http://waitbutwhy.com/201...-yuppies-are-unhappy.html
Dit ondertussen vrij bekende artikel schetst een beeld van de huidige generatie jongeren en jong volwassenen die ik erg herken. Ikzelf mag me binnen deze generatie Y tellen. Dit gedrag zie ik veel gebeuren bij de met name hoger opgeleide tot een jaar of 25-30. Graag hoor ik van de mede Tweakers of jullie je het beeld herkennen of dat het een gevalletje "vroeger was alles beter" is. Met name naar de input van de oudere Tweakers lijkt me intressant. Of het benamen van bepaalde generaties überhaupt zin heeft is een tweede, zie het vooral als een handig label om de mentaliteit van de huidige jongeren te bespreken.
Samengevat stelt het artikel dat deze generatie Y onrealistisch verwachtingen heeft als het op hun carrière in het bijzonder en daarmee hun leven in het algemeen aankomt. Onze ouders konden, toen zei jong waren, met praktisch iedere opleiding een baan vinden, goeie promoties maken en een prima huis kopen. Dit optimisme heeft men overgegeven op hun kinderen die "alles konden worden wat men zou willen". "Een leuke studie" is populairder dan "een goede studie". "Je passie volgen" is het motto van de generatie Y. Als deze generatie op de arbeidsmarkt komt leert men echter al snel dat de realiteit minder over passie en "leuk" gaat maar vooral over hard werken.
"Het beste in jezelf naar boven halen" maakt ook dat deze generatie Y niet snel tevreden is met hun positie. Er moet meer gestudeerd worden en niet streven naar promotie is bijna een schande. Doordat social media de verdiensten van andere uitvergroot schiet deze generatie naar hun gevoel altijd te kort. Elon Musk en Steve Jobs zijn de helden van deze generatie.
Ik herken me heel erg in dit geschetst beeld. Ik ben er zelf nog steeds in schuldig aan en herken het heel erg bij mijn leeftijdsgenoten.
"Ik studeer liever iets wat ik leuk vind, ookal weet ik dat de baankansen minimaal zijn" hoor ik vaak. Men beargumenteert dat een niet "leuke" studie waarschijnlijk toch niet afgemaakt wordt. Het aantal jongeren dat ik gesproken heb die een bepaalde studie afwezen omdat ze geen zin hadden om wiskunde of statistiek te leren is schrikbarend groot. Men weet verdomd goed welke arbeidsmarkten tekorten en overschotten aan personeel hebben, maar zien dat zelden als een reden om een andere studie te kiezen.
Deze zelfde studenten stellen dat men na het afstuderen wel op een andere manier aan hun geld komt. Een kunststudent stelde laatst dat alle afgestudeerden zonder baan maar een boek moesten gaan schrijven om hun geld te komen
. De realiteit leert ons echter dat ze op werkervaringsplekken of ongeschoold werk terecht komen. Mocht je al het geluk hebben een baan op niveau te vinden mag je het vaak doen met flex contracten of moet je gaan ZZPen.
Het aantal jongeren dat aangeeft moeite te hebben met onder een baas te werken is ook schrikbarend groot. Iedereen lijkt wel ondernemer te willen worden om hun vrijheden niet op te hoeven geven. Dat ondernemen enorm hard werken is en succes voor weinige is weggelegd erkent men niet. Ook dat de ondernemers met juist die studies die niet populair zijn het beter doen lijkt men niet te zien.
Burnouts lijken steeds vroeger op te treden. Als men eenmaal de grote mensen wereld in stapt worden alle idealen en dromen van je weggenomen.
Overigens lijkt deze mentaliteit onder lager opgeleiden, of beter gezegd, kinderen van lager opgeleiden veel minder aanwezig te zijn. Hard maken kan ik dit niet want ik heb er geen in de vriendengroep (wat ook een typisch fenomeen is).
Wat denken jullie? Zie ik verbanden die er niet zijn of is het juist heel herkenbaar?
Dit ondertussen vrij bekende artikel schetst een beeld van de huidige generatie jongeren en jong volwassenen die ik erg herken. Ikzelf mag me binnen deze generatie Y tellen. Dit gedrag zie ik veel gebeuren bij de met name hoger opgeleide tot een jaar of 25-30. Graag hoor ik van de mede Tweakers of jullie je het beeld herkennen of dat het een gevalletje "vroeger was alles beter" is. Met name naar de input van de oudere Tweakers lijkt me intressant. Of het benamen van bepaalde generaties überhaupt zin heeft is een tweede, zie het vooral als een handig label om de mentaliteit van de huidige jongeren te bespreken.
Samengevat stelt het artikel dat deze generatie Y onrealistisch verwachtingen heeft als het op hun carrière in het bijzonder en daarmee hun leven in het algemeen aankomt. Onze ouders konden, toen zei jong waren, met praktisch iedere opleiding een baan vinden, goeie promoties maken en een prima huis kopen. Dit optimisme heeft men overgegeven op hun kinderen die "alles konden worden wat men zou willen". "Een leuke studie" is populairder dan "een goede studie". "Je passie volgen" is het motto van de generatie Y. Als deze generatie op de arbeidsmarkt komt leert men echter al snel dat de realiteit minder over passie en "leuk" gaat maar vooral over hard werken.
"Het beste in jezelf naar boven halen" maakt ook dat deze generatie Y niet snel tevreden is met hun positie. Er moet meer gestudeerd worden en niet streven naar promotie is bijna een schande. Doordat social media de verdiensten van andere uitvergroot schiet deze generatie naar hun gevoel altijd te kort. Elon Musk en Steve Jobs zijn de helden van deze generatie.
Ik herken me heel erg in dit geschetst beeld. Ik ben er zelf nog steeds in schuldig aan en herken het heel erg bij mijn leeftijdsgenoten.
"Ik studeer liever iets wat ik leuk vind, ookal weet ik dat de baankansen minimaal zijn" hoor ik vaak. Men beargumenteert dat een niet "leuke" studie waarschijnlijk toch niet afgemaakt wordt. Het aantal jongeren dat ik gesproken heb die een bepaalde studie afwezen omdat ze geen zin hadden om wiskunde of statistiek te leren is schrikbarend groot. Men weet verdomd goed welke arbeidsmarkten tekorten en overschotten aan personeel hebben, maar zien dat zelden als een reden om een andere studie te kiezen.
Deze zelfde studenten stellen dat men na het afstuderen wel op een andere manier aan hun geld komt. Een kunststudent stelde laatst dat alle afgestudeerden zonder baan maar een boek moesten gaan schrijven om hun geld te komen

Het aantal jongeren dat aangeeft moeite te hebben met onder een baas te werken is ook schrikbarend groot. Iedereen lijkt wel ondernemer te willen worden om hun vrijheden niet op te hoeven geven. Dat ondernemen enorm hard werken is en succes voor weinige is weggelegd erkent men niet. Ook dat de ondernemers met juist die studies die niet populair zijn het beter doen lijkt men niet te zien.
Burnouts lijken steeds vroeger op te treden. Als men eenmaal de grote mensen wereld in stapt worden alle idealen en dromen van je weggenomen.
Overigens lijkt deze mentaliteit onder lager opgeleiden, of beter gezegd, kinderen van lager opgeleiden veel minder aanwezig te zijn. Hard maken kan ik dit niet want ik heb er geen in de vriendengroep (wat ook een typisch fenomeen is).
Wat denken jullie? Zie ik verbanden die er niet zijn of is het juist heel herkenbaar?