Horrorverhalen over tijd en het nemen van kinderen

[joopv]

Bewust kiezen voor geen kinderen (als dat wel kan) is min of meer een belediging naar je eigen ouders.

Je ouders hebben die keus ook gemaakt en besloten om jou op de wereld te zetten. Je zegt in feite tegen hen dat zij een fout gemaakt hebben, die jij niet wil maken. Je ontkent min of meer je eigen bestaansrecht.

Over tijd gesproken: er bestaat behalve tijd ook nog zoiets als prioriteit.

[BiLLie-]

joopv schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 15:56:
Bewust kiezen voor geen kinderen (als dat wel kan) is min of meer een belediging naar je eigen ouders.

Je ouders hebben die keus ook gemaakt en besloten om jou op de wereld te zetten. Je zegt in feite tegen hen dat zij een fout gemaakt hebben, die jij niet wil maken. Je ontkent min of meer je eigen bestaansrecht.

Over tijd gesproken: er bestaat behalve tijd ook nog zoiets als prioriteit.

Mening <> feit

[Defector]

joopv schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 15:56:
Bewust kiezen voor geen kinderen (als dat wel kan) is min of meer een belediging naar je eigen ouders.

Je ouders hebben die keus ook gemaakt en besloten om jou op de wereld te zetten. Je zegt in feite tegen hen dat zij een fout gemaakt hebben, die jij niet wil maken. Je ontkent min of meer je eigen bestaansrecht.

Over tijd gesproken: er bestaat behalve tijd ook nog zoiets als prioriteit.

Het is wel grappig om te constateren hoe verschillend mensen onderling zijn. En wat voor rare gedachtekronkels ze weten te produceren.

Om even wat verder er op in te gaan. Mensen leven in hun eigen hoofd met hun eigen gedachten en gaan er vanuit dat andere mensen ook deze gedachten hebben of tenminste op dezelfde manier redeneren. Maar ik kom er door de jaren heen achter dat dit compleet niet klopt. Zie bijvoorbeeld bovenstaand statement. Zoiets raars zou ik zelf niet opkomen. Maar blijkbaar is er wel iemand die dit serieus gelooft en durft neer te zetten als zijn "waarheid".

Best grappig om te constateren. En dan vooral om toe te passen op je eigen "denkwereld". Aangezien alle zaken die ik vanzelf sprekend vind en ook aan andere mensen toeschrijf. Hoeven niet overeen te komen of kunnen zelfs compleet afwijken.

[ Voor 35% gewijzigd door Defector op 22-12-2017 16:21 ]

[kepler]

joopv schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 15:56:
Bewust kiezen voor geen kinderen (als dat wel kan) is min of meer een belediging naar je eigen ouders.

Je ouders hebben die keus ook gemaakt en besloten om jou op de wereld te zetten. Je zegt in feite tegen hen dat zij een fout gemaakt hebben, die jij niet wil maken. Je ontkent min of meer je eigen bestaan

Haha wat Iedereen is toch gewoon vrij om zijn eigen keuzes te maken en geen enkele situatie is te vergelijken

[Roenie]

kazz1980 schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 13:52:
[...]

Ja. En dus Haha... Mijn dochter is een papa kindje. En ik vind dat geweldig. Dus ga met alle liefde met wat meiden op stap om make-up uit te zoeken hoor (en ja - ik ben ook echt in het verleden wel eens slachtoffer geweest om dingen uit te proberen - tegenwoordig kan dat écht niet meer... + dat het nu geen kinder-make-up van 2 euro bij de Bart Smit meer is...). En ja, ik weet best dat ze soms misbruik maken van mijn aanwezigheid en met name de aanwezigheid van mijn portemonnee
En K3 stond vroeger keihard (althans - voor kinderoortjes keihard) aan in de auto. Raampje open - lekker samen door de stad cruisen...

Die teksten van K3 zijn sowieso ook bedoeld voor volwassenen: http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20151218_02027889 en dat is ook niet raar als je weet dat Gert Verhulst de drijvende kracht is: http://frontpage.fok.nl/nieuws/354560

joopv schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 15:56:
Bewust kiezen voor geen kinderen (als dat wel kan) is min of meer een belediging naar je eigen ouders.

Je ouders hebben die keus ook gemaakt en besloten om jou op de wereld te zetten. Je zegt in feite tegen hen dat zij een fout gemaakt hebben, die jij niet wil maken. Je ontkent min of meer je eigen bestaansrecht.

Over tijd gesproken: er bestaat behalve tijd ook nog zoiets als prioriteit.

Ieder zijn mening. In wezen is het proberen te krijgen van kinderen een egoïstische daad. Het kind heeft er immers niet om gevraagd om op de wereld gezet te worden. Daarom vind ik het altijd vreemd als mensen die bewust kinderloos zijn omdat zij andere prioriteiten hebben worden afgeschilderd als egoïsten. Ieder maakt zijn of haar eigen keuze daarin.

[rodie83]

Señor Sjon schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 13:47:
Ik was altijd anti-kind en eigenlijk vind ik het nog steeds weinig aan. Voor veel dingen zijn ze nog te jong en ik denk dat ik er meer rust mee heb als ze de basics (wassen/aankleden/eten/sanitair) helemaal zelf kunnen. Dan kan je je focussen op meer dan de elementaire zaken. Het zijn op dit moment redelijk tropenjaren en ik tel de jaren af richting de PlayStation leeftijd.

Als man kan je op je 80e kinderen krijgen, maar dat geldt niet voor mijn partner. Aangezien je toch op een gegeven moment voor een keuze staat, heb ik wel voor kinderen gekozen. Ik wilde er geen spijt van krijgen en zeker niet als 60 jarige bij een diploma-uitreiking zitten.

Zou ik het opnieuw doen met de kennis van nu? Nee, denk het niet. Daarvoor is het wel heel erg een lifechanger. Kans is groot dat ik hier vijf jaar weer anders over denk, doordat ze weer wat ouder en wijzer zijn.

Ik vond het babystukje het minst tot zover. Dat eerste halfjaar. Sindsdien vind ik het alleen maar leuker en leuker. Het mooist? De ontwikkeling van dat kleine mannetje zien, daar zo dicht bij mogen zijn en daaraan bijdragen. Ik kan daar volop van genieten.

Minst leuk? Niks kan makkelijk of spontaan. Je bewegingsvrijheid wordt gewoon ingeperkt en alles kost meer werk met zo een klein mannetje erbij. Maar voor mij wegen de leuke dingen ervan oneindig veel zwaarder. Zou het zo weer doen als ik opnieuw zou moeten kiezen

[Marzman]

De babytijd is vooral leuk voor de vrouw denk ik.

[Anoniem: 454358]

Marzman schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 22:19:
De babytijd is vooral leuk voor de vrouw denk ik.

Inderdaad, bij de eerste was ik de eerste 2 weken helemaal hyped. Maar een baby doet en kan niks behalve slapen, eten en poepen. Maar de vrouwen zijn vooral bezig met hou schattig de kleine wel niet is, met al die leuke outfits en schattige kleine handjes/voetjes. Ik was daar na een paar dagen wel op uitgekeken en ging gelukkig weer aan t werk.

De eerste 18 maanden ben je echt vooral moe. Even spontaan afspreken om 8 uur bij dat leuke restaurant is over. 10 voor 8, net als je weg wilt gaan, begint de kleine te schreeuwen, elke keer weer

Bij onze tweede waren we t wel zat, en hebben sindsdien een nanny bij ons in, dat kost hier vrijwel niets. En inmiddels vader van 4.

[ Voor 14% gewijzigd door Anoniem: 454358 op 22-12-2017 23:20 ]

[Muttley]

joopv schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 15:56:
Bewust kiezen voor geen kinderen (als dat wel kan) is min of meer een belediging naar je eigen ouders.

Je ouders hebben die keus ook gemaakt en besloten om jou op de wereld te zetten. Je zegt in feite tegen hen dat zij een fout gemaakt hebben, die jij niet wil maken. Je ontkent min of meer je eigen bestaansrecht.

.....

Als jij dat vindt, prima. Ik ben het niet met je eens. Waarom is het fout als je als kind een andere mening hebt dan je ouders? Als we jouw redenering even wat verder voortzetten, krijg je het volgende:
- Je ouders zetten je bewust op de wereld, dus jij moet ook kinderen op de wereld zetten.
- Je ouders stemden altijd op politieke partij X, dus moet jij dat ook doen.
- Je ouders vertelden je over Sinterklaas en Zwarte Piet, dus moet jij.... oh shit, probleempje gezien de huidige discussies hierover.

In jouw manier van denken kun je, om je ouders niet te beschuldigen van fouten, niet anders doen dan exact hetzelfde en er dus blind achteraan hollen zonder er een eigen mening op na te houden.

Mijn moeder zou door bepaalde gebeurtenissen geen kinderen kunnen krijgen, maar uiteindelijk ben ik toch toevallig, maar wel gewenst ter wereld gekomen. Stel dat ik geen kinderen gehad zou willen hebben, dan was dat mijn keuze, die mijn ouders respecteerden. Ik weet van mijn kinderen dat er bij de oudste zeker geen kinderen komen, nou prima, daar ga ik niet over oordelen en het is zeker niet mijn fout (maar wel mede mijn actie) dat ik die op de wereld gezet heb.

Roenie schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 16:42:
[...]

Ieder zijn mening. In wezen is het proberen te krijgen van kinderen een egoïstische daad. Het kind heeft er immers niet om gevraagd om op de wereld gezet te worden. Daarom vind ik het altijd vreemd als mensen die bewust kinderloos zijn omdat zij andere prioriteiten hebben worden afgeschilderd als egoïsten. Ieder maakt zijn of haar eigen keuze daarin.

Uiteindelijk is in dat licht gezien de beslissing sowieso egoistisch, welke keuze je ook maakt. Als je voor kinderen kiest, doe je dat voor jezelf (hoewel bepaalde mensen mogelijk niet) en als je ze niet kiest, verklaart men je egoist met flauwekul argumenten. Ik ken een stel dat bewust geen kinderen heeft. Zij wilde eventueel wel maar hij per se niet, omdat A) hij niet met kinderen kan omgaan (is ook gebleken), hij vindt dat kinderen geen goede toekomst te wachten staat en C) beide personen verschrikkelijk verschillen in hun mening over opvoeding. Nu moet ik er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat er ook nog een stukje narcisme bij hem zit. Maar ik kan 100% achter hun beslissing staan, omdat ik zeker weet dat het met hun niet goed zou gaan. Natuurlijk zit daar wat egoïsme in, maar dat is niet de hoofdreden.


Waar ik uiteindelijk zat van wordt is dat mensen zonder kinderen altijd moeten uitleggen waarom ze die niet hebben, alsof het niet normaal is. Trouwens, wat is normaal? Normaal is afhankelijk van waar je de norm stelt. Alle levende wezens planten zich voort, op wat voor manier dan ook. Alleen de mens heeft hierin een keuze geschapen en dus eigenlijk de enige afwijkende, waardoor niet normaal. Als je dan ook nog eens een afwijkende keuze maakt, krijg je dus een niet normale keuze van een niet normale soort, waardoor het weer normaal wordt, toch?

Als we dat toch die knuppel in het hoenderhok gooien, kan ik er nog wel een paar verzinnen om geen kinderen te nemen:
- Denk onder andere eens aan het milieu. In de eerste tijd is het alleen maar slapen, eten (speciaal, want het kan nog niet met de pot mee-eten, dus extra energie/moeite/tijd/grondstoffen/verpakkingen) en kilo's luiers vullen. Daarna wordt het halve huis overhoop gehaald en zaken gesloopt: boterham in DVD/Video want "DVD honger", nieuw servies want tafelkleed kun je aan trekken want dat doet mama ook (maar wel zonder servies erop). Daarna extra verkeer naar school, voetbal/paardrijden/whatever, feestje, kleding, verschrikkelijke energierekeningen van ellenlang douchen, haardrogers, (spel-)computers, overal licht laten branden, etc. Over het leegeten van de koelkast zullen we het maar even niet hebben.
- Er komen steeds meer mensen omdat we nauwelijks meer natuurlijke vijanden hebben, dus om overbevolking te voorkomen moeten we af en toe een oorlogje voeren, een aanslagje plegen, de voedselvoorraad toaal verkeerd verdelen en zo her en der een idioot aan de macht helpen, zodat we weer een excuus hebben om ergens binnen te vallen.
- Banen automatiseren we weg door robots want die zijn goedkoper, auto's laten we zelf rijden waardoor minder ongelukken dus minder ziektekosten en verplegend personeel en verkeershandhavers, boetes en parkeergeld worden automatisch gegeven en geïnt, enzovoort enzovoort. Heeft een kind dan in de toekomst nog wel kans op werk?

Hè, lekker effe doemdenken midden in de nacht

Señor Sjon schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 13:47:
Ik was altijd anti-kind en eigenlijk vind ik het nog steeds weinig aan. Voor veel dingen zijn ze nog te jong en ik denk dat ik er meer rust mee heb als ze de basics (wassen/aankleden/eten/sanitair) helemaal zelf kunnen.

Als man kan je op je 80e kinderen krijgen, maar dat geldt niet voor mijn partner. Aangezien je toch op een gegeven moment voor een keuze staat, heb ik wel voor kinderen gekozen. Ik wilde er geen spijt van krijgen en zeker niet als 60 jarige bij een diploma-uitreiking zitten.

Zou ik het opnieuw doen met de kennis van nu? Nee, denk het niet. Daarvoor is het wel heel erg een lifechanger. Kans is groot dat ik hier vijf jaar weer anders over denk, doordat ze weer wat ouder en wijzer zijn.

Vroeger was ik ook anti kind. Ik heb een vrij grote familie die vroeger altijd op verjaardage bij elkaar kwam. Dan nam je gewoon de baby of kinderen mee 's avonds en werden ter plekke in bed (in wat voor vorm dan ook: kinderwagen, wieg, bed, etc). Als die dan wakker werd, dan was de familie vol aandacht, waarvan ik altijd zei "als je de familie wilt zoethouden, moet je een baby meenemen ongeacht van wie die is". Ik had er helemaal niets mee. Als ze groter waren, kon je er wat mee.
Nu denk ik daar anders over. De eerste tijd kun je inderdaad weinig: er gaan wat in en er komt wat uit, het slaapt en het huilt. Vlak na de geboorte heb ik twee uur met de baby op mijn arm gezeten, naast mijn slapende vrouw in het ziekenhuis, mijzelf afvragende hoe nu verder.
Maar als je thuidgekomen dan na een dag de kraamhulp-met-een-houding-van-die-echtgenoot-zal-ik-eens-even-leren-hoe-je-een-luier-aan-doet laat zien hoe je diezelfde luier aan doet staand zonder enige hulp van een commode/kast/tafel/stoel en dus gewoon op de arm, dan is het toch wel leuk om te zien dat de dame in kwestie zelf de conclusie trekt dat ze niet geheel nodig is

En dan langzaam het kontakt opbouwen is toch wel leuk. De babytijd is inderdaad meer een vrouwending, met schattigheden en knuffelen. Maar dat verandert in de loop van de tijd.

De fase daarna wordt pas veel erger. Dan gaan ze kruipen/lopen en alles uitproberen. Als je vindt dat de baby-periode beperkingen oplegt, nou berg je dan maar voor de periode daarna. Pas als ze naar school gaan krijg je wat meer rust (alhoewel...).

Het is inderdaad een lifechanger, maar is dat erg? Stel nu, dat je geen kinderen zou hebben. Dan verandert er weinig, ben je daar dan mee gelukkig en blijft dat zo? Ergens ga je toch dingen veranderen in je leven: andere baan, ander huis, eventueel andere partner. Dat zijn ook lifechangers.
Ook ik heb gedacht, was ik er maar nooit aan begonnen. Maar nu ze beide rond de 20 zijn, denk ik daar toch anders over. Ik denk dat je dan pas eigenlijk kunt zeggen of je het weer zou doen of niet, daar voor heb je nog niet alles meegemaakt om tot een oordeel te komen.

rodie83 schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 16:57:
[...]

Minst leuk? Niks kan makkelijk of spontaan. Je bewegingsvrijheid wordt gewoon ingeperkt en alles kost meer werk met zo een klein mannetje erbij. Maar voor mij wegen de leuke dingen ervan oneindig veel zwaarder. Zou het zo weer doen als ik opnieuw zou moeten kiezen

Mwa, de periode waarin je echt weinig kan is pas echt als ze gaan kruipen. Daarvoor is het nog redelijk te doen, behalve samen een restaurant/kroeg/bioscoop in. De rest gaat wel. Een paar jaar verder kan er ineens weer veel meer. Ach, die paar jaar neem je voor lief, ik ben er in ieder geval zeker niet ongelukkig door geworden. Je baalt wel eens, maar je vindt je weg wel daarin.

Zou ik het overdoen? Dat kan niet, dus hoef ik er ook niet over na te denken.
Heb ik er dan spijt van? Nee, beslist niet.
Zou ik dingen anders gedaan hebben? Ja, met de kennis van nu zeker. Maar wel met kinderen. Maar dat is achteraf makkelijk praten en van achteraf kijk je een koe in z'n kont.

[ColonelSanders]

Wow wat ongelooflijk herkenbaar. Een paar pagina's terug schreef iemand een horrorverhaal dat mijn leven wel leek te beschrijven

Het gaat met ups en downs maar in het algemeen is het leven met kinderen een stuk zwaarder.
Dit is natuurlijk ongeacht mijn onvoorwaardelijke liefde voor de kleine.
Het zorgen voor (luiers en boterhammen smeren) is gewoon niet leuk.
Het nooit tijd hebben voor jezelf. Wij kunnen bijvoorbeeld nog een boodschappenlijst samen opstellen zonder dat we om de twee tellen worden onderbroken omdat de kleine geen aandacht krijgt.
Ik bedoel dat het niet mogelijk is na te denken. Ons dochter vraagt zoveel aandacht, of dat lijkt zo voor mij, dat ik nog geen kleren uit mijn kast bij elkaar kan zoeken. Of in de winkel niet kan nadenken over een aankoop. Ik krijg het niet goed uitgelegd,

Nog een paar punten om rekening mee te houden:
Vrije tijd gaat pas in om 8 uur savonds als de kinderen slapen. Op dat moment ben je geestelijk en lichamelijk uitgeput en ga je binnen een uur naar bed en daarna meteen weer aan het werk. Dit kan een week doorgaan en dan lijk je nooit rust te hebben.

Je vriendin zal steeds zeggen dat alles een fase is en voorbij gaat. Dit lijkt ook echt zo te zijn. Maar de hoeveelheid fases en gedoe is zeer vermoeiend. Maar op de een of andere manier lijken vrouwen (of mijn vriendin) dat toch beter te trekken. Respect daarvoor hoor. Maar voor een kerel is elke fase een hel. Andere vrienden lijken het overigens beter te trekken of het normaal te vinden.

Reizen kan je vergeten. Ik zie vrienden wel reizen met hun kind maar ik kan mij niet voorstellen dat ze daar lol aan beleven. Ik ben het sowieso niet van plan. Onze schat kan na 10 minuten in een auto al een draak worden. Ik moet er niet aan denken uren te reizen. Laat staan met een vliegtuig brrrr.

Sexytime moet gepland worden. En dat neemt een hoop van de lol weg. Het blijft sex dus het is net als pizza eigenlijk altijd leuk maar het is minder als je weet dat het enkel tussen 20.00 en 22.00 kan plaatsvinden. Zeker als je al dag en nacht vermoeid bent.

Hoe dan ook nog een jaar en dan gaat mijn dochter naar school. Hoop dat ik dan een paar uur vrijheid weer terugkrijg

P.s. Als ik haar een dag niet zie mis ik haar meteen al. Alleen het opvoeden en constant in touw zijn is gewoon zwaar.

P.s.s. Goed dat er ook een topic aan de andere kant besteed wordt. Van blije Libelle topics wordt je niet wijzer. Feiten en een goeie voorbereiding zijn meer waard.

[kepler]

ColonelSanders schreef op zaterdag 23 december 2017 @ 09:59:
Wow wat ongelooflijk herkenbaar. Een paar pagina's terug schreef iemand een horrorverhaal dat mijn leven wel leek te beschrijven

Het gaat met ups en downs maar in het algemeen is het leven met kinderen een stuk zwaarder.
Dit is natuurlijk ongeacht mijn onvoorwaardelijke liefde voor de kleine.
Het zorgen voor (luiers en boterhammen smeren) is gewoon niet leuk.
Het nooit tijd hebben voor jezelf. Wij kunnen bijvoorbeeld nog een boodschappenlijst samen opstellen zonder dat we om de twee tellen worden onderbroken omdat de kleine geen aandacht krijgt.
Ik bedoel dat het niet mogelijk is na te denken. Ons dochter vraagt zoveel aandacht, of dat lijkt zo voor mij, dat ik nog geen kleren uit mijn kast bij elkaar kan zoeken. Of in de winkel niet kan nadenken over een aankoop. Ik krijg het niet goed uitgelegd,

Nog een paar punten om rekening mee te houden:
Vrije tijd gaat pas in om 8 uur savonds als de kinderen slapen. Op dat moment ben je geestelijk en lichamelijk uitgeput en ga je binnen een uur naar bed en daarna meteen weer aan het werk. Dit kan een week doorgaan en dan lijk je nooit rust te hebben.

Je vriendin zal steeds zeggen dat alles een fase is en voorbij gaat. Dit lijkt ook echt zo te zijn. Maar de hoeveelheid fases en gedoe is zeer vermoeiend. Maar op de een of andere manier lijken vrouwen (of mijn vriendin) dat toch beter te trekken. Respect daarvoor hoor. Maar voor een kerel is elke fase een hel. Andere vrienden lijken het overigens beter te trekken of het normaal te vinden.

Reizen kan je vergeten. Ik zie vrienden wel reizen met hun kind maar ik kan mij niet voorstellen dat ze daar lol aan beleven. Ik ben het sowieso niet van plan. Onze schat kan na 10 minuten in een auto al een draak worden. Ik moet er niet aan denken uren te reizen. Laat staan met een vliegtuig brrrr.

Sexytime moet gepland worden. En dat neemt een hoop van de lol weg. Het blijft sex dus het is net als pizza eigenlijk altijd leuk maar het is minder als je weet dat het enkel tussen 20.00 en 22.00 kan plaatsvinden. Zeker als je al dag en nacht vermoeid bent.

Hoe dan ook nog een jaar en dan gaat mijn dochter naar school. Hoop dat ik dan een paar uur vrijheid weer terugkrijg

P.s. Als ik haar een dag niet zie mis ik haar meteen al. Alleen het opvoeden en constant in touw zijn is gewoon zwaar.

P.s.s. Goed dat er ook een topic aan de andere kant besteed wordt. Van blije Libelle topics wordt je niet wijzer. Feiten en een goeie voorbereiding zijn meer waard.

Klinkt heftig! Inderdaad goed om alle kanten te laten zien, maar daarom zou ik ook de andere kant willen laten zien.

Ik vind (als kerel) alle fases onwijs interessant en kan daar prima mee om gaan (tot nu toe). Paar weken geleden nieuwe baan begonnen, onstoken kies gehad, zwangere en zieke vriendin en toen ook nog eens een ziek kind. Ik ben erg blij dat ik nu vakantie heb, maar toch heb ik het gevoel dat alles prima onder controle is.

Wat mij persoonlijk wel helpt (ook qua energie) is sporten. In april wil ik de marathon van Rdam gaan lopen en ik ben dus 3x per week aan het lopen. Dat helpt onwijs met mijn energie en geeft me ook 3x per week even rust

Vakantie lukt bij ons prima, het gaat alleen een stuk langzamer allemaal Hij is iets meer dan een jaar, maar we zijn al met de auto naar Noorwegen geweest (met tent) en paar keer met het vliegtuig op vakantie (niet ver). Ik ben zelfs een paar dagen met hem naar Noorwegen geweest (op bezoek bij mn broer) zonder zijn moeder. Hij vindt het echt fantastisch!

Dit is dus hoe het ook kan gaan, goed voor de Topicstarter om ook de 'goede' verhalen te lezen. Daarbij moet ik natuurlijk wel zeggen dat we een heel vrolijk kind hebben, dus dat helpt wel. Ik ben wel bang dat de 2e het tegenovergestelde wordt, dat hoor je heel vaak

[Tommie12]

joopv schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 15:56:
Bewust kiezen voor geen kinderen (als dat wel kan) is min of meer een belediging naar je eigen ouders.

Je ouders hebben die keus ook gemaakt en besloten om jou op de wereld te zetten. Je zegt in feite tegen hen dat zij een fout gemaakt hebben, die jij niet wil maken. Je ontkent min of meer je eigen bestaansrecht.

Over tijd gesproken: er bestaat behalve tijd ook nog zoiets als prioriteit.

Hier verschil ik toch sterk van mening. Ik ga het niet over mijn ouders hebben, maar over mijn kinderen. Het is absoluut niet zo dat ik verwacht dat mijn kinderen ook kinderen krijgen. Ik leer ze bewust zelf keuzes maken, en die keuzes moet iedereen persoonlijk ZELF maken.
Stel dat je 2 kinderen hebt, en er is er eentje homo of bewust kinderloos. Ga je die dan minder graag zien, er op aanspreken of zelfs buiten sluiten?

Het leven is te kort en te waardevol om toe te laten dat je je keuzes niet zelf en vrij kan maken.

[AnnaAnjo]

Geheel of topic aangezien ik zelf geen kinderen heb.

Ik als vrouw ben bewust kinderloos en hoewel het gelukkig tegenwoordig steeds meer geaccepteerd wordt (en mijn ouders mij echt niet egoïstisch vinden), valt het mij op hoeveel mensen het nog steeds abnormaal vinden dat ik bewust kinderloos ben. Toen mijn partner en ik vorig jaar ons eerste echte huis kochten was ongeveer het eerste wat iedereen zei "en wanneer komt nu de eerste baby" ...

Ik heb persoonlijk geen moedergevoelens en zelfs nu ik 30+ ben nog steeds niet. Ondanks dat iedereen zei "Wacht maar tot je 30 ben, dan zul je zien dat je ze wil". Nou ik wacht er nog steeds op... "Het is zoveel anders als ze van jezelf zijn, dan zul je zien dat je het harstikke leuk vindt". Tja en wat nu als ik dat niet vind? Als ik dan nog steeds die moedergevoelens niet krijg? Kan zo'n kindje moeilijk naar het asiel brengen als het eenmaal op de wereld is gezet. Dus een opmerking als hieronder slaat echt kant nog wal.

joopv schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 15:56:
Bewust kiezen voor geen kinderen (als dat wel kan) is min of meer een belediging naar je eigen ouders.

Je ouders hebben die keus ook gemaakt en besloten om jou op de wereld te zetten. Je zegt in feite tegen hen dat zij een fout gemaakt hebben, die jij niet wil maken. Je ontkent min of meer je eigen bestaansrecht.

Over tijd gesproken: er bestaat behalve tijd ook nog zoiets als prioriteit.

@ TS veel plezier en succes met je nieuwe aanwinst! En het zal vast allemaal goed komen. Zijn genoeg tips en suggesties langsgekomen

[djiedjee]

Vadergevoelens had ik ook niet, maar na de geboorte 1 nacht doormodderen om een kind te laten slapen...

Ik was echt verbaasd hoe snel ik "om" was..

AnnaAnjo schreef op zaterdag 23 december 2017 @ 17:06:

Ik heb persoonlijk geen moedergevoelens en zelfs nu ik 30+ ben nog steeds niet.

[President]

AnnaAnjo schreef op zaterdag 23 december 2017 @ 17:06:
Geheel of topic aangezien ik zelf geen kinderen heb.

Ik als vrouw ben bewust kinderloos en hoewel het gelukkig tegenwoordig steeds meer geaccepteerd wordt (en mijn ouders mij echt niet egoïstisch vinden),

Als je niet wil dsn wil je niet. Wel ken ik de nodige ouderen die nu niemand meer hebben. Relaties die verbroken zijn of partners die overleden zijn (en vaak hebben deze ook vooral op hun partner geleund tijdens het huwelijk en dus weinig vrienden). In dat opzicht zijn de mensen met kinderen (en soms al kleinkinderen) wel 'beter af' aangezien de meesten toch wel inloop thuis hebben van kinderen...

Maargoed, dat zou uiteraard geen reden moeten zijn om kinderen te willen :-)

[JT]

kepler schreef op zaterdag 23 december 2017 @ 10:32:
[...]
Ik vind (als kerel) alle fases onwijs interessant

Same here! Begon al met de echo. Waar een collega zei het na een minuut wel gezien te hebben kon het mij niet lang genoeg duren. Daar begon het dus al. Nu zitten we in de fase dat we gaan "praten". Zij maakt geluid, doe ik dat terug, dan reageert ze daar weer op enzovoort. Te gek! Haar aan het lachen maken maakt me zo warm van binnen. Of als ze je 's ochtends wekt met zachte lieve geluidjes omdat ze wakker is en lekker gaat brabbelen. Daar wil ik allemaal niks van missen.

AnnaAnjo schreef op zaterdag 23 december 2017 @ 17:06:
Geheel of topic aangezien ik zelf geen kinderen heb.

Ik als vrouw ben bewust kinderloos en hoewel het gelukkig tegenwoordig steeds meer geaccepteerd wordt (en mijn ouders mij echt niet egoïstisch vinden), valt het mij op hoeveel mensen het nog steeds abnormaal vinden dat ik bewust kinderloos ben. Toen mijn partner en ik vorig jaar ons eerste echte huis kochten was ongeveer het eerste wat iedereen zei "en wanneer komt nu de eerste baby" ...

Ik heb persoonlijk geen moedergevoelens en zelfs nu ik 30+ ben nog steeds niet. Ondanks dat iedereen zei "Wacht maar tot je 30 ben, dan zul je zien dat je ze wil". Nou ik wacht er nog steeds op... "Het is zoveel anders als ze van jezelf zijn, dan zul je zien dat je het harstikke leuk vindt". Tja en wat nu als ik dat niet vind? Als ik dan nog steeds die moedergevoelens niet krijg? Kan zo'n kindje moeilijk naar het asiel brengen als het eenmaal op de wereld is gezet. Dus een opmerking als hieronder slaat echt kant nog wal.

Tja, eigenlijk wel bizar hoe mensen je veroordelen als je niet plaatst neemt in het door hun gecreëerde hokje Ik zou het pas erg vinden als je kinderen neemt om te proberen terwijl je zelf het idee hebt dat je geen moedergevoelens zult krijgen.

[vhal]

Anoniem: 454358 schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 23:17:
[...]
Bij onze tweede waren we t wel zat, en hebben sindsdien een nanny bij ons in, dat kost hier vrijwel niets. En inmiddels vader van 4.

Wat ik mij afvraag, hoe gaat dat met een nanny? Neemt deze dan ook de opvoedkundige taken op zich of is een veredelde oppasser die min of meer permanent in huis woont zodat de ouders het makkelijker hebben?

[dion_b]

Muttley schreef op zaterdag 23 december 2017 @ 04:59:
[...]

Als we dat toch die knuppel in het hoenderhok gooien, kan ik er nog wel een paar verzinnen om geen kinderen te nemen:
[...]

- Er komen steeds meer mensen omdat we nauwelijks meer natuurlijke vijanden hebben, dus om overbevolking te voorkomen moeten we af en toe een oorlogje voeren, een aanslagje plegen, de voedselvoorraad toaal verkeerd verdelen en zo her en der een idioot aan de macht helpen, zodat we weer een excuus hebben om ergens binnen te vallen.

Net zoals armoede en hongersnood geen schaarsteprobleem zijn maar een distributieprobleem geldt dat ook hier. Globaal genomen neemt de bevolking inderdaad toe, maar dat is vooral een fenomeen van de overgang van ruraal naar stedelijke economie. Waar die transitie plaatsgevonden heeft, dalen geboortecijfers tot rond of onder vervangingswaarde.

Dat betekent dat de huidige 'explosie' puur een transitieverschijnsel is, en nu al globaal afneemt. Ten tweede betekent het dat de toename die je nu ziet vooral plaatsvindt in subsahara Afrika. In NL fokken we marginaal harder dan EU gemiddelde, maar daar is alles mee gezegd. Iemand moet werken om ons in onze oude dag te ondersteunen (pensioen sparen we zelf, maar rest van de ondersteuning komt uit algemene middelen). Als ik de huidige politieke trends bekijkt is er weinig animo voor grootschalige immigratie vanuit andere werelddelen om dat op te lossen. Dus is heft in eigen handen (nouja, eigen vruchtbare akker) nemen vooralsnog een aanrader.

- Banen automatiseren we weg door robots want die zijn goedkoper, auto's laten we zelf rijden waardoor minder ongelukken dus minder ziektekosten en verplegend personeel en verkeershandhavers, boetes en parkeergeld worden automatisch gegeven en geïnt, enzovoort enzovoort. Heeft een kind dan in de toekomst nog wel kans op werk?

Stapje verder: we zijn allemaal zo mooi Calvinistisch geindoctrineerd met "arbeid adelt", maar is dat echt zo

Sinds de jaren '50 van de vorige eeuw wordt ons een toekomstbeeld voorgeschoteld van automatisering die ons vooral meer privetijd oplevert bij behoud van zelfde of hogere productiviteit. Realiteit is dat de voor- en nadelen daarvan niet bepaald evenredig verdeeld zijn- de meest productieven (economisch gezien) werken net zulke lange uren als voorheen, de minder productieven werken niet of moeten als ZZP'er post rondbrengen.

Twee uitwegen:
1) alsnog betere verdeling afdwingen. 32-urige werkweek als max, overwerk aan banden of verboden. Schijnt economisch ongewenst te zijn.
2) toegeven dat er geen economisch zinnige plek is voor iedereen in de huidige maatschappij en stoppen met fetishisme van arbeid.

Tommie12 schreef op zaterdag 23 december 2017 @ 10:36:
[...]

Stel dat je 2 kinderen hebt, en er is er eentje homo of bewust kinderloos. Ga je die dan minder graag zien, er op aanspreken of zelfs buiten sluiten?

Hoezo homo = kinderloos?

Genoeg homo's (m/v/anders) die kinderwens hebben en via draagmoeders/donor daar wat mee doen

JT schreef op zaterdag 23 december 2017 @ 18:17:
[...]

Tja, eigenlijk wel bizar hoe mensen je veroordelen als je niet plaatst neemt in het door hun gecreëerde hokje Ik zou het pas erg vinden als je kinderen neemt om te proberen terwijl je zelf het idee hebt dat je geen moedergevoelens zult krijgen.

Dat vooral.

Of anders gesteld - we doen vaak zo ongelofelijk moeilijk over mensen die niet voldoen aan cliche van getrouwde monogame cis heteroman met ditto vrouw die kinderen willen hebben, leggen daarbij de lat ongelofelijk hoog. Terwijl iedere bezopen wip op een scooter achter de kroeg kan leiden tot zwangerschap en kind, ongeacht gesteldheid en geschiktheid van de mensen in kwestie.

IMHO moet je mensen (m/v/wat dan ook) die bewust kinderen willen hebben daarin faciliteren, en mensen (m/v/wat dan ook) die dat niet willen vooral respecteren en geen van beide groepen lastigvallen met vooringenomen meningen mbt wenselijkheid van ouderschap en kinderen.

[Muttley]

Zo, weinig reacties, maar dat zal wel komen door de december-ellende, of door sommigen ook wel feestdagen genoemd
In ieder geval een voorspoedig 2018 voor alle lezers van dit topic.
Is iemand in de tussentijd al bevallen?

dion_b schreef op zaterdag 23 december 2017 @ 23:29:
[...]

Net zoals armoede en hongersnood geen schaarsteprobleem zijn maar een distributieprobleem geldt dat ook hier. Globaal genomen neemt de bevolking inderdaad toe, maar dat is vooral een fenomeen van de overgang van ruraal naar stedelijke economie. Waar die transitie plaatsgevonden heeft, dalen geboortecijfers tot rond of onder vervangingswaarde.

Dat betekent dat de huidige 'explosie' puur een transitieverschijnsel is, en nu al globaal afneemt. Ten tweede betekent het dat de toename die je nu ziet vooral plaatsvindt in subsahara Afrika. In NL fokken we marginaal harder dan EU gemiddelde, maar daar is alles mee gezegd. Iemand moet werken om ons in onze oude dag te ondersteunen (pensioen sparen we zelf, maar rest van de ondersteuning komt uit algemene middelen). Als ik de huidige politieke trends bekijkt is er weinig animo voor grootschalige immigratie vanuit andere werelddelen om dat op te lossen. Dus is heft in eigen handen (nouja, eigen vruchtbare akker) nemen vooralsnog een aanrader.

Klopt, maar die transitie duurt nog heel lang, als die ooit volledig doorzet.

Stapje verder: we zijn allemaal zo mooi Calvinistisch geindoctrineerd met "arbeid adelt", maar is dat echt zo

Zolang we van arbeid afhankelijk zijn om inlomsten te hebben wel.

Sinds de jaren '50 van de vorige eeuw wordt ons een toekomstbeeld voorgeschoteld van automatisering die ons vooral meer privetijd oplevert bij behoud van zelfde of hogere productiviteit. Realiteit is dat de voor- en nadelen daarvan niet bepaald evenredig verdeeld zijn- de meest productieven (economisch gezien) werken net zulke lange uren als voorheen, de minder productieven werken niet of moeten als ZZP'er post rondbrengen.

Twee uitwegen:
1) alsnog betere verdeling afdwingen. 32-urige werkweek als max, overwerk aan banden of verboden. Schijnt economisch ongewenst te zijn.
2) toegeven dat er geen economisch zinnige plek is voor iedereen in de huidige maatschappij en stoppen met fetishisme van arbeid.

Vanuit werkgeversperspectief zou dat meer privetijd opleveren, oftewel minder personeelskosten positief brengen.
Je eerste uitweg is prima, maar werkgevers hebben daar geen zin in. De tweede is op zich juist, maar dan zit een groep zonder inkomsten.
Er is nog een 3e uitweg, waar politici huiverig voor zijn: het basisinkomen.

Maar eigenlijk gaan we hiermee wat off-topic. Ik gaf alleen een economisch voorbeeld als horror-scenario.


We gaan terug naar de horror-verhalen.
Er wordt ook nog wel gezegd: kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen.
Klopt grotendeels, hoewel je ook grote problemen kunt hebben met kleine kinderen. Hier nog een paar voor over een aantal jaren (persoonlijke ervaring, maar niet om zielig te doen):
- 'vrienden' uit het verkeerde milieu (lees criminaliteit)
- een zoon in het transgendercircuit
- een leraar die voor de klas vloekt en scheldt en rare dingen doet (blijkt later door hersentumor te komen)
- een loverboy situatie nog net kunnen voorkomen bij mijn dochter
- een afdelingsmanager van een bijbaantje die z'n handen niet kan thuishouden

Uiteindelijk loopt alles nu goed of gaat de goede kant op, dus soms heb je pas wat rust na 20 jaar . Totdat je kinderen relatieproblemen krijgen of problemen hebben met hun kinderen. Daar mag je je niet mee bemoeien, maar gaat wel aan je vreten, dus begint de gehele zooi weer van voren af aan

Ja, er werd gevraagd om horror-verhalen dus komen ze. Ik hoop alleen dat het mensen niet afschrikt. De kans dat je alle horror-stories tegelijk krijgt met een kind is vrij klein. Ik kan ook veel positieve verhalen geven, maar dat valt buiten dit topic.

[dion_b]

Muttley schreef op donderdag 4 januari 2018 @ 23:27:
Zo, weinig reacties, maar dat zal wel komen door de december-ellende, of door sommigen ook wel feestdagen genoemd
In ieder geval een voorspoedig 2018 voor alle lezers van dit topic.
Is iemand in de tussentijd al bevallen?

Zo ja hebben ze het ws te druk om hier te posten

[...]


Klopt, maar die transitie duurt nog heel lang, als die ooit volledig doorzet.

Valt best mee, het kan in een generatie gedaan zijn. In Europa en Oost-Azie is het al geweest, je ziet het al gebeuren in Noord- en Zuidamerika en het Middenoosten, alleen India en Afrika moeten nog, maar ook daar is het in volle gang. Ik vermoed dat onze kinderen zich meer zorgen gaan maken over structurele krimp (zoals in Japan al het geval is, met maatschappelijke problemen van dien) dan overbevolking.

[...]

Vanuit werkgeversperspectief zou dat meer privetijd opleveren, oftewel minder personeelskosten positief brengen.
Je eerste uitweg is prima, maar werkgevers hebben daar geen zin in. De tweede is op zich juist, maar dan zit een groep zonder inkomsten.
Er is nog een 3e uitweg, waar politici huiverig voor zijn: het basisinkomen.

Dat is geen derde weg, maar juist een van de meest voor de hand liggende manieren waarop het mogelijk is om van die arbeidsfetishisme af te komen

[...]

We gaan terug naar de horror-verhalen.
Er wordt ook nog wel gezegd: kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen.
Klopt grotendeels, hoewel je ook grote problemen kunt hebben met kleine kinderen. Hier nog een paar voor over een aantal jaren (persoonlijke ervaring, maar niet om zielig te doen):
- 'vrienden' uit het verkeerde milieu (lees criminaliteit)
- een zoon in het transgendercircuit
- een leraar die voor de klas vloekt en scheldt en rare dingen doet (blijkt later door hersentumor te komen)
- een loverboy situatie nog net kunnen voorkomen bij mijn dochter
- een afdelingsmanager van een bijbaantje die z'n handen niet kan thuishouden

Uiteindelijk loopt alles nu goed of gaat de goede kant op, dus soms heb je pas wat rust na 20 jaar . Totdat je kinderen relatieproblemen krijgen of problemen hebben met hun kinderen. Daar mag je je niet mee bemoeien, maar gaat wel aan je vreten, dus begint de gehele zooi weer van voren af aan

Ja, er werd gevraagd om horror-verhalen dus komen ze. Ik hoop alleen dat het mensen niet afschrikt. De kans dat je alle horror-stories tegelijk krijgt met een kind is vrij klein. Ik kan ook veel positieve verhalen geven, maar dat valt buiten dit topic.

Tja, dat zijn andere soorten horrorverhalen dan waar TS het over heeft. Hij heeft het over tijdsdruk en stress daardoor. Dit soort ding zijn... anders.

Kan ook meepraten (al is de oudste pas 14, dus er komt geheid meer voorbij):
[list]• baby raakt besmet met norovirus _{via mij - ik kreeg het van het eten van foute oesters} en raakt zodanig aan de diaree dat hij afvalt ipv aankomt en alle verdere ontwikkeling een aantal weken geheel stil ligt.
• dochter vindt Jezus - in wel erg fundamentalistische kring.
• dochter verliest Jezus, iets met geaardheid en letterlijk nemen van Leviticus die niet samen gaan. _{Hier stiekem helemaal niet rouwig om, maar drama was het wel, zeker aangezien ze ook een paar van haar beste vrienden kwijtraakte.}
• winterdepressie die uit de hand loopt en uitmondt in suicidale neigingen.

Ach, nooit een saai moment met kinderen

[Remy!!!!]

President schreef op zaterdag 23 december 2017 @ 17:21:
[...]

Als je niet wil dsn wil je niet. Wel ken ik de nodige ouderen die nu niemand meer hebben. Relaties die verbroken zijn of partners die overleden zijn (en vaak hebben deze ook vooral op hun partner geleund tijdens het huwelijk en dus weinig vrienden). In dat opzicht zijn de mensen met kinderen (en soms al kleinkinderen) wel 'beter af' aangezien de meesten toch wel inloop thuis hebben van kinderen...

Maargoed, dat zou uiteraard geen reden moeten zijn om kinderen te willen :-)

Mijn vriendin (25) en ik (32) hebben er ook bewust voor gekozen om geen kinderen te krijgen. En qua geld/vrijheid e.d. (ik weet dat dat een prioriteit issue is) bevalt ons dat erg goed, het enige waar wij soms wel mee zitten/aan denken is hetgeen wat jij zegt en wat als wij later ouder zijn? Een stel van 70+ krijgt zijn (klein)kinderen op visite met verjaardagen/kerst e.d. maar wij? Vrienden hebben we genoeg maar met kerst zullen die wel hun eigen familie op visite hebben.

We hebben elkaar altijd gezegd dat zolang we twijfelen we niet aan kinderen beginnen, en die twijfel is er nog steeds en is de afgelopen jaren alleen maar groter geworden, maar af en toe knaagt er wel iets van "wat nou later?".

Mocht er toch ineens een kinderwens ontstaan dan hebben we biologisch gezien nog wel even de tijd gelukkig, dus wie weet hoe we er over 10 jaar bij zitten.

Mochten er mensen interesse in hebben dan lijkt het mij misschien wel wat om een topic aan te maken voor mensen die geen kinderwens hebben (om niet dit soort topics te kapen).

[Barrycade]

Je bent ook nog een beetje jong voor de stellingname: " bewust nog geen kinderen " toen ik 25 was moest ik er ook niet aan denken en was ik blijkbaar zeer stellig: ik werd ook gezien door vrienden en familie als een kinder hater.

Maar op een gegeven moment begon toch het nageslacht gevoel te werken. " rammelende delen"

Dus nu lopen er thuis 2 kleine dames van 6 en 9 rond.

Is het allemaal verschikkelijk? Nee, het was flink aanpoten zeker toen ze nog klein waren. (Ik ben niet zo van de babies) Nu ze groter zijn en zichzelf kunnen redden is het gewoon leuk om kinderen te hebben.

[nare man]

Remy!!!! schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 11:09:
[...]

Mijn vriendin (25) en ik (32) hebben er ook bewust voor gekozen om geen kinderen te krijgen. En qua geld/vrijheid e.d. (ik weet dat dat een prioriteit issue is) bevalt ons dat erg goed, het enige waar wij soms wel mee zitten/aan denken is hetgeen wat jij zegt en wat als wij later ouder zijn? Een stel van 70+ krijgt zijn (klein)kinderen op visite met verjaardagen/kerst e.d. maar wij? Vrienden hebben we genoeg maar met kerst zullen die wel hun eigen familie op visite hebben.

Angst om later alleen te zijn is één van de slechtste redenen om kinderen te nemen, naar mijn bescheiden mening.

Los nog van het feit dat angst altijd een slechte raadgever is, zit het gemiddelde bejaardentehuis vol met ouderen die wèl kinderen hebben gekregen maar toch aan hun lot worden overgelaten en nooit bezoek krijgen.

En wat te denken van ouderen die alleen bezoek krijgen van hun nageslacht als het einde nabij is en ze naar de notaris moeten om nog snel even wat dingen in het testament aan te passen?

Nee, kinderen zijn echt geen probaat middel tegen ellende en eenzaamheid op latere leeftijd.

Maar ik herken het gevoel zeker wel. Mijn vrouw en ik zijn 32 en 36 dus als we nog aan kinderen zouden willen beginnen dan moet dat wel binnen afzienbare termijn gebeuren, tenminste als je het nog een beetje soepel wilt laten lopen. Maar wij voelen het allebei gewoon niet; het is echt een kwestie van 'bij twijfel niet inhalen'. De enige reden die ik zou kunnen bedenken om ze te nemen is inderdaad het vermijden van spijt achteraf, maar ook daarvoor geldt weer: wil je echt een kind op te wereld zetten omdat je bang bent om alleen te blijven?

[ Voor 18% gewijzigd door nare man op 05-01-2018 11:40 ]

[President]

Remy!!!! schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 11:09:
[...]

We hebben elkaar altijd gezegd dat zolang we twijfelen we niet aan kinderen beginnen, en die twijfel is er nog steeds en is de afgelopen jaren alleen maar groter geworden, maar af en toe knaagt er wel iets van "wat nou later?".

Mocht er toch ineens een kinderwens ontstaan dan hebben we biologisch gezien nog wel even de tijd gelukkig, dus wie weet hoe we er over 10 jaar bij zitten.

Logisch. Ik denk dat als jullie twijfelen jullie er over vijf jaar er misschien heel anders in staan.

Wat is de reden voor geen kinderen?
- was jullie eigen jeugd niet fijn
- willen jullie nog teveel doen (zoals vakantie)
- geen zin om te stoppen met werk
- geen zin om wat vrijheid in te leveren?

Avondje weg kan nog steeds met een oppas. Vakantie ook, etc. Ligt er aan hoe je er in staat. Nu die van ons al weer 1 is en wat zelfstandiger wordt en straks gaat leren lopen en praten merk ik wel dat ik er steeds minder tegenop zie. Wel zijn deze vakantiedagen soms tegenvallend, ik heb niet meer de rust van een vrije dag zoals vroeger. Drie uur lang een film kijken kan ik vergeten, meneer wil constant aandacht... Ik ervaar de nodige frustraties, maar op andere momenten 'smelt mijn hart' van dat vrolijke koppie met zijn streken....

Ga er over nadenken niet teveel frustreren. Als vrienden straks aan kinderen beginnen komt de keuze voor jullie vanzelf wel met de komende jaren. Binnen nu en 10 jaar zullen jullie pas ergens er aan toe zijn om een keuze te maken, 25 is voor een vrouw tegenwoordig nog jong. Wacht maar tot ze 30 is, dan willen er veel wel ineens een kind :-)

[lateef]

Muttley schreef op donderdag 4 januari 2018 @ 23:27:
Ik kan ook veel positieve verhalen geven, maar dat valt buiten dit topic.

Nee hoor, TS'er vraagt naar ervaringen die de horrorverhalen bevestigen dansel ontkrachten.

com2,1ghz schreef op woensdag 20 december 2017 @ 10:56:
De reden dat ik dit topic open is vanwege alle horror verhalen die ik hoor van mensen in mijn omgeving zoals collega's.
Ze claimen nooit meer tijd te hebben voor iets en nergens meer aan toe komen.

[...]
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen hiermee.

En daarbij ging het met name over tijd. En de claims van zijn collega's lijken me zwaar overtrokken. Ja, natuurlijk kosten kinderen tijd en dat met name 24/7 (in elk geval als ze nog jong zijn), je kan moeilijk een jong kind alleen achter laten. Maar dat betekent zeker niet dat het onmogelijk is om tijd voor jezelf te houden. En zomaar spontaan de deur uit gaan, is voor mij ook nooit een probleem geweest. Alleen samen spontaan de deur uit gaan, vergt wat meer, maar wanneer je zorgt voor een goed afvangnetwerk hoeft dat ook niet onmogelijk te zijn.

En ook om freelance - of andere - ambities waar te maken, hoeft een kind zeker geen belemmering te zijn. Mensen die dat claimen zijn naar mijn idee nooit zo ambitieus geweest. Zelfde geldt voor nergens meer tijd voor hebben of ergens aan toe komen, wanneer je dat daadwerkelijk wilt, moet je dat gewoon doen, wel of geen kinderen.

Ik ga zelf nog steeds regelmatig naar de kroeg, ik sport meer dan dat ik deed voor ik vader werd, ik werk als freelancer en ben op het moment met een aantal andere ondernemers aan een redelijk groot, nieuw project bezig, wat me veel tijd kost en me nog meer tijd gaat kosten. Daarnaast vind ik het belangrijk - en vooral ook leuk - om tijd met mijn dochter door te brengen, daar maak ik tijd voor vrij en daar zal ik tijd voor vrij blijven maken.

Dat buiten de horrorscenario's die je in de opvoeding en/of de gezondheid van je kind kan treffen. Natuurlijk komt dat voor en dat kan ook zeker een hoop tijd en energie kosten, maar ook dan geldt nog steeds dat het erom gaat hoe je daar zelf mee omgaat en hoe je je tijd en energie verdeeld (waarbij ik overigens zeker de "horrorscenario's" niet wil bagatelliseren en kan dat zeker een aanslag op je tijd en energie zijn/worden, waardoor je voor andere dingen minder/geen tijd/energie hebt). Maar buiten de reguliere gezondheids- en of opvoedingsperikelen zijn dat naar mijn idee toch nog steeds de uitzonderingen.

nare man schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 11:38:
[...]

De enige reden die ik zou kunnen bedenken om ze te nemen is inderdaad het vermijden van spijt achteraf, maar ook daarvoor geldt weer: wil je echt een kind op te wereld zetten omdat je bang bent om alleen te blijven?

Wij hebben geen kinderen (bewust) genomen, maar gekregen. De kans dat mijn partner op natuurlijke wijze zwanger zou worden, was heel klein. Het enige wat wij bewust hebben gedaan, is dat we daar niet bewust actie op hadden ondernomen. De kinderwens was bij beide niet zo groot, met name bij mijn vriendin niet, er was in elk geval nooit sprake van rammelende eierstokken. Op zich heb ik zelf altijd goed met kinderen om kunnen gaan, maar was (en ben) ik ook erg gehecht aan mijn vrijheid. Wanneer er geen kinderen waren gekomen, was dat ook uitstekend geweest. Uiteindelijk zijn we redelijk verrassend op latere leeftijd (beide eind dertig) toch ouder geworden. Natuurlijk heeft dat een impact op je leven, kost het tijd en energie en geeft het een verantwoordelijkheid die naar mijn idee nergens mee te vergelijken is, maar het geeft ook iets wat nergens mee te vergelijken is.

[Remy!!!!]

nare man schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 11:38:
[...]


Angst om later alleen te zijn is één van de slechtste redenen om kinderen te nemen, naar mijn bescheiden mening.

Dat beseffen wij zelf ook en dat gaat voor ons ook niet de reden worden om aan kinderen te beginnen. Maar dat is voor ons wel 1 van de twijfelpunten om wel voor kinderen te gaan, maar zolang 1 van ons ook maar enigszins twijfelt dan doen we het gewoon niet.

Los nog van het feit dat angst altijd een slechte raadgever is, zit het gemiddelde bejaardentehuis vol met ouderen die wèl kinderen hebben gekregen maar toch aan hun lot worden overgelaten en nooit bezoek krijgen.

Ik ken de verhalen wel, maar ik maak het zelf niet zo mee. Zowel vanuit mijn kant van de familie als vanuit m'n vriendin d'r kant worden de opa's/oma's/ouders overal altijd enorm bij betrokken en krijgen ze erg vaak visite.

En wat te denken van ouderen die alleen bezoek krijgen van hun nageslacht als het einde nabij is en ze naar de notaris moeten om nog snel even wat dingen in het testament aan te passen?

Nee, kinderen zijn echt geen probaat middel tegen ellende en eenzaamheid op latere leeftijd.

Maar ik herken het gevoel zeker wel. Mijn vrouw en ik zijn 32 en 36 dus als we nog aan kinderen zouden willen beginnen dan moet dat wel binnen afzienbare termijn gebeuren, tenminste als je het nog een beetje soepel wilt laten lopen. Maar wij voelen het allebei gewoon niet; het is echt een kwestie van 'bij twijfel niet inhalen'. De enige reden die ik zou kunnen bedenken om ze te nemen is inderdaad het vermijden van spijt achteraf, maar ook daarvoor geldt weer: wil je echt een kind op te wereld zetten omdat je bang bent om alleen te blijven?

Dat is ook een punt die ik was vergeten, wat als we later spijt krijgen? We zijn nu nog jong, en over 10 jaar kunnen we het biologisch nog steeds wel (in theorie), maar moet je dat wel willen? Maar om eventuele spijt te voorkomen maar aan kinderen beginnen is natuurlijk ook geen goed idee.

President schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 11:50:
[...]

Logisch. Ik denk dat als jullie twijfelen jullie er over vijf jaar er misschien heel anders in staan.

We zijn ondertussen bijna 10 jaar samen en onze kinderwens is al zo'n 6á7 jaar ongewijzigd (geen kinderen). Het is dus niet iets wat we ons pas net beseffen/bedacht hebben. En we verwachten niet dat we er over 5 jaar anders over denken (maar je weet maar nooit wat er gaat gebeuren).

Wat is de reden voor geen kinderen?
- was jullie eigen jeugd niet fijn
- willen jullie nog teveel doen (zoals vakantie)
- geen zin om te stoppen met werk
- geen zin om wat vrijheid in te leveren?

- We hebben allebei een erg fijne leuk jeugd gehad.
- We willen nog wel wat dingen doen, maar ik besef mij ook erg goed dat dat ook kan met kinderen zoals vakanties e.d.. En we zijn niet erg extreme vakantiegangers.
- Ik stop maar al te graag met werk als ik een goeie reden heb
- Vrijheid is wel een erg groot iets voor ons, al doen we misschien niet erg veel bijzonders tijdens die vrije tijd, maar gewoon de optie hebben vinden we al heerlijk.
1,5 jaar terug hebben we een hond gekregen (en we hebben Marvel nog steeds), maar tijdens zijn puppy periode hebben wij onszelf al wel goed leren kennen hoe erg wij onze vrijheid kunnen waarderen.

Even een paar punten vanuit onze kant waarom we er niet aan beginnen
- Vrijheid (of was dat nog niet duidelijk genoeg? ) Als we thuis komen van ons werk gaan we even lekker met de hond weg en daarna is het gewoon lekker chillen/niets doen/hobby's/tijd voor elkaar. Als ik de verhalen hier lees (en ook van vrienden/familie hoor) dan word die tijd gewoon een heel stuk minder en daar hebben we geen behoefte aan.
- Goeie vrienden van ons hebben een dochter en die zijn altijd eerlijk naar ons geweest over alles qua zwangerschap/opvoeden e.d. en we vermoeden dat wij dezelfde opvoedstijl zouden hanteren, maar als we zien hoe zwaar zij het de eerste paar jaar hebben gehad... Dan stoppen onze eierstokken direct met rammelen.
De kans is natuurlijk altijd aanwezig dat we een lekker makkelijk kind krijgen (we zijn zelf ook erg makkelijk), maar er is ook een kans dat dat niet gebeurd.
De kans is natuurlijk ook aanwezig dat we een kind met zorgen krijgen (ziektes/geboorteafwijkingen) waardoor we nog meer tijd vrij kwijt zijn. (ik begrijp dat dit voor de ouders hier misschien nogal bot overkomt)

Avondje weg kan nog steeds met een oppas. Vakantie ook, etc. Ligt er aan hoe je er in staat. Nu die van ons al weer 1 is en wat zelfstandiger wordt en straks gaat leren lopen en praten merk ik wel dat ik er steeds minder tegenop zie. Wel zijn deze vakantiedagen soms tegenvallend, ik heb niet meer de rust van een vrije dag zoals vroeger. Drie uur lang een film kijken kan ik vergeten, meneer wil constant aandacht... Ik ervaar de nodige frustraties, maar op andere momenten 'smelt mijn hart' van dat vrolijke koppie met zijn streken....

Ga er over nadenken niet teveel frustreren. Als vrienden straks aan kinderen beginnen komt de keuze voor jullie vanzelf wel met de komende jaren. Binnen nu en 10 jaar zullen jullie pas ergens er aan toe zijn om een keuze te maken, 25 is voor een vrouw tegenwoordig nog jong. Wacht maar tot ze 30 is, dan willen er veel wel ineens een kind :-)

We hebben 3 stellen in de vriendengroep die kinderen hebben en ook vanuit m'n broers 'ken' ik het wel, maar dat heeft onze keuze echt niet veranderd, soms krijgen we als 'buitenstaander' alleen maar een grotere wens om geen kinderen te nemen.

[President]

Remy!!!! schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 12:29:
We zijn ondertussen bijna 10 jaar samen en onze kinderwens is al zo'n 6á7 jaar ongewijzigd (geen kinderen). Het is dus niet iets wat we ons pas net beseffen/bedacht hebben. En we verwachten niet dat we er over 5 jaar anders over denken (maar je weet maar nooit wat er gaat gebeuren).

[...]

- We hebben allebei een erg fijne leuk jeugd gehad.
- We willen nog wel wat dingen doen, maar ik besef mij ook erg goed dat dat ook kan met kinderen zoals vakanties e.d.. En we zijn niet erg extreme vakantiegangers.
- Ik stop al te graag met werk als ik een goeie reden heb
- Vrijheid is wel een erg groot iets voor ons, al doen we misschien niet erg veel bijzonders tijdens die vrije tijd, maar gewoon de optie hebben vinden we al heerlijk.
1,5 jaar terug hebben we een hond gekregen (en we hebben Marvel nog steeds), maar tijdens zijn puppy periode hebben wij onszelf al wel goed leren kennen hoe erg wij onze vrijheid kunnen waarderen..

Grappig, want als er jullie logica van vrijheid zouden toepassen zouden jullie beter af zijn zonder baan? Of met allebei minder werken?

En een hond? Die kost inderdaad tijd en vrijheid, maar zou je nu nog zonder willen? Jullie hebben hem in jullie leven geplaatst. Wandelen kan in de avond nog steeds met de baby in de wagen..

En ik doelde niet met 'over een paar jaar anders denken' over de lengte van jullie relatie, maar meer dat er dan toch op hogere leeftijd hormonen en inzichten komen! Zeker als alle vrienden dan kinderen hebben en geen tijd meer hebben voor jullie, je op verjaardagen niks te bespreken hebt, niet op verjaardagen kinderen komt

[nare man]

lateef schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 12:24:
[...]
Wij hebben geen kinderen (bewust) genomen, maar gekregen. De kans dat mijn partner op natuurlijke wijze zwanger zou worden, was heel klein. Het enige wat wij bewust hebben gedaan, is dat we daar niet bewust actie op hadden ondernomen. De kinderwens was bij beide niet zo groot, met name bij mijn vriendin niet, er was in elk geval nooit sprake van rammelende eierstokken. Op zich heb ik zelf altijd goed met kinderen om kunnen gaan, maar was (en ben) ik ook erg gehecht aan mijn vrijheid. Wanneer er geen kinderen waren gekomen, was dat ook uitstekend geweest. Uiteindelijk zijn we redelijk verrassend op latere leeftijd (beide eind dertig) toch ouder geworden. Natuurlijk heeft dat een impact op je leven, kost het tijd en energie en geeft het een verantwoordelijkheid die naar mijn idee nergens mee te vergelijken is, maar het geeft ook iets wat nergens mee te vergelijken is.

Ik kan zelf ook erg goed met (kleine) kinderen omgaan en vind dat ook leuk. Veel vrienden van ons hebben wel kinderen. Mijn vrouw laat zich zelfs omscholen naar lerares op een basisschool. Toch trekt het idee van zelf kinderen hebben ons niet, althans niet genoeg om ze ook daadwerkelijk te nemen.

Overigens doet het mij wel deugd om te lezen dat jouw partner en jij eind dertig nog ouders zijn geworden :)Mochten wij ons ooit bedenken dan is het in elk geval nu nog niet te laat.

Remy!!!! schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 12:29:
[...]

Dat beseffen wij zelf ook en dat gaat voor ons ook niet de reden worden om aan kinderen te beginnen. Maar dat is voor ons wel 1 van de twijfelpunten om wel voor kinderen te gaan, maar zolang 1 van ons ook maar enigszins twijfelt dan doen we het gewoon niet.

Zo is het bij ons ook. We vinden het allebei geen aantrekkelijke propositie om er aan te beginnen als één van beiden twijfelt. Bovendien hebben wij te maken met psychische aandoeningen die het ook wat lastiger maken om kinderen te krijgen/op te voeden.

Ik ken de verhalen wel, maar ik maak het zelf niet zo mee. Zowel vanuit mijn kant van de familie als vanuit m'n vriendin d'r kant worden de opa's/oma's/ouders overal altijd enorm bij betrokken en krijgen ze erg vaak visite.

Ik denk dat je houding ten opzichte van kinderen ook sterk wordt beïnvloed door je ervaringen met familie toen je zelf kind was. Mijn vrouw en ik hebben allebei niet een gezinsleven gehad waarbij de uitgebreide familie centraal stond, met veel bezoekjes aan opa's en oma's, ooms en tantes e.d. Geen 'reclameplaatjes' van een grote familie gezellig rond het kerstdiner zeg maar. Het gezinsleven was vaak een kwelling, dus dan ben je zelf ook niet echt positief ten opzichte van het idee.

[ Voor 31% gewijzigd door nare man op 05-01-2018 12:42 ]

[President]

lateef schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 12:24:
n. Natuurlijk heeft dat een impact op je leven, kost het tijd en energie en geeft het een verantwoordelijkheid die naar mijn idee nergens mee te vergelijken is, maar het geeft ook iets wat nergens mee te vergelijken is.

Mee eens. En mijn vrouw en ik houden ook niet van baby's... We zijn zoveel blijer met onze een jarige zoon, dan dat we de eerste weken/maanden waren...

Zelf werk ik in het basisonderwijs en ik zou ook echt geen kleutergroep willen of kunnen draaien. De eerste paar jaar zie ik als investering

@nare man als je zelf geen gelukkige jeugd hebt gehad begrijp ik dat je zelf ook geen kinderen wil. Aan de andere kant kan je het beter doen dan dat jouw 'is aangedaan', alhoewel het makkelijker is om dezelfde fouten te maken als je eigen ouders. Psychische problemen bij jou of partner zullen het alleen maar zwaarder maken. Een kind zorgt er niet voor dat die problemen verminderen, welzijn van toekomstige kinderen is ook belangrijk. Als je denkt datje een kind niet goed kan opvoeden kan je er idd beter niet aan beginnen. Aan andere kant zijn er genoeg kinderen met labiele ouders die prima functioneren!

[ Voor 32% gewijzigd door President op 05-01-2018 12:48 ]

[nare man]

nvm

[ Voor 88% gewijzigd door nare man op 05-01-2018 12:47 ]

[Ibbel]

President schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 11:50:
[...]
Wat is de reden voor geen kinderen?
- was jullie eigen jeugd niet fijn
- willen jullie nog teveel doen (zoals vakantie)
- geen zin om te stoppen met werk
- geen zin om wat vrijheid in te leveren?

Grappig, de vraag wat de reden is voor geen kinderen, er wordt haast nooit aan ouders gevraagd waarom ze wel kinderen wilden.
Mij staat de verantwoordelijkheid, altijd maar zorgen hebben en het opvoeden gewoon echt niet aan. Dus inderdaad, geen zin om vrijheid in te leveren (vrijheid in tijd en denken).

Een apart topic is misschien idd geen gek idee, aangezien er nu een heel andere discussie loopt dan TO voor ogen had.

[nare man]

President schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 12:44:
[...]
@nare man als je zelf geen gelukkige jeugd hebt gehad begrijp ik dat je zelf ook geen kinderen wil. Aan de andere kant kan je het beter doen dan dat jouw 'is aangedaan', alhoewel het makkelijker is om dezelfde fouten te maken als je eigen ouders. Psychische problemen bij jou of partner zullen het alleen maar zwaarder maken. Een kind zorgt er niet voor dat die problemen verminderen, welzijn van toekomstige kinderen is ook belangrijk. Als je denkt datje een kind niet goed kan opvoeden kan je er idd beter niet aan beginnen. Aan andere kant zijn er genoeg kinderen met labiele ouders die prima functioneren!

Geen gelukkige jeugd is voor mij misschien wat teveel gezegd. Het is meer het ontbreken van een 'happy extended family' geweest, ook omdat ze fysiek allemaal erg ver weg woonden en wonen. Voor mijn vrouw is het wel een ander verhaal.

Ik ben er zeker van overtuigd dat wij kinderen goed zouden kunnen opvoeden en stabiliteit kunnen bieden, mijn vrouw en ik zijn academisch opgeleid en we hebben een hoog inkomen. Het is ook niet zo dat we 'labiele' ouders zouden zijn, maar het krijgen van kinderen zou vooral op ons eigen welzijn van invloed zijn. Kinderen krijgen is loslaten terwijl wij allebei extreme controledrang hebben.

[Remy!!!!]

President schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 12:36:
[...]

Grappig, want als er jullie logica van vrijheid zouden toepassen zouden jullie beter af zijn zonder baan? Of met allebei minder werken?

Was half als grapje bedoelt, want als het geld het zou toelaten zou ik stoppen met mijn huidige werk en iets anders gaan doen (wat ook wel gewoon werk is). En ik heb een tijdje 4x9 gewerkt en was daardoor iedere vrijdag vrij en dat beviel mij erg goed. Maar vanuit m'n werk heb ik nu de kans gekregen om een HBO opleiding te volgen dus ik werk nu weer 5x8.
Maar goed mede door de HBO opleiding hebben we ook besloten om de komende 2 jaar ook geen gezinsuitbreiding te doen en dan bedoel ik een 2e hond

En een hond? Die kost inderdaad tijd en vrijheid, maar zou je nu nog zonder willen? Jullie hebben hem in jullie leven geplaatst. Wandelen kan in de avond nog steeds met de baby in de wagen..

Toen hij nog een pup was (dus even simpel gezegd de eerste 4 maanden) koste het ons wat meer tijd. We moesten hem toen redelijk vaak uitlaten om hem zindelijk te krijgen, maar toen mocht je niet zover lopen dus toen waren we 1á2 uur per dag bezig met hem. Nu zijn we ongeveer 2 uur bezig maar kunnen we gelukkig grotere wandelingen doen.
En je hebt helemaal gelijk dat een eventuele baby dan makkelijk mee kan wandelen in de wagen, maar nu heb ik het over 2uur waar we met de hond bezig zijn (wandelen, spelen, knuffelen, eten geven), dat is dan nog zonder kind erbij.
En we zouden zeker niet meer zonder hem willen, maar dit is een keuze waar we al 2 jaar mee bezig waren (we woonde eerst in een flat en dat vonden we niet verstandig), en we staan dan ook een volle 100% achter deze keuze.
We staan waarschijnlijk nog niet eens 5% achter de keus om voor een kind te gaan, dus dan is de keus tussen een kind en hond voor ons veel makkelijker.

En ik doelde niet met 'over een paar jaar anders denken' over de lengte van jullie relatie, maar meer dat er dan toch op hogere leeftijd hormonen en inzichten komen! Zeker als alle vrienden dan kinderen hebben en geen tijd meer hebben voor jullie, je op verjaardagen niks te bespreken hebt, niet op verjaardagen kinderen komt

Toen we 2á3 jaar een relatie hadden, toen hadden we het er nog wel eens over om aan kinderen te beginnen. We woonde toen nog thuis/net in een flat dus leek het ons niet verstandig en door de jaren heen hebben we naar ons idee alsnog wel de inzichten gekregen, en daardoor hebben we nu juist gekozen om niet aan kinderen te beginnen.
Ik verwacht dat ik zelf niet verander qua inzicht en hormonen, de kans is nog wel aanwezig bij m'n vriendin. Wat er gaat gebeuren als zij wel kinderen wilt? Geen idee eerlijk gezegd, dat is iets wat we dan wel gaan bekijken/bespreken.
De afgelopen jaren zijn we steeds aanwezig op alle kinderverjaardagen en dat is voor ons totaal geen probleem.

Even voor de duidelijkheid, we willen zelf geen kinderen, maar we vinden kinderen wel hartstikke leuk. Zolang het maar geen 24x7 is.

Ik maak wel een nieuw topic aan om hierover verder te gaan.

[BoB_HenK]

Ibbel schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 12:47:
[...]

Grappig, de vraag wat de reden is voor geen kinderen, er wordt haast nooit aan ouders gevraagd waarom ze wel kinderen wilden.
Mij staat de verantwoordelijkheid, altijd maar zo en het opvoeden gewoon echt niet aan. Dus inderdaad, geen zin om vrijheid in te leveren (vrijheid in tijd en denken).

Een apart topic is misschien idd geen gek idee, aangezien er nu een heel andere discussie loopt dan TO voor ogen had.

Dit dus. Tot in den treure wordt je door vrienden, kennissen of zelfs wildvreemden ter verantwoording geroepen, andersom de vraag stellen leidt echter vaak tot verontwaardiging.

[Barrycade]

BoB_HenK schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 12:53:
[...]


Dit dus. Tot in den treure wordt je door vrienden, kennissen of zelfs wildvreemden ter verantwoording geroepen, andersom de vraag stellen leidt echter vaak tot verontwaardiging.

Hoezo dat dan?

Het kan toch maar 2 kanten op;
om God te dienen
of het voortbestaan van de soort veilig te stellen

Ik vind het geen vreemde vraag en heb hierboven al aangegeven dat ik toch voorplantingsdrang kreeg.

[Rmg]

Zowel mijn vriendin als ik antwoorden altijd "Leek ons wel lollig" op de vraag waarom we een kind genomen/gekregen hebben

[Remy!!!!]

Om verdere vervuiling te voorkomen: Het grote geen kinderwens topic deel 1

[lateef]

President schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 12:36:
[...]
En ik doelde niet met 'over een paar jaar anders denken' over de lengte van jullie relatie, maar meer dat er dan toch op hogere leeftijd hormonen en inzichten komen! Zeker als alle vrienden dan kinderen hebben en geen tijd meer hebben voor jullie, je op verjaardagen niks te bespreken hebt, niet op verjaardagen kinderen komt

Dat heeft bij ons nooit zo een rol gespeeld, de hormonen hebben de kinderwens niet aangewakkerd en inzichten waren ongewijzigd. Zonder kinderen hadden we een goed leven en mocht het er toch van komen, was het zeker welkom. Of mijn inzichten gewijzigd zijn nu er wel een kind is? Ja, vast, maar dat is achteraf. Ongeacht hormonen en inzichten vooraf heb ik allerlei verschillende reacties gezien op het wel of niet krijgen van kinderen.


Voor wat betreft mensen om mij heen, ik heb jaren vrienden met kinderen gehad terwijl ik zelf geen kinderen had. Ik kwam zelfs al kinderen van vrienden in het uitgaansleven tegen toen ik zelf nog geen kinderen had. Wanneer er kinderen komen, is er vaak minder tijd, sommige vrienden verdwijnen ook van de radar, maar echte vrienden zeker niet. Op verjaardagen is er meer te bespreken dan kinderen alleen en ook als je geen kinderen hebt, hoef je niet volledig gedesinteressseerd te zijn in de kinderen van je vrienden. Wat kinderverjaardagen betreft, dat heeft me wel bevreemd dat je bij sommigen niet uitgenodigd wordt, vooral bij vrienden die weten dat ik daarvoor al jaren bij kinderverjaardagen van andere vrienden kwam. Bij de verjaardag van mijn dochter kwamen altijd vrienden met en zonder kinderen, inmiddels vind ik d'r oud genoeg om zelf aan te geven wie er op d'r verjaardag komen en dat zijn nog steeds vrienden met en zonder kinderen. En nee, dat wordt niet gestuurd door cadeaus die ze al dan niet in het verleden kreeg. En inmiddels komen er ook eigen vriendjes (met ouders).

nare man schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 12:39:
[...]
Ik kan zelf ook erg goed met (kleine) kinderen omgaan en vind dat ook leuk. Veel vrienden van ons hebben wel kinderen. Mijn vrouw laat zich zelfs omscholen naar lerares op een basisschool. Toch trekt het idee van zelf kinderen hebben ons niet, althans niet genoeg om ze ook daadwerkelijk te nemen.

Overigens doet het mij wel deugd om te lezen dat jouw partner en jij eind dertig nog ouders zijn geworden :)Mochten wij ons ooit bedenken dan is het in elk geval nu nog niet te laat.

Die eerste alinea herken ik wel, in elk geval wat mijzelf betreft, mijn vriendin had niet zo veel met kinderen (ik was daarom ook wel nieuwsgierig hoe zij zou reageren wanneer ze zelf moeder werd, maar in eerste plaats vind ik haar een hele goede, liefdevolle moeder geworden en daarnaast is ook d'r houding naar andere kinderen wel gewijzigd).

Overigens denk ik wel dat wanneer we een bewuste keuze hadden moeten maken, dat er nooit kinderen waren gekomen. Dus nee, je bent naar mijn idee zeker niet te laat, maar of wanneer die wens er nu nog helemaal niet is, dat nu nog gaat veranderen, vraag ik me af, in elk geval wanneer ik naar mijn eigen situatie en omgeving kijk. Bij ons was de wens er niet, maar onze dochter wel zeer welkom en zijn we ook nog steeds bijzonder gelukkig dat ze er wel is. Maar ook bij andere om me heen met kinderen, was/kwam de kinderwens ergens tussen de twintigste en de vijfendertigste, een wens die al dan niet uitkwam. Voor degenen die op latere leeftijd nog ouder werden, was er eerder om verschillende omstandigheden de situatie niet naar of kwam het in een ander geval, zoals bij ons, als een (welkome) verrassing.

Wat ik achteraf wel kan zeggen, is dat ik blij ben dat we nooit bewust de keuze hebben gemaakt, want ik denk dat mijn dochter er dan nooit gekomen was en dat zou ik met de kennis van nu nooit gemist willen hebben.

[Muttley]

nare man schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 12:39:
[...]


Ik kan zelf ook erg goed met (kleine) kinderen omgaan en vind dat ook leuk. Veel vrienden van ons hebben wel kinderen. Mijn vrouw laat zich zelfs omscholen naar lerares op een basisschool. Toch trekt het idee van zelf kinderen hebben ons niet, althans niet genoeg om ze ook daadwerkelijk te nemen.

Overigens doet het mij wel deugd om te lezen dat jouw partner en jij eind dertig nog ouders zijn geworden :)Mochten wij ons ooit bedenken dan is het in elk geval nu nog niet te laat.

Wij waren ook achter in de dertig toen we kinderen kregen, dus je hebt nog even om na te denken. Mijn vrouw wilde graag kinderen, ik zelf was er niet tegen, maar geen duidelijke voorstander. Overigens twijfelde ik er niet aan dat ik het niet aan zou kunnen. Dus kwamen er kinderen en ik heb er geen spijt van.

Ik denk dat je houding ten opzichte van kinderen ook sterk wordt beïnvloed door je ervaringen met familie toen je zelf kind was. Mijn vrouw en ik hebben allebei niet een gezinsleven gehad waarbij de uitgebreide familie centraal stond, met veel bezoekjes aan opa's en oma's, ooms en tantes e.d. Geen 'reclameplaatjes' van een grote familie gezellig rond het kerstdiner zeg maar. Het gezinsleven was vaak een kwelling, dus dan ben je zelf ook niet echt positief ten opzichte van het idee.

Vroeger toen ik klein was, werden verjaardagen en oudjaar uitgebreid gevierd met veel familie. Later zakte dat sterk af. Kerst werd altijd in kleine kring gedaan. Toen ik mijn vrouw leerde kennen, werd de kerst uitgebreider gevierd, maar is een aantal jaren geleden zodanig verstoord om er maar helemaal niets meer aan te doen. De aanleiding hiervan doet er niet toe. Als atheist heb ik er niets mee, maar gun ieder z'n feestje (sta zelfs als ehbo-er bij diverse kerst-aktiviteiten), maar kerstviering wordt als het ware een verplicht nummer. Dus zitten we gewoon als gezin +2 bij elkaar voor een dag. Gewoon een andere invulling ivm aanhang.

Het gezinsleven is wat je er zelf van maakt. Slechte ervaringen uit het verleden hoef je niet mee te nemen (positieve hoeven trouwens ook niet per se). Resultaten uit het verleden bieden immers geen garantie voor de toekomst, maar moeten niet uit het oog verloren worden.
Omdat jullie kinderen best leuk vinden, zou over een paar jaar best je idee wel kunnen veranderen. Met name als de leeftijdsgrens in zicht komt (dan wordt het echt nu of nooit).

Overigens las ik ook war reacties over continu standby staan en dat thuiswerken bijna onmogelijk is. Ik heb dat niet zo ervaren. Ik had destijds meer last van de kat (die daarvoor niets van kinderen moest hebben en zich in de buurt normaal als een lid van een motorbende gedroeg), die het keyboard als ligplaats in beslag nam (lang leve backups en spellcheckers), maar ook opvallend als babyfoon fungeerde: als de baby afwijkend geluid maakte, ging hij voor de deur zitten miauwen. Je hoeft trouwens niet gelijk op elk geluidje te reageren. Je moet alleen wel in de gelegenheid zijn om je tijd wat flexibel in te delen. Flesje geven tijdens telefonisch vergaderen gaat prima, maar stel wel even je gesprekspartners op de hoogte dat er voor hun vreemde geluiden bij komen en het opgeboerde gedeelte over je shirt moet je even laten zitten tot na de vergadering (dat plakt lekker). Hoewel ik ook ooit een collega had die een klacht aan z'n broek kreeg ivm huilende kinderen op de achtergrond, omdat de klant geen begrip had dat hij in de stand-by dienst 's avonds vanuit huis een incident oplostte, wat meer over de klant zegt dan over mijn collega.

[ Voor 18% gewijzigd door Muttley op 06-01-2018 15:45 ]

[Anoniem: 454358]

vhal schreef op zaterdag 23 december 2017 @ 20:31:
[...]


Wat ik mij afvraag, hoe gaat dat met een nanny? Neemt deze dan ook de opvoedkundige taken op zich of is een veredelde oppasser die min of meer permanent in huis woont zodat de ouders het makkelijker hebben?

Vergis je niet als je denkt dat een oppasser 0 opvoedkundige taken heeft. Alles wat iemand doet, heeft op de 1 of andere manier impact op een kind. Onze nanny is 54 en heeft zelf 8 kinderen, en die komen soms ook langs. Voor ons is het meer een inwonende oma.

[Rmg]

com2,1ghz schreef op woensdag 20 december 2017 @ 10:56:

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen hiermee. Hoe combineren jullie als software ontwikkelaar(of niet) je dagelijkse bezigheden die je voorheen ook doet. Hoe delen jullie je tijd in?

Wij hebben een kleine (3.5 maand) en tracken alles in een app, slapen, eten, verschonen.

Op een papadag is dit ongeveer het schema.

Op een goeie dag slaapt ie 14 uur (is niet veel, gemiddeld schijnen ze meer te slapen) waarvan 12/13 uur in zijn eigen bed (rest in armen of wipstoel bijv).

Eet ie 5 keer, kost een half uur per keer, dit is inclusief verschonen en boeren. Kost je 2.5 uur

3 keer daarbuiten nog verschonen, kost je een half uurtje totaal.

Hou je nog 7 uur over, 4 uur daarvan is hands-on, dan nog een uurtje of 2 waar ie in zijn wipstoel zichzelf vermaakt met speeltjes of tegen je zit te brabbelen terwijl je zelf dingen doet als ontbijt, lunch, diner maken en kleine huishoudelijke klussen.

Op een solodag heb ie, met 7 a 8 uur slaap (als je goed bent in meteen weer in slaap vallen na het voeren), toch wel 6 uur vrije tijd op een dag. Het nadeel is dat dit verdeeld is in blokken variërend in grootte van kwartier, 3 kwartier tot 2 uur.

Dat 2 uurs slaapje is elke keer wel rond dezelfde tijd, die is goed te plannen voor grotere dingen mits je het voorbereid.

Gamen doe ik op mn xbox, kan ik dus doen terwijl hij in mn armen ligt te pitten.

Weekenden, met een beetje plannen en afspreken kan je uitslapen en ook 5 uur onafgebroken aan je projectjes werken, de dag erna zal je partner dit waarschijnlijk ook willen

Mijn vriendin neemt de kleine wel mee naar de stad om te shoppen, dat zijn zo 5 a 6 uur vrije tijd voor mij. Ik neem de kleine ook mee als het kan (boodschappen, kapper etc etc.) dat geeft je beiden vrije tijd.

Uit eten, gister hadden we zin in sushi dus hebben we om 5 uur gebeld om te reserveren een plek om 7uur. Zo ging dat voor we een kleine hadden ook al alleen vragen we nu erbij of er plek is voor een kinderwagen naast de tafel.

Buiten de deur lunchen doen we ook nog wel daar is niets aan veranderd.

Werkdagen

Wij komen tussen 5 a 6 thuis, gaan slapen rond 2230/2300. om 2200 krijgt ie zn fles. Hij slaapt s'avonds nog een uurtje of anderhalf rond 7 uur.

Meer dan anderhalf uur vrije tijd moet je dus voor samenwerken.


De grootste verandering is dat je vrije tijd meer opgedeeld gaat zijn. Plannen en voorbereiden als je dus wil gaan devven/sporten.

Voor je grote blok vrije tijd, die op een gegeven moment voorspelbaar is, moet je dus klaar zijn om te beginnen, pc geboot, geüpdate laatste changes gepulled, dat soort dingen.

[JT]

Zijn er hier eigenlijk vaders die met een full time baan na een half jaar nog elke nacht eruit zijn om de kleine te verschonen? Ik doe dat wel vanwege de privésituatie van mijn vrouw, ik ben benieuwd hoe anderen die dit doen dat ervaren naast hun full time baan en de rest van het privéleven.

[5183]

JT schreef op maandag 8 januari 2018 @ 10:00:
Zijn er hier eigenlijk vaders die met een full time baan na een halve jaar nog elke nacht eruit zijn om de kleine te verschonen? Ik doe dat wel vanwege de privésituatie van mijn vrouw, ik ben benieuwd hoe anderen die dit doen dat ervaren naast hun full time baan en de rest van het privéleven.

Ik ben er zelf in de nacht niet veel uit geweest. Tijdens mijn vrouw haar verlof was het logisch dat zij eruit ging, en daarna is gebleken dat zij veel sneller wakker wordt en er al uit is voor ik het door heb.
Als ze niet thuis was, werd ik wel wakker overigens.

Bij bijvoorbeeld overgeven gingen en gaan we er beiden uit. De een regelt het kind en de ander regelt dat er een schoon bed komt.

[thejoker80]

JT schreef op maandag 8 januari 2018 @ 10:00:
Zijn er hier eigenlijk vaders die met een full time baan na een half jaar nog elke nacht eruit zijn om de kleine te verschonen? Ik doe dat wel vanwege de privésituatie van mijn vrouw, ik ben benieuwd hoe anderen die dit doen dat ervaren naast hun full time baan en de rest van het privéleven.

Bij ons was het tijden het kraamverlof 70/30 denk ik maar ik ging er toch zeker ook uit. Het lijkt logisch dat de vrouw eruit gaat omdat zij overdag kan rusten. Echter, als je al een kleine van 2,5 hebt en een baby die overdag slecht slaapt valt er weinig te rusten thuis, dus ging ik er regelmatig uit. (inmiddels is dat voorbij hoor )

Na een half jaar hoefde die van ons snachts niet meer verschoond te worden dus daarvoor hoefde ik er niet meer uit. Hij heeft wel periodes gehad dat hij elke nacht huilend wakker werd, dat ervoer ik veel zwaarder als in de eerste drie maanden. Overigens verdeelden we het na het kraamverlof 50/50.

[ Voor 13% gewijzigd door thejoker80 op 08-01-2018 10:39 ]

[kepler]

JT schreef op maandag 8 januari 2018 @ 10:00:
Zijn er hier eigenlijk vaders die met een full time baan na een half jaar nog elke nacht eruit zijn om de kleine te verschonen? Ik doe dat wel vanwege de privésituatie van mijn vrouw, ik ben benieuwd hoe anderen die dit doen dat ervaren naast hun full time baan en de rest van het privéleven.

Wij verdelen het 50/50 sinds de kraamtijd. We werken allebei 4 dagen in de week en mijn vriendin ook 9u per dag. In de praktijk komt het erop neer dat ik net iets meer met het kind doe, daar heb ik ook iets meer tijd voor.

In de nacht hebben we geprobeerd te verdelen. Op een gegeven moment was het beter als ik ging kijken, want zodra hij zijn moeder zag wilde hij direct eten. Als ik ging kijken sliep hij vaak weer door.

Valt prima te combineren, soms wat moe maar dan eerder naar bed

[JT]

kepler schreef op maandag 8 januari 2018 @ 10:59:
[...]

Wij verdelen het 50/50 sinds de kraamtijd. We werken allebei 4 dagen in de week en mijn vriendin ook 9u per dag. In de praktijk komt het erop neer dat ik net iets meer met het kind doe, daar heb ik ook iets meer tijd voor.

In de nacht hebben we geprobeerd te verdelen. Op een gegeven moment was het beter als ik ging kijken, want zodra hij zijn moeder zag wilde hij direct eten. Als ik ging kijken sliep hij vaak weer door.

Valt prima te combineren, soms wat moe maar dan eerder naar bed

Omdat ik zelf meestal naar de wc moet na het verschonen ben ik meestal klaarwakker als ik bed weer in ga Ik kom dan wel weer in slaap maar ik merk toch dat ik er overdag aardig vermoeid van ben dat ik 's nachts niet door kan slapen Ik kan eigenlijk geen nacht doorslapen en ik werk 40 uur. Ik was benieuwd of ik nu zo een zeur ben of dat meer mensen dat herkennen, als ze al in zo een situatie zitten

[ Voor 44% gewijzigd door JT op 08-01-2018 11:08 ]

[|sWORDs|]

Señor Sjon schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:31:
1 kind valt nog wel mee, maar de tijdsinvestering neemt kwadratisch toe per kind. Dus 2 kinderen kosten 4x zoveel tijd, etc.

Zo ervaar ik het niet. Van één naar twee, ja. Ineens van alles tegelijk, met drie is dat nog steeds zo, maar bij de derde heb je je er al bij neergelegd dat je niet alles tegelijk kan. En de oudste kan vrij snel steeds meer zelf.

[ Voor 5% gewijzigd door |sWORDs| op 08-01-2018 11:20 ]

[Nhz]

Wij hebben twee meiden en het zwaarste vinden wij de slaap die we te kort komen. Onze jongste is ruim 1,5 en de oudste is nog geen 3, daar zit dus nog geen 1,5 jaar tussen. Op zich is dat niet een heel groot probleem, maar beide dames zijn vrij slechte slapers. De oudste sliep pas door vanaf haar 2e jaar, die slaapt nu van ongeveer 1930uur tot 0700uur, af en toe wordt ze 's nachts nog wel eens wakker (2x per week ongeveer). De jongste slaapt van 1900uur tot circa 0530uur en is minimaal nog 1x per nacht wakker. Als ze 's nachts wakker zijn ben je er, met opnieuw inslapen al snel 30 tot 45min zoet mee, dit komt ook omdat we de keuze maken de kinderen de aandacht te geven waar ze om vragen, ook 's nachts. We houden ze niet bewust wakker, maar zijn ook geen voorstander van de 'laat maar huilen' methode, we nemen ze wat dat betreft nog liever bij ons in bed. We slapen beide vrij licht, dus vaak zijn we er beide wel wakker van. Mijn vriendin heeft het voordeel dat ze binnen 2 minuten weer slaapt, ik doe er gemiddeld minimaal 30minuten over.

Door dit 'fenomeen' zijn nachten van 5uur meer regel dan uitzondering, een goede nacht is 6 of 7 uur, maar nooit aaneengesloten. De laatste keer dat we in de afgelopen 3 jaar een nacht volledig doorgeslapen hebben kunnen we op 2 handen tellen, vaak omdat de kids dan bij opa&oma zijn logeren. Dit breekt je op een gegeven moment gewoon op, toen ik 20 was deed ik niet anders, maar inmiddels gaat dat een stuk minder makkelijk. Komt ook omdat je eigenlijk geen goede volledige nachten hebt om bij te slapen.

Een ander groot verschil tussen wel/geen kinderen is dat je altijd verantwoordelijkheid hebt. Dat klinkt logisch, maar ik vind het persoonlijk een groot verschil (niet perse een nadeel) met de tijd toen ik geen kinderen had. Eerder kon je ongestoord een middag op de bank hangen/tuin zitten/schuur rommelen, of zonder na te denken op de fiets springen om bij vrienden een biertje te doen. Nu ik kinderen heb staat de 'papa functie' eigenlijk altijd aan. Bij nagenoeg alles moet je rekening houden met de kids. Nogmaals: dit is logisch en niet perse een groot nadeel, maar heeft (voor mij) wel een grote impact op mijn privé leven.

Het mooiste aan alles vind ik eigenlijk de vrijdag, wij hebben geen papa- of mamadag, Wij hebben de vrijdag. We zijn dan beide vrij en eigenlijk is dat gewoon een extra zaterdag. Heerlijk!

Alles bij elkaar vind ik het absoluut een aanwinst in mijn leven. Voor nu vind ik twee kids wel even voldoende, maar ik sluit een derde (en vierde?) niet uit. Als alles goed gaat natuurlijk. Het grootste cliché is gewoon waar: je krijgt er heel veel voor terug, er is niets mooiers dan wanneer je dochter een tekening heeft gemaakt en hem vol trotst komt brengen: "pap ik vind je lief".

[Nhz]

|sWORDs| schreef op maandag 8 januari 2018 @ 11:19:
[...]

Zo ervaar ik het niet. Van één naar twee, ja. Ineens van alles tegelijk, met drie is dat nog steeds zo, maar bij de derde heb je je er al bij neergelegd dat je niet alles tegelijk kan. En de oudste kan vrij snel steeds meer zelf.

Dit kan ik beamen, zoals hierboven te lezen is zit er tussen onze nummer 1 en 2 amper 1,5 jaar. Bij 1 ging het ons (ondanks de slechte nachten) heel goed af. Bij nummer twee lijkt het wel alsof je ineens helemaal geen tijd en handen meer vrij hebt.

Wellicht is dat wat minder als er meer leeftijdsverschil tussen zit, voorlopig bij ons nog geen nummer 3 in ieder geval. ;-)

[JT]

Nhz schreef op maandag 8 januari 2018 @ 11:22:
Wij hebben twee meiden en het zwaarste vinden wij de slaap die we te kort komen. Onze jongste is ruim 1,5 en de oudste is nog geen 3, daar zit dus nog geen 1,5 jaar tussen. Op zich is dat niet een heel groot probleem, maar beide dames zijn vrij slechte slapers. De oudste sliep pas door vanaf haar 2e jaar, die slaapt nu van ongeveer 1930uur tot 0700uur, af en toe wordt ze 's nachts nog wel eens wakker (2x per week ongeveer). De jongste slaapt van 1900uur tot circa 0530uur en is minimaal nog 1x per nacht wakker. Als ze 's nachts wakker zijn ben je er, met opnieuw inslapen al snel 30 tot 45min zoet mee, dit komt ook omdat we de keuze maken de kinderen de aandacht te geven waar ze om vragen, ook 's nachts. We houden ze niet bewust wakker, maar zijn ook geen voorstander van de 'laat maar huilen' methode, we nemen ze wat dat betreft nog liever bij ons in bed. We slapen beide vrij licht, dus vaak zijn we er beide wel wakker van. Mijn vriendin heeft het voordeel dat ze binnen 2 minuten weer slaapt, ik doe er gemiddeld minimaal 30minuten over.

Door dit 'fenomeen' zijn nachten van 5uur meer regel dan uitzondering, een goede nacht is 6 of 7 uur, maar nooit aaneengesloten. De laatste keer dat we in de afgelopen 3 jaar een nacht volledig doorgeslapen hebben kunnen we op 2 handen tellen, vaak omdat de kids dan bij opa&oma zijn logeren. Dit breekt je op een gegeven moment gewoon op, toen ik 20 was deed ik niet anders, maar inmiddels gaat dat een stuk minder makkelijk. Komt ook omdat je eigenlijk geen goede volledige nachten hebt om bij te slapen.

Een ander groot verschil tussen wel/geen kinderen is dat je altijd verantwoordelijkheid hebt. Dat klinkt logisch, maar ik vind het persoonlijk een groot verschil (niet perse een nadeel) met de tijd toen ik geen kinderen had. Eerder kon je ongestoord een middag op de bank hangen/tuin zitten/schuur rommelen, of zonder na te denken op de fiets springen om bij vrienden een biertje te doen. Nu ik kinderen heb staat de 'papa functie' eigenlijk altijd aan. Bij nagenoeg alles moet je rekening houden met de kids. Nogmaals: dit is logisch en niet perse een groot nadeel, maar heeft (voor mij) wel een grote impact op mijn privé leven.

Het mooiste aan alles vind ik eigenlijk de vrijdag, wij hebben geen papa- of mamadag, Wij hebben de vrijdag. We zijn dan beide vrij en eigenlijk is dat gewoon een extra zaterdag. Heerlijk!

Alles bij elkaar vind ik het absoluut een aanwinst in mijn leven. Voor nu vind ik twee kids wel even voldoende, maar ik sluit een derde (en vierde?) niet uit. Als alles goed gaat natuurlijk. Het grootste cliché is gewoon waar: je krijgt er heel veel voor terug, er is niets mooiers dan wanneer je dochter een tekening heeft gemaakt en hem vol trotst komt brengen: "pap ik vind je lief".

Zo ervaar ik het ook ongeveer! Ook al denk ik dat je nu wel meer slaap tekort hebt dan ik Vooral de eerste maanden was het qua hoeveelheid slaap bij ons niet veel beter dan wat je hierboven beschrijft. Voldoende slaap maakt echt het verschil in hoe goed je het kan hebben als je kind bijvoorbeeld moeilijk doet.

[kepler]

JT schreef op maandag 8 januari 2018 @ 11:07:
[...]


Omdat ik zelf meestal naar de wc moet na het verschonen ben ik meestal klaarwakker als ik bed weer in ga Ik kom dan wel weer in slaap maar ik merk toch dat ik er overdag aardig vermoeid van ben dat ik 's nachts niet door kan slapen Ik kan eigenlijk geen nacht doorslapen en ik werk 40 uur. Ik was benieuwd of ik nu zo een zeur ben of dat meer mensen dat herkennen, als ze al in zo een situatie zitten

Scheelt dat die van ons al redelijk snel niet meer verschoond hoefde te worden 's. Zolang het geen (grote) poepbroek deden we er niks aan, daar zijn luiers voor.

Hij is nu 14 maanden en slaapt door sinds ongeveer 12 maanden. Daarvoor werd hij regelmatig nog wakker in de nacht. Soms troosten en verder slapen, soms alleen aandacht en dan maar even laten huilen. Erg verschillend en soms erg korte en/of gebroken nachten. We gingen ook gewoon om 22u naar bed, dan kregen we net iets meer slaap.

Hij is wel vaak erg vroeg wakker, tussen half zes en zes. Ik ben wel vermoeid, maar niet zo erg dat ik niet goed meer kan functioneren. Maar dat ligt ook heel erg aan de persoon, iedereen is anders.

In juni komt bij ons ook de tweede, dus dan komen echte tropenjaren Ik probeer de oudste nu zoveel mogelijk te leren om dingen zelf te doen. Eten en drinken lukt al, volgende stap is de tv leren aanzetten zodat wij kunnen uitslapen

[BCC]

JT schreef op maandag 8 januari 2018 @ 10:00:
Zijn er hier eigenlijk vaders die met een full time baan na een half jaar nog elke nacht eruit zijn om de kleine te verschonen? Ik doe dat wel vanwege de privésituatie van mijn vrouw, ik ben benieuwd hoe anderen die dit doen dat ervaren naast hun full time baan en de rest van het privéleven.

Ja, heb een niet-doorslapende tweeling van nu 1.5 jaar. Dit gaat enorm ten koste van je prive leven, je relatie en je werk. Omdat ik eigen baas ben kon ik mijn werk aardig opvangen, qua relatie moeten we een heleboel repareren en prive leven is gereduceerd tot bijna 0 helaas.

[JT]

kepler schreef op maandag 8 januari 2018 @ 11:59:
[...]
We gingen ook gewoon om 22u naar bed, dan kregen we net iets meer slaap.

Daar ben ik ook een beetje te hardleers in Maar goed, komt ook deels door de privésituatie van mijn vrouw. Daardoor komen er soms wat meer dingen op mijn bordje. We gaan verhuizen deze maand, dat maakt het ook niet rustiger. Ik was gister bijvoorbeeld tot 21:45 bezig met nog dingen regelen. En toen moest ik ook nog douchen, dan lig ik er niet om 22:15 in

BCC schreef op maandag 8 januari 2018 @ 12:03:
[...]

Ja, heb een niet-doorslapende tweeling van nu 1.5 jaar. Dit gaat enorm ten koste van je prive leven, je relatie en je werk. Omdat ik eigen baas ben kon ik mijn werk aardig opvangen, qua relatie moeten we een heleboel repareren en prive leven is gereduceerd tot bijna 0 helaas.

Au. Staat de relatie op een lager pitje of zijn er echt dingen kapot?

[ Voor 29% gewijzigd door JT op 08-01-2018 12:08 ]

[Señor Sjon]

Mag ik een ieder erop wijzen dat we een generiek ouderschapstopic hebben over het gros van dit soort zaken? Zwangerschap en ouderschap - Deel 10

[|sWORDs|]

Nhz schreef op maandag 8 januari 2018 @ 11:24:
[...]

Dit kan ik beamen, zoals hierboven te lezen is zit er tussen onze nummer 1 en 2 amper 1,5 jaar. Bij 1 ging het ons (ondanks de slechte nachten) heel goed af. Bij nummer twee lijkt het wel alsof je ineens helemaal geen tijd en handen meer vrij hebt.

Wellicht is dat wat minder als er meer leeftijdsverschil tussen zit, voorlopig bij ons nog geen nummer 3 in ieder geval. ;-)

Het is ook heel raar fenomeen dat alles tegelijk gaat. Prima samen of los aan het spelen of het gaat aan twee kanten van de woonkamer tegelijk mis.
Hier is het nu 8, 6 en 3,5, het wordt wel steeds gemakkelijker hoe meer ze zelf kunnen, maar ze vreten ook dingen uit die ze voorheen nog niet konden bedenken.
Het allerlastigst vind ik het stuk waar ze zaken persé zelf willen maar niet kunnen (Zelluf doen! Lukt nie!), of zo als een collega van mij ooit eens mooi zei: "Vlak voor ze naar school gaan kun je ze wel achter het behang plakken."

[ Voor 7% gewijzigd door |sWORDs| op 08-01-2018 12:17 ]

[PinusRigida]

Dat kan je niet generaliseren... Dat hangt van situatie tot situatie af en van kind tot kind en ook voor een deel van hoe je daar als ouders mee omgaat.

Je kan voldoende tijd hebben met 3 kinderen die weinig extra aandacht nodig hebben, of het gevoel hebben totaal met niks anders bezig te zijn dan met de zorg voor je enige kind.

En dan heb je ook nog eens 'momentopnames'... Er zijn dagen waarop een kind gewoon meer aandacht nodig heeft dan op andere dagen.


Wij hebben één dochter en soms in het weekend zijn we echt opgelucht dat ze naar haar bed is en we eindelijk tijd hebben voor andere dingen... (desondanks dat je die aandacht graag geeft, kan het heel vermoeiend zijn als je een ganse dag geen 5 minuten voor jezelf hebt en ze zelfs op toilet de deur komen open trekken)

Maar we kunnen toch niet van "horrorverhalen" spreken hoor, de meeste dagen zijn top. sommigen zijn ietwat vermoeiend maar we klagen zeker niet: we beseffen heel goed dat we gezegend zijn met een gezond en relatief "makkelijk" kind.

Mijn zus heeft er 3 rondlopen en maakt wat anders mee, desondanks ook daar geen klachten: kinderen zijn minder geneigd om constant aan mama vast te kleven maar hebben ook elkaar.

Vrienden van ons hebben wat klinisch "huilbaby" heet... ook slechts één kind maar het kind huilt van s' ochtends tot s' avonds én van 's avonds tot 's ochtends... gingen al naar 'tig specialisten, het kind huilt gemiddeld 22u/dag blijkt uit onderzoek! Die mensen slapen zelf amper (en in beurtrollen) en kampen met chronische vermoeidheid, stress, relatiestress, depressiviteit, een gevoel van kwaadheid jegens dat kind terwijl ze goed beseffen dat het ook hun zoontje z'n fout niet is... ze gaan zelfs in therapie hiervoor...

Dàt is een horrorverhaal, het doet je relativeren.

[Anoniem: 116604]

com2,1ghz schreef op woensdag 20 december 2017 @ 10:56:
Ze claimen nooit meer tijd te hebben voor iets en nergens meer aan toe komen. Echter blijf ik dat heel sterk vinden. Ik snap dat je niet ieder moment de deur uit kan gaan om bijvoorbeeld naar de film te gaan, maar laten we nou eerlijk zijn, hoe vaak deed je dat voorheen?

Ondertussen zal je vrouw wel bevallen zijn (toch?) dus zal ik om te beginnen maar felicitaties aanbieden. Je hebt het nu ook te druk met duizend-en-een dingen om hier veel te lezen.

Toch alvast tip 1: maak veel foto's en filmpjes (kleintjes!). Je geheugen is een zeef; daarnaast gaat de ontwikkeling van het kind zo ongelofelijk razendsnel dat wat je ziet en ervaart nauwelijks beklijft. Beeldmateriaal is dan eigenlijk het enige dat je geheugen over een paar jaar kan ondersteunen. Ik verdenk de evolutie ervan om dat proces een beetje af te vlakken zodat je daarna geneigd bent om nog een tweede te seksen. Anders deed niemand dat meer .

Wat betreft de 'horrorverhalen': het hangt in hele grote mate af hoe flexibel je bent met het plannen van alles. Nee, je kunt niet meer op stel en sprong van alles en nog wat doen. Even leuk bij vrienden plakken en doorzakken omdat het toevallig erg gezellig is, spontane geile seks, zomaar een weekendje weg, oeps-nog-even-snel-een-boodschap-doen, gaat allemaal niet meer. In ieder geval voorlopig niet meer. Alles wat je doet gaat ook opeens tig keer langzamer, zeker als de kleine mee wil gaan helpen (gebeurt vrij snel nadat ze gaan lopen). Voorlopig moet je ook de oppastaken verdelen; en ja, je partner heeft ook recht op tijd voor zichzelf. Sommigen vinden dat verschrikkelijk. Het jachtige snelsnelsnel- dan wel spontane leuke dingen doen-leven moet een paar tanden terug doen; en het is nu ook weer niet zo dat je het gevoel hebt dat wat dan nog resteert erg interessant is.

Ik ga niet zeggen dat je 'er veel voor terugkrijgt'. Ik vind dat een afschuwelijke uitdrukking: een kind krijgen is geen uitruil van ervaringen. Bovendien kun je het kind niet meer uit je leven halen (tenzij het overlijdt, maar dat is echt een afgrijselijke gebeurtenis waar we hier niet over door hoeven te discussiëren... met alle respect voor de lezers die wél een kind hebben verloren uiteraard) dus je kunt ook niet vergelijken hoe je kinderloze leven zich had ontwikkeld. Met een kind wordt je leven anders. Het is leuk, ontroerend, vertederend... maar soms ook stinkend vervelend en saai en vol met zorgen. Je leert waar je eigen grenzen liggen als het om opvoeden gaat en die zijn soms echt erg confronterend. Opeens is de theorie van eigen verantwoordelijkheid van de ouders knijterharde praktijk geworden. Het hoort er allemaal bij en het is echt niet erg om je af en toe ook flink kut te voelen. Dat gevoel natuurlijk hoort wel over te gaan; anders moet je aan de bel trekken.

Ik denk dat het ook belangrijk is om snel vertrouwen in anderen te stellen als het om de zorg van jouw kleine gaat. Je hebt af en toe even een break nodig: alleen, maar ook nadrukkelijk met je partner. Zorg ervoor dat die momenten tellen: doe wat je samen leuk vindt. Als je dit achterwege laat, ontstaan er razendsnel spanningen. Voel je ook geen 'slechte ouder' als je de kleine zo nu en dan dumpt bij opa en oma. Sommige ouders hebben daar grote moeite mee (even los van familieproblemen): die lopen echt op hun tandvlees. Wees niet dom: opa en oma hebben jou tenslotte ook grootgebracht, dus ze weten donders goed hoe het is om een klein kind te hebben. Nee, het kind gaat écht niet stuk. Spreek verwachtingen ook snel uit, ga er niet vanuit dat het allemaal wel duidelijk is wat je bedoelt met je gebruikelijke 'uhuh'. Een kind, zeker de eerste, betekent een hoop verandering en aanpassing voor beide ouders. Het duurt een tijd voor je op elkaar bent ingespeeld.

Al met al... is de horror naar mijn mening eigenlijk meer een hang naar een vorig leven waar vrij abrupt afscheid van moest worden genomen. De zwangerschap zorgt in de meeste gevallen voor zichzelf, en de moeder doet met de meeste dingen nog vrolijk mee tot een maand of zeven. Daarna is patsboem het kind er: je gaat cold turkey. Ik heb het daarom altijd gezien als een soort rouwproces. Als het allemaal een beetje routine wordt, leer je ook waar de flexibiliteit zit en kun je alsnog weer een stuk van het oude leven terugpakken. Maar dat begint pas na een paar jaar, als de kleine zelfstandig genoeg wordt om langere tijd bij vriendjes en familie te spelen en dat ook leuk vindt. Zoals ik al zei: anders.

Dan heb je natuurlijk de échte horrorverhalen: niet doorslapen, continu huilen, zwakke gezondheid, ... . Daar kun je als ouder eigenlijk niets aan doen behalve doorharken. Dit zijn echt zware testen voor je mentale gesteldheid en relatie. Iedere ouder leest zulke verhalen en dankt het ruimtetijd-coninuüm dat het hem of haar niet is overkomen.

[ Voor 6% gewijzigd door Anoniem: 116604 op 09-01-2018 10:03 ]

[Ora et Labora]

Kinderen al vroeg leren zelfstandig te zijn, werkt voor ons heel goed.
10 en 6, kunnen nagenoeg alles zelfstandig. Ontbijt maken, schoolspullen, eten, drinken, tussendoortje, klaarmaken, aankleden, douchen, TV kijken, hond uitlaten (die is van hunzelf), enzovoorts. Natuurlijk doen wij als ouders ook veel dingen voor ze, omdat een kind een kind is en geen volwassene.
Vanaf 0-2 kan het zwaar zijn, zeker als er slapeloze nachten zijn. Maar al met al heb ik er absoluut geen spijt van, integendeel, ik zou het zo weer doen.

[Plankton]

Alles wat @cymric zegt

Zorg dat je in je relatie elkaar ook de ruimte geeft. Bij de zwangerschap gaat het vaak al mis; stellen die samen zwanger zijn... Wat ik aanraad is om regelmatig apart te slapen. Zo sliep mijn vriendin of ik met enige regelmaat op zolder, zodat in ieder geval één iemand 's ochtends fris aan het ontbijt zit. Ook gaan we wel eens ieder zijn eigen weg voor een paar dagen, zo heb ik in de kerstvakantie vier dagen door Polen gereden met mijn auto, alleen, even lekker niks hoeven en een beetje uit mijn neus eten. In de voorjaarsvakantie gaat mijn vriendin een week eerder al naar de bestemming (Balkan) en gaat ze waarschijnlijk lekker boekjes lezen en algehele me-time opdoen. Geef elkaar de ruimte. Je zit in deze jaren al genoeg op elkaars huid.

[BoB_HenK]

Barrycade schreef op vrijdag 5 januari 2018 @ 13:05:
[...]

Hoezo dat dan?

Het kan toch maar 2 kanten op;
om God te dienen
of het voortbestaan van de soort veilig te stellen

Ik vind het geen vreemde vraag en heb hierboven al aangegeven dat ik toch voorplantingsdrang kreeg.

Ik zeg niet dat ik het een vreemde vraag vind waarom iemand geen kinderen wil. Ik vind wél het vreemd dat de wedervraag stellen ronduit tot verbazing, verontwaarding etc leidt en hoe je als kinderloze ronduit als inferieur wordt beschouwd door sommigen

[com2,1ghz]

Hey daar ben ik weer. Yes ik ben inmiddels vader sinds 26 december. Moeder en zoon maken het prima. Het is mooi om te zien dat de kleine iedere dag merkbaar zich aan het ontwikkelen is. Nu al dat hij zijn ogen open heeft en rond aan het kijken is. Mijn vakantiedagen zijn alweer op en maandag mag ik weer werken.
Nu even aankijken hoe we dit gaan aanpakken.

Bedankt voor jullie reacties!

[djiedjee]

Van harte! Laat nog maar eens weten welke horror zich allemaal afgespeeld heeft :-)
Mooie verhalen mogen ook natuurlijk!

[anandus]

Gefeliciteerd, @com2,1ghz!

[Muttley]

Van harte gefeliciteerd!