Ja.
Da's een beetje het probleem, er zijn zo veel criteria waaraan voldaan moet worden wilt een orgaan daadwerkelijk goed genoeg zijn voor donatie dat er ondanks dat we toch al aardig wat mogelijke donoren hebben, ieder jaar nog iets van 150 mensen doodgaan die op de wachtlijst staan.
Zodra het bloed stopt met stromen, sterft alles af, en dat gaat heel rap in het geval van de meeste organen. Als je thuis dood neervalt, is de kans klein dat ze nog wat aan je organen hebben eer je eenmaal in het ziekenhuis bent.
En dan heb je natuurlijk nog allerlei gezondheidsdingen, de longen van een kettingroker zijn niet zo heel nuttig, en dan heb je nog het eeuwige probleem rond afstoting.
Vandaar dat je nooit genoeg donoren kan hebben, je maakt de kans op een match namelijk veel groter.
[...]
Maar dan snap ik ergens het sentiment tegen de wet wel. Want dat de familie nog steeds het laatste woord heeft is leuk, maar die moeten dan wel even de vraag kunnen beantwoorden.
Lukt dat niet dan transplanteren ze gewoon, terwijl ze voorheen dan niets zouden doen. Of mis ik nog iets?
Nouja, ze moeten kunnen bewijzen of er bezwaar is, dat is de "vraag". Als ze geen reden hebben tot bezwaar is donatie mogelijk. En ik weet niet hoe sterk die bewijzen moeten zijn. Ik verwacht dus niet dat ze streng zullen zijn, zal vast wel ergens staan op het grote internet.
In het huidige systeem is de vraag bij een "onbekend" iets in de richting van "Henk is overleden, zouden wij een orgaan mogen transplanteren?", de keuze ligt dan dus 100% bij de familie, en het is wel gebleken dat ze in de shock van "henk is dood!" bijna altijd "nee" zeggen, ergens ook wel begrijpelijk.
People as things, that’s where it starts.