Verwijderd schreef op dinsdag 01 december 2015 @ 13:47:
[...]
Je redeneert weer verkeerd. Dat er misstanden zijn de wereld, wil niet automatisch zeggen dat Nederland daar verantwoordelijk voor is. Als jij je persoonlijk verantwoordelijk voelt, kan je een persoonlijk initiatief lanceren. Er zijn genoeg goede doelen om je je bij aan te sluiten. NIMBY is iets prediken, maar het initiatief en de kosten afschuiven, via de regering, op alle belastingbetalers. Neem die BN-ers bijvoorbeeld, ze zeggen allemaal dat ze een asielzoeker in huis nemen, maar niemand doet het. Dat is NIMBY.
Overigens is Nederland erg ruimhartig met het sponsoren van voorzieningen in de regio-landen voor de opvang. Dat is prima. Via de VN wordt veel geregeld. Helaas ontspringen de landen die het meeste kunnen doen, de rijke Golfstaten, volledig de dans.
Nederland ruimhartig? Laat ik het zo zeggen, de afgelopen twintig jaar hebben we dat structureel afgebroken. We zijn inmiddels op het punt aangekomen (dit is eerder voorbij gekomen in het topic) waar het in rapportages opvalt dat Nederland als grote uitzondering wel voedselhulpvoorziening aan opvang in Libanon deed handhaven inzake de kwesties rondom Syrische vluchtelingenstromen. Uitzondering op de regel - het viel zelfs een bureaucratie als UNHCR op dat Nederland wèl geld ter beschikking stelde (ook al was het niet veel). Dit is een gevestigd patroon.
Die afbouw is verklaarbaar, de argumentatie voor en tegen voegt daar weinig aan toe.
Onderschat niet in deze dat in tegenstelling tot andere landen budgettering in Nederland vloeiend is, het is immers onderdeel van toewijzing. Die is niet vast, kosten worden daarvan afgehaald, en het is altijd onderhevig aan uitbesteding van allerlei processen. Ook dit is met navolgbare verwijzingen reeds eerder in de discussie voorbij gekomen. De realiteit is dat het voor ons primair instrumentatie voor verdienmodellen is. Persoonlijk zie ik daar weinig fout in, vereist wel dat we daar ook eerlijk over zijn en redelijk in handelen. Dat is echter niet de realiteit, erger nog, het is al heel lang niet meer productief. Het zakelijk gebruik van de term "kleine koninkrijkjes" zou een of meer wenkbrauwen omhoog moeten laten gaan in deze. Het is net zo erg als het oude Rijkswaterstaat, zo niet erger.
Een beetje toevoegen van
whataboutisme verandert daar niets aan. Het voegt niets toe aan ons aandeel in oorzakelijkheden, uitdagingen en oplossingen door telkens weer met het vingertje naar anderen te wijzen (en heel verklaarbaar dus ook niets te doen aan het gegeven dat er partijen zijn die niets doen). Het leidt enkel af, iets wat dus niets toe doet voegen - het verhoogt louter de uiteindelijk te betalen prijs. Slim is het dus niet om ons daar in te verliezen.
We mogen hier best ook op een ander punt eerlijk zijn, toen die kwestie van voortzetting budgettering speelde werd door een meerderheid van Europese lidstaten gevraagd om de situatie aan te grijpen om het in kaders van Europese samenwerking voort te zetten. Den Haag heeft dat initiatief geblokkeerd. Verklaarbaar, echter niet zonder consequenties. Toen plaatselijk de infrastructuur dus in elkaar zakte, hadden mensen daar geen andere opties meer dan uit de kampen te stromen. Je mag best zeggen dat we in heel veel opzichten deze vluchtelingenstromen zelf geschapen en richtig gegeven hebben. Dat is tenslotte ook zo. We wisten dit van te voren, we wisten precies hoe zich dat uit ging werken.
De schuld daarvoor, aangezien mensen het nuttig vinden om daarover te roepen, ligt bij de Nederlandse samenleving zelf. Kiesgedrag, participatiegedrag, er is een redelijk simpele dynamiek van aansprakelijkheid in deze.
Enfin, prima - dan wijzen we aansprakelijkheid af. Daar zijn argumenten voor te vinden. Dat heeft echter geen enkele invloed op de consequenties die voortvloeien (intern en extern) uit ons aandeel in deze - en aanverwante - dynamiek. Het is immers niet mogelijk om een probleem op nuttige wijze aan te pakken als je niet in kaart gebracht hebt hoe het zo gekomen is - èn hoe het zich verder gaat uitwerken. Als we dus ook niet willen erkennen dat we - ongeacht oorzaken - een aandeel hebben - of we dat nu willen of niet - in die dynamiek dan moeten we accepteren dat we ons louter kunnen richten op wat in de volksmond symboolpolitiek heet. Symptoombestrijding, en dat is het dan ook.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.