Horrorverhalen over tijd en het nemen van kinderen

[JT]

Lethalis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 16:07:
[...]

Momenteel heb ik het gevoel mezelf helemaal weg te cijferen, alsof ikzelf niets meer kan en mag doen.

Heb je alleen dat gevoel of ís er ook helemaal geen tijd meer voor jezelf? Ik heb een tijdje door een combinatie v van factoren hetzelfde gevoeld en vond dit erg zwaar, maar gelukkig is dat voldoende bijgetrokken.

[Muttley]

Even een tegengeluid. De 3 R's.... alsjeblieft niet in de zin van Rust, Reinheid en Regelmaat, dat werkt niet voor alle kinderen. Ik heb er zelf 2, inmiddels beide rond de 20 met allebei een vorm van ASS (ook wel bekend als PDD_NOS).

1e R: Regelmaat
Regelmaat hebben we alleen met slapen zoveel mogelijk toegepast (nu al jaren niet meer ;-) ).
Als je zelf al niet regelmatig bent en de maatschappij ook niet, hoe moet je dan kinderen laten wennen aan iets wat ze later niet meemaken en niet mee kunnen omgaan.

2e R: Rust.
Staat bij ons voor Rotherrie:
De oudste en ik zelf houden van zware heavy metal. De jongste van top40 werk en 3 stereosets (niet na 21:00 uur) geven een kakofonie..... gelukkig zijn de huizen niet gehorig en de buren veel weg.

3e R Reinheid.
Lees hier Rotzooi (er wordt geklust en ge-hobby-ed). Natuurlijk is het wel schoon, maar er slingert van alles rond. Kom niet in de verleiding om je afwas te steriliseren, zosls sommige verse ouders doen. Ze moeten ook weerstand opbouwen.

Kortom, ik heb een huisgezin dat niet in het ideale plaatje past en af en toe nog uitgebreid wordt met devriend van onze jongste, die een combi heeft van Asperger en ADHD (leuk, die hadden we nog niet).
Elk boek of handvat aangereikt door experts (standaard allemaal hokjesdenkend) werk niet of nauwelijks.

Is dat erg of een horror-verhaal?
Nee, beslist niet, het enige is dat anderen er minder goed mee om kunnen gaan dan wij zelf en dat het vreselijk vel tijd kost.
Hou je tijd over voor hobbies?
Ja, maar minder als eerst. Aan je servers klooien of een softwareprobleem oplossen kun je nog steeds doen, zeker als de koters in bed liggen, maar niet uren achter elkaar. Van sommige hobbies moet je afscheid nemen.
Is de geboorte van je kind het mooiste in je leven?
De geboorte zelf niet, maar is ook afhankelijk hoe het gegaan is. Het is wel worderlijk hoe het gebeurd. Daarna komen de mooi momenten.
Zijn kinderen een verrijking?
Geen idee, want ik zou niet weten hoe het leven zonder zou zijn geweest. Het heeft in ieder geval voor zeer grote veranderingen gezorgd, met hoogte en dieptepunten.
Heb je tips?
Gooi alle opvoedings en voorlichtingsboeken of video's op de brandstapel en gebruik je gezonde verstand. Intuitief ga je over het algemeen goed handelen. Blijf kritisch, maar zorg er wel voor dat jij en je partner op een lijn zitten qua opvoeding (nee bij de een is ook nee bij de ander), anders gaat je relatie beslist naar de knoppen.
Probeer 1x per maand samen iets te doen zonder je kinderen, maakt niet uit wat het is.
Laat ook niet alles achterwegeomdat je kinderen hebt, sporten kan ook nog steeds, alleen minder dan 4x per week.
En dan de meest belangrijke:
-laat anderen zich niet met jouw opvoeding bemoeien
-laat het allemaal op je afkomen ( als je alles vooruit weet, kun je met 10 cent de wereld rond), het loopt toch anders.

Welterusten voor als de baby geboren is en voor over 16 jaar :-D

[Lensent]

Vind het wel een grappig topic als je komend weekend vader kan worden.
Preparation much?

Anyway, het is allemaal kind afhankelijk.
Spontaniteit gaat idd verloren, maar je krijgt er een hoop mooie momenten voor terug.

De minder leuke kanten zijn ook echt niet leuk, en de leuke kanten/momenten zijn ook gelijk helemaal fantastisch.

Good luck!

[Lethalis]

JT schreef op woensdag 20 december 2017 @ 16:12:
[...]

Heb je alleen dat gevoel of ís er ook helemaal geen tijd meer voor jezelf? Ik heb een tijdje door een combinatie v van factoren hetzelfde gevoeld en vond dit erg zwaar, maar gelukkig is dat voldoende bijgetrokken.

Er is ook weinig tijd. Deels omdat ik ook uitgeput ben.

In principe zou ik 's avonds vanaf 9 uur iets voor mezelf kunnen doen. Als ik die tijd tot ongeveer 11 uur nuttig zou kunnen besteden, op een voor mij fijne manier waar ik van geniet, dan zou dat al kunnen helpen.

Maar als ik om 9 uur 's avonds dood op de bank neerplof en nergens meer zin in heb, tsja... dan blijft er niks over.

Overdag is er simpelweg geen tijd. Dan is het papadag of werkdag. Of eens in de 2 weken familiedag. Want vrouwlief wil ook samen leuke dingen doen dan, omdat we daar immers nooit tijd voor hebben.

Dus dat ene moment dat het zou kunnen, kan het ook niet

[JT]

Lethalis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 16:24:
[...]

Er is ook weinig tijd. Deels omdat ik ook uitgeput ben.

In principe zou ik 's avonds vanaf 9 uur iets voor mezelf kunnen doen. Als ik die tijd tot ongeveer 11 uur nuttig zou kunnen besteden, op een voor mij fijne manier waar ik van geniet, dan zou dat al kunnen helpen.

Maar als ik om 9 uur 's avonds dood op de bank neerplof en nergens meer zin in heb, tsja... dan blijft er niks over.

Overdag is er simpelweg geen tijd. Dan is het papadag of werkdag. Of eens in de 2 weken familiedag. Want vrouwlief wil ook samen leuke dingen doen dan, omdat we daar immers nooit tijd voor hebben.

Dus dat ene moment dat het zou kunnen, kan het ook niet

Hoeveel werken jij en je vrouw?

[Aristos]

Ik heb niet de hele thread gelezen, maar kan wel even kort mijn eigen ervaringen opschrijven.

Ik en mijn vrouw hebben allebei een 40+ uren werkweek (ondanks beide 1 vrije parttime dag). Wat wij gedaan hebben is 2 studentes gezocht, die onze zoon op de dagen dat hij op de creche is (2 dagen), ophaalt van de creche. Zij gaan dan met onze zoon naar huis en gaan voor ons koken. Wij kunnen tussen 1700-1900 thuiskomen. Dan meteen met de kleine spelen (nu 2 jaar), terwijl de studente kookt. Lekker quality-timen met de kleine. Als we allemaal thuis zijn, eten we met zijn vieren. De studente helpt dan ook met opruimen etc. Eén dag van de week blijven ze dan tot 23:00 en ga ik en mijn vrouw uiteten/sporten/film/wandelen/sauna/etc/etc.

Die 2 studentes zijn echt onze helden. Door hun inzet hebben we het afgelopen 2 jaar allemaal prima kunnen bolwerken. Het is even spannend om zomaar je kleine uit handen te geven, maar ze zijn allebei erg lief voor onze zoon. Het kost ook aardig wat geld, maar een gezond gezinsleven is onbetaaldbaar!

Oh ja, en als mijn vrouw weekenddienst heeft, ben ik niet te beroerd om de oppas 5 uur te laten komen, zodat ik in op de zaterdagochtend nog even lekker voor mezelf met vrienden kan sporten. Bizar dat je dan 35 euro uitgeeft voor een rondje wielrennen, maar ik heb het echt nodig. Dus tip, regel asap (wij na 1,5 maand) een pool aan oppassers, zodat je je leven kan terugkopen. Die kleine blijft echt wel slapen.

[ Voor 15% gewijzigd door Aristos op 20-12-2017 16:57 ]

[Muttley]

Aan Accountant:
buiten het feit dat je naar bed brengt en amateur psycholoog/sealsquad/politieagent/schoonmaker/puinruimer/huilbuistopper bent, ben je ook nog prive-chauffeur, (bijles-)leraar/speelmaatje/reparateur van speelgoed/klankbord/bank van lening of financier/ en noem nog maar vanalles
Oftewel alles samengevat in een woord: VADER.

Aan Lethalis:
Ik ken die gevoelens. Je hebt waarschijnlijk een psycholoog die zoals gewoonlijk te snel een conclusie trok. Had er ook last van en sommige van die gasten daar kun je beter de sloot mee dempen, dan hebben ze nog nut. Zoek een andere.
Het klinkt makkelijk, maar staar je niet blind op de mogelijke tijd die je zou willen en die je hebt. Je zult je hobbie moeten opdelen in kleine tijdsintervallen, tenzij dat fysiek niet mogelijk is, bijv omdat je spullen moet laten liggen omdat opruimen alleen al meer tijd kost en je per se de eetkamertafel nodig hebt.
Maar praat er ook met je partner over.

Aan jullie beiden:
Praat met jullie partners over jullie idee van opvoeden en probeer tot elkaar te komen. Trek een lijn, dat geeft voor het kind duidelijkheid en voor jullie een hoop stress minder. Geef ook aan dat je het gevoel hebt alles te moeten opofferen. Er zijn oplossingen, alleen moet je ze weten te vinden

[Lethalis]

JT schreef op woensdag 20 december 2017 @ 16:25:
[...]

Hoeveel werken jij en je vrouw?

Ik werk 36 uur per week (de ene week 40, de andere 32). Mijn vrouw officieel 28 uur, maar die besteedt veel meer tijd aan haar werk dan dat. Ze is als wijkverpleegkundige in de ouderenzorg verantwoordelijk voor een hoop zaken. Ook zijn haar dagen officieel geen 8 uur, maar korter waardoor ze alsnog 4 dagen op haar werk zit.

Meestal als zij klaar is met haar route, zit ze daarna nog een hele tijd dossiers bij te werken op een dag, met huisartsen en apothekers te bellen, enzovoorts. Zelfs 's avonds op de bank zit ze nog dingen voor haar werk te doen. Want via haar werk hebben ze zo'n mooi systeem waar medewerkers met elkaar kunnen chatten en als er tijdens de avonddienst iets misgaat... tsja, 10 keer raden wie ze dan benaderen. Juist. En als ze niet reageert, dan bellen ze wel.

Ook zijn we beiden een uur per dag onderweg (ik met de auto, zij met het OV). Met de fiets kan ze sneller zijn, maar sinds die voor de 3e keer gejat is dit jaar, heeft ze daar geen zin meer in.

[Anoniem: 669783]

*knip troll*

[ Voor 89% gewijzigd door Rukapul op 20-12-2017 20:46 ]

[President]

Lethalis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 16:07:
Heeft de TS toch nog iets van een horrorverhaal

Hier ook hoor! Ik zag mezelf altijd wel vader worden, maar een baby of kind in mijn leven zag ik niet zo voor mij..

Inmiddels een jaar vader... In het begin had ik de nodige frustraties als onze zoon weer ging huilen terwijl ik net wat voor mezelf wilde doen. Begreep en begrijp nu nog steeds erg goed dat sommige ouders hun kind iets aandoen zoals door elkaar schudden...

Ik was ook altijd veel tijd voor mezelf gewend, jaren alleen gewoond en kon tijdens het samenwonen erg genieten van een avondje voor mezelf. vrouw had gelukkig ook de nodige avonden werk in het weekend. Een avond achter de tv helemaal in huis is fantastisch, zodra mijn vrouw ook thuis is (al zit ze niet bij mij op de bank of is ze in een ander kamer) is het genot gevoel veel minder en heb ik weer behoefte aan een avond voor mezelf..

Nu met een baby is er geen President-tijd meer... Waardeloos, ik merk aan mezelf dat ik daardoor echt met veel frustraties blijf rondlopen die normaal verdwenen als ik alleen was. Ook was ik altijd om 6 uur klaar wakker sn kon ik lekker im bed laptoppen, sinds ik een kind heb is het elke dag vroeg wakker.. bah!

En zoals al gezegd: geen spontaniteit meer. Naar de stad gaan zonder kind om te winkelen is zoveel beter zonder kind...

[Muttley]

President schreef op woensdag 20 december 2017 @ 17:05:
[...]

Inmiddels een jaar vader...
......
En zoals al gezegd: geen spontaniteit meer. Naar de stad gaan zonder kind om te winkelen is zoveel beter zonder kind...

Ik neem aan dat hij inmiddels kan zitten. Wij hadden een goede rugdrager gekocht en konden zo de stad in zonder gedoe met kinderwagen/buggy. Compleet je handen vrij en het kind ziet meer, kan nergens aanzitten en vermaakt zich meestal wel met aandacht van voorbijgangers (want het zit op ooghoogte) of valt in slaap door de beweging.

[CeesKees]

com2,1ghz schreef op woensdag 20 december 2017 @ 10:56:
Hey mede tweakers,

Zoals menig anderen komt er binnenkort bij mij een kleine in huis. Zou binnen nu en dit weekend moeten gebeuren. De reden dat ik dit topic open is vanwege alle horror verhalen die ik hoor van mensen in mijn omgeving zoals collega's.
Ze claimen nooit meer tijd te hebben voor iets en nergens meer aan toe komen. Echter blijf ik dat heel sterk vinden. Ik snap dat je niet ieder moment de deur uit kan gaan om bijvoorbeeld naar de film te gaan, maar laten we nou eerlijk zijn, hoe vaak deed je dat voorheen?

Als softwareontwikkelaar zou het voor mij dus verleden tijd zijn om aan mijn ontwikkelingen te werken en mijn ideéen om te gaan freelancen in het water vallen.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen hiermee. Hoe combineren jullie als software ontwikkelaar(of niet) je dagelijkse bezigheden die je voorheen ook doet. Hoe delen jullie je tijd in?

Alle verhalen zijn waar. Vooral de negatieve.

[Anoniem: 669783]

CeesKees schreef op woensdag 20 december 2017 @ 17:20:
[...]


Alle verhalen zijn waar. Vooral de negatieve.

Altijd.

[Notna]

Ervanuitgaande dat je een ondersteunende partner en fanilie en vrienden hebt en je kinderen 'normaal' zijn: enorme overdreven horrorverhalen.

Heb je echter de pech dat je een kind c.q kinderen hebt dat/die ...extra aandacht nodig hebben kan het idd het einde zijn van je vrije tijd. Zeker als je geen vrienden of familie hebt die wil meehelpen in hier en daar eens een dagje opletten.

Ik heb 3 kinderen (8/6/4) waarvan de middelste een IQ heeft van 54, een Taal Ontwikkelings Stoornis (TOS) en autisme heeft en de jongste ook een lichte vorm van autisme heeft en een TOS én familie c.q vrienden die nooit willen assisteren. Dat nekt je echt.

Nu begint het pas iets beter te worden maar dat heeft helaas wel blijfende gevolgen (gebroken huwelijk, depressie, altijd vermoeid etc.).
Ik ben er van overtuigd dat als we meer steun hadden gehad van onze directe omgeving dat het een stuk positiever was geweest voor ons. Helaas is dat niet het geval.

Conclusie: 1 normaal kind met een ondersteunende omgeving is easy peasy lemon squeezy. En als je dan een kind hebt dat goed slaapt en eet kan je die bijna overal wel mee naar toe nemen. Maar de spontaniteit is er wel af hoor in de eerste jaren (en snel de deur uitgaan ook ) Als je de pech hebt dat dit niet op gaat kan het heel lastig zijn.

Gefeliciteerd in ieder geval alvast

[ Voor 7% gewijzigd door Notna op 20-12-2017 19:14 ]

[Lethalis]

Notna schreef op woensdag 20 december 2017 @ 19:11:
Conclusie: 1 normaal kind met een ondersteunende omgeving is easy peasy lemon squeezy.

Maar ja, wat is normaal?

Sommige dingen komen namelijk heel vaak voor. Die van ons had reflux bijvoorbeeld. Dat waren een hoop slechte nachten en onrustige dagen voordat ze eindelijk ranitidine kreeg.

En enorme eczeem. Kind de hele dag aan het krabben en huilen.

Blijkt uiteindelijk dat ze koemelkallergie heeft. Sinds ze Neocate krijgt, zijn de problemen weg.

Maar ja, dit komt dus vaak voor. Ben je er niet op tijd bij, dan ga je door een hel terwijl dat niet nodig is.

Dat heeft ons wel wat maanden gekost in het begin voordat we eindelijk bij de kinderarts terechtkwamen in het ziekenhuis etc.

Maar ja, nu ze dus bijna 2 is kon ze natuurlijk wel over op alternatieven zoals Soja. Well think again. Daar is ze dus ook allergisch voor.

Op een dag moesten we ook met spoed naar ziekenhuis... Bleek dat ze ook pinda allergie heeft.

Ach ja. Wist je dat inmiddels 3% van de kinderen een pinda allergie heeft? Bizar veel.

[mugenmarco]

Je kan zoveel tijd vrij maken als je zelf wilt, zolang je de oppas maar kan betalen

Nee maar even zonder gein, spontane (last minute) dingen zijn verleden tijd maar je kan wel dingen plannen alleen dan dagen/weken vooruit.

Het enige horrorverhaal die ik tevens kan bevestigen: crybabies, de 1 huilt niet vaak en de ander huilt elke nacht en houd je wakker. Trust me, elke nacht een poosje wakker liggen wil je niet.

[Notna]

Lethalis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 19:31:
[...]

Maar ja, wat is normaal?

Sommige dingen komen namelijk heel vaak voor. Die van ons had reflux bijvoorbeeld. Dat waren een hoop slechte nachten en onrustige dagen voordat ze eindelijk ranitidine kreeg.

En enorme eczeem. Kind de hele dag aan het krabben en huilen.

Blijkt uiteindelijk dat ze koemelkallergie heeft. Sinds ze Neocate krijgt, zijn de problemen weg.

Maar ja, dit komt dus vaak voor. Ben je er niet op tijd bij, dan ga je door een hel terwijl dat niet nodig is.

Dat heeft ons wel wat maanden gekost in het begin voordat we eindelijk bij de kinderarts terechtkwamen in het ziekenhuis etc.

Maar ja, nu ze dus bijna 2 is kon ze natuurlijk wel over op alternatieven zoals Soja. Well think again. Daar is ze dus ook allergisch voor.

Op een dag moesten we ook met spoed naar ziekenhuis... Bleek dat ze ook pinda allergie heeft.

Ach ja. Wist je dat inmiddels 3% van de kinderen een pinda allergie heeft? Bizar veel.

Normaal is hetgene waar niets mee mis is. Een melk allergie valt daar dus niet onder. Echter zijn er natuurlijk een hele hoop tinten grijs om te defineren hoe (ab)normaal iets is. In vergelijking met mensen die kinderen hebben met een meervoudige handicap heb ik het maar makkelijk

Toch denk ik dat >75% van de gevallen te 'doen' is met goede ondersteuning uit de directe omgeving.

P.a al gekeken naar geitenmelk, rijstmelk etc? Er zijn tegenwoordig best wat alternatieven beschikbaar (gelukkig)

Hier hebben de kinderen dan weer gelukkig 0 allergieën. Mijn vrouw had enorm last van eczeem, al sinds kinds af aan. Toen ze stopte met vlees eten was het binnen 4 weken compleet verdwenen....

[ Voor 9% gewijzigd door Notna op 20-12-2017 19:41 ]

[President]

Muttley schreef op woensdag 20 december 2017 @ 17:19:
[...]

Ik neem aan dat hij inmiddels kan zitten. Wij hadden een goede rugdrager gekocht en konden zo de stad in zonder gedoe met kinderwagen/buggy. Compleet je handen vrij en het kind ziet meer, kan nergens aanzitten en vermaakt zich meestal wel met aandacht van voorbijgangers (want het zit op ooghoogte) of valt in slaap door de beweging.

Tja, vrouwlief heeft verder ook geen last ervan. Maar ik blijf erbij dat het zonder kind toch rustiger is dsn met... Maar nogmaals: ik had jaren alleen gewoond voordat ik partner en later kind kreeg, waardoor ik erg gesteld was op alleen-tijd...

Desondanks is het toch de bedoeling dat er in 2019 nog een tweede komt :-)

[Kalevandaal]

Grappig hoe dit topic zich opsplitst in een ervaringtopic met allerlei soorten ellende.
Als ik TS was zou ik nu helemaal in een hoekje gaan zitten huilen
Maar in mijn ervaring zijn de kinderen zeker een toevoeging (we moeten ook de positieve dingen blijven melden)!
Tuurlijk veranderd het leven maar thuiskomen is heerlijk als die kleine naar je toe komt rennen: ‘pappa!!!!!!!!!!’

[ Voor 6% gewijzigd door Kalevandaal op 20-12-2017 19:50 ]

[JT]

Lethalis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 16:55:
[...]

Ik werk 36 uur per week (de ene week 40, de andere 32). Mijn vrouw officieel 28 uur, maar die besteedt veel meer tijd aan haar werk dan dat. Ze is als wijkverpleegkundige in de ouderenzorg verantwoordelijk voor een hoop zaken. Ook zijn haar dagen officieel geen 8 uur, maar korter waardoor ze alsnog 4 dagen op haar werk zit.

Meestal als zij klaar is met haar route, zit ze daarna nog een hele tijd dossiers bij te werken op een dag, met huisartsen en apothekers te bellen, enzovoorts. Zelfs 's avonds op de bank zit ze nog dingen voor haar werk te doen. Want via haar werk hebben ze zo'n mooi systeem waar medewerkers met elkaar kunnen chatten en als er tijdens de avonddienst iets misgaat... tsja, 10 keer raden wie ze dan benaderen. Juist. En als ze niet reageert, dan bellen ze wel.

Ook zijn we beiden een uur per dag onderweg (ik met de auto, zij met het OV). Met de fiets kan ze sneller zijn, maar sinds die voor de 3e keer gejat is dit jaar, heeft ze daar geen zin meer in.

Zou het geen optie zijn om iets minder te gaan werken? Stel dat jij 4 dagen in de week werkt, dan heb je elke week een dag dat je thuis bent. Natuurlijk gaat er aandacht naar de kleine maar daar tussenin kun je wat werkzaamheden doen die je dan op de andere dagen niet meer in de avond hoeft te doen. Je vrouw zou dat natuurlijk ook kunnen doen. Ik vind dat nogal wat, beide praktisch full time werken terwijl je een kleine hebt Dan hou je echt heel weinig tijd over.

[com2,1ghz]

sbruynis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 19:47:
Grappig hoe dit topic zich opsplitst in een ervaringtopic met allerlei soorten ellende.
Als ik TS was zou ik nu helemaal in een hoekje gaan zitten huilen
Maar in mijn ervaring zijn de kinderen zeker een toevoeging (we moeten ook de positieve dingen blijven melden)!
Tuurlijk veranderd het leven maar thuiskomen is heerlijk als die kleine naar je toe komt rennen: ‘pappa!!!!!!!!!!’

Hahah dat klopt. Zo zie je wel dat het voor ieder gezin wel anders is. Ook qua verwachtingen. Ik ken vrienden familie die uit elkaar gaan omdat het toch allemaal tegen viel.

Het ging er mij meer om hoe de gemiddelde software ontwikkelaar er mee om ging. Doe je nog je cursus of je projectje erbij? Zit je nog af en toe bij een meetup of conference.

Ik zit zeker niet in een dilemma, echter vond ik het wel grappig dat de collegas met horrorverhalen komen maar toch voor een tweede willen gaan

[ixl85]

com2,1ghz schreef op woensdag 20 december 2017 @ 20:10:
[...]

Hahah dat klopt. Zo zie je wel dat het voor ieder gezin wel anders is. Ook qua verwachtingen. Ik ken vrienden familie die uit elkaar gaan omdat het toch allemaal tegen viel.

Het ging er mij meer om hoe de gemiddelde software ontwikkelaar er mee om ging. Doe je nog je cursus of je projectje erbij? Zit je nog af en toe bij een meetup of conference.

Ik zit zeker niet in een dilemma, echter vond ik het wel grappig dat de collegas met horrorverhalen komen maar toch voor een tweede willen gaan

Ik ben zeker geen gemiddelde software ontwikkelaar, maar freelance zo nu en dan wel als fotograaf. Een funda shoot kan ik er wel tussendoor plannen, maar grotere opdrachten worden toch lastig. Ik heb er nu ook gewoon minder zin in. M'n energie gaat naar andere dingen. Ik ben soms gewoon op. Ik ben ook dol gek op klussen in huis. Heb laatst weer voor het eerst, met moeite (over 2 dagen verspreid), de tuin elektra en bijbehorende lampen kunnen aanleggen.
Het is voor iedereen anders. Echter, de meeste vaders die ik spreek in m'n omgeving (gemiddelde leeftijd 30/34), herkennen dit. Je energie als 30'er is anders dan als je 20 bent, of 15 bent. Zet hier een massive drain op, en je bent er wel.
Ik heb er nu vrede mee. De aankomende 1 a 2 jaar (de eerste 2 / 3 jaar van m'n kleine), sta ik wat meer on-hold. Als ze straks wat meer zelf kan doen, komt er wellicht een 2e (en gaan we weer het zelfde pad afleggen), of er komt geen 2e en dan heb ik wat meer tijd voor mezelf. Papa op de eerste plek zal er echter nooit meer in zitten. Maar dat maakt niet uit. Wat hier boven al wordt gezegd: Als ze zegt "Ba Ba" (papa) of Boef (Woef = hond), dan smelt je!

[Rukapul]

PFSL->AZ

[Roenie]

5183 schreef op woensdag 20 december 2017 @ 15:17:
...Ik knip even een stukje weg. Maar ik vind je post wel zorgelijk. Voor mijn gevoel zit je nogal op je IK gefocussed, en dat komt heus niet terug als ze 4 of 8 zijn. Misschien wordt het tijd om dat IK wat los te gaan laten en te stoppen met allerlei toekomst situaties in te vullen die alles behalve zeker zijn?

Uiteraard is je kind belangrijk, alleen je moet jezelf niet helemaal wegcijferen. Door dingen voor jezelf te doen hou je het makkelijker vol.

Daarnaast kan het natuurlijk dat het hebben van een kind iemand meer kost dan oplevert. Als je gewend bent om veel spontane dingen te doen en lekker los te leven dan verandert je leven dermate dat je misschien liever wilde dat je geen kinderen had. En dan begrijp ik heel goed dat mensen dan zeggen: "als ik dit had geweten, dan had ik nooit aan kinderen begonnen." Dat wil niet zeggen dat die persoon niet van zijn kind houdt. Op een of andere manier lijkt er een taboe op deze mening te zitten.

[dion_b]

com2,1ghz schreef op woensdag 20 december 2017 @ 20:10:
[...]

Het ging er mij meer om hoe de gemiddelde software ontwikkelaar er mee om ging. Doe je nog je cursus of je projectje erbij? Zit je nog af en toe bij een meetup of conference.

Het gaat niet om hoe jij maar hoe jullie ermee omgaan. Zie verhaal Notna (wat toch echt aan de ergere kant van horrorverhalen zit) - zij hebben niet alleen pech met meerdere kinderen die zacht gezegd wat meer aandacht nodig hebben, maar bovenal geen support network om op terug te vallen, dus zijn ze puur aan elkaar en de kinderen overgeleverd. Dat is wat het zo zwaar maakt.

Jij bent softwareontwikkelaar, maar ervan uitgaande dat jij man bent maak je kinderen per definitie met iemand anders. Als er een kind is (laat staan twee of meer) moet *iemand* grootste deel van de tijd met kinderen doorbrengen. Hoe jullie dat onderling verdelen, hoe flexibel de ander is (en hoe hulpbehoevend), en hoeveel backup jullie hebben in de vorm van familieleden en/of vrienden die kunnen en willen inspringen is volledig bepalend voor wat ernaast mogelijk is.

Oftewel, jouw softwareontwikkelaarschap is nog de minst relevante gegeven. Als jij een softwareontwikkelaar bent met een partner die graag voltijdmoeder is die ook verder erg zelfstandig is maar weinig eigen tijdsrovende hobbies/ambities heeft - en jullie hebben beide nog ouders die in de nabije omgeving wonen en al te graag tijd willen besteden aan hun kleinkind(eren), met nog wat vrienden die ook af en toe kunnen inspringen. Oh, en kind(eren) zonder noemenswaardige ontwikkelings- of gedragsproblemen. Dan heb je erg veel mogelijkheden om zelf dingen te ondernemen - meer mogelijkheden dan 99.9% van de anderen.

Ander extreem is alleenstaande ouder zonder enige ondersteuning maar met baan, die ook nog kind(eren) met een uitdaging heeft. Dan zul je jarenlang zo goed als geen naar eigen inzicht te besteden tijd hebben. Maar ook dit is zeer zeldzaam (kijk maar naar Notna's voorbeeld - zelfs dat is nog niet zo erg als ik hier schets).

Iedereen komt ergens tussen die twee uiterste in. Meestal komt het binnen een relatie met twee werkenden erop neer dat tijd die de een neemt om zich te ontwikkelen of zakenreizen te ondernemen of wat dan ook, ten koste gaat van de ander. Die moet dat er ook voor over hebben. Dat gaat vaak makkelijker als zij ook dergelijke dingen kan doen waarbij jij het opvangt. Maar dan moet de optie en de wil er ook aan beide kanten zijn.

Kortom, focus eens wat minder op "jij bent softwareontwikkelaar" en kijk naar je partner, jullie relatie en jullie netwerk

[JT]

com2,1ghz schreef op woensdag 20 december 2017 @ 20:10:
[...]
Ik zit zeker niet in een dilemma, echter vond ik het wel grappig dat de collegas met horrorverhalen komen maar toch voor een tweede willen gaan

Je hoort ook wel eens zware verhalen en soms ook horrorverhalen. Het punt is echter dat je ook zoveel terug krijgt van je kinders dat heel veel, zo niet de meeste ouders het 't waard vinden

[m-designz]

Afgelopen januari is onze dochter geboren en het is inderdaad een hele verandering geweest. Al voordat "we" zwanger waren ben ik al begonnen met mijn eigen leven omgooien. Ik was voorheen echt een ik leef om te werken type waarbij ik als freelancer vaak richting de 80 a 100 uur per week ging.

Al een jaar voor dat mijn vrouw zwanger was heb ik afscheid genomen van dat leven en heb ik besloten om een parttime job aan te nemen bij een klant (werken om te leven). Vanaf dat moment ben ik iedere vrijdag vrij geweest met als doel daar een eigen project in te gaan ontwikkelen.

Mochten we het geluk hebben kinderen te kunnen krijgen dan zou mijn "project" dag veranderen in een "papa" dag en wat een geluk heb ik gehad het is ook zo gegaan.

Mijn eigen project is nog steeds niet 100% af maar werk ik wel aan door al is het niet meer zo veel als voorheen.

De vrijdag is mijn dag met mijn dochter en hoewel ik het nog steeds wel als een "taak" zie die hele dag ben ik wel heel blij dat ik de mogelijkheid heb om dat te doen. Door eigen ervaring was het voor mij belangrijk dat ik er ben in het leven van mijn dochter en ik geniet dan ook van die vrijdagen .

Mijn ervaring is nu dus: ja je hele leven word anders, maar dat komt meer door je gevoel (je maakt je toch altijd wel zorgen, al is het om de meest stupide dingen), je kunt niet meer uitslapen en een dagje of weekendje weg is niet meer zo eenvoudig maar who cares!! De lach van mijn dochter maakt alles goed

[Valandil]

5183 schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:21:
[...]

Doel je op de moeheid vanwege het slaapgebrek?
Doel je op de hoofdpijn vanwege de constante vraag om aandacht?
Doel je op de maagpijn van de stress bij de eerste zwemles of schooldag?
Doel je op de stress om tijdig bij een activiteit te zijn?
Doel je op de lege bankrekening omdat ze elke maand nieuwe schoenen moeten?
Doel je op de lege plek op je bord waar vroeger je lekkere vlees lag wat nu gepikt wordt?
Doel je op de pijn in je knieën vanwege het rondkruipen om het speelgoed op te ruimen?
Doel je op het vroege opstaan omdat 6 uur het nieuwe 10 uur wordt?

Zegt u het maar

Vergeet staan op een legoblokje niet

[Lethalis]

dion_b schreef op woensdag 20 december 2017 @ 21:43:
[...]
Kortom, focus eens wat minder op "jij bent softwareontwikkelaar" en kijk naar je partner, jullie relatie en jullie netwerk

Ik snap ergens wel waar hij vandaan komt.

Ben zelf softwareontwikkelaar en werk officieel 36 uur per week. Sinds ik papa ben, hou ik mij daar ook aan, maar vroeger was ik makkelijk 50 tot 60 uur per week met mijn vak bezig. Dus naast mijn werk cursussen volgen, nieuwe technieken / frameworks ontdekken, bestaande code op mijn werk verbeteren, leren over verschillende (al dan niet architecturele) design patterns,verbeteringsvoorstellen maken enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts...

Mijn werk was zoveel meer dan alleen werk. Ik was enorm met mijn eigen ontwikkeling bezig.

Fast forward naar nu... ik ben al blij als ik überhaupt nog productief op mijn werk ben en heb al 2 jaar amper iets nieuws geleerd

Nu ook weer, mijn dochter heeft de hele fucking nacht staan huilen. Ik heb gewoon niet geslapen. Het belooft weer een leuke dag te worden op de zaak dan. Die middagdip die dan meestal komt, pffff.

Roenie schreef op woensdag 20 december 2017 @ 21:28:
[...]
Uiteraard is je kind belangrijk, alleen je moet jezelf niet helemaal wegcijferen. Door dingen voor jezelf te doen hou je het makkelijker vol.

Daarnaast kan het natuurlijk dat het hebben van een kind iemand meer kost dan oplevert. Als je gewend bent om veel spontane dingen te doen en lekker los te leven dan verandert je leven dermate dat je misschien liever wilde dat je geen kinderen had. En dan begrijp ik heel goed dat mensen dan zeggen: "als ik dit had geweten, dan had ik nooit aan kinderen begonnen." Dat wil niet zeggen dat die persoon niet van zijn kind houdt. Op een of andere manier lijkt er een taboe op deze mening te zitten.

Ja, ondanks alles hou ik wel heel veel van mijn dochter. Als ze er morgen niet meer zou zijn, zou ik echt wel heel verdrietig zijn. De dingen die ik zeg, zeggen weinig over mijn liefde voor haar.

Dus stel de situatie was anders, omdat mijn vrouw niet zou werken en voor haar zou zorgen, of omdat we rijke stinkerds zouden zijn met een fulltime nanny, dan zou ik het waarschijnlijk veel leuker vinden. Want dan ga je lekker spelen met je kind, doe je de leuke dingen... en de lastige dingen heb je minder last van.

Wist je dat er nanny's zijn in GB die blijven slapen, zodat jij gewoon kan rusten? Ja, dan is het leven ook anders.

[ Voor 42% gewijzigd door Lethalis op 21-12-2017 08:51 ]

[5183]

Lethalis schreef op donderdag 21 december 2017 @ 08:44:
[...]

Ik snap ergens wel waar hij vandaan komt.

Ben zelf softwareontwikkelaar en werk officieel 36 uur per week. Sinds ik papa ben, hou ik mij daar ook aan, maar vroeger was ik makkelijk 50 tot 60 uur per week met mijn vak bezig. Dus naast mijn werk cursussen volgen, nieuwe technieken / frameworks ontdekken, bestaande code op mijn werk verbeteren, leren over verschillende (al dan niet architecturele) design patterns,verbeteringsvoorstellen maken enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts...

Mijn werk was zoveel meer dan alleen werk. Ik was enorm met mijn eigen ontwikkeling bezig.

Vooral leuk voor de baas, 36 uur betalen en 72 uur krijgen. Om vervolgens op je 50e dood neer te vallen of met je pensioen erachter te komen dat het best eenzaam is met die geraniums. Leven bestaat uit meer dan werken. Niet enkel een kind, maar ook andere zaken maken het leven leuk toch?

Fast forward naar nu... ik ben al blij als ik überhaupt nog productief op mijn werk ben en heb al 2 jaar amper iets nieuws geleerd

Tijdens je 36 uur kan je toch ook iets nieuws leren? Dat is toch heel normaal, dat je in de 36 uur bij de baas bezig bent met werken en leren?

Nu ook weer, mijn dochter heeft de hele fucking nacht staan huilen. Ik heb gewoon niet geslapen. Het belooft weer een leuke dag te worden op de zaak dan. Die middagdip die dan meestal komt, pffff.

Tsjah, en volgende week slaapt ze goed en ben je het weer vergeten. Het is niet makkelijk, maar van een nachtje doorhalen loop je toch niet zelf helemaal in de soep?

Ja, ondanks alles hou ik wel heel veel van mijn dochter. Als ze er morgen niet meer zou zijn, zou ik echt wel heel verdrietig zijn. De dingen die ik zeg, zeggen weinig over mijn liefde voor haar.

Als er iets met de kleine zou gebeuren dan zou ik denk ik zelfmoord plegen....

Wist je dat er nanny's zijn in GB die blijven slapen, zodat jij gewoon kan rusten? Ja, dan is het leven ook anders.

Anders, maar is het leuker? Dan had je beter een pop kunnen kopen.

[BiLLie-]

Wat een feest der herkenning dit topic Vader van 2 dochters (2,5 jaar en net een maand)

Het meeste is al gezegd denk ik zo, ik sluit me aan bij de reacties over rust reinheid en regelmaat en het terug kunnen vallen op vrienden/familie om eens een keer op te kunnen passen.
Daarnaast is het een feit dat er minder tijd is om dingen voor je zelf te doen op het moment dat er kinderen komen. Hoewel het iets is waar je vooraf rekening mee houdt, kan het toch nog tegenvallen wanneer het echt zo ver is. Sterkte daar mee

Los van de horrorverhalen toch nog een Libelle opmerking; na een dag vol met tegenslagen of dingen die niet gingen zoals vooraf gepland, maken een kus en knuffel van je dochter, of lekker samen een boekje lezen voor het slapen gaan eigenlijk alles in een keer weer goed . Probeer ook van die momenten te genieten! Voor je het weet zijn ze groot. Voor mij zijn de afgelopen jaren echt voorbij gevlogen.

[JT]

Lethalis schreef op donderdag 21 december 2017 @ 08:44:
of omdat we rijke stinkerds zouden zijn met een fulltime nanny, dan zou ik het waarschijnlijk veel leuker vinden. Want dan ga je lekker spelen met je kind, doe je de leuke dingen... en de lastige dingen heb je minder last van.

Wist je dat er nanny's zijn in GB die blijven slapen, zodat jij gewoon kan rusten? Ja, dan is het leven ook anders.

Zou ik never nooit niet willen. Je kind leert je ook kennen doordat je de nodige dingen en niet alleen de leuke ermee doet.

[m-designz]

Ik ben het trouwens ook eens met alle verhalen over regelmaat en rust. Dit is natuurlijk voor ieder kind anders maar bij ons is het zo dat de eerste 6 weken bijna niet te doen waren en we onszelf echt hebben afgevraagd waar we aan begonnen waren.

De kleine sliep overdag gewoon niet waardoor ze 's nachts zo moe was dat ze dan wel doorsliep, lekker rustig 's nachts maar je zag haar wel steeds meer aftakelen.

Vanaf 6 weken zijn we begonnen met rust en regelmaat met daarbij inbakeren (ik was van te voren absoluut geen fan) hiervoor is iemand via ik geloof het consultatiebureau langs geweest om daar uitleg over te geven. wat een verschil heeft dat gemaakt zeg. Vanaf het eerste uur ingebakerd kreeg ze eindelijk rust.

Vanaf dat moment hebben we geprobeerd zoveel mogelijk hetzelfde ritme aan te houden (tuurlijk gaat dat niet altijd) en tot nu toe hebben we daardoor een heerlijk kind dat het naar haar zin heeft, bijna niet huilt en gewoon gaat slapen als we haar in bed leggen.

[Lethalis]

5183 schreef op donderdag 21 december 2017 @ 09:04:
[...]

Vooral leuk voor de baas, 36 uur betalen en 72 uur krijgen. Om vervolgens op je 50e dood neer te vallen of met je pensioen erachter te komen dat het best eenzaam is met die geraniums. Leven bestaat uit meer dan werken. Niet enkel een kind, maar ook andere zaken maken het leven leuk toch?

Ik investeerde veel tijd in mezelf, dat was zeker niet puur en alleen voor de baas. Het was eventueel ook zodat ik later ergens anders kon werken voor meer geld etc.

Het is vooral ambitie. Ambitie die nu een beetje down the gutter is.

Tijdens je 36 uur kan je toch ook iets nieuws leren? Dat is toch heel normaal, dat je in de 36 uur bij de baas bezig bent met werken en leren?

Ja en nee. Op mijn werk hebben we meestal een enorme lijst met dingen liggen die nog moeten gebeuren, waarbij je niet altijd de vrijheid hebt om er zelf iets leuks van te maken.

Als iets af moet, ga je meestal niet jezelf in een hoek duwen door het mooier te maken dan nodig is.

Tsjah, en volgende week slaapt ze goed en ben je het weer vergeten. Het is niet makkelijk, maar van een nachtje doorhalen loop je toch niet zelf helemaal in de soep?

We zijn nou al 2 weken bezig. Eerst had ze buikgriep, en ik daarna ook. Nu heeft ze koorts, verkouden, hele hoestbuien.

Mijn vrouw wordt er inmiddels ook wel gek van. Het ligt niet alleen aan mij.

Als er iets met de kleine zou gebeuren dan zou ik denk ik zelfmoord plegen....

En dan vinden mensen dat ik zorgelijke dingen zeg

Ik zou waarschijnlijk op de bank gaan zitten. Een aantal maanden. Of langer. Ik denk wel dat dan alles even ophoudt, omdat ik überhaupt al in een soort existentiële crisis zit. Vragen als "waar doe ik het allemaal voor?" doemen sowieso al bij mij op.

Neem bij mij de verantwoordelijkheid weg die ik moet dragen en ik laat de boel de boel.

Komt ook omdat ik nooit helemaal hersteld ben van mijn burnout (die ik ironisch genoeg kreeg tijdens de zwangerschap van mijn vrouw).

Anders, maar is het leuker? Dan had je beter een pop kunnen kopen.

Ik denk dat wanneer je hulp kunt inkopen, dat dit vrijwel altijd ook jouw kwaliteit van leven zal verbeteren en daarmee ook hoe je het allemaal ervaart.

Net zoals dat sommige mensen hun kinderen bij opa en oma dumpen en vervolgens hier komen beweren dat het allemaal wel meevalt en dat ze nog genoeg tijd voor zichzelf hebben. Ja duh.

Maar goed.

[Montaner]

Mijn ervaring; ligt allemaal aan hoe jij en je partner elkaar de vrijheid gunnen. Doe je nu alles samen? Sja, dat kan straks niet meer. Hebben jullie allebei je eigen ding en gun je elkaar dit nog steeds? Dan veranderd er vrij weinig, behalve de dingen welke je echt samen wil doen (uiteten bv.). Maar daar heb je opa/oma/oppas voor.

Het is echt hoe jullie er zelf mee omgaan. Als je vrouw/vriendin/jij niet alleen op je kind(eren) wil passen, dan wens ik je veel succes.

[Bart ®]

Ik was vanochtend weer om kwart over vijf wakker in plaats van half zeven. Wordt weer een lekkere dag.

[JT]

Lethalis schreef op donderdag 21 december 2017 @ 09:32:
[...]

Ik denk dat wanneer je hulp kunt inkopen, dat dit vrijwel altijd ook jouw kwaliteit van leven zal verbeteren en daarmee ook hoe je het allemaal ervaart.

Net zoals dat sommige mensen hun kinderen bij opa en oma dumpen en vervolgens hier komen beweren dat het allemaal wel meevalt en dat ze nog genoeg tijd voor zichzelf hebben. Ja duh.

Maar goed.

Dat is heel subjectief.Ik voel heel sterk de verantwoordelijkheid om voor m'n dochter te zorgen. Mijn dochter heeft er ook belang bij dat het voornamelijk gebeurt door haar ouders. Mijn ervaring wordt er niet beter van als ik het op iemand anders af zou schuiven, betaald of niet. Dus je kunt niet stellen dat dit voor iedereen geld.

Ik denk nog steeds dat jullie teveel werken. Het is ook een kwestie van prioriteiten stellen. Als je alles wilt en nergens voor wil kiezen dan ga je jezelf over de kop werken (werken in brede zin) ja.

Bart ® schreef op donderdag 21 december 2017 @ 09:41:
Ik was vanochtend weer om kwart over vijf wakker in plaats van half zeven. Wordt weer een lekkere dag.

We zitten vandaag in hetzelfde bootje Ook niet meer in slaap willen komen...straks lekker blikkie cafeine erin en van het weekend een klein beetje bijtanken.

[ Voor 16% gewijzigd door JT op 21-12-2017 10:10 ]

[com2,1ghz]

JT schreef op donderdag 21 december 2017 @ 10:08:
[...]

Dat is heel subjectief.Ik voel heel sterk de verantwoordelijkheid om voor m'n dochter te zorgen. Mijn dochter heeft er ook belang bij dat het voornamelijk gebeurt door haar ouders. Mijn ervaring wordt er niet beter van als ik het op iemand anders af zou schuiven, betaald of niet. Dus je kunt niet stellen dat dit voor iedereen geld.

Ik denk nog steeds dat jullie teveel werken. Het is ook een kwestie van prioriteiten stellen. Als je alles wilt en nergens voor wil kiezen dan ga je jezelf over de kop werken (werken in brede zin) ja.


[...]

We zitten vandaag in hetzelfde bootje Ook niet meer in slaap willen komen...straks lekker blikkie cafeine erin en van het weekend een klein beetje bijtanken.

Daar ben ik het niet mee eens. Zo hoor je ook wel eens van mensen die nooit hun kind ergens laten om even een dagje er tussenuit te gaan. Niet eens bij hun ouders of familie want ja het zou je eigen kind zijn en daar moet je altijd zelf voor zorgen. En vervolgens dat de relatie onder druk komt te zitten vanwege de irritaties die met de tijd erger worden.
Ik merk wel, en dat lees ik hier ook, dat men andermans manier van opvoeden afkeurt. Nou ben ik nog geen vader(we tellen de daagjes af!) maar wat ik ook wel eens zie is dat de partners elkaar niets gunnen. Oh jij denkt even met je vrienden weg te gaan? Mooi niet ik zit thuis, jij ook.
Ik word ook kotsmisselijk als iemand zegt: "Ik moet oppassen op mijn kind" of "Papadag" .

Destijds keurde ik het ook af dat men hun kind regelmatig ging dumpen bij hun opa of oma. En nu zie ik dat ze eigenlijk het goed hebben gedaan omdat hun relatie er niet onder ging lijden.

Ik waardeer jullie reacties in dit topic

[5183]

Bart ® schreef op donderdag 21 december 2017 @ 09:41:
Ik was vanochtend weer om kwart over vijf wakker in plaats van half zeven. Wordt weer een lekkere dag.

Ik om kwart over 4

De kleine pas om 07:15

[Lethalis]

JT schreef op donderdag 21 december 2017 @ 10:08:
[...]
Ik denk nog steeds dat jullie teveel werken. Het is ook een kwestie van prioriteiten stellen. Als je alles wilt en nergens voor wil kiezen dan ga je jezelf over de kop werken (werken in brede zin) ja.

Minder werken gaat ons niet gelukkiger maken vrees ik...

Ik ben elke keer net iets te blij dat ik weer op mijn werk zit. Ik wil niet minder werken...

Maar goed. Ik heb wel genoeg gemiept in dit topic.

[m-designz]

com2,1ghz schreef op donderdag 21 december 2017 @ 10:28:
[...]

Ik word ook kotsmisselijk als iemand zegt: "Ik moet oppassen op mijn kind" of "Papadag" .

Ik snap het probleem met het woord papadag niet. Voor mij is dat een eigen keuze geweest om een dag in de week alleen samen met mijn dochter door te brengen omdat ik net als mijn vrouw er zoveel mogelijk wil zijn in het leven van mijn dochter. Wil overigens niet zeggen dat we ze nooit bij opa en oma laten logeren om zelf dan een dagje / nachtje weg te kunnen met zijn 2en.

Dit staat uiteraard los van zaken als dat je ergens naartoe zou willen gaan / afspreken met vrienden of whatever. Zo zit ik iedere 2 weken in het stadion om mijn club aan te moedigen en de frustraties van die week eruit te gooien (gezien mijn club fc den bosch is kan ik er vrij vaak een hoop frustraties uitgooien met dat slechte voetbal maar dat terzijde )

Als mijn vrouw ergens alleen of met vriendinnen ergens naartoe wil dan kan dat natuurlijk ook gewoon.

[Cyphax]

Valandil schreef op woensdag 20 december 2017 @ 23:55:
[...]


Vergeet staan op een legoblokje niet

En bekogeld worden met speelgoed, da's ook altijd wel lekker.

[rob079]

Lees hier veel herkenbare maar ook onherkenbare situaties. Waaruit blijkt dat geen enkele situatie vergelijkbaar is. Overigens, beste TS, ook op latere leeftijd heb je nog horrorstories, wacht maar...
(rob079 heeft 2 dochters van 19 en 16, wat dacht je van vriendjes? Ben zelf ook die leeftijd geweest dus weet alles van gierende hormonen van de jongens...)
Anyway, ik wens jullie in ieder geval veel geluk met de kleine. Probeer er zoveel mogelijk van te genieten, want dat opgroeien gaat razendsnel...

[JT]

com2,1ghz schreef op donderdag 21 december 2017 @ 10:28:
[...]

Daar ben ik het niet mee eens. Zo hoor je ook wel eens van mensen die nooit hun kind ergens laten om even een dagje er tussenuit te gaan. Niet eens bij hun ouders of familie want ja het zou je eigen kind zijn en daar moet je altijd zelf voor zorgen. En vervolgens dat de relatie onder druk komt te zitten vanwege de irritaties die met de tijd erger worden.
Ik merk wel, en dat lees ik hier ook, dat men andermans manier van opvoeden afkeurt. Nou ben ik nog geen vader(we tellen de daagjes af!) maar wat ik ook wel eens zie is dat de partners elkaar niets gunnen. Oh jij denkt even met je vrienden weg te gaan? Mooi niet ik zit thuis, jij ook.
Ik word ook kotsmisselijk als iemand zegt: "Ik moet oppassen op mijn kind" of "Papadag" .

Destijds keurde ik het ook af dat men hun kind regelmatig ging dumpen bij hun opa of oma. En nu zie ik dat ze eigenlijk het goed hebben gedaan omdat hun relatie er niet onder ging lijden.

Ik waardeer jullie reacties in dit topic

Ik vind dat je het nogal zwart-wit stelt. Het is geen kwestie van full time werken óf full time thuis zijn. Een kind grootbrengen kan gewoon erg veel tijd kosten. Dat heb ik nu ervaren. Je gaat gewoon inleveren op je eigen tijd én tijd samen. Je moet dan keuzes gaan maken. Een keuze die ik heb gemaakt is bijvoorbeeld om cursussen die ik wou volgen voorlopig even niet te doen. Ook werk ik iets minder. Het resultaat is dat ik meer tijd over hou voor de hobby's die ik het belangrijkst vind én voor tijd samen alleen met mijn vrouw. Het is totaal onrealistisch om te denken dat je met een kind erbij net zoveel kan blijven doen als ervoor. Als je tot dat inzicht komt dan kun je keuzes gaan maken. Zolang je dat niet doet maak je het jezelf erg moeilijk.

Edit: en ik kan niet wachten tot ik de kleine bij opa en oma kan laten zodat mijn vrouw en ik lekker uit eten kunnen

Lethalis schreef op donderdag 21 december 2017 @ 10:40:
[...]

Minder werken gaat ons niet gelukkiger maken vrees ik...

Ik ben elke keer net iets te blij dat ik weer op mijn werk zit. Ik wil niet minder werken...

Maar goed. Ik heb wel genoeg gemiept in dit topic.

Misschien heb je helemaal gelijk hoor. Ik zeg ook niet voor niets dat ik het "denk" want ik kan dat voor jou niet zeker weten Maar is het geen idee dat je eens met je werkgever kortsluit dat je dat een maandje probeert? Als je meer ruimte in je hoofd en ook iets meer tijd voor jezelf hebt dan vind je het wellicht niet meer erg om thuis te zijn

[ Voor 17% gewijzigd door JT op 21-12-2017 11:17 ]

[Bart ®]

com2,1ghz schreef op donderdag 21 december 2017 @ 10:28:
Ik word ook kotsmisselijk als iemand zegt: "Ik moet oppassen op mijn kind" of "Papadag" .

Oppassen op je kind kan ik begrijpen, je past niet op je eigen kind. Papadag vond ik vroeger ook onzin, maar nu ik zelf 2 jaar papa ben, snap ik de term volledig. Het is namelijk een dag waarop je niet naar je werk gaat, wat voorheen dus een vrije dag was, maar je hebt geen vrij. Je moet gewoon hard werken op zo'n dag. Je krijgt er alleen niet voor betaald. Dus het is geen werkdag, en geen vrije dag, maar een papadag. Je komt er nog wel achter dat de term 100% de lading dekt .

[Predje]

5183 schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:21:
[...]

Doel je op de moeheid vanwege het slaapgebrek?
Doel je op de hoofdpijn vanwege de constante vraag om aandacht?
Doel je op de maagpijn van de stress bij de eerste zwemles of schooldag?
Doel je op de stress om tijdig bij een activiteit te zijn?
Doel je op de lege bankrekening omdat ze elke maand nieuwe schoenen moeten?
Doel je op de lege plek op je bord waar vroeger je lekkere vlees lag wat nu gepikt wordt?
Doel je op de pijn in je knieën vanwege het rondkruipen om het speelgoed op te ruimen?
Doel je op het vroege opstaan omdat 6 uur het nieuwe 10 uur wordt?

Zegt u het maar

Dit dus!

Heb er zelf 2 (van 4 en 1).. tijd heb ik wel hoor en als ik prioriteiten stel kan ik nog wel doen wat ik wil.
Maar ik ben vaak gewoon MOE.. fulltime baan..
Vroeg wakker.. zorgen dat ze gegeten en gewassen op tijd op school staan.. zorgen dat ze ook weer op tijd opgehaald worden, zwemles, dansles, zorgen dat ze goed bordje avondeten ophebben.. en weer op tijd gewassen in bed liggen.. natuurlijk verhaaltje, spellen, knuffelen. Allemaal in goede samenwerking met de vrouw. Maar het is gewoon VEEL en CONSTANT.

Vroeger kwam ik thuis.. had ik een drukke stress dag gehad.. prima.. eerst ff lekker 2 uur TV kijken en dan rustig maar ff kijken wat we eten (bestellen)..

Nu vind ik dat er gewoon netjes om 17:00 een gezond bordje klaar moet staan. En ik vind dat we daarna gezellig als gezin een spelletje doen of ff lekker gek dansen met zijn allen.. maakt niet uit wat zolang de kids maar plezier hebben. En dan wil ik om 20:00 ook nog sporten.. week in week uit, maand in maand uit.
Het sloopt je ook langzaam.. en na een tijde ga je niet om 22:00 nog tot diep in de nacht gamen.. nee dan zorg je wel dat je ook gewoon op tijd slaapt want morgen is weer lang en je wil fit zijn.

Kinderen (zeker jonge) kosten gewoon veel tijd, geld, energie als je het goed wil doen.
Iemand die anders beweerd liegt of verwaarloosd zijn kinderen (of heeft geen werk).
Daarnaast heb je altijd zorgen dat ze nergens in stikken of van de trap vallen of waar ze zijn, ook dat kost energie.

Ondanks dat het van tijd tot tijd gewoon zwaar is en je vaak een beetje geleefd wordt en niet meer zo vrij bent als vroeger zou ik het toch niet anders willen.
Het zijn mijn 2 schatjes en het is heerlijk om met ze te spelen.. maar je zit dus 's avonds te kleien i.p.v. dat je iets voor jezelf kunt doen achter de PC o.i.d.

Bart ® schreef op donderdag 21 december 2017 @ 10:51:
[...]

Oppassen op je kind kan ik begrijpen, je past niet op je eigen kind. Papadag vond ik vroeger ook onzin, maar nu ik zelf 2 jaar papa ben, snap ik de term volledig. Het is namelijk een dag waarop je niet naar je werk gaat, wat voorheen dus een vrije dag was, maar je hebt geen vrij. Je moet gewoon hard werken op zo'n dag. Je krijgt er alleen niet voor betaald. Dus het is geen werkdag, en geen vrije dag, maar een papadag. Je komt er nog wel achter dat de term 100% de lading dekt .

Pff nou.. ik ben begonnen met het optimistische idee dat ik de vrije woensdagmiddag van mijn dochter wel vanuit huis kon werken... ja daaag... dat "werkt" dus echt niet he... constant wil ze iets en ik ga haar ook niet heel de middag achter de TV zetten. Opzich krijg ik ze makkelijk stil met een tablet.. maar dat wil ik absoluut niet.

[ Voor 15% gewijzigd door Predje op 21-12-2017 11:05 ]

[Valandil]

Papadag kan wat mij betreft prima. Net zoals ik geen moeite zou hebben met mamadag.

Al met al, blijft mooi spul die kinderen.
Altijd weten ze weer te verrassen; soms positief en soms ook negatief.

Ik zou het zo allemaal weer doen als ik voor de keuze stond.
Mijn vrouw en ik genoten ook een van onze kinderloze periode en soms als het even chaos is thuis denk je nog wel eens terug aan die tijd. Maar bottomline; ons leven was hiervoor een stuk oppervlakkiger dan nu.

[JT]

Bart ® schreef op donderdag 21 december 2017 @ 10:51:
[...]

Oppassen op je kind kan ik begrijpen, je past niet op je eigen kind. Papadag vond ik vroeger ook onzin, maar nu ik zelf 2 jaar papa ben, snap ik de term volledig. Het is namelijk een dag waarop je niet naar je werk gaat, wat voorheen dus een vrije dag was, maar je hebt geen vrij. Je moet gewoon hard werken op zo'n dag. Je krijgt er alleen niet voor betaald. Dus het is geen werkdag, en geen vrije dag, maar een papadag. Je komt er nog wel achter dat de term 100% de lading dekt .

Ik heb ook een hekel aan die term Alsof het bijzonder is dat je thuis bent voor je kind. En waarom noemen we de dagen waarop moeders thuis is dan niet mamadag? Een papadag is gewoon een dag waarop je doet wat je mijn inziens hoort te doen als je ouder bent: voor je kind zorgen. Ik snap niet waarom een normale dag zo een achterlijke naam moet krijgen

[Tealiciouss]

anandus schreef op woensdag 20 december 2017 @ 10:58:
Je hebt wel iets minder tijd, maar nog steeds tijd genoeg, als je goede afspraken maakt met je partner.

...

Maar als je het goed aanpakt dan is er nog meer dan genoeg vrije tijd voor jezelf, vrije tijd voor je partner, en héél belangrijk en makkelijk over het hoofd gezien: Tijd voor jullie samen.

Anandus maakt hier een belangrijk punt. Goede afspraken met je partner maken.

Ik ben nu bijna 3 maanden vader en het is echt een feest. Ja er zitten wat "horror" elementen in. Soms mis je gewoon echt wat slaap. Máár als je goede afspraken maakt over "vrije" avonden dan heb je echt meer dan genoeg tijd voor jezelf, je vrienden, je werk, je studie. Maar het komt allemaal neer op de afspraken met je partner.

Ik zou die nu overigens niet proberen te maken dat kan op dit moment wat stress opleveren bij je vriendin/vrouw...

[anandus]

Ik snap het probleem met papadag niet. Er zijn dagen dat je overdag werkt en dagen dat je overdag papa bent. Maar misschien is 'overdag-papa-dag' een betere term

JT schreef op donderdag 21 december 2017 @ 10:56:
[...]

Ik heb ook een hekel aan die term Alsof het bijzonder is dat je thuis bent voor je kind. En waarom noemen we de dagen waarop moeders thuis is dan niet mamadag? Een papadag is gewoon een dag waarop je doet wat je mijn inziens hoort te doen als je ouder bent: voor je kind zorgen. Ik snap niet waarom een normale dag zo een achterlijke naam moet krijgen

Het is om te differentiëren met een gewone werkdag. Het weekend wordt namelijk niet papadag genoemd
Misschien is "overdag-papa-in-plaats-van-werk-dag" een nog betere term

[ Voor 66% gewijzigd door anandus op 21-12-2017 11:06 ]

[Marzman]

Ik denk dat planning wel belangrijk wordt, als je partner voor de kleine zorgt heb je tijd en visa versa, als je oppas hebt dan heb je tijd. Maar er moet wel altijd iemand zijn, dat lijkt me ook een groot verschil.

Ach ja, alles kost tijd, werken, slapen, een hond, een relatie, zelfs een hobby.

anandus schreef op woensdag 20 december 2017 @ 10:58:

Belangrijkste om te realiseren is dat een hoop spontaniteit de deur uit gaat. Even de deur uit om uit eten te gaan, de film te pakken, een kroegje te doen is er niet 1-2-3 bij.

edit:
Spontaan naar de kinderboerderij kan dan weer wel

Zo vaak doe ik dat al niet. Als je dat samen wilt doen moet je inderdaad iets regelen, als je om de beurt iets met vrienden doet is het geen probleem. Als de kleine mee kan is er ook geen probleem.

[ Voor 48% gewijzigd door Marzman op 21-12-2017 11:10 ]

[Anoniem: 39993]

5183 schreef op donderdag 21 december 2017 @ 10:33:
[...]

Ik om kwart over 4

De kleine pas om 07:15

Hier ook vaste prik: de kleine wordt wakker nadat papa al op weg is naar het werk. Papa gaat meestal rond 6:10 uur of 6:20 uur de deur uit. Daar staat dan wel tegenover dat ik voor 17:00 uur echt wel thuis ben en dus nog even wat tijd voor mijn dochtertje heb. Die gaat meestal rond 19:00 uur weer naar bed.

Vooral de weekenden zijn wat drukker geworden in mijn geval.

[Señor Sjon]

Tealiciouss schreef op donderdag 21 december 2017 @ 11:02:
[...]


Anandus maakt hier een belangrijk punt. Goede afspraken met je partner maken.

Ik ben nu bijna 3 maanden vader en het is echt een feest. Ja er zitten wat "horror" elementen in. Soms mis je gewoon echt wat slaap. Máár als je goede afspraken maakt over "vrije" avonden dan heb je echt meer dan genoeg tijd voor jezelf, je vrienden, je werk, je studie. Maar het komt allemaal neer op de afspraken met je partner.

Ik zou die nu overigens niet proberen te maken dat kan op dit moment wat stress opleveren bij je vriendin/vrouw...

3 maanden pas. Je bent gewoon nog vers. Na een jaar of vier en een extra kind hoor ik je wel weer.

@Predje
Helemaal eens. Vooral de permanente 'wakelock' waar je jezelf in moet zetten is uiteindelijk erg vermoeiend. Je moet altijd met een schuin oog kijken of de twee lemmingen elkaar niet van kant maken, van de trap stuiteren etc.

[Kaasplank]

Kinderen zijn het beste wat me ooit is overkomen. Ik vind het helemaal geweldig. Ik heb er 1 van 3,5 en sinds 2 maand een 2e d'r bij.

Je moet er inderdaad veel eigen tijd voor opgeven maar die tijd is niet weg want die mag je besteden met je kinderen

Er zijn dagen dat je ontzettend moe bent en dan besluit je oudste z'n bed onder te kotsen. Kan allemaal gebeuren en je moet dan weer ergens energie vinden om het af te handelen.

De belangrijkste tip die ik je mee wil geven is dat je inderdaad veel afspraken moet maken over hoe je de tijd in deelt.

Ik werk fulltime en mijn vriendin 24 uur in de week. Met wat planning kunnen we met gemak beide 3x per week sporten en is zat tijd over om andere dingen te doen. Om 8u liggen ze er beide vaak in en kan 1 v.d. 2 sowieso het huis uit.

Ik snap echt niet waarom sommige mensen zo negatief zijn. De knop moest bij eerst ook om maar ik vind het nu helemaal mooi. Alles draait om je instelling.

[Teejoow]

com2,1ghz schreef op donderdag 21 december 2017 @ 10:28:
[...]
Ik word ook kotsmisselijk als iemand zegt: "Ik moet oppassen op mijn kind" of "Papadag" .

Tillen we nu niet een beetje zwaar aan bepaalde woorden? "Oppassen" is wellicht een wat rare woordkeuze maar ik heb het woord ook wel eens per ongeluk gebruikt. Zo voelt het met name in het 1e jaar soms: het ukkie doet zijn ding en lijkt niet echt een boodschap aan je te hebben maar je moet er wel voor hem/haar zijn. Betekent niet dat je niet van je kind houdt, maar het is soms even doorpakken.

Nu nog een beetje horror.

Mijn zoon heeft nu waterpokken. Ook zoiets vreemds, zieke kinderen zijn geen pretje maar toch wil iedere ouder dat zijn/haar kind waterpokken krijgt. Domweg omdat ie het dan maar heeft gehad.

Dinsdagmiddag werd ik al gesommeerd om hem op te halen bij de crèche. Hij was hangerig en huilerig en vrat teveel tijd en energie die niet in de andere baby's kon worden gestoken. Dinsdagavond lag hij er om 19.00 in, werd om 21.30 wakker en ging om 22.00 met ons weer op bed.

Woensdag was hij om 06.00 wakker. Hij heeft 3 keer gekotst, waarvan 1 keer vol over mijn moeder heen (hij had net yoghurt gehad). Had ie nog meer gekotst dan weet ik niet of we nog wel schone kleren voor hem hadden kunnen vinden, we lopen achter met wasjes. Hij was ook woensdag weer wat hangerig en huilerig maar desalniettemin was mijn moeder weer vol lof over hem. Dat is nou liefde.

Vannacht heeft hij bij ons in bed geslapen nadat we hem eerder op de avond op 35,7 hadden getemperatuurd. Ik denk dat ik hooguit 2 uur aaneengesloten heb kunnen slapen, want hij werd telkens huilend wakker. Tegen 06.00 hebben we er (weer) een paracetamol in geduwd nadat ik hem net weer had getemperatuurd (nu 39,7). Tegen 07.00 gaven we het op en zijn we uit bed gegaan. Mijn vriendin heeft vrij genomen want we durfden het niet aan met de crèche, ik ben naar werk gegaan voor mijn beoordelingsgesprek.

En weet je? Ik vind dit vooralsnog meevallen. Mijn nichtje heeft naar verluidt twee dagen achtereen dag en nacht gehuild op het hoogtepunt van de waterpokken. Ze at en dronk bijna niks, wat haar ouders grote zorgen baarde.

Ons jochie ziet er inmiddels ook echt ziek uit, maar hij kan nog steeds naar je lachen, hij eet en drinkt nog prima en ik heb zowaar nog wat uurtjes slaap kunnen pakken afgelopen nacht.

[JT]

Kaasplank schreef op donderdag 21 december 2017 @ 11:31:
Ik snap echt niet waarom sommige mensen zo negatief zijn. De knop moest bij eerst ook om maar ik vind het nu helemaal mooi. Alles draait om je instelling.

Ik vind dat enigszins bot richting de mensen die er meer moeite mee hebben. Dit is precies wat ik eerder al zei, als iemand het er moeilijk mee heeft dan wordt er direct naar de ouders gewezen. Er zijn legio factoren waardoor enerzijds de situatie bij een ander wellicht zwaarder is dan in jouw geval en anderzijds waardoor iemand er op persoonlijk niveau meer moeite heeft. En er zullen allicht ook mensen zijn die er beter niet voor hadden kunnen kiezen. Maar in jouw reactie vind ik een beetje gebrek aan inlevingsvermogen zitten (NOFI).

[Señor Sjon]

Kaasplank schreef op donderdag 21 december 2017 @ 11:31:
Kinderen zijn het beste wat me ooit is overkomen. Ik vind het helemaal geweldig. Ik heb er 1 van 3,5 en sinds 2 maand een 2e d'r bij.

Je moet er inderdaad veel eigen tijd voor opgeven maar die tijd is niet weg want die mag je besteden met je kinderen

Er zijn dagen dat je ontzettend moe bent en dan besluit je oudste z'n bed onder te kotsen. Kan allemaal gebeuren en je moet dan weer ergens energie vinden om het af te handelen.

De belangrijkste tip die ik je mee wil geven is dat je inderdaad veel afspraken moet maken over hoe je de tijd in deelt.

Ik werk fulltime en mijn vriendin 24 uur in de week. Met wat planning kunnen we met gemak beide 3x per week sporten en is zat tijd over om andere dingen te doen. Om 8u liggen ze er beide vaak in en kan 1 v.d. 2 sowieso het huis uit.

Ik snap echt niet waarom sommige mensen zo negatief zijn. De knop moest bij eerst ook om maar ik vind het nu helemaal mooi. Alles draait om je instelling.

Als ik 2x mijn zoon had gehad, dan leg je hem neer en hij gaat slapen (de eerste uren...). Zo niet mijn dochter. Die heeft extreem veel moeite met het afsluiten van een dag. Al vanaf geboorte zo'n beetje. Ook heeft zij heel erg externe input nodig, terwijl je mijn zoon een autootje geeft en je bent hem uren kwijt. We zijn nu op een punt dat ze elkaar continu opjutten als beide ouders er zijn.

Het ene kind vraagt veel meer energie dan de andere. Dat kan je niet vergelijken.

[LopendeVogel]

Lethalis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 16:07:
[...]

Momenteel heb ik het gevoel mezelf helemaal weg te cijferen, alsof ikzelf niets meer kan en mag doen.

Het erge is dat ik hiervoor ook hulp heb gezocht, maar dat zelfs de psycholoog zegt "ja dat zijn de tropenjaren, succes ermee".

Ik dacht eerst dat het misschien aan mij lag, onder andere omdat ik Asperger heb. Maar ik krijg in principe alleen maar te horen "dat het normaal is" en hoogstens dat ik het misschien iets heftiger beleef daardoor.

Zorgelijk zou inderdaad zijn als de situatie nooit zou verbeteren. Als ik nooit meer tijd voor mezelf zou krijgen. Maar daar wil ik nu nog even niet van uitgaan.

De ergste drempels van het vaderschap heb ik in ieder geval overleefd. Ik geef echt om mijn dochter, wil niet dat er iets met haar gebeurt. God, wat ben ik tijdens de zwangerschap bang geweest dat ik een hekel aan mijn eigen kind zou krijgen, maar dat is gelukkig niet gebeurd.

Maar ja. Niet iedereen is zo happy go lucky, heeft altijd al kids gewild, weet ik wat. Ik heb lang getwijfeld. Totdat de dag kwam dat ik bang werd er misschien spijt van te krijgen als ik er nooit aan zou beginnen.

En toen ging het snel... (beiden 30+)

Eerlijk is eerlijk, ik heb nooit gedacht "yes yes yes ik word papa". Verder dan "het lijkt me wel leuk" ben ik niet gekomen. Als ik zie hoe graag sommige mensen kinderen willen dan verbaast dat mij echt.

En ik heb nu na de eerste ook echt zo'n gevoel van "dit was het". Meer moeten er echt niet komen. Dat trek ik gewoon niet. Het is nog net niet dat ik er een knoop in laat leggen (soms denk ik daar serieus over na).

Dat klinkt allemaal erg negatief, maar het is wel de werkelijkheid.

Ik ben blij om dingen die anderen vanzelfsprekend vinden. Ik ben blij dat ik mijn eigen dochter überhaupt leuk vind. Fucked up, he?

Zal wel komen omdat de relatie met mijn eigen ouders helemaal niet goed was. Misschien dat je dan ook anders tegen kinderen aankijkt. Dat je zelf niet zo wil worden, terwijl je van jezelf weet dat je in veel opzichten als 2 druppels water op ze lijkt.

Maar goed. Ik kan nog wel een tijdje zo doorgaan. Het vaderschap heeft mijn leven in ieder geval behoorlijk omver gegooid. Ik heb zelfs met een burnout thuis gezeten tijdens de zwangerschap.

We mogen met zijn allen blij zijn dat het nog enigszins goed gekomen is. Dat ik weer werk, van mijn dochter hou, we allemaal nog bij elkaar zijn. Life goes on.

Een deel van mijn therapie is ook leren te waarderen wat je hebt. Blij zijn om wat er wél allemaal goed gaat. Dat blijft lastig. Veel mensen zouden dolgraag met mij willen ruilen en mijn first world problems. Zullen mij ongetwijfeld een enorme zeikerd vinden

Tsja. Dat vind ik ook Valt alleen niet mee om die knop om te zetten.

PS
Heeft de TS toch nog iets van een horrorverhaal

Ikkuh ikkuh ikkuh en een kind hebben is gewoon een zeer moeilijke situatie. Zolang de topicstarter niet zo iemand is kan het alleen maar meevallen.
Punt is, jij bent niet de enige. Veel mensen denken vooral aan zichzelf en willen het goed voor zichzelf hebben (ergens ook niks mis mee!), maar dat is iets wat je al ver voor de zwangerschap had moeten inzien.

Mijn vrouw kan helaas geen kinderen krijgen (al op relatief jonge leeftijd de baarmoeder laten verwijderen) en hierdoor ik uiteraard ook niet Nu zal ik uiteraard jouw reactie niet aan mijn vrouw laten zien want die trekt je uit je monitor.

Wees blij dat je een kind hebt, cijfer jezelf niet weg maar ga ook niet de kant op zoals jij spreekt (komt ontiegelijk egoïstisch en negatief over). Jouw situatie heeft dan ook helemaal niks met je kind te maken, maar met je eigen egoïsme en negativiteit.
In mijn omgeving waar de meeste vrienden/familie van ons wel een gezin hebben mogen maken die hebben helemaal niet dat probleem wat jij omschrijft. Die hebben wél voldoende tijd voor elkaar en zichzelf, die doen wel gewoon hun hobby.

Je zou dus wel naar jezelf mogen kijken, maar dan op een manier van: ik doe iets fout, wat doe ik fout?
Niet je kind de schuld proberen te geven (althans, mijn excuses als je dat niet doet, maar zo kom je bij mij met al jouw reacties wel over) maar jezelf de schuld geven. Want jij lijkt zelf iets fout te doen, je dochter heeft er niet voor gekozen, jij hebt dat besloten.

@com2,1ghz Alvast gefeliciteerd en geniet ervan!!

[Defector]

Zit natuurlijk behoorlijk verschil tussen alle kinderen. Maar ik moet zeggen dat al die horror verhalen ik niet herken. Jonge baby die heeft natuurlijk wel verzorging nodig en soms op momenten dat je er zelf niet op zit te wachten. Maar ik vind het niet extreem hoor. Zolang je maar zorgt dat jij of je vriendin op sommige momenten even rust kunnen pakken en uit huis kunnen. Dan is er in ons geval weinig aan de hand.

Ik moet zeggen dat ik volgens mij wel redelijk tegen weinig slaap kan. Doe de laatste fles om 11/12/1 net wanneer de spruit er zin in heeft. En voor het werk om 7 uur maak ik hem wakker voor zijn eerste ochtend fles. Verder als ik thuiskom besteed ik praktisch de hele avond aan hem. Of er moet al wat speciaals op het programma staan. Maar de hele avond gamen gebeurd niet meer, maar dat is ook omdat ik daar geen zin meer in heb.

Verder is hij onderdeel van ons leven dus als wij wat doen dan gaat hij mee. Vind het wel meevallen dat je niet spontaan weg kan. Het is even de kinderwagen, luiertas in de auto(als die er nog niet in stonden van de vorige keer) en weg ben je. Al vaak aan het winkelen geweest even aansluitend eten etc etc.

Krijg het idee dat sommige mensen er echt een spelletje van maken. Wie heeft het zwaarste leven heeft of wie kan de grootste horror verhalen vertellen. In de praktijk bij ons valt het heel erg mee. Ons leven is heel ingrijpend veranderd maar aan de andere kant in ons doen en laten ook compleet niet.

[Bart ®]

JT schreef op donderdag 21 december 2017 @ 10:56:
[...]

Ik heb ook een hekel aan die term Alsof het bijzonder is dat je thuis bent voor je kind. En waarom noemen we de dagen waarop moeders thuis is dan niet mamadag? Een papadag is gewoon een dag waarop je doet wat je mijn inziens hoort te doen als je ouder bent: voor je kind zorgen. Ik snap niet waarom een normale dag zo een achterlijke naam moet krijgen

Het is niet bijzonder. Het is alleen geen vrije dag en geen werkdag. Je doet wat je hoort te doen als ouder. En de dag dat mijn vrouw niet werkt heet bij ons thuis inderdaad gewoon mamadag. In het weekend deel je de zorg. Dus dat maakt het ook weer heel anders.

[Señor Sjon]

@LopendeVogel You don't know the power of the dark side.

Laat dit geen semantische discussie worden over nemen/krijgen/oppassen/papadag en zeker niet met dooddoeners dat je blij moet zijn dat er überhaupt kinderen gekomen zijn. De werkelijkheid is een stuk weerbarstiger dan de roze wolk media je doen voorkomen. Ook hangt heel veel van het kind af en het sociale netwerk wat eromheen hangt.

[JT]

@Señor Sjon Dat ben ik zeker met je eens! Ik val gelukkig niet in de groep mensen die er spijt van heeft, ik ben dolgelukkig met de kleine. Maar man, wat heb ik nu al zware periodes gehad. En niemand die dat irl ooit benoemt. Is toch een soort taboe.

[LopendeVogel]

Señor Sjon schreef op donderdag 21 december 2017 @ 12:19:
@LopendeVogel You don't know the power of the dark side.

Laat dit geen semantische discussie worden over nemen/krijgen/oppassen/papadag en zeker niet met dooddoeners dat je blij moet zijn dat er überhaupt kinderen gekomen zijn. De werkelijkheid is een stuk weerbarstiger dan de roze wolk media je doen voorkomen. Ook hangt heel veel van het kind af en het sociale netwerk wat eromheen hangt.

Zeker weten! Jammer dat veel mensen hier overkomen alsof het een hel is, het je leven verwoest en het maar een ''moet'' situatie wordt.
1. Die gene heeft er zelf voor gekozen.
2. Er zullen altijd ups- en downs aanwezig zijn (waarin niet?).
3. Je kan er ook van genieten ipv het allemaal negatief te bekijken.

De enige horrorverhalen die ik tot nu toe gelezen heb is hier in dit topic. Als ik de werkelijkheid om me heen bekijk, is het allemaal totaal anders.
Tenzij je: Hej Stefan, gaan jullie dit weekend mee naar de bioscoop?
Stefan: nee sorry kan geen oppas regelen.
Als negatief en een hel moet bestempelen? Het is dat hun het allemaal niet negatief zien, doe je dat wel. Ja dan krijg je horror situaties zoals sommige tweakers het beschrijven en wordt je leven een ware hel. Maar, daar kies je zelf voor.
Hun hebben simpelweg (allemaal) bewust voor een kind gekozen en gaan er allemaal zeer positief en leuk mee om (zoals het hoort in mijn ogen).
Hun lopen niet te klagen indien ze een paar nachten slecht geslapen hebben, hun zeggen: met al mijn liefde!
_{En hierbij geloof ik heus wel dat ze stiekem zoiets hebben van: argh moet ik opstaan, ik ben moe ik wil slapen.}

Volgens mij kan het dus allemaal gewoon positief voor de topicstarter uitpakken, zolang die maar niet zo negatief is als sommige hier.

Als ik wil zeggen dat de topicstarter of wie dan ook blij mag zijn met het feit dat ze samen een kind mogen grootbrengen, dan is daar niks mis mee (al vind jij het een dooddoener, dat is pas een dooddoener).

[ Voor 3% gewijzigd door LopendeVogel op 21-12-2017 12:28 ]

[Defector]

JT schreef op donderdag 21 december 2017 @ 12:24:
@Señor Sjon Dat ben ik zeker met je eens! Ik val gelukkig niet in de groep mensen die er spijt van heeft, ik ben dolgelukkig met de kleine. Maar man, wat heb ik nu al zware periodes gehad. En niemand die dat irl ooit benoemt. Is toch een soort taboe.

Niet? Voordat de kleine geboren was. Zijn er verschillende mensen afzonderlijke van elkaar geweest die mij gewaarschuwd hebben voor wat er wel niet aanzat te komen. Ik ben zelf redelijk nuchter dus ik ging daar niet erg op in. Maar ik kan zo een aantal mensen voor de geest halen die toen ze wisten dat mijn vrouw in verwachting was, mij aanklampten en hun ervaring/horror verhaal vertelden. Vooral mensen die niet dicht bij mij staan, denk aan collega's waar je nooit mee praat of vage bekenden.

[JT]

Defector schreef op donderdag 21 december 2017 @ 12:27:
[...]


Niet? Voordat de kleine geboren was. Zijn er verschillende mensen afzonderlijke van elkaar geweest die mij gewaarschuwd hebben voor wat er wel niet aanzat te komen. Ik ben zelf redelijk nuchter dus ik ging daar niet erg op in. Maar ik kan zo een aantal mensen voor de geest halen die toen ze wisten dat mijn vrouw in verwachting was, mij aanklampten en hun ervaring/horror verhaal vertelden. Vooral mensen die niet dicht bij mij staan, denk aan collega's waar je nooit mee praat of vage bekenden.

Mijn ervaringen en van jonge ouders om ons heen, zijn anders. Ook de toon van een aantal mensen hier in het topic geven wel aan dat het iets is dat door veel mensen niet begrepen of zelfs afgekeurd wordt. De standaard reacties als dat het ligt aan je instelling, dat je uberhaupt blij mag zijn dat je een kind krijgt enzovoort.

[Sebazzz]

Ik vraag mij af of een causaliteit of correlatie zit tussen de kinderen die lastiger zijn en ouders vroeg wakker maken/in bed kruipen waarvan de ouders beide (veel) werken versus de kinderen die dat minder doen waarbij één partner grotendeels thuis is.

Zelf vind ik het overigens bijzonder relaxt dat mijn partner thuis is voor de kinderen. Als ik thuis kom dan staat het eten praktisch klaar, een paar uur later gaan de kids naar bed en heb ik tijd voor mijzelf of partner. Om schoonmaken hoef ik niet te denken - daar zorgt zij voor. Zijn één van de kinderen ziek dan hoef ik ook geen vrij te nemen. Ook geen last met thuiswerken-maar-stiekem-niet-want-er-dansen-gillende-kinderen-om-mij-heen zoals ik bij collega's van mij zie gebeuren.

[ Voor 49% gewijzigd door Sebazzz op 21-12-2017 12:43 ]

[Tealiciouss]

Señor Sjon schreef op donderdag 21 december 2017 @ 11:25:
[...]

3 maanden pas. Je bent gewoon nog vers. Na een jaar of vier en een extra kind hoor ik je wel weer.

Je hebt helemaal gelijk, ik heb er pas 1 en weet nog niet wat de gevolgen van een mogelijke 2de 3de of 4de zijn.

Maar voor nu, valt het me nog mee

[RodeStabilo]

Sebazzz schreef op donderdag 21 december 2017 @ 12:39:
Zijn één van de kinderen ziek dan hoef ik ook geen vrij te nemen.

Niemand hoeft dat in principe van z'n eigen uren te doen, daar is zorgverlof voor.

[ Voor 5% gewijzigd door RodeStabilo op 21-12-2017 13:21 ]

[Señor Sjon]

@LopendeVogel De meeste negatievelingen hebben zelf kinderen.

Ik vraag me weleens hardop af waarom kinderen zo zijn, in de steentijd waren ze allang opgegepeuzeld door $wild dier met het gedrag wat ze tentoonspreiden.

Tuurlijk zijn er ook leuke momenten, maar er zijn gewoon heel veel sleurdingen en frustraties. Ook na uitleg #200 staat even later het glas melk weer op het randje van het bord te balanceren. Of hebben alle stiften geen dop meer + doppen zijn verspreid door het huis. Of is het huis nog geen vijf minuten aan kant en dan wordt overal weer zooi gemaakt.

Baby's kunnen er veel minder wat aan doen, maar een baby met verborgen reflux en wat slechte verdraagzaamheid van koemelk is al geen topper. Daarbij heb je bijna geen houding waarbij je niet de volle laag krijgt.

[HaterFrame]

Señor Sjon schreef op donderdag 21 december 2017 @ 13:19:
Tuurlijk zijn er ook leuke momenten, maar er zijn gewoon heel veel sleurdingen en frustraties. Ook na uitleg #200 staat even later het glas melk weer op het randje van het bord te balanceren. Of hebben alle stiften geen dop meer + doppen zijn verspreid door het huis. Of is het huis nog geen vijf minuten aan kant en dan wordt overal weer zooi gemaakt.

En dan denk ik altijd: ach ja, ik was vroeger geen donder anders... Die aap is een product van mij dus dat kunnen best wel eens mijn genen zijn die aan het werk zijn

[ralph075]

Yucon schreef op woensdag 20 december 2017 @ 11:08:
Valt reuze mee. Nr 2, die maakt het pas lastig. De eerste kun je namelijk vaak prima in een mandje meenemen _{de eerste tijd dan} en dan valt het allemaal reuze mee.

^ Exact dit! ^
De eerste maakte ons leven niet veel anders dan ervoor. We konden grotendeels de dingen doen die we al deden, de kleine ging gewoon mee in ons ritme.
Maarrr...... de nummer 2 die erbij kwam, toen werd het wel heel anders en moesten we veel meer dan daarvoor rekening gaan houden met de kinderen en onze agenda's. Echter maakt daarna nummer 3 niet meer zoveel uit, want dan ben je er inmiddels aan gewend

Het helpt om je erop in te stellen zodra je begint aan het gezinsleven, dat je -vanaf de geboorte van de eerstgeborene tot aan dat de laatstgeborene uit de luiers is- gewoon tropenjaren draait. Als je een beetje kan plannen en organiseren hoeft dat niet per se te betekenen dat je verder nergens aan toe komt, maar het is wel gewoon een erg drukke en soms ook zware periode.

[ Voor 20% gewijzigd door ralph075 op 21-12-2017 13:30 ]

[Barrycade]

Zeker toen ze nog jong waren vond ik het heerlijk om na een weekend / papadag weer naar het werk te gaan. Warme koffie drinken en even op mijn eigen tempo op het toilet zitten worden dan priceless momenten

Nu mijn jongste 6 is, is er bij mij ook weer de rust terug. De kinderen hebben me niet 100% van de tijd nodig en doen hun ding. En er zijn leuke gesprekken mee te voeren.
Ik moet zeggen dat ik het nu pas écht waardeer.

[Lethalis]

LopendeVogel schreef op donderdag 21 december 2017 @ 12:14:
[...]
Mijn vrouw kan helaas geen kinderen krijgen (al op relatief jonge leeftijd de baarmoeder laten verwijderen) en hierdoor ik uiteraard ook niet Nu zal ik uiteraard jouw reactie niet aan mijn vrouw laten zien want die trekt je uit je monitor.

Wees blij dat je een kind hebt, cijfer jezelf niet weg maar ga ook niet de kant op zoals jij spreekt (komt ontiegelijk egoïstisch en negatief over). Jouw situatie heeft dan ook helemaal niks met je kind te maken, maar met je eigen egoïsme en negativiteit.

Mensen vinden altijd maar dat je met bepaalde dingen blij moet zijn, vooral als het dingen zijn die moeilijk te verkrijgen zijn. Tsja, dat geldt wel voor meer dingen in mijn leven, niet alleen hoe ik het vaderschap ervaar. En o wee je ventileert eens en laat mensen weten wat je voelt. Oh dear.

Ik mag mij nooit meer kut voelen, omdat ik in de ogen van anderen alles heb.

Jippie.

Maar om je gerust te stellen, ik neem het mijn dochter niet kwalijk. Het is een hartstikke lief kind.

Ik mis mijn vrijheid en rust gewoon. Iemand vroeg om horrorverhalen, dus ik spoot mijn diarree even over het topic heen. Alsjeblieft.

Nou ga ik echt weer verder met mijn werk

Succes en sterkte allemaal.

[vhal]

Tip in het algemeen: als het kan, neem een schoonmaakster voor een paar uur in de week. De tijd die je hiermee bespaart kan je weer gebruiken voor andere dingen met zn twee.

Overigens schommelen mijn gedachten over kinderen -wij hebben er twee van 3 en 1- ergens tussen “hadden we maar een rubber gebruikt” tot “ik zou geen leven zonder meer kunnen voorstellen”...

Overigens kan ik nog steeds de dingen doen die ik leuk vind, wellicht dat alleen de frequentie wat lager ligt. Jezelf compleet wegcijferen omwille van het kind zou ik niemand aanraden.

[FreakNL]

Leuk topic.

Ben ook sinds september vader van een dochter.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik er vooraf ook wel een beetje in zat zoals anderen in dit topic, en ook als collega's; Voor mij hoefde het niet perse. Maar dan was het wel einde relatie geweest. Ik wil hiermee overigens niet perse zeggen dat ik "toegegeven" heb, want als ik echt absoluut geen kinderen had gewild had ik echt voor mezelf gekozen.Maar hoewel ik mijn leven prima vond keek ik ook wel voorruit; Wil je oud worden zonder kinderen? Dat zag ik toch ook niet helemaal voor me... En ik ben gek op mijn nichtje van 4, dus vind kinderen echt wel leuk.. Anyways, als het niet gelukt was had ik daar wel meer vrede mee gehad dan mijn partner, dat weet ik zeker..

Maargoed, toch uiteindelijk samen besloten dat het "tijd" was. Ik was inmiddels ook uit de detachering gestapt, ik zag mezelf namelijk ook niet meer 2 uur (of meer) per dag in de auto zitten zodra er kinderen waren.. Verder wel duidelijke afspraken gemaakt; Ik reis voor mijn werk (buitenland), ik ben zo'n 50 dagen per jaar weg. Dat wilde ik niet opgeven (en ook mijn werkgever zou daar niet blij mee zijn), verder wilde gewoon nog steeds elk weekend naar mijn voetbalclub en andere dingen kunnen doen. Vice versa geldt dat trouwens ook, maar moet zeggen dat zij daar tot nu toe nauwelijks gebruik van maakt, als ze al weg gaat op bezoek bij iemand verkiest ze er al snel voor dat met dochter te doen. Zal moederinstinct zijn denk ik... Tevens twijfelde ik al of ik 1 niet genoeg zou vinden, dus daar weet mijn partner van...

Inmiddels is dochter er dus en hoewel we echt al wel wat ellende gehad hebben (darmafsluiting geconstateerd tijdens zwangerschap, operatie nodig 3 dagen na geboorte, 7 weken ziekenhuis erna) moet ik zeggen dat het tot nu toe meevalt. Ik heb er ook zeker geen spijt van. Wel denk ik dat het er bij 1 blijft. We hebben zoveel ellende gehad dat we er voorlopig niet meer aan moeten denken om weer dat proces in te gaan (het kan natuurlijk bij een 2e allemaal goed gaan) en ik ben ook de jongste niet meer (bijna 38)...

Maar goed, die ellende kwam vooral voort uit het feit dat ze zolang in het ziekenhuis gelegen heeft. Als je denkt dat je thuis geen tijd hebt met een kind moet je er eens 1 in het ziekenhuis hebben.. We zaten constant daar (want het is toch je dochter), behalve 's nachts (dus wij hebben wel goed kunnen slapen de eerste 7 weken), maar dan doe je thuis dus echt helemaal niks. Nu kun je nog weleens stofzuigen of snel iets tussendoor doen, maar als je gewoonweg NIET thuis bent houdt dat echt op..

We hebben tot nu toe ook wel geluk met slapen, het ziekenhuisleven heeft echt zijn impact gehad op het ritme van onze dochter. Ze wordt 7 uur 's ochtends wakker, slaapt soms van 11 tot 1 (maar lang niet altijd), doet 's middags nog een dutje en gaat om 20:00 naar bed en slaapt dan vrijwel direct. En ze komt ook letterlijk nooit 's nachts.. Ze is nu 3 maanden.. Dat gaat natuurlijk veranderen, straks krijg je tandjes, verlatingsangst, etc.. Maar voor nu prijzen we ons gelukkig.

Wij houden ons ook wel echt aan RRR, dat hebben we vanuit het ziekenhuis ook echt meegekregen. En tot nu toe werkt het. Bovendien is het voor ons ook wel fijn...

Persoonlijk heb ik nog niets hoeven laten, ben zelfs alweer een week weggeweest voor mijn werk. Maar het is nu nog gemakkelijk, mijn partner heeft gewoon nog verlof. Straks zal dat wel iets meer passen en meten worden, maar gelukkig werkt zij slechts 24 uur (contract 28, maar voorlopig 4 uur ouderschapsverlof).. En doordat ze onregelmatig werkt hebbben we ook geen 24 uur opvang nodig. Keerzijde daarbij is wel dat ze soms weekenddiensten zal hebben en ik er dus "alleen" voor sta. Maar zij doet het nu ook, dat moet mij ook lukken. Verder, met een beetje geluk draait ze 1 slaapdienst (dan begint ze 15:00 en is ze 9:00 thuis, telt voor 16 uur) en 1 vaste dagdienst (8 uur) en zit ze al aan haar uren.. Dan hebben we helemaal weinig opvang nodig, want ik woon op 5 minuten van mijn werk en heb flexibele tijden, dus we zouden aan 1 dag opvang genoeg hebben dan... En als ik in het buitenland zit zullen beiden oma's inspringen (dat hebben we vantevoren besproken)..

Het zal allemaal wat passen en meten worden, maar het gaat wel lukken. En we zitten wellicht nog in een gemakkelijke leeftijd... Wel ben ik erg blij dat we allebei heel dicht bij ons werk wonen en mijn partner maar 24 uur werkt. Ik zie ook bij vrienden om ons heen dat er door beide ouders fulltime gewerkt wordt en er ook nog eens een reistijd van 2 uur per dag bijkomt. Ik kan me heel goed voorstellen dat het dan toch echt wel hektiek wordt.. Tja, die mensen hebben dan wel iets meer te besteden (alhoewel opvang ook aardig aantikt met 40 uur per week)... Ben blij dat het bij ons zo gaat passen. Als ik een keertje wil sporten begin ik vroeg en stop ik om 15:00, dan kan ik zelfs nog gaan sporten en daarna dochterlief ophalen bij de opvang. Of gewoon op tijd thuis zijn daarna...

Weekenden worden iets lastiger, ik zal daar wel dingen moeten gaan laten als partner aan het werk is.. Maar zo vreselijk sociaal was ik nou ook weer niet.. En uit eten met zijn tweeetjes doen we vooral op vakantie.. Tja, dat zal dan nu een tapasje worden 's middags om 16:00...

En tja, je hebt minder tijd.. Ik moet nog een schuifgordijntje fixen wat kapot is bij een dakraam op onze slaapkamer (gaat niet meer open), dat staat nu geplanned voor 29 december Vroeger kon ik me daar kapot aan ergeren en moest het liefst dezelfde dag nog gefixed worden.. Maar nu haal ik mijn schouders op, het zijn maar Materiële zaken... Dat heb ik dus meegekregen uit de ziekenhuis tijd... Het is allemaal niet zo belangrijk meer, alleen dochter is dat...


Maargoed, ik post nu vooral rationele zaken, maar da's vooral mijn inslag. Ik kan echt wel blij worden van mijn dochter hoor, op emotioneel vlak, begrijp me niet verkeerd.. En ik heb (tot nu toe) zeker geen spijt. Denk ook niet dat dat er gaat komen.. Maar ik denk ook wel dat het bij 1 blijft.. Ik was zelf ook alleen thuis en ik was zeker niet zielig en ben ook niet als egoist of asociaal eruit gekomen. Denk dat het prima is zo. We hebben ook maar 1 slaapkamer over, 2e zou dan naar zolder moeten en da's niet echt geschikt.. Vind het eigenlijk wel best zo... En dan ga ik nog even een bom droppen; 2 kan nog (en dat is ook zeker leuk, maar niks voor mij), maar meer dan 2 vind ik eigenlijk niet meer van deze tijd... Overbevolking, milieu, etc.. Natuurlijk, dan moet je eigenlijk helemaal geen kinderen op aarde zetten (eens), maar wij doen tenminste nog -1

Anyways, wordt zo een lang verhaal met eigenlijk geen kop of staart, dus ik stop maar met tikken

TL:DR
Tips:
- Begin er alleen aan als je het echt wilt
- RRR
- Maak afspraken met partner
- Creëer tijd (dag minder werken, verklein reistijd)
- Neem tijd voor jezelf
- Relax en laat het over je heen komen
- Accepteer dat sommige dingen niet meer (direct) kunnen of later moeten...

[ Voor 8% gewijzigd door FreakNL op 21-12-2017 14:38 ]

[nexhil]

Hier iemand die een paar jaar geleden met een mannetje van 6 te maken kreeg.
Inmiddels wordt hij volgende maand alweer 11 en zit hij in de pre-puber fase ofzo. Veel grote monden en 'Duhs' en 'Dahs' maar toch het is leuk om te zien hoe zo'n kleine brutale aap eigenlijk een soort van echt mens met een eigen mening en grote voeten wordt.

Ik wilde zelf eigenlijk nooit kinderen door alle hier eerder genoemde perikelen en vaak is het gewoon ook klote dat je niet even spontaan iets leuks kunt gaan doen. Weekendje weg, avond uiteten, nope! Aan de andere kant is hij inmiddels wat ouder en hij hoeft al niet meer overal mee naartoe.
Leuker nog is dat we nu ook gewoon samen online ten strijde trekken in een potje oorlog op xbox live en ik denk dat onze gezamenlijke panparty (met mate) ervaring in 2018 zal plaatsvinden.

Wat ik eigenlijk lastig vind (voor hem vooral, en eigenlijk alle kinderen van deze generatie) is hoe er van alle kanten aan die kleine wezens getrokken wordt met sociale media, telefoons etc. Ik denk ook dat dit voor de meeste mensen in dit topic met nóg jongere kinderen straks veel erger zal zijn.

[Palomar]

Heb niet alle reacties gelezen, maar wil ook even mijn ervaringen delen Ben sinds 9 maanden vader van een dochter. Het is wel een beetje een cliché, maar ook waarheid dat de eerste maanden gewoon pittig zijn. Onze kleine werd de eerste 5 maanden stipt elke 3 uur wakker voor de voeding. Dag en nacht. Dat breekt je op een gegeven moment wel een beetje op en ben je veel moe. Vooral als ze 's nachts soms ook elk uur wakker werd. In het begin had mijn vriendin nog verlof en ging ik af en toe in de logeerkamer slapen als ik vroeg op moest. Toen mijn vriendin weer aan het werk was gingen we soms om en om in de logeerkamer slapen. Dat helpt echt om even bij te tanken.

Het werd bij ons een stuk beter vanaf +- 6 maanden. Ze ging toen de hele nacht doorslapen (sommige baby's doen dat eerder) en dan heb je vanaf 19:00 uur gewoon weer even tijd voor jezelf en ook veel betere nachtrust. Ook wordt het rond deze leeftijd (geen borstvoeding meer) makkelijker om bijv. opa en oma te laten oppassen, zodat je een keer een avondje of weekendje met zn tweeën weg kan. Merk nu dat ik wel weer op mijn oude energieniveau zit en ook weer meer tijd/zin heb om dingen voor mezelf te doen.

Qua geleefd worden door de kleine: waar ik zelf altijd wel redelijk strikt in ben is dat ik me voor bepaalde dingen niet laat opjagen. Bijv. 's ochtends wil ik ff rustig douchen. De kleine leg ik dan in de box, wat ze niet leuk vindt en keihard gaat krijsen. Dat laat ik gewoon gebeuren. Net als andere klusjes die even gedaan moeten worden.

Waar ik wel minder tijd voor heb is sporten. Dat probeer ik binnenkort weer meer op te pakken. Ik doe nog wel mijn vaste teamsport 2 keer per week, maar ik ging ook vaak na het werk nog even een rondje hardlopen of wielrennen. Dat is er bijna niet meer van gekomen. 's Avonds heb je eerst het proces van de kleine ophalen van de creche, eten geven, even spelen, in bad doen, naar bed brengen, waardoor ik niet zoveel zin meer had om daarna nog weer te gaan sporten.

Verder het andere cliché: 'je krijgt er zoveel voor terug', is zeker waar Echt leuk om de ontwikkelingen zo snel te zien In het begin is het nog een hulpeloos baby'tje dat niks kan en jij als ouder ook nog niet echt weet wat je ermee moet, totdat ze gaat brabbelen, lachen, interactie heeft, je herkent, begint te tijgeren, kruipen, staan en binnenkort lopen.

[ Voor 6% gewijzigd door Palomar op 21-12-2017 14:56 ]

[nare man]

Lethalis schreef op woensdag 20 december 2017 @ 16:07:
[...]

Momenteel heb ik het gevoel mezelf helemaal weg te cijferen, alsof ikzelf niets meer kan en mag doen.

Het erge is dat ik hiervoor ook hulp heb gezocht, maar dat zelfs de psycholoog zegt "ja dat zijn de tropenjaren, succes ermee".

Je post was wel wat verder naar onder gezakt maar was voor mij toch aanleiding om te reageren.

Er rust in onze maatschappij een enorm taboe op het uiten van ongeluk over het vader- dan wel moederschap. Ja, je mag kritisch zijn, maar je moet vooral wel benadrukken dat je er toch echt zoveel voor terug krijgt. Terwijl er echt heel wat mensen zijn die - in besloten kring - toegeven dat ze niet opnieuw aan kinderen zouden beginnen als ze het over konden doen. Er is echt een schokkend aantal mensen (vaker vrouwen dan mannen overigens) dat niet kan wennen aan de nieuwe situatie waarvoor de schok te groot is, die in een postnatale depressie raken of gewoon niet meer gelukkig zijn (of tenminste niet meer zo gelukkig als vroeger).

Nogmaals, dat mag je niet zeggen, het is een gruwelijk taboe, maar het is er wel degelijk. Het heeft ook niets te maken met 'niet van je kinderen houden' maar het is wel de realiteit. Veel mensen met zulke problemen krijgen daardoor helaas ook niet de (psychologische of psychiatrische) hulp die ze nodig hebben. Want de mantra dat je blij MOET zijn, dat je een slechte moeder/vader bent als je klaagt, leeft zelfs bij hulpverleners. Iedere nuance of empathie vervaagt zodra het over deze problemen gaat.

Voor mijn vrouw en mij is dat ook precies de reden om niet aan kinderen te beginnen.

[Bart ®]

Oh je mag gewoon klagen hoor. En het is niet altijd feest. En iedere ouder vraagt zichzelf wel eens af waarom hij eraan begonnen is. Wij houden het bewust bij één kind, kost al genoeg tijd en energie zo. En geld ook.

[Predje]

nare man schreef op donderdag 21 december 2017 @ 16:01:
[...]


Je post was wel wat verder naar onder gezakt maar was voor mij toch aanleiding om te reageren.

Er rust in onze maatschappij een enorm taboe op het uiten van ongeluk over het vader- dan wel moederschap. Ja, je mag kritisch zijn, maar je moet vooral wel benadrukken dat je er toch echt zoveel voor terug krijgt. Terwijl er echt heel wat mensen zijn die - in besloten kring - toegeven dat ze niet opnieuw aan kinderen zouden beginnen als ze het over konden doen. Er is echt een schokkend aantal mensen (vaker vrouwen dan mannen overigens) dat niet kan wennen aan de nieuwe situatie waarvoor de schok te groot is, die in een postnatale depressie raken of gewoon niet meer gelukkig zijn (of tenminste niet meer zo gelukkig als vroeger).

Nogmaals, dat mag je niet zeggen, het is een gruwelijk taboe, maar het is er wel degelijk. Het heeft ook niets te maken met 'niet van je kinderen houden' maar het is wel de realiteit. Veel mensen met zulke problemen krijgen daardoor helaas ook niet de (psychologische of psychiatrische) hulp die ze nodig hebben. Want de mantra dat je blij MOET zijn, dat je een slechte moeder/vader bent als je klaagt, leeft zelfs bij hulpverleners. Iedere nuance of empathie vervaagt zodra het over deze problemen gaat.

Voor mijn vrouw en mij is dat ook precies de reden om niet aan kinderen te beginnen.

Dat is een hele lastige hoor! Omdat het bijna onmogelijk is de discussie zuiver te houden.

Zelf ben ik van mening dat geluk een keuze is.

Bij kinderen MOET je de kinderen op 1 hebben staan en niet jezelf.
Indien je toch liever zelf op 1 staat en daardoor ongeluk voelt omdat het niet meer puur om jezelf draait dan had je geen kinderen moeten nemen. Overigens is het tegenwoordig 100% geaccepteerd dat je geen kinderen meer neemt en lekker zelfs je hele leven royaal op vakantie gaat e.d.

Als je eigen kinderen je ongelukkig maken ben je echt zelf een kutje hoor.
Dan heb je je leven ook niet goed georganiseerd. Overigens ben ik als gelukkige vader soms ook ongelukkig. Ik heb ook vlagen van woede gehad dat ik even in een ander kamertje ergens tegenaan moest schoppen en op m'n vuist bijten.

Kids zijn gewoon soms etters en kunnen je echt ellendig maken.. en je leven is ook anders.

Ik vind daar geen taboe op zitten hoor en ik uit dat ook altijd openlijk (schijt aan perfecte ouders die het altijd goed doen en beter weten en nooit last hebben van hun kind, sowieso schijt aan meningen van anderen ).

Je moet zelf sterk zijn, realistische verwachtingen hebben en je leven naar wens organiseren.
Dat kan prima met kinderen. Kinderen die oneindig veel geluk kunnen brengen (en verdriet).

Als je als ouder erachter komt dat het allemaal kut is en dat het de schuld van de kids is... dan moet je echt ff volwassen worden. De "taboe" zal deels komen omdat de maatschappij altijd aan de kant van het kind staat... en je zal als kind maar te horen krijgen dat papa je kut vindt omdat hij niet in de kroeg kan hangen of minder kan gamen.

[JT]

Predje schreef op donderdag 21 december 2017 @ 16:26:
[...]
Ik vind daar geen taboe op zitten hoor en ik uit dat ook altijd openlijk (schijt aan perfecte ouders die het altijd goed doen en beter weten en nooit last hebben van hun kind, sowieso schijt aan meningen van anderen ).

Terwijl je ervoor zegt:

Zelf ben ik van mening dat geluk een keuze is.

en

Als je eigen kinderen je ongelukkig maken ben je echt zelf een kutje hoor.

en

Dat kan prima met kinderen.

Dat suggereert op voorhand al dat alles aan de ouders ligt. Als je weet dat zoveel mensen met het vingertje naar je zullen wijzen dan voel je je er ook niet comfortabel bij om het er open over te hebben. En daarnaast vind ik het ook complete onzin om te stellen dat het kind geen factor kan zijn in hoeveel geluk je vindt in het hebben van een kind. Het kind kan er niks aan doen maar is hier wel degelijk een flinke factor in. Als je kind je elke nacht wakker houdt dan wordt je vanzelf minder gelukkig. Zeker als blijkt dat er weinig aan te doen valt en professionals dit ook beamen en je er niet mee kunnen helpen.

Als je als ouder erachter komt dat het allemaal kut is en dat het de schuld van de kids is... dan moet je echt ff volwassen worden. De "taboe" zal deels komen omdat de maatschappij altijd aan de kant van het kind staat... en je zal als kind maar te horen krijgen dat papa je kut vindt omdat hij niet in de kroeg kan hangen of minder kan gamen.

Niemand stelt hier dat tegenvallend vaderschap de schuld is van het kind of dat het kind kut is. Sterker nog, het wordt hier herhaaldelijk gezegd dat het kind er niks aan kan doen. Dus wat je met bovenstaande probeert te zeggen tegen posters in dit topic is mij onduidelijk. Nu doe je alsof mensen die moeite hebben met het vaderschap alles in de schoenen van het kind schuiven en ze laten merken dat ze ze niet moeten. Geen wonder dat er een taboe op rust want genuanceerd en met empathie is vaak niet mogelijk en voor mij toont jouw post dat wel aan.

Is getekend door een gelukkige vader die hoopt dat hem en zijn vrouw nog meer kinderen zijn gegund

[ Voor 16% gewijzigd door JT op 21-12-2017 16:48 ]

[Muttley]

Predje schreef op donderdag 21 december 2017 @ 16:26:
[...]


Dat is een hele lastige hoor! Omdat het bijna onmogelijk is de discussie zuiver te houden.

........

Ik ben het met JT eens dat er een aantal dingen nogal overtrokken zijn.

Probeer eens een definitie te geven van Geluk. Dat gaat niet, want het is niet iets vast omlijnd. Dus kun je ook niet zeggen dat het een keuze is. Wel dat je wel of niet gelukkig bent met de huidige situatie waarin je verkeerd, wat die ook mag zijn.

Voor degene die altijd op nummer één dacht te staan, tja, dan is de verandering groot bij het krijgen van een kind. Daar kun je om gaan zitten kniezen, maar dan wordt het inderdaad tijd om wakker te worden, want de wereld draait niet om jou en heeft-ie ook nooit gedaan, al hebben sommige personen je misschien dat idee wel gegeven.
Wat je zeker niet kunt doen is dat kind de schuld geven. Die kan er niets aan doen, hij/zij is het gevolg van (meestal) je eigen actie. Dan had je maar eerder na moeten denken (hoewel ik sommige figuren in de wereld ervan verdenk dat nadenken en gemeenschap met hetzelfde orgaan plaatsvind ).

Dat je kinderen op de eerste plaats MOET hebben staan, is eigenlijk een publieke mening die wordt opgelegd. Maar er zijn ook genoeg ouders die zich alles ontzeggen, alles en alleen maar voor het kind (of de kinderen), waardoor het beeld versterkt wordt. Kinderen vergen altijd aandacht, als ze zeer jong zijn veel, daarna wat minder (meestal). Er wordt ook vaak scheef gekeken naar mensen met kinderen die daarnaast nog werken en veel sporten, uitgaan, etc. omdat veel mensen vinden dat je daar geen tijd voor hebt.
Maar dat is net hoe je het zelf bedenkt en wat je mogelijkheden zijn. Voorbeeld: donderdagavond was voor mij, dinsdag van mijn vrouw, dan hadden we beide een avond om mee te doen wat we wilden, de ander zorgde voor alles. Kinderen rond 19:00 uur naar bed (als ze ouder zijn uiteraard later).

Je moet zelf sterk zijn, realistische verwachtingen hebben en je leven naar wens organiseren.
Dat kan prima met kinderen. Kinderen die oneindig veel geluk kunnen brengen (en verdriet).

Klopt.
Met passen en meten (wordt de meeste tijd versleten) krijg je het wel voor elkaar en het kost moeite (soms zeer veel moeite). En daar moet je in zekere mate sterk voor zijn om dat in orde te krijgen. Er rust alleen een zeker taboe op om aan te geven dat je daar moeite mee zou kunnen hebben. Ook moet je in bepaalde situatie sterk zijn omdat er wel een hele verantwoording op je schouders rust
Realistische verwachtingen zijn soms lastig, want het loopt (zeker in mijn geval, zie een eerdere reactie) meestal toch anders en moet je je verwachtingen vaak bijstellen. Ikzelf zet verwachtingen op een laag pitje (waaat, hoe durf je.... , ook weer zo'n taboe door vooroordelen), ik laat het meer op me af komen. Dat heeft een voordeel dat je snel kunt aanpassen aan de situatie. Het komt zoals het komt

Dat kinderen soms vervelend zijn, dat klopt. Maar dat zijn partners, ouders, vrienden, kennissen, buren, treitervloggers, werkgevers, collega's, sommige forumbezoekers , etc ook. Van tijd tot tijd zou je uit elke categorie mensen achter het behang willen plakken. Dat heeft niets met kinderen te maken, wel met het hebben van een afreageerkamertje en voldoende rollen behang

"Je krijgt er veel voor terug", sorry, ik krijg het mijn strot niet uit. Het wordt te pas en te onpas als excuus gebruikt. Simpel, je krijgt kinderen of je krijgt ze niet. Meestal (!) krijg je ze bewust, dus keuze. En als je ze niet hebt, KAN en mag dat een bewuste keuze zijn, daar moet geen taboe op zijn.
Wij hebben er destijds bewust voor gekozen, ons bij tijd en wijle afgevraagd of we we het niet in een vlaag van verstandsverbijstering besloten hebben, ons constant afgevraagd of we het goed doen of gedaan hebben. Ja, we hebben fouten gemaakt, ontettend veel geleerd, onze kijk op veel zaken (en mensen) is totaal veranderd. Maar als we zien wie er nu bij ons rondlopen, dan kunnen we daar best trots op zijn.

Dat je veel ervaring met liefde, geluk, wanhoop, woede, onmacht, behang , onbetaalbare momenten, kennis van ASS, verschillende culturen en omgangsvormen, etc krijgt, dat kun je een verrijking (ook weer zo'n woord) noemen. Hetgeen niet wil zeggen dat mensen zonder kinderen dat niet hebben, maar het is wel anders. Ik ben blij dat ik ze heb, maar kan me ook de andere kant voorstellen (ken mensen die bewust geen kinderen hebben en ook die ze niet konden krijgen).


edit: typo's

[dion_b]

com2,1ghz schreef op donderdag 21 december 2017 @ 10:28:
[...]

Daar ben ik het niet mee eens. Zo hoor je ook wel eens van mensen die nooit hun kind ergens laten om even een dagje er tussenuit te gaan. Niet eens bij hun ouders of familie want ja het zou je eigen kind zijn en daar moet je altijd zelf voor zorgen. En vervolgens dat de relatie onder druk komt te zitten vanwege de irritaties die met de tijd erger worden.

Moet je die wel hebben... gelukkig heeft m'n partner nog beide ouders en een zus die redelijk in de buurt wonen, maar aan mijn kant is alles in de eerste en tweede graad overleden muv m'n broertje, en hij woont te ver weg, heeft geen vervoer, geen geld voor OV en werkt 40u+overtijd tegen minimumloon (wat weer grotendeels ivm schuldensanering ingehouden wordt, vandaar echt geen geld) dus is ook niet beschikbaar op momenten dat wij er wat aan zouden hebben.

Ik merk wel, en dat lees ik hier ook, dat men andermans manier van opvoeden afkeurt. Nou ben ik nog geen vader(we tellen de daagjes af!) maar wat ik ook wel eens zie is dat de partners elkaar niets gunnen. Oh jij denkt even met je vrienden weg te gaan? Mooi niet ik zit thuis, jij ook.

Ik.. ik... ik...

Hoe zit het dan met jouw partner? Werkt zij? Hoe staat zij hierin?

Je hebt het wel over relaties onder druk, maar je schrijft er zelf exact niets over. Hoe het ook moge zijn, je relatie gaat fundamenteel veranderen als er een kleine is. Dat hoeft zeker op termijn niet negatief te zijn, integendeel, maar het gaat absoluut herhaaldelijk en langdurig op de proef gesteld worden. Ook als je het geluk hebt om veel bereidwillige familie in de buurt te hebben.

[djiedjee]

Het valt me op dat de reacties soms best wel heftig zijn.

Voor de ouders in dit topic:
Als je het over zou kunnen doen, zou je dan weer kinderen willen krijgen?

Als het antwoord daarop ja is, doen alle ups en downs er eigenlijk niet veel meer toe.
Bij ons zijn zowel de ups als de downs groter geworden. Focussen op 1 van 2 zou je niet moeten doen denk ik.

[HellPunk]

djiedjee schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 09:58:
Het valt me op dat de reacties soms best wel heftig zijn.

Voor de ouders in dit topic:
Als je het over zou kunnen doen, zou je dan weer kinderen willen krijgen?

Als het antwoord daarop ja is, doen alle ups en downs er eigenlijk niet veel meer toe.
Bij ons zijn zowel de ups als de downs groter geworden. Focussen op 1 van 2 zou je niet moeten doen denk ik.

Mijn huidige situatie minus de kinderen kan ik me niet inbeelden, maar evenmin wat het dan wel geworden zou zijn. Ik zou waarschijnlijk al om te beginnen al niet getrouwd zijn met de vrouw waar ik nu mee getrouwd ben en dan zouden ook zoveel andere zaken anders zijn.

Ik ben wel nieuwsgierig hoe dat leven uitgedraaid zou zijn, maar kinderen krijgen waren niet de eerste keus op dat pad - die was eigenlijk al bepaald toen we besloten om een koppel te vormen.

[ Voor 4% gewijzigd door HellPunk op 22-12-2017 11:24 ]

[Kalevandaal]

djiedjee schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 09:58:
Voor de ouders in dit topic:
Als je het over zou kunnen doen, zou je dan weer kinderen willen krijgen?

Zonder twijfel: ja
Geheel eigen mening: kijkend naar huidig leven zie ik niet in waarom niet.
Is het een risico om kinderen te krijgen? Ja. Er kan altijd een afwijking in het DNA zitten.
Maar dat was een besproken keuze. Wat als je een kind op de wereld zet met down (bijvoorbeeld).
Wij hebben dit uitvoerig besproken voor wij de keuze maakte om door te zeggen met proberen.

[JT]

Ik zou ook zeker er weer voor kiezen. We hebben in de eerste 6 maanden al aardig wat voor de kiezen gehad, mede door onze persoonlijke situaties maar onder de streep is het een dikke vette + én we hebben het vol kunnen houden ondanks alles.

sbruynis schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 12:00:
[...]


Zonder twijfel: ja
Geheel eigen mening: kijkend naar huidig leven zie ik niet in waarom niet.
Is het een risico om kinderen te krijgen? Ja. Er kan altijd een afwijking in het DNA zitten.
Maar dat was een besproken keuze. Wat als je een kind op de wereld zet met down (bijvoorbeeld).
Wij hebben dit uitvoerig besproken voor wij de keuze maakte om door te zeggen met proberen.

Voor ons is bij afwijkingen de vraag of hij/zij gelukkig kan zijn. Dat is toch hetgeen wat je wilt voor je kinderen. En met down kan dat zeer zeker!

[Roenie]

djiedjee schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 09:58:
...Voor de ouders in dit topic:
Als je het over zou kunnen doen, zou je dan weer kinderen willen krijgen?...

Nee. Hoewel ik van hen niet wil missen zou ik als het opnieuw kon kiezen voor een kinderloos leven. Je hele leven verandert: vaak ten goede, maar het kost ook een boel offers. Een andere reden is omdat ik mij grote zorgen maak over waar de wereld over tien jaar staat.

[kazz1980]

djiedjee schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 09:58:
Voor de ouders in dit topic:
Als je het over zou kunnen doen, zou je dan weer kinderen willen krijgen?

Even geen rekening houdend met het feit dat ik (uiteraard!) de allerliefste kinderen van de wereld heb mogen krijgen die ik nooit had willen missen, maar puur op het praktische vraagstuk m.b.t. kinderen krijgen en de rationale afweging van voor- en nadelen:
Ja. Ik zou het direct weer overdoen. Kinderen krijgen is het mooiste dat een mens kan overkomen in mijn ogen. En het is absoluut hard werken en je moet er veel dingen voor laten... Maar het is zo ontzettend mooi om te zien hoe een kind ontwikkeld tot een persoon. Het geeft zoveel liefde en het maakt dat je ál het andere kunt relativeren... Als je de liefde van een kind kent is er verder niks meer écht belangrijk anders dan je kind. Daarnaast kun je zeker een jaar of 14 (afhankelijk van het kind) zelf weer lekker een beetje kind zijn! Ook dat is voor mij een groot pluspunt. Samen naar de speeltuin, samen K3 luisteren (toen ze nog leuk waren ), samen aan de lego, samen knutselen, samen naar de film. En inmiddels samen gamen, samen make-up uitzoeken, etc.... Heerlijk.
En natuurlijk verschrikkelijk trots zijn op alles dat ze presteren.

[Señor Sjon]

Ik was altijd anti-kind en eigenlijk vind ik het nog steeds weinig aan. Voor veel dingen zijn ze nog te jong en ik denk dat ik er meer rust mee heb als ze de basics (wassen/aankleden/eten/sanitair) helemaal zelf kunnen. Dan kan je je focussen op meer dan de elementaire zaken. Het zijn op dit moment redelijk tropenjaren en ik tel de jaren af richting de PlayStation leeftijd.

Als man kan je op je 80e kinderen krijgen, maar dat geldt niet voor mijn partner. Aangezien je toch op een gegeven moment voor een keuze staat, heb ik wel voor kinderen gekozen. Ik wilde er geen spijt van krijgen en zeker niet als 60 jarige bij een diploma-uitreiking zitten.

Zou ik het opnieuw doen met de kennis van nu? Nee, denk het niet. Daarvoor is het wel heel erg een lifechanger. Kans is groot dat ik hier vijf jaar weer anders over denk, doordat ze weer wat ouder en wijzer zijn.

[JT]

kazz1980 schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 13:40:
[...]

samen K3 luisteren (toen ze nog leuk waren ) [...] samen make-up uitzoeken, etc

Geslacht Man

[Señor Sjon]

JT schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 13:48:
[...]


[...]

Genderneutrale rokken

[kazz1980]

JT schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 13:48:
[...]
[...]

Ja. En dus Haha... Mijn dochter is een papa kindje. En ik vind dat geweldig. Dus ga met alle liefde met wat meiden op stap om make-up uit te zoeken hoor (en ja - ik ben ook echt in het verleden wel eens slachtoffer geweest om dingen uit te proberen - tegenwoordig kan dat écht niet meer... + dat het nu geen kinder-make-up van 2 euro bij de Bart Smit meer is...). En ja, ik weet best dat ze soms misbruik maken van mijn aanwezigheid en met name de aanwezigheid van mijn portemonnee
En K3 stond vroeger keihard (althans - voor kinderoortjes keihard) aan in de auto. Raampje open - lekker samen door de stad cruisen...

[ Voor 9% gewijzigd door kazz1980 op 22-12-2017 13:56 ]

[JT]

Señor Sjon schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 13:51:
[...]


Genderneutrale rokken

Ja, dat topic ken ik en ik vind het bikkel dat iemand daar gewoon een pic heeft gepost van zichzelf met die rok. Fuck de wereld en conformeren. Mijn opmerking was, te zien aan de smiley, ook niet bedoeld als serieuze opmerking

kazz1980 schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 13:52:
[...]

Ja. En dus Haha... Mijn dochter is een papa kindje. En ik vind dat geweldig. Dus ga met alle liefde met wat meiden op stap om make-up uit te zoeken hoor (en ja - ik ben ook echt in het verleden wel eens slachtoffer geweest om dingen uit te proberen - tegenwoordig kan dat écht niet meer... + dat het nu geen kinder-make-up van 2 euro bij de Bart Smit meer is...).
En K3 stond vroeger keihard (althans - voor kinderoortjes keihard) aan in de auto. Raampje open - lekker samen door de stad cruisen...

Groot gelijk! Ik denk als het zover komt dat ik dat ook wel zal doen Ik had een jaar geleden ook niet gedacht dat ik Boris Beer mee zou blèren in de woonkamer

[ Voor 49% gewijzigd door JT op 22-12-2017 13:59 ]

[Lensent]

Señor Sjon schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 13:47:
Ik was altijd anti-kind en eigenlijk vind ik het nog steeds weinig aan. Voor veel dingen zijn ze nog te jong en ik denk dat ik er meer rust mee heb als ze de basics (wassen/aankleden/eten/sanitair) helemaal zelf kunnen. Dan kan je je focussen op meer dan de elementaire zaken. Het zijn op dit moment redelijk tropenjaren en ik tel de jaren af richting de PlayStation leeftijd.

Als man kan je op je 80e kinderen krijgen, maar dat geldt niet voor mijn partner. Aangezien je toch op een gegeven moment voor een keuze staat, heb ik wel voor kinderen gekozen. Ik wilde er geen spijt van krijgen en zeker niet als 60 jarige bij een diploma-uitreiking zitten.

Zou ik het opnieuw doen met de kennis van nu? Nee, denk het niet. Daarvoor is het wel heel erg een lifechanger. Kans is groot dat ik hier vijf jaar weer anders over denk, doordat ze weer wat ouder en wijzer zijn.

Respect voor je eerlijkheid en openheid.
Gelukkig ervaar ik het zelf totaal niet zo...elke avond lekker ravotten met mn zoon van 3 op de bank, met autootjes spelen, torens bouwen van Duplo, verhaaltje voorlezen voor het slapen gaan, liedjes zingen, dansen op harde muziek op zondagochtend, met de auto op zoek naar dieren in de weilanden en ze benoemen, woordjes oefenen, treinen en bussen kijken bij het station, ik vind het allemaal prachtig.

Tuurlijk zijn er ook vervelende momenten zoals onverklaarbaar gejank soms of wat gemorrel aan tafel maarja... hoort erbij.

Overigens hebben we ook geen slaaptekort. Die van ons slaapt van 19:30 tot 07:30.

[Señor Sjon]

Eén of twee kinderen is ook een levensgroot verschil. Vooral als de ene erg inputafhankelijk is, terwijl de ander zichzelf uitstekend kan vermaken. De jaloezie om ouders' aandacht begon toen hij ging rondscharrelen. en zij dus niet meer 'alleen' was. Opeens was er een concurrent en de beste vergelijking is nog wel een vogelnestje waarbij de kuikens elkaar het nest uit proberen te wippen.

Alleen mijn zoon of alleen mijn dochter is ook makkelijk te handelen. Voeg ze samen en het wordt al minder. Zijn beide ouders present, dan is er een grote Tug of War gaande.

[kazz1980]

Señor Sjon schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 14:05:
Eén of twee kinderen is ook een levensgroot verschil. Vooral als de ene erg inputafhankelijk is, terwijl de ander zichzelf uitstekend kan vermaken. De jaloezie om ouders' aandacht begon toen hij ging rondscharrelen. en zij dus niet meer 'alleen' was. Opeens was er een concurrent en de beste vergelijking is nog wel een vogelnestje waarbij de kuikens elkaar het nest uit proberen te wippen.

Alleen mijn zoon of alleen mijn dochter is ook makkelijk te handelen. Voeg ze samen en het wordt al minder. Zijn beide ouders present, dan is er een grote Tug of War gaande.

Ik had vooral zelf bij de tweede moeite met het verdelen van de aandacht. Ging daar in beginsel onbewust haast een rekenkundig ding van maken waarbij ze allebei wel evenveel aandacht kregen... Volstrekt onzinnig natuurlijk - maar dat kreeg ik pas later door... De kinderen zelf zijn er beiden altijd heel gemakkelijk onder geweest. Nooit strijd om aandacht en ook zelden tot nooit onderlinge strijd. Dat scheelt voor mij als ouder een heleboel! Eigenlijk bleek voor ons twee kinderen juist eerder minder werk - ze konden ook elkaar vermaken in plaats van dat wij als ouders daar voor op moesten draven.

[ Voor 6% gewijzigd door kazz1980 op 22-12-2017 14:14 ]

[kazz1980]

JT schreef op vrijdag 22 december 2017 @ 13:52:
Groot gelijk! Ik denk als het zover komt dat ik dat ook wel zal doen Ik had een jaar geleden ook niet gedacht dat ik Boris Beer mee zou blèren in de woonkamer

Mooi is dat toch? Voor mij een grote plus aan kinderen. Gewoon weer gek mogen doen - zonder direct voor gek verklaard te worden! (Althans - niet meer dan anders : P)

[JT]

Ja, is ook leuk. Ik heb laatst eens Boris Beer op kantoor gedraaid, puur om de reacties te zien

[kepler]

Interessant topic en ook goed om alle verhalen te lezen. Ons zoontje is nu ruim 1 en de tweede is onderweg.

Ons/mij is het reuze meegevallen tot nu toe, maar we hebben ook wel het geluk dat hij redelijk makkelijk is. Maar we staan er zelf ook wel redelijk open en flexibel in, dus dat helpt naar ons idee ook wel mee. Ik heb express geen/weinig boeken gelezen van te voren, dan ga je juist teveel zorgen maken of alles wel volgens het boekje gaat. Dat werkt voor ons heel goed.

Gewoon een aantal tips/ervaringen op een rijtje, maar het is altijd heel persoonlijk natuurlijk

- Probeer eerst de situatie voor je zelf zo makkelijk mogelijk te maken en als dat niet werkt kan je het altijd aanpassen naar je kind. Zo zijn we met de kleine na 3/4 weken gaan eten met een paar vrienden in een eetcafe. We hebben hem gewoon meegenomen en goed gekeken of dat goed ging en gelukkig ging dat prima. Diezelfde tactiek hebben we dus regelmatig toegepast. Je weet pas of iets niet lukt als je het eerst probeert (wel logisch nadenken natuurlijk )
- Plannen en vooruit werken! We werken allebei vier dagen in de week, mijn vriendin ook nog eens 9u per dag. We vertrekken rond 715 van huis en meestal haal ik hem rond 1730-1745 van de opvang. Dus we zorgen dat we in het weekend alle boodschappen doen en op zondag/maandag (papadag) zorgen we dat het eten voor de rest van de week klaar is. Ik geef hem eten, nog even uurtje spelen met papa/mama en/of aanschuiven bij het eten van papa/mama. Hij gaat om 19u naar bed en om half acht is alles opgeruimd en tijd voor ons zelf (sporten, tv kijken, etc)
- Flexibel zijn. Bovenstaand schema klinkt leuk, maar files/ontplofte luiers/geklemde vingers/etc gooien vaak roet in het eten Ik leg me er altijd maar bij neer en als ik echt geen zin meer heb dan neemt mijn vriendin het over (of andersom).
- Gun de ander zijn/haar ding. We hebben beide heel lang op ons zelf gewoond en altijd ons eigen ding gedaan. Dat doen we eigenlijk nog steeds, maar nu moet er een thuis blijven. Dat vereist iets meer planning/vooruit denken. Communicatie is wel key en dat loopt bij ons gelukkig goed. Last-minute dingen gaan in principe eigenlijk ook wel, maar niet met zn tweeen
- Regel een vast oppas voor de avonden! (bv buurmeisje oid) Dat hebben we sindskort en zorgt voor iets meer rust en meer dingen die je samen kan doen.

Eigenlijk vinden we het allebei hartstikke leuk en het is echt onwijs mooi om zo'n ventje zien op te groeien! Ja, er zitten hele vervelende momenten tussen, maar als je met zn tweeen bent moet er volgens mij altijd wel een goede balans te vinden zijn.

Grootste minpunten?

- Altijd standby! Dat valt me nog het meeste tegen. Zelfs als hij ligt te slapen kan hij eigenlijk elk moment wakker worden, je hebt (als het kind thuis is) dus eigenlijk nooit 100% rust
- Vroeg opstaan... Hij is heel vaak om 5.30 wakker (soms iets later) en zeker nu mn vriendin weer zwanger is sta ik bijna altijd met hem op. Maar eigenlijk valt het slaaptekort me wel mee, blijkbaar raak je er toch aan gewend
- Dat waren de minpunten tot nu toe, de rest is allemaal gerommel in de marge

Ik ben erg benieuwd hoe het gaat zijn bij de tweede, ik kom er over een jaar nog een keer op terug Misschien denk ik er dan wel heel anders over