Ik vind zelf dat genderneutraliteit niet enkel iets is wat betrekking heeft op trans- en non-binaire personen. Er wordt al snel die kant op bewogen in de discussie, wellicht omdat het een duidelijk voorbeeld is.
Genderneutraal betekent voor mij eerder dat het geslacht waar iemand zich mee identificeert, geen rol speelt waar dit geen belang heeft. Dat betekent bijvoorbeeld dat iedereen op welke baan dan ook mag solliciteren. Dat er bijvoorbeeld bij de brandweer of het korps mariniers hoge fysieke eisen gesteld worden, en dat daardoor >50% van de personen met dat beroep een hoge testosteronspiegel en de daaraan vaak gerelateerde biologische kenmerken heeft, is iets wat prima vanuit zichzelf kan ontstaan en waar zeker niet bewust op geselecteerd moet worden. Gelukkig lijkt dat tegenwoordig ook een stuk minder voor te komen.
Hetzelfde komt terug bij de opvoeding van kinderen; laat die toch vooral lekker zelf kiezen waar ze mee spelen, welk kleurtje ze mooi vinden, en met wie ze omgaan. Patronen die ontstaan doordat een meerderheid van de populatie zich vanzelf toch wel als 'cishet' (om er even een hele moderne term in te gooien

) identificeert, mogen er prima zijn, maar dat hoeft niet opgelegd te worden. Wanneer die externe druk om jezelf naar een bepaald beeld te conformeren er niet meer is, krijgt iedereen de ruimte om zichzelf te vinden. Als je jezelf binnen de gebruikelijke gender-stereotyperingen prima voelt, dan was dat gevoel ook wel ontstaan zonder externe motivatie. Iemand die zich daar niet goed bij zou voelen, krijgt zonder invloed van buitenaf wel de ruimte om te vinden wie hij/zij/whatever is.
Genderneutraal betekent voor mij dus de ruimte geven aan ieder individu om te zijn en te worden zoals hij is, los van geslachtelijke kenmerken, en de daar aan verbonden vooroordelen en stereotyperingen. Voor de meerderheid van de samenleving zijn de geslachtskenmerken inderdaad binair, maar dat is geen probleem wanneer de samenleving genderneutraal als uitgangspunt heeft. Personen die niet in dit binaire beeld passen gaan er echter zeker op vooruit. Ik denk eigenlijk dat dit een best breed gedragen opvatting is, maar dat onderbewuste en aangeleerde gedragspatronen deze opvatting soms verdringen.
Aansluitende persoonlijke anekdote:
ik identificeer mij gewoon als man, maar ik ben wel homoseksueel. Toch voelde ik mij toen ik uit de kast kwam, wel de druk om dit eerst als biseksueel te benoemen. Een van de reacties hierop was daadwerkelijk: 'oh, gelukkig, je vindt vrouwen dus ook leuk, je snapt het nog wel'. Alsof het een probleem of een afwijking is als ik me niet naar dat stereotype voor een man conformeer. Deze reactie bevestigde voor mij echter wel dat de druk die ik voelde, hier en daar helaas nog wel gegrond is.
Ik conformeer me overigens wel naar genoeg andere aspecten van de mannelijke standaard ('Oh, dat had ik niet van jou verwacht' is het meest voorkomende antwoord). Ik vraag me echter af en toe af hoe veel van die aspecten uit mijzelf komen en hoe veel hiervan is aangeleerd. Blijkbaar wilde ik toen ik nog erg klein was (<5 jaar) graag een roze jurkje hebben en aandoen

. Uiteindelijk heeft mijn moeder dat ding maar gekocht, want ik hield er niet over op. Voldoet mooi aan het stereotype van 'de homo', maar tegenwoordig zou ik mezelf toch echt niet op me gemak voelen in een jurkje. Dit is voor mij een mooi voorbeeld van hoe bepaalde verwachtingen je op jonge leeftijd al aangeleerd kunnen worden, over iets niet relevants zoals je kledingkeuze.
Overigens wilde mijn neefje (met autisme) toen hij klein was exact hetzelfde. Als ik hierboven lees dat blijkbaar 75% van de mensen met autisme zich ergens met de LHBTQIAP+ -vlag identificeert, moet ik ook toegeven dat ik nieuwsgierig ben naar hoe dat uitpakt.