defiant schreef op zondag 14 februari 2016 @ 14:08:
[...]
Is dan niet de onvermijdelijke conclusie dat het gehele systeem en inrichting van een moderne democratie eigenlijk te zwak is, met als belangrijkste zwakheid het onvermogen om zelfcorrigerend te zijn. Als de condities voor het goed functioneren van het systeem blijkbaar zowel lastig te creëren als in stand te houden zijn dan zou ik niet de afwezigheid van de condities de schuld geven, maar het systeem zelf.
Ik zou ook niet weten hoe het beter moet, maar het is wel tekenend dat er door de decennia heen (naar mijn weten althans) geen structurele verbeteringen zijn doorgevoerd.
Elk systeem vereist onderhoud, investeringen en aanpassing. Je hoeft systemen niet te compromitteren in deze, integendeel. Dat hebben we wel gedaan. Het is een kwestie van keuzes in gedrag, individueel en collectief.
Zelfs nu nog wijzen mensen dit af, terwijl het een elementaire vereiste is van elke menselijke interactie. Het is zo triest dat het bijna grappig is, als het om een relatie gaat komen de meeste mensen wel tot het besef van eerdergenoemde vereisten. Als het om een eigen bedrijf gaat ook. Echter hoe minder ons bewustzijn van deelname aan en afhankelijkheid van welk groter geheel dan ook des te minder we bereid zijn iets te betekenen daarin, en daar voor. Sterker nog, we wijzen het af.
Oprecht, je kan elk topic in deze sectie analyseren, je ziet hetzelfde gedrag. Mensen zijn niet goed met verandering.
Enfin, sla er een geschiedenisboek op na, ga naar een archief of museum en lees oude dagboeken, kranten of andere publicaties. Alles van nu is niets nieuws, het is slechts zelden dat we breekpunten vermijden en bewust innoveren vanuit eerdere lessen. Grappig is nu juist dat wanneer we dit doen we heel snel boos worden. Wat we nu hebben is modern, modern is goed, toch? Terwijl wat we nu hebben een innovatie is op wat daarvoor was. We zijn in staat om vanuit ervaringen en uitdagingen te leren.
Dat maakt de topics hier ook zo triest. Veel van de huidige problematiek rust op de schouders van eerder historisch vermogen om wel te leren van voorgaande problematiek. Onze hedendaagse inrichting en ordening is gekomen vanuit dergelijk bewustzijn.
Dat bewustzijn is er niet langer. Waarom? Heel simpel gesteld, we weten het niet meer, we zien het niet meer, we krijgen het niet meer geleerd - en elke stimulans om dat zelf te repareren wordt ondergesneeuwd vanuit de inherente druk van conformiteit en de indringende mantel van private afhankelijkheden. Geen wonder dat mensen wel boos zijn, maar niet langer zien dat al die emotie een totale verspilling van in wezen nuttige energie is.
Dat kan twee kanten op: het breekt, of niet. Voorbeelden van wat er gebeurt als het breekt, genoeg te vinden in de bibliotheek - compleet met alle verhalen van iedereen die weigerde te geloven wat de consequenties zouden zijn. Compleet met alle verzuchtingen van wijzen met de vingers, debat, drama, en zo meer. Net als nu. Niets nieuws in de geschiedenis, het is dan ook een grote spiraal waarbij de enige vragen zijn welke kant die uitdraait en met welke snelheid: expansie of contractie in zijn herhaling van gedrag.
Er is een zekere parallel te trekken tussen maatschappelijke processen na de Tweede Wereldoorlog en de tijd, een noodzaak tot acceptatie van eerdergenoemde processen, waarbij een groot verschil duidelijk is: de primaire generaties toen waren vanuit de chaos en pijn bereid om niet voor zichzelf te handelen maar voor de generatie(s) daarna. Dit wordt tegenwoordig resoluut van de hand gewezen.
Toch zit daar realiteit en antwoord op de vragen die komen als je wil voorkomen dat het breekt. Nu lees ik in de krant deze week van een plan om te investeren in onderwijs, goede richting, maar het is niet specialistische kunde maar kennis en bewustzijn wat daarin verschil kan maken. En ja, het zou geen slecht idee zijn om minder druk uit te oefenen op de psychologie van mens en groep. We zijn wel heel erg doorgeslagen in het genot van de illusie van conformistisch gedrag. Want dat het een illusie is, dat blijkt wel.
Dit gezegd zijnde, terug naar het eigenlijke onderwerp, waarbij bovengenoemde zonder veel moeite zichtbaar is in alles. Of we nu kijken naar hoe mensen het onderwerp benaderen, of naar hun afwijzing van wat elders in wezen dezelfde gedraging is. Saillant is nu juist dat mogelijkheden om wel te innoveren op zowel gedrag als instrumentatie als direct gevolg verlamd worden. Dit hele debat houdt a) problematiek in stand en b) stimuleert louter instrumenteel gebruik van die zelfde problematiek.
Dit beseffen we ook wel, enigszins, maar wat is de algemene reflex? Laat het maar een retorische vraag zijn. Serieus, zelfs met de uitspatting in deze topics hier af en toe het is een verademing ten opzichte van vrijwel overal elders. Waarom? Omdat er zowel regels zijn als stimuli voor nuttig gedrag - individueel en collectief - zonder dat het vervalt in drama's afkomstig uit de beerput van de maakbare mens (met erkenning van de noodzaak tot toetsing van emotie en informatie).
Het kan dus prima werken. Maar het kost moeite, en tijd.
Sleutelwoord: emotie.
Oud-ministers van Integratie: beleid ontbreekt.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.