Horrorverhalen over tijd en het nemen van kinderen

[com2,1ghz]

Hey mede tweakers,

Zoals menig anderen komt er binnenkort bij mij een kleine in huis. Zou binnen nu en dit weekend moeten gebeuren. De reden dat ik dit topic open is vanwege alle horror verhalen die ik hoor van mensen in mijn omgeving zoals collega's.
Ze claimen nooit meer tijd te hebben voor iets en nergens meer aan toe komen. Echter blijf ik dat heel sterk vinden. Ik snap dat je niet ieder moment de deur uit kan gaan om bijvoorbeeld naar de film te gaan, maar laten we nou eerlijk zijn, hoe vaak deed je dat voorheen?

Als softwareontwikkelaar zou het voor mij dus verleden tijd zijn om aan mijn ontwikkelingen te werken en mijn ideéen om te gaan freelancen in het water vallen.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen hiermee. Hoe combineren jullie als software ontwikkelaar(of niet) je dagelijkse bezigheden die je voorheen ook doet. Hoe delen jullie je tijd in?

[RodeStabilo]

*knip offtopic - soapboxing*

[ Voor 74% gewijzigd door Rukapul op 20-12-2017 10:57 ]

[anandus]

Je hebt wel iets minder tijd, maar nog steeds tijd genoeg, als je goede afspraken maakt met je partner.

Belangrijkste om te realiseren is dat een hoop spontaniteit de deur uit gaat. Even de deur uit om uit eten te gaan, de film te pakken, een kroegje te doen is er niet 1-2-3 bij.

edit:
Spontaan naar de kinderboerderij kan dan weer wel

Het leven wordt veel meer een geplande situatie.
Zeker als je ook vrienden hebt met kids, dan krijg je dat je soms een avond samen maanden van tevoren moet plannen. Tja, het is niet anders

Horror? Nee, dat niet. Anders? Ja, dat wel.

Maar als je het goed aanpakt dan is er nog meer dan genoeg vrije tijd voor jezelf, vrije tijd voor je partner, en héél belangrijk en makkelijk over het hoofd gezien: Tijd voor jullie samen.

[ Voor 30% gewijzigd door anandus op 20-12-2017 11:02 ]

[Nat-Water]

Ik denk dat het meer de vrijheid is. Je bent meer gebonden, want je moet altijd rekening houden met de kleine.

Ik heb zelf geen kinderen (alleen een kat), dus ik zou het niet zeker weten.

[ Voor 5% gewijzigd door Nat-Water op 20-12-2017 11:00 ]

[André]

Ik verdeel mijn tijd over een aantal zaken (globaal): vrouw/vrienden/werk/hobby. Daar kwam later 1 ding bij: gezin. Dat neemt ook inderdaad wat tijd in beslag en zal van de andere zaken af gaan. Maar dat betekent niet dat ALLE tijd opeens alleen naar "gezin" gaat.

Ik sport 4 keer in de week, ik freelance, ik ben bij alle activiteiten van mijn 3 kinderen, heb tijd genoeg voor de vrienden en heb veel quality tijd met de vrouw. Alleen het echte spontane weggaan gebeurd wat minder.

[Cyphax]

De flexibiliteit die je inlevert is meer of minder relevant naarmate je meer of minder de deur uit ging zonder kinderen en de flexibiliteit. In mijn geval valt het ook wel mee, want ik ging de deur al weinig uit.

Een horrorverhaal zou ik het nooit kunnen noemen. Wat je kinderen namelijk opleveren is moeilijk uit te drukken in woorden en daar draait het toch om. En dan doe ik het als vader intussen alleen (en met hulp van hoofdzakelijk m'n ouders).

[Purehz]

com2,1ghz schreef op woensdag 20 december 2017 @ 10:56:

Ze claimen nooit meer tijd te hebben voor iets en nergens meer aan toe komen. Echter blijf ik dat heel sterk vinden. Ik snap dat je niet ieder moment de deur uit kan gaan om bijvoorbeeld naar de film te gaan, maar laten we nou eerlijk zijn, hoe vaak deed je dat voorheen?

Dit is in mijn ogen hoe iemand er persoonlijk mee omgaat.
De ene gooit alles aan de kant en richt zich op het kind/gezin. De andere stelt zich flexibeler op en deelt activiteiten in en plant meer. Spontaniteit zal meer verdwijnen (afhankelijk van leeftijd / hoeveelheid zorg van kind).

Zelf geen ervaring ermee

Qua horrorverhalen, het wordt óf mooier gemaakt dan het is óf erger gemaakt dan het is.
Mensen overdrijven vaak om hun verhaal meer impact mee te geven, zowel in positieve als negatieve zin.

[ Voor 12% gewijzigd door Purehz op 20-12-2017 11:04 ]

[Grannd]

Ik vind het wel knap dat je binnen een paar dagen vader wordt en er nu pas bij stil staat dat dat misschien gevolgen voor jou heeft?
In mijn geval gaat het met vallen en opstaan, ik vind het inderdaad moeilijk om mezelf niet te kiezen boven mijn kinderen vooral als het om kutklusjes gaat (luiers verschonen, disciplinair opvoeden), maar gelukkig maakt het een hoop goed dat je je eigen kinderen ziet opgroeien en daar een vaderrol voor kan en mag spelen.
Als je de keuze heb gemaakt om kinderen te nemen, zoals je het zelf stelt, heb je hopelijk er ook voor gekozen dat je een deel van je tijd wil opofferen, anders had je misschien dat kind beter niet kunnen 'nemen'. Die keuze maken zonder te beseffen dat je een deel van je vrijheid opoffert is al helemaal egoïstisch, want daar lijd je kind straks onder als jij liever voor jezelf bezig bent.

[Sebazzz]

Het scheelt ook wel in tijd als je partner niet werkt en thuis voor het kinderen en het huishouden zorgt. Je kan dan op tijd eten, hoeft over schoonmaken niet druk te maken, en hebt zo elke avond een paar uren voor jezelf of samen.

Als je beide 40u/week werkt is het een ander verhaal. Vraag je dus af of je samen moet werken of dat je het op één salaris af kan.

[Wom]

* Wom verwacht de eerste kleine eind april, leest dus even aandachtig mee

[5183]

Horror herken ik niet, maar wel dat je leven veranderd.

De eerste 2 jaar waren wat dat betreft het ergst. Kinderen zijn volledig afhankelijk van de ouders en zeker in het prille begin ben je vaak moe en elke 2 uur weer dezelfde riedel aan het afwerken (verschonen - voeden - slapen).
Dat veranderd gaandeweg en vanaf een jaar of 2 heb je al een stuk meer vrijheid terug. Daarna wordt het nog makkelijker omdat ze dan zelf gaan eten, aankleden, spelen, etc. En niet onbelangrijk, dan slapen ze van zeg 19:30 tot 07:00 (met heel veel geluk haha) en krijg je dus je avonden langzaamaan terug en wordt het allemaal wat eenvoudiger.

Wat voor ons erg goed werkt is een gedeelde agenda met als afspraak "wie het eerst komt, wie het eerst maalt". Zet je het niet in de agenda, dan kan je dus ook pech hebben als de ander plannen maakt en deze er wel in zet. Het houdt het voor ons overzichtelijk wie er wanneer thuis is, je hoeft niet alles te overleggen en te passen en meten of schuiven.

[ Voor 8% gewijzigd door 5183 op 20-12-2017 11:08 ]

[Yucon]

Valt reuze mee. Nr 2, die maakt het pas lastig. De eerste kun je namelijk vaak prima in een mandje meenemen _{de eerste tijd dan} en dan valt het allemaal reuze mee.

[bonus]

Ja het kost een hoop tijd, dat is gewoon zo. En ze zeggen dat je er een hoop voor terug krijgt. Ja dat is ook zo Idd spontaniteit wordt lastig, onverwacht dingen doen zonder te plannen wordt lastig, maar ach alles went.

Het is ook maar net hoe je er mee omgaat, de een doet het zo de ander zo. Het is en blijft een mooie periode. Die van mij zijn nu 6 en 12 en iedere periode heeft tot nu toe iets speciaals gehad.

[com2,1ghz]

Grannd schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:04:
Ik vind het wel knap dat je binnen een paar dagen vader wordt en er nu pas bij stil staat dat dat misschien gevolgen voor jou heeft?
In mijn geval gaat het met vallen en opstaan, ik vind het inderdaad moeilijk om mezelf niet te kiezen boven mijn kinderen vooral als het om kutklusjes gaat (luiers verschonen, disciplinair opvoeden), maar gelukkig maakt het een hoop goed dat je je eigen kinderen ziet opgroeien en daar een vaderrol voor kan en mag spelen.
Als je de keuze heb gemaakt om kinderen te nemen, zoals je het zelf stelt, heb je hopelijk er ook voor gekozen dat je een deel van je tijd wil opofferen, anders had je misschien dat kind beter niet kunnen 'nemen'. Die keuze maken zonder te beseffen dat je een deel van je vrijheid opoffert is al helemaal egoïstisch, want daar lijd je kind straks onder als jij liever voor jezelf bezig bent.

Nou het is niet dat ik er nu pas bij stil sta maar het onderwerp steeds naar boven komt omdat men ook weet dat ik binnenkort vader zal worden.

Ik vind het best interessant hoe mijn vakgenoten hier op het forum er mee omgaan Kan er altijd wat van leren.

[Yucon]

Had iemand al gezegd dat je er veel voor terugkrijgt?

Ik kreeg er vooral vroeger ontzettende jeuk van op nare plaatsen van het hoge libelle gehalte van de opmerking. Maar nu ik kinderen heb merk ik dat het wel klopt. Alleen heel anders dan ik eerst dacht. Het gaat er namelijk niet om dat je blijdschap je ontberingen moet doen vergeten of zoiets. Nee, waar het om gaat is dat je interesses flink veranderen en dat je in je nieuwe interesses bevredigd gaat worden. De behoefte om oude interesses te bevredigen verdwijnt dan ook voor een groot deel, en dat had ik vooraf niet verwacht.

[BastaRhymez]

Ja, het leven veranderd (vader van 2 en binnenkort 3 meiden).

Maar het is net hoe je er zelf mee om gaat.
Bij ons ging de 1e "gewoon" mee als we naar vrienden gingen of een etentje hadden. In het begin is het makkelijk, want dan slapen ze nog veel.
Maar het is wel hoe je hier zelf mee om gaat... Ik ken mensen, die trekken de bel uit de stekker als de kleine gaat slapen. Wij gaan rustig de kamer stofzuigen, etc.

Bij nr. 2 moet ik wel eerlijk bekennen dat het wat lastiger is geworden. Maar dit komt gewoon omdat de oudste dan een ander ritme heeft en echt nog wel 2x moest gaan slapen en 's avonds ergens anders laten slapen (en dan weer wakker moeten maken als we naar huis gaan) wat lastig was. Echter, hier geldt ook weer: hoe sta je er zelf in?

Eens met de reacties hierboven: het spontane (even naar de kroeg, even naar vrienden, even een romantisch etentje voor twee) wordt aanzienlijk minder. Maar dit zijn allemaal dingen die je ook kan plannen!

Geniet lekker van de kleine, want het gaat ontzettend hard! De oudste hier is alweer 3,5 en gaat volgend jaar naar de basisschool... Ook dan ga je weer naar ander ritme toe

[DukeBox]

Buiten de eerdergenoemde spontaniteit (ad hoc) die afneemt is er een grote kans dat met name de eerste jaren je gewoon vaker moe bent. Slaap heb je niet meer helemaal zelf in de hand en zeker als je beiden werkt is het soms best een gedoe met oppas/opvang enz.. ook al heb je dan soms tijd om wat te doen, ben je gewoon uitgeput

[ErikRo]

Ik heb een aantal vrienden en collega's die vinden het hun kinderen het beste wat ze ooit is overkomen. En de andere helft vindt hun kinderen leuk maar als ze het over mochten doen dan hadden ze ze niet genomen. Het kost zeeën van tijd en vooral ontzettend veel geld waar je dure auto en vakantie voor kon nemen.
Maar vrouwen wilden ze nou eenmaal en dat hou je niet tegen.
Dus ja het kost veel tijd en energie en er wordt geacht dat je veel tijd voor ze vrij maakt. Elke dag de hort op met je vrienden zit er niet meer in

[ Voor 11% gewijzigd door ErikRo op 20-12-2017 11:21 ]

[5183]

Yucon schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:16:
Had iemand al gezegd dat je er veel voor terugkrijgt?

Doel je op de moeheid vanwege het slaapgebrek?
Doel je op de hoofdpijn vanwege de constante vraag om aandacht?
Doel je op de maagpijn van de stress bij de eerste zwemles of schooldag?
Doel je op de stress om tijdig bij een activiteit te zijn?
Doel je op de lege bankrekening omdat ze elke maand nieuwe schoenen moeten?
Doel je op de lege plek op je bord waar vroeger je lekkere vlees lag wat nu gepikt wordt?
Doel je op de pijn in je knieën vanwege het rondkruipen om het speelgoed op te ruimen?
Doel je op het vroege opstaan omdat 6 uur het nieuwe 10 uur wordt?

Zegt u het maar

[anandus]

Wom schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:04:
* Wom verwacht de eerste kleine eind april, leest dus even aandachtig mee

offtopic:
Gefeliciteerd met de kleine én gefeliciteerd met je verjaardag

[Tommie12]

Ik heb 4 kinderen, en de periode die je omschrijft al een héél tijdje voorbij.

Het eerste kind verandert je leven het meest. Ja, je moet meer plannen en afspreken, maar je doet net zo veel je zelf wil.
Bij sommige mensen is boodschappen doen genoeg om een voormiddag "vast te zitten", anderen gaan intussen nog zwemmen, koken en ruimen de helft van de woonkamer op.

Kijk ook naar de nieuwe mogelijkheden. Je kan terug tussen het speelgoed gaan kijken, en met Lego spelen zonder dat iemand je voor kinds verslijt.
Je komt in contact met nieuwe mensen via school opvang etc.

Denk dus in mogelijkheden, niet in beperkingen.... Een kind is een stevige verrijking van je leefwereld heb ik altijd gevonden.

[Vanoverdegrens]

Yucon schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:08:
Valt reuze mee. Nr 2, die maakt het pas lastig.

Spijker op de kop.

@com2,1ghz : je wilt Horrorverhalen? Ok, heb er ééntje voor je:

Als nr1 al wat groter is, en nr2 nog erg klein, daarbij geen familie ter ondersteuning in de buurt is, dan kunnen kinderen een bom onder je relatie worden, omdat je nauwelijks meer tijd ongestoord voor elkaar hebt. Dat hangt tevens af van het "soort kind" dat je van moedertje natuur krijgt toebedeeld en de persoonlijkheid van beide ouders.
Icm met de narcistische natuur van mijn vrouw(nu ex), die pas in die periode zichtbaar werd(!!), was de geboorte van ons 2e kind min of meer het einde van onze relatie. Vanaf dan tot de uiteindelijke breuk was feitelijk zinloos doormodderen. Zelfs de uitgebreide gesprekken voor de beslissing kinderen te wensen, hebben alle ellende niet kunnen voorkomen.
En de vele gesprekken in de doormodderperiode met diverse professionele hulp losten ook niets op.
Als ik alles nog eens over mocht doen, zou ik er nog langer/beter(?!) over nadenken dan destijds. En vooral in proberen te schatten of de partner het aan kan. Alleen als beide ouders het aankunnen wordt het leven met kinderen een mooie tijd.
Kortom: kinderen? Ja, maar van een andere moeder.

[ Voor 9% gewijzigd door Vanoverdegrens op 20-12-2017 11:45 ]

[wisselwerking]

Je moet meer de aandacht verdelen, maar er blijft echt wel tijd over voor jezelf hoor. Dat is maar net hoe je er zelf in staat. En wat @Tommie12 ook zegt, denk ik mogelijkheden!

Overigens kinderen krijg je. Een abonnement op een krant, een hond neem je. Het krijgen van kinderen is namelijk niet zo vanzelfsprekend.

[ Voor 28% gewijzigd door wisselwerking op 20-12-2017 11:27 ]

[Señor Sjon]

Er is zelfs een hele topicserie over: Zwangerschap en ouderschap - Deel 10

Maar je hebt een leven voor en een leven na kinderen...

[com2,1ghz]

Nou dit zijn de reacties die mijn gedachtes hierover bevestigen. Zo zou het een einde van mn leven zijn na het trouwen en ik zou inmiddels dood moeten zijn omdat ik motor rij

Ik kan me wel vinden in het idee dat er weer nieuwe behoeftes en interesses intstaan. Zelf hou ik er niet van om alles strak te plannen in de agenda. Zo ken ik mensen waar je ruim 2 maanden van te voren een afspraak moet inplannen als je een keertje wat met ze wilt drinken. En die hebben nog niet eens kinderen

Denk dat luiheid ook een rol speelt. Zo houdt de ene van bankhangen terwijl de ander het een moment vind om te gaan sporten.

[Señor Sjon]

1 kind valt nog wel mee, maar de tijdsinvestering neemt kwadratisch toe per kind. Dus 2 kinderen kosten 4x zoveel tijd, etc.

[bonus]

Yucon schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:16:
Had iemand al gezegd dat je er veel voor terugkrijgt?

ja ik En in begin had ik ook zoiets van ja poepluiers vol krijg je ervoor terug Maar het is iets dat niet "te vangen is" noem ik het altijd maar of te benoemen. Als het zover is dan weet je gewoon wat mensen bedoelen en dat is het belangrijkste.

Enja kinderen is toch ook iets van investeren in de toekomst...

[Señor Sjon]

Je krijgt er een hoop zinloze discussies voor terug.

[Daniel36]

Leuk topic! Ik ben geen software ontwerper, noch werkzaam in een ander beroep, maar wel vader.
Mijn vrouw werkt full time op wisselende tijden in het ziekenhuis dus meestal "draai" ik op voor huishoudelijke taken en de zorg voor onze zoon van negen.

De horrorverhalen zijn een combi van pech en erg rigide omgaan met je eigen regels over opvoeden en zorg voor een kind(eren) denk ik.

Sommige mensen schuiven alles aan de kant vanwege de voeding die precies om drie uur moet gegeven worden en anderen rommelen maar wat aan zeg maar.

Het wordt allemaal (beter) makkelijker na de eerste drie jaar vond ik.
Niet meer volledig afhankelijk en hulpeloos en zo.

En veel (alle?) cliche's zijn verder waar: duur, tijdrovend soms, spontaan een weekend naar Parijs gaat ff niet,maar je krijgt er inderdaad veel voor terug.
En ze groeien snel op, dat ook...

[desmond]

Veel goede reacties alvast, ik ben ook een blije pa met kids in middelbare schoolleeftijd. Het grote verschil voor ons was dat we veel vaker thuis waren. Achteraf waren we bijna nooit thuis toen we nog geen kids hadden. Beiden veel sport, vaak uit eten, borrels, etc. Ik vond het wel afkicken, zoveel thuis. Als je van lezen houdt of andere thuishobby's hebt, verandert er minder. De gezamenlijke agenda is een heel goed idee, maar mijn vrouw plant nogal veel verder vooruit. Blijft lastig.

[JT]

Ik heb een kleine van 6 maanden. Ik heb nu zelf ervaring en het een en ander om me heen gezien. Het hangt er zeker in de beginperiode ook echt vanaf wat voor kind je hebt. Wij zijn nog geen een keer uit eten gegaan omdat het bijna niet te doen is om de kleine bij m'n schoonouders achter te laten. Soms gaat het goed voor een uurtje maar soms komen we terug en huilt ze de longen uit haar lijf. Daarnaast heeft ze nog erg veel aandacht nodig. Eerlijkheid gebiedt mij toe te geven dat ik had verwacht dat ik na 6 maanden iets minder gebonden was. Iemand uit onze cursusgroep ging na 3 maanden alweer een keer uit eten en vrienden van ons hebben een kleine die ze, wanneer ze op visite gingen, bij al die visite boven in het campingbedje kon leggen en dan was die zo weg. Sliep dan de hele avond. Dat is voor ons een droomsituatie.

Nu is het zo dat mijn vrouw complicaties heeft gehad na de bevalling en dat de kleine daar ook wat van heeft meegekregen. We vermoeden dat dit ook van invloed is, maar dat zullen we nooit 100% zeker weten.

[NoTimeRemains]

Als je voor ritme zorgt bij het kind, heb je tijd genoeg over (ziekte, uitzonderingen niet meegerekend), iig dat is mijn ervaring. Als je een beetje timemanagement toepast en vooruit denkt is er geen enkel probleem. Respecteer (klinkt echt heel zweverig) de behoeften van het kind, vaste tijden slapen, eten, etc. Daarmee kan je al veel vooruit. Naast het ritme, heb ik er ook voor gezorgd dat ze aan andere slaapplekken kon wennen. Soms was dat lastig en was t na een uurtje over en dan ga je naar huis. Maar dat heeft uiteindelijk er wel voor gezorgd dat ze nu overal, als het haar bedtijd is, kan gaan slapen.
Spontane dingen zijn moeilijker, maar niet onmogelijk.

[bie100]

het is te hopen voor je dat die gezond is heb zelf een kind met een beperking (nu 18 jaar oud) daar blijf je je hele leven voor zorgen,maar zou hem voor geen goud van de wereld willen missen

[Yucon]

5183 schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:21:
[...]

Doel je op de moeheid vanwege het slaapgebrek?
Doel je op de hoofdpijn vanwege de constante vraag om aandacht?
Doel je op de maagpijn van de stress bij de eerste zwemles of schooldag?
Doel je op de stress om tijdig bij een activiteit te zijn?
Doel je op de lege bankrekening omdat ze elke maand nieuwe schoenen moeten?
Doel je op de lege plek op je bord waar vroeger je lekkere vlees lag wat nu gepikt wordt?
Doel je op de pijn in je knieën vanwege het rondkruipen om het speelgoed op te ruimen?
Doel je op het vroege opstaan omdat 6 uur het nieuwe 10 uur wordt?

Zegt u het maar

Zeg zelf, dat is toch aardig wat.

_{Je bent nog vergeten dat je ineens 5x per jaar griep hebt.}

[Tommie12]

Señor Sjon schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:31:
1 kind valt nog wel mee, maar de tijdsinvestering neemt kwadratisch toe per kind. Dus 2 kinderen kosten 4x zoveel tijd, etc.

Vond ik niet.
Grootste verandering is één kind. Van 1 naar 2 heb ik amper gemerkt. Eén kind voeden of 2 of ze in bad steken maakt amper verschil.

Van 2 naar 3 is wel een groot verschil omdat je dan situaties hebt waar je ze niet alledrie tegelijk kan "behandelen". Er is er eentje die moet wachten.

Van 3 naar 4 is dan wel weer een belangrijk verschil, maar dan vooral van praktische aard. Auto te klein, slaapkamer te weinig, tafel te klein.
Wat je ook merkt is dat je niet overal "welkom" bent met zo een bende. Er zijn vrienden die het niet duidelijk zeggen, maar bang zijn om je eens te vragen met 4 kinderen.
Nu, als ze klein zijn, dan draait er toch een hele hoop rond die kinderen hoor.

[pyrofielo]

Onze dochter is nu 14 maanden en wij waren vooral in het begin heel verbaasd hoeveel tijd we eigenlijk nog hadden.

Moet wel zeggen dat we echt vanaf het begin af aan haar bijtijds naar bed brachten. rond 7 uur gaat ze slapen en komt weleens snachts nog maar de avonden hebben we altijd wel tijd voor elkaar of hobbies.

Wij zijn ook vrij makkelijk en brengen haar regelmatig naar één van de opas/omas om gezellig een avondje samen uit te gaan.

Leven voorbij zeker niet, tijd goed indelen en regelmaat zeker wel

met baby op stap is wel echt een verschrikkelijke kermis vooral in het begin. Nu gaat dat al veel makkelijker

[Motrax]

Señor Sjon schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:29:
Maar je hebt een leven voor en een leven na kinderen...

Nee nee... je had een leven voordat je kinderen had

[Señor Sjon]

Tommie12 schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:53:
[...]


Vond ik niet.
Grootste verandering is één kind. Van 1 naar 2 heb ik amper gemerkt. Eén kind voeden of 2 of ze in bad steken maakt amper verschil.

Van 2 naar 3 is wel een groot verschil omdat je dan situaties hebt waar je ze niet alledrie tegelijk kan "behandelen". Er is er eentje die moet wachten.

Van 3 naar 4 is dan wel weer een belangrijk verschil, maar dan vooral van praktische aard. Auto te klein, slaapkamer te weinig, tafel te klein.
Wat je ook merkt is dat je niet overal "welkom" bent met zo een bende. Er zijn vrienden die het niet duidelijk zeggen, maar bang zijn om je eens te vragen met 4 kinderen.
Nu, als ze klein zijn, dan draait er toch een hele hoop rond die kinderen hoor.

Hier juist omdat je niet altijd met beiden onderweg bent. Het kind dat thuisblijft heeft dan ook een oppas nodig.

[NoTimeRemains]

pyrofielo schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:53:
met baby op stap is wel echt een verschrikkelijke kermis vooral in het begin. Nu gaat dat al veel makkelijker

vooral omdat je in t begin je echt overal op voorbereidt wilt zijn. Nu zit de bare minimum in de tas en verder heb ik een pinpas bij me. Als ik wat nodig heb koop ik t wel ergens.

[Lethalis]

Yucon schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:16:
Had iemand al gezegd dat je er veel voor terugkrijgt?

Ik kreeg er vooral vroeger ontzettende jeuk van op nare plaatsen van het hoge libelle gehalte van de opmerking. Maar nu ik kinderen heb merk ik dat het wel klopt. Alleen heel anders dan ik eerst dacht. Het gaat er namelijk niet om dat je blijdschap je ontberingen moet doen vergeten of zoiets. Nee, waar het om gaat is dat je interesses flink veranderen en dat je in je nieuwe interesses bevredigd gaat worden. De behoefte om oude interesses te bevredigen verdwijnt dan ook voor een groot deel, en dat had ik vooraf niet verwacht.

Ik krijg als vader nog steeds ontzettend jeuk van die opmerking.

Tot zover dat.

Enige vooruitzicht dat ik heb, is dat mijn dochter vanzelf ouder wordt en ik vanzelf meer tijd weer zal krijgen om mijn eigen solitaire hobbies te beoefenen (gitaarspelen, aan computers prutsen, etc).

Ze is nu 2 jaar oud. En ja, ik hou hartstikke veel van haar, maar ik ben niet echt veranderd. Ik wil nog steeds gewoon dezelfde dingen doen als altijd en dat lukt niet op dezelfde manier met een kleintje. Dat komt ook omdat mijn activiteiten altijd heel erg er om draaiden dat ik in mijn eentje iets aan het doen was waar ik mezelf helemaal in kon verliezen. Even weg van de wereld.

Mijn vooruitzicht is simpelweg:
- Als ze 4 is (nog 2 jaar wachten ) gaat ze naar school. Dan krijg ik mijn vrije vrijdag terug
- Sowieso als ze ouder is, kan ze zichzelf beter vermaken. Dus ze kan dan bijvoorbeeld met andere kinderen spelen uit de buurt. Dus meer tijd voor mezelf in het weekend etc.

Daar hou ik mij aan vast. En het feit dat 1 kind genoeg is. Ik ben er wel van genezen inmiddels.

Ik vind mijn dochter echt superlief hoor, zij kan er echt niets aan doen. Maar ik heb gewoon veel tijd en rust voor mezelf nodig en ik ben er misschien gewoon niet zo geschikt voor.

Dus ik roei met de riemen die ik heb en doe mijn best om toch een leuke papa voor haar te zijn, maar fuck wat ben ik blij als ik weer meer tijd voor mezelf zou krijgen en ze eindelijk wat ouder is

[/rant]

PS
De baby tijd valt ontzettend mee. Kind doet dan toch amper iets en moet veel slapen. Zodra ze door het huis gaan lopen en minder slapen heeft het veel meer jouw aandacht nodig.

[ Voor 4% gewijzigd door Lethalis op 20-12-2017 12:01 ]

[Daniel36]

NoTimeRemains schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:55:
[...]

vooral omdat je in t begin je echt overal op voorbereidt wilt zijn. Nu zit de bare minimum in de tas en verder heb ik een pinpas bij me. Als ik wat nodig heb koop ik t wel ergens.

Zeer waar inderdaad. En een ruime kofferbak helpt ook erg.
(voor de kinderwagen dus...)

[maurice_l]

Wij hebben er inmiddels drie. We hebben wat medische pech gehad bij nr 1 en 2, dus dat is lastig vergelijken.

Belangrijkste les die ik geleerd heb is dat je met heel weinig slaap voor langere tijd nog prima kan functioneren. Dat kwam vooral door de vele oorontstekingen van nr 2. Voor kinderen voelde je al uitgeput na drie nachten slecht slapen. Dat zit dus tussen je oren

Ik vind nog steeds dat ik genoeg vrije tijd hebt voor hobby's/familie/vrienden. De manier waarop verandert. Nu pas besef je hoeveel vrije je tijd je had.

Achteraf gezien is de 1e echt een eitje. Maar dat is makkelijk praten nu;) Lekker van genieten en laat je niet gek maken.

[JT]

NoTimeRemains schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:43:
Als je voor ritme zorgt bij het kind, heb je tijd genoeg over (ziekte, uitzonderingen niet meegerekend), iig dat is mijn ervaring. Als je een beetje timemanagement toepast en vooruit denkt is er geen enkel probleem. Respecteer (klinkt echt heel zweverig) de behoeften van het kind, vaste tijden slapen, eten, etc. Daarmee kan je al veel vooruit. Naast het ritme, heb ik er ook voor gezorgd dat ze aan andere slaapplekken kon wennen.

Dat is inderdaad heel belangrijk. Zo zijn wij er ook in gegaan. En zo zijn wij er ook achter gekomen dat het bij het ene kind makkelijker gaat dan bij het andere. Het gaat nu de laatste 2 weken iets beter. Maar daarvoor kwam ze zeker nog 1 a 2 keer op een avond als we haar om 19:00 weg legden. Dan heb ik het nog niet gehad over hoe vaak we naar boven moesten sprinten en bij haar moesten blijven om haar weer in slaap te krijgen. Zó kan de situatie ook zijn

[Señor Sjon]

@Lethalis
Dat dacht ik ook... totdat basisschool inhield:
8.30 in de klas zijn
12.00 weer ophalen voor lunch
13.15 weer in de klas
15.15 weer ophalen.

Oftewel, die vrije vrijdag kan je vergeten.

I know your pain. Je moet eigenlijk permanent op standby staan en je kan je niet zomaar ergens dagen in verliezen.

[anandus]

Señor Sjon schreef op woensdag 20 december 2017 @ 12:04:
12.00 weer ophalen voor lunch
13.15 weer in de klas

offtopic:
Dat hangt per school af, je kan ook kiezen voor een school met overblijven of continuerooster.

[Señor Sjon]

Dat klopt, ze blijft 3x/week over.

[Lethalis]

Señor Sjon schreef op woensdag 20 december 2017 @ 12:04:
@Lethalis
Dat dacht ik ook... totdat basisschool inhield:
8.30 in de klas zijn
12.00 weer ophalen voor lunch
13.15 weer in de klas
15.15 weer ophalen.

Oftewel, die vrije vrijdag kan je vergeten.

I know your pain. Je moet eigenlijk permanent op standby staan en je kan je niet zomaar ergens dagen in verliezen.

Toch iets van 5 uur die ik nu niet heb. Het is inderdaad niet helemaal hetzelfde, maar beter dan niks

Bij mij is het ook nog eens zo dat mijn vriendin vaak in het weekend werkt, zodat onze dochter maar 2 dagen per week naar het KDV hoeft. Conclusie is alleen daardoor wel dat ik of op mijn werk zit, of alleen thuis met mijn dochter vaak (op mijn vrije vrijdag of in het weekend).

Dus ik kan helemaal nergens heen, tenzij ik haar simpelweg mee neem.

En ik kan het wel vergeten om langere tijd met iets voor mezelf bezig te zijn. Geen privé programmeerprojecten die altijd langer duurden dan verwacht, geen serveronderhoud van eigen servers, niet even het netwerk in huis opnieuw aanleggen, of op je gemak 3 uur naar de sportschool gaan, proberen een nummer te leren op de gitaar, een goed boek lezen, de schuur opruimen en opnieuw indelen, een boom uit de tuin verwijderen enzovoorts.

Het lukt gewoon niet meer iets te doen dat urenlang mijn volledige aandacht nodig heeft.

Begin ik er dan soms toch 's avonds aan na 9 uur als de kleine slaapt, dan wordt het altijd achterlijk laat (2 uur 's nachts) en veel dingen werken gewoon niet zo. Vaak ben ik dan ook nog moe 's avonds en maak ik veel fouten en heb ik er daardoor ook gewoon geen zin in. Ik wil overdag dingen voor mezelf doen in het weekend en op mijn vrije dag.

En dat lukt niet.

Maar ja. Opa en oma komen soms al doordeweeks langs om op te passen en die trekken het ook niet om dat vaker te doen. Dus houdt het ergens op.

Minder werken lukt ook niet, want er moeten rekeningen betaald worden.

Ik heb mezelf in een lastige situatie gemanoeuvreerd. Het blijft gewoon wachten dat ze ouder wordt en zelfstandiger.

[Reinier]

anandus schreef op woensdag 20 december 2017 @ 10:58:

Belangrijkste om te realiseren is dat een hoop spontaniteit de deur uit gaat. Even de deur uit om uit eten te gaan, de film te pakken, een kroegje te doen is er niet 1-2-3 bij.

Michael McIntyre - Shall we leave the house?

[RoffaboyS]

com2,1ghz schreef op woensdag 20 december 2017 @ 10:56:
Hey mede tweakers,

Zoals menig anderen komt er binnenkort bij mij een kleine in huis. Zou binnen nu en dit weekend moeten gebeuren. De reden dat ik dit topic open is vanwege alle horror verhalen die ik hoor van mensen in mijn omgeving zoals collega's.
Ze claimen nooit meer tijd te hebben voor iets en nergens meer aan toe komen. Echter blijf ik dat heel sterk vinden. Ik snap dat je niet ieder moment de deur uit kan gaan om bijvoorbeeld naar de film te gaan, maar laten we nou eerlijk zijn, hoe vaak deed je dat voorheen?

Als softwareontwikkelaar zou het voor mij dus verleden tijd zijn om aan mijn ontwikkelingen te werken en mijn ideéen om te gaan freelancen in het water vallen.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen hiermee. Hoe combineren jullie als software ontwikkelaar(of niet) je dagelijkse bezigheden die je voorheen ook doet. Hoe delen jullie je tijd in?

Je prioriteiten veranderen het kan niet altijd hetzelfde zijn tijden veranderen hoe ouder je wordt.

Zelf heb ik alleen vrije tijd op zondag de rest van de dagen werk ik fulltime.

Je moet wel want tijd is geld.

[anandus]

Lethalis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 12:25:
[...]
Ik heb mezelf in een lastige situatie gemanoeuvreerd.

Ach, jij hebt tenminste het geluk nog dat je werkt

[Falcon]

Dit klinkt of dat je de refinement nog moet doen en dan je het al op hebt genomen in de sprint en zelfs al aan het uitleveren bent naar de markt

[Lethalis]

anandus schreef op woensdag 20 december 2017 @ 12:51:
[...]
Ach, jij hebt tenminste het geluk nog dat je werkt

Yep en woensdag is mijn favoriete dag altijd. Dan zit ik alleen op mijn eigen verdieping

Ik moet natuurlijk wel dingen doen, maar het is wel lekker rustig

[kazz1980]

Volgens mij allemaal al wel een beetje langs geweest... Maar mijn ervaring.

Tijd is er nog steeds wel, al is het fors minder.
Maar spontaan wat doen kun je vergeten. Alles moet afgesproken worden. Zeker toen mijn kinderen kleiner waren zat mijn agenda geregeld gewoon al 2 maanden vol wat betreft privé afspraken. Niet te doen! En tja - als vrienden/kennissen zelf geen kinderen hebben kan niet iedereen daar altijd mee omgaan. Dus ik ben ook wel contacten kwijt geraakt daardoor.
Het is vooral belangrijk dat je tijd neemt voor eigen dingen. Je hebt gewoon wat 'me-time' nodig af en toe. Ik had daarom op een gegeven moment de gewoonte iedere week standaard een paar uur in de agenda te blocken waar ik gewoon NIKS plande. Dat was de tijd voor mijzelf. Kan ik je enkel aanraden om te doen!
Hetzelfde geldt voor tijd met je partner. Dat zijn wij destijds vergeten - en dat is de belangrijkste reden toch wel dat we nu helaas gescheiden zijn... Dus ga af en toe zonder kind(eren) uit eten of een weekendje weg oid!

Het keyword is dus: plannen!! Alles moet gepland. Een goede agenda bijhouden is echt noodzaak.

[supernova]

Vond het allemaal wel mee vallen. We konden weg wanneer we wilden. Beide werkten full time en de kleine was toen altijd bij de familie.. Ze had er ook geen problemen mee om ergens anders te slapen, we namen haar overal mee naar toe en zorgde er wel voor dat we een camping bedje bij ons hadden.

Tuurlijk is er veel dingen die geregeld moeten worden en je kan inderdaad niet spontaan ergens gaan eten.

Verder hebben wij ook veel geluk gehad, ze kreeg rond 23:00 de laatste voeding en kwam dan pas ergens rond 07:00. Vrouw heeft de eeerste dag thuis de wekker gezet om er voor te zorgen dat ze op trijd eten kreeg. Heb haar toen voo rgek verklaard en gezet dat de kleine toch wel kwam als ze honger had.

Nu is ze 12 en zelfstanding. Zie al een hele lange tijd dat ze dezelfde dingen leuk vind als papa en we gaan dan ook regelmatig naar de bios of gaan lekker met zijn tweeën gamen, ook dat is leuk.

Heb ook niet het gevoel dat ik dingen te kort gekomen ben of ergens in belemmerd ben. het is natuurlijk wel zo dat de ouders elkaar vrij moeten kunnen laten en dat je leuke dingen blijft doen.
Dat kan natuurlijk ook met een baby, we waren veel in een dierentuin te vinden.

Het wordt een onderdeel van je leven.

Wel is het zo dat je geen kind neem, maar je heb geluk dat je een kind kan krijgen.

[kazz1980]

supernova schreef op woensdag 20 december 2017 @ 12:59:
Wel is het zo dat je geen kind neemt, maar je hebt geluk dat je een kind kan krijgen.

Amen!

[Vanoverdegrens]

supernova schreef op woensdag 20 december 2017 @ 12:59:
Vond het allemaal wel mee vallen. We konden weg wanneer we wilden. Beide werkten full time en de kleine was toen altijd bij de familie..

Ja, zo kan ik het ook.
Als je jarenlang niet samen met je partner eens een paar dagen weg kunt uit de stress, omdat er doodgewoon geen opvang voor zo'n tijdvak te regelen valt, dan liggen de zaken ietwat anders...
(gun je jullie mazzel wel, maar tel je zegeningen op dat punt)

@Lethalis : moedige reactie waarin je aangeeft, dat het je pittig tegenvalt.

[ Voor 6% gewijzigd door Vanoverdegrens op 20-12-2017 13:15 ]

[supernova]

Vanoverdegrens schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:10:
[...]


Ja, zo kan ik het ook.
Als je jarenlang niet samen met je partner eens een paar dagen weg kunt uit de stress, omdat er doodgewoon geen opvang voor zo'n tijdvak te regelen valt, dan liggen de zaken ietwat anders...
(gun je jullie mazzel wel, maar tel je zegeningen op dat punt)

Ook Opa en Oma hebben vaak opgepast en anders namen we de kleine mee. Het is wat je er zelf vaan maakt en hoe moeilijk je er over doet.
Wij hebben er geen probleem mee gehad en misschien hadden we mazel met mijn schoonfamilie.

Maar het blijft gewoon iets wat je zelf moet regelen en afspreken... Je moet gewoon samen met je partner iets kunnen doen, dat is en blijft belangrijk.

Een kleine erbij gaat je leven voor rest van je leven bepalen, ook al worden ze ouder. Het is en blijft je kind waar je je altijd zorgen om maakt en wat je altijd je tijd wilt geven.
Wel is het zo dat naar mate ze ouder worden het makkelijker wordt om met zijn tweeën weg te gaan ( AL wil die van ons er altijd bij zijn... )

[ Voor 27% gewijzigd door supernova op 20-12-2017 13:19 ]

[anandus]

supernova schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:16:
[...]
Wij hebben er geen probleem mee gehad en misschien hadden we mazel met mijn schoonfamilie.

Haal dat 'misschien' wel weg Niet iedereen heeft dat geluk.

[biglia]

Het voordeel is wel dat je partner minder zin zal hebben in seks. Dus die tijd kan je nu gebruiken voor iets anders.

[supernova]

anandus schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:19:
[...]

Haal dat 'misschien' wel weg Niet iedereen heeft dat geluk.

Klopt ook wel, mag niet klagen met mijn schooonfamilie...

[Vanoverdegrens]

supernova schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:16:
[...]


Ook Opa en Oma hebben vaak opgepast en anders namen we de kleine mee. Het is wat je er zelf vaan maakt en hoe moeilijk je er over doet.
Wij hebben er geen probleem mee gehad en misschien hadden we mazel met mijn schoonfamilie.

Sorry, maar dat is kolder.
Niet alleen met je schoonfamilie, maar ook met je kinderen heb je mazzel gehad. Sommige kinderen zijn nu eenmaal "anders", en dat kun je helaas zelf slechts gedeeltelijk beinvloeden. En er hoeft maar één zo'n kind naast een heel makkelijk kind in je huishouden te leven om alles te veranderen. Je moet het wellicht meemaken om het te begrijpen.

[Wognummer]

Yucon schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:08:
Valt reuze mee. Nr 2, die maakt het pas lastig. De eerste kun je namelijk vaak prima in een mandje meenemen _{de eerste tijd dan} en dan valt het allemaal reuze mee.

dit is zoo waar ik vond serieus de tweede een stuk lastiger dan de eerste, bij de eerste heb je je leven om een klein varkentje te plannen bij de tweede moet je dat ineens daarnaast plannen (en ze slapen vast niet tegelijkertijd)

en ja wij hebben 2 varkens als kinderen (waar ze ook eten het is ALTIJD een zooitje als de dames klaar zijn 6/8jr)

[supernova]

Vanoverdegrens schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:20:
[...]


Sorry, maar dat is kolder.
Niet alleen met je schoonfamilie, maar ook met je kinderen heb je mazzel gehad. Sommige kinderen zijn nu eenmaal "anders", en dat kun je helaas zelf slechts gedeeltelijk beinvloeden. En er hoeft maar één zo'n kind naast een heel makkelijk kind in je huishouden te leven om alles te veranderen. Je moet het wellicht meemaken om het te begrijpen.

Nou dat weet ik donders goed, elk kind is anders en dat zie ik bij mijn broertje met zijn twee kinderen, die verschillen onderling als dag en nacht en ook ten opzichte van mijn dochter.

Maar je moet je er niet over druk maken, dat is eigenlijk wat ik wil zeggen. Je kan inderdaad niet bepalen hoe je kind wordt en of is. Elk kind heeft zijn eigen willetje en ik kan je zeggen dat die van ons niet makkelijk is.

Heb wel eens gezegt, dat als die een vriendje krijgt ik medelijden heb met hem.

Zal je ook niet verder vermoeien met hoe mijn dochter verder is, maar wij hebben het na de baby periode ook niet makkelijk gehad. Maar dat laat ik ook verder in het midden.

Blijf er bij dat je gewoon ook onderling goed afspraken moet maken om ieder leuke dingen te kunnen gaan doen en elkaar daar ook in vrij moet laten.

[Jaapoes]

Ik ben nu vader van een 9 maanden oude zoon. En het veranderd jouw en jullie leven inderdaad behoorlijk. Spontane dingen, of in ieder geval de spontane dingen die je zelf zou willen doen kun je op je buik schrijven (kroeg in, etc.). Er moet veel meer worden gepland. Is dat erg? Ik vind van niet.. Volgens mij zag ik de tip al voorbij komen maar een agenda delen maakt het leven erg makkelijk. En als je elkaar wat gunt dan kun je nog best wat doen (dus jij weg en mw. thuis oppassen en andersom). Alleen is het niet samen, dat moet je inderdaad echt van te voren inplannen en dat vergeet je snel. Probeer iedere maand/2 maanden een avondje te plannen om wat te doen samen. Bij ons is dat eigenlijk altijd uitgebreid uit eten en drinken.
Wat ons ook heel erg heeft geholpen is al heel snel proberen een slaap ritme en rituelen erin te krijgen bij de kleine. Hij slaapt nu al een maand of 3 van 19:00 tot 6:00~7:00 dus we hebben de avonden eigenlijk voor ons zelf. Nadeel is wel dat als we uit dat ritme breken hij daar wel gevoelig voor is..

[JT]

Vanoverdegrens schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:20:
[...]


Sorry, maar dat is kolder.
Niet alleen met je schoonfamilie, maar ook met je kinderen heb je mazzel gehad. Sommige kinderen zijn nu eenmaal "anders", en dat kun je helaas zelf slechts gedeeltelijk beinvloeden. En er hoeft maar één zo'n kind naast een heel makkelijk kind in je huishouden te leven om alles te veranderen. Je moet het wellicht meemaken om het te begrijpen.

Hear hear. Wij doen echt ons best om onze dochter zo goed mogelijk te laten starten in haar leven, hebben diverse boeken die we lezen, staan open voor informatie van andere partijen. Beide de 30 jaar gepasseerd dus ook enige levenservaring. Maar het gaat soms gewoon erg moeilijk. Dat ligt 200% in ieder geval niet alleen aan ons. Sterker nog, in de literatuur is dit ook terug te vinden. Temperamentvolle kinderen zijn moeilijker in het begin en kosten meer energie en tijd. Hier hoor je alleen weinig over want veel mensen hoor je alleen over positieve dingen/als alles goed gaat. En de algemene tendens in gedachten van ouders met makkelijke kinderen is dat het niet aan het kind ligt maar aan hoe je er mee om gaat. Realiseren, laat staan waarderen, dat ze het hebben getroffen is er vaak niet bij.

Neemt niet weg dat we dolgelukkig met haar zijn en we hopen dat het ons is gegund er nog meer te krijgen Maar ik heb het, mede door de medische situatie van mijn vrouw, de afgelopen maanden echt een paar keer flink moeilijk gehad.

[ Voor 8% gewijzigd door JT op 20-12-2017 13:31 ]

[Rukapul]

Señor Sjon schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:29:
Maar je hebt een leven voor en een leven na kinderen...

Typisch iets meer ervoor dan erna gecorrigeerd voor kwaliteit van leven.

[supernova]

JT schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:29:
[...]

Hear hear. Wij doen echt ons best om onze dochter zo goed mogelijk te laten starten in haar leven, hebben diverse boeken die we lezen, staan open voor informatie van andere partijen. Beide de 30 jaar gepasseerd dus ook enige levenservaring. Maar het gaat soms gewoon erg moeilijk. Dat ligt 200% in ieder geval niet alleen aan ons. Sterker nog, in de literatuur is dit ook terug te vinden. Temperamentvolle kinderen zijn moeilijker in het begin en kosten meer energie en tijd. Hier hoor je alleen weinig over want veel mensen hoor je alleen over positieve dingen/als alles goed gaat. En de algemene tendens in gedachten van ouders met makkelijke kinderen is dat het niet aan het kind ligt maar aan hoe je er mee om gaat. Realiseren, laat staan waarderen, dat ze het hebben getroffen is er vaak niet bij.

Neemt niet weg dat we dolgelukkig met haar zijn en we hopen dat het ons is gegund er nog meer te krijgen Maar ik heb het, mede door de medische situatie van mijn vrouw, de afgelopen maanden echt een paar keer flink moeilijk gehad.

Je krijgt er helaas ook geen handleiding bij, je kan alleen maar je best doen. WIj zijn beide de 50 allang gepasseerd en ja onze dochter heeft oude ouders, Het zij zo.

Maar je kan niet meer dan je best doen om je kinderen op te voeden, ze bepalen toch wat ze zelf gaan doen en hoe ze zich gaan ontwikkelen gebeurt ook vanzelf. Je kan ze alleen waarden en normen bij brengen en hopen dat het goed komt.

[Vanoverdegrens]

@JT : Bingo!
En de reactie van @supernova hier 5 posts boven bevestigt me, dat ze(?) er (gelukkig) geen ervaring mee heeft. Jij kennelijk wel. Wens je veel sterkte en laat het je relatie niet verwoesten.

[supernova]

Vanoverdegrens schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:33:
@JT : Bingo!
En de reactie van @supernova hier 2 posts boven bevestigt me, dat ze(?) er (gelukkig) geen ervaring mee heeft. jij kennelijk wel. Wens je veel sterkte en laat het je relatie niet verwoesten.

Als je goed leest heb ik verder geen makkelijk kind. Maar daar ga ik niet verder over uit wijden.

[JT]

supernova schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:33:
[...]


Je krijgt er helaas ook geen handleiding bij, je kan alleen maar je best doen. WIj zijn beide de 50 allang gepasseerd en ja onze dochter heeft oude ouders, Het zij zo.

Maar je kan niet meer dan je best doen om je kinderen op te voeden, ze bepalen toch wat ze zelf gaan doen en hoe ze zich gaan ontwikkelen gebeurt ook vanzelf. Je kan ze alleen waarden en normen bij brengen en hopen dat het goed komt.

Klopt, maar boeken als "Oei ik groei" en dergelijke verschaffen wel helder inzicht! Elk kind is anders maar bepaalde stappen nemen ze allemaal in ongeveer dezelfde periodes. Dergelijke literatuur kan dan erg goed helpen.

Vanoverdegrens schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:33:
@JT : Bingo!
En de reactie van @supernova hier 5 posts boven bevestigt me, dat ze(?) er (gelukkig) geen ervaring mee heeft. Jij kennelijk wel. Wens je veel sterkte en laat het je relatie niet verwoesten.

Dank. Het "sterkte"-deel is gelukkig momenteel niet nodig maar het kost allemaal veel tijd en energie in onze specifieke situatie. Een tijdje geleden was dat potje bijna op maar inmiddels merken we wel dat ze iets ouder wordt. Met de relatie komt het wel goed, al is daar nu maar beperkt wat van over Maar ik denk dat veel ouders dat kennen

[zacht]

Tijd is een kwestie van afspraken maken met je partner. Het is vooral een verminderd gevoel van vrijheid. Aan de andere kant had ik ooit een hond voor ik een kind had, en dat was een veel grotere beperking van mijn vrijheid.
En wat betreft mijn kind, Huub Oosterhuis zei ooit iets over zijn kleinkind, volgens mij was het zoiets als: Ik had ook zonder jou gelukkig kunnen worden, maar nu niet meer.

[Anoniem: 279475]

Je zal idd moeten planne .
Ik werk horeca tijden en mijn vrouw in het bedrijfsleven 3 ploegen ik beb wel de luxe om nooit op maandag tot woensdsg te werken

Ik leef voor mijn kids en niet voor familie die zie ik al jaren niet meer en dat is prima zo.
Ze hebben wel contackt met opa/oma alleen voor leuke dingen

Het flink inleveren in vrijetijd maar ik zou het zo weer doen
Vader van 2 boys 2 en 4 jaar en in de zomer meld nummer 3 zich

[RM-rf]

com2,1ghz schreef op woensdag 20 december 2017 @ 10:56:

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen hiermee. Hoe combineren jullie als software ontwikkelaar(of niet) je dagelijkse bezigheden die je voorheen ook doet. Hoe delen jullie je tijd in?

de tijd dat mn kinderen net geboren waren ligt wel een behoorlijke tijd achter me...

maar toen mn eerste dochter geboren is, werkte ik als freelancer voor verschillende opdrachtgevers (die ook qua afstand erg ver vandaan waren)..
Voor mij betekende het wel een periode die ik als erg stressig en instabiel ervoer, uiteindelijk erin resulterend dat ik een vaste parttime baan aangenomen heb.


Niet dat ik ook zou zeggen dat je 'gelijk geen tijd zou hebben' met een pasgeboren kind, (integendeel zelfs)...
wat ik echter wel als behoorlijk lastig ervoer dat je op dat moment duidelijk minder 'heer van je eigen tijdsplanning' bent en je veel sterker je tijden om te kunnen werken moet inplannen tussen-in andere prioriteiten (waarbij het veelal ongemerkt zo gebeurt dat je werk een veel minder hoge prioriteit heeft, al kan dat deels ook emotionele gronden hebben).

Overigens denk ik ook niet dat je deze ervaring kunt 'veralgemeniseren'...
Iedereen kan hierbij zn eigen ervaringen hebben die best uiteen kunnen lopen, ook pasgeboren kinderen kunnen qua gedrag enorm uiteen lopen (zo heb ik bij beide dochters nooit de cliche-verhalen beleefd van geen slaap of midden in de nacht opstaan).


Ik vermoed echter wel dat ook anderen dat gevoel zullen bevestigen dat je 'tijdsplanning' in gezinsverband en bij thuiswerk sterk veranderd als er een pasgeboren kind is, en je prioriteiten sterk verschuiven.

[Paul1987]

3xR: Rust, Reinheid en Regelmaat. Lees daar maar eens wat over. Dit zorgt bij ons voor erg veel rust bij beide ouders. Kind gelukkig, ouders gelukkig zo simpel is het.

De behoeftes van je kind zijn aan het begin zeker niet complex, de complexiteit groeit mee met de ontwikkeling van je kind. Probeer vooral zo te vaderen/moederen als dat bij jou past. Alle welgemeende tips die je krijgt zijn niet altijd even waardevol. Alleen jullie kennen je kind straks.

Ik ben zelf eerder dit jaar vader geworden. Dus ik ken alleen nog de luier en 100% afhankelijkheid fase.
Maar ik kan niet zeggen dat ik weinig tijd heb om eigen dingen te doen. Ja ik ben een stuk drukker dan voor de geboorte van ons kind. Maar wij proberen een evenredig aandeel in de (op)voeding te hebben en dat betekend dus ook even veel tijd besteden aan de (op)voeding. Daarnaast hebben wij altijd een leven/laten leven relatie gehad. Dus geen toestemming vragen om iets te gaan doen met vrienden/vriendinnen maar op het moment dat er niets op de digitale kalender staat dan kun je die tijd gebruiken om iets leuks te doen.

Plannen is jullie grootste vriend vanaf de geboorte van jullie kind. ;-)

[mydogisgone]

Ik denk dat ik het juist heerlijk zou vinden als het mij en mijn vriendin gegund wordt om een kleine te mogen krijgen. Kan echt uitkijken naar de momenten samen met een kleine.
Maar zover is het helaas nog niet.

[maurice_l]

Lethalis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 12:25:
[...]

En ik kan het wel vergeten om langere tijd met iets voor mezelf bezig te zijn. Geen privé programmeerprojecten die altijd langer duurden dan verwacht, geen serveronderhoud van eigen servers, niet even het netwerk in huis opnieuw aanleggen, of op je gemak 3 uur naar de sportschool gaan, proberen een nummer te leren op de gitaar, een goed boek lezen, de schuur opruimen en opnieuw indelen, een boom uit de tuin verwijderen enzovoorts.

Het lukt gewoon niet meer iets te doen dat urenlang mijn volledige aandacht nodig heeft.

Ik heb mezelf in een lastige situatie gemanoeuvreerd. Het blijft gewoon wachten dat ze ouder wordt en zelfstandiger.

Dit komt op mij toch wel als enorm negatief over. Als je niet kan (leren) accepteren dat niet alles bij het oude kan blijven dan blijf je in een negatieve spiraal zitten. Ik weet dat iedereen hier anders mee omgaat, maar misschien kan je er wat mee.

Naar mijn idee heb je met één kind van 2 zeeën van tijd. Ik heb er drie en mijn partner werkt ook onregelmatig en in het weekend. Ik vind het juist heerlijk dat als ze eenmaal liggen ik het huis voor mezelf heb. En ja, ze worden nog wel eens wakker s' avonds, maar dat hoort er gewoon bij.

Als ze vervolgens een weekend niet hoeft te werken genieten we meer van leuke dingen samen en met het gezin doen

[Vanoverdegrens]

Paul1987 schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:46:
3xR: Rust, Reinheid en Regelmaat. Lees daar maar eens wat over. Dit zorgt bij ons voor erg veel rust bij beide ouders. Kind gelukkig, ouders gelukkig zo simpel is het.

Ok, ik heb dus zo'n 17 jaar meer/langer ervaring dan jij.
Ken uiteraard dit soort boeken/begrippen, en eveneens de beroepsgroep die er heilig in gelooft. (in die beroepsgroep geloof ik allang niet meer)
Bij veel mensen/kinderen functioneert het zo, bij een kleine groep helaas niet. En dan beland je eventueel in situaties, waarin "ik heb ook geen makkelijk kind" de lading totaal niet meer dekt. Gewoon gelukkig zijn als je dat lot niet treft, maar niet gaan beleren dat zulks "maakbaar" is, please.

[djiedjee]

Zomaar weggaan en een reisbedje meenemen gaat prima als kinderen heel klein zijn.
Als ze een paar jaar oud zijn wordt dat wel lastig.

Als je zelf merkt dat regelmaat en voldoende slaap je kinderen rustiger en blijer maakt, ga je zelf snel andere keuzes maken...


Enne: amen

supernova schreef op woensdag 20 december 2017 @ 12:59:
Vond het allemaal wel mee vallen. We konden weg wanneer we wilden. Beide werkten full time en de kleine was toen altijd bij de familie.. Ze had er ook geen problemen mee om ergens anders te slapen, we namen haar overal mee naar toe en zorgde er wel voor dat we een camping bedje bij ons hadden.

Wel is het zo dat je geen kind neem, maar je heb geluk dat je een kind kan krijgen.

[JT]

Vanoverdegrens schreef op woensdag 20 december 2017 @ 14:01:
[...]


Ok, ik heb dus zo'n 17 jaar meer/langer ervaring dan jij.
Ken uiteraard dit soort boeken, en eveneens de beroepsgroep die er heilig in gelooft. (in die beroepsgroep geloof ik allang niet meer)
Bij veel mensen/kinderen functioneert het zo, bij een kleine groep helaas niet. En dan beland je eventueel in situaties, waarin "ik heb ook geen makkelijk kind" de lading totaal niet meer dekt. Gewoon gelukkig zijn als je dat lot niet treft, maar niet gaan beleren dat zulks "maakbaar" is, please.

Nou ja, het is allicht het proberen waard De TS heeft z'n kind nog niet, die komt straks in een fase waarin je je kind moet leren lezen en moet uitproberen wat werkt. Dan kun je dit proberen. Je moet je er alleen niet krampachtig aan vastklampen; als het niet werkt dan werkt het niet. Onze kleine is ook een lange periode zeer onregelmatig geweest, wat we ook probeerden. Inmiddels lijkt dat wat bij te trekken.

[Jaapoes]

maurice_l schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:57:
[...]
Dit komt op mij toch wel als enorm negatief over. Als je niet kan (leren) accepteren dat niet alles bij het oude kan blijven dan blijf je in een negatieve spiraal zitten. Ik weet dat iedereen hier anders mee omgaat, maar misschien kan je er wat mee.

Mee eens. Ik had in het begin ook moeite met aanpassen naar een situatie waarin ik niet meer altijd kan doen waar ik zin in heb. Tot ik me realiseerde dat ik er daardoor ook tegen bleef 'vechten'. Vanaf het moment dat ik me heb overgegeven aan de nieuwe werkelijkheid voelt het allemaal heel anders. Je kunt in mijn optiek ook niet aan kinderen beginnen en verwachten dat alles hetzelfde blijft..

[XLord]

maurice_l schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:57:
[...]


Dit komt op mij toch wel als enorm negatief over. Als je niet kan (leren) accepteren dat niet alles bij het oude kan blijven dan blijf je in een negatieve spiraal zitten. Ik weet dat iedereen hier anders mee omgaat, maar misschien kan je er wat mee.

Naar mijn idee heb je met één kind van 2 zeeën van tijd. Ik heb er drie en mijn partner werkt ook onregelmatig en in het weekend. Ik vind het juist heerlijk dat als ze eenmaal liggen ik het huis voor mezelf heb. En ja, ze worden nog wel eens wakker s' avonds, maar dat hoort er gewoon bij.

Als ze vervolgens een weekend niet hoeft te werken genieten we meer van leuke dingen samen en met het gezin doen

helemaal mee eens!
Ik heb zelf een zoontje van bijna 2 en een vrouw die in de thuiszorg werkt dus onregelmatig diensten en in het weekendwerken. Als m'n vrouw overdag in het weekend werkt ben ik blij als het maandag is zodat ik wat kan uitrusten op werk (zo'n kleine vraagt een hoop energie ), maar als ze avonddiensten heeft dan is het van 7 tot 11 gamen. Er zit wel eens een avond tussen dat hij wakker wordt, maar dat gebeurt zo weinig dat ik over het algemeen nog meer dan genoeg uren kan gamen.
We houden dan ook wel erg vast aan onze ritmes, maar dit heeft voor ons allemaal alleen maar rust gegeven (wat in het begin wel anders was voor we dat door hadden).

[Teejoow]

Mijn zoon is in november 1 geworden.

Een van de eerste reacties in dit topic gaf aan dat de spontaniteit er helemaal uit is met een kind. Kan ik 100% onderschrijven. Er moet gewoon altijd iemand achterblijven om voor de kleine te zorgen. Dat is dan meestal je partner, soms ook familie en kennissen. Zelf laat ik mijn zoon niet zomaar ergens achter, anderen zijn hier makkelijker in.

De laatste keer dat ik uit eten was met mijn vriendin was maanden geleden, een bioscoop bezoekje moet ik nog verder voor terug (Rogue One, vorig jaar kerst?). Avondje voetbal kijken met een vriend? Eerst ff checken je vriendin dan ook niet weg is. Vrienden die bij je komen eten? Zolang ze maar accepteren dat zoonlief er ook is en totdat hij op bed ligt je erg veel tijd aan hem moet besteden.

In het begin was het slapen nog wel een drama maar tegenwoordig ligt hij er ergens tussen 8 en 9 wel in. Dan heb je de rest van de avond weer voor jezelf en dat is na die eerste maanden heerlijk. Je leert het weer waarderen dat je even niks om handen hebt. Maar ga dan niet iets doen wat je niet ogenblikkelijk weer kan laten vallen want ze worden nog wel eens wakker. Beetje onhandig als je dan net je halve netwerk infra heb losgetrokken of een potje League of Legends bent gestart.

Naarmate hij ouder wordt, is hij wel steeds meer aanwezig als ie wakker is. Een baby van een maand oud kan je in de box leggen en even niet naar omkijken. Doe dat met een kind van een jaar en je hele huisraad ligt binnen 5 minuten over de vloer verspreid. En alles op en rondom je TV meubel is echt super aantrekkelijk om aan te zitten. De WiiU is al meermaals op de grond gekletterd.

Ik heb persoonlijk vrij gemakkelijk afstand van kunnen doen van mijn vrijheden. Ik ging voorheen al niet veel uit. Ik mis het wel om even gemakkelijk een avond bij vrienden langs te kunnen maar het heeft m.i. geen zin om erover te zeuren. Mijn zoon is er nu; je kan hem moeilijk weer inleveren. En naarmate hij ouder wordt begin ik het steeds leuker te vinden.

[theHoff]

Paul1987 schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:46:
3xR: Rust, Reinheid en Regelmaat. Lees daar maar eens wat over.

De meeste horror verhalen heb ik juist gehoord van de mensen die keihard probeerden vast te houden aan de Regelmaat. Als richtlijn misschien, maar zodra het een wet van Meden en Perzen wordt dan ontstaan vaak problemen.
Ik blijf het allemaal sowieso een lastig gesprek vinden. Gaat het slecht, dan ligt het volgende de ouders aan de lastige kinderen/fase/periode etc. Gaat het goed, dan heb je gewoon makkelijke kinderen. Zodra je iemand probeert te helpen voelen ze zich al gauw aangevallen en zeg je niks dan is er afgunst dat jij het zo "makkelijk" hebt.

Er zijn vele boeken, er zijn vele methodes maar er is maar 1 kind van jou. Dat is een onbeschreven boek en als je geluk hebt mag jij daar vele mooie regeltjes en verhalen inschrijven. Pas op dat je het al niet vol schrijft met verwachtingen en verhalen van wat je om je heen hoort. Doe het samen, praat met elkaar, luister naar elkaar en accepteer je gevoelens over het geheel, ook als het geen roze wolk is (wat op heel veel manieren kan). Geniet. Accepteer dat je je tijd anders besteedt. Geniet ook van de momenten die je wel voor jezelf hebt.

[ixl85]

com2,1ghz schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:29:
Nou dit zijn de reacties die mijn gedachtes hierover bevestigen. Zo zou het een einde van mn leven zijn na het trouwen en ik zou inmiddels dood moeten zijn omdat ik motor rij

Ik kan me wel vinden in het idee dat er weer nieuwe behoeftes en interesses intstaan. Zelf hou ik er niet van om alles strak te plannen in de agenda. Zo ken ik mensen waar je ruim 2 maanden van te voren een afspraak moet inplannen als je een keertje wat met ze wilt drinken. En die hebben nog niet eens kinderen

Denk dat luiheid ook een rol speelt. Zo houdt de ene van bankhangen terwijl de ander het een moment vind om te gaan sporten.

Ahahha.
Ja, leuk man. Wacht maar. Daar kom je wel op terug. “Lui”…
Vriend/collega hebben hetzelfde gedaan. Niet de 3 R’en voor hun baby, Baby overal mee naar toe. Geen ritme, hip zijn, restaurantje, kind slapen in de auto, op een bank, niet in bed, etc. Na 1.5 jaar sliep de baby nog steeds in hun bed en hadden ze een slaapcoach nodig. Kerel sliep 3 uur per nacht. Drama, sussen met borstvoeding. Alles. Wil je een rustig relax kind, dan is de basis; Rust, Regelmaat en Reinheid. Als je dat wilt geven (dikke tip van mij, doe dat), dan moet je zelf ook zo leven.

Ik wil spontaan wel wat dingen doen, maar heb een dochter (13 maanden) en een herdershond (4 jaar), een vriendin, werk, hobby’s, vrienden en gezamenlijke vrienden met m’n vriendin (en wil soms ‘—niks—‘). Daarnaast werkt m’n vriendin onregelmatig en soms in het weekeind.

Na een dag werken (laat thuis, 2x in de week sporten na werk (is al 1 keer minder dan vroeger) + files) ben je kapot. Dan die kleine nog. Uitslapen hoort tot het verleden. Ook op je vrije dag.
Wil je zuipen, het laat maken en slaap je thuis? Jammer. De dag erop moet er staan. De kleine is wakker en schijt de hele zooi onder. Ow, wilde je lekker wandelen? Nope, ze moet in bad. De hele rompert, slaapzak, alles zit onder de shit, want de tandjes komen door. Ondertussen een was draaien. Kind uit bad, eten. Stukjes leren eten (kost tijd, moeite en stress “Verslikt ze zich?!!!?!), daarna spelen. Kleine alleen laten? Nope. Straks trekt ze iets van de tafel, kuipt ze naar de waterbak van de hond, ligt ze voor de deur waar ik doorheen ben gegaan. Dit, en dan de hele dag. Ook op zondag. Je aandacht is er 24/7 bij.

M’n vriendin en ik houden beiden van onze eigen tijd. Dat moet dus ingepland worden. Zie het als een strategie game.
Je hebt een een X aantal units te besteden (tijd). Maar je hebt te veel plekken waar je ze kwijt kan (activiteiten).
Wat geef je op om je leven te laten verlopen zoals je dat wilt? Het heeft mij minimaal 6 maanden gekost om daar echt vrede mee te sluiten en ik er gewend aan was. En dat is ok. Gelukkig had m’n vriendin hetzelfde en waren we niet bang om het te zeggen.

Als je bij een maat blijft slapen (wat bij ons normaal is), heb je een avond plezier, kan je uitslapen, maar mis je je dochter en vrouw.
Wil je weg met je vrouw, moet je een oppas hebben, of je kind wegbrengen.
Wil je zelf iets doen, moet je vrouw op de kleine passen.
Wil je vrouw iets doen, moet jij er zijn.
Wil je niks doen. Pech.
Wil je je kind zien, jammer voor de rest (behalve vrouw).

Heb ik m’n dochter, of is ze wakker, dan nodig ik (of ga ik naar mensen) met een kind. Die snappen de situatie, is makkelijk als er ooit iets in het water valt, etc.
Ligt de kleine op bed of kan ik alleen weg, dan zorg ik dat ik naar mensen ga zonder kind of waar de kiddo ook van op bed ligt.

Verder heb ik geen idee waar dit verhaal naar toe gaat. Behalve dat je leven op de kop zal staan. Verwacht niet dat er niks gaat veranderen en hou je voorlopige conclusies bij je.


Ps, ik heb een schat van een dochter welke om 19:30 naar bed gaat en om 08:00/08:30 wakker wordt. Een ware zegen. Ze is makkelijk in de omgang, altijd vrolijk en vindt alles leuk. Dat had ook nog eens anders uitvallen. Just saying. Ik type dit wel met een smile en denk vaak “wat deed ik vroeger als ik dacht dat ik “Geen tijd had””. Ik zou niet meer terug willen, maar een 2e hoeft ook nog even niet. Succes in elk geval!

@poster hierboven, ben het met je eens. RRR is geen heilig middel, maar een goede basis.
Regelmaat hoeft niet een tijdschema te zijn op de minute. Maar een ritueel voor het slapen (ongeacht de tijd), etc.

[Tommie12]

biglia schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:20:
Het voordeel is wel dat je partner minder zin zal hebben in seks. Dus die tijd kan je nu gebruiken voor iets anders.

Voila, altijd alles positief bekijken.
Je hebt ineens ook excuses om die rotklussen wat te laten liggen.
Je kan die achterlijk vervelende vrienden die je iedere keer zat voeren in de kroeg alleen laten drinken.
Als schoonmama belt, zeg je dat je net een pamper moet verversen en haak je in.
De badkamer poetsen kan volgende week ook nog.

Maar zorg dat je ballen niet ontploffen.

[ixl85]

Tommie12 schreef op woensdag 20 december 2017 @ 14:18:
[...]

Maar zorg dat je ballen niet ontploffen.

https://www.vrheads.com/b...ets-are-better-real-thing

Aliexpress voorziet daar in.

[Vanoverdegrens]

JT schreef op woensdag 20 december 2017 @ 14:03:
[...]

Nou ja, het is allicht het proberen waard De TS heeft z'n kind nog niet, die komt straks in een fase waarin je je kind moet leren lezen en moet uitproberen wat werkt. Dan kun je dit proberen. Je moet je er alleen niet krampachtig aan vastklampen; als het niet werkt dan werkt het niet. Onze kleine is ook een lange periode zeer onregelmatig geweest, wat we ook probeerden. Inmiddels lijkt dat wat bij te trekken.

Natuurlijk is het een prima uitgangspunt, dat bestrijd ik niet.
Maar soms merk je op een bepaald moment, dat je kind in vrijwel elke situatie anders reageert dan doorsnee. Nummer 2 van me is een schat van een knul, het totale tegendeel van z'n oudere broer.
De eerste paar jaren waren overigens de eenvoudigste. Vanaf de kleuterschool (3jr), waar ie alles begon te saboteren, ging het bergaf. En ik was er eigenlijk meteen bovenop om alle als juist bekendstaande mogelijkheden tot verbetering toe te passen. Ook snel externe hulp gezocht en in het proces betrokken. Heeft echter zeer beperkt tot niets geholpen. Sinds een half jaar heeft ie een vaste vriendin, en het gaat nu zo'n 3 maanden goed. Maar het blijft knagen: voor hoe lang ditmaal...
(iets anders dus dan onregelmatig slapen enzo, maar de TS wilde "horrorverhalen" lezen )

[Kalevandaal]

supernova schreef op woensdag 20 december 2017 @ 12:59:
Wel is het zo dat je geen kind neem, maar je heb geluk dat je een kind kan krijgen.

Met 3 kinderen, waarvan 2 op deze aarde kan ik dit bevestigen .

Verder hebben wij inderdaad RRR aangehouden, maar met gevoel voor het kind.
Probeer vooral waar het kind zich het beste bij voelt.
Onze kinderen zijn nu 3,5 en 2 jaar. @Señor Sjon kan ik hierbij bevestigen, als je met één kind op stap bent is het een eitje.
Maar ik zou nooit meer terug willen.

Zoals iemand mij ooit zei:
Als je op een boomstam over een ravijn loopt samen met je partner en de boomstam wil bezwijken, wil je nog wel met je partner discussiëren wie er springt.
Als je met je kind(eren) voor de keuze staat spring je meteen.

[JT]

Vanoverdegrens schreef op woensdag 20 december 2017 @ 14:23:
[...]


Natuurlijk is het een prima uitgangspunt, dat bestrijd ik niet.
Maar soms merk je op een bepaald moment, dat je kind in vrijwel elke situatie anders reageert dan doorsnee. Nummer 2 van me is een schat van een knul, het totale tegendeel van z'n oudere broer.
De eerste paar jaren waren overigens de eenvoudigste. Vanaf de kleuterschool (3jr), waar ie alles begon te saboteren, ging het bergaf. En ik was er eigenlijk meteen bovenop om alle als juist bekendstaande mogelijkheden tot verbetering toe te passen. Ook snel externe hulp gezocht en in het proces betrokken. Heeft echter zeer beperkt tot niets geholpen. Sinds een half jaar heeft ie een vaste vriendin, en het gaat nu zo'n 3 maanden goed. Maar het blijft knagen: voor hoe lang ditmaal...
(iets anders dus dan onregelmatig slapen enzo, maar de TS wilde "horrorverhalen" lezen )

Helemaal eens. RRR werkt bij onze dochter redelijk tussen sprongetjes. Maar in sprongetjes accepteert ze niks anders dan haar eigen wil op dat gebied Vandaag is het m'n vrouw al 2 keer gelukt om haar op haar eigen matrasje in slaap te laten vallen. Tijdens een sprongetje was het echter vaak al onmogelijk om haar weg te leggen als ze in slaap was gevallen, laat staan weg leggen als ze nog wakker was

sbruynis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 14:31:
[...]


Met 3 kinderen, waarvan 2 op deze aarde kan ik dit bevestigen .

Brrrr...ik snapte eerst wel dat een kind verliezen vreselijk is maar nu ik er een heb is dat "snappen" van een totaal andere orde. Ik hoop dat alles goed gaat met de andere 2 kinders!

[ Voor 12% gewijzigd door JT op 20-12-2017 14:34 ]

[NoTimeRemains]

Er wordt hier behoorlijk langs elkaar gesproken, grappig zo'n onderwerp waarop iedereen het anders doet en zijn hokje wilt beschermen.

Voor mij zijn RRR kaders maar absoluut geen harde regels. De dame gaat rond dezelfde tijden naar bed (middag en avond), eet rond dezelfde tijd, etc. Dat resulteert er in dat ze rond die tijd (soms een half uur eerder, soms een half uur later) zelf haar knuffel en slaapzak gaat pakken om dan met haar duimpje te wachten tot ik haar naar bed breng. Ze is 1,5... Het heeft in de begintijd maanden bloed, zweet en tranen gekost maar het levert mij ook behoorlijk wat op. Want na haar bedtijd (18:45-19:45) ben ik in principe 'vrij'.

Ik vond het boek "Buskruit met Muisjes", wat mij aangeraden werd door een collega, ook een hele goede hulp. Ik ken ondertussen al 10-12 stellen die met de richtlijnen uit het boek heel blij zijn.

Maar goed iedereen doet het anders, en dat zal allemaal ook wel werken. Maar voor mij en de kleine werkt het perfect.

Mss ook wel leuk, de serie Papadag (NPO3) is erg grappig.

[Firestorm]

Lethalis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 12:25:
[...]

Toch iets van 5 uur die ik nu niet heb. Het is inderdaad niet helemaal hetzelfde, maar beter dan niks

Bij mij is het ook nog eens zo dat mijn vriendin vaak in het weekend werkt, zodat onze dochter maar 2 dagen per week naar het KDV hoeft. Conclusie is alleen daardoor wel dat ik of op mijn werk zit, of alleen thuis met mijn dochter vaak (op mijn vrije vrijdag of in het weekend).

Dus ik kan helemaal nergens heen, tenzij ik haar simpelweg mee neem.

En ik kan het wel vergeten om langere tijd met iets voor mezelf bezig te zijn. Geen privé programmeerprojecten die altijd langer duurden dan verwacht, geen serveronderhoud van eigen servers, niet even het netwerk in huis opnieuw aanleggen, of op je gemak 3 uur naar de sportschool gaan, proberen een nummer te leren op de gitaar, een goed boek lezen, de schuur opruimen en opnieuw indelen, een boom uit de tuin verwijderen enzovoorts.

Het lukt gewoon niet meer iets te doen dat urenlang mijn volledige aandacht nodig heeft.

Begin ik er dan soms toch 's avonds aan na 9 uur als de kleine slaapt, dan wordt het altijd achterlijk laat (2 uur 's nachts) en veel dingen werken gewoon niet zo. Vaak ben ik dan ook nog moe 's avonds en maak ik veel fouten en heb ik er daardoor ook gewoon geen zin in. Ik wil overdag dingen voor mezelf doen in het weekend en op mijn vrije dag.

En dat lukt niet.

Maar ja. Opa en oma komen soms al doordeweeks langs om op te passen en die trekken het ook niet om dat vaker te doen. Dus houdt het ergens op.

Minder werken lukt ook niet, want er moeten rekeningen betaald worden.

Ik heb mezelf in een lastige situatie gemanoeuvreerd. Het blijft gewoon wachten dat ze ouder wordt en zelfstandiger.

Hier herken ik me volkomen in, mijn vrouw werkt ook op zaterdag en zorgt ervoor dat ik soms het idee heb alleen te wonen met 2 koters. Tijd samen moet echt op een planning staan lijkt het en zelfs dan is het maar de vraag of er niet iets tussen komt zoals een grieperig kind.

[Lethalis]

XLord schreef op woensdag 20 december 2017 @ 14:08:
[...]
helemaal mee eens!
Ik heb zelf een zoontje van bijna 2 en een vrouw die in de thuiszorg werkt dus onregelmatig diensten en in het weekendwerken. Als m'n vrouw overdag in het weekend werkt ben ik blij als het maandag is zodat ik wat kan uitrusten op werk (zo'n kleine vraagt een hoop energie ), maar als ze avonddiensten heeft dan is het van 7 tot 11 gamen. Er zit wel eens een avond tussen dat hij wakker wordt, maar dat gebeurt zo weinig dat ik over het algemeen nog meer dan genoeg uren kan gamen.
We houden dan ook wel erg vast aan onze ritmes, maar dit heeft voor ons allemaal alleen maar rust gegeven (wat in het begin wel anders was voor we dat door hadden).

Van 7 tot 11?

Wij mogen blij zijn als we om 6 uur thuis zijn (kan ook zomaar half 7 zijn), dan moeten we nog met alles beginnen. No way dat we dan om 7 uur met alles klaar zijn. Het duurt meestal tot 9 uur voordat er echt rust in de tent is en ik überhaupt de mogelijkheid heb om iets anders te doen.

PS
Over griep gesproken. Ik had tijdje terug voor deze week speciaal maandag en dinsdag vrij genomen, zodat ik een paar dagen voor mezelf zou hebben (kind naar KDV en klaar). Well, think again. Vorige week begon de kleine over te geven en aan de diarree. Afgelopen weekend was ik aan de beurt. Daarna begon ze hoge koorts te krijgen en hoestbuien, dus mocht ze niet naar het KDV.

Dus ipv 2 dagen voor mezelf zat ik halfdood met een ziek kind thuis en een schoonmoeder op bezoek om te helpen. Fuck my life.

[ Voor 19% gewijzigd door Lethalis op 20-12-2017 15:08 ]

[5183]

Yucon schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:50:
[...]

Zeg zelf, dat is toch aardig wat.

_{Je bent nog vergeten dat je ineens 5x per jaar griep hebt.}

Ik zit nu zelf als een dood vogeltje achter het toetsenbord, die heb ik geprobeerd te negeren

Maar natuurlijk krijg je er ook heel veel voor terug. Als de kleine ligt te slapen en je komt ze nog even toedekken of als ze je spontaan een kus geven, dan ben je toch helemaal blij en alles vergeten

[5183]

Paul1987 schreef op woensdag 20 december 2017 @ 13:46:
3xR: Rust, Reinheid en Regelmaat. Lees daar maar eens wat over. Dit zorgt bij ons voor erg veel rust bij beide ouders. Kind gelukkig, ouders gelukkig zo simpel is het.

Op een gegeven moment worden het de 4 P's:
Patat
Pizza
Pannenkoeken
Poffertjes



Serieuze note, wij hebben ook altijd zoveel mogelijk RR (Reinheid is in 2017 toch vanzelfsprekend?) aangehouden. Ken kinderen in de omgeving waar dat anders is, en hoewel dat niet per definitie fout loopt zie ik bij de kinderen die RR krijgen toch wel een prettiger kind. En ja, elk kind is op zijn tijd vervelend. Dat hoort er ook bij en is niet erg.

---

Lethalis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:58:
[...]
Dus ik roei met de riemen die ik heb en doe mijn best om toch een leuke papa voor haar te zijn, maar fuck wat ben ik blij als ik weer meer tijd voor mezelf zou krijgen en ze eindelijk wat ouder is

Ik knip even een stukje weg. Maar ik vind je post wel zorgelijk. Voor mijn gevoel zit je nogal op je IK gefocussed, en dat komt heus niet terug als ze 4 of 8 zijn. Misschien wordt het tijd om dat IK wat los te gaan laten en te stoppen met allerlei toekomst situaties in te vullen die alles behalve zeker zijn?

[Frido]

Leuk dit topic en al die reacties!

Wat je geeft, krijg je (vroeg of soms laat) weer terug. Als je net in je warme bedje ligt en blij bent dát je eindelijk ligt... begint de kleine (weer) te huilen! Heb jij weer een kans om je kind te laten zien dat je van hem/haar houdt en om je wederhelft te laten zien dat ze er niet alleen voor staat. 't Is maar net hoe je het bekijkt.

Zelf heb ik er 7 (5 meiden, 2 jongens) en ik geniet er enorm van, ook al is het lang niet altijd 'n makkie. Ik kan beamen dat het noodzakelijk is om de IK los te laten, nog steeds ook als ze 13 zijn dat blijft voor mij (voorlopig nog) een leerschool. Dat is het mooie van kinderen: ze voeden jou net zo hard op.

Wat de RRR betreft zou ik je graag een tip willen geven: eet met elkaar (tenminste één maaltijd per dag) gezellig aan tafel en zorg voor gezond eten (dan zijn die 4p's op z'n tijd niet zo erg en des te lekkerder). Haha, maar eerst natuurlijk lekker de borst/fles voor die kleine! Gezond Boeren Verstand voorop!

[Accountant]

Ik ervaar de pieken en dalen wat intenser dan het leven zonder kinderen.

Het zet de relatie met mijn vrouw ook vaker onder druk. Maar dat mag ik van mijn vrouw dan weer niet afschuiven op de kinderen maar zo ervaar ik het wel. Veel van onze discussies zijn het gevolg van de kinderen of een afwijkende visie op opvoeden.

Dan heb je de omgang met de kinderen soms heb ik het idee amateur psycholoog te zijn je moet praten als brugman om iets gedaan te krijgen(vul maar in naar wens opruimen, in bed gaan, ruzie stoppen, huilbui stoppen). En sinds de 2e er is fungeer ik naast psycholoog ook nog eens als politieagent of zwaar bewapenend seal team om de vrede te moeten bewaren.

Als vader ben ik de kleine dingen wel gaan waarderen. Het opbouwen van een vertrouwensband, het samen lachen en de kleine eigenaardigheden ontdekken van je kind vergoeden veel. Het hebben van een kind maakt je als mens wel completer denk ik.

Ik moet bekennen dat ik blij ben dat ik 36 tot 40u moet werken dat is echt een rust punt voor mij. Ontbijten elke dag samen en om 17u eten we weer gezamenlijk het avondeten vervolgens "spelen" we nog 2u samen. En ik ben blij als het weer buiten weer beter is zodat we weer meer naar buiten kunnen. Huis is non stop een bende in de koudere maanden.

Maar om je vraag kort te beantwoorden. Ja je zult voldoende horror uren/dagen beleven met je kind maar daar zullen ook voldoende mooie momenten tegenover staan. Aan jou de taak als vader er iets moois van te maken en je eigen weg in te vinden!

[Falcon]

Je dacht minder horrorverhalen te gaan krijgen toen je dit topic ging openen?

[Señor Sjon]

Lethalis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 15:02:
[...]

Van 7 tot 11?

Wij mogen blij zijn als we om 6 uur thuis zijn (kan ook zomaar half 7 zijn), dan moeten we nog met alles beginnen. No way dat we dan om 7 uur met alles klaar zijn. Het duurt meestal tot 9 uur voordat er echt rust in de tent is en ik überhaupt de mogelijkheid heb om iets anders te doen.

PS
Over griep gesproken. Ik had tijdje terug voor deze week speciaal maandag en dinsdag vrij genomen, zodat ik een paar dagen voor mezelf zou hebben (kind naar KDV en klaar). Well, think again. Vorige week begon de kleine over te geven en aan de diarree. Afgelopen weekend was ik aan de beurt. Daarna begon ze hoge koorts te krijgen en hoestbuien, dus mocht ze niet naar het KDV.

Dus ipv 2 dagen voor mezelf zat ik halfdood met een ziek kind thuis en een schoonmoeder op bezoek om te helpen. Fuck my life.

Klinkt bekend. Vooral iets plannen en het in duigen zien vallen.

Kijk anders eens hier: Hoe omgaan met tegenvallend vaderschap

[djiedjee]

Voor mij als nerd kan ik wat ik thuis geleerd heb regelmatig toepassen op het werk

Accountant schreef op woensdag 20 december 2017 @ 15:40:
de omgang met de kinderen soms heb ik het idee amateur psycholoog te zijn je moet praten als brugman om iets gedaan te krijgen(vul maar in naar wens opruimen, in bed gaan, ruzie stoppen, huilbui stoppen). En sinds de 2e er is fungeer ik naast psycholoog ook nog eens als politieagent of zwaar bewapenend seal team om de vrede te moeten bewaren.
n!

[Lethalis]

5183 schreef op woensdag 20 december 2017 @ 15:17:
[...]
Ik knip even een stukje weg. Maar ik vind je post wel zorgelijk. Voor mijn gevoel zit je nogal op je IK gefocussed, en dat komt heus niet terug als ze 4 of 8 zijn. Misschien wordt het tijd om dat IK wat los te gaan laten en te stoppen met allerlei toekomst situaties in te vullen die alles behalve zeker zijn?

Momenteel heb ik het gevoel mezelf helemaal weg te cijferen, alsof ikzelf niets meer kan en mag doen.

Het erge is dat ik hiervoor ook hulp heb gezocht, maar dat zelfs de psycholoog zegt "ja dat zijn de tropenjaren, succes ermee".

Ik dacht eerst dat het misschien aan mij lag, onder andere omdat ik Asperger heb. Maar ik krijg in principe alleen maar te horen "dat het normaal is" en hoogstens dat ik het misschien iets heftiger beleef daardoor.

Zorgelijk zou inderdaad zijn als de situatie nooit zou verbeteren. Als ik nooit meer tijd voor mezelf zou krijgen. Maar daar wil ik nu nog even niet van uitgaan.

De ergste drempels van het vaderschap heb ik in ieder geval overleefd. Ik geef echt om mijn dochter, wil niet dat er iets met haar gebeurt. God, wat ben ik tijdens de zwangerschap bang geweest dat ik een hekel aan mijn eigen kind zou krijgen, maar dat is gelukkig niet gebeurd.

Maar ja. Niet iedereen is zo happy go lucky, heeft altijd al kids gewild, weet ik wat. Ik heb lang getwijfeld. Totdat de dag kwam dat ik bang werd er misschien spijt van te krijgen als ik er nooit aan zou beginnen.

En toen ging het snel... (beiden 30+)

Eerlijk is eerlijk, ik heb nooit gedacht "yes yes yes ik word papa". Verder dan "het lijkt me wel leuk" ben ik niet gekomen. Als ik zie hoe graag sommige mensen kinderen willen dan verbaast dat mij echt.

En ik heb nu na de eerste ook echt zo'n gevoel van "dit was het". Meer moeten er echt niet komen. Dat trek ik gewoon niet. Het is nog net niet dat ik er een knoop in laat leggen (soms denk ik daar serieus over na).

Dat klinkt allemaal erg negatief, maar het is wel de werkelijkheid.

Ik ben blij om dingen die anderen vanzelfsprekend vinden. Ik ben blij dat ik mijn eigen dochter überhaupt leuk vind. Fucked up, he?

Zal wel komen omdat de relatie met mijn eigen ouders helemaal niet goed was. Misschien dat je dan ook anders tegen kinderen aankijkt. Dat je zelf niet zo wil worden, terwijl je van jezelf weet dat je in veel opzichten als 2 druppels water op ze lijkt.

Maar goed. Ik kan nog wel een tijdje zo doorgaan. Het vaderschap heeft mijn leven in ieder geval behoorlijk omver gegooid. Ik heb zelfs met een burnout thuis gezeten tijdens de zwangerschap.

We mogen met zijn allen blij zijn dat het nog enigszins goed gekomen is. Dat ik weer werk, van mijn dochter hou, we allemaal nog bij elkaar zijn. Life goes on.

Een deel van mijn therapie is ook leren te waarderen wat je hebt. Blij zijn om wat er wél allemaal goed gaat. Dat blijft lastig. Veel mensen zouden dolgraag met mij willen ruilen en mijn first world problems. Zullen mij ongetwijfeld een enorme zeikerd vinden

Tsja. Dat vind ik ook Valt alleen niet mee om die knop om te zetten.

PS
Heeft de TS toch nog iets van een horrorverhaal