dglavimans schreef op vrijdag 6 januari 2023 @ 10:56:
[...]
Tot nu toe hebben ze Will geschreven op een manier waarin ik mijzelf erg goed herken!
Ik denk dat nu Will nog een relatie geven te over de top gaat zijn als het buiten de cast is. Maar een scene waarin hij zijn coming out krijgt naar de groep die hem dan accepteert zou ik zelf erg mooi vinden

meer ‘hoeft’ het ook eigenlijk niet te zijn en dan heb je toch een mooie niet geforceerde boodschap
Denk persoonlijk niet dat het te geforceerd voelde vorig seizoen met Will die in die auto wegkeek en het gesprek met zijn broer en omhelzing. Beide erg mooie momenten in het seizoen!
En inderdaad het zo lakoniek delen op social media is erg fijn voor jongere mensen die zo problemen hebben om zichzelf te accepteren. Als ik nog zo jong was op die leeftijd en zag dat zo een acteur dit deed had het mij 100 procent erg geholpen!
100% eens.
Men noemt het snel woke of geforceerd "omdat men er niet op zit te wachten, en opeens zit het in een serie of film die men kijkt en word men er onder dwang ermee geconfronteerd". Echter het is allemaal zo sporadisch en klein, het stelt eigenlijk niks voor, men maakt het zoveel groter dan het is. 99% van alles wat er te zien is, is gewoon normaal en straight....
Laat ik het anders zeggen; ik kijk bovengemiddeld veel series en films, al zeker 20 jaar, maar ik heb een broertje dood aan romantische films. Of het nou een straight of gay romcom is, het is niet voor mij. Maar dat wil niet zeggen dat je nooit "romantiek of erotiek" in films tegenkomt, vrijwel aan de lopende band eigenlijk.
Ik heb me nooit gestoord aan romantiek in films, maar vond het als klein jongetje wel erg ongemakkelijk als James Bond weer eens op de zoveelste knappe dame lag. Ik snapte dat "normale mensen" dit leuk vonden, maar ik vond het maar raar, ik zelf zag er de lol niet van in, en dat is eigenlijk altijd zo gebleven. Het hoort er nou eenmaal bij dacht ik dan "dit is wat normale mensen leuk vinden om te zien".
Fastforward naar vorig jaar, ik was 37 toen ik voor het eerst een "normale" show of film zag, waar opeens een karakter (wellicht) gay blijkt te zijn, en dat het me op de juiste manier raakte. Gewoon, 2 jongens waarbij de één z'n gevoelens voor de ander kenbaar maakt of juist verstopt. 37 jaar duurde het voordat ik voor het eerst zag, voelde en begreep wat al die "normale" mensen in al die duizenden uren beeldmateriaal altijd al ervaren hebben. Het was de bovengenoemde auto scene in Stranger Things, en een scene in de vrij matige serie Titans. Nogmaals, ik ga niet zelf op zoek naar romantiek, maar het zit in vrijwel alles. Het is dan best leuk als je er niet naar op zoek bent, maar er komt zowaar iets op je pad waar je je wél in herkent.
Voor mij was het dus een perfect voorbeeld van hoe ze dergelijke materie op een juiste manier in een verhaal kunnen verwerken. Niks geforceerd, niks afleiding, gewoon normaal en oprecht. Ik heb hier 37 jaar op gewacht (nouja, zonder het te weten), maar helaas zijn veel mensen zo snel gestoord door "wokeness" dat als het aan hen zou liggen het nogmaals 37 jaar zou duren voor dat weer eens gebeurd.
Verder idd tof dat de acteur er voor uit durft te komen. Ja het is normaal, ja het is geen big deal, maar dat is 't 'm juist, daar moet een ieder zelf eerst achter komen, tot die tijd is het wel heel vreemde big deal. De angst voor wat anderen gaan denken is bizar, meestal volledig onnodig maar tegelijk "zo fucking real". Ik weet zeker dat er jongeren zijn die hierbij gebaat zijn, ik zou willen dat ik dit had tijdens mijn middelbareschool. Nee, ik moest het doen met rolmodellen als Jos Brink, Paul de Leeuw en een decennium later Carlo Boszhard

(als je jezelf alleen met hen kan vergelijken, dan snap je misschien beter de daadwerkelijke angst voor de reacties van anderen).
Ik denk overigens niet dat ze er heel veel aandacht verder aan gaan besteden in Stranger Things. Misschien een enkele jank-scene van 10 min waarin de bom barst, group hug, en dan weer verder monsters jagen. Meer dan dat zou het goede schrijfwerk weer teniet doen.