Brussel bestuurt natuurlijk niet, het is 90% uitvoerend producent van de (grote) lidstaten. In die zin in het Parijs-Noord, of Berlijn-West, of Amsterdam-Zuid(-Zuid).
En nee, Den Haag is niet minder centralistisch dan Parijs. Maar land heeft een presidentiële constitutie, dus de Kamers hebben er minder in de melk te brokkelen, en in Assemblee of Senaat plaatsnemen is een stuk ongebruikelijker als Jan Alleman dan het is in Nederland. Er is hier meer ingebouwde eerbied voor de hiërarchie. Aan de andere kant kunnen de Fransen zich ook heel goed hier geen ene moer van aantrekken, dus dat lijkt wat verwarrend als buitenstaander. Wel lijkt het zich te verdelen via de formele lijnen: indien je serieus bent of wilt zijn, wilt meedoen in het officiële leven of enige mate van significantie bereikt, dan neemt je eerbied voor de hiërarchie ook toe. Het zijn boeren en truckers die het land op stelten zetten met stakingen, ambtenaren of docenten gedragen zich keurig.
Zoiets als het subsidariteitsbeginsel is lastig te begrijpen, vind ik nog steeds. Aan de ene kant voelt het soms alsof dit een gloednieuw begrip is in Frankrijk, aan de andere kan een lokale overheid ook heel goed Parijse gevoeligheden compleet negeren en doen waar het zin in heeft. Dat burkini-verbod bijvoorbeeld, zodra een hogere rechter daar uitspraak over heeft gedaan is de zomer wel weer voorbij, zal het bestuur in Cannes ongetwijfeld redeneren. In Nederland is van zulke ruimte gebruik maken een stuk ongebruikelijker.
Zo extreem is Frankrijk hier niet in en de franse riviera is allesbehalve een achtergestelde regio.
Verwar een hoge miljonairsgraad niet met een welvarende regio. Kwa economische output van de mediterrane rand had het evengoed in Italië kunnen liggen. Bovendien is dit de kust waar veel immigranten aankomen: hier schijnt de zon net als thuis

Maar wel een broeinest van Le Pen aanhangers.
Het lijkt me dat je heel erg naar een verklaring aan het zoeken bent.
Frankrijk is een uitstekende illustratie van een land waar welvaart niet automatisch tot gematigd links stemmen leidt

Bovendien: de Riviera is geen belangrijk (economisch) centrum, dus heeft het weinig in de melk te brokkelen, dus staat de regio niet zo hoog in Parijs op de agenda, dus is er de 'vrijheid' om voor wat extremere partijen te kiezen. Anders gezegd: economisch belang van een regio, Parijse belangstelling en inmenging en de linkse stem correleren positief. In een irrelevant gat is de centrale hand van Parijs minder sterk zijn (het zal ze een worst wezen) en omdat het dan dus een regio is die er niet toe doet, ook de ruimte ook extremer te stemmen groter en de aanleiding daarvoor ook (regio is meestal achtergesteld). Daarom zit het FN in zulke gebieden, niet in grote steden.
Wat niet wegneemt dat ook linkse idealen er veel aanhang hebben, niet onverwacht met name in grote steden. Het land is niet anders samen te vatten dan dat het scherpere randjes heeft dan Nederland: de tegenstellingen, politiek, sociaal-economisch, etc, zijn er simpelweg veel groter. Ik denk dat dat moeilijk te begrijpen is vanuit Nederlands perspectief: onze egalitairiteit (is dan een woord?) kent bijna zijn gelijke niet, en wij kunnen bogen op een buitengewoon goed functionerende overheid en herverdeling door die overheid. Dit is een Italiaan of Griek nauwelijks uit te leggen, en Frankrijk hangt er ergens tussenin. Het is geen bananenrepubliek, maar ook geen Nederland.
Eigenlijk wel een mooie metafoor voor Europa in het klein dus. Misschien verdere studie waard. Immers, de eurocrisis en de migrantencrisis zijn eigenlijk (misschien?) crises van eerlijke verdeling.
[...]
Het automatisme in die aanname is de fout. Wij in het westen zijn zien onze mensenrechten als superieur en gaan er van uit dat een ieder dit vanzelfsprekend omarmd. Hele volksstammen die zich niet kunnen voorstellen dat andere volksstammen bewust voor Sharia kiezen.
Denk je niet dat een stille meerderheid, ook onder migranten, mensenrechten ook wel als iets goeds ziet? Ik heb de indruk dat die neo-religiositeit van n-de generatie immigrantenkinderen niet zozeer uit overtuiging voortkomt maar meer uit een ontbrekend levensdoel of iets dergelijks. Geen duidelijk pad, geen hand die je ergens heen duwt...