Bartjuh schreef op woensdag 16 december 2015 @ 22:35:
Wat mij juist opvalt is dat het in slaap gevallen tamme Nederlandse volk (want echte degelijke demonstraties kwamen voor 2015 al 15 jaar niet meer voor, iets waar we 30+ jaar geleden een nationale hobby van hadden gemaakt) zich daadwerkelijk (en terecht) dusdanig drukt maakt dat hij zelfs wil demonstreren. Dan is er ook echt serieus iets aan de hand, en mis met het (EU) beleid.
Even los van de vermeende redelijkheid van wat mensen met hun protest hebben gedaan (tevens los van veel andere vragen inzake wie er waarom waar op kwam dagen), om een correlatie te stellen tussen een marginaal incident van geweld en beleid in deze is vele bruggen te ver.
Al was het enkel maar omdat het om een incident gaat, marginaal, zet het in perspectief van distributie en afwezigheid van dergelijke incidenten en je krijgt een heel ander beeld. Dat op sommige plaatsen dat beeld niet gewenst is, dat mag zijn - dat is een heel andere discussie.
Laten we wel zijn, toename in bereidheid tot protest is een amalgaam resultaat van vele factoren onder invloed van vele ontwikkelingen. En dan nog blijft het uitzondering. Nederlanders zijn nog steeds kikkers. Dat er af en toe een uit de pan springt verandert daar vooralsnog niets aan.
defiant schreef op donderdag 17 december 2015 @ 00:19:
Praktisch gezien is kleinere opvang een stuk lastiger, niet alleen financieel, maar ook met personele bezetting. Maar ook bij de opvang kwestie is er een zeker insteek van tijdelijkheid, grootschalige opvang kan ook weer makkelijk afgeschaald worden. De vraag is echter of die tijdelijkheid gezien de situatie in Europa terecht is, ik denk dat die onzekerheid ook wel een rol speelt bij veel weerstand.
Qua rellen, ik weet niet genoeg van die situatie, maar het lijkt me dat gezien eerdere incidenten men toch wel voorbereid moest zijn. Zeker als er sprake is van externe (beroeps)relschoppers dan moet je die toch net zoals hooligans wel snel in beeld kunnen krijgen.
Daar zitten inderdaad punten van aandacht bij, op zijn minst omdat de indicatoren van toename instabiliteit ten grondslag aan grote demografische verschuivingen geen beeld geven van afname voor potentieel van toename daarvan. In tegendeel. In dat opzicht is wat we op het moment bestempelen als grote uitdaging in veel opzichten voorbereiding op structurele uitdagingen van vergelijkbare aard.
Discussies van muren, grenzen, bewaking en meer van dat soort nutteloze afleidingen dragen niet bij aan noodzakelijke verkenningen. Ongeacht frustratie, wens, wil, hoop en angst. Dergelijke verschuivingen gaan immers over alle vormen van menselijke organisatie en middelen heen, ze staan er tenslotte volledig los van - zolang tenminste samenlevingen niet plotsklaps bereid zijn de grenzen van menselijkheid à la halverwege vorige eeuw te overschrijden (los van ethiek en moraal, de economische kostprijzen van dergelijke verschuivingen in groepsdynamiek en menselijk gedrag zijn hoger dan wat samenlevingen bestendig kunnen bekostigen, maar goed). Het concept integratie zal een veel diepere invulling van politieke, sociaal-economische en maatschappelijke herinrichting vereisen. Gaan we daar niet verstandig mee om, dan gebeurd dat ook vanzelf wel - echter zonder vermogen tot controle daarover of invloed er op.
Wat op dit moment praktisch is vanuit perspectieven van beleid en budget is voor de uitdagingen van lange termijn veel duurder dan juist nu ervaring opbouwen met initiatieven van spreiding en lokale invulling van beperkte schaal. Dat is weliswaar nu duurder, uiteindelijk wel goedkoper. Al was het maar vanwege de extreme kosten van harde verschuivingen onder druk zonder vermogen tot invloed daarop. In dat opzicht zijn dit soort incidenten - hoe hard het ook klinkt - potentieel nuttig, als onderdeel van instrumentatie benodigd om te komen tot visie en beleid wat verder gaat dan "ver van het bed" en "hier & nu". Dat nut is wel beperkt, vrij verklaarbaar, geweld leidt net als alles wat voortvloeit uit verstoringen van groepsgedrag op basis van emotie enkel tot afleiding van nuttig gedrag (en dat is slechts een van de meerdere perverse effecten - in sociologische zin, let wel).
Protest heeft nut. Geweld doet dit te niet. Sterker nog, het verergerd de fundamentele problematiek, en niet enkel omdat het voor de huidige stand van zaken in politieke perceptie stoormechanismen als PVV op tafel legt als nuttig afleidingsmechanisme voor gevestigde politiek (en de PVV zelf, jobgarantie zonder verantwoordelijkheid). Daarbij moet gezegd worden dat dergelijke excessen zonder uitzondering politieke sturing altijd verleiden tot gebruik van angst voor politieke polarisatie. Wat op zijn beurt weer de negatieve spiraal doet versterken. Dat is ook het zure op die punten waar mensen op redelijke basis met frustraties en angsten zitten, zodra geweld een factor is geworden breekt het vermogen tot oplossen van en omgang met uitdagingen resoluut af. Simpel gesteld, men schiet zich dus in de voetjes - rest de vraag wie baat heeft bij verloop van protest tot geweld. Belangrijke vraag, maar wel een die zelden gesteld wordt.
Dit gezegd zijnde, praktische opvang op kleine schaal is eigenlijk enkel lastig vanuit gebrek aan kennis, visie en ervaring, waarbij dat laatste het mindere probleem is. We zullen moeten erkennen dat bij opbouw daarvan fouten gemaakt zullen worden, dat is ook redelijkerwijze te verwachten, maar die ervaring is wel op te bouwen. Echter niet als er geen visie is van waaruit bepaald wordt of iets problematiek van bestuur, beleid & organisatie is of een uitdaging voor aanpassingen (en, als we eerlijk zijn en een beetje kijken naar andere landen, gewin). Nu is er op het moment überhaupt geen sprake van welke visie dan ook, wat er wel is dat is perspectief vanuit beleid. En dat is gericht op definiëring van problematiek en invulling bestaand beleid van daar uit. Dat resulteert in een heel andere aanpak dan wat nuttig zou zijn. Het resulteert wel in incidenten die van politiek nut zijn, heel zuur om te erkennen, wel de realiteit. Wat ik in deze zin in de verkenningen in de media mis, is onderzoek naar de argumentaties gericht op consolidatie van bestaand beleid (waarvan we bijvoorbeeld al in factoren als schaal en snelheid ontwikkelingen weten dat het niet compatibel is met bekende realiteit zoals in ontstaan de afgelopen tien jaar) - en de vraag waarom argumenten ter verkenning naar ontwikkeling van lange termijn visie het telkens weer consistent niet haalt om in beleidsrapportages en onderliggende studies op tafel te komen. Het antwoord zit in de interactie tussen (semi) overheid en onderzoek, is een kwestie van instructies, en een klassieke arena voor journalistiek van cui bono. Maar goed, ook dat is menige brug te ver.
Laat ik het zo stellen, spreiding en lokaliteit zullen tot structurele onderdelen van een nieuwe agenda voor integratie lange termijn moeten worden - omdat de prijs van de komende verschuivingen (ongeacht extern of intern) veel hoger is dan de prijs van vereiste en nuttige aanpassingen. Wat mij opvalt is dat telkens als dit ter sprake komt in het algemene debat het heel erg stil wordt.
[
Voor 16% gewijzigd door
Virtuozzo op 17-12-2015 01:33
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.