hoevenpe schreef op zaterdag 15 april 2017 @ 17:45:
Ik zat me af te vragen: in hoeverre is er niet een deal te maken met China?
Beijing pakt Noord-Korea aan en neutraliseert het probleem, als tegenprestatie krijgen ze de vrije hand in de zuid-chinese zee?
Dat gebied, en alle belangen daaraan gekoppeld, is van veel groter belang dan een NK. Het is de slagader van regionale partnerschappen van de VS, de graadmeter van zogeheten force projection capability van de VS alsmede de buffer tegen Chinese expansie van invloedssfeer (primair vanuit het militaire domein, en dat wil je niet de overhand laten hebben voor interne Chinese dynamiek, nogal bepalend voor hoe het land welke kant uitgaat).
NK is een tactisch probleem voor de regio, de zuid-Chinese zee strategisch. NK is enkel een strategisch probleem voor de VS, in de rol van wereldpolitie na de Koude Oorlog. Het laten sudderen, en NK gewoon door laten gaan, maakt de situatie uiteindelijk tot strategisch probleem voor regionale partners van de VS, waarbij best gezegd mag worden dat Trump al behoorlijk wat gedaan heeft om die aan hun lot over te laten (t.o.v. China). De aanpak van symboliek en pogingen tot vertraging veranderen voor de VS niets aan de strategische aard van het probleem voor henzelf, ongeacht of ze nu als politie fungeren, als primus inter pares, of als 19e eeuwse tandeloos "national interests & spheres of influence" voormalige wereldmacht.
China beheerst in deze een van de goedkoopste en meest veelzijdig inzetbare strategische instrumenten om de positie en ontwikkeling van de VS te beïnvloeden. De VS kan hier weinig goed doen. Gezien de interne politieke dynamiek van de VS, is dat überhaupt niet waarschijnlijk als scenario.
Aangezien de VS hier weinig kanten uit kan, en Trump als leeghoofdig narcist enkel bezig is met paleispolitiek en beeld, verwacht ik dat het huidige geblaf afloopt met weer overdracht van regionale of andere macht richting China, met wat leuke packaging als "good deal". Misschien met wat symbolische actie, maar dat is puur dat.
Even alle gekheid op een stokje, de situatie kan nog het beste bekeken worden als een nieuwe hybride variant van zogeheten proxy wars tussen grootmachten, echter dit in een tijd van instabiliteit en transitie.
downtime schreef op zaterdag 15 april 2017 @ 16:22:
[...]
Je hebt op zich gelijk, ik zei eerder al
iets soortgelijks, maar dan moet je wel eerst de technologie voor die computermodellen ontwikkelen.
De computerkracht zal NK wel hebben (de grote mogendheden hadden die immers in de jaren 90 al) maar of ze ook de software ontwikkeld hebben om zulke simulaties te draaien kun je betwijfelen.
NK, strategisch partner van China, decennia lange militaire samenwerking, recente golf van technologische vernieuwing direct herleidbaar tot uitbreiding van dat soort samenwerking? Het zou mij zeer verbazen als er niet ook op dit terrein werd samengewerkt, of dat nu formeel, zwart, grijs of commercieel is. China zit in een fase van diepe strategische innovatie, ook op dit soort terreinen. En aangezien China formeel zich aan bepaalde verdragen verbonden heeft, valt er best wat te zeggen voor dat gezegde van de ander en dat karretje.
TNW schreef op zaterdag 15 april 2017 @ 16:59:
[...]
Volgensmij is het helemaal niet zo relevant hoe groot hun kernwapenprogramma is maar eerder wat hun technologische niveau is.
Voor zover ik zie werkt NK met plutonium. Ze zitten hier waarschijnlijk aan vast omdat ze geen verrijkingsfaciliteiten hebben om U-235 af te scheiden uit natuurlijk uranium(waar ze bergen van hebben), alleen lopende reactoren waarin ze U-238 in Pu-239 omzetten. Dit plutonium is vrij makkelijk af te scheiden en opnieuw in te zetten als reactorbrandstof of toepassing in een bom.
Bommen met plutonium vereisen een implosiemechanisme met explosieve lenzen, in tegenstelling tot bommen met uranium welke veel simpeler in werking zijn. Dergelijke implosiemechanismen zijn moeilijk om goed werkend te krijgen en te miniaturiseren voor toepassing in raketten.
De gerapporteerde kracht van de ondergrondse testen zijn altijd vrij laag geweest, in de orde van tienden tot ~21 kt. Ik denk dat dat komt omdat ze problemen hebben met een plutoniumontwerp.
Zoals ik al zei, het is niet zo boeiend hoeveel bommen NK kan produceren. Wat wel van belang is is hoe goed ze bommen kunnen maken, miniaturiseren en in goed werkende raketten kunnen stoppen.
Daar zit inderdaad een punt van aandacht. Dit gezegd zijnde, bepalend is welke kant van innovatie en miniaturisatie men opgaat. Rakettechnologie is eigenlijk niet eens de grootste praktische dreiging in deze, wat dacht je bijvoorbeeld van een herhaling van de incidenten met trawlers binnen de controle zone van een carrier group, enkel dit keer met geblaf en/of gerucht of verdacht van nucleair materiaal aan boord. Of een herhaling van de grote schrik van mijnen in de waterwegen, maar dit keer met verdacht nucleair materieel. Of zelfs maar het scenario van "ongelukjes" als referentie tijdens onderhandelingen voor het volgende wat men van landen in de regio wil krijgen. Japan is al eens eerder in die valstrik terecht gekomen, de VS trouwens ook.
Een flinke vraag is of de ondergrondse tests ook daadwerkelijk nucleair van aard waren, of dat het om procedurele opbouw van kennis met secondair explosief materiaal gaat. Dat NK het materiaal heeft is één ding, praktische toepassing een ander. Vooralsnog ziet het er nog steeds naar uit dat men consistent doorzet met technologische ontwikkeling conform doelstellingen.
De echt boeiende vraag hier is of ze inzetten op nucleaire munitie voor tactisch gebruik (land / maritiem), of dat men doorzet naar strategisch bereik. Ik zie voor NK het nut niet zo in van dat laatste, aangezien het maar al te makkelijk een wedloop kan stimuleren welke het land niet kan winnen, en dan vallen de gebruikelijke chantagescenario's door de mand (plus, dan stimuleer je juist een tegenstander momenteel in verval). Het beeld ervan, zeker, maar de technische realiteit? Ik heb er mijn twijfels bij. Ik zie ze eerder de tactische focus nemen, en dan komt een volgende nachtmerrie van de VS aan de oppervlakte. De kwetsbaarheid van maritieme macht, maar ook dat andere scenario: export.
Zoals ik al zei, al dit gedoe, het is nog steeds hetzelfde gedoe als altijd. Maar het blijft China die hier enkel te winnen heeft.
[
Voor 50% gewijzigd door
Virtuozzo op 15-04-2017 21:16
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.