DaniëlWW2 schreef op woensdag 27 januari 2016 @ 23:49:
Een ongecontroleerde volksverhuizing loopt over het algemeen ellendig af. Of het nou de Joden waren die Egypte verlieten en genocide pleegde om een nieuw thuisland te verkrijgen en dit optekende in een vrij beroemt boek, de Germaans stammen die op de vlucht voor honger, het omslaande klimaat, overbevolking en de Hunnen het Romeinse rijk introkken en het Westelijk deel ten val brachten, de Amerika's en de verdrijving van de mensen die daar woonde of de uitbreidingen van Rusland die ten koste gingen van de lokale bevolking. Wij hebben nu in de 21ste eeuw voldoende kennis om een stroom te reguleren en voldoende mogelijkheden om mensen die toegelaten worden een toekomst te bieden. Dat zal alleen wel op Europese termen moeten gebeuren. Groepjes op gammele bootjes is een humanitaire ramp van begin tot eindpunt. Of ze verdrinken, moeten terug, komen in een overvol kamp, lopen door half Europa voor een nieuw overvol kamp en hebben geen toekomst in het vooruitzicht omdat er geen acceptatie van deze mensen is.
Dat kan, hoeft niet. Er zijn ook genoeg voorbeelden te vinden waar het anders ging. Mooi voorbeeld is Nederland ten tijde van de industrialisatie. Er zijn meer dan genoeg Nederlanders te vinden met Duitse en Poolse voorouders - de demografische chaos lag ten grondslag aan een kaalslag van arbeid waaruit interessante effecten naar voren kwamen.
Let wel, we moeten hier onderscheid maken tussen effecten van korte en lange termijn. Dat is echter ook best logisch, aangezien demografische verschuivingen zich over meerdere generaties uitsmeren voor uiteindelijke effecten. In dat opzicht is het interessant om te zien hoe de enorme instroom in de V.S. vanuit de toenmalige oude wereld een dynamiek schiep die niet zonder vruchten was, waarbij opgemerkt moet worden dat men nou niet echt weerstand er aan deed bieden. Terwijl in diezelfde oude wereld demografische verschuivingen vanuit weerstand meestal breuklijnen tot gevolg hadden.
A propos, niemand buiten de Romeinen zelf hebben dat rijk ten val gebracht. Eigen verantwoordelijkheid
Vanuit afbraak en ontkenning van afhankelijkheden kwam blootstelling aan externe ontwikkelingen (die zich door die geschiedenis heen vaak genoeg herhaald hebben) totdat vanuit een zwaktepositie er geen fundament voor cohesie was. Ik wil geen parallel trekken, maar er zijn overeenkomsten. Echter in een heel andere hoek dan waar Mark Rutte wilde kijken
Ik heb de indruk, maar ik kan me vergissen, dat het in deze kwesties eigenlijk niet anders is als met andere zaken: effecten hangen af van hoe mensen er mee omgaan. In dat opzicht is in de huidige situatie iets opvallend duidelijk: de afwezigheid van werkbare visie en omzetting daarvan in nuttig beleid.
Mijn grote vraag in dit soort discussies, in privé maar ook in de wandelgangen komt neer op de toepassing van cui bono. Het komt vaak genoeg voor dat kwesties en uitdagingen verzanden in paralyse, het komt vaak genoeg voor dat de natuurlijke valstrik van focus op korte termijn van elke politieke dynamiek hetzelfde tot gevolg heeft - echter gezien de toch vrij consistente (zij het diverse en meervoudige) weigering tot omgang die we tegenwoordig over het hele continent zien wijkt daar van af. Vraag is dus wat het nut daar van is.
Zoals het er nu uitziet is het antwoord op die vraag behoorlijk complex, toch valt er wel iets op: de factor "wie" in het verlengde van het uitwerken van de oorspronkelijke vraag is vrij simpel. Politiek.
DaniëlWW2 schreef op woensdag 27 januari 2016 @ 23:49:
Er moet een einde komen aan de huidige stroom in het belang van de vluchteling en van Europa. Er moet tijd worden gewonnen om de mensen die er nu zijn uit de opvang en naar fatsoenlijke huisvesting te krijgen, ze de taal te leren en te kijken hoe ze in hun levensonderhoud voorzien kunnen worden. Verder moeten er harde keuzes gemaakt gaan worden wie in de toekomst toegelaten zal worden. Het heeft simpelweg geen zin om eindeloze stromen te blijven accepteren of economische migranten hier eruit te moeten halen.
Misschien, misschien ook niet. Vanuit de huidige algemene perceptie waarschijnlijk wel. Toch is het serieus de vraag of het wel mogelijk is. Ten eerste vanwege de eigen organische dynamiek van demografische verschuivingen, ten tweede omdat die in toenemende mate door factoren worden beïnvloed welke we al heel lang niet meer in de praktijk gezien hebben (bijvoorbeeld, ecologische factoren, zie de kwestie Syrië), ten derde omdat we niet willig zijn om in kaart te brengen wat de praktische vereisten zouden zijn.
Dat laatste, daar zitten aspecten bij met voeten in de aarde van heel goede redenen. Juist bij ontwikkeling van staten, landen en culturen is er een direct verband zichtbaar tussen evolutie en stabiliteit daarvan en omgang met externe factoren. Dat neemt echter niet weg dat we heel vaak er bewust voor kiezen om niet in de richting van praktische vereisten te denken. Ik vraag me soms af of we niet instinctief weten of aanvoelen wat daar voor vereist zou zijn. Misschien omdat we als amalgaam van culturele samensmelting door de tijd heen een soort van collectief geheugen hebben ontwikkeld (of zijn aan het ontwikkelen) ten aanzien van de excessen die daarbij kunnen optreden (en het institutioneel gebruik van). Aan de andere kant, misschien is het ook wel een symptoom van het brute korte termijn en lineaire denken wat centraal staat in de ontwikkeling van Europese landen sinds de Grote Oorlog.
Ik heb nog geen partij gezien in Nederland die bereid is voor meer dan verkiezingsmarketing die verkenningen onderdeel te maken van publiek debat. Maar goed, dat komt eigenlijk terug bij de vraag van mijn reactie hierboven.
DaniëlWW2 schreef op woensdag 27 januari 2016 @ 23:49:
Zeker dat laatste is een pijnpunt. Ze verteken de statistieken en blazen het probleem op waardoor extreme krachten vrij spel krijgen om op xenofobe maar zeer begrijpelijke (lees instinctieve) angstgevoelens in te spelen. Verder is het aloude wij zijn rijk over de rug van anderen argument er nog.
Tegenvraag daarbij is wat het pijnpunt is van het krampachtig proberen weerstand te bieden (op basis van de huidige lijnen vanuit politieke behartiging). Heeft het zin om alles af te sluiten, kampen op te zetten, ga zo door. Misschien belangrijker nog, wat zijn de effecten daarvan op termijn op onze eigen bestaande ordening en inrichting. Ook dit is een verkenning waar elke politieke partij consistent probeert te vermijden. Ik weet niet of het grappig, ironisch of triest is, maar in dit opzicht is er geen enkel verschil tussen de huidige Nederlandse politieke partijen.
DaniëlWW2 schreef op woensdag 27 januari 2016 @ 23:49:
Het probleem is dat de verdeling van de welvaart niet iets is waar een Europese samenleving veel grip op heeft. De politiek ook maar weinig. Het probleem van de verdeling of het gebrek daarvan ligt bij een westerse macht waar het westen geen controle over heeft namelijk multinationals. Ja, ik klink nu als een stokoude hippie maar dat moet maar even. Er is geen vat te krijgen op deze private bedrijven, dat moet de afgelopen jaren heel duidelijk zijn geworden. Bij mij kan het er in ieder geval niet in dat de problemen die deze veroorzaken op het bordje van Europese samenlevingen worden gedumpt. Dat is privatisering van winst en afschuiven van risico's. Dat willen we niet pikken van banken hoewel dat ook niet erg aardig gaat en dat zouden we ook niet moeten pikken van andere multinationals. Zijn er grote economische problemen in een land dan is het aan de eigen bevolking om er wat aan te doen. Wij als westen kunnen en zouden hier ook niet mee moeten bemoeien omdat de ervaring leert dat dit het meestal erger maakt.

Prima, als liberaal kan ik die ontwikkelingen enkel erkennen. Zowel de algemene lijn als de politieke realiteit. Waar media slechts bij uitzondering nog een rol van zogeheten Fourth Establishment vullen is politiek zeker op nationaal niveau niet het domein van balans tussen belangen. Dat is echter een heel andere discussie, en laten we eerlijk zijn, dit is waar mensen voor kiezen. En ja, een volgende generatie zal zich afvragen wat nou het probleem (sociaal-economisch, moreel, ethiek, principes van ordening e.d.) was van die vorige generatie.
Alles verandert. Of we het nu hebben over de illusie van monocultuur of demografische verschuivingen, staatkundige inrichting of sociaal-economische samenstelling - alles is altijd aan verandering onderhevig.
Vanuit die opmerking een vraag. Kan het zijn dat tegenwoordig de emoties zo hoog oplopen bij discussies die eigenlijk niets meer zijn dan afleiding omdat de emoties bij andere verschuivingen geen uitweg bieden op balans in uitwerking van verandering. Ik gooi het er maar even tussen door.
DaniëlWW2 schreef op donderdag 28 januari 2016 @ 00:13:
Daarom zou ik nou juist zo graag zien dat er wel tijd gewonnen word. Niet om de aloude struisvogeltactiek maar om de nodige voorbereidingen in materieel en mentale zaken te plegen die twee jaar geleden gepleegd hadden moeten worden. Toen waren we bezig met banken en Griekenland waardoor er simpelweg geen aandacht voor deze problematiek was. Langetermijndenken zat er niet in. Nog steeds eigenlijk niet maar een mens mag hopen. Bij tijd winnen horen maatregelen zoals hekken helaas bij. Ze zijn er niet om ondoordringbaar te zijn
(tenzij je landmijnen plaatsen ethisch te verdedigen vind waar ik enige morele twijfels bij plaats
) maar om te vertragen.
Heh. Daar is wel oog voor, echter louter vanuit singulier perspectief op selectieve (eigen) belangen binnen politieke verdelingen. Heel kort door de bocht waarschijnlijk, maar er is besef van de (natuurlijk geachte) kloof tussen politieke behartiging van en voor korte termijn versus de afhankelijkheden van de lange termijn.
Nog korter door de bocht, de algemene visies binnen het politieke spectrum verschillen te zeer en hebben te veel basis in overtuigingen om tot realistische effecten te leiden. Aan mijn kant vindt je bijvoorbeeld het idee van mannen van vermogen als wijsheid, bij de spreekwoordelijke geitenwollen sokken hoor je het verhaal van grote instituties van toezicht en transparantie, bij de extremere kanten van dezelfde glijdende schaal zie je varianten op mannen van eer.
De geschiedenis biedt voorbeelden te over ten aanzien van al die varianten. Je mag blij zijn dat die visies geen dominante uitwerking hebben. Maar inderdaad, de loopgraaf is er. De enige die daar in het algemene bestel van Europese landen en hun inrichting iets aan kunnen veranderen is het electoraat zelf. Het concept participatiemaatschappij is in deze pure ironie.
Ik ben misschien even wat hard, maar het valt me echt op dat mensen bijna reflexief naar politiek wijzen, zonder daarbij de kanttekening te maken dat het een verlengde en uiting is van deelname en/of afwezigheid daarvan door het fundament van burger en bedrijf. Oprecht, ik vraag me vaak af of we niet gewoon willen kunnen wijzen, uit angst iets te doen.
[
Voor 25% gewijzigd door
Virtuozzo op 28-01-2016 00:27
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.