Financiën binnen je relatie, alles op een hoop of naar rato?

[maartend]

Sibylle schreef op dinsdag 26 maart 2019 @ 20:21:
[...]


Alsof gebrek aan liefde hier iets mee te maken heeft

Ieder moet doen wat verstandig is in de specifieke situatie en relatie, maar dit is een vrij simplistisch beeld van een relatie als je het mij vraagt.
Je gaat samen grote financiële verplichtingen aan, de grootste die je ooit zult aangaan in je leven: huis, auto, kinderen. En als de relatie stukloopt dan kunnen de gevolgen groot zijn en dus is het logisch om hierover afspraken te maken.

Verstand en liefde is contradictio in terminis.

Buiten het feit om dat verliefdheid niks meer is dan verstandsverbijstering en een vorm van ontoerekningsvatbaarheid. En dat voelt zo fijn.

Ook wij hebben een huis, kinderen en weet ik veel wat. En ja, als de relatie stukloopt zal dat wel grote gevolgen hebben. net zoals het grote gevolgen zal hebben als ik of mijn partner dood gaat. Of als ik mijn voet kwijt raak. Of als weet ik veel wat. Maar no way dat ik daar mee bezig ben. Als ik plots dood ga is alles voor mijn vrouw, als de relatie uitgaat is ook alles voor mijn voruw. het leven kan zo makkelijk zijn.

[ Voor 8% gewijzigd door maartend op 26-03-2019 20:43 ]

[citomaster]

Ik vind veel reacties in dit topic nogal bot en kort door de bocht. Als je er in een relatie voor kiest om inkomen (naar rato) te verdelen, dan hoeft dat nog niet te betekenen dat je niet van elkaar houdt, of dat je al plant om uit elkaar te gaan.

Dit soort afspraken kunnen juist bijdragen aan een prettige relatie. En mocht het nou zo zijn dat je onverhoopt toch uit elkaar gaat, dan hoef je geen ruzie te maken over de verdeling van je vermogen.

Ik ben het wel met anderen eens dat je ervoor moet zorgen dat je inkomens eerlijk - dus niet per se 50/50 - verdeelt.

[Sibylle]

Tolmeist schreef op dinsdag 26 maart 2019 @ 20:27:
Bij ons gaat alles op een grote hoop.
Dat gedoe met naar rato, en of alles wel eerlijk gaat voelt voor ons niet echt als "liefde" maar meer als een "in het geval dat de bom barst kan het maar geregeld zijn" te zakelijk voor een relatie die berust op "liefde".

We zijn al bijna 11 jaar samen, en we hebben nooit anders gedaan. Ik verdien meer dan mijn vrouw, maar zij heeft ondertussen parttime gewerkt en altijd voor de kinderen (huishouden) gezorgd op de momenten dat ik veel (over)werkte.

Allebei onze salarissen gaan op een gezamenlijke rekening, er wordt daar ook op gespaard, en alle vaste lasten gaan hier ook vanaf. Daarnaast lekker uitgeven als je dit wilt, wil je wat "groters" overleggen we dit gewoon.

maartend schreef op dinsdag 26 maart 2019 @ 20:39:
[...]

Verstand en liefde is contradictio in terminis.

Buiten het feit om dat verliefdheid niks meer is dan verstandsverbijstering en een vorm van ontoerekningsvatbaarheid. En dat voelt zo fijn.

Ook wij hebben een huis, kinderen en weet ik veel wat. En ja, als de relatie stukloopt zal dat wel grote gevolgen hebben. net zoals het grote gevolgen zal hebben als ik of mijn partner dood gaat. Of als ik mijn voet kwijt raak. Of als weet ik veel wat. Maar no way dat ik daar mee bezig ben. Als ik plots dood ga is alles voor mijn vrouw, als de relatie uitgaat is ook alles voor mijn voruw. het leven kan zo makkelijk zijn.

Ik snap de liefde component niet zo goed, wat heeft dat te maken met zakelijke afspraken vastleggen? Een relatie is niet alleen knuffelen en liefde, je hebt nu eenmaal ook veel (zakelijke) afspraken met elkaar. Grote dingen, maar ook kleine dingen.
Bijvoorbeeld: Hoe vaak en wat te eten, welke auto te kopen, een huis kopen, verhuizen, verbouwen, welke school voor de kinderen, welke kleding te kopen, welke TV/laptop te kopen, welke kleur op de muren etc. etc.
Allemaal gevallen waar je het met elkaar eens moet worden zonder dat liefde de hoofdrol speelt. Je kunt wat vrijgeviger zijn en wat eerder compromissen sluiten omdat je van elkaar houdt, maar daar moet een balans in gevonden worden.

Misschien zijn jullie het heel vaak eens en is er veel impliciet/automatisch al afgesproken. Maar dat betekent toch niet dat dat altijd het geval is in uitzonderlijke situaties. Dus waarom die aversie tegen het erkennen en vastleggen van de zakelijke kant van een relatie?

• Je sluit ook een levensverzekering af om risico af te dekken, niemand laat zich tegenhouden door te veel liefde voor het leven.
• Als je een huis koopt van je ouders, broer/zussen etc. dan leg je ook alles netjes vast op papier. Niemand die dat gebrek aan liefde noemt.

Maar goed, het feit dat je niet eens wilt stilstaan bij de gevolgen van het overlijden of vertrekken van één partner is al onbegrijpelijk voor mij

[harmageddon]

Hier gaat ook alles op één grote hoop. Ik verdien meer dan mijn vrouw, maar zij werkt dan ook 3 dagen en zorgt de andere 2 werkdagen voor de kids (2).
Toen we ons huis kochten kreeg ik van mijn ouders 2x zoveel schenking als van haar ouders, maar zij had veel meer spaargeld dan ik waardoor we uitkwamen dat we evenveel in het huis konden inleggen.
Prima! Niks over vast gelegd, we zijn gewoon geregistreerd partner in gemeenschap van goederen 50/50.

Ooit ging er iets mis met kinderopvangtoeslag aan te vragen op onze gezamelijke rekening waardoor dit op haar rekening gaat, soms verteld ze ineens doodleuk dat er een mooi bedraf op haar rekening staat

[ Voor 18% gewijzigd door harmageddon op 26-03-2019 20:53 ]

[maartend]

Sibylle schreef op dinsdag 26 maart 2019 @ 20:48:
[...]


Maar goed, het feit dat je niet eens wilt stilstaan bij de gevolgen van het overlijden of vertrekken van één partner is al onbegrijpelijk voor mij

Dat heet genieten van het leven.
Ik weet dat ik naar de kloten ben als mijn partner dood gaat en ook als ze mij er uit zet. maar moet ik daar nu al aan gaan denken? No way. Dan kan ik ook rekening aan de gevolgen van het ontploffen van de chemische fabriek bij mij in de buurt, een auto die de dijk af rijdt of weet ik veel wat. Angst voor het leven, geen zin in.

En hoe we getrouwd zijn? Ik heb werkelijk geen idee. Boeit me ook niet.

citomaster schreef op dinsdag 26 maart 2019 @ 20:47:
Ik vind veel reacties in dit topic nogal bot en kort door de bocht. Als je er in een relatie voor kiest om inkomen (naar rato) te verdelen, dan hoeft dat nog niet te betekenen dat je niet van elkaar houdt, of dat je al plant om uit elkaar te gaan.

Dit soort afspraken kunnen juist bijdragen aan een prettige relatie. En mocht het nou zo zijn dat je onverhoopt toch uit elkaar gaat, dan hoef je geen ruzie te maken over de verdeling van je vermogen.

Ik ben het wel met anderen eens dat je ervoor moet zorgen dat je inkomens eerlijk - dus niet per se 50/50 - verdeelt.

Het betekend ook niet dat je plant uit elkaar te gaan of zoiets. het beteknd dat je controle wenst te houden.
Als ik er uit wordt gezet, dan komt daar geen ruzie van, behalve de ruzie van het slecht huwelijk hebben. Maar eenmaal de deur uit, ben ik vertrokken. Mijn pijn is dan van mij.

En hoe verdeel je inkomen in een relatie? Mijn broek mag duurder zijn dan haar jurk omdat ik meer verdien? Ik mag voor mezelf meer uitgeven dan haar omdat ik ruim 2 maal zoveel verdien?

[ Voor 50% gewijzigd door maartend op 26-03-2019 20:57 ]

[maartend]

oops,

[ Voor 99% gewijzigd door maartend op 26-03-2019 20:57 ]

[DeMolT.]

maartend schreef op dinsdag 26 maart 2019 @ 20:52:
[...]

Dat heet genieten van het leven.
Ik weet dat ik naar de kloten ben als mijn partner dood gaat en ook als ze mij er uit zet. maar moet ik daar nu al aan gaan denken? No way. Dan kan ik ook rekening aan de gevolgen van het ontploffen van de chemische fabriek bij mij in de buurt, een auto die de dijk af rijdt of weet ik veel wat. Negatieve energie. geen zin in.

En hoe we getrouwd zijn? Ik heb werkelijk geen idee. Boeit me ook niet.

Hier ook de boel gewoon op de grote hoop, maar ik denk zeker wel aan het "wat als" stukje.
Daarom een goede verzekering, dat als ik arbeidsongeschikt raak of kom te overlijden; we (of ze) gewoon kunnen blijven leven zoals we nu doen.

Ik leef nu met mijn vrouw en kind, ben erg gelukkig en vind dat we samen evenveel van het leven moeten kunnen genieten. Zij verdiend aanzienlijk minder, omdat ze nou eenmaal niet zo'n dik betaalde baan heeft en ook nog eens minder werkt.

Ieder moet het voor zich bepalen, maar ik vind geld geen belangrijke factor in de relatie. Het is belangrijk dat we goed kunnen rondkomen, zonder dat we wakker moeten liggen van rekeningen of "wat-als" scenario's en dat gaat goed. We denken zeker ook na over de toekomst, sparen is een feit en beleggen staat op de planning.

Mochten we uit elkaar gaan, dan is mijn dochter een belangrijker onderwerp dan de hoeveelheid geld / spullen die ze mee gaat nemen.

Ieder moet dit voor zichzelf bepalen, maar volgens mij is een liefdesrelatie geen zakelijke aangelegenheid; geld is maar geld.

[ninjazx9r98]

bartijn2 schreef op dinsdag 26 maart 2019 @ 16:47:
[...]


Zodat je niet alles hoeft uit te leggen, mijn vrouw en ik doen het ongeveer ook op die manier.
Maken beide een bedrag over naar de gezamenlijke waar we gezamenlijke dingen van doen.
Op onze eigen rekening blijft een gelijk bedrag over om te doen wat we willen, maar ik hoef niet te weten hoe duur een jurkje of het zoveelste paar schoenen heeft gekost, en andersom hoeft mijn vrouw ook niet te weten dat ik (bij wijze van) veel uitgeef in de kroeg, of een totaal nutteloze aankoop doe. (wat betreft de waarde)

Niet dat het geheim is, maar het is ons eigen geld waar we zelf verantwoordelijk voor zijn.
Als we dit samen van 1 rekening zouden doen krijgen we ongetwijfeld vragen aan elkaar omdat we elkaars uitgaven onzinnig kunnen vinden. En we kunnen ons beter op de leuke dingen richten dan te weten wat een ander met zijn speelgeld doet.

Wat je hier beschrijft kan en zal ik nooit begrijpen en klinkt voor mij als je kop in het zand steken. Dat gezegd hebbende, als het voor beide werkt moet je het uiteraard gewoon doen en er vooral gelukkig mee zijn.

Voor mij is het echter anders, een onzinnige uitgave is een onzinnige uitgave ongeacht of de herkomst van het geld de grote hoop is of een eigen potje.
Daarnaast gunnen wij elkaar onze onzinnige uitgaven en zal het niet zo heel snel gebeuren dat wij elkaar vragen gaan stellen.

In het algemeen voor wat betreft cadeaus, lekker boeiend dat je van elkaar kunt weten waar wat gekocht is en wat het gekost heeft. De moeite die je partner neemt om onverwachts iets te kopen en je er mee te verrassen is voor mij (en haar) van veel meer waarde dan de financiële waarde ook al is het een sigaar uit eigen doos.
Voorbeeldje, laatst liepen we bij de juwelier binnen voor een horloge batterij en wees ze tijdens het wachten op een ring in de vitrine. Paar dagen later uit het werk even snel langs de juwelier en dat ding zomaar gekocht. Die ring is ze dolgelukkig mee en dat had niet anders geweest als het niet van de grote hoop kwam maar uit een eigen potje. Uiteindelijk is die grote hoop ook gewoon maar het optel sommetje van dat wat anders eigen potjes waren geweest.

[Divak]

Ik ben er ook wel achter dat we in Nederland de economie draaiende houden met onzinnige uitgaven. Dat mannen en vrouwen aparte potjes erop nahouden werkt dan alleen maar in het voordeel ervan. We zijn nog nooit zo rijk geweest met zijn allen maar toch blijft het elke maand rollen.

Een onzinnige uitgave blijft een onzinnige uitgave en de aparte potjes is inderdaad kop in het zand steken, vooral richting jezelf. Alsof het kopen van schoenen niet gerechtvaardigd is op de grote hoop, maar in aparte potjes geen probleem is want het is "mijn" geld.

Iedereen moet het zelf weten maar ik zou in beide gevallen (grote hoop of aparte potjes) kritisch blijven (wat overigens niet betekent dat 5 jurkjes of een nieuwe videokaart niet is toegestaan).

[Greebs]

Interessant hoe er hier veelal een beetje 'vies' wordt gekeken naar dingen naar rato doen en alsof dat niet samen zou kunnen met liefde. Ik heb het gevoel dat dit per situatie heel verschillend is. Bijvoorbeeld: ik verdien momenteel veel meer dan mijn partner (geen kinderen in het spel), terwijl ik doorgaans (veel) minder werk. Dat betekent ook dat ik meer in het huishouden doe, een veel gehoord argument hier om dingen toch anders te verdelen dan naar rato. Als wij de zaken 50/50 zouden verdelen zou hij ook nog eens minder voor zichzelf overhouden dan wanneer wij de kosten zoals nu naar rato verdelen.

Dan kan je nog zeggen, gooi beide inkomens op één hoop en verdeel dat vervolgens. Maar hier verlies je toch een beetje de ratio uit het oog wat mij betreft en ga je puur en alleen op gevoel af. Als je later toch uit elkaar gaat, wat een zeer reële mogelijkheid is, dan word je daar beiden niet wijzer van. Maar dit ligt er wederom ook aan hoe je er verder in staat gok ik. Ik doe niet elke maand gekke/nutteloze uitgaven ondanks dat ik meer verdien. Verder zal ik de eerste zijn die een gezamenlijk etentje of andere vergelijkbare zaken aanbied te betalen.

Als hij geen hobby zou kunnen hebben, geen kleren kan kopen, of anderszins in alle redelijkheid dingen misloopt die hij wel zou willen doen dan zou het een ander verhaal zijn wellicht. Maar wij kunnen allebei doen wat we willen, doen geen gekkigheid financieel gezien, en gunnen elkaar dit ook gewoon. Als het toch ooit misloopt weten we allebei precies waar we staan en belangrijker: kunnen wij ook op onze eigen benen staan. Zolang we samenzijn plukken we alsnog allebei de vruchten van onze gezamenlijke inkomens ook al gaat het niet op een hoop.

Samengevat zou ik willen zeggen, zoek een balans tussen gevoel en ratio die bij jullie situatie en karakters past. Het is allemaal zo verschillend dat ik niet denk dat er één mouw aan te passen is. Maar ik vind het onredelijk om te zeggen dat er geen sprake is van liefde wanneer je ook gewoon even goed zakelijk nadenkt over je relatie en de financiën daarin en dat je ook rekening houdt met het feit dat het ooit misschien eindigt. Hoe 'on'romantisch dat misschien ook klinkt.

[Sibylle]

Greebs schreef op dinsdag 26 maart 2019 @ 23:22:
...

Samengevat zou ik willen zeggen, zoek een balans tussen gevoel en ratio die bij jullie situatie en karakters past. Het is allemaal zo verschillend dat ik niet denk dat er één mouw aan te passen is. Maar ik vind het onredelijk om te zeggen dat er geen sprake is van liefde wanneer je ook gewoon even goed zakelijk nadenkt over je relatie en de financiën daarin en dat je ook rekening houdt met het feit dat het ooit misschien eindigt. Hoe 'on'romantisch dat misschien ook klinkt.

Ik wil het zelfs veel sterker verwoorden: Als je niet eens de moeite neemt om je relatie goed te regelen, zowel in het hart/gevoel als op papier/zakelijk, dan neem je de relatie maar half serieus. Dingen afspreken en met elkaar op papier regelen is juist onderdeel van een gezonde liefdevolle relatie en doet er niks aan af.

maartend schreef op dinsdag 26 maart 2019 @ 20:52:
[...]

Dat heet genieten van het leven.
Ik weet dat ik naar de kloten ben als mijn partner dood gaat en ook als ze mij er uit zet. maar moet ik daar nu al aan gaan denken? No way. Dan kan ik ook rekening aan de gevolgen van het ontploffen van de chemische fabriek bij mij in de buurt, een auto die de dijk af rijdt of weet ik veel wat. Angst voor het leven, geen zin in.

...

nu neem ik je helemaal niet meer serieus.
Rekening houden met al die zaken heet gewoon een verzekering afsluiten: zorgverzekering, levensverzekering, arbeidsongeschiktheidsverzekering, WA verzekering, inboedelverzekering etc. etc.

Risico's afdekken en je zaken regelen voor als er iets onverwachts gebeurt doet niks af aan 'genieten van het leven'. Het kan juist rust en zekerheid brengen, bijvoorbeeld voorkomen dat je gezin in armoede vervalt als jullie een ongeluk krijgen.
Wat zullen je kinderen veel van het leven genieten als je niks verzekert/regelt en er gebeurt iets

[unezra]

maartend schreef op dinsdag 26 maart 2019 @ 19:56:
Blij dat ik in een huwelijk zit gebasserd op liefde en niet in een financieel samenwoonding.

Oftewel, als voor mij ooit een koffer klaarstaat, dan ruil ik hem om voor mijn rugzak en mag ze alles hebben. behalve een GPS, een laptop, mijn MTB en kampeerspullen.

Oftewel, moet er niet aan denken op deze manier een relatie aan te gaan ; rato, verdeel, weet ik veel wat.

Waarom denk je dat dit te maken heeft met een gebrek aan liefde?

Een huwelijk is per definitie volgens de wet een zakelijke overeenkomst. Mensen trouwen over het algemeen uit romantiek, maar voor de wet is het niets meer of minder dan een contract met de nodige verplichtingen. Dat zakelijke heb je hoe dan ook, je bent immers getrouwd, hebt samen een huis, etc.

Wij hebben een aantal zaken juist heel zakelijk geregeld, zodat we daar geen meningsverschillen of misverstanden over hebben. Het draagt bij aan de romantiek, in plaats van dat het er afbreuk aan doet. Onder andere kunnen we elkaar op deze manier écht tracteren op iets, zonder dat de ander weet wat het heeft gekost en zonder dat het alsnog een sigaar uit eigen doos is. Als ik een etentje betaal, is dat werkelijk van mijn privé geld en weet zij én niet wat het heeft gekost én betaald zij er werkelijk niet aan mee.

Het heeft ook met gunnen te maken. We hebben allebei onze eigen hobbies, sporten, etc. Allebei hebben we de vrijheid om ons eigen geld volledig naar eigen inzicht te besteden, de enige voorwaarde is dat gezamenlijke dingen er niet onder mogen leiden. Door het op deze manier te regelen, voorkomen we discussies als "leuk dat je voor €200 aan muziekspullen hebt gekocht, maar dat is ook MIJN geld". In ons geval is het dat niet. Al geef ik op een willekeurig moment €1000 uit aan een willekeurige hobby, zolang ik dat van mijn privé rekening doe en het heeft geen invloed op zaken als vakanties of andere zaken, ben ik daar volledig vrij in. We laten elkaar vrij en die vrijheid is er juist omdat we de basis gewoon goed en zakelijk hebben geregeld.

DeMolT. schreef op dinsdag 26 maart 2019 @ 21:01:
[...]
Ieder moet dit voor zichzelf bepalen, maar volgens mij is een liefdesrelatie geen zakelijke aangelegenheid; geld is maar geld.

Dat is dus niet waar.

Een liefdesrelatie as-such is misschien geen zakelijke overeenkomst, maar zodra je op de eoa manier samen gaat leven (al dan niet LAT, al dan niet samenwonen) heb je te maken met dusdanig veel zakelijkheden dat je die maar beter in het begin goed kunt regelen.

Juist door zaken direct goed te regelen en er overeenstemming over te bereiken, heb je later veel minder discussies. (Al blijf je altijd twistpunten houden. Als wij een nieuwe auto moeten aanschaffen hebben we daar ook goede gesprekken over. Op dat moment hebben we het over een grote gezamenlijke uitgave en moeten we onze wensen en eisen op elkaar afstemmen. Onze auto is een compromis, beiden wat water bij de wijn en uiteindelijk rijden we in een auto waar we allebei min of meer blij van worden. Scheelt wel dat ik autorijden leuk vind, maar het geen hobby is. Dus geen gedoe met dat ik een peperdure sloep wil en zij liever een boodschappenautotje. Ook hebben we maar 1 auto voor de deur staan. Da's zat. Die 2x per jaar dat het eens handiger zou zijn allebei een auto te hebben gaan we niet een 2e stuk blik á €200 per maand + voor voor de deur zetten.)

Sibylle schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 00:58:
[...]
Ik wil het zelfs veel sterker verwoorden: Als je niet eens de moeite neemt om je relatie goed te regelen, zowel in het hart/gevoel als op papier/zakelijk, dan neem je de relatie maar half serieus. Dingen afspreken en met elkaar op papier regelen is juist onderdeel van een gezonde liefdevolle relatie en doet er niks aan af.

Juist!

In mijn beleving zorgt het ook voor veel rust. Hier in ieder geval wel. Ik weet zeker dat we een stuk meer discussies over geld en bestedingen zouden hebben als we het niet op deze manier hadden geregeld.

Een relatie is altijd een kwestie van behoeftes, verlangens, wensen en eisen op elkaar afstemmen. Zowel in romantisch opzicht als in zakelijk opzicht. Het is niet zo dat je 2 mensen bij elkaar stopt, de vonk over springt en het daarna allemaal vanzelf gaat. In iedere relatie heb je te maken met 2 individuen met hun eigen behoeftes, verlangens, wensen en eisen. Daar praat je over. Dat kan gaan van de kleur van de handdoeken in de keuken of een toilet met of zonder deur, maar ook over "wat voor risico's wil je nemen".

Zo hebben wij er bijvoorbeeld voor gekozen een huis te kopen waarvan de hypotheek in principe op 1 inkomen te dragen is. Mochten we uit elkaar gaan, verkleinen we daarmee de kans dat we het huis moeten verkopen. Het kan dan nog steeds een logische keuze zijn, maar het hoeft niet.

Gaan we er nu vanuit dat we uit elkaar gaan? Nee. Maar statistisch gezien strand dacht ik 1 op de 3 huwelijken. De kans is dus 33% dat je wél uit elkaar gaat. Ik vind dat je daar rekening mee moet houden. Beter zaken in goede tijden fatsoenlijk regelen, dan in slechte tijden er achter komen dat er helemaal geen afspraken zijn gemaakt en in een vervelende discussie terecht komen.

[maartend]

unezra schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 07:14:
[...]
Onder andere kunnen we elkaar op deze manier écht tracteren op iets, zonder dat de ander weet wat het heeft gekost en zonder dat het alsnog een sigaar uit eigen doos is.

Kijk, en dat is de hele crux denk ik in dit verhaal Een sigaar uit eigen doos. Deze instelling is dus al iets dat ik denk ; omg. Het feit al dat eea zo wordt gezien lijkt er dus op te duiden dat er werkelijk verschil is in de relatie die mensen p deze manier hebben. What's mine is mine.
En op deze manier zijn ook de taken in huis verdeelt? Iets van, ik werk meer, breng meer geld binnen, dus jij moet meer klusjes thuis doen?

En ja, we hebben een huis. Staat zelfs volledig op mijn naam. Maar is toch echt wel de plek die ik zonder problemen achter laat als ik er ooit wordt uitgezet (wat ik na een relatie van dik 37 jaar niet meer denk). En kids. En auto's. Het zal me werkelijk een worst wezen. Wij hoeven die zo volledig mogelijke controleerbaarheid over ons leven niet.

Maar oke, dat is mijn insteek in het leven.

[Batavia]

unezra schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 07:14:
[...]


Gaan we er nu vanuit dat we uit elkaar gaan? Nee. Maar statistisch gezien strand dacht ik 1 op de 3 huwelijken. De kans is dus 33% dat je wél uit elkaar gaat. Ik vind dat je daar rekening mee moet houden. Beter zaken in goede tijden fatsoenlijk regelen, dan in slechte tijden er achter komen dat er helemaal geen afspraken zijn gemaakt en in een vervelende discussie terecht komen.

Ik vraag me wel af of de constructie die je kiest nog invloed heeft op die 33%

Zelf denk ik dat de enige werkende constructie is door 50/50 te leven (alles wat je hebt voor je relatie hou je, tijdens je relatie geef je eerst gezamenlijk alles uit, inclusief woonlasten, en wat er over is kan je dan 50/50 verdelen maar eigen spaarrekening). Zodra de 1 de ander huur gaat betalen of dat je het huis 60/40 gaat verdelen terwijl de 40 kant iedere dag eten kookt of meer voor de kids zorgt krijg je juist spanning en onevenredige verhouding. (Als ik nu 60% verdien en mijn partner zorgt voor de kids is de kans alleen maar groter dat over 10 jaar het 70/30 word)

[ZieMaar!]

Ik verdien ook veel meer dan mijn partner, maar ik vind dat geen reden om meer te besteden te hebben (dus naar rato te verdelen). Dat ik meer verdien is omdat ik een goed stel hersens heb, niet meer en niet minder. Ik kan daar niets aan doen, net als iemand anders er niets aan kan doen ie misschien minder slim is.

Bij ons gaat alles dus op een hoop en hebben we ieder zo’n € 500,- zakgeld, die we vooral gebruiken voor kleding, lunch en onze eigen hobby’s. Eventuele duurdere persoonlijke dingen (ski’s, racefiets, maar ook pakken voor mijn werk) gaan ook regelmatig vanaf de grote hoop.

Feitelijk betaal ik dus veel meer, ik werk ook iets meer (36 uur tov 32 uur), maar onder de streep is er geen verschil in wat we uit kunnen geven. Het zakgeld is zo gegroeid en dat werkt eigenlijk prima. Wij houden elke maand veel geld over, ik besef me wel dat zo’n systeem (waarin we dus eigenlijk nooit keuzes hoeven te maken maar alles kopen wat we willen) dan een stuk makkelijker is, dan wanneer je wat minder inkomen hebt.

Veel gaat wel in overleg, ik ben wat impulsiever en mijn vriendin van huis uit wat Calvinistisch, en het compromis is dus dat ik niet 5 paar ski’s heb, maar dat mijn vriendin ook niet in een oud barrel rijdt, ‘want hij doet het toch gewoon’.

Ik vind uiteraard dat iedereen het op zijn eigen manier moet regelen, maar als ik vanuit mijn eigen waarden kijk vind ik het wel lastig om het naar rato te doen, omdat voor mij de grondslag wat lastig te rijmen is met mijn eigen uitgangspunten.

Qua voorbereid zijn op een eventuele breuk: heel beperkt. We verdienen beide zat om voor onszelf te kunnen zorgen. Op ons huis zit een hypotheek van 300k, terwijl ze nu verkocht worden voor 500k. Onze spaartegoeden zijn ruim voldoende om voor de helft een inboedel etc te kopen. Dat dingen door de helft gaan is prima, ook al is mijn feitelijke aandeel veel groter. De stress en verplichtingen die mijn werk met zich medebrengt zijn ook voor ons beiden en als je wat uitzoomt wordt het überhaupt wat diffusier (ivm giften van ouders etcetera).

[TunderNerd]

op dit moment zit ik samen met vriendinlief te kijken om samen te wonen. Huisje op het oog, seinen staan op groen. Maar, ik verdien (netto) een factor 2 meer dan haar. We hebben beide een huis, ik heb een ton overwaarde, zij 20 k. Als klap op de vuurpijl: ik heb een eigen bedrijf (waar ook weer aandelen van een ander bedrijf in zitten).
Om een kort verhaal lang te maken: qua vermogen liggen we volledig uit elkaar, en door het bedrijf kan ik nooit in gemeenschap van goederen trouwen (afgesproken met aandeelhouders). En dan nu, wanneer het huis af is, samenwonen...
De discussie is al gestart, zij wil alles "gewoon" 50-50, maar ik kan dat niet over mijn hart verkrijgen. De grote hoop is ook niet mogelijk ( willen we beide niet, ik wegens huidig situatie(bedrijf) en dure hobby's van mij, zij door slechte ervaring uit het verleden). Het is geen gebrek aan liefde; er zijn te veel externe belangen!
Zijn tweakers hier direct na het samenwonen alles op een hoop gaan gooien? of hebben ze eerst een jaar een gezamenlijke rekening en naar elkaar toe gegroeid? wij puzzelen vrolijk verder...

[renegrunn]

TunderNerd schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 08:12:
Zijn tweakers hier direct na het samenwonen alles op een hoop gaan gooien? of hebben ze eerst een jaar een gezamenlijke rekening en naar elkaar toe gegroeid? wij puzzelen vrolijk verder...

Ja hier! 10 jaar geleden samen gaan wonen, vanaf dag 1 hadden wij 1 betaalrekening en 1 spaarrekening. Voor mij ideaal: overzichtelijk en nooit discussie gehad. Ook al had ze het eerste half jaar geen baan, en zijn onze inkomens nooit helemaal gelijk geweest.

Maar ik begrijp ook wel dat met een eigen onderneming / overwaarde vorige woning een ander startpunt is.

[ Voor 9% gewijzigd door renegrunn op 27-03-2019 08:29 ]

[Divak]

TunderNerd schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 08:12:
Zijn tweakers hier direct na het samenwonen alles op een hoop gaan gooien? of hebben ze eerst een jaar een gezamenlijke rekening en naar elkaar toe gegroeid? wij puzzelen vrolijk verder...

Members only:

Alleen zichtbaar voor ingelogde gebruikers. Inloggen

[Mawlana]

Voor iemand met een niet-westerse achtergrond (maar die wel in Nederland is geboren en getogen) vind ik het berekenen van de maandelijkse "bijdrage" maar niks. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Als het voor die koppels werkt, prima - maar voor mij zou dat nooit werken.

Members only:

Alleen zichtbaar voor ingelogde gebruikers. Inloggen

[de Peer]

peltco schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 07:50:
[...]


Ik vraag me wel af of de constructie die je kiest nog invloed heeft op die 33%

Haha ja er is vast een verband. Maar ik zou niet durven zeggen of juist 'alles op 1 hoop' of 'naar rato' stellen vaker scheiden. En ook dan moet je nog voorzichtig zijn met conclusies. Er zullen ook 'alles op 1 hoop' stellen zijn die niet zo maar kunnen scheiden of waar de drempel in ieder geval veel hoger ligt juist door onduidelijkheid over de individuele financiële situatie. Maar of dat nu een reden zou moeten zijn om samen te blijven

Zelf denk ik dat de enige werkende constructie is door 50/50 te leven (alles wat je hebt voor je relatie hou je, tijdens je relatie geef je eerst gezamenlijk alles uit, inclusief woonlasten, en wat er over is kan je dan 50/50 verdelen maar eigen spaarrekening).

Het feit dat heel veel mensen hun financiën niet zo regelen geeft aan dat dit niet de enige werkende constructie is. Het is slechts 1 constructie, die overigens wel het populairst is volgens mij, maar dat maakt het niet per definitie de beste methode. In mijn ogen eerder het eenvoudigst en meest conservatief en nog gebaseerd op de aanname dat je samen blijft tot de dood.

Zodra de 1 de ander huur gaat betalen of dat je het huis 60/40 gaat verdelen terwijl de 40 kant iedere dag eten kookt of meer voor de kids zorgt krijg je juist spanning en onevenredige verhouding.

Wél als je dat eenzijdig zo bepaalt. Maar niet als je dat samen zo afspreekt (na een paar goede gesprekken) en er vrede mee hebt.

(Als ik nu 60% verdien en mijn partner zorgt voor de kids is de kans alleen maar groter dat over 10 jaar het 70/30 word)

Ja. En dan ontstaat er dus ook een behoorlijke afhankelijkheid en is het eigenlijk maar goed dat je de boel 50/50 regelt.
In mijn geval (gescheiden financiën) zullen we denk ik een compensatie afspreken. Dat ik haar dus een maandelijks bedrag betaal voor haar gemiste inkomen/pensioen/carriere. Zullen veel mensen hier vast gek vinden. In de praktijk denk ik eerder dat we beiden 4 dagen in de week gaan werken, das belasting technisch wat gunstiger en ik zou ook best een dagje thuis willen zijn doordeweeks.

[fo0]

Hier begonnen we alles apart. Toen gedeelde rekening en nu, sinds dat we echt fiscale partners zijn gewoon alles op één rekening. Inkomen is op dit moment verdeeld als 100/0 maar mijn vrouw is altijd bij de kinderen wat ik van jongs af aan altijd al heb gewild. Als de kinderen naar school gaan ga ik wat minder werken en gaat mijn vrouw weer werken.

[bartijn2]

ninjazx9r98 schreef op dinsdag 26 maart 2019 @ 21:14:
[...]

Wat je hier beschrijft kan en zal ik nooit begrijpen en klinkt voor mij als je kop in het zand steken. Dat gezegd hebbende, als het voor beide werkt moet je het uiteraard gewoon doen en er vooral gelukkig mee zijn.

Voor mij is het echter anders, een onzinnige uitgave is een onzinnige uitgave ongeacht of de herkomst van het geld de grote hoop is of een eigen potje.
Daarnaast gunnen wij elkaar onze onzinnige uitgaven en zal het niet zo heel snel gebeuren dat wij elkaar vragen gaan stellen.

In het algemeen voor wat betreft cadeaus, lekker boeiend dat je van elkaar kunt weten waar wat gekocht is en wat het gekost heeft. De moeite die je partner neemt om onverwachts iets te kopen en je er mee te verrassen is voor mij (en haar) van veel meer waarde dan de financiële waarde ook al is het een sigaar uit eigen doos.
Voorbeeldje, laatst liepen we bij de juwelier binnen voor een horloge batterij en wees ze tijdens het wachten op een ring in de vitrine. Paar dagen later uit het werk even snel langs de juwelier en dat ding zomaar gekocht. Die ring is ze dolgelukkig mee en dat had niet anders geweest als het niet van de grote hoop kwam maar uit een eigen potje. Uiteindelijk is die grote hoop ook gewoon maar het optel sommetje van dat wat anders eigen potjes waren geweest.

Ergens is het inderdaad je kop in het zand steken, maar wanneer ik op de rekening zie dat het 5e paar schoenen gekocht wordt binnen een maand vind ik dat vervelend en zal ik er wat van gaan zeggen, of in ieder geval naar vragen. Doet ze het van haar eigen rekening dan maakt het me geen snars uit, dan weet ik dat het haar speelgeld is en daar mogen we mee doen wat we willen.
Ook al ben je getrouwd en heb je enorme verplichtingen naar elkaar, je hoeft niet alles van elkaar te weten.
Ik hoef niet te weten wat de schoenen of het weekendje weg heeft gekost, ik wil weten of ze het leuk heeft gehad en of ze blij is met haar schoenen.

[Verwijderd]

bartijn2 schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 11:46:
[...]


Ergens is het inderdaad je kop in het zand steken, maar wanneer ik op de rekening zie dat het 5e paar schoenen gekocht wordt binnen een maand vind ik dat vervelend en zal ik er wat van gaan zeggen, of in ieder geval naar vragen. Doet ze het van haar eigen rekening dan maakt het me geen snars uit, dan weet ik dat het haar speelgeld is en daar mogen we mee doen wat we willen.
Ook al ben je getrouwd en heb je enorme verplichtingen naar elkaar, je hoeft niet alles van elkaar te weten.
Ik hoef niet te weten wat de schoenen of het weekendje weg heeft gekost, ik wil weten of ze het leuk heeft gehad en of ze blij is met haar schoenen.

Gescheiden rekeningen zijn dan geen middel geld te verdelen maar een middel om emoties te beheersen

[Sport_Life]

bartijn2 schreef op dinsdag 26 maart 2019 @ 16:47:
[...]

Als we dit samen van 1 rekening zouden doen krijgen we ongetwijfeld vragen aan elkaar omdat we elkaars uitgaven onzinnig kunnen vinden. En we kunnen ons beter op de leuke dingen richten dan te weten wat een ander met zijn speelgeld doet.

Waarom? Als mijn vrouw 10 paar schoenen in 1 week wil kopen moet ze dat vooral doen, of het nou van de gezamenlijke rekening is of van haar privé maakt mij niets uit. Idem met vakanties ed, theoretisch hebben we geen onbeperkte hoeveelheid geld, dus uiteindelijk komt vanzelf de bodem in zicht. Maar zover komt het niet aangezien we veel meer inkomsten hebben dan uitgaven.

[ Voor 6% gewijzigd door Sport_Life op 27-03-2019 13:22 ]

[de Peer]

Tsja als het geld elke maand op mag/moet en als het enige criterium is dat er niet rood wordt gestaan, kan ik me voorstellen dat 'op 1 hoopje' prima werkt, want dan blijft er niet veel over.
Juist als je allebei specifieke spaardoelen hebt, lijkt me dat de verdeling onderling ook belangrijker wordt en ook hoe de ander het gezamenlijke geld uitgeeft, want dat brengt de spaardoelen in gevaar.

[ Voor 10% gewijzigd door de Peer op 27-03-2019 15:05 ]

[bartijn2]

Sport_Life schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 13:18:
[...]

Waarom? Als mijn vrouw 10 paar schoenen in 1 week wil kopen moet ze dat vooral doen, of het nou van de gezamenlijke rekening is of van haar privé maakt mij niets uit. Idem met vakanties ed, theoretisch hebben we geen onbeperkte hoeveelheid geld, dus uiteindelijk komt vanzelf de bodem in zicht. Maar zover komt het niet aangezien we veel meer inkomsten hebben dan uitgaven.

Oke, vervang schoenen door iets anders wat overbodig is maar waardoor de bodem wel in zicht komt, maakt het je dan nog niks uit? Mij maakt het wel uit, als we samen verantwoordelijk zijn voor iets dan wil ik ook dat we er met dezelfde verantwoordelijkheid mee omgaan, dat is bij ons de gezamenlijke rekening, die is altijd gevuld en daar gaan we verstandig mee om. Uitgaven die in ogen van de ander niet nodig zijn kan je betalen met je eigen rekening.

Verwijderd schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 12:17:
[...]

Gescheiden rekeningen zijn dan geen middel geld te verdelen maar een middel om emoties te beheersen

Wellicht, maar gescheiden rekeningen zijn voor ons een prive deel van je leven. En daar kan je mee doen wat je wil.
Het gezamenlijke deel is iets waar we samen verantwoordelijk voor zijn, en waar we dus ook bij overleggen.

Uiteindelijk snap ik ook wel dat het allemaal broekzak - vestzak verhaal is en dat je samen verantwoordelijk bent voor de financiële huishouding, maar dit werkt voor ons erg prettig.

[Flatlinernl]

de Peer schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 14:58:
Tsja als het geld elke maand op mag/moet en als het enige criterium is dat er niet rood wordt gestaan, kan ik me voorstellen dat 'op 1 hoopje' prima werkt, want dan blijft er niet veel over.
Juist als je allebei specifieke spaardoelen hebt, lijkt me dat de verdeling onderling ook belangrijker wordt en ook hoe de ander het gezamenlijke geld uitgeeft, want dat brengt de spaardoelen in gevaar.

Kun je eens wat voorbeelden noemen? Van die spaardoelen.

Wellicht heeft het inderdaad met beschikbaar inkomen te maken. Bij ons gaat alles op een hoop en als 1 van beide iets wil dan gebeurd dat meestal ook gewoon. Belangrijk is dan wle dat je allebei eerlijk bent naar elkaar toe over wat je financieel wilt en moet het matchen. Matcht het niet dan zul je inderdaad moeten scheiden.

[de Peer]

Flatlinernl schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 15:15:
[...]


Kun je eens wat voorbeelden noemen? Van die spaardoelen.

Tsja noem eens wat:
- Een midlife-crisis motor
- 10 jaar eerder stoppen met werken
- Extra pensioen inleg
- Beleggingen (evt nog zonder specifiek doel)
- Tweede huisje
- Vermogen om een eigen zaak op te zetten
- Een financiele buffer (ok kan ook samen)

Wellicht heeft het inderdaad met beschikbaar inkomen te maken. Bij ons gaat alles op een hoop en als 1 van beide iets wil dan gebeurd dat meestal ook gewoon. Belangrijk is dan wle dat je allebei eerlijk bent naar elkaar toe over wat je financieel wilt en moet het matchen.

Matcht het niet dan zul je inderdaad moeten scheiden.

De financiën bedoel je, hoop ik

[Sport_Life]

bartijn2 schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 15:13:
[...]


Oke, vervang schoenen door iets anders wat overbodig is maar waardoor de bodem wel in zicht komt, maakt het je dan nog niks uit? Mij maakt het wel uit, als we samen verantwoordelijk zijn voor iets dan wil ik ook dat we er met dezelfde verantwoordelijkheid mee omgaan, dat is bij ons de gezamenlijke rekening, die is altijd gevuld en daar gaan we verstandig mee om. Uitgaven die in ogen van de ander niet nodig zijn kan je betalen met je eigen rekening.

Wij delen een gezamenlijke verantwoordelijkheid voor ons gezin (incl. koophuis, kinderopvang, etc..) en dat houdt in dat we zoveel mogelijk financiele risico's wensen te beperken. In de praktijk komt dat oa neer op voldoende spaarsaldo (>10k) , (dus) geen nutteloze uitgaven en een maandelijkse spaarquote van ca 1/3e van ons inkomen.

We zijn beide volwassen en als zij iets koopt weet ik dat zij bovenstaande in acht neemt, en andersom ook. Daar hoeven we elkaar niet op te controleren.

Uiteraard heb ik wel mijn mening als zij bepaalde babykleertjes koopt van 50 euro en andersom heeft zij weer commentaar als ik een zoveelste paar hardloopschoenen koop . Echter de "bodem" komt nooit in zicht.

Ik leg nu maandelijks ook enkele honderden euro's in indexfondsen in, daar heeft ze amper weet van. Heb t weleens verteld, maar dat interesseert haar helemaal niks, net zoals het mij niet interresseert hoe en waar ze met vriendinnen eet

[ Voor 17% gewijzigd door Sport_Life op 27-03-2019 15:39 ]

[Arjan90]

Crux is uiteindelijk toch gewoon dat je als stel een vorm vindt die werkt? Er ontstaat pas een probleem als 1 iemand het om welke reden dan ook niet eerlijk vindt, ongeacht waar je voor hebt gekozen.

[unezra]

ZieMaar! schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 07:51:
Ik verdien ook veel meer dan mijn partner, maar ik vind dat geen reden om meer te besteden te hebben (dus naar rato te verdelen). Dat ik meer verdien is omdat ik een goed stel hersens heb, niet meer en niet minder. Ik kan daar niets aan doen, net als iemand anders er niets aan kan doen ie misschien minder slim is.

Tja, ik vind dat de hoogte van je salaris voor een redelijk deel het gevolg is van keuzes die je zelf maakt. Als ik meer verdien, vind ik het niet onredelijk ook meer te besteden te hebben. (Nu moet ik zeggen dat het op dit moment gelijk op gaat en er een redelijke kans is dat ze me een keer passeert.)

de Peer schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 14:58:
Tsja als het geld elke maand op mag/moet en als het enige criterium is dat er niet rood wordt gestaan, kan ik me voorstellen dat 'op 1 hoopje' prima werkt, want dan blijft er niet veel over.
Juist als je allebei specifieke spaardoelen hebt, lijkt me dat de verdeling onderling ook belangrijker wordt en ook hoe de ander het gezamenlijke geld uitgeeft, want dat brengt de spaardoelen in gevaar.

Juist. Ik ben wat meer van de grote bursts en vaak spaar ik voor een doel dat ik nog niet heb bepaald. Zo heb ik laatst een nieuwe laptop besteld waar ik al jaren over na aan het denken was. (Niet specifiek aan het sparen, ik heb op een gegeven moment gewoon de knoop doorgehakt.) Nee, dat was geen laptop van €200.

Aan de andere kant kan ik ook érg impulsief zijn. Laatst voor €200 aan CD's en partituren besteld. Van mijn eigen rekening en daarom levert het geen discussie op. Had ik dat van de gezamenlijke gedaan, had het vrijwel zeker wél discussie opgeleverd.

sylvesterrr schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 09:44:
Voor iemand met een niet-westerse achtergrond (maar die wel in Nederland is geboren en getogen) vind ik het berekenen van de maandelijkse "bijdrage" maar niks. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Als het voor die koppels werkt, prima - maar voor mij zou dat nooit werken.

Voor mij zou het juist niet werken het NIET naar rato te doen. Dat zou werkelijk een punt van discussie zijn. Gelukkig waren we het hier vrij snel over eens dus toen we gingen samen wonen hebben we het vrijwel meteen zo ingeregeld.

Breekpunt wil ik het niet noemen, maar het was wqel een groot punt geweest als zij daar anders over had gedacht.

maartend schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 07:45:
[...]
Kijk, en dat is de hele crux denk ik in dit verhaal Een sigaar uit eigen doos. Deze instelling is dus al iets dat ik denk ; omg. Het feit al dat eea zo wordt gezien lijkt er dus op te duiden dat er werkelijk verschil is in de relatie die mensen p deze manier hebben. What's mine is mine.
En op deze manier zijn ook de taken in huis verdeelt? Iets van, ik werk meer, breng meer geld binnen, dus jij moet meer klusjes thuis doen?

Ik kan me voorstellen dat dat inderdaad gecompenseerd word, maar dat kan ook gecompenseerd worden door te zeggen "jij doet meer klussen in huis en *daarom* verdien je minder, dus krijg je daar salaris voor waardoor het weer gelijk getrokken / gecompenseerd word".

En ja, we hebben een huis. Staat zelfs volledig op mijn naam. Maar is toch echt wel de plek die ik zonder problemen achter laat als ik er ooit wordt uitgezet (wat ik na een relatie van dik 37 jaar niet meer denk). En kids. En auto's. Het zal me werkelijk een worst wezen. Wij hoeven die zo volledig mogelijke controleerbaarheid over ons leven niet.

Maar oke, dat is mijn insteek in het leven.

Ik geloof er in dat een basis vorm van controle en zakelijke afspraken, juist meer ruimte laat voor romantiek.

En dus ook echt dingen als elkaar trakteren. Dat is voor ons héél belangrijk.

[ninjazx9r98]

bartijn2 schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 11:46:
[...]


Ergens is het inderdaad je kop in het zand steken, maar wanneer ik op de rekening zie dat het 5e paar schoenen gekocht wordt binnen een maand vind ik dat vervelend en zal ik er wat van gaan zeggen, of in ieder geval naar vragen. Doet ze het van haar eigen rekening dan maakt het me geen snars uit, dan weet ik dat het haar speelgeld is en daar mogen we mee doen wat we willen.
Ook al ben je getrouwd en heb je enorme verplichtingen naar elkaar, je hoeft niet alles van elkaar te weten.
Ik hoef niet te weten wat de schoenen of het weekendje weg heeft gekost, ik wil weten of ze het leuk heeft gehad en of ze blij is met haar schoenen.

Voor mij voelt dat als niet compatible zijn met elkaar en dat verdoezel je door een kunstmatige scheiding van de financiën. Gescheiden financiën of niet, ik zou hoe dan ook niet kunnen/willen samenleven met iemand die op die manier geld uitgeeft. Daar zit imho het grote verschil.
Qua uitgaven denken wij er grotendeels hetzelfde over en koopt zij geen vijf paar schoenen in een maand en ik niet nieuwe/andere hardware iedere week. Vandaar ook dat voor ons werkt om één betaal en één spaarrekening te hebben waar alles op binnenkomt en van betaald wordt.
Daarnaast een soort van afspraak dat we tot 100 a 150 EURO vrij uitgeven en daarboven even overleggen wat in de praktijk eerder een mededeling is.

unezra schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 07:14:
[...]

Wij hebben een aantal zaken juist heel zakelijk geregeld, zodat we daar geen meningsverschillen of misverstanden over hebben. Het draagt bij aan de romantiek, in plaats van dat het er afbreuk aan doet. Onder andere kunnen we elkaar op deze manier écht tracteren op iets, zonder dat de ander weet wat het heeft gekost en zonder dat het alsnog een sigaar uit eigen doos is. Als ik een etentje betaal, is dat werkelijk van mijn privé geld en weet zij én niet wat het heeft gekost én betaald zij er werkelijk niet aan mee.

Maar dit alles is jullie mening en werkt voor jullie, het is geen universele oplossing die voor ieder ander net zo goed werkt. Voor ons zou het niet werken aangezien wij niet op die manier willen leven.
Financiën regelen op de manier zoals jullie dat doen betekent voor ons een totale afbreuk van de romantiek en zelfs de relatie. Elkaar trakteren zonder dat de ander weet wat het gekost heeft is 9 van de 10 keer onzin, ieder beetje restaurant heeft de menukaart met prijzen online staan, ze staan op de kaart die je krijgt en alle fysieke spullen die je geeft zijn binnen een paar seconden gegoogled. Als wij uit eten gaan trakteren we onszelf, dat draagt bij een de romantiek en doet ook nergens afbreuk aan. Als ik straks thuis kom en haar direct meeneem om uit eten te gaan doet het er echt niet toe dat er betaald wordt vanaf de grote hoop en niet uit een eigen potje, het is het gebaar dat telt.

unezra schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 07:14:
[...]

Het heeft ook met gunnen te maken. We hebben allebei onze eigen hobbies, sporten, etc. Allebei hebben we de vrijheid om ons eigen geld volledig naar eigen inzicht te besteden, de enige voorwaarde is dat gezamenlijke dingen er niet onder mogen leiden. Door het op deze manier te regelen, voorkomen we discussies als "leuk dat je voor €200 aan muziekspullen hebt gekocht, maar dat is ook MIJN geld". In ons geval is het dat niet. Al geef ik op een willekeurig moment €1000 uit aan een willekeurige hobby, zolang ik dat van mijn privé rekening doe en het heeft geen invloed op zaken als vakanties of andere zaken, ben ik daar volledig vrij in. We laten elkaar vrij en die vrijheid is er juist omdat we de basis gewoon goed en zakelijk hebben geregeld.

Ook hier geldt weer dat het voor jullie werkt maar dat het geen universele oplossing hoeft te zijn voor iedereen. Exact datgene wat jij beschrijft kunnen wij ook, doen wij ook maar het geld komt uit één pot.
Niet helemaal waar want zoals gezegd bespreken we grotere uitgaven maar in de praktijk hebben we nog nooit iets van de ander afgekeurd en kopen we wat we individueel of samen willen hebben.
Juist omdat we elkaar dingen gunnen werkt het voor ons prima met één grote hoop.
Anderhalf jaar geleden kochten we een nieuwe auto voor haar (ik heb een leasebak) en ik kocht afgelopen jaar een 65" OLED met 'uiteraard' een nieuwe receiver (anders had ik immers geen 4K). In het verleden reed ik nog motor, zij had daar niets mee en vond het eng maar ook dat kwam zonder gezeur van de grote hoop.

Echt waar, ook mensen die het anders regelen dan jullie kunnen daarmee gelukkig zijn en het nog steeds romantisch hebben zonder gezeur
Waar het uiteindelijk op neer komt is dat je samen een keuze moet maken voor een oplossing die voor jullie werkt. Oplossingen van anderen kun je als inspiratie gebruiken hoe je het wel of vooral niet wil doen maar de enige juiste oplossing is de oplossing die voor jouw relatie werkt en waar je beide tevreden mee bent.

[ Voor 1% gewijzigd door ninjazx9r98 op 27-03-2019 15:59 . Reden: Zinnetje verplaatst, stond er een beetje raar ]

[cooper87]

Tsja, dit wordt weer een "hoe heeft unezra zijn financiën geregeld" topic. Dat weten we nu wel. Het is interessanter om te lezen hoe het óók kan.

[Mawlana]

unezra schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 15:47:
[...]


Tja, ik vind dat de hoogte van je salaris voor een redelijk deel het gevolg is van keuzes die je zelf maakt. Als ik meer verdien, vind ik het niet onredelijk ook meer te besteden te hebben. (Nu moet ik zeggen dat het op dit moment gelijk op gaat en er een redelijke kans is dat ze me een keer passeert.)

Als de partner tijdens de relatie besluit om minder te werken omdat hij/zij niet meer wil werken, dan kan ik je punt nog begrijpen. Maar als je al vanaf dag 1 weet dat de partner minder verdient, dan vind ik het onredelijk om samen te genieten van het leven zonder de ander ook wat te gunnen.

ninjazx9r98 schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 15:49:
[...]

Voor mij voelt dat als niet compatible zijn met elkaar en dat verdoezel je door een kunstmatige scheiding van de financiën. Gescheiden financiën of niet, ik zou hoe dan ook niet kunnen/willen samenleven met iemand die op die manier geld uitgeeft. Daar zit imho het grote verschil.
Qua uitgaven denken wij er grotendeels hetzelfde over en koopt zij geen vijf paar schoenen in een maand en ik niet nieuwe/andere hardware iedere week. Vandaar ook dat voor ons werkt om één betaal en één spaarrekening te hebben waar alles op binnenkomt en van betaald wordt.
Daarnaast een soort van afspraak dat we tot 100 a 150 EURO vrij uitgeven en daarboven even overleggen wat in de praktijk eerder een mededeling is.

[...]

Ook hier geldt weer dat het voor jullie werkt maar dat het geen universele oplossing hoeft te zijn voor iedereen. Exact datgene wat jij beschrijft kunnen wij ook, doen wij ook maar het geld komt uit één pot.
Niet helemaal waar want zoals gezegd bespreken we grotere uitgaven maar in de praktijk hebben we nog nooit iets van de ander afgekeurd en kopen we wat we individueel of samen willen hebben.
Juist omdat we elkaar dingen gunnen werkt het voor ons prima met één grote hoop.

Dit.

Zolang beide personen verantwoord met geld kunnen omgaan, bereid zijn om een gezamenlijk buffer en minimaal spaarsaldo aan te houden en voor rede vatbaar zijn, dan zie ik het probleem niet om alles op één hoop te gooien. En inderdaad, de (toekomstige) wat grotere uitgaven "overleggen" (lees: melden). Het overleggen/melden is dan vooral bedoeld om te voorkomen dat beide personen tegelijkertijd een grote aankoop doen.

Zij weet dat ik minder goedkope hobby's heb (fotografie en motor) en ik weet dat zij graag dure kleding koopt (en weer verkoopt). Als we allebei dezelfde maand een dure aankoop willen doen, dan moet één van ons een maandje of twee wachten. Wie? Dat hangt af... Als zij nu een dure tas wil kopen die in de aanbieding is (van € 1200 voor € 700), dan wacht ik wel een maand. Anders koopt ze die tas over drie maanden alsnog voor € 1200.

[Sport_Life]

Tas voor 700 euro?

[de Peer]

sylvesterrr schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 16:15:
[...]

Als de partner tijdens de relatie besluit om minder te werken omdat hij/zij niet meer wil werken, dan kan ik je punt nog begrijpen. Maar als je al vanaf dag 1 weet dat de partner minder verdient, dan vind ik het onredelijk om samen te genieten van het leven zonder de ander ook wat te gunnen.

Ik ben het met Unezra eens dat dit tot op zekere hoogte een kwestie van (gemaakte) keuzes is.
Je kunt ook full time gaan werken, je kunt bijscholen, je had kunnen onderhandelen over het salaris, je had al een paar keer kunnen job-hoppen.
Aan de andere kant, als de inzet wel echt altijd 100% is geweest en meer salaris zit er gewoon echt niet in, dan gaat dit minder op. Maar dan nog ben ik(persoonlijk) van mening dat dit niet automatisch betekent dat je dan maar een deel van het salaris van je partner dient te krijgen. Ik vind dat niet vanzelfsprekend, maar het is de meestverdienende natuurlijk vrij om dat zelf te beslissen. Zelf zou ik eerder (vrijblijvend) af en toe trakteren of eens iets extra bijleggen, maar niet structureel.

[ Voor 4% gewijzigd door de Peer op 27-03-2019 16:38 ]

[Mawlana]

Sport_Life schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 16:22:
Tas voor 700 euro?

Ieder zijn/haar hobby.

de Peer schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 16:22:
[...]


Ik ben het met Unezra eens dat dit tot op zeker hoogte een kwestie van (gemaakte) keuzes is.
Je kunt ook full time gaan werken, je kunt bijscholen, je had kunnen onderhandelen over het salaris, je had al een paar keer kunnen job-hoppen.
Aan de andere kant, als de inzet wel echt altijd 100% is geweest en meer salaris zit er gewoon echt niet in, dan gaat dit minder op. Maar dan nog ben ik(persoonlijk) van mening dat dit niet automatisch betekent dat je dan maar een deel van het salaris van je partner dient te krijgen. Ik vind dat niet vanzelfsprekend, maar het is de meestverdienende natuurlijk vrij om dat zelf te beslissen. Zelf zou ik eerder (vrijblijvend) af en toe trakteren of eens iets extra bijleggen, maar niet structureel.

Maar die gemaakte keuzes wist je toch al voordat je die (zakelijke) relatie aanging? Of hebben we het over contractbreuk?

Naar rato bijdragen zou betekenen dat je bij grote inkomensverschillen nooit samen een dure woning kan kopen/huren. Dat zou namelijk geheid leiden tot een drastische verlaging van het besteedbaar inkomen van de minstverdienende. Of dure vakanties, dat zou waarschijnlijk betekenen dat de minstverdienende "getrakteerd" wordt op een vakantie (of moet hopen dat de vakantie wordt getrakteerd) - lekker gevoel geeft dat... Mwah, niks voor mij.

[de Peer]

sylvesterrr schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 16:39:
[...]

Ieder zijn/haar hobby.


[...]

Maar die gemaakte keuzes wist je toch al voordat je die (zakelijke) relatie aanging? Of hebben we het over contractbreuk?

Ja die weet je van tevoren, maar dat verandert niets aan de situatie op dat moment. Dat is het hem nu juist. De gemaakte keuzes uit het verleden zijn vaak voor je gehele levensloop.

Naar rato bijdragen zou betekenen dat je bij grote inkomensverschillen nooit samen een dure woning kan kopen/huren. Dat zou namelijk geheid leiden tot een drastische verlaging van het besteedbaar inkomen van de minstverdienende. Of dure vakanties, dat zou waarschijnlijk betekenen dat de minstverdienende "getrakteerd" wordt op een vakantie (of moet hopen dat de vakantie wordt getrakteerd) - lekker gevoel geeft dat... Mwah, niks voor mij.

Ik vind dan ook dat als je boven de stand van de minstverdienende leeft of op vakantie gaat, dat je dan als meestverdienende wél moet bij betalen. Maar ik heb er dan ook geen problemen mee om me aan te passen aan het laagste salaris. Dat kan ook gewoon de baseline zijn.

[President]

de Peer schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 16:22:
[...]


Ik ben het met Unezra eens dat dit tot op zekere hoogte een kwestie van (gemaakte) keuzes is.
Je kunt ook full time gaan werken, je kunt bijscholen, je had kunnen onderhandelen over het salaris, je had al een paar keer kunnen job-hoppen.
Aan de andere kant, als de inzet wel echt altijd 100% is geweest en meer salaris zit er gewoon echt niet in, dan gaat dit minder op. Maar dan nog ben ik(persoonlijk) van mening dat dit niet automatisch betekent dat je dan maar een deel van het salaris van je partner dient te krijgen. Ik vind dat niet vanzelfsprekend, maar het is de meestverdienende natuurlijk vrij om dat zelf te beslissen. Zelf zou ik eerder (vrijblijvend) af en toe trakteren of eens iets extra bijleggen, maar niet structureel.

Tja, als we financiën gesplitst houden.. moeten we dat dan ook met het huishouden doen? En weegt 15 minuten stofzuigen even zwaar als 15 minuten strijken? Moet je partner ook trakteren omdat jij dat ook doet?

Hoe verantwoord je dergelijke taken, ik neem in ieder geval aan dat als je je financiën niet op een grote hoop gooit jr dit ook met andere zaken niet doet? Of daarbij wel?

[Mawlana]

de Peer schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 16:43:
[...]
Ik vind dan ook dat als je boven de stand van de minstverdienende leeft of op vakantie gaat, dat je dan als meestverdienende wél moet bij betalen. Maar ik heb er dan ook geen problemen mee om me aan te passen aan het laagste salaris. Dat kan ook gewoon de baseline zijn.

Als je de financiën scheidt, dan lijkt dit mij wel een belangrijke voorwaarde.

[de Peer]

President schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 16:46:
[...]

Tja, als we financiën gesplitst houden.. moeten we dat dan ook met het huishouden doen? En weegt 15 minuten stofzuigen even zwaar als 15 minuten strijken? Moet je partner ook trakteren omdat jij dat ook doet?

Hoe verantwoord je dergelijke taken, ik neem in ieder geval aan dat als je je financiën niet op een grote hoop gooit jr dit ook met andere zaken niet doet? Of daarbij wel?

We hebben daar ook een taakverdeling ja, waarbij op dit moment het uitgangspunt is 50/50. Moet wel eerlijk zeggen dat ik daar telkens een beetje mee sjoemel onder het mom van 'klussen aan het huis is ook huishouden'. Maar als ik uitgeklust ben, doe ik gewoon weer lekker mee met schoonmaken etc..

[President]

de Peer schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 16:49:
[...]


We hebben daar ook een taakverdeling ja, waarbij op dit moment het uitgangspunt is 50/50. Moet wel eerlijk zeggen dat ik daar telkens een beetje mee sjoemel onder het mom van 'klussen aan het huis is ook huishouden'. Maar als ik uitgeklust ben, doe ik gewoon weer lekker mee met schoonmaken etc..

Mja, die gedachte vind ik dan weer vreemd. Jij werkt misschien 40 uur voor een bedrijf terwijl je partner 40 uur in de zorg werkt en daarbij minder betaald krijgt... Lever je niet beiden evenveel inspanning voor je huishouden/gezin/etc?

En tellen die 30 minuten strijken voor 30 minuten zoals 30 minuten stofzuigen, of staat 30 minuten strijken gelijk aan 60 minuten stofzuigen?

Ik snap het wel dat mensen die samen zijn en heel anders denken over geld uitgeven dat die hun financiën gescheiden houden hoor! Zou ook niks voor mij zijn om een partner te hebben welke geld over de balk gooit! Maar als je beiden ongeveer hetzelfde denkt over geld en je kinderen hebt dan vind ik gescheiden houden raar.

Zo hebben wij buren met kinderen en gescheiden financiën. Hij werkt fulltime, zij zit thuis met de kinderen. Hij stuurt haar wekelijks geld voor boodschappen, kleding, etc. Dat vind ik zo denigrerend, soms moet ze hem bellen om geld over te maken omdat ze de boodschappen niet kan afrekenen. Nu hebben ze sinds een aantal weken eindelijk een gezamenlijke rekening voor dergelijke zaken waarop hij maandelijks een vast deel van zijn salaris stort.

Het ligt dan denk ik ook aan de situatie en aan hoe je het gescheiden houdt.

[Z___Z]

Het is ook makkelijker om een gezamenlijke rekening te houden als er genoeg geld binnenkomt. Zodra je moet budgetteren om rond te komen wordt het al een stuk moeilijker.

Ik zie een relatie als geven en nemen. Je kan tijd in het huishouden niet uitdrukken in geld (ja je kan het uitbesteden tegen x-uurtarief). Als je partner van bepaalde dingen kopen gelukkiger wordt en het is in verhouding tot de maandelijkse inkomen geen absurd bedrag, kan je het elkaar ook gewoon gunnen.

Zoals veel in dit topic genoemd is, snap ik niet hoe je een gescheiden boekhouding kan hebben met kinderen. Ik snap het wel als je het over miljoenen hebt, maar alles tussen modaal en 5x modaal zie ik het nut niet in van een gescheiden boekhouding voeren. Als mijn partner iets onzinnigs koopt, zou ik er bij een gescheiden boekhouding er ook een mening over hebben.

[unezra]

sylvesterrr schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 16:15:
[...]
Als de partner tijdens de relatie besluit om minder te werken omdat hij/zij niet meer wil werken, dan kan ik je punt nog begrijpen. Maar als je al vanaf dag 1 weet dat de partner minder verdient, dan vind ik het onredelijk om samen te genieten van het leven zonder de ander ook wat te gunnen.

Het heeft niets met gunnen te maken. Daarbij, juist door alle lasten naar rato te betalen, houd de minstverdienende absoluut méér over, dan als je alle lasten 50/50 zou doen.

[...]
Zolang beide personen verantwoord met geld kunnen omgaan, bereid zijn om een gezamenlijk buffer en minimaal spaarsaldo aan te houden en voor rede vatbaar zijn, dan zie ik het probleem niet om alles op één hoop te gooien. En inderdaad, de (toekomstige) wat grotere uitgaven "overleggen" (lees: melden). Het overleggen/melden is dan vooral bedoeld om te voorkomen dat beide personen tegelijkertijd een grote aankoop doen.

Da's dus het leuke van 3 rekeningen. Je hoeft het én niet te melden én je kunt beiden tegelijkertijd een grotere aankoop doen.

Zij weet dat ik minder goedkope hobby's heb (fotografie en motor) en ik weet dat zij graag dure kleding koopt (en weer verkoopt). Als we allebei dezelfde maand een dure aankoop willen doen, dan moet één van ons een maandje of twee wachten. Wie? Dat hangt af... Als zij nu een dure tas wil kopen die in de aanbieding is (van € 1200 voor € 700), dan wacht ik wel een maand. Anders koopt ze die tas over drie maanden alsnog voor € 1200.

Geen last van. Best handig.

sylvesterrr schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 16:39:
[...]
Maar die gemaakte keuzes wist je toch al voordat je die (zakelijke) relatie aanging? Of hebben we het over contractbreuk?

Naar rato bijdragen zou betekenen dat je bij grote inkomensverschillen nooit samen een dure woning kan kopen/huren. Dat zou namelijk geheid leiden tot een drastische verlaging van het besteedbaar inkomen van de minstverdienende. Of dure vakanties, dat zou waarschijnlijk betekenen dat de minstverdienende "getrakteerd" wordt op een vakantie (of moet hopen dat de vakantie wordt getrakteerd) - lekker gevoel geeft dat... Mwah, niks voor mij.

Klopt.
En tenzij de inkomensverschillen heel groot zijn, lijkt me dat juist heel eerlijk.

Door je huis af te stemmen op het laagste salaris, zorg je er voor dat als je uit elkaar gaat, ook de minstverdienende het huis kan blijven betalen en dus niet het huis óf per definitie verkocht moet worden, óf per definitie naar de meestverdienende gaat.

Nu geef ik zelf niet zo veel om dure vakanties en dure huizen, maar goed.

In geval van dure vakanties kan dat best, het betekend domweg dat de meestverdienende het meeste bij draagt aan de vakantie. An-sich eerlijker dan 50/50 doen.

[de Peer]

President schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 17:01:
[...]

Mja, die gedachte vind ik dan weer vreemd. Jij werkt misschien 40 uur voor een bedrijf terwijl je partner 40 uur in de zorg werkt en daarbij minder betaald krijgt... Lever je niet beiden evenveel inspanning voor je huishouden/gezin/etc?

Maar is toch een keuze (geweest) om in de zorg te gaan werken? Dan verdien je minder ja.
Er kan dan inderdaad wel sprake zijn van ongeveer gelijke inzet. Alleen de een doet dat (financieel gezien) efficiënter. Even veel inzet tonen wil toch niet zeggen dat ik dan 'mijn' salaris maar moet weggeven?

Voor mij zou dat direct ervoor zorgen dat ik ander werk zou gaan doen :-P sowieso zou ik dan maar 3 of 4 dagen in de week gaan werken denk ik.

[ Voor 9% gewijzigd door de Peer op 27-03-2019 18:02 ]

[Mawlana]

unezra schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 17:49:
[...]


Het heeft niets met gunnen te maken. Daarbij, juist door alle lasten naar rato te betalen, houd de minstverdienende absoluut méér over, dan als je alle lasten 50/50 zou doen.

Als 50/50 en naar rato de enige keuzemogelijkheden zijn, dan houdt de minstverdienende inderdaad meer over bij naar rato bijdragen.

Klopt.
En tenzij de inkomensverschillen heel groot zijn, lijkt me dat juist heel eerlijk.

Door je huis af te stemmen op het laagste salaris, zorg je er voor dat als je uit elkaar gaat, ook de minstverdienende het huis kan blijven betalen en dus niet het huis óf per definitie verkocht moet worden, óf per definitie naar de meestverdienende gaat.

Nu geef ik zelf niet zo veel om dure vakanties en dure huizen, maar goed.

Als je in (de omgeving van) Amsterdam (of random grote stad) wil wonen vanwege je sociale contacten en werk, dan ontkom je helaas niet aan een dure woning. Ik kan de lasten van die dure woning makkelijk dragen, zij niet. Om nou dagelijks anderhalf uur extra te moeten reizen naar werk omdat er geen "goedkope" woningen beschikbaar zijn... Nope.

[de Peer]

sylvesterrr schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 18:10:
[...]

Als 50/50 en naar rato de enige keuzemogelijkheden zijn, dan houdt de minstverdienende inderdaad meer over bij naar rato bijdragen.


[...]

Als je in (de omgeving van) Amsterdam (of random grote stad) wil wonen vanwege je sociale contacten en werk, dan ontkom je helaas niet aan een dure woning. Ik kan de lasten van die dure woning makkelijk dragen, zij niet. Om nou dagelijks anderhalf uur extra te moeten reizen naar werk omdat er geen "goedkope" woningen beschikbaar zijn... Nope.

Dat kan. Maar goed om te realiseren dat je er dan dus voor kiest om boven de stand van je partner te kopen wat een bepaalde afhankelijkheid met zich mee brengt. In zo'n geval dien (mijn mening) je dus dat stuk 'boven haar stand' voor je rekening te nemen, ook als er sprake zou zijn van gescheiden financiën.

[ninjazx9r98]

unezra schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 17:49:
[...]


Da's dus het leuke van 3 rekeningen. Je hoeft het én niet te melden én je kunt beiden tegelijkertijd een grotere aankoop doen.

Ik denk dat je de essentie mist en daardoor klopt je opmerking ook niet. Waar het om gaat is dat je niet allebei een grote aankoop kunt doen als er niet voldoende aanwezig is in de gezamenlijke pot om beide aankopen te bekostigen. Als jij 500 euro in je potje hebt en je vrouw ook kun je niet allebei een aankoop doen van 1000 euro. Als de een de ander geld uit zijn/haar potje leent kan 1 van de 2 die aankoop doen van 1000 euro. Heb je een gezamenlijke pot met daarin een totaal van 1000 euro dan kan ook 1 van de 2 maar een aankoop doen van 1000 euro. Meerdere potjes zorgt niet voor een magische vermenigvuldiging van het geld dat er in totaal aanwezig is.

@de Peer
Letterlijk genomen klopt het wat je zegt over keuzes en de gevolgen er van. Ik kan het echter niet over m'n hart verkrijgen om zo met m'n levenspartner, waar ik lief en leed mee deel en gedeeld heb, om te gaan. Het is mijn partner en niet een willekeurig persoon van de straat die toevallig op hetzelfde adres woont. Komt nog bij, het is maar geld.

[LuNaTiC]

Tsja, het is ook een keuze (geweest) om je leven te delen met een partner die ook een keuze heeft gemaakt om een bepaalde baan te ambiëren.

Waar ik natuurlijk ook alleen maar mee wil zeggen dat beide keuzes soms niet helemaal daadwerkelijk 100% keuzes zijn. Soms kun je niet beter qua niveau. Een partner ‘kies’ je ook niet zomaar sec. Dat is een wederzijds proces en ook eentje die ontstaan en je overkomt.

/dat even terzijde

[Flatlinernl]

de Peer schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 15:19:
Tsja noem eens wat:
- Een midlife-crisis motor
- 10 jaar eerder stoppen met werken
- Extra pensioen inleg
- Beleggingen (evt nog zonder specifiek doel)
- Tweede huisje
- Vermogen om een eigen zaak op te zetten
- Een financiele buffer (ok kan ook samen)

Voor ons zijn dit allemaal dingen die we samen doen. Alles is 1 hoop, en we bepalen samen wat we dan eerst doen. Aflossen buffer pensioen etc. Je wil toch samen 10 jaar eerder stoppen?

de Peer schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 18:01:
[...]

Maar is toch een keuze (geweest) om in de zorg te gaan werken? Dan verdien je minder ja.
Er kan dan inderdaad wel sprake zijn van ongeveer gelijke inzet. Alleen de een doet dat (financieel gezien) efficiënter. Even veel inzet tonen wil toch niet zeggen dat ik dan 'mijn' salaris maar moet weggeven?

Voor mij zou dat direct ervoor zorgen dat ik ander werk zou gaan doen :-P sowieso zou ik dan maar 3 of 4 dagen in de week gaan werken denk ik.

Wat een hel als je eigenlijk verplicht wordt door je partner te doen wat 'veel' zou verdienen. Ik heb veel liever een partner die iets doet wat ze leuk vindt zolang dat ons in het totaal plaatje niet in problemen brengt. Ik heb wat ik verdien ook nog nooit gezien als mijn salaris. Het is ons inkomen. Ik verdien misschien veel maar ook zij heeft bijgedragen aan mijn groei.

Zou het echt verschrikkelijk vinden als mijn partner het gevoel krijgt dat ze mazzel heeft dat ik iets wil betalen omdat ze het eigenlijk niet kan van haar deel of iets dergelijks.

[barrymossel]

unezra schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 15:47:
[...]
Tja, ik vind dat de hoogte van je salaris voor een redelijk deel het gevolg is van keuzes die je zelf maakt. Als ik meer verdien, vind ik het niet onredelijk ook meer te besteden te hebben.
[...]

Dit vind ik nogal een arrogante, omhooggevallen mening zeg. Salaris is volgens mij grotendeels afhankelijk van je kunnen (bijvoorbeeld je IQ of EQ), deels van je afkomst (of globaal gezien zelfs een zeer groot deel van je afkomst) en misschien een klein beetje van je keuzes (die waarschijnlijk weer met de eerste twee te maken hebben).

Je vindt toch niet echt dat iemand die met moeite mavo heeft gedaan heeft gekozen voor een lager salaris? En laten we wel wezen: opleidingsniveau is toch wel een van de meest bepalende factoren m.b.t. de hoogte van het salaris...

[de Peer]

Flatlinernl schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 19:44:
[...]
Wat een hel als je eigenlijk verplicht wordt door je partner te doen wat 'veel' zou verdienen. Ik heb veel liever een partner die iets doet wat ze leuk vindt zolang dat ons in het totaal plaatje niet in problemen brengt. Ik heb wat ik verdien ook nog nooit gezien als mijn salaris. Het is ons inkomen. Ik verdien misschien veel maar ook zij heeft bijgedragen aan mijn groei.

Zou het echt verschrikkelijk vinden als mijn partner het gevoel krijgt dat ze mazzel heeft dat ik iets wil betalen omdat ze het eigenlijk niet kan van haar deel of iets dergelijks.

Maar ik verplicht niemand. Ik leg alleen uit waarom ik gescheiden financiën hanteer. Tegelijkertijd wil ik dat ze financieel niet van mij afhankelijk is.

@barrymossel hij gaf ook aan 'een redelijk deel'. Maar ik denk dat jij keuzes weer onderschat. Waarheid ergens in het midden denk ik.

Vaak zijn het wel keuzes: per se part time willen werken, totaal geen ambities hebben, studiekeuze en branche waarin je gaat werken, salarisonderhandeling, jezelf doelen stellen, job hoppen, aan je eigen ontwikkeling werken etc..
Maar inderdaad, iemand die met moeite mavo heeft afgerond kun je onmogelijk vergelijken of meten met een hoogvlieger. Dat is waar.

[ Voor 22% gewijzigd door de Peer op 27-03-2019 20:24 ]

[Kaaswagen]

barrymossel schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 20:04:
[...]

Dit vind ik nogal een arrogante, omhooggevallen mening zeg. Salaris is volgens mij grotendeels afhankelijk van je kunnen (bijvoorbeeld je IQ of EQ), deels van je afkomst (of globaal gezien zelfs een zeer groot deel van je afkomst) en misschien een klein beetje van je keuzes (die waarschijnlijk weer met de eerste twee te maken hebben).

Je vindt toch niet echt dat iemand die met moeite mavo heeft gedaan heeft gekozen voor een lager salaris? En laten we wel wezen: opleidingsniveau is toch wel een van de meest bepalende factoren m.b.t. de hoogte van het salaris...

Mwah de waarheid ligt denk ik in het midden. Iemands inkomen is de uitkomst van meerdere factoren zoals geluk, moeite, keuzes etc etc. Er zijn ook zat mensen die best door hadden kunnen studeren en dat niet deden (kijk ik naar mezelf bijvoorbeeld) en er zijn ook zat mensen die met slim handelen/hard werken zichzelf vooruit helpen. Iemand die 'met moeite' de mavo heeft gedaan kan natuurlijk er ook voor kiezen om meer/harder te werken.

Daarnaast moge het heel duidelijk zijn dat inkomen en moeite er voor doen op bijna geen enkele manier direct gekoppeld is, er zijn zat mensen die niets uitvreten en veel verdienen en andersom.

[unezra]

de Peer schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 20:18:
[...]
@barrymossel hij gaf ook aan 'een redelijk deel'. Maar ik denk dat jij keuzes weer onderschat. Waarheid ergens in het midden denk ik.

Vaak zijn het wel keuzes: per se part time willen werken, totaal geen ambities hebben, studiekeuze en branche waarin je gaat werken, salarisonderhandeling, jezelf doelen stellen, job hoppen, aan je eigen ontwikkeling werken etc..

Dat dus.

De nuance zit 'm in "een redelijk deel". Je kunt er voor kiezen kunstenaar te worden of stratenmaker. Met dat eerste is de kans dat je minder gaat verdienen dan als stratenmaker zinvol aanwezig.

Je kunt er voor kiezen 40 uur per week te werken en de nodige overuren te pakken of 28 uur.

Natuurlijk heb je niet op alles invloed en soms worden keuzes voor je gemaakt, of zijn er omstandigheden waardoor het allemaal anders uit pakt dan het onder andere omstandigheden uit zou kunnen pakken.

Maar wel degelijk heb je tot op zekere hoogte zelf invloed op je salaris door bewust bepaalde keuzes te maken.

Dat heeft niets met arrogantie te maken.

[barrymossel]

unezra schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 20:39:
[...]


Dat dus.

De nuance zit 'm in "een redelijk deel". Je kunt er voor kiezen kunstenaar te worden of stratenmaker. Met dat eerste is de kans dat je minder gaat verdienen dan als stratenmaker zinvol aanwezig.

Je kunt er voor kiezen 40 uur per week te werken en de nodige overuren te pakken of 28 uur.

Natuurlijk heb je niet op alles invloed en soms worden keuzes voor je gemaakt, of zijn er omstandigheden waardoor het allemaal anders uit pakt dan het onder andere omstandigheden uit zou kunnen pakken.

Maar wel degelijk heb je tot op zekere hoogte zelf invloed op je salaris door bewust bepaalde keuzes te maken.

Dat heeft niets met arrogantie te maken.

Serieus, keuze is ondergeschikt hierin. Hoeveel mensen maken een keuze tussen kunstenaar of stratenmaker. Best een kutvergelijking.

Stel je vrouw werkt in de zorg of in het basisonderwijs (omdat ze geen uni aankon - schijnt voor te komen). En jij hebt net een masters afgerond. Wie verdient er meer en gaat altijd de meerverdiener zijn? Idd.

70% van de NL'se werkende bevolking is "lager" opgeleid dan jij. Even een gokje (en ik ga er vanuit dat ik daar totaal naast zit - maar gaat om het idee). 70% heeft dus een grote kans op een lager salaris. Ondanks die leuke keuzes waar jij het over hebt. Iemand die praktisch werk doet en tering hard werkt, kan niet kiezen voor dat onnodige baantje dat menig theoretisch opgeleide heeft.

Als je minder gaat werken, ja dan heb je gelijk. Dat is een keuze. Maar als je alleen dat had bedoelt dan had je niet als hierboven gereageerd...

[unezra]

barrymossel schreef op woensdag 27 maart 2019 @ 23:25:
[...]
Serieus, keuze is ondergeschikt hierin. Hoeveel mensen maken een keuze tussen kunstenaar of stratenmaker. Best een kutvergelijking.

Het is absoluut niet ondergeschikt. Gegeven een bepaald niveau heb je altijd keuze uit diverse opleidingsrichtingen. Die opleidingsrichting bepaald voor een belangrijk deel al het salaris dat je later kunt gaan verdienen.

Is je opleiding klaar, heb je de keuze stil te gaan staan of jezelf op allerlei mogelijke manieren te blijven ontwikkelen en door te groeien. Ook als je in de bouw werkt, monteur bent of fabrieksmedewerker.

Keuze is absoluut niet ondergeschikt, keuze is de basis. Jij kiest je opleidingsrichting en jij kiest er voor of en op welke manier je je daarna verder ontwikkeld.

Dat daarnaast het salarisplafond van een WO afgestudeerde in de regel hoger ligt dan het salarisplafond van een VMBO afgestudeerde, ja, logisch. Maar ook dát is soms een keuze.

Stel je vrouw werkt in de zorg of in het basisonderwijs (omdat ze geen uni aankon - schijnt voor te komen). En jij hebt net een masters afgerond. Wie verdient er meer en gaat altijd de meerverdiener zijn? Idd.

70% van de NL'se werkende bevolking is "lager" opgeleid dan jij. Even een gokje (en ik ga er vanuit dat ik daar totaal naast zit - maar gaat om het idee). 70% heeft dus een grote kans op een lager salaris. Ondanks die leuke keuzes waar jij het over hebt. Iemand die praktisch werk doet en tering hard werkt, kan niet kiezen voor dat onnodige baantje dat menig theoretisch opgeleide heeft.

Mijn geval is een beetje bijzonder. Ik heb helemaal geen (hogere) opleiding afgerond, zelfs maar een beperkt aantal vakspecifieke certificaten, maar het heeft er alle schijn van dat ik wel op HBO(+) niveau opereer. Qua salaris is het op dit moment denk ik eerlijk voor het werk dat ik doe en verwacht ik zelf de komende jaren nog wel wat groei, vooral omdat ik op dit moment aan het nadenken ben over deel 2 van mijn carrierère.

Mijn opleiding heb ik beperkt invloed op gehad (iets met omstandigheden), de afgelopen 23 jaar genoeg keuzes gemaakt die minder gelukkig hebben uitgepakt maar ook keuzes gemaakt die uiteindelijk hebben gezorgd voor een redelijk salaris.

Als je minder gaat werken, ja dan heb je gelijk. Dat is een keuze. Maar als je alleen dat had bedoelt dan had je niet als hierboven gereageerd...

Ik bedoel het zeker breder dan dat, maar dat heeft niets met arrogantie te maken. Ik weet heel goed welke keuzes welke invloeden hebben en ook dat als ikzelf toch andere keuzes had gemaakt / had kunnen maken, ik waarschijnlijk nu ondanks dat ik niet ontevreden ben en prima kan rondkomen, er een redelijke kans is dat ik een salaris had gehad dat 1.5x zo hoog was geweest als dat het nu is.

Precies dat is dus mijn punt. Keuzes zijn de basis en dat is ook een van de redenen waarom we (om toch een beetje on-topic te blijven), de keuze hebben gemaakt om naar rato onze uitgaven te verdelen. (Doormiddel van de constructie van het naar rato storten op een gezamenlijke rekening en daar het overgrote deel van de gezamenlijke kosten van te betalen.) Mijn inkomsten zijn mijn eigen verdienste en het resultaat van ondanks een wat valse start, toch blijven vechten.

Een vast bedrag aan zakgeld hebben we nooit overwogen. 50/50 betalen van de gezamenlijke kosten wel, maar dat was op momenten oneerlijk voor haar geweest dus zijn we op een rato verdeling uitgekomen waardoor het op sommige momenten 60/40 of 55/45 was in mijn "nadeel". Op dit moment zitten we dusdanig dicht bij de 50/50 dat we op dit moment 50/50 hanteren. Over een maand of 2 doen we een herberekening (want zij heeft net nieuw werk gevonden), over 1.5-2 jaar hoop ik opnieuw een herberekening te moeten doen omdat ik dan hoop doorgegroeit te zijn naar een meer adviserende en minder technisch uitvoerende rol. (Ik ben niet actief aan het solliciteren maar ben bezig met een project dat ik wil afronden en met de afronding van dat project, hoop ik door te kunnen groeien naar een minder technisch uitvoerende rol. Enige nadeel: dat kan niet fulltime binnen mijn eigen directe werkgever, hooguit bij ons moederbedrijf.)

[LuNaTiC]

@unezra je beredeneert het allemaal vanuit jouw eigen situatie waarbij het allemaal dichtbij de 50/50 zit, dus dan is het allemaal niet zo boeiend als je het mij vraagt. Als het verder dan 60/40 uiteen gaat lopen, gaat het pas wat schever lopen.

Het gaat er ook om dat sommigen écht geen keuze hebben. Wat nou als ik écht val voor een vrouw die arbeidsongeschikt is en rond moet komen van een schamele uitkering? (en het kan óók gebeuren straks dat dat een van jullie overkomt). Dan is het toch ook míjn keuze om met zo iemand verder te gaan? Dan ga ik ook niet zeggen dat alles naar rato moet, maar dan zorg ik dat we allebei net zo goed kunnen leven. Zij heeft daar niet voor gekozen. En ja, als je wel gewoon een opleiding hebt gedaan, arbeidsgeschikt bent, dan zijn er natuurlijk keuzes die je hebt, maar soms heb je dat ook niet altijd in de hand. En soms moet je mazzel hebben.

Dit bovenstaande is overigens een scenario wat 2 jaar geleden helemaal niet zo ver weg lag voor me. Uiteindelijk is dat niets geworden, en ik kan ook niet voorspellen in hoeverre zo'n grote mate van ongelijkheid in inkomens problematisch zou zijn geworden, maar zo stond ik er destijds wel in.

Goed, dit is natuurlijk een ander gepolariseerd voorbeeld. In de praktijk zal het allemaal wat dichter bij elkaar liggen. Mijn vriendin is bijna klaar met haar opleiding en is dan medisch specialist. Ik verdien als communicatieadviseur nu nét iets meer dan zij met haar AIOS-psychiaterfunctie. Maar zodra zij in haar laagste trede begint gaat ze daar al fors overheen (en ze heeft uitonderhandeld dat ze in de 3e trede begint en binnen 2 jaar in de hoogste 6e trede zit, en dan zit ze bruto op bijna het dubbele van mijn salaris). En ik durf wel te stellen dat ik al heel lekker verdien.

Goed, qua financiën zullen we, zeker als we allebei lekker fulltime werken, niets te klagen hebben. Maar we gaan wel kijken hoe we onderaan de streep uitkomen qua eigen geld. En zij wil dan ook het liefst dat we dan allebei ongeveer evenveel voor ons zelf te besteden hebben.

Ik ben overigens de eerste die tegen haar zal zeggen: supermooi salaris babe, heb je keihard voor gewerkt, jarenlang voor afgezien, geniet er vooral lekker zelf van. Ik verwacht geen geen liefdadigheid omdat ik minder verdien (en verdien dus al prima, en heb ook altijd mijn eigen broek op kunnen houden, (bijna) alles kunnen doen wat ik graag wilde, dus mijn voorbeeld is misschien ook niet het beste).

Zelfs als ik een management-functie in mijn vakgebied zou binnenhengelen (iets waar mijn hart helemaal niet bij ligt en dus niet ambieer) zal ik niet in de buurt gaan komen van haar salaris, dus kun je je afvragen wat voor keuze ik nog heb. In dat geval zou ik ook iets van geneeskunde + specialisatie hebben moeten doen (en heel eerlijk, hoewel ik universitair niveau had, was ik daar niet voor weggelegd).

Anyway, zoals wij het straks gaan regelen (waarschijnlijk) is dat we eerst eens kijken hoe we de vaste lasten gaan verdelen, kan 50/50 of naar rato zijn, dan maar eens kijken na aftrek wat er afblijft van onze beide salarissen. Dan kijken welke persoonlijke vaste lasten we op dit moment al hebben, en daarna weer kijken wat er dan nog helemaal overblijft. Dan wordt het denk ik de discussie wat we beide maandelijks overmaken naar de gezamenlijke spaarrekening en wat een leuke/redelijke persoonlijke zakgeld per maand is om wat dingen van te doen. Waar het dan waarschijnlijk op uit zal lopen is dat zij dan misschien wel net zoveel zakgeld als 'ik' heb, en dat zij dus meer naar die gezamenlijke spaarrekening zal overmaken.

Niet dat dat van mij hoeft, want nogmaals, ze heeft het zelf afgedwongen, hard voor moeten werken en werkt er hard voor. Zij zelf vindt het waarschijnlijk meer dan genoeg, ziet dat ik ook hard werk, vindt het belangrijk dat we evenveel kunnen doen, en haalt er dan voldoening uit dat dat geld uitkomt bij dingen die we dan gezamenlijk doen of kopen (vakanties, meubels, etc etc).

[de Peer]

@LuNaTiC
Ja iemand die zichzelf nauwelijk kan onderhouden (of al haar toeslagen misloopt door samenwonen) die is gewoon afhankelijk van de meestverdienende partner en dan dien je die gewoon te onderhouden. Daar zal iedereen het hoop ik over eens zijn.

Maar iemand die gewoon modaal verdient kan zichzelf prima onderhouden en loop eigenlijk alleen 'luxe' mis als de meestverdienende zijn salaris niet deelt/schenkt. De vraag is hoe erg dat is. Daar moet je het samen over eens worden.

En over keuzes. Je hart ligt niet bij managementfunctie. Prima, maar dat is dus een keuze. Een droombaan hebben én dik verdienen is ook te mooi om waar te zijn denk ik. Je kan er ook voor kiezen om elke 2 jaar elders te gaan werken en telkens een 10% salarisverhoging te regelen door actief te blijven solliciteren. Doodvermoeiend, maar kan een keuze zijn om er meer uit te slepen. Wordt je mss niet gelukkig van, dat snap ik, maar iemand anders die heel ambitieus is of gewoon graag meer verdient, zal die drive wel hebben.

[GG85]

Leuk topic dit, en bijzonder om te zien wat een verhitte discussies dit losmaakt.

Ik woon sinds een tijdje samen en wij hebben onze woning 50/50 verdeeld en de afspraak dat we netto ieder elke maand een even groot bedrag inleggen op de gezamenlijke rekening en daarvan alle gezamenlijke uitgaven doen en gezamenlijk sparen voor vakanties/onderhoud/etc. Mocht er ooit iemand werkloos raken of er kinderen komen dan passen we dat uiteraard aan mocht dat nodig zijn.

Verder kreeg zij een schenking die groter was dan mijn overwaarde van mijn verkocht appartement en dat bedrag heb ik op mijn verzoek expliciet laten opnemen in het samenlevingscontract als vordering van haar op mij mocht er ooit iets gebeuren. Waarom? Het is geld van haar ouder bedoeld als gift aan haar en ik vind het nu eenmaal belangrijk om niet 'afhankelijk' te zijn van een ander.

In de praktijk verdient zij netto ongeveer hetzelfde terwijl ze een dag minder werkt (arts, daar is als engineer toch lastig tegenop te verdienen) dus je zou kunnen zeggen dat ik onderaan de streep ietsje slechter uit ben, ik moet namelijk 8 uur van mijn leven elke week meer investeren om prive hetzelfde over te houden. Toch voelt dat niet zo omdat zij meer doet in het huishouden en we ieder alsnog prive meer dan zat overhouden om te doen en laten wat we willen.

Waarom dan toch ieder een eigen privérekening en alles 50/50? Ik vind het persoonlijk heel fijn om niet afhankelijk te zijn (is meer gevoel dan feit) van de ander en als zij €500 meer per maand in zou leggen zou dat wel zo voelen.
Daarnaast hebben we andere hobby's en spaardoelen. Zo spaar ik een aanzienlijk bedrag per maand (naast een gezamenlijke pot om de hypotheek eerder af te lossen) om hopelijk rond m'n 60e te kunnen stoppen met werken, iets waar zij minder mee bezig is. Door dit privé te houden heb je er ook geen discussie over en voel ik me (hopelijk) in de toekomst niet bezwaard om te zeggen 'lief, vanaf volgende maand ben ik met pensioen, 10 jaar eerder dan de meesten'.

Daarnaast denk en zeg ik nu "hey, leuke schoenen zeg, staat je goed, n**ken?" aen zij "hmm, die graphics zijn idd wel vet met die nieuwe 2080ti" als we weer eens impulsief (prive) geld aan onze hobby's hebben uitgegeven, zonder dat daar toch een component van 'is dat niet een beetje veel geld voor....' bij zit.

We zijn allebei nogal rationeel en vinden het fijn om dingen goed geregeld te hebben dus voor ons werk dit erg goed. En mochten er kinderen komen dan worden de grenzen waarschijnlijk iets meer fluide, ook prima.

Overigens kan ik me heel erg slecht verplaatsen in mensen die een relatie alleen maar als liefde zien en totaal geen enkele rationele of zakelijke kant willen/kunnen bekijken. En ik vind het nogal makkelijk om te zeggen "ik ga het huis wel uit en ze mag alles hebben zolang ik de laptop en mn MTB maar kan houden" terwijl dan een paar post later blijkt dat diegene wel het huis op zijn naam heeft staan.... Dat is makkelijk praten mijns inziens.

[LuNaTiC]

de Peer schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 09:57:
@LuNaTiC
Ja iemand die zichzelf nauwelijk kan onderhouden (of al haar toeslagen misloopt door samenwonen) die is gewoon afhankelijk van de meestverdienende partner en dan dien je die gewoon te onderhouden. Daar zal iedereen het hoop ik over eens zijn.

Maar iemand die gewoon modaal verdient kan zichzelf prima onderhouden en loop eigenlijk alleen 'luxe' mis als de meestverdienende zijn salaris niet deelt/schenkt. De vraag is hoe erg dat is. Daar moet je het samen over eens worden.

Ik zou het als meerverdienende partner wel een beetje gek vinden als ik met mijn vrienden bij wijze van spreken 3 keer per jaar een luxe buitenlandse stedentrip kan maken maar mijn vriendin misschien 1 keertje naar Maastricht /ff kort door de bocht.

En over keuzes. Je hart ligt niet bij managementfunctie. Prima, maar dat is dus een keuze. Een droombaan hebben én dik verdienen is ook te mooi om waar te zijn denk ik. Je kan er ook voor kiezen om elke 2 jaar elders te gaan werken en telkens een 10% salarisverhoging te regelen door actief te blijven solliciteren. Doodvermoeiend, maar kan een keuze zijn om er meer uit te slepen. Wordt je mss niet gelukkig van, dat snap ik, maar iemand anders die heel ambitieus is of gewoon graag meer verdient, zal die drive wel hebben.

Er zit in mijn soort functie en werkgebied niet heel veel rek meer, objectief gezien. Ook niet door te jobhoppen. Denk zelfs dat ik eerder alleen nog maar achteruit zou gaan als ik ga wisselen. Dat is niet erg, want ik verdien prima en ben heel tevreden.

Ik vind zelf dat jouw kijk op keuzes maar meer nog over hoe jouw kijk is over jouw eigen geld/bezittingen en daar zo strak aan vasthouden en minder te delen nogal rigoreus, te rigoreus, maar to each his own. Ik geef niet zoveel om geld, het is vooral een middel om leuke dingen te doen/kopen/te beleven. Als ik iemand lief/leuk/aardig vind, kan hij/zij alles krijgen wat ik heb.

[BastaRhymez]

Even een schaamteloze copy paste (ipv quote) van wat ik in mei 2018 had gepost.
Situatie is niet gewijzigd en we staan er nog het zelfde in (zowel vrouwlief als ik).

Hier gooien we (nu) ook alles op een grote hoop...

Toen wij voor het eerst gingen samenwonen (nog geen kinderen, niet getrouwd) verdienden we allebei ongeveer hetzelfde en hadden wij een gezamenlijke rekening geopend waar we allebei 1.000 euro naar over maakte. Hier betaalde we alle gezamenlijke lasten van (huur, elektra, water, tv, internet, etc.).
Zorgverzekering, auto (zij had een eigen auto, ik een lease auto), kleding, etc. betaalden we zelf. 13e maand was voor haarzelf (ik krijg geen 13e maand helaas).

Later zijn we naar een koopwoning gegaan, toen verdiende ik (netto) iets van 400 euro / maand meer. Huis is 50-50 op naam gezet. Aangezien ik het persoonlijk overbodig vond om meerdere rekeningen / pasjes te hebben, heb ik voorgesteld de "eigen rekeningen" op te zeggen. Zij vond dit "eng en beklemmend" voelen (niets meer voor jezelf hebben), dus hebben we dat uitgesteld. Wel ben ik toen al meer op de gezamenlijke rekening gaan storten, zodat we beide evenveel "vrij te besteden" hadden.
Toen kwam kind nummer 1. Zij wilde minder werken, waardoor het inkomens verschil bijna een factor 2 werd. Ik heb toen nogmaals voorgesteld om alles op 1 hoop te gooien, omdat het mij niks uitmaakt dat ik meer verdien dan haar. Voor haar bleef het ongemakkelijk voelen, maar hebben we wel afgesproken dat ik (nog) meer zou bijdragen en zij wat minder.
Toen ben ik van baan gewisseld en heb ik best wel een klapper gemaakt (op financieel gebied). Aangezien ik daar moest doorgeven op welke rekening ik mijn salaris wilde hebben, heb ik hier onze gezamenlijke rekening opgegeven. Toen mijn vriendin zag dat ik dat had gedaan, vond ze dat toch wel fijn. Vlak daarna heeft zij ook haar salaris omgezet naar de gezamenlijke rekening. Wel hadden we nog onze "eigen spaarrekening". Ook die heb ik opgezegd en op een grote hoop gegooid. Voor haar was het toch wel een dingetje en heeft het nog een tijd voor zichzelf gehouden, wat ik ook prima vond.
Toen kwam kind nummer 2 en veranderde er weinig.
Daarna zijn wij getrouwd (was al de planning overigens) en in gemeenschap van goederen getrouwd.
Toen zij zelf een keer door de financiën heen aan het gaan was, vond ze het toch overbodig om twee keer te moeten betalen voor bankkosten (eigen rekening en gezamenlijke rekening). Ze heeft toen zelf er voor gekozen om ook haar spaargeld naar de gezamenlijke rekening over te hevelen.

Nu kind nummer 3 er is, verdien ik ongeveer 3x zoveel netto als haar. Aangezien zij 3 dagen / week werkt (nu nog zwangerschapsverlof heeft), doet zij veel leuke dingen met de kinderen. Ik ben blij dat ze dit lekker allemaal onbezorgd kan doen en niet hoeft na te denken van welke rekening dit eventueel zou moeten.

Ja, er bestaat een kans dat we uit elkaar zullen gaan (ga ik overigens niet van uit, maar het is mogelijk). Baal ik er dan van, dat ik tijdens onze relatie / huwelijk meer geld heb ingebracht? Zeker niet! Al zou ze stoppen met werken, dan nog zou ik het prima vinden dat ze "mijn geld" uitgeeft. Zo voelt het namelijk niet! Het is van ons en ik werk zodat wij (als gezin) dingen kunnen doen. Zij werkt zodat we (extra) leuke dingen kunnen doen. Maakt het dan uit wie welke euro heeft bijgedragen? M.i. niet!
Zij heeft haar carriere op een lager pitje gezet voor ONS gezinsleven. Zo heeft zij ook andere (niet financiele) opgegeven, zodat WIJ gelukkig zijn en een gezin hebben.

Niet alles is in geld uit te drukken! Dus geniet er SAMEN van als dat kan. Herinneringen samen zijn onbetaalbaar! Ik heb liever 100.000 leuke herinneringen samen, dan dat ik 100.000 euro op mijn rekening zou hebben, maar geen enkele leuke herinnering samen.

/kleine side note: Dit werkt goed voor ons. Ik kan me voorstellen, dat dit bij andere niet zo werkt. Zeker als je voor je relatie al een "vermogen" o.i.d. hebt opgebouwd. Alhoewel dat naar mijn mening op den duur ook verwaterd, omdat je samen wilt genieten van de leuke dingen. Leuk dat jij dan een berg geld hebt, maar als je partner er niet mee van kan genieten, tjah... kan je dan nog wel genieten?

[de Peer]

LuNaTiC schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 10:07:
[...]


Ik zou het als meerverdienende partner wel een beetje gek vinden als ik met mijn vrienden bij wijze van spreken 3 keer per jaar een luxe buitenlandse stedentrip kan maken maar mijn vriendin misschien 1 keertje naar Maastricht /ff kort door de bocht.

Hmm, tsja. ik zou dat echt niet heel vreemd vinden eigenlijk. Die mogelijkheid is er nu eenmaal bij een groot salarisverschil. De vraag is meer of je dat dan ook daadwerkelijk doet. Ik kies er bijvoorbeeld voor om me aan te passen aan het 'welvaarts niveau' van de minstverdienende.

Ik zou het eerder vreemd vinden als de minstverdienende vóór het samenwonen maar 1 x per jaar naar Maastricht kon, maar sinds ze samenwoont kan er opeens jaarlijks een luxe reis gemaakt worden. Krijg ik meer een golddigger gevoel bij (beetje aangedikt natuurlijk. Want waarom moet de meestverdienende de reis van de minst verdienende (grotendeels) betalen?
Dan kom je weer bij de definitie van gelijk/eerlijk. Want stel nu dat ik heel zuinig ben en helemaal geen reizen met vrienden maak, is het dan nog steeds eerlijk om de reis van de minstverdienende te betalen?

[...]


Er zit in mijn soort functie en werkgebied niet heel veel rek meer, objectief gezien. Ook niet door te jobhoppen. Denk zelfs dat ik eerder alleen nog maar achteruit zou gaan als ik ga wisselen. Dat is niet erg, want ik verdien prima en ben heel tevreden.

Ok, zou goed kunnen natuurlijk. Ik ben nog starter dus dan zijn er wat meer mogelijkheden.

Ik vind zelf dat jouw kijk op keuzes maar meer nog over hoe jouw kijk is over jouw eigen geld/bezittingen en daar zo strak aan vasthouden en minder te delen nogal rigoreus, te rigoreus, maar to each his own. Ik geef niet zoveel om geld, het is vooral een middel om leuke dingen te doen/kopen/te beleven. Als ik iemand lief/leuk/aardig vind, kan hij/zij alles krijgen wat ik heb.

Snap ik. Ik merk zelf ook wel dat ik wat uit de boot val vergeleken met de meesten hier.
Geld is nu eenmaal heel erg bepalend voor je levensloop, ook al ontkennen we dat meestal liever. Geluk is deels echt wel te koop vind ik persoonlijk. En hoe meer je vooruit plant hoe beter je het later voor elkaar zult hebben.

Wat ik ook in dit topic vaak heb gelezen is dat als iemand 1 vervelende scheiding heeft meegemaakt, ze in de volgende relatie juist wél heel rigoreus worden, omdat dan het besef er is hoe vervelend het kan zijn alles kwijt te raken en weer helemaal opnieuw te moeten beginnen, net zoals iemand die de pensieonleeftijd bereikt heeft, maar geen pensioen heeft.

Overigens zal mijn vriendin dit helemaal niet zo rigoreus ervaren hoor juist doordat we op haar welvaartsniveau leven. Ik denk juist dat zo ook een prikkel ontstaat om meer te gaan verdienen voor haar en om niet lui en afhankelijk te worden, maargoed dat zijn aannames.

BastaRhymez schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 10:08:
Niet alles is in geld uit te drukken! Dus geniet er SAMEN van als dat kan. Herinneringen samen zijn onbetaalbaar! Ik heb liever 100.000 leuke herinneringen samen, dan dat ik 100.000 euro op mijn rekening zou hebben, maar geen enkele leuke herinnering samen.

Maar het is niet zo zwart wit. Als je 4 x per jaar goedkoop gaat kamperen kun je veel lol hebben en avonturen beleven, en toch 100.000 euro op de bank hebben.
Geld hebben (en niet uitgeven) zorgt niet per definitie voor meer of betere herinneringen.

[ Voor 9% gewijzigd door de Peer op 28-03-2019 10:28 ]

[NoepZor]

NoepZor schreef op dinsdag 8 september 2015 @ 11:38:
[...]


Ik hanteer ook deze manier met mijn vriendin, woon nu net een maand samen. We doen de gezamelijke vaste lasten (huis, energie, verzekeringen woning) en boodschappen van een gezamelijke pot. Die wordt door een 60/40 ratio gevuld, zodat we beide nog ongeveer hetzelfde overhouden voor de persoonlijke lasten en lusten. We betalen beide de auto, telefoon, zorgverzekering en dergelijke van de eigen rekening.

Ondertussen gaat ook de zorgverzekering en de auto's van de gezamelijke rekening. Beide even groot eigen budget voor persoonlijke uitgaven (kroegbezoekjes, kleding etc.). Mijn vriendin heeft 2/3e van mijn inkomen, dus ik leg elke maand ongeveer 670 euro meer in de pot. Ik vind zelf het niet eerlijk dat ik óf erg veel kan sparen voor persoonlijke doeleinden, óf zij een erg krap budget per maand heeft.

[LuNaTiC]

de Peer schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 10:23:
Ik zou het eerder vreemd vinden als de minstverdienende vóór het samenwonen maar 1 x per jaar naar Maastricht kon, maar sinds ze samenwoont kan er opeens jaarlijks een luxe reis gemaakt worden. Krijg ik meer een golddigger gevoel bij (beetje aangedikt natuurlijk. Want waarom moet de meestverdienende de reis van de minst verdienende (grotendeels) betalen?

Omdat je er voor kiest met elkaar je leven wilt delen, je het beste wilt voor je partner en diegene alles gunt, precies zoveel gunt als jij kan doen?

Hier gaat het dan steeds mank in onze denkwijzen, denk ik. Ik ben niet zo van dat afbakenen van 'mijn territorium'.

Het grappige is overigens dat ik het érgens nog wel snap wat je bedoelt, maar dan net vanuit het andere perspectief: ik redeneer nu vanuit het perspectief dat ík de meestverdienende ben. In deze relatie ben/word ík 'de golddigger' en ik merk daar wel een cognitieve dissonantie dat ik vooral niet zo wil worden gezien terwijl ik in omgekeerde rollen het bij haar helemaal niet zo zou beschouwen. Maar bij jou merk ik dat dus wel.

Verwacht je van een miljonair die een 'gewone sterveling' trouwt dat zo iemand ook niet mag meegenieten van die rijkdom? Is het wel zo logisch dat je je levensstijl automatisch naar de minst verdienende aanpast? ik vind dat niet zo namelijk...

[ Voor 26% gewijzigd door LuNaTiC op 28-03-2019 10:36 ]

[de Peer]

LuNaTiC schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 10:31:
[...]


Omdat je er voor kiest met elkaar je leven wilt delen, je het beste wilt voor je partner en diegene alles gunt, precies zoveel gunt als jij kan doen?

Dat zijn emotionele argumenten, en ik begrijp ze natuurlijk wel, maar toch:
Ik kan ook jaarlijks 10 extra dagen vrij nemen ipv haar vakantie betalen. Ik bekijk dat gelijk weer rationeel. De meestverdienende (vaak man nog altijd) mag best wat ge-emancipeerder zijn vind ik.

Hier gaat het dan steeds mank in onze denkwijzen, denk ik. Ik ben niet zo van dat afbakenen van 'mijn territorium'.

Ja dat is een belangrijk verschil. Bij komt het denk ik ook voort uit mijn plan om voor of rond mijn 50e te stoppen met werken. Dat kan ik alleen bereiken door goed te budgetteren en ver vooruit te plannen

De te verwachten vraag is dan natuurlijk: maar dat wil je dan toch samen doen?
Mwah, niet per se. Ik krijg haar niet zo ver om grote financiele offers te brengen. Maargoed alsnog kan ze bijvoorbeeld dan 2 of 3 dagen in de week gaan werken, en ik doe dan het huishouden wel. Geen probleem. Er zitten voor haar ook genoeg voordelen aan. En heel realistisch gezien, tsja dat is pas over 18 jaar. Ik hoop dat we dan nog samen zijn en ik ga er ook vanuit, maar niets is zeker en daarom trek ik een beetje mijn eigen plan.

Het grappige is overigens dat ik het érgens nog wel snap wat je bedoelt, maar dan net vanuit het andere perspectief: ik redeneer nu vanuit het perspectief dat ík de meestverdienende ben. In deze relatie ben/word ík 'de golddigger' en ik merk daar wel een cognitieve dissonantie dat ik vooral niet zo wil worden gezien terwijl ik in omgekeerde rollen het bij haar helemaal niet zo zou beschouwen. Maar bij jou merk ik dat dus wel.

Hierboven misschien een beetje uit kunnen leggen.

[LuNaTiC]

Nahja, ieder zijn visie. Je kwam zelf ook al tot de conclusie dat jij in dit topic redelijk afwijkt van de rest. En dat is oke. Maar als ik we eens soort grafiek zouden plotten zou jouw stip wel echt way ergens van de norm afwijken en dan vind ik het - persoonlijk - ook niet meer zo interessant om daarover in discussie te blijven gaan. Te ver uit elkaar, agree to disagree.

(terwijl ik echt niet tegen ben om geld in relaties rationeel en relatief zakelijk te behandelen, integendeel. Maar ik vind dat er een gezonde balans moet zijn).

[de Peer]

LuNaTiC schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 10:43:
Nahja, ieder zijn visie. Je kwam zelf ook al tot de conclusie dat jij in dit topic redelijk afwijkt van de rest. En dat is oke. Maar als ik we eens soort grafiek zouden plotten zou jouw stip wel echt way ergens van de norm afwijken en dan vind ik het - persoonlijk - ook niet meer zo interessant om daarover in discussie te blijven gaan. Te ver uit elkaar, agree to disagree.

(terwijl ik echt niet tegen ben om geld in relaties rationeel en relatief zakelijk te behandelen, integendeel. Maar ik vind dat er een gezonde balans moet zijn).

Ja klopt. En mee eens wat betreft de achterliggende gedachtegang.
Maar in de praktijk valt het wel mee. Ons huishouden laat zich samen vatten door:

60/40 eigendomsverdeling huis
60/40 betalen van alle kosten gerelateerd aan het huis (verbouwing, energie, belastingen)
50/50 betalen van boodschappen, uitjes en andere kosten.

Best simpel, vinden wij.

Bij verandering van situatie (kinderen bijvoorbeeld) gaan we opnieuw kijken naar de verdeling of naar een compensatie als dat nodig is.

[Z___Z]

de Peer schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 10:41:
[...]

Dat zijn emotionele argumenten, en ik begrijp ze natuurlijk wel, maar toch:
Ik kan ook jaarlijks 10 extra dagen vrij nemen ipv haar vakantie betalen. Ik bekijk dat gelijk weer rationeel. De meestverdienende (vaak man nog altijd) mag best wat ge-emancipeerder zijn vind ik.

[...]

Ja dat is een belangrijk verschil. Bij komt het denk ik ook voort uit mijn plan om voor of rond mijn 50e te stoppen met werken. Dat kan ik alleen bereiken door goed te budgetteren en ver vooruit te plannen

De te verwachten vraag is dan natuurlijk: maar dat wil je dan toch samen doen?
Mwah, niet per se. Ik krijg haar niet zo ver om grote financiele offers te brengen. Maargoed alsnog kan ze bijvoorbeeld dan 2 of 3 dagen in de week gaan werken, en ik doe dan het huishouden wel. Geen probleem. Er zitten voor haar ook genoeg voordelen aan. En heel realistisch gezien, tsja dat is pas over 18 jaar. Ik hoop dat we dan nog samen zijn en ik ga er ook vanuit, maar niets is zeker en daarom trek ik een beetje mijn eigen plan.

[...]

Hierboven misschien een beetje uit kunnen leggen.

Hoe zie je dat voor je als je 50 bent. Ben jij met pensioen en je partner werkt dan nog 3-5 dagen in de week, 20 jaar lang totdat zij ook met pensioen kan? Ik zou niet weten wat ik zou doen met al die vrije tijd zonder mijn partner. Met pensioen gaan doe je IMHO samen, zodat je dingen kan doen die je niet kan doen naast een full time baan. Die dingen ga je ook niet alleen doen lijkt me.

[de Peer]

Z___Z schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 10:50:
[...]

Hoe zie je dat voor je als je 50 bent. Ben jij met pensioen en je partner werkt dan nog 3-5 dagen in de week, 20 jaar lang totdat zij ook met pensioen kan? Ik zou niet weten wat ik zou doen met al die vrije tijd zonder mijn partner. Met pensioen gaan doe je IMHO samen, zodat je dingen kan doen die je niet kan doen naast een full time baan. Die dingen ga je ook niet alleen doen lijkt me.

Ik zie dat anders.
zoals gezegd denk ik eerder dat ze dan nog maar 2 of 3 dagen in de week werkt, dus dat is al niet veel. Ons huis is dan wel afbetaald denk ik.
En wie weet ga ik wel vrijwilligerswerk doen of gewoon iets simpels/ontspannends in het dorp hier. Ik heb geen concreet plan.

Pensioen samen is de norm, maar ik heb niet zo veel met de norm
Juist doordat ik dan veel/meer thuis ben kan ik veel werk uit handen nemen, en juist ook leuke uitjes plannen zodat de tijd dát ze thuis is, veel aangenamer zal zijn voor beiden.

Ik kan me prima vermaken alleen. Ben niet afhankelijk van mijn partner daarvoor. Heb veel hobbies.

[BastaRhymez]

de Peer schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 10:23:

[BastaRhymez schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 10:08:
Niet alles is in geld uit te drukken! Dus geniet er SAMEN van als dat kan. Herinneringen samen zijn onbetaalbaar! Ik heb liever 100.000 leuke herinneringen samen, dan dat ik 100.000 euro op mijn rekening zou hebben, maar geen enkele leuke herinnering samen.]

Maar het is niet zo zwart wit. Als je 4 x per jaar goedkoop gaat kamperen kun je veel lol hebben en avonturen beleven, en toch 100.000 euro op de bank hebben.
Geld hebben (en niet uitgeven) zorgt niet per definitie voor meer of betere herinneringen.

Ik zeg toch ook niet dat je held moet uitgeven of hebben?
Ik zeg alleen maar, dat ik liever SAMEN geniet (goedkoop of duur), dan dat ik ergens alleen van moet genieten en vervolgens geld heb of overhoud waar zij niet van kan (mee)genieten.

[Tom]

LuNaTiC schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 10:31:
[...]

Verwacht je van een miljonair die een 'gewone sterveling' trouwt dat zo iemand ook niet mag meegenieten van die rijkdom? Is het wel zo logisch dat je je levensstijl automatisch naar de minst verdienende aanpast? ik vind dat niet zo namelijk...

Ik vind het erg afhankelijk van de levensstijl en hoe beide personen met geld omgaan. Los van een verschil van inkomen en bezit niet willen delen, is dát vaak de oorzaak van irritatie als je wel gaat delen. Iemand kan op een grote berg met geld zitten maar moeite hebben om dat uit te geven. Zet daar iemand naast die weinig geld heeft én niet met geld om kan gaan (op z'n Afrikaans: als ik geld heb, geef ik het gelijk uit en morgen zien we wel weer hoe ik aan m'n eten kom): dat gaat een ramp worden.

In één van m'n vorige relaties was dat wel een dingetje. Ik heb m'n zaakjes goed voor elkaar en nooit geldzorgen gehad, maar daar wel hard voor moeten werken. Mijn geld kan ik best makkelijk uitgeven, maar op sommige vlakken ben ik nog wel zuinig omdat het niet aan komt waaien. M'n ex (verdiende minder, maar zou op termijn meer gaan verdienen) werd regelmatig gesponsord door haar ouders; die betaalden haar telefoon en abonnement, haar laptop, kreeg wat geld voor d'r huur, etc. Ze had op dat vlak meer gemakzucht, want die sponsoring was geen noodzaak als ze beter op haar uitgaven zou letten.

In het begin zou ik sowieso niet alles delen, je kent elkaar immers kort. Bij een stabiele relatie is het prima om alles op één berg te gooien, mits de omgang met geld van beide niet een mismatch is. Daar heb je ook genoeg tijd voor om achter te komen. Dat maakt het ook lastig om in dit soort topics advies te geven. Ik zie veel mensen heel romantisch zeggen dat alles op een berg moet en je elkaar daarin moet vertrouwen, maar als het voor irritaties zorgt kan de hele relatie klappen. Dan kun je er nog zo'n romantisch beeld bij hebben, maar dat lijkt mij niet het doel van een relatie als je het met alternatieven (en goede afspraken) kunt oplossen. Overigens vind ik het niet delen van geld niet per definitie heel negatief. Ook dan kun je zorgen dat iemand niks te kort komt, alleen houd je er dan zelf controle over. Het zou ook beter zijn als mensen afstappen van het idee dat het vanzelfsprekend is dat je alles deelt. Dat maakt het onderwerp zo lastig bespreekbaar.

[de Peer]

LuNaTiC schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 10:31:
[...]

Verwacht je van een miljonair die een 'gewone sterveling' trouwt dat zo iemand ook niet mag meegenieten van die rijkdom? Is het wel zo logisch dat je je levensstijl automatisch naar de minst verdienende aanpast? ik vind dat niet zo namelijk...

Ik zou er dan geen moeite mee hebben, omdat er dan wel echt overduidelijk sprake is van 'overvloed' aan geld. Ik kan het dan missen en alsnog al mijn spaardoelen halen. Dan zou voor mij het uitgeven gedurende ons leven juist een doel worden.

Of het een positief effect op de minstverdienende heeft betwijfel ik wel, maargoed dat is de vraag hier niet. Die persoon wordt dan wel helemaal afhankelijk van de miljonair om die levenstijl te kunnen behouden.

[LuNaTiC]

Tom schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 12:06:
[...]

Ik vind het erg afhankelijk van de levensstijl en hoe beide personen met geld omgaan. Los van een verschil van inkomen en bezit niet willen delen, is dát vaak de oorzaak van irritatie als je wel gaat delen. Iemand kan op een grote berg met geld zitten maar moeite hebben om dat uit te geven. Zet daar iemand naast die weinig geld heeft én niet met geld om kan gaan (op z'n Afrikaans: als ik geld heb, geef ik het gelijk uit en morgen zien we wel weer hoe ik aan m'n eten kom): dat gaat een ramp worden.

In één van m'n vorige relaties was dat wel een dingetje. Ik heb m'n zaakjes goed voor elkaar en nooit geldzorgen gehad, maar daar wel hard voor moeten werken. Mijn geld kan ik best makkelijk uitgeven, maar op sommige vlakken ben ik nog wel zuinig omdat het niet aan komt waaien. M'n ex (verdiende minder, maar zou op termijn meer gaan verdienen) werd regelmatig gesponsord door haar ouders; die betaalden haar telefoon en abonnement, haar laptop, kreeg wat geld voor d'r huur, etc. Ze had op dat vlak meer gemakzucht, want die sponsoring was geen noodzaak als ze beter op haar uitgaven zou letten.

In het begin zou ik sowieso niet alles delen, je kent elkaar immers kort. Bij een stabiele relatie is het prima om alles op één berg te gooien, mits de omgang met geld van beide niet een mismatch is. Daar heb je ook genoeg tijd voor om achter te komen. Dat maakt het ook lastig om in dit soort topics advies te geven. Ik zie veel mensen heel romantisch zeggen dat alles op een berg moet en je elkaar daarin moet vertrouwen, maar als het voor irritaties zorgt kan de hele relatie klappen. Dan kun je er nog zo'n romantisch beeld bij hebben, maar dat lijkt mij niet het doel van een relatie als je het met alternatieven (en goede afspraken) kunt oplossen. Overigens vind ik het niet delen van geld niet per definitie heel negatief. Ook dan kun je zorgen dat iemand niks te kort komt, alleen houd je er dan zelf controle over. Het zou ook beter zijn als mensen afstappen van het idee dat het vanzelfsprekend is dat je alles deelt. Dat maakt het onderwerp zo lastig bespreekbaar.

Speelt ook allemaal mee natuurlijk. Mijn vriendin en ik zijn allebei wel makkelijk met geld uitgeven, en sparen hebben we ook allebei heel moeilijk gevonden.

Ik merk nu wel nu ik met haar samen ben, een nieuw huis hebben gekocht, en dus ook toekomstplannen hebben om dat mooi te maken, in te richten, dat ik juist voorzichtiger met geld omga. Ik doe nog steeds wat ik wil, maar ben bewuster met geld opzij zetten. Juist dat gedeelde belang helpt ons om wat zuiniger te doen en te sparen voor straks.

Toen ik alleen verantwoording aan mezelf hoefde af te leggen ging dat wat lastiger, dan is het gewoon spend all the money

[Kaasplank]

Ik hark in een maand ruim het dubbele binnen dan mijn vriendin en hier gaat alles op een grote hoop. We zijn een gezin met de lusten en de lasten en ik laat mijn vriendin daar graag van meeprofiteren.

Dat hebberige gedoe, ik snap het niet

[de Peer]

Kaasplank schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 13:32:
Ik hark in een maand ruim het dubbele binnen dan mijn vriendin en hier gaat alles op een grote hoop. We zijn een gezin met de lusten en de lasten en ik laat mijn vriendin daar graag van meeprofiteren.

Dat hebberige gedoe, ik snap het niet

Iets niet weggeven is toch niet hebberig zijn?

Het is gewoon een ander perspectief. 'Hebberig' is een waarde-oordeel. Je salaris is in de eerste instantie van jou (jij hebt waarschijnlijk een contract waarin staat dat jij werkt in ruil voor geld). Dat jij een aanzienlijk deel daarvan vervolgens schenkt aan je partner is je goed recht en vind ik heel nobel, maar het wil niet zeggen dat je 'hebberig' bent als je dat niet doet.
Dan kan ik jou ook hebberig noemen als je niet minimaal X euro aan goede doelen schenkt.

Ik realiseer me dat het nog altijd de norm is om alles op 1 hoop te gooien, maar dat wil niet zeggen dat dat heilig is of per definitie het beste of meest verstandige, wat ik overigens ook niet wil beweren of ontkrachten. Er zijn gewoon vele manieren om de boel te managen.

[Z___Z]

Het ligt natuurlijk aan hoe lang je een relatie hebt, maar ik kan me niet zo goed voorstellen dat er niet een moment komt waar je alles gaat delen. Hoe kan je 10-60 jaar samen met iemand zijn, alle liefde en leed delen, maar niet de financiën? Dat je dit niet doet als je iemand net een jaar kent kan ik nog wel inkomen.

[Piet_Piraat7]

Z___Z schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 14:02:
Het ligt natuurlijk aan hoe lang je een relatie hebt, maar ik kan me niet zo goed voorstellen dat er niet een moment komt waar je alles gaat delen. Hoe kan je 10-60 jaar samen met iemand zijn, alle liefde en leed delen, maar niet de financiën? Dat je dit niet doet als je iemand net een jaar kent kan ik nog wel inkomen.

Ik denk dat dat het gros van dit topic samenvat. Naar rato zal vaker voorkomen in jonge relaties en naarmate je meer lief en leed deelt verwaterd die scheiding steeds meer. Zeker als er kinderen komen en iemand gaat minder werken. Hoe druk je het verschil in inkomsten nog uit als je huishouden / opvoeding ook mee telt?

[unezra]

Z___Z schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 14:02:
Het ligt natuurlijk aan hoe lang je een relatie hebt, maar ik kan me niet zo goed voorstellen dat er niet een moment komt waar je alles gaat delen. Hoe kan je 10-60 jaar samen met iemand zijn, alle liefde en leed delen, maar niet de financiën? Dat je dit niet doet als je iemand net een jaar kent kan ik nog wel inkomen.

We zijn dik 12 jaar bij elkaar en niet van plan onze ratoverrdeling voor of na ons pensioen aan te passen. We delen inderdaad veel, ook onze financiën, maar we houden een aantal zaken wel gescheiden, ook in financieel opzicht.

We hebben deels onze eigen hobbies, eigen vrienden, eigen interesses en dus ook ons eigen geld om de dingen van te doen die wij zelf persoonlijk belangrijk vinden.

Het heeft niets met elkaar niet gunnen te maken, om met gebrek aan vertrouwen. Het heeft juist te maken met elkaar vrij laten en zelfbeschikking gunnen. Ja, het is ook dat wij allebei zelfstandig willen zijn en blijven en vrij de beschikking willen hebben over zaken, maar meer nog heeft het ook te maken met het gunnen van de ander van die vrijheid.

[Tassadar32]

Hier al 5 jaar getrouwd en 15 samen. Huis gaat 50/50 (naar aandeel eigendom), de rest van de gezamenlijke kosten naar rato inkomen per uur, aangezien meer/minder werken een persoonlijke keuze is en niet van invloed zou moeten zijn op de kosten van de partner. Dit alles gaat niet heel strikt, er worden ook wel eens wat spullen bij de supermarkt of drogist uit de gezamenlijke pot betaald die eigenlijk voor een van ons specifiek zijn. Ook zijn er wat zaken (backup dienst, domotica, leaseauto) die ik betaal en waar mijn vrouw zonder kosten gebruik van kan maken. Huishouden doen we redelijk 50/50, zij maakt iets meer schoon, ik doe meer onderhoud. Een van mijn taken (stofzuigen) heb ik grotendeels geautomatiseerd door van mijn eigen geld een robotstofzuiger te kopen.

Wat er iedere maand naar onze gezamenlijke rekening gaat is ietwat ruim gebudgetteerd, overschot gaat naar gezamenlijke spaarrekening. We sparen/beleggen/investeren ook ieder apart.

[Kluifjes]

Poeh, hier is niet echt iets geregeld. Ik verdien wat meer en heb meer spaargeld. Ik betaal daarom ook iets meer van het deel dat we maandelijks naar gezamenlijke rekening storten, denk zo'n 800 om 700. Nu ze binnenkort wat minder gaat werken verandert gaan we dat ook even bekijken en wordt 't bv misschien 900 om 600 of zoiets.

Verder is het beetje hap snap werk, ik betaal eigen auto zelf geheel, maar betaal dan wel wat mee aan auto vriendin, los soms van eigen rekening wat af op gezamenlijke hypotheek en soms trakteer ik op een weekendje weg ofzo. Ieder zijn meug, wij voelen ons hier beide prettig bij.

Normaal gesproken passen persoonlijkheden in een relatie bovengemiddeld goed bij elkaar ten opzichte van willekeurige mensen, dus is de kans ook net wat groter dat hetzelfde over financiën wordt gedacht. Gelukkig is dat bij ons het geval.

[Homeland]

Hier komen beide salarissen op 1 rekening binnen en gaat er een deel naar een gezamenlijke spaarrekening. Alle kosten gaan dus ook van die ene rekening af, net als persoonlijke uitgaven maar dan gaat het er om elkaar op de hoogte te houden. Als mijn vriendin wil shoppen dan is dat geen probleem, net als dat ik rustig een PS4 kan kopen. Nou moet ik niet elke maand een PS4 gaan kopen bijvoorbeeld, maar het is vooral belangrijk gewoon goed te communiceren over uitgaven.

Ik verdien iets meer en heb er geen problemen mee om alles te delen, grote uitgaven gaan in goed overleg, zo heb ik eind vorig jaar mijn baan opgezegd omdat het niet beviel en begin per april pas bij een nieuwe organisatie, met goed overleg is dat gelukkig geen probleem.

Wat helpt is dat we qua uitgaven ook erg op 1 lijn zitten, we geven niet veel om merk/dure dingen maar wel een goede kwaliteit of af en toe lekker uit eten of een weekend in een hotel.

[jnr24]

Advies hier is echt maatwerk. Is er een bedrijf, bijzondere collectie, één veel hoger inkomen, zeer dure hobby of een bijzondere opoffering (één voltijd huisouder) dan is het natuurlijk anders als een stel waar partners precies hetzelfde (kunnen) verdienen.

Ik denk dat je na 5 of 20 jaar relatie nooit spijt zal hebben van de verdeling van dagelijkse zaken. Ik denk dat je vooral een goeie uitweg voor beide achter de hand moet hebben. Allebei een stukje spaargeld, afbetaald huis en middelen.
Een variant die flink scheef gaat lopen is bijvoorbeeld: Hij betaalt de hypotheek (en dus aflossing) van €1000 van zijn eigen huis en zij hoeft slechts alle vaste lasten plus boodschappen te doen.

[KiriLLu]

Keep it simple wat voor ons werkt is het volgende:
Beiden storten 100% naar de gezamenlijke rekening + gezamenlijke spaarrekening

- De gezamenlijke rekening is voor alle vaste lasten en wat extra'tjes
- De gezamenlijke spaarrekening voor vakanties bijvoorbeeld en of onverwachte kosten + buffer etc.

- Vervolgens gaat een deel van de gezamenlijke rekening naar onze prive rekening, we beschouwen dit als zakgeld. Hiervoor is het mogelijk om voor jezelf te sparen en of dingen die je puur voor jezelf doet of koopt.

Dus mocht 1 van je partner een gat in je hand hebben dan heeft diegene hier zich zelf mee en niet de ander

Wij beschouwen dit als eerlijk aangezien beide 100% inleggen en evenveel kan sparen en of verbrassen per maand.

[ Voor 8% gewijzigd door KiriLLu op 30-03-2019 00:07 ]

[douwe.nl]

Wij vinden het hebben van "eigen geld" fijn. Niet dat we ooit hommeles hebben over een gedane uitgave maar dat vinden we prettig zo.

Op dit moment verdien ik meer dan mijn vriendin maar met de stappen die zij maakt kan het zomaar zijn dat zij over een jaar of 2/3 meer verdient.

Hoe wij het gedaan hebben:

Inkomsten en vaste lasten op/van een zelfde rekening, hierbij ook een bedrag extra voor onvoorziene kosten, dingen die we aan het huis willen doen vakantie uit eten enz.

Wekelijks een bedrag apart voor boodschappen.

Vast en gelijk bedrag per maand op een eigen rekening voor hobby's of weet ik het wat. Een grote prive uitgave kan je voor sparen. Dat komt dan ook wel neer op een Rato verdeling denk ik, nu leg ik wat meer in en houden we hetzelfde over en misschien verschuift dat later een keer.

Ik heb een dochter uit een andere relatie waar ik kinderalimentatie voor betaal, dit komt van mijn eigen rekening.

Aanvullend:

Pas 2 jaar samen, ik wil ik niet dat mijn vriending mee betaald aan de alimentatie. als we samen kinderen krijgen zal alles uiteindelijk wel op een hoop komen (mijn dochter is de helft vd tijd bij ons)

We zijn beide redelijk financieel autistisch

[jnr24]

Wat ik hier (vluchtig) nog niet heb gelezen:

Gespreid risico? Als één van beide bestolen, gehackt, gekraakt, gechanteerd, verward, verslaafd of wat dan ook voor onheil overkomt kan je beter niet alles op één gezellige E/O rekening hebben staan.

[bwerg]

Tassadar32 schreef op vrijdag 29 maart 2019 @ 11:32:
de rest van de gezamenlijke kosten naar rato inkomen per uur, aangezien meer/minder werken een persoonlijke keuze is en niet van invloed zou moeten zijn op de kosten van de partner.

Alleen als de uurtjes die vrijkomen door minder te werken ook puur als vrije tijd worden ingezet, en daarin geen extra huishoudelijke taken gedaan worden. Als de één altijd een uurtje eerder thuis is maar dan wel altijd kookt, dan werkt diegene minder maar zijn beiden net zoveel tijd kwijt.

[jnr24]

bwerg schreef op maandag 1 april 2019 @ 15:20:
[...]

Alleen als de uurtjes die vrijkomen door minder te werken ook puur als vrije tijd worden ingezet, en daarin geen extra huishoudelijke taken gedaan worden. Als de één altijd een uurtje eerder thuis is maar dan wel altijd kookt, dan werkt diegene minder maar zijn beiden net zoveel tijd kwijt.

En je kan het nog veel complexer doortrekken: Eén van de twee gaat een avondstudie doen of een verhuizing is nodig voor een promotie van de één en een waarschijnlijke demotie van die ander. Daarna gaat deze persoon veel meer verdienen per uur en (we nemen als voorbeeld een evil partner) gaat vervolgens lekker minder werken.

Het blijft lastig. Uiteindelijk kom je zelfs op zaken uit waar de maatschappij nog niet over uit is, zoals dat de man wel een boormachine krijgt op vaderdag maar de vrouw geen stofzuiger wil op moederdag.

[Tassadar32]

jnr24 schreef op maandag 1 april 2019 @ 15:31:
[...]


En je kan het nog veel complexer doortrekken: Eén van de twee gaat een avondstudie doen of een verhuizing is nodig voor een promotie van de één en een waarschijnlijke demotie van die ander. Daarna gaat deze persoon veel meer verdienen per uur en (we nemen als voorbeeld een evil partner) gaat vervolgens lekker minder werken.

Het blijft lastig. Uiteindelijk kom je zelfs op zaken uit waar de maatschappij nog niet over uit is, zoals dat de man wel een boormachine krijgt op vaderdag maar de vrouw geen stofzuiger wil op moederdag.

Ach, begin me niet over gereedschap. Mevrouw vind het niet nodig om goed gereedschap te kopen en ik vertik het alles van mijn eigen geld te kopen. Gelukkig zijn mijn vader, schoonvader en buurman rijkelijk bedeeld met gereedschap en als ik ze daarna een biertje geef voor het lenen mag dat weer wel van het gezamenlijk geld. Had ondertussen al 5 luxe boormachines kunnen kopen van alle drank & eten wat die drie cadeau gekregen hebben.

[remzor]

@Tassadar32 1 april neem ik aan hè..

[Tassadar32]

@remzor Neehoor, 2 april. Serieus, ik ben ontzettend gek op mijn vrouw (na ruim 15 jaar nog steeds!) maar logica is niet haar sterkste punt.

[de Peer]

jnr24 schreef op maandag 1 april 2019 @ 15:08:
Wat ik hier (vluchtig) nog niet heb gelezen:

Gespreid risico? Als één van beide bestolen, gehackt, gekraakt, gechanteerd, verward, verslaafd of wat dan ook voor onheil overkomt kan je beter niet alles op één gezellige E/O rekening hebben staan.

Das een goeie idd ja. Voor kleine bedragen letten we daar niet op. Maar bijvoorbeeld een 'onderhoud huis' potje die kan oplopen tot 20-30k dan is het wel iets om over na te denken.
Ben je bij hack, crack en chantage niet verzekerd? En zou het dan niet probleem v/d bank zijn?

In geval van bewuste plundering van de rekening in een gekke bui daar kun je weinig aan doen vrees ik. Ik ken een echtpaar waarbij de vrouw een gat in de hand heeft (koopverslaving). De man is toen langs al haar vaste winkels gegaan met de vraag niets meer aan haar te verkopen, en daar werken die winkels aan mee (komt vaker voor blijkbaar).

Wij hebben overigens geen 'e.o.' spaarrekeningen omdat we alleen een gezamenlijke Bunq betaalrekening hebben en die wordt niet erkend als e.o. rekening en dus kunnen we geen e.o. spaarrekening openen.
We hebben daarom onze eigen spaarrekeningen en zorgen dat de waarde van ons gezamenlijke spaargeld ongeveer gelijk is op die rekeningen. Want stel dat er 100.000€ op 1 van onze rekeningen zou staan, dan geeft dat toch geen fijn gevoel als het een keer slecht gaat met de relatie. Dan liever 2 x 50k op eigen rekeningen. Maar dat is dus meer risicospreiding voor relatiebreuk.

[jnr24]

de Peer schreef op dinsdag 2 april 2019 @ 09:20:
[...]


Das een goeie idd ja. Voor kleine bedragen letten we daar niet op. Maar bijvoorbeeld een 'onderhoud huis' potje die kan oplopen tot 20-30k dan is het wel iets om over na te denken.
Ben je bij hack, crack en chantage niet verzekerd? En zou het dan niet probleem v/d bank zijn?

Alles wat je op de normale manier pint of overmaakt volgens mij niet. Als jij een frauduleus 'Tikkie' overmaakt en niet goed oplet dat er €10.000 staat in plaats van €100,00 dan ben je volgens mij gewoon de pineut. (Afhankelijk hoeveel publiciteit dit geval oplevert en hoeveel zin de bank heeft dit te susses)

In geval van bewuste plundering van de rekening in een gekke bui daar kun je weinig aan doen vrees ik. Ik ken een echtpaar waarbij de vrouw een gat in de hand heeft (koopverslaving). De man is toen langs al haar vaste winkels gegaan met de vraag niets meer aan haar te verkopen, en daar werken die winkels aan mee (komt vaker voor blijkbaar).

Wij hebben overigens geen 'e.o.' spaarrekeningen omdat we alleen een gezamenlijke Bunq betaalrekening hebben en die wordt niet erkend als e.o. rekening en dus kunnen we geen e.o. spaarrekening openen.
We hebben daarom onze eigen spaarrekeningen en zorgen dat de waarde van ons gezamenlijke spaargeld ongeveer gelijk is op die rekeningen. Want stel dat er 100.000€ op 1 van onze rekeningen zou staan, dan geeft dat toch geen fijn gevoel als het een keer slecht gaat met de relatie. Dan liever 2 x 50k op eigen rekeningen. Maar dat is dus meer risicospreiding voor relatiebreuk.

Alles gaat goed tot het fout gaat natuurlijk. Afpersing, gokschulden, blind geloof in een lucratieve deal of zakelijk plan. Of familie of vrienden helpen met dergelijk problemen. Het hoeft natuurlijk geen einde van de relatie te betekenen als bijvoorbeeld één van de twee wordt gechanteerd met foto's uit een verleden van voor de relatie.
In ieder geval de uitspraak:"Dat overkomt ons/mij niet" lijkt me een onverstandige.

[hexta]

bwerg schreef op maandag 1 april 2019 @ 15:20:
[...]

Alleen als de uurtjes die vrijkomen door minder te werken ook puur als vrije tijd worden ingezet, en daarin geen extra huishoudelijke taken gedaan worden. Als de één altijd een uurtje eerder thuis is maar dan wel altijd kookt, dan werkt diegene minder maar zijn beiden net zoveel tijd kwijt.

Ik verdien een stuk minder dan mijn vriendin, maar ben minimaal 2 uur langer van huis, dus ze doet ook nog het meeste werk in huis.
Ik kan me niet goed voorstellen hoeveel ik in zou moeten leggen om dat te compenseren.

[Lapa]

Wij zijn in gemeenschap van goederen getrouwd, dus juridisch is het één grote hoop. Maar we houden wel gewoon onze eigen rekeningen aan en storten beide maandelijks naar een gezamenlijke rekening waar alle gezamenlijke kosten van betaald worden. Dit vinden we allebei prettig, we geven ons geld aan heel andere dingen uit en op deze manier levert dat echt nooit ook maar de minste discussie op. Inkomens liggen dicht bij elkaar en de maandelijkse bijdrage is ook ongeveer gelijk. Waar het langzaamaan een beetje scheef is gegroeid, is dat ik bijna alle auto-kosten betaal vanuit het oogpunt dat die gedekt worden door mijn reiskostenvergoeding. Nu ik steeds vaker het OV pak ipv de auto, klopt dat niet meer helemaal. Maar gezien de juridische grote hoop, heb ik geen haast om dit structureler bij te stellen dan af en toe van de gezamenlijke rekening tanken.

Als we al ruzie hebben over verdeling, dan gaat het eerder over huishoudelijk werk. Ik werk iets meer uren, heb een langere reistijd en doe ook nog eens meer in het huishouden. Dat laatste ziet mijn vrouw overigens uiteraard heel anders.

[remzor]

Tassadar32 schreef op dinsdag 2 april 2019 @ 09:13:
@remzor Neehoor, 2 april. Serieus, ik ben ontzettend gek op mijn vrouw (na ruim 15 jaar nog steeds!) maar logica is niet haar sterkste punt.

Het ging me meer om het feit hoe jullie (na al die tijd!) blijkbaar (nog steeds) in een relatie staan. Je vertikt het om gereedschap (wat elk huishouden toch nodig heeft, althans bepaalde dingen en sowieso handig is) van je 'eigen geld' te kopen. Als iedereen er zo in zou staan kon je het gereedschap ook niet lenen want dan had niemand het in huis. Komt gewoon erg krenterig/gierig over.

No offence en het is ieders eigen keuze maar ik kon met het gewoon haast niet voorstellen dat het serieus was. In mijn omgeving/vrienden/kennissenkring staat echt niemand zo in een relatie (of het leven?). Misschien is het gewoon écht anders in het bourgondische Zuiden ofzo, geen idee.. haha

[.oisyn]

remzor schreef op dinsdag 2 april 2019 @ 16:54:
Je vertikt het om gereedschap (wat elk huishouden toch nodig heeft, althans bepaalde dingen en sowieso handig is) van je 'eigen geld' te kopen. Als iedereen er zo in zou staan kon je het gereedschap ook niet lenen want dan had niemand het in huis. Komt gewoon erg krenterig/gierig over.

Volgens mij mis je de clou. Hij vertikt het van zijn eigen geld te kopen omdat hij vindt dat het van de gezamelijke rekening af moet gaan. Gereedschap is iets dat het huishouden nodig heeft, zoals je zelf ook al zegt, dus zo heel raar vind ik die stelling niet. Ik vind het eerlijk gezegd eerder vreemd dat zijn vrouw vindt dat het niet met de gezamelijke rekening betaalt mag worden .

[caspervc]

Kaasplank schreef op donderdag 28 maart 2019 @ 13:32:
Ik hark in een maand ruim het dubbele binnen dan mijn vriendin en hier gaat alles op een grote hoop. We zijn een gezin met de lusten en de lasten en ik laat mijn vriendin daar graag van meeprofiteren.

Dat hebberige gedoe, ik snap het niet

Dit! Ik haal flink meer binnen dan mijn vrouw, echter zij doet veel meer in huis en met de kinderen. Alles gaat op een hoop (behalve privé leefgeld) en de rest gaat naar gezamenlijke rekening / spaarpot / hypotheek. Boeiend hoeveel iedereen precies binnenhaalt. Als je maar gelukkig bent in je leven en met elkaar

[Philip Ross]

.oisyn schreef op dinsdag 2 april 2019 @ 17:04:
[...]

Volgens mij mis je de clou. Hij vertikt het van zijn eigen geld te kopen omdat hij vindt dat het van de gezamelijke rekening af moet gaan. Gereedschap is iets dat het huishouden nodig heeft, zoals je zelf ook al zegt, dus zo heel raar vind ik die stelling niet. Ik vind het eerlijk gezegd eerder vreemd dat zijn vrouw vindt dat het niet met de gezamelijke rekening betaalt mag worden .

het ging niet over gereedschap maar over "goed" gereedschap. Er zijn wel mensen die daarin door slaan en veel te veel geld er aan uitgeven. Natuurlijk moet je ook geen bagger hebben maar ik kan me wel voorstellen dat zijn vrouw vind dat er een limiet zit aan hoe veel gereedschap mag kosten.

[.oisyn]

Philip Ross schreef op dinsdag 2 april 2019 @ 17:06:
[...]


het ging niet over gereedschap maar over "goed" gereedschap.

Als ik de post van @remzor nog een keer doorlees is het niet dat nuanceverschil waar het om gaat, gezien de zin: "Je vertikt het om gereedschap (wat elk huishouden toch nodig heeft, althans bepaalde dingen en sowieso handig is) van je 'eigen geld' te kopen"

[ Voor 22% gewijzigd door .oisyn op 02-04-2019 17:08 ]

[Philip Ross]

.oisyn schreef op dinsdag 2 april 2019 @ 17:07:
[...]

Als ik de post van @remzor nog een keer doorlees is het niet dat nuanceverschil waar het om gaat, gezien de zin: "Je vertikt het om gereedschap (wat elk huishouden toch nodig heeft, althans bepaalde dingen en sowieso handig is) van je 'eigen geld' te kopen"

Daar heb je gelijk in ja. Ik reageerde meer op de situatie zoals die eerder beschreven werd.