Wokschotel schreef op vrijdag 2 februari 2018 @ 14:49:
[...]
Ja, leuk, maar ik zit als manager heel vaak aan de andere kant van de tafel (tenzij ik zelf solliciteer

) maar zonder dat jij als sollicitant je huidige salaris noemt komen geen stap verder in de procedure. Als ik het niet vertrouw vraag ik om een salarisstrook.
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar jij bent er dus "zo een". Vraag om salarisstrook doe ik, wellicht in uitzonding, gewoon weigeren. Het maakt geen bal uit wat ik bij een vorige werkgever betaald kreeg, wellicht deed die zwaar onder- of overbetalen, wellicht waren er speciale extra regelingen etc. Tijdens een of meerdere rondes van een sollicatie moet mijn inziens de werkgever in staat zijn om een redelijk beeld te kunnen vormen van de bekwaamheid van de sollicitant. Als dat niet zo is, dan zitten de verkeerde mensen bij het sollicitatiegesprek.
Bij de sollicitatieprocedure van het bedrijf waar ik nu zit kreeg ik ook 2 sollicitatierondes, gevolgd door een afrondend gesprek om de contractzaken te bespreken. In ronde 1 kreeg ik een aantal managers voor mijn kiezen, waaronder een IT manager (mijn latere manager), waarbij het gesprek op redelijk "koetjes en kalfjes" niveau werd gevoerd; waarom solliciteer je, wat is je achtergrond, waarom wil je hier werken, wat zijn jouw ambities etc.
Bij ronde 2 was het gesprek met een aantal lead software architecten, waarbij het gesprek veel technischer van aard was; wat was mijn kennis, hoe zou ik probleem X of Y aanpakken, hoe denk jij over bepaalde nieuwe ontwikkelingen in de IT, leg eens uit wat dit en dat betekent enzovoorts.
Na deze ronde was voor de werkgever al duidelijk dat ik een geschikte kandidaat was en het laatste gesprek was dan ook alleen maar met een aantal mensen van HR om de kleine lettertjes door te nemen. Daar werd mij ook een aanbod gedaan, waarop ik zei: "nou, de secundaire voorwaarden zijn linksom en rechtsom net wat anders, maar ik zou er graag toch iets op vooruit gaan qua salaris". Daarbij heb ik destijds alleen mondeling aangegeven wat ik grofweg (op een 100 euro nauwkeurig ongeveer) voorheen bruto kreeg, met als gevolg dat ze mij een 2e, hoger aanbod deden.
Als in zo'n situatie de werkgever niet duidelijk heeft wat ik waard ben, oftewel wat zij aan mij kwijt willen zijn, dan zit het al niet goed. Maar als zij mij dan ook niet geloven, dus niet vertrouwen, wanneer ik zeg wat ik grofweg verdiende, dan is er dus vanaf het eerste moment al geen vertrouwen in elkaar. Mijn inziens hoeft het dan al niet meer.
Mocht blijken dat ik een brilliante leugenaar was, er werkelijk niets van bak en iedereen tijdens de hele sollicitatieprocedure voor de gek heb gehouden, dan bestaat er nog altijd zoiets als proeftijd. En ja, nu komt vast het wederwoord van "ja maar als we iedereen maar een baan aanbieden en tijdens de proeftijd moeten ontslaan, dan zijn we heel veel tijd, moeite en geld kwijt". Mijn antwoord daarop is: dan had de sollicitatieprocedure maar beter moeten zijn. Natuurlijk kan het altijd eens voorkomen, een zeer charismatische kandidaat met een vlotte babbel, een sollicitatie waar men vergeet goed door te vragen en men is in een goede bui en neemt hem/haar aan. Maar wanneer dit structureel gebeurt, dan weten de interviewers bij een sollicitatie schijnbaar totaal niet hoe en wat ze moeten vragen.