rachez schreef op zaterdag 30 januari 2016 @ 22:50:
[...]
Dat is misschien wel zo, maar puntje bij paaltje laat men tot nu toe iedereen binnen terwijl er een vrij rechtse regering aan de macht zit. Dus in die zin worden de zorgen in de maatschappij niet merkbaar aangepakt.
Met name dat het niet allemaal vluchtelingen zijn, zet veel kwaad bloed evenzo de gebeurtenissen in Keulen.
Nou, zoals we eerder in het topic gezien hebben vanuit menige toetsbare statistiek laten we absoluut niet iedereen binnen, wordt er driftig gescreend en geselecteerd (en uitgewezen) - en valt het in het niet in verhouding tot voorafgaande demografische verschuivingen. De problematiek zit hem veel meer in 1) de dominante beeldvorming vanuit de markt (bewuste woordkeuze) van emotie, 2) het onvermogen van samenleving om aanpassingen te maken ten aanzien van ontwikkelingen die logischerwijze niet conform het draaiboek opgesteld voor vorige migratiepatronen zijn - om maar twee serieuze praktische uitdagingen te benoemen.
Handig om Keulen er weer tussen te gooien, dat werkt mooi voor de marketing, maar echt nuttig is het niet. Elk patroon moet je net als elke afwijking erop meenemen in analyse, maar als je jezelf vast gaat zetten in selecties dan zet je ook meteen de gewenste resultaten van eigen onderzoek vast. Nuttig? Nee. Nou ja, tenzij het je baan is om gebruik te maken van emotie onder het electoraat.
Ik spreek geen oordeel van waarde uit over incidenten als Keulen, ik ga zelfs niet in op het an sich uitermate interessante gegeven van de vereiste van organisatie voor dergelijk groepsgedrag. Ik merk wel op dat we hierin keuzes hebben: problematiek verkennen, uitdagingen uitwerken, praktische inzet voor de lange termijn - of blijven zitten in de loopgraven die niets bijdragen aan de oplossingen die mensen claimen te wensen.
Ik heb het eerder gezegd, al dit is een oefening voor de toekomst. Wat heeft meer nut: blijven drijven op een bedje van emotie en beeld, of de zaken verkennen en nuttig aanpakken. Retorische vraag, zal ik maar zeggen.
RobinHood schreef op zaterdag 30 januari 2016 @ 23:00:
[...]
Tja, het is nou eenmaal niet een kraan die je even dicht zet. Het is lange termijn werk, al weet ik eerlijk gezegd niet wat de lange termijn strategie van die kabinet is. Beetje een "na ons de zondvloed" mentaliteit ben ik wel bang voor.
Het zijn idd niet allemaal vluchtelingen, surprise surprise, maar er worden daarom ook genoeg afgewezen. Het is niet zo alsof de deuren wagenwijd openstaan en iedereen echt binnenkomt. Daarin is het Nederlandse systeem zowaar best goed in.
Keulen is natuurlijk heel erg, maar wat er gebeurd is wordt ook keihard gebruikt voor politieke spelletjes. Ik negeer het daarom redelijk omdat ongeveer al het nieuws erover behoorlijk gekleurd is. Het laatste wat ik erover hoorde was dat het vooral Noord Afrikaanse asielzoekers waren, en daar hebben wij hier niet heel veel van, dankzij onze strenge selectie.
Net als de criminaliteitscijfers rond AZC's, alle kranten en partijen geven er zo hun eigen spin aan. Wat te geloven? Ik weet het niet, er zullen vast problemen zijn, maar ik geloof niet dat een gemiddelde wijk echt onveiliger wordt van een AZC.
We mogen best eerlijk zijn: er is niets in de Nederlandse politiek wat interesse heeft in welke lange termijn dan ook. Hetzelfde geldt voor interesse in pragmatische oplossingen. Niets. Dit is volstrekt verklaarbaar, enerzijds vanuit de aard van politieke interactie zelf (compromis, afhankelijkheden, mandaat, selectief belang, de valstrik van de korte termijn vereiste), anderzijds vanuit de vrijwel volledige afwezigheid van controle op politieke behartiging vanuit de samenleving zelf.
Ik zeg niet dat het goed is, enkel dat het een volstrekt logisch resultaat is van het algemene gedrag van de samenleving zelf.
Ik denk dat je een goed punt maakt met je vraag: wat te geloven? Mijn insteek daarbij is dat beantwoording van die vraag in directe lijn ligt van de fundamentele oorzakelijkheid van zowel deze als eigenlijk elke andere problematiek van deze tijd. Heel simpel gesteld, de burger heeft te lang te weinig controle uitgeoefend op beheer van zijn of haar mandaat. Zelfs media passen nauwelijks nog de simpele toets van cui bono toe: wie heeft waar baat bij. Het antwoord is "niet geloven, niet vertrouwen, zelf toetsen, mandaat controleren".
Dat zal zeker niet over een nacht ijs gaan, het heeft tenslotte lang geduurd voordat de lethargie van ettelijke decennia de omstandigheden van nu hebben geschapen. Ook dit is een kwestie van de lange termijn, maar dus ook een kwestie - opnieuw - van keuze om niet te redeneren vanuit emotie, maar vanuit uitwisseling en toetsing.
Dat is niet makkelijk, om heel eerlijk te zijn, dat soort vereiste investeringen zijn de laatste vijftien jaar steeds moeilijker geworden. Wie heeft tijd en energie om zelf dat allemaal te doen, samen en alleen? Steeds minder mensen. Er is ook steeds minder zichtbare stimulans om het te doen. Toch is het noodzakelijk. Dat blijkt wel uit het onvermogen om fundamentele aanpassingen te maken als land waar het aankomt op zowel afhankelijkheden als uitdagingen. Het maakt niets uit of we in dat opzicht naar een kredietcrisis of een vluchtelingencrisis kijken.
RobinHood schreef op zaterdag 30 januari 2016 @ 23:09:
[...]
Dat ook, en zeker de geweldsincidenten in het AZC/opvanglocaties zelf verbazen mij weinig. Prop zoveel random Nederlanders bij elkaar, met de nodige psychische problemen, en ik weet zeker dat er ook regelmatig klappen vallen.
Exact. Maar opnieuw, het beeld, de emotie. Het is een markt. Niet enkel voor media, maar juist voor politiek.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.