t werk.
De eerste 18 maanden ben je echt vooral moe. Even spontaan afspreken om 8 uur bij dat leuke restaurant is over. 10 voor 8, net als je weg wilt gaan, begint de kleine te schreeuwen, elke keer weer
Bij onze tweede waren we t wel zat, en hebben sindsdien een nanny bij ons in, dat kost hier vrijwel niets. En inmiddels vader van 4.
[ Voor 14% gewijzigd door Verwijderd op 22-12-2017 23:20 ]
Als jij dat vindt, prima. Ik ben het niet met je eens. Waarom is het fout als je als kind een andere mening hebt dan je ouders? Als we jouw redenering even wat verder voortzetten, krijg je het volgende:
- Je ouders zetten je bewust op de wereld, dus jij moet ook kinderen op de wereld zetten.
- Je ouders stemden altijd op politieke partij X, dus moet jij dat ook doen.
- Je ouders vertelden je over Sinterklaas en Zwarte Piet, dus moet jij.... oh shit, probleempje gezien de huidige discussies hierover.
In jouw manier van denken kun je, om je ouders niet te beschuldigen van fouten, niet anders doen dan exact hetzelfde en er dus blind achteraan hollen zonder er een eigen mening op na te houden.
Mijn moeder zou door bepaalde gebeurtenissen geen kinderen kunnen krijgen, maar uiteindelijk ben ik toch toevallig, maar wel gewenst ter wereld gekomen. Stel dat ik geen kinderen gehad zou willen hebben, dan was dat mijn keuze, die mijn ouders respecteerden. Ik weet van mijn kinderen dat er bij de oudste zeker geen kinderen komen, nou prima, daar ga ik niet over oordelen en het is zeker niet mijn fout (maar wel mede mijn actie) dat ik die op de wereld gezet heb.
Uiteindelijk is in dat licht gezien de beslissing sowieso egoistisch, welke keuze je ook maakt. Als je voor kinderen kiest, doe je dat voor jezelf (hoewel bepaalde mensen mogelijk niet) en als je ze niet kiest, verklaart men je egoist met flauwekul argumenten. Ik ken een stel dat bewust geen kinderen heeft. Zij wilde eventueel wel maar hij per se niet, omdat A) hij niet met kinderen kan omgaan (is ook gebleken),
hij vindt dat kinderen geen goede toekomst te wachten staat en C) beide personen verschrikkelijk verschillen in hun mening over opvoeding. Nu moet ik er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat er ook nog een stukje narcisme bij hem zit. Maar ik kan 100% achter hun beslissing staan, omdat ik zeker weet dat het met hun niet goed zou gaan. Natuurlijk zit daar wat egoïsme in, maar dat is niet de hoofdreden.Waar ik uiteindelijk zat van wordt is dat mensen zonder kinderen altijd moeten uitleggen waarom ze die niet hebben, alsof het niet normaal is. Trouwens, wat is normaal? Normaal is afhankelijk van waar je de norm stelt. Alle levende wezens planten zich voort, op wat voor manier dan ook. Alleen de mens heeft hierin een keuze geschapen en dus eigenlijk de enige afwijkende, waardoor niet normaal. Als je dan ook nog eens een afwijkende keuze maakt, krijg je dus een niet normale keuze van een niet normale soort, waardoor het weer normaal wordt, toch?
Als we dat toch die knuppel in het hoenderhok gooien, kan ik er nog wel een paar verzinnen om geen kinderen te nemen:
- Denk onder andere eens aan het milieu. In de eerste tijd is het alleen maar slapen, eten (speciaal, want het kan nog niet met de pot mee-eten, dus extra energie/moeite/tijd/grondstoffen/verpakkingen) en kilo's luiers vullen. Daarna wordt het halve huis overhoop gehaald en zaken gesloopt: boterham in DVD/Video want "DVD honger", nieuw servies want tafelkleed kun je aan trekken want dat doet mama ook (maar wel zonder servies erop). Daarna extra verkeer naar school, voetbal/paardrijden/whatever, feestje, kleding, verschrikkelijke energierekeningen van ellenlang douchen, haardrogers, (spel-)computers, overal licht laten branden, etc. Over het leegeten van de koelkast zullen we het maar even niet hebben.
- Er komen steeds meer mensen omdat we nauwelijks meer natuurlijke vijanden hebben, dus om overbevolking te voorkomen moeten we af en toe een oorlogje voeren, een aanslagje plegen, de voedselvoorraad toaal verkeerd verdelen en zo her en der een idioot aan de macht helpen, zodat we weer een excuus hebben om ergens binnen te vallen.
- Banen automatiseren we weg door robots want die zijn goedkoper, auto's laten we zelf rijden waardoor minder ongelukken dus minder ziektekosten en verplegend personeel en verkeershandhavers, boetes en parkeergeld worden automatisch gegeven en geïnt, enzovoort enzovoort. Heeft een kind dan in de toekomst nog wel kans op werk?
Hè, lekker effe doemdenken midden in de nacht
Vroeger was ik ook anti kind. Ik heb een vrij grote familie die vroeger altijd op verjaardage bij elkaar kwam. Dan nam je gewoon de baby of kinderen mee 's avonds en werden ter plekke in bed (in wat voor vorm dan ook: kinderwagen, wieg, bed, etc). Als die dan wakker werd, dan was de familie vol aandacht, waarvan ik altijd zei "als je de familie wilt zoethouden, moet je een baby meenemen ongeacht van wie die is". Ik had er helemaal niets mee. Als ze groter waren, kon je er wat mee.
Nu denk ik daar anders over. De eerste tijd kun je inderdaad weinig: er gaan wat in en er komt wat uit, het slaapt en het huilt. Vlak na de geboorte heb ik twee uur met de baby op mijn arm gezeten, naast mijn slapende vrouw in het ziekenhuis, mijzelf afvragende hoe nu verder.
Maar als je thuidgekomen dan na een dag de kraamhulp-met-een-houding-van-die-echtgenoot-zal-ik-eens-even-leren-hoe-je-een-luier-aan-doet laat zien hoe je diezelfde luier aan doet staand zonder enige hulp van een commode/kast/tafel/stoel en dus gewoon op de arm, dan is het toch wel leuk om te zien dat de dame in kwestie zelf de conclusie trekt dat ze niet geheel nodig is
En dan langzaam het kontakt opbouwen is toch wel leuk. De babytijd is inderdaad meer een vrouwending, met schattigheden en knuffelen. Maar dat verandert in de loop van de tijd.
De fase daarna wordt pas veel erger. Dan gaan ze kruipen/lopen en alles uitproberen. Als je vindt dat de baby-periode beperkingen oplegt, nou berg je dan maar voor de periode daarna. Pas als ze naar school gaan krijg je wat meer rust (alhoewel...).
Het is inderdaad een lifechanger, maar is dat erg? Stel nu, dat je geen kinderen zou hebben. Dan verandert er weinig, ben je daar dan mee gelukkig en blijft dat zo? Ergens ga je toch dingen veranderen in je leven: andere baan, ander huis, eventueel andere partner. Dat zijn ook lifechangers.
Ook ik heb gedacht, was ik er maar nooit aan begonnen. Maar nu ze beide rond de 20 zijn, denk ik daar toch anders over. Ik denk dat je dan pas eigenlijk kunt zeggen of je het weer zou doen of niet, daar voor heb je nog niet alles meegemaakt om tot een oordeel te komen.
Mwa, de periode waarin je echt weinig kan is pas echt als ze gaan kruipen. Daarvoor is het nog redelijk te doen, behalve samen een restaurant/kroeg/bioscoop in. De rest gaat wel. Een paar jaar verder kan er ineens weer veel meer. Ach, die paar jaar neem je voor lief, ik ben er in ieder geval zeker niet ongelukkig door geworden. Je baalt wel eens, maar je vindt je weg wel daarin.:
[...]
Minst leuk? Niks kan makkelijk of spontaan. Je bewegingsvrijheid wordt gewoon ingeperkt en alles kost meer werk met zo een klein mannetje erbij. Maar voor mij wegen de leuke dingen ervan oneindig veel zwaarder. Zou het zo weer doen als ik opnieuw zou moeten kiezen
Zou ik het overdoen? Dat kan niet, dus hoef ik er ook niet over na te denken.
Heb ik er dan spijt van? Nee, beslist niet.
Zou ik dingen anders gedaan hebben? Ja, met de kennis van nu zeker. Maar wel met kinderen. Maar dat is achteraf makkelijk praten en van achteraf kijk je een koe in z'n kont.
An 11 is a 10 that swallows
Wow wat ongelooflijk herkenbaar. Een paar pagina's terug schreef iemand een horrorverhaal dat mijn leven wel leek te beschrijven
Het gaat met ups en downs maar in het algemeen is het leven met kinderen een stuk zwaarder.
Dit is natuurlijk ongeacht mijn onvoorwaardelijke liefde voor de kleine.
Het zorgen voor (luiers en boterhammen smeren) is gewoon niet leuk.
Het nooit tijd hebben voor jezelf. Wij kunnen bijvoorbeeld nog een boodschappenlijst samen opstellen zonder dat we om de twee tellen worden onderbroken omdat de kleine geen aandacht krijgt.
Ik bedoel dat het niet mogelijk is na te denken. Ons dochter vraagt zoveel aandacht, of dat lijkt zo voor mij, dat ik nog geen kleren uit mijn kast bij elkaar kan zoeken. Of in de winkel niet kan nadenken over een aankoop. Ik krijg het niet goed uitgelegd,
Nog een paar punten om rekening mee te houden:
Vrije tijd gaat pas in om 8 uur savonds als de kinderen slapen. Op dat moment ben je geestelijk en lichamelijk uitgeput en ga je binnen een uur naar bed en daarna meteen weer aan het werk. Dit kan een week doorgaan en dan lijk je nooit rust te hebben.
Je vriendin zal steeds zeggen dat alles een fase is en voorbij gaat. Dit lijkt ook echt zo te zijn. Maar de hoeveelheid fases en gedoe is zeer vermoeiend. Maar op de een of andere manier lijken vrouwen (of mijn vriendin) dat toch beter te trekken. Respect daarvoor hoor. Maar voor een kerel is elke fase een hel. Andere vrienden lijken het overigens beter te trekken of het normaal te vinden.
Reizen kan je vergeten. Ik zie vrienden wel reizen met hun kind maar ik kan mij niet voorstellen dat ze daar lol aan beleven. Ik ben het sowieso niet van plan. Onze schat kan na 10 minuten in een auto al een draak worden. Ik moet er niet aan denken uren te reizen. Laat staan met een vliegtuig brrrr.
Sexytime moet gepland worden. En dat neemt een hoop van de lol weg. Het blijft sex dus het is net als pizza eigenlijk altijd leuk maar het is minder als je weet dat het enkel tussen 20.00 en 22.00 kan plaatsvinden. Zeker als je al dag en nacht vermoeid bent.
Hoe dan ook nog een jaar en dan gaat mijn dochter naar school. Hoop dat ik dan een paar uur vrijheid weer terugkrijg
P.s. Als ik haar een dag niet zie mis ik haar meteen al. Alleen het opvoeden en constant in touw zijn is gewoon zwaar.
P.s.s. Goed dat er ook een topic aan de andere kant besteed wordt. Van blije Libelle topics wordt je niet wijzer. Feiten en een goeie voorbereiding zijn meer waard.
Het gaat met ups en downs maar in het algemeen is het leven met kinderen een stuk zwaarder.
Dit is natuurlijk ongeacht mijn onvoorwaardelijke liefde voor de kleine.
Het zorgen voor (luiers en boterhammen smeren) is gewoon niet leuk.
Het nooit tijd hebben voor jezelf. Wij kunnen bijvoorbeeld nog een boodschappenlijst samen opstellen zonder dat we om de twee tellen worden onderbroken omdat de kleine geen aandacht krijgt.
Ik bedoel dat het niet mogelijk is na te denken. Ons dochter vraagt zoveel aandacht, of dat lijkt zo voor mij, dat ik nog geen kleren uit mijn kast bij elkaar kan zoeken. Of in de winkel niet kan nadenken over een aankoop. Ik krijg het niet goed uitgelegd,
Nog een paar punten om rekening mee te houden:
Vrije tijd gaat pas in om 8 uur savonds als de kinderen slapen. Op dat moment ben je geestelijk en lichamelijk uitgeput en ga je binnen een uur naar bed en daarna meteen weer aan het werk. Dit kan een week doorgaan en dan lijk je nooit rust te hebben.
Je vriendin zal steeds zeggen dat alles een fase is en voorbij gaat. Dit lijkt ook echt zo te zijn. Maar de hoeveelheid fases en gedoe is zeer vermoeiend. Maar op de een of andere manier lijken vrouwen (of mijn vriendin) dat toch beter te trekken. Respect daarvoor hoor. Maar voor een kerel is elke fase een hel. Andere vrienden lijken het overigens beter te trekken of het normaal te vinden.
Reizen kan je vergeten. Ik zie vrienden wel reizen met hun kind maar ik kan mij niet voorstellen dat ze daar lol aan beleven. Ik ben het sowieso niet van plan. Onze schat kan na 10 minuten in een auto al een draak worden. Ik moet er niet aan denken uren te reizen. Laat staan met een vliegtuig brrrr.
Sexytime moet gepland worden. En dat neemt een hoop van de lol weg. Het blijft sex dus het is net als pizza eigenlijk altijd leuk maar het is minder als je weet dat het enkel tussen 20.00 en 22.00 kan plaatsvinden. Zeker als je al dag en nacht vermoeid bent.
Hoe dan ook nog een jaar en dan gaat mijn dochter naar school. Hoop dat ik dan een paar uur vrijheid weer terugkrijg
P.s. Als ik haar een dag niet zie mis ik haar meteen al. Alleen het opvoeden en constant in touw zijn is gewoon zwaar.
P.s.s. Goed dat er ook een topic aan de andere kant besteed wordt. Van blije Libelle topics wordt je niet wijzer. Feiten en een goeie voorbereiding zijn meer waard.
PSN: Space-o-saurus
Klinkt heftig! Inderdaad goed om alle kanten te laten zien, maar daarom zou ik ook de andere kant willen laten zien.:
Wow wat ongelooflijk herkenbaar. Een paar pagina's terug schreef iemand een horrorverhaal dat mijn leven wel leek te beschrijven
Het gaat met ups en downs maar in het algemeen is het leven met kinderen een stuk zwaarder.
Dit is natuurlijk ongeacht mijn onvoorwaardelijke liefde voor de kleine.
Het zorgen voor (luiers en boterhammen smeren) is gewoon niet leuk.
Het nooit tijd hebben voor jezelf. Wij kunnen bijvoorbeeld nog een boodschappenlijst samen opstellen zonder dat we om de twee tellen worden onderbroken omdat de kleine geen aandacht krijgt.
Ik bedoel dat het niet mogelijk is na te denken. Ons dochter vraagt zoveel aandacht, of dat lijkt zo voor mij, dat ik nog geen kleren uit mijn kast bij elkaar kan zoeken. Of in de winkel niet kan nadenken over een aankoop. Ik krijg het niet goed uitgelegd,
Nog een paar punten om rekening mee te houden:
Vrije tijd gaat pas in om 8 uur savonds als de kinderen slapen. Op dat moment ben je geestelijk en lichamelijk uitgeput en ga je binnen een uur naar bed en daarna meteen weer aan het werk. Dit kan een week doorgaan en dan lijk je nooit rust te hebben.
Je vriendin zal steeds zeggen dat alles een fase is en voorbij gaat. Dit lijkt ook echt zo te zijn. Maar de hoeveelheid fases en gedoe is zeer vermoeiend. Maar op de een of andere manier lijken vrouwen (of mijn vriendin) dat toch beter te trekken. Respect daarvoor hoor. Maar voor een kerel is elke fase een hel. Andere vrienden lijken het overigens beter te trekken of het normaal te vinden.
Reizen kan je vergeten. Ik zie vrienden wel reizen met hun kind maar ik kan mij niet voorstellen dat ze daar lol aan beleven. Ik ben het sowieso niet van plan. Onze schat kan na 10 minuten in een auto al een draak worden. Ik moet er niet aan denken uren te reizen. Laat staan met een vliegtuig brrrr.
Sexytime moet gepland worden. En dat neemt een hoop van de lol weg. Het blijft sex dus het is net als pizza eigenlijk altijd leuk maar het is minder als je weet dat het enkel tussen 20.00 en 22.00 kan plaatsvinden. Zeker als je al dag en nacht vermoeid bent.
Hoe dan ook nog een jaar en dan gaat mijn dochter naar school. Hoop dat ik dan een paar uur vrijheid weer terugkrijg
P.s. Als ik haar een dag niet zie mis ik haar meteen al. Alleen het opvoeden en constant in touw zijn is gewoon zwaar.
P.s.s. Goed dat er ook een topic aan de andere kant besteed wordt. Van blije Libelle topics wordt je niet wijzer. Feiten en een goeie voorbereiding zijn meer waard.
Ik vind (als kerel) alle fases onwijs interessant en kan daar prima mee om gaan (tot nu toe). Paar weken geleden nieuwe baan begonnen, onstoken kies gehad, zwangere en zieke vriendin en toen ook nog eens een ziek kind. Ik ben erg blij dat ik nu vakantie heb, maar toch heb ik het gevoel dat alles prima onder controle is.
Wat mij persoonlijk wel helpt (ook qua energie) is sporten. In april wil ik de marathon van Rdam gaan lopen en ik ben dus 3x per week aan het lopen. Dat helpt onwijs met mijn energie en geeft me ook 3x per week even rust
Vakantie lukt bij ons prima, het gaat alleen een stuk langzamer allemaal
Hij is iets meer dan een jaar, maar we zijn al met de auto naar Noorwegen geweest (met tent) en paar keer met het vliegtuig op vakantie (niet ver). Ik ben zelfs een paar dagen met hem naar Noorwegen geweest (op bezoek bij mn broer) zonder zijn moeder. Hij vindt het echt fantastisch!Dit is dus hoe het ook kan gaan, goed voor de Topicstarter om ook de 'goede' verhalen te lezen. Daarbij moet ik natuurlijk wel zeggen dat we een heel vrolijk kind hebben, dus dat helpt wel. Ik ben wel bang dat de 2e het tegenovergestelde wordt, dat hoor je heel vaak
:strip_icc():strip_exif()/u/410362/crop5dba9cda00d45_cropped.jpeg?f=community)
Geheel of topic aangezien ik zelf geen kinderen heb.
Ik als vrouw ben bewust kinderloos en hoewel het gelukkig tegenwoordig steeds meer geaccepteerd wordt (en mijn ouders mij echt niet egoïstisch vinden), valt het mij op hoeveel mensen het nog steeds abnormaal vinden dat ik bewust kinderloos ben. Toen mijn partner en ik vorig jaar ons eerste echte huis kochten was ongeveer het eerste wat iedereen zei "en wanneer komt nu de eerste baby" ...
Ik heb persoonlijk geen moedergevoelens en zelfs nu ik 30+ ben nog steeds niet. Ondanks dat iedereen zei "Wacht maar tot je 30 ben, dan zul je zien dat je ze wil". Nou ik wacht er nog steeds op... "Het is zoveel anders als ze van jezelf zijn, dan zul je zien dat je het harstikke leuk vindt". Tja en wat nu als ik dat niet vind? Als ik dan nog steeds die moedergevoelens niet krijg? Kan zo'n kindje moeilijk naar het asiel brengen als het eenmaal op de wereld is gezet. Dus een opmerking als hieronder slaat echt kant nog wal.
Ik als vrouw ben bewust kinderloos en hoewel het gelukkig tegenwoordig steeds meer geaccepteerd wordt (en mijn ouders mij echt niet egoïstisch vinden), valt het mij op hoeveel mensen het nog steeds abnormaal vinden dat ik bewust kinderloos ben. Toen mijn partner en ik vorig jaar ons eerste echte huis kochten was ongeveer het eerste wat iedereen zei "en wanneer komt nu de eerste baby" ...
Ik heb persoonlijk geen moedergevoelens en zelfs nu ik 30+ ben nog steeds niet. Ondanks dat iedereen zei "Wacht maar tot je 30 ben, dan zul je zien dat je ze wil". Nou ik wacht er nog steeds op... "Het is zoveel anders als ze van jezelf zijn, dan zul je zien dat je het harstikke leuk vindt". Tja en wat nu als ik dat niet vind? Als ik dan nog steeds die moedergevoelens niet krijg? Kan zo'n kindje moeilijk naar het asiel brengen als het eenmaal op de wereld is gezet. Dus een opmerking als hieronder slaat echt kant nog wal.
@ TS veel plezier en succes met je nieuwe aanwinst! En het zal vast allemaal goed komen. Zijn genoeg tips en suggesties langsgekomen
:strip_icc():strip_exif()/u/658580/crop58cedbd7edb9a_cropped.jpeg?f=community)
Same here! Begon al met de echo. Waar een collega zei het na een minuut wel gezien te hebben kon het mij niet lang genoeg duren. Daar begon het dus al. Nu zitten we in de fase dat we gaan "praten". Zij maakt geluid, doe ik dat terug, dan reageert ze daar weer op enzovoort. Te gek! Haar aan het lachen maken maakt me zo warm van binnen. Of als ze je 's ochtends wekt met zachte lieve geluidjes omdat ze wakker is en lekker gaat brabbelen. Daar wil ik allemaal niks van missen.
Tja, eigenlijk wel bizar hoe mensen je veroordelen als je niet plaatst neemt in het door hun gecreëerde hokje
Ik zou het pas erg vinden als je kinderen neemt om te proberen terwijl je zelf het idee hebt dat je geen moedergevoelens zult krijgen.
3600wp@115° oost | 825wp panels/750wp inv@13°/115° oost | 1475wp panels/1250wp inv@27°/205° graden zuid
Ecodan warmtepomp
Repo's: HA-Solar-control | HA-heatpump-planning | NR-HueTapDial-NextLevel
Wat ik mij afvraag, hoe gaat dat met een nanny? Neemt deze dan ook de opvoedkundige taken op zich of is een veredelde oppasser die min of meer permanent in huis woont zodat de ouders het makkelijker hebben?
Net zoals armoede en hongersnood geen schaarsteprobleem zijn maar een distributieprobleem geldt dat ook hier. Globaal genomen neemt de bevolking inderdaad toe, maar dat is vooral een fenomeen van de overgang van ruraal naar stedelijke economie. Waar die transitie plaatsgevonden heeft, dalen geboortecijfers tot rond of onder vervangingswaarde.
Dat betekent dat de huidige 'explosie' puur een transitieverschijnsel is, en nu al globaal afneemt. Ten tweede betekent het dat de toename die je nu ziet vooral plaatsvindt in subsahara Afrika. In NL fokken we marginaal harder dan EU gemiddelde, maar daar is alles mee gezegd. Iemand moet werken om ons in onze oude dag te ondersteunen (pensioen sparen we zelf, maar rest van de ondersteuning komt uit algemene middelen). Als ik de huidige politieke trends bekijkt is er weinig animo voor grootschalige immigratie vanuit andere werelddelen om dat op te lossen. Dus is heft in eigen handen (nouja, eigen vruchtbare akker) nemen vooralsnog een aanrader.
Stapje verder: we zijn allemaal zo mooi Calvinistisch geindoctrineerd met "arbeid adelt", maar is dat echt zo
Sinds de jaren '50 van de vorige eeuw wordt ons een toekomstbeeld voorgeschoteld van automatisering die ons vooral meer privetijd oplevert bij behoud van zelfde of hogere productiviteit. Realiteit is dat de voor- en nadelen daarvan niet bepaald evenredig verdeeld zijn- de meest productieven (economisch gezien) werken net zulke lange uren als voorheen, de minder productieven werken niet of moeten als ZZP'er post rondbrengen.
Twee uitwegen:
1) alsnog betere verdeling afdwingen. 32-urige werkweek als max, overwerk aan banden of verboden. Schijnt economisch ongewenst te zijn.
2) toegeven dat er geen economisch zinnige plek is voor iedereen in de huidige maatschappij en stoppen met fetishisme van arbeid.
Hoezo homo = kinderloos?
Genoeg homo's (m/v/anders) die kinderwens hebben en via draagmoeders/donor daar wat mee doen
Dat vooral.:
[...]
Tja, eigenlijk wel bizar hoe mensen je veroordelen als je niet plaatst neemt in het door hun gecreëerde hokje
Of anders gesteld - we doen vaak zo ongelofelijk moeilijk over mensen die niet voldoen aan cliche van getrouwde monogame cis heteroman met ditto vrouw die kinderen willen hebben, leggen daarbij de lat ongelofelijk hoog. Terwijl iedere bezopen wip op een scooter achter de kroeg kan leiden tot zwangerschap en kind, ongeacht gesteldheid en geschiktheid van de mensen in kwestie.
IMHO moet je mensen (m/v/wat dan ook) die bewust kinderen willen hebben daarin faciliteren, en mensen (m/v/wat dan ook) die dat niet willen vooral respecteren en geen van beide groepen lastigvallen met vooringenomen meningen mbt wenselijkheid van ouderschap en kinderen.
Oslik blyat! Oslik!
Zo, weinig reacties, maar dat zal wel komen door de december-ellende, of door sommigen ook wel feestdagen genoemd
In ieder geval een voorspoedig 2018 voor alle lezers van dit topic.
Is iemand in de tussentijd al bevallen?
Je eerste uitweg is prima, maar werkgevers hebben daar geen zin in. De tweede is op zich juist, maar dan zit een groep zonder inkomsten.
Er is nog een 3e uitweg, waar politici huiverig voor zijn: het basisinkomen.
Maar eigenlijk gaan we hiermee wat off-topic. Ik gaf alleen een economisch voorbeeld als horror-scenario.
We gaan terug naar de horror-verhalen.
Er wordt ook nog wel gezegd: kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen.
Klopt grotendeels, hoewel je ook grote problemen kunt hebben met kleine kinderen. Hier nog een paar voor over een aantal jaren (persoonlijke ervaring, maar niet om zielig te doen):
- 'vrienden' uit het verkeerde milieu (lees criminaliteit)
- een zoon in het transgendercircuit
- een leraar die voor de klas vloekt en scheldt en rare dingen doet (blijkt later door hersentumor te komen)
- een loverboy situatie nog net kunnen voorkomen bij mijn dochter
- een afdelingsmanager van een bijbaantje die z'n handen niet kan thuishouden
Uiteindelijk loopt alles nu goed of gaat de goede kant op, dus soms heb je pas wat rust na 20 jaar . Totdat je kinderen relatieproblemen krijgen of problemen hebben met hun kinderen. Daar mag je je niet mee bemoeien, maar gaat wel aan je vreten, dus begint de gehele zooi weer van voren af aan 
Ja, er werd gevraagd om horror-verhalen dus komen ze. Ik hoop alleen dat het mensen niet afschrikt. De kans dat je alle horror-stories tegelijk krijgt met een kind is vrij klein. Ik kan ook veel positieve verhalen geven, maar dat valt buiten dit topic.
In ieder geval een voorspoedig 2018 voor alle lezers van dit topic.
Is iemand in de tussentijd al bevallen?
Klopt, maar die transitie duurt nog heel lang, als die ooit volledig doorzet.
Zolang we van arbeid afhankelijk zijn om inlomsten te hebben wel.Stapje verder: we zijn allemaal zo mooi Calvinistisch geindoctrineerd met "arbeid adelt", maar is dat echt zo
Vanuit werkgeversperspectief zou dat meer privetijd opleveren, oftewel minder personeelskosten positief brengen.
Je eerste uitweg is prima, maar werkgevers hebben daar geen zin in. De tweede is op zich juist, maar dan zit een groep zonder inkomsten.
Er is nog een 3e uitweg, waar politici huiverig voor zijn: het basisinkomen.
Maar eigenlijk gaan we hiermee wat off-topic. Ik gaf alleen een economisch voorbeeld als horror-scenario.
We gaan terug naar de horror-verhalen.
Er wordt ook nog wel gezegd: kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen.
Klopt grotendeels, hoewel je ook grote problemen kunt hebben met kleine kinderen. Hier nog een paar voor over een aantal jaren (persoonlijke ervaring, maar niet om zielig te doen):
- 'vrienden' uit het verkeerde milieu (lees criminaliteit)
- een zoon in het transgendercircuit
- een leraar die voor de klas vloekt en scheldt en rare dingen doet (blijkt later door hersentumor te komen)
- een loverboy situatie nog net kunnen voorkomen bij mijn dochter
- een afdelingsmanager van een bijbaantje die z'n handen niet kan thuishouden
Uiteindelijk loopt alles nu goed of gaat de goede kant op, dus soms heb je pas wat rust na 20 jaar
. Totdat je kinderen relatieproblemen krijgen of problemen hebben met hun kinderen. Daar mag je je niet mee bemoeien, maar gaat wel aan je vreten, dus begint de gehele zooi weer van voren af aan Ja, er werd gevraagd om horror-verhalen dus komen ze. Ik hoop alleen dat het mensen niet afschrikt. De kans dat je alle horror-stories tegelijk krijgt met een kind is vrij klein. Ik kan ook veel positieve verhalen geven, maar dat valt buiten dit topic.
An 11 is a 10 that swallows
Zo ja hebben ze het ws te druk om hier te posten:
Zo, weinig reacties, maar dat zal wel komen door de december-ellende, of door sommigen ook wel feestdagen genoemd
In ieder geval een voorspoedig 2018 voor alle lezers van dit topic.
Is iemand in de tussentijd al bevallen?
Valt best mee, het kan in een generatie gedaan zijn. In Europa en Oost-Azie is het al geweest, je ziet het al gebeuren in Noord- en Zuidamerika en het Middenoosten, alleen India en Afrika moeten nog, maar ook daar is het in volle gang. Ik vermoed dat onze kinderen zich meer zorgen gaan maken over structurele krimp (zoals in Japan al het geval is, met maatschappelijke problemen van dien) dan overbevolking.
Dat is geen derde weg, maar juist een van de meest voor de hand liggende manieren waarop het mogelijk is om van die arbeidsfetishisme af te komen
Tja, dat zijn andere soorten horrorverhalen dan waar TS het over heeft. Hij heeft het over tijdsdruk en stress daardoor. Dit soort ding zijn... anders.[...]
We gaan terug naar de horror-verhalen.
Er wordt ook nog wel gezegd: kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen.
Klopt grotendeels, hoewel je ook grote problemen kunt hebben met kleine kinderen. Hier nog een paar voor over een aantal jaren (persoonlijke ervaring, maar niet om zielig te doen):
- 'vrienden' uit het verkeerde milieu (lees criminaliteit)
- een zoon in het transgendercircuit
- een leraar die voor de klas vloekt en scheldt en rare dingen doet (blijkt later door hersentumor te komen)
- een loverboy situatie nog net kunnen voorkomen bij mijn dochter
- een afdelingsmanager van een bijbaantje die z'n handen niet kan thuishouden
Uiteindelijk loopt alles nu goed of gaat de goede kant op, dus soms heb je pas wat rust na 20 jaar
Ja, er werd gevraagd om horror-verhalen dus komen ze. Ik hoop alleen dat het mensen niet afschrikt. De kans dat je alle horror-stories tegelijk krijgt met een kind is vrij klein. Ik kan ook veel positieve verhalen geven, maar dat valt buiten dit topic.
Kan ook meepraten (al is de oudste pas 14, dus er komt geheid meer voorbij):
[list]• baby raakt besmet met norovirus via mij - ik kreeg het van het eten van foute oesters
en raakt zodanig aan de diaree dat hij afvalt ipv aankomt en alle verdere ontwikkeling een aantal weken geheel stil ligt.• dochter vindt Jezus - in wel erg fundamentalistische kring.
• dochter verliest Jezus, iets met geaardheid en letterlijk nemen van Leviticus die niet samen gaan. Hier stiekem helemaal niet rouwig om, maar drama was het wel, zeker aangezien ze ook een paar van haar beste vrienden kwijtraakte.
• winterdepressie die uit de hand loopt en uitmondt in suicidale neigingen.
Ach, nooit een saai moment met kinderen
Oslik blyat! Oslik!
:strip_icc():strip_exif()/u/183960/crop60ab9f3fd6edc_cropped.jpg?f=community)
Dat beseffen wij zelf ook en dat gaat voor ons ook niet de reden worden om aan kinderen te beginnen. Maar dat is voor ons wel 1 van de twijfelpunten om wel voor kinderen te gaan, maar zolang 1 van ons ook maar enigszins twijfelt dan doen we het gewoon niet.
Ik ken de verhalen wel, maar ik maak het zelf niet zo mee. Zowel vanuit mijn kant van de familie als vanuit m'n vriendin d'r kant worden de opa's/oma's/ouders overal altijd enorm bij betrokken en krijgen ze erg vaak visite.
Dat is ook een punt die ik was vergeten, wat als we later spijt krijgen? We zijn nu nog jong, en over 10 jaar kunnen we het biologisch nog steeds wel (in theorie), maar moet je dat wel willen? Maar om eventuele spijt te voorkomen maar aan kinderen beginnen is natuurlijk ook geen goed idee.
We zijn ondertussen bijna 10 jaar samen en onze kinderwens is al zo'n 6á7 jaar ongewijzigd (geen kinderen). Het is dus niet iets wat we ons pas net beseffen/bedacht hebben. En we verwachten niet dat we er over 5 jaar anders over denken (maar je weet maar nooit wat er gaat gebeuren).
- We hebben allebei een erg fijne leuk jeugd gehad.
- We willen nog wel wat dingen doen, maar ik besef mij ook erg goed dat dat ook kan met kinderen zoals vakanties e.d.. En we zijn niet erg extreme vakantiegangers.
- Ik stop maar al te graag met werk als ik een goeie reden heb
- Vrijheid is wel een erg groot iets voor ons, al doen we misschien niet erg veel bijzonders tijdens die vrije tijd, maar gewoon de optie hebben vinden we al heerlijk.
1,5 jaar terug hebben we een hond gekregen (en we hebben Marvel nog steeds), maar tijdens zijn puppy periode hebben wij onszelf al wel goed leren kennen hoe erg wij onze vrijheid kunnen waarderen.
Even een paar punten vanuit onze kant waarom we er niet aan beginnen
- Vrijheid (of was dat nog niet duidelijk genoeg?
) Als we thuis komen van ons werk gaan we even lekker met de hond weg en daarna is het gewoon lekker chillen/niets doen/hobby's/tijd voor elkaar. Als ik de verhalen hier lees (en ook van vrienden/familie hoor) dan word die tijd gewoon een heel stuk minder en daar hebben we geen behoefte aan.- Goeie vrienden van ons hebben een dochter en die zijn altijd eerlijk naar ons geweest over alles qua zwangerschap/opvoeden e.d. en we vermoeden dat wij dezelfde opvoedstijl zouden hanteren, maar als we zien hoe zwaar zij het de eerste paar jaar hebben gehad... Dan stoppen onze eierstokken direct met rammelen.
De kans is natuurlijk altijd aanwezig dat we een lekker makkelijk kind krijgen (we zijn zelf ook erg makkelijk), maar er is ook een kans dat dat niet gebeurd.
De kans is natuurlijk ook aanwezig dat we een kind met zorgen krijgen (ziektes/geboorteafwijkingen) waardoor we nog meer tijd vrij kwijt zijn. (ik begrijp dat dit voor de ouders hier misschien nogal bot overkomt)
We hebben 3 stellen in de vriendengroep die kinderen hebben en ook vanuit m'n broers 'ken' ik het wel, maar dat heeft onze keuze echt niet veranderd, soms krijgen we als 'buitenstaander' alleen maar een grotere wens om geen kinderen te nemen.
Grappig, want als er jullie logica van vrijheid zouden toepassen zouden jullie beter af zijn zonder baan? Of met allebei minder werken?:
We zijn ondertussen bijna 10 jaar samen en onze kinderwens is al zo'n 6á7 jaar ongewijzigd (geen kinderen). Het is dus niet iets wat we ons pas net beseffen/bedacht hebben. En we verwachten niet dat we er over 5 jaar anders over denken (maar je weet maar nooit wat er gaat gebeuren).
[...]
- We hebben allebei een erg fijne leuk jeugd gehad.
- We willen nog wel wat dingen doen, maar ik besef mij ook erg goed dat dat ook kan met kinderen zoals vakanties e.d.. En we zijn niet erg extreme vakantiegangers.
- Ik stop al te graag met werk als ik een goeie reden heb
- Vrijheid is wel een erg groot iets voor ons, al doen we misschien niet erg veel bijzonders tijdens die vrije tijd, maar gewoon de optie hebben vinden we al heerlijk.
1,5 jaar terug hebben we een hond gekregen (en we hebben Marvel nog steeds), maar tijdens zijn puppy periode hebben wij onszelf al wel goed leren kennen hoe erg wij onze vrijheid kunnen waarderen..
En een hond? Die kost inderdaad tijd en vrijheid, maar zou je nu nog zonder willen? Jullie hebben hem in jullie leven geplaatst. Wandelen kan in de avond nog steeds met de baby in de wagen..
En ik doelde niet met 'over een paar jaar anders denken' over de lengte van jullie relatie, maar meer dat er dan toch op hogere leeftijd hormonen en inzichten komen! Zeker als alle vrienden dan kinderen hebben en geen tijd meer hebben voor jullie, je op verjaardagen niks te bespreken hebt, niet op verjaardagen kinderen komt
:strip_icc():strip_exif()/u/699154/crop5a4f7719bc7b1_cropped.jpeg?f=community)
Was half als grapje bedoelt, want als het geld het zou toelaten zou ik stoppen met mijn huidige werk en iets anders gaan doen (wat ook wel gewoon werk is). En ik heb een tijdje 4x9 gewerkt en was daardoor iedere vrijdag vrij en dat beviel mij erg goed. Maar vanuit m'n werk heb ik nu de kans gekregen om een HBO opleiding te volgen dus ik werk nu weer 5x8.
Maar goed mede door de HBO opleiding hebben we ook besloten om de komende 2 jaar ook geen gezinsuitbreiding te doen en dan bedoel ik een 2e hond
Toen hij nog een pup was (dus even simpel gezegd de eerste 4 maanden) koste het ons wat meer tijd. We moesten hem toen redelijk vaak uitlaten om hem zindelijk te krijgen, maar toen mocht je niet zover lopen dus toen waren we 1á2 uur per dag bezig met hem. Nu zijn we ongeveer 2 uur bezig maar kunnen we gelukkig grotere wandelingen doen.
En je hebt helemaal gelijk dat een eventuele baby dan makkelijk mee kan wandelen in de wagen, maar nu heb ik het over 2uur waar we met de hond bezig zijn (wandelen, spelen, knuffelen, eten geven), dat is dan nog zonder kind erbij.
En we zouden zeker niet meer zonder hem willen, maar dit is een keuze waar we al 2 jaar mee bezig waren (we woonde eerst in een flat en dat vonden we niet verstandig), en we staan dan ook een volle 100% achter deze keuze.
We staan waarschijnlijk nog niet eens 5% achter de keus om voor een kind te gaan, dus dan is de keus tussen een kind en hond voor ons veel makkelijker.
Toen we 2á3 jaar een relatie hadden, toen hadden we het er nog wel eens over om aan kinderen te beginnen. We woonde toen nog thuis/net in een flat dus leek het ons niet verstandig en door de jaren heen hebben we naar ons idee alsnog wel de inzichten gekregen, en daardoor hebben we nu juist gekozen om niet aan kinderen te beginnen.
Ik verwacht dat ik zelf niet verander qua inzicht en hormonen, de kans is nog wel aanwezig bij m'n vriendin. Wat er gaat gebeuren als zij wel kinderen wilt? Geen idee eerlijk gezegd, dat is iets wat we dan wel gaan bekijken/bespreken.
De afgelopen jaren zijn we steeds aanwezig op alle kinderverjaardagen en dat is voor ons totaal geen probleem.
Even voor de duidelijkheid, we willen zelf geen kinderen, maar we vinden kinderen wel hartstikke leuk. Zolang het maar geen 24x7 is.
Ik maak wel een nieuw topic aan om hierover verder te gaan.
Hoezo dat dan?
Het kan toch maar 2 kanten op;
om God te dienen
of het voortbestaan van de soort veilig te stellen
Ik vind het geen vreemde vraag en heb hierboven al aangegeven dat ik toch voorplantingsdrang kreeg.
/u/98547/crop5db2a7ff7f697_cropped.png?f=community)
Zowel mijn vriendin als ik antwoorden altijd "Leek ons wel lollig" op de vraag waarom we een kind genomen/gekregen hebben
Om verdere vervuiling te voorkomen: Het grote geen kinderwens topic deel 1
Verwijderd
Vergis je niet als je denkt dat een oppasser 0 opvoedkundige taken heeft. Alles wat iemand doet, heeft op de 1 of andere manier impact op een kind. Onze nanny is 54 en heeft zelf 8 kinderen, en die komen soms ook langs. Voor ons is het meer een inwonende oma.:
[...]
Wat ik mij afvraag, hoe gaat dat met een nanny? Neemt deze dan ook de opvoedkundige taken op zich of is een veredelde oppasser die min of meer permanent in huis woont zodat de ouders het makkelijker hebben?
Wij hebben een kleine (3.5 maand) en tracken alles in een app, slapen, eten, verschonen.:
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen hiermee. Hoe combineren jullie als software ontwikkelaar(of niet) je dagelijkse bezigheden die je voorheen ook doet. Hoe delen jullie je tijd in?
Op een papadag is dit ongeveer het schema.
Op een goeie dag slaapt ie 14 uur (is niet veel, gemiddeld schijnen ze meer te slapen) waarvan 12/13 uur in zijn eigen bed (rest in armen of wipstoel bijv).
Eet ie 5 keer, kost een half uur per keer, dit is inclusief verschonen en boeren. Kost je 2.5 uur
3 keer daarbuiten nog verschonen, kost je een half uurtje totaal.
Hou je nog 7 uur over, 4 uur daarvan is hands-on, dan nog een uurtje of 2 waar ie in zijn wipstoel zichzelf vermaakt met speeltjes of tegen je zit te brabbelen terwijl je zelf dingen doet als ontbijt, lunch, diner maken en kleine huishoudelijke klussen.
Op een solodag heb ie, met 7 a 8 uur slaap (als je goed bent in meteen weer in slaap vallen na het voeren), toch wel 6 uur vrije tijd op een dag. Het nadeel is dat dit verdeeld is in blokken variërend in grootte van kwartier, 3 kwartier tot 2 uur.
Dat 2 uurs slaapje is elke keer wel rond dezelfde tijd, die is goed te plannen voor grotere dingen mits je het voorbereid.
Gamen doe ik op mn xbox, kan ik dus doen terwijl hij in mn armen ligt te pitten.
Weekenden, met een beetje plannen en afspreken kan je uitslapen en ook 5 uur onafgebroken aan je projectjes werken, de dag erna zal je partner dit waarschijnlijk ook willen
Mijn vriendin neemt de kleine wel mee naar de stad om te shoppen, dat zijn zo 5 a 6 uur vrije tijd voor mij. Ik neem de kleine ook mee als het kan (boodschappen, kapper etc etc.) dat geeft je beiden vrije tijd.
Uit eten, gister hadden we zin in sushi dus hebben we om 5 uur gebeld om te reserveren een plek om 7uur. Zo ging dat voor we een kleine hadden ook al alleen vragen we nu erbij of er plek is voor een kinderwagen naast de tafel.
Buiten de deur lunchen doen we ook nog wel
daar is niets aan veranderd. Werkdagen
Wij komen tussen 5 a 6 thuis, gaan slapen rond 2230/2300. om 2200 krijgt ie zn fles. Hij slaapt s'avonds nog een uurtje of anderhalf rond 7 uur.
Meer dan anderhalf uur vrije tijd moet je dus voor samenwerken.
De grootste verandering is dat je vrije tijd meer opgedeeld gaat zijn. Plannen en voorbereiden als je dus wil gaan devven/sporten.
Voor je grote blok vrije tijd, die op een gegeven moment voorspelbaar is, moet je dus klaar zijn om te beginnen, pc geboot, geüpdate laatste changes gepulled, dat soort dingen.
3600wp@115° oost | 825wp panels/750wp inv@13°/115° oost | 1475wp panels/1250wp inv@27°/205° graden zuid
Ecodan warmtepomp
Repo's: HA-Solar-control | HA-heatpump-planning | NR-HueTapDial-NextLevel
:strip_exif()/u/53066/bluexp.gif?f=community)
Bij ons was het tijden het kraamverlof 70/30 denk ik maar ik ging er toch zeker ook uit. Het lijkt logisch dat de vrouw eruit gaat omdat zij overdag kan rusten. Echter, als je al een kleine van 2,5 hebt en een baby die overdag slecht slaapt valt er weinig te rusten thuis, dus ging ik er regelmatig uit. (inmiddels is dat voorbij hoor
)Na een half jaar hoefde die van ons snachts niet meer verschoond te worden dus daarvoor hoefde ik er niet meer uit. Hij heeft wel periodes gehad dat hij elke nacht huilend wakker werd, dat ervoer ik veel zwaarder als in de eerste drie maanden. Overigens verdeelden we het na het kraamverlof 50/50.
[ Voor 13% gewijzigd door thejoker80 op 08-01-2018 10:39 ]
Wij verdelen het 50/50 sinds de kraamtijd. We werken allebei 4 dagen in de week en mijn vriendin ook 9u per dag. In de praktijk komt het erop neer dat ik net iets meer met het kind doe, daar heb ik ook iets meer tijd voor.
In de nacht hebben we geprobeerd te verdelen. Op een gegeven moment was het beter als ik ging kijken, want zodra hij zijn moeder zag wilde hij direct eten. Als ik ging kijken sliep hij vaak weer door.
Valt prima te combineren, soms wat moe maar dan eerder naar bed
Omdat ik zelf meestal naar de wc moet na het verschonen ben ik meestal klaarwakker als ik bed weer in ga:
[...]
Wij verdelen het 50/50 sinds de kraamtijd. We werken allebei 4 dagen in de week en mijn vriendin ook 9u per dag. In de praktijk komt het erop neer dat ik net iets meer met het kind doe, daar heb ik ook iets meer tijd voor.
In de nacht hebben we geprobeerd te verdelen. Op een gegeven moment was het beter als ik ging kijken, want zodra hij zijn moeder zag wilde hij direct eten. Als ik ging kijken sliep hij vaak weer door.
Valt prima te combineren, soms wat moe maar dan eerder naar bed
Ik kom dan wel weer in slaap maar ik merk toch dat ik er overdag aardig vermoeid van ben dat ik 's nachts niet door kan slapen Ik kan eigenlijk geen nacht doorslapen en ik werk 40 uur. Ik was benieuwd of ik nu zo een zeur ben of dat meer mensen dat herkennen, als ze al in zo een situatie zitten
[ Voor 44% gewijzigd door JT op 08-01-2018 11:08 ]
3600wp@115° oost | 825wp panels/750wp inv@13°/115° oost | 1475wp panels/1250wp inv@27°/205° graden zuid
Ecodan warmtepomp
Repo's: HA-Solar-control | HA-heatpump-planning | NR-HueTapDial-NextLevel
/u/4022/crop5abf5052151cb_cropped.png?f=community)
Wij hebben twee meiden en het zwaarste vinden wij de slaap die we te kort komen. Onze jongste is ruim 1,5 en de oudste is nog geen 3, daar zit dus nog geen 1,5 jaar tussen. Op zich is dat niet een heel groot probleem, maar beide dames zijn vrij slechte slapers. De oudste sliep pas door vanaf haar 2e jaar, die slaapt nu van ongeveer 1930uur tot 0700uur, af en toe wordt ze 's nachts nog wel eens wakker (2x per week ongeveer). De jongste slaapt van 1900uur tot circa 0530uur en is minimaal nog 1x per nacht wakker. Als ze 's nachts wakker zijn ben je er, met opnieuw inslapen al snel 30 tot 45min zoet mee, dit komt ook omdat we de keuze maken de kinderen de aandacht te geven waar ze om vragen, ook 's nachts. We houden ze niet bewust wakker, maar zijn ook geen voorstander van de 'laat maar huilen' methode, we nemen ze wat dat betreft nog liever bij ons in bed. We slapen beide vrij licht, dus vaak zijn we er beide wel wakker van. Mijn vriendin heeft het voordeel dat ze binnen 2 minuten weer slaapt, ik doe er gemiddeld minimaal 30minuten over.
Door dit 'fenomeen' zijn nachten van 5uur meer regel dan uitzondering, een goede nacht is 6 of 7 uur, maar nooit aaneengesloten. De laatste keer dat we in de afgelopen 3 jaar een nacht volledig doorgeslapen hebben kunnen we op 2 handen tellen, vaak omdat de kids dan bij opa&oma zijn logeren. Dit breekt je op een gegeven moment gewoon op, toen ik 20 was deed ik niet anders, maar inmiddels gaat dat een stuk minder makkelijk. Komt ook omdat je eigenlijk geen goede volledige nachten hebt om bij te slapen.
Een ander groot verschil tussen wel/geen kinderen is dat je altijd verantwoordelijkheid hebt. Dat klinkt logisch, maar ik vind het persoonlijk een groot verschil (niet perse een nadeel) met de tijd toen ik geen kinderen had. Eerder kon je ongestoord een middag op de bank hangen/tuin zitten/schuur rommelen, of zonder na te denken op de fiets springen om bij vrienden een biertje te doen. Nu ik kinderen heb staat de 'papa functie' eigenlijk altijd aan. Bij nagenoeg alles moet je rekening houden met de kids. Nogmaals: dit is logisch en niet perse een groot nadeel, maar heeft (voor mij) wel een grote impact op mijn privé leven.
Het mooiste aan alles vind ik eigenlijk de vrijdag, wij hebben geen papa- of mamadag, Wij hebben de vrijdag. We zijn dan beide vrij en eigenlijk is dat gewoon een extra zaterdag. Heerlijk!
Alles bij elkaar vind ik het absoluut een aanwinst in mijn leven. Voor nu vind ik twee kids wel even voldoende, maar ik sluit een derde (en vierde?) niet uit. Als alles goed gaat natuurlijk. Het grootste cliché is gewoon waar: je krijgt er heel veel voor terug, er is niets mooiers dan wanneer je dochter een tekening heeft gemaakt en hem vol trotst komt brengen: "pap ik vind je lief".
Door dit 'fenomeen' zijn nachten van 5uur meer regel dan uitzondering, een goede nacht is 6 of 7 uur, maar nooit aaneengesloten. De laatste keer dat we in de afgelopen 3 jaar een nacht volledig doorgeslapen hebben kunnen we op 2 handen tellen, vaak omdat de kids dan bij opa&oma zijn logeren. Dit breekt je op een gegeven moment gewoon op, toen ik 20 was deed ik niet anders, maar inmiddels gaat dat een stuk minder makkelijk. Komt ook omdat je eigenlijk geen goede volledige nachten hebt om bij te slapen.
Een ander groot verschil tussen wel/geen kinderen is dat je altijd verantwoordelijkheid hebt. Dat klinkt logisch, maar ik vind het persoonlijk een groot verschil (niet perse een nadeel) met de tijd toen ik geen kinderen had. Eerder kon je ongestoord een middag op de bank hangen/tuin zitten/schuur rommelen, of zonder na te denken op de fiets springen om bij vrienden een biertje te doen. Nu ik kinderen heb staat de 'papa functie' eigenlijk altijd aan. Bij nagenoeg alles moet je rekening houden met de kids. Nogmaals: dit is logisch en niet perse een groot nadeel, maar heeft (voor mij) wel een grote impact op mijn privé leven.
Het mooiste aan alles vind ik eigenlijk de vrijdag, wij hebben geen papa- of mamadag, Wij hebben de vrijdag. We zijn dan beide vrij en eigenlijk is dat gewoon een extra zaterdag. Heerlijk!
Alles bij elkaar vind ik het absoluut een aanwinst in mijn leven. Voor nu vind ik twee kids wel even voldoende, maar ik sluit een derde (en vierde?) niet uit. Als alles goed gaat natuurlijk. Het grootste cliché is gewoon waar: je krijgt er heel veel voor terug, er is niets mooiers dan wanneer je dochter een tekening heeft gemaakt en hem vol trotst komt brengen: "pap ik vind je lief".
Groetjes
Zo ervaar ik het ook ongeveer! Ook al denk ik dat je nu wel meer slaap tekort hebt dan ik:
Wij hebben twee meiden en het zwaarste vinden wij de slaap die we te kort komen. Onze jongste is ruim 1,5 en de oudste is nog geen 3, daar zit dus nog geen 1,5 jaar tussen. Op zich is dat niet een heel groot probleem, maar beide dames zijn vrij slechte slapers. De oudste sliep pas door vanaf haar 2e jaar, die slaapt nu van ongeveer 1930uur tot 0700uur, af en toe wordt ze 's nachts nog wel eens wakker (2x per week ongeveer). De jongste slaapt van 1900uur tot circa 0530uur en is minimaal nog 1x per nacht wakker. Als ze 's nachts wakker zijn ben je er, met opnieuw inslapen al snel 30 tot 45min zoet mee, dit komt ook omdat we de keuze maken de kinderen de aandacht te geven waar ze om vragen, ook 's nachts. We houden ze niet bewust wakker, maar zijn ook geen voorstander van de 'laat maar huilen' methode, we nemen ze wat dat betreft nog liever bij ons in bed. We slapen beide vrij licht, dus vaak zijn we er beide wel wakker van. Mijn vriendin heeft het voordeel dat ze binnen 2 minuten weer slaapt, ik doe er gemiddeld minimaal 30minuten over.
Door dit 'fenomeen' zijn nachten van 5uur meer regel dan uitzondering, een goede nacht is 6 of 7 uur, maar nooit aaneengesloten. De laatste keer dat we in de afgelopen 3 jaar een nacht volledig doorgeslapen hebben kunnen we op 2 handen tellen, vaak omdat de kids dan bij opa&oma zijn logeren. Dit breekt je op een gegeven moment gewoon op, toen ik 20 was deed ik niet anders, maar inmiddels gaat dat een stuk minder makkelijk. Komt ook omdat je eigenlijk geen goede volledige nachten hebt om bij te slapen.
Een ander groot verschil tussen wel/geen kinderen is dat je altijd verantwoordelijkheid hebt. Dat klinkt logisch, maar ik vind het persoonlijk een groot verschil (niet perse een nadeel) met de tijd toen ik geen kinderen had. Eerder kon je ongestoord een middag op de bank hangen/tuin zitten/schuur rommelen, of zonder na te denken op de fiets springen om bij vrienden een biertje te doen. Nu ik kinderen heb staat de 'papa functie' eigenlijk altijd aan. Bij nagenoeg alles moet je rekening houden met de kids. Nogmaals: dit is logisch en niet perse een groot nadeel, maar heeft (voor mij) wel een grote impact op mijn privé leven.
Het mooiste aan alles vind ik eigenlijk de vrijdag, wij hebben geen papa- of mamadag, Wij hebben de vrijdag. We zijn dan beide vrij en eigenlijk is dat gewoon een extra zaterdag. Heerlijk!
Alles bij elkaar vind ik het absoluut een aanwinst in mijn leven. Voor nu vind ik twee kids wel even voldoende, maar ik sluit een derde (en vierde?) niet uit. Als alles goed gaat natuurlijk. Het grootste cliché is gewoon waar: je krijgt er heel veel voor terug, er is niets mooiers dan wanneer je dochter een tekening heeft gemaakt en hem vol trotst komt brengen: "pap ik vind je lief".
Vooral de eerste maanden was het qua hoeveelheid slaap bij ons niet veel beter dan wat je hierboven beschrijft. Voldoende slaap maakt echt het verschil in hoe goed je het kan hebben als je kind bijvoorbeeld moeilijk doet.
3600wp@115° oost | 825wp panels/750wp inv@13°/115° oost | 1475wp panels/1250wp inv@27°/205° graden zuid
Ecodan warmtepomp
Repo's: HA-Solar-control | HA-heatpump-planning | NR-HueTapDial-NextLevel
Scheelt dat die van ons al redelijk snel niet meer verschoond hoefde te worden 's. Zolang het geen (grote) poepbroek deden we er niks aan, daar zijn luiers voor.:
[...]
Omdat ik zelf meestal naar de wc moet na het verschonen ben ik meestal klaarwakker als ik bed weer in ga
Hij is nu 14 maanden en slaapt door sinds ongeveer 12 maanden. Daarvoor werd hij regelmatig nog wakker in de nacht. Soms troosten en verder slapen, soms alleen aandacht en dan maar even laten huilen. Erg verschillend en soms erg korte en/of gebroken nachten. We gingen ook gewoon om 22u naar bed, dan kregen we net iets meer slaap.
Hij is wel vaak erg vroeg wakker, tussen half zes en zes. Ik ben wel vermoeid, maar niet zo erg dat ik niet goed meer kan functioneren. Maar dat ligt ook heel erg aan de persoon, iedereen is anders.
In juni komt bij ons ook de tweede, dus dan komen echte tropenjaren
Ik probeer de oudste nu zoveel mogelijk te leren om dingen zelf te doen. Eten en drinken lukt al, volgende stap is de tv leren aanzetten zodat wij kunnen uitslapen
/u/8830/crop5df8eadcd55ca_cropped.png?f=community)
Na betaling van een licentievergoeding van €1.000 verkrijgen bedrijven het recht om deze post te gebruiken voor het trainen van artificiële intelligentiesystemen.
Daar ben ik ook een beetje te hardleers in
Maar goed, komt ook deels door de privésituatie van mijn vrouw. Daardoor komen er soms wat meer dingen op mijn bordje. We gaan verhuizen deze maand, dat maakt het ook niet rustiger. Ik was gister bijvoorbeeld tot 21:45 bezig met nog dingen regelen. En toen moest ik ook nog douchen, dan lig ik er niet om 22:15 in Au. Staat de relatie op een lager pitje of zijn er echt dingen kapot?
[ Voor 29% gewijzigd door JT op 08-01-2018 12:08 ]
3600wp@115° oost | 825wp panels/750wp inv@13°/115° oost | 1475wp panels/1250wp inv@27°/205° graden zuid
Ecodan warmtepomp
Repo's: HA-Solar-control | HA-heatpump-planning | NR-HueTapDial-NextLevel
Het is ook heel raar fenomeen dat alles tegelijk gaat. Prima samen of los aan het spelen of het gaat aan twee kanten van de woonkamer tegelijk mis.
Hier is het nu 8, 6 en 3,5, het wordt wel steeds gemakkelijker hoe meer ze zelf kunnen, maar ze vreten ook dingen uit die ze voorheen nog niet konden bedenken.
Het allerlastigst vind ik het stuk waar ze zaken persé zelf willen maar niet kunnen (Zelluf doen! Lukt nie!), of zo als een collega van mij ooit eens mooi zei: "Vlak voor ze naar school gaan kun je ze wel achter het behang plakken."
[ Voor 7% gewijzigd door |sWORDs| op 08-01-2018 12:17 ]
Te Koop:24 Core Intel Upgradeset
:strip_exif()/u/481554/crop5a9ffc5d3aef6_cropped.gif?f=community)
Verwijderd
Ondertussen zal je vrouw wel bevallen zijn (toch?) dus zal ik om te beginnen maar felicitaties aanbieden. Je hebt het nu ook te druk met duizend-en-een dingen om hier veel te lezen.
Toch alvast tip 1: maak veel foto's en filmpjes (kleintjes!). Je geheugen is een zeef; daarnaast gaat de ontwikkeling van het kind zo ongelofelijk razendsnel dat wat je ziet en ervaart nauwelijks beklijft. Beeldmateriaal is dan eigenlijk het enige dat je geheugen over een paar jaar kan ondersteunen. Ik verdenk de evolutie ervan om dat proces een beetje af te vlakken zodat je daarna geneigd bent om nog een tweede te seksen. Anders deed niemand dat meer
.Wat betreft de 'horrorverhalen': het hangt in hele grote mate af hoe flexibel je bent met het plannen van alles. Nee, je kunt niet meer op stel en sprong van alles en nog wat doen. Even leuk bij vrienden plakken en doorzakken omdat het toevallig erg gezellig is, spontane geile seks, zomaar een weekendje weg, oeps-nog-even-snel-een-boodschap-doen, gaat allemaal niet meer. In ieder geval voorlopig niet meer. Alles wat je doet gaat ook opeens tig keer langzamer, zeker als de kleine mee wil gaan helpen (gebeurt vrij snel nadat ze gaan lopen). Voorlopig moet je ook de oppastaken verdelen; en ja, je partner heeft ook recht op tijd voor zichzelf. Sommigen vinden dat verschrikkelijk. Het jachtige snelsnelsnel- dan wel spontane leuke dingen doen-leven moet een paar tanden terug doen; en het is nu ook weer niet zo dat je het gevoel hebt dat wat dan nog resteert erg interessant is.
Ik ga niet zeggen dat je 'er veel voor terugkrijgt'. Ik vind dat een afschuwelijke uitdrukking: een kind krijgen is geen uitruil van ervaringen. Bovendien kun je het kind niet meer uit je leven halen (tenzij het overlijdt, maar dat is echt een afgrijselijke gebeurtenis waar we hier niet over door hoeven te discussiëren... met alle respect voor de lezers die wél een kind hebben verloren uiteraard) dus je kunt ook niet vergelijken hoe je kinderloze leven zich had ontwikkeld. Met een kind wordt je leven anders. Het is leuk, ontroerend, vertederend... maar soms ook stinkend vervelend en saai en vol met zorgen. Je leert waar je eigen grenzen liggen als het om opvoeden gaat en die zijn soms echt erg confronterend. Opeens is de theorie van eigen verantwoordelijkheid van de ouders knijterharde praktijk geworden. Het hoort er allemaal bij en het is echt niet erg om je af en toe ook flink kut te voelen. Dat gevoel natuurlijk hoort wel over te gaan; anders moet je aan de bel trekken.
Ik denk dat het ook belangrijk is om snel vertrouwen in anderen te stellen als het om de zorg van jouw kleine gaat. Je hebt af en toe even een break nodig: alleen, maar ook nadrukkelijk met je partner. Zorg ervoor dat die momenten tellen: doe wat je samen leuk vindt. Als je dit achterwege laat, ontstaan er razendsnel spanningen. Voel je ook geen 'slechte ouder' als je de kleine zo nu en dan dumpt bij opa en oma. Sommige ouders hebben daar grote moeite mee (even los van familieproblemen): die lopen echt op hun tandvlees. Wees niet dom: opa en oma hebben jou tenslotte ook grootgebracht, dus ze weten donders goed hoe het is om een klein kind te hebben. Nee, het kind gaat écht niet stuk. Spreek verwachtingen ook snel uit, ga er niet vanuit dat het allemaal wel duidelijk is wat je bedoelt met je gebruikelijke 'uhuh'. Een kind, zeker de eerste, betekent een hoop verandering en aanpassing voor beide ouders. Het duurt een tijd voor je op elkaar bent ingespeeld.
Al met al... is de horror naar mijn mening eigenlijk meer een hang naar een vorig leven waar vrij abrupt afscheid van moest worden genomen. De zwangerschap zorgt in de meeste gevallen voor zichzelf, en de moeder doet met de meeste dingen nog vrolijk mee tot een maand of zeven. Daarna is patsboem het kind er: je gaat cold turkey. Ik heb het daarom altijd gezien als een soort rouwproces. Als het allemaal een beetje routine wordt, leer je ook waar de flexibiliteit zit en kun je alsnog weer een stuk van het oude leven terugpakken. Maar dat begint pas na een paar jaar, als de kleine zelfstandig genoeg wordt om langere tijd bij vriendjes en familie te spelen en dat ook leuk vindt. Zoals ik al zei: anders.
Dan heb je natuurlijk de échte horrorverhalen: niet doorslapen, continu huilen, zwakke gezondheid, ... . Daar kun je als ouder eigenlijk niets aan doen behalve doorharken. Dit zijn echt zware testen voor je mentale gesteldheid en relatie. Iedere ouder leest zulke verhalen en dankt het ruimtetijd-coninuüm dat het hem of haar niet is overkomen.
[ Voor 6% gewijzigd door Verwijderd op 09-01-2018 10:03 ]
:strip_icc():strip_exif()/u/91738/honden_sana.jpg?f=community)
Ik zeg niet dat ik het een vreemde vraag vind waarom iemand geen kinderen wil. Ik vind wél het vreemd dat de wedervraag stellen ronduit tot verbazing, verontwaarding etc leidt en hoe je als kinderloze ronduit als inferieur wordt beschouwd door sommigen:
[...]
Hoezo dat dan?
Het kan toch maar 2 kanten op;
om God te dienen
of het voortbestaan van de soort veilig te stellen
Ik vind het geen vreemde vraag en heb hierboven al aangegeven dat ik toch voorplantingsdrang kreeg.
Hey daar ben ik weer. Yes ik ben inmiddels vader sinds 26 december. Moeder en zoon maken het prima. Het is mooi om te zien dat de kleine iedere dag merkbaar zich aan het ontwikkelen is. Nu al dat hij zijn ogen open heeft en rond aan het kijken is. Mijn vakantiedagen zijn alweer op en maandag mag ik weer werken.
Nu even aankijken hoe we dit gaan aanpakken.
Bedankt voor jullie reacties!
Mijn vakantiedagen zijn alweer op en maandag mag ik weer werken.Nu even aankijken hoe we dit gaan aanpakken.
Bedankt voor jullie reacties!
:strip_exif()/u/23102/anandus.gif?f=community)
