Ik vind het altijd bijzonder om te lezen dat we blij zijn met 40 uur werken (of 32) terwijl we het grootste deel van de geschiedenis maar 3 uur per dag werkten, als jager-verzamelaar.
Interessant om eens te bekijken:
https://www.lovemoney.com...work-across-human-history
Niet iedereen in alle tijden, maar op een paar uitzonderingen na werken we nu heel veel meer dan ooit. Toegegeven, er waren samenlevingen waar ook al 8 uur gewerkt werd, maar dan vaak maar 150 dagen per jaar. In de VS is 239 dagen per jaar de norm voor veel mensen. In Europa is het beter. In China slechter.
En dan waren er waarschijnlijk ook minder bullshit jobs. Je werk betrof meestal een directe en volledige bijdrage aan de samenleving (nogmaals: uitzonderingen zoals slavernij, horigen etc uitgezonderd, hoewel horigen misschien ook wel minder werkten dan wij nu) waarbij werk en samenleven meer samengingen. Tijdens de industriële revolutie hebben we een all-time high aan uren gehad, zo rond 1850 met 16 uur per dag, 311 dagen per jaar. Daar ging iedereen stuk aan, dus is het teruggebracht naar 40 uur als standaard, maar imho is dat nog steeds teveel, zeker historisch gezien. En de reistijd naar werk, wat ik ook geen vrije tijd vind, komt daar nog eens boven op. Samen met alles wat daar nog bij komt zoals het heen en weer rijden van kinderen naar hun sportclubs.
Het is nu voor de meeste van ons een stuk beter, maar het type werk put ons uit waardoor velen van ons in de stress of burnout zitten. Dit kan door zwaar werk of altijd aan staan (onderwijs, zorg) maar ook bullshit-jobs waarbij niets wat je doet er toe doet. Ook is voor velen van ons nwerk balanceren met een gezin enorm moeilijk geworden. Misschien werken we straks maar 4 dagen, maar per huishouden zijn dat nog steeds meer uren dan in de jaren 50-80 toen we in NL vooral 1 inkomen hadden om op rond te komen. Niet-betaald werk (zoals de zorg voor kinderen) wordt niet als werk gezien maar iets wat je maar even in je eigen tijd moet doen.
Toegegeven, in materiële zin kunnen we meer dan ooit, en hebben we een enorme welvaart, maar of de manier en het aantal uur wat we werken nou iets is waar we blij mee moeten zijn heb ik toch altijd mijn twijfels over. Ik schrijf dit niet om te klagen, maar om e.e.a. eens in perspectief te zetten.
Inbefore: ja maar vroeger werden we maar 30, gingen we dood aan de pest, kindersterfte en was je overgeleverd aan de genade van je leenheer etc. <- ja idd, maar ik wil specifiek de historische context van werkuren toch even benoemd hebben

offtopic:
Ik heb overigens een sabbatical van 2 jaar gehad waarbij ik 1 jaar nodig had om tot rust te komen, en het tweede jaar een soort creativiteit en ondernemendheid in mezelf ontwaarde die ik sinds mijn studententijd niet meer heb gehad. De manier waarop we werken drukt (in elk geval bij mij) dat creatieve stuk wat in me zit enorm naar beneden en het had heel veel tijd nodig om er weer uit te komen. Inmiddels heb ik bijna een boek af, ben ik blogger, spreker, podcaster, en heb een enorm tof netwerk opgebouwd. En nog belangrijker: een gezinsband opgebouwd waarvan ik niet wist dat het kon door m'n kids zelf te scholen, te reizen en met ze dingen te bouwen. Maar het geld is helaas op, en moet ik het weer proberen ernaast te doen wat bijna niet lukt. De kooi van 32 of 40 uur voel je pas echt als je er een tijdje uit bent geweest.