Financiën binnen je relatie, alles op een hoop of naar rato?

[Lekiame]

Grolsch schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 13:03:
@unezra Ik begrijp je gedachten (gelukkig) niet, maar heb wel respect voor je mening.

Maar zoals je kunt zien aan alle reacties hier doen jullie het anders als de gemiddelde Nederlander.

Dat is niet erg, helemaal niet, ik hou wel van excentrieke figuren, maar nu moet je niet proberen ons te overtuigen dat jouw methode de beste is, terwijl dit voor de meeste mensen blijkbaar niet zo is

M.b.t. financiële zaken ben jij in dit geval de vreemde eend in de bijt

No offence, maar ik zie het toch eerder als iemand die toch behoorlijk in zijn eigen wereld leeft i.p.v. een mening over dit. Dit laat de schijn eerder overkomen als een huwelijk waar twee "individuen" bij betrokken zijn en thats it. Je trouwt met elkaar omdat je van elklaar houd niet omdat 2 individuen de rest van hun leven met elkaar willen doorbrengen, geen 2-eenheid bent, of wat dan ook. Tijd om je tunnelvisie wat af te bouwen @unezra

[Grolsch]

@unezra zit in de ICT en heeft zich geregistreerd voor GoT, dus die moet haast wel iets licht autistisch hebben zoals de meesten van ons (NOFI)

Het is al knap van ons dat we überhaupt een partner hebben die vrijwillig voor ons gekozen heeft

Maar ik denk dat een ieder zijn punt gemaakt heeft, en we dwalen nu af van het onderwerp

[unezra]

Lekiame schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 13:12:
[...]
No offence, maar ik zie het toch eerder als iemand die toch behoorlijk in zijn eigen wereld leeft i.p.v. een mening over dit. Dit laat de schijn eerder overkomen als een huwelijk waar twee "individuen" bij betrokken zijn en thats it. Je trouwt met elkaar omdat je van elklaar houd niet omdat 2 individuen de rest van hun leven met elkaar willen doorbrengen, geen 2-eenheid bent, of wat dan ook. Tijd om je tunnelvisie wat af te bouwen @unezra

Vind je het erg als ik de discussie publiek zo veel mogelijk richt op het zakelijke aspect?

Natuurlijk zijn we bij elkaar omdat we van elkaar houden. Maar juist om onze relatie op dat vlak goed te houden, hebben we er voor gekozen een aantal zaken heel rationeel en zakelijk te benaderen. Zoals gezegd, voor ons werkt dat het beste en er is goed over na gedacht.

Als ik al in mijn eigen wereld leef, is dat op zijn minst met nog 1 ander persoon...
(Yet again, als je andere reacties hier leest, zijn wij beslist niet de enigen die het zo doen. Wat de verhouding "alles op 1 hoop" en "zakelijke afspraken" is weet ik niet, ik ga het niet tellen, maar er zijn voldoende reacties geweest van mensen die een behoorlijk vergelijkbaar systeem hanteren om het, zelfs enkel op basis van dit topic, niet als uitzondering of afwijking te zien.)

[Lekiame]

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 13:17:
[...]


Vind je het erg als ik de discussie publiek zo veel mogelijk richt op het zakelijke aspect?

Natuurlijk zijn we bij elkaar omdat we van elkaar houden. Maar juist om onze relatie op dat vlak goed te houden, hebben we er voor gekozen een aantal zaken heel rationeel en zakelijk te benaderen. Zoals gezegd, voor ons werkt dat het beste en er is goed over na gedacht.

Als ik al in mijn eigen wereld leef, is dat op zijn minst met nog 1 ander persoon...
(Yet again, als je andere reacties hier leest, zijn wij beslist niet de enigen die het zo doen. Wat de verhouding "alles op 1 hoop" en "zakelijke afspraken" is weet ik niet, ik ga het niet tellen, maar er zijn voldoende reacties geweest van mensen die een behoorlijk vergelijkbaar systeem hanteren om het, zelfs enkel op basis van dit topic, niet als uitzondering of afwijking te zien.)

Gelukkig heb je overal een weerwoord op Ik ga het hierbij laten!

[Joris748]

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 13:10:
[...]


Ik lees juist in dit topic dat er een aantal mensen zijn die het precies zo doen als wij, of op niet al te fundamentele punten anders. (Lees maar eens goed.) Zelfs @Wailing_Banshee heeft een systeem dat niet eens zo enorm af wijkt van wat wij doen. (Zakgeld systeem, wat los van het rato verhaal, redelijk hetzelfde uitgangspunt kent als ons systeem.)

Daarbij vind ik dit topic of zelfs Tweakers niet per definitie representatief voor "Nederland". Dus ja, er zullen mensen het anders doen dan wij, er zullen er ook genoeg zijn die precies hetzelfde systeem hanteren of iets dat er heel erg op lijkt. (En die mensen zie je dus ook reageren in dit topic.)

Ik denk dat het verschil is dat bij jullie lijkt dat de relatie ondergeschikt is aan de individuen en bij @Wailing_Banshee de individuen ondergeschikt zijn aan de relatie.

Dit is geen waardeoordeel, maar een constatering.

[unezra]

Grolsch schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 13:15:
@unezra zit in de ICT en heeft zich geregistreerd voor GoT, dus die moet haast wel iets licht autistisch hebben zoals de meesten van ons (NOFI)

Er is een andere verklaring, maar die geef ik niet publiek.
(PM mag altijd.)

Het is al knap van ons dat we überhaupt een partner hebben die vrijwillig voor ons gekozen heeft

Eigenlijk heb ik nooit echt te klagen gehad op dat vlak. Ik ben nooit een veeldater geweest, allesbehalve. Maar zonder details, ik ben meer dan tevreden over hoe het op dat vlak tot dusver is verlopen...

Maar ik denk dat een ieder zijn punt gemaakt heeft, en we dwalen nu af van het onderwerp

Eens.

Joris748 schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 13:21:
[...]

Ik denk dat het verschil is dat bij jullie lijkt dat de relatie ondergeschikt is aan de individuen en bij @Wailing_Banshee de individuen ondergeschikt zijn aan de relatie.

Dit is geen waardeoordeel, maar een constatering.

Klopt. Hoewel ik het niet ondergeschikt wil noemen.
We hechten gewoon heel veel waarde aan onszelf als individu.

Als je het al zo wil stellen en kwantificeren, is het eerder dat we het individu gelijk stellen aan de relatie. (Maar ik vind het lastig en gevaarlijk dit te kwantificeren omdat het van geval tot geval, van moment tot moment, van situatie tot situatie kan verschillen. Hetzelfde als werk/privé. Soms gaat werk voor, soms prive. Het is niet hard te zeggen dat privé altijd voor werk gaat of vice versa.)

[de Peer]

Ik kan me vólledig in Unezra vinden en zelf zijn onze financiën vergelijkbaar geregeld.
We hebben eigen bankrekeningen waar onze salarissen op binnen komen.
Ik verdien netto meer dan 1,5 zoveel als mijn vriendin. We zijn beiden rond de 30 jaar en werken beiden full-time.

We hebben een boodschappenrekening waar we 50/50 aan bijdragen, dus niet naar rato (waarom zou mijn vriendin minder voor een brood moeten betalen dan ik). Ik zie dit als logisch. De ‘waarde’ van geld blijft gelijk.
Ons koophuis is voor 60% eigendom van mij, 40% van haar (vastgelegd in samenlevingscontract). We betalen daarom ook in deze verhouding de vaste lasten die aan het huis gerelateerd zijn (GWL, verbouwingen, upgrades). Om de opmerkingen voor te zijn: nee het woongenot is voor beiden en we maken ook 50/50 schoon. Gevoelsmatig is het huis dus gewoon 50/50 van ons.

Ik houd per maand véél meer over dan mijn vriendin, maar dat is totaal geen issue. Ik spaar er vooral veel van. Het is een financiele buffer die we hopelijk niet vaak nodig hebben. Ik hoop rond mijn 50e te kunnen stoppen met werken, en neem dan met liefde het huishouden (volledig) over (is nu 50/50), als zij dan nog werkt. Verwachting is echter dat zij dan nog 2 of 3 dagen per week zal blijven werken. Dat is haar keuze. We zijn er beiden gelukkig mee.

Er zijn geen kinderen. Als die komen zullen we de situatie herzien, maar ik ben er van overtuigd dat er ook dan een oplossing komt die behoorlijk rationeel van aard zal zijn.
‘Op 1 hoop gooien’ is voor mij ook onbespreekbaar, en onbegrijpelijk. Het komt op mij over als de weg van de minste weerstand terwijl een goed uitgedacht plan/verdeling juist veel structuur en duidelijkheid kan geven, zodat daar nooit discussie over hoeft te ontstaan als je er eenmaal samen mee akkoord bent gegaan. Wil best geloven dat veel mensen die grote hoop juist fijn/eerlijk/makkelijk vinden, maar zelf zou ik er nóóit mee akkoord gaan.

Ik heb een plan/budget voor elke 100 euro die er maandelijks binnen komt, ook al toen ik nog alleen was. Het gaat er bij mij niet in dat ik dan opeens bij samen wonen 500-1000 euro per maand in het potje ‘weggeven aan vriendin, want dat is eerlijk’ moet stoppen, tenzij ze het financieel echt niet zou trekken. Mijn vriendin komt niets te kort en kan zich financieel prima zelf redden. Juist door niet alles op 1 hoop te gooien denk ik dat de drive voor haar groter zal zijn om carierre technisch nog stappen te gaan maken zodat ze meer geld vrij te besteden krijgt. Onze levensstandaarden en uitgavenpatronen zijn ongeveer gelijk, juist daardoor voelt het niet als ongelijk.

Het valt me op dat Unezra de volle laag krijgt, volgens mij vooral omdat hij het anders doet dan de rest en daar heel open over is. Ik hoor Unezra niet de woorden ‘vreselijk, autistisch, dorpsgek, vermoeid’ gebruiken. Waarom vat iedereen het zo persoonlijk op? Het zijn verschillende visies, doe er je voordeel mee en voel je vooral niet persoonlijk aangevallen.

[Mojo]

Mijn vrouw en ik hebben eigenlijk direct gekozen voor de "alles op 1 hoop methode". Uiteindelijk hebben we hier wel iets meer nuance in aangebracht, want het is echt een verschrikking om op die manier een beetje fatsoenlijke begroting / administratie bij te houden.

Ons idee hierbij is dat we gezamenlijk een huishouden voeren, een dochtertje hebben groot te brengen en hier ons allebei evenveel voor inzetten. Qua opbrengsten op een andere manier, qua type activiteit () op een andere manier, maar desalniettemin doen we het samen. Wie nu waarvoor het geld in het laadje brengt is daaraan ondergeschikt.

Uiteindelijk hebben we er voor gekozen om 2 gezamenlijke rekeningen te hanteren. Op één daarvan komt het salaris binnen, gaan alle vaste lasten af en wordt van het restant gespaard. Op de andere rekening maak ik maandelijks een vast bedrag over naar toe vanaf de eerdere rekening voor alle variabele lasten met een stukje reserve (hoewel die altijd op is ). En we maken allebei van de salarisrekening een eigen deel zakgeld over.

Uitgaves van het gezamenlijke deel buiten de variabele en vaste lasten gaan in goed overleg en zo kan je het ook betrekkelijk makkelijk in de maandbegroting gieten.

[maussert]

Lees zo af en toe mee in dit topic, vind het interessant om te zien hoe sommigen omgaan met de financiën in een relatie. Voor veel oplossingen zijn wel voor- of nadelen te verzinnen, ben het ook zeker eens dat levensfase danwel fase in de relatie bepalend kan zijn voor de keuze die je maakt op financieel vlak.

Mijn vrouw en ik zijn inmiddels 8 jaar samen, waarvan 3 jaar getrouwd. We hebben een dochtertje van 8 maanden oud. We wonen inmiddels 7 jaar samen en de eerste twee jaar hebben we ieders ook nog onze eigen bankrekeningen gehad en maakten we naar rato geld over naar onze gezamenlijke rekening. Hiervan werden onze vaste lasten betaald. We hadden een vergelijkbaar inkomen, dus hielden een vergelijkbaar 'vrij besteedbaar' inkomen over.

Uiteindelijk vonden we het allemaal maar omslachtig en hebben we ieder onze eigen rekeningen opgezegd. Sindsdien hebben we alleen nog een gezamenlijke rekening en gezamenlijke spaarrekening. Heerlijk overzichtelijk en we hebben nooit gezeur over uitgaven. Het scheelt hierbij dat zowel mijn vrouw als ik redelijk bewust met geld omgaan. We communiceren altijd open en eerlijk over onze wensen en (mogelijke) uitgaven en tuurlijk vragen we elkaar soms wel eens of we iets echt nodig hebben, maar dat behoedt ons vaak ook van impuls aankopen waar we achteraf wellicht spijt van hebben.

Belangrijkste is ook dat je elkaar iets gunt, we werken allebei hard en sinds de kleine er is werkt ze minder uren, maar doet ze meer in het huishouden. Bovendien zijn we getrouwd in gemeenschap van goederen, dus we kunnen wel alles 'autistisch' gaan scheiden, maar als het puntje bij paaltje komt en we zouden scheiden dan is 'die ene spaarrekening van jezelf' toch eigenlijk ook van haar. Maargoed ik ben dan misschien ook een 'romanticus' en zie ons wél als 2-eenheid i.p.v. 2 individuen die de intentie hebben het leven met elkaar door te brengen.

[Crashhill]

Ik wou reageren maar @maussert was me voor. Zo denk ik er bijna over. Behalve dat ik niet in gemeenschap van goederen ga trouwen. Mochten onze wegen scheiden (al gaat dat niet gebeuren) wil ik niet op mijn 72e nog pensioen moeten afdragen .

[Wailing_Banshee]

de Peer schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 13:39:
‘Op 1 hoop gooien’ is voor mij ook onbespreekbaar, en onbegrijpelijk. Het komt op mij over als de weg van de minste weerstand terwijl een goed uitgedacht plan/verdeling juist veel structuur en duidelijkheid kan geven, zodat daar nooit discussie over hoeft te ontstaan als je er eenmaal samen mee akkoord bent gegaan. Wil best geloven dat veel mensen die grote hoop juist fijn/eerlijk/makkelijk vinden,

Voor mij is juist wat jij (en @unezra) beschrijven onbegrijpelijk. Het geeft ons juist heel veel structuur en duidelijkheid om alles op 1 hoop te gooien. Dat van dat zakgeld is eigenlijk alleen maar uit noodzaak ontstaan (beide een flinke schuld bij Duo, die we van ons "zakgeld" betaalden). Maar aan het eind van de maand (die bij ons op de 10e eindigd, een week nadat de hypotheek eraf is) weten we precies hoeveel we over hebben en dus naar de spaarrekening kan.

Het zou kunnen dat dit voor ons gewoon het makkelijkst is omdat we beide moeite hebben "grote" uitgaven te doen. We zaten bijv. al 6 jaar lang te praten over de aanschaf van een nieuwe vrieskast ter vervanging van een koel/vrieskast. Wij zijn twee ICT'ers, zonder kinderen, dus ik mag hopen dat men hier snapt dat het geld dan niet het probleem is. Maar als ik zei: laten we het doen had hij wel weer iets, en als hij zei: laten we het doen had ik wel weer iets. We vonden het beide een beetje zonde van het geld (die koel/vries doet het toch gewoon nog, dat we het koel gedeelte bijna niet gebruikte deed er niet toe).

Aan de andere kant, we hebben begin maart wel binnen een uur besloten om die vakantie van 2019 alvast te boeken. En die is vele malen duurder dan die vrieskast (hij staat er eindelijk, sinds een paar weken )

Maar even een ander vraagje, aan de mensen die alles naar rato en met verschillende rekeningen doen: hoe doen jullie dat dan met de belasting aangiften? Dan zul je toch precies moeten weten wat de ander heeft, of geldt dat alleen met officieel geregistreerde partnerschappen en huwelijken?

[unezra]

Wailing_Banshee schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 14:00:
[...]

Voor mij is juist wat jij (en @unezra) beschrijven onbegrijpelijk. Het geeft ons juist heel veel structuur en duidelijkheid om alles op 1 hoop te gooien. Dat van dat zakgeld is eigenlijk alleen maar uit noodzaak ontstaan (beide een flinke schuld bij Duo, die we van ons "zakgeld" betaalden). Maar aan het eind van de maand (die bij ons op de 10e eindigd, een week nadat de hypotheek eraf is) weten we precies hoeveel we over hebben en dus naar de spaarrekening kan.

Het zou kunnen dat dit voor ons gewoon het makkelijkst is omdat we beide moeite hebben "grote" uitgaven te doen. We zaten bijv. al 6 jaar lang te praten over de aanschaf van een nieuwe vrieskast ter vervanging van een koel/vrieskast. Wij zijn twee ICT'ers, zonder kinderen, dus ik mag hopen dat men hier snapt dat het geld dan niet het probleem is. Maar als ik zei: laten we het doen had hij wel weer iets, en als hij zei: laten we het doen had ik wel weer iets. We vonden het beide een beetje zonde van het geld (die koel/vries doet het toch gewoon nog, dat we het koel gedeelte bijna niet gebruikte deed er niet toe).

Zoiets is bij ons logischerwijs gewoon een gezamenlijke uitgave. We hebben 3 sets rekeningen, geen 2.
Iets als een koelvries combinatie word van die 3e set rekeningen betaald. (Afhankelijk van of we het van de betaal of de spaarrekening doen is dat naar rato of 50/50. De spaar doen we nl in de regel 50/50.)

Aan de andere kant, we hebben begin maart wel binnen een uur besloten om die vakantie van 2019 alvast te boeken. En die is vele malen duurder dan die vrieskast (hij staat er eindelijk, sinds een paar weken )

Maar even een ander vraagje, aan de mensen die alles naar rato en met verschillende rekeningen doen: hoe doen jullie dat dan met de belasting aangiften? Dan zul je toch precies moeten weten wat de ander heeft, of geldt dat alleen met officieel geregistreerde partnerschappen en huwelijken?

Klopt.

Het is dus voor ons ook geen geheim. Maar de belastingaangifte is wel een van de weinige momenten in het jaar dat we het concreet over elkaars inkomen, spaartegoeden, etc. hebben. Ook eigenlijk alleen voor dan. Ik vergeet het daarna gewoon weer.

[Piet_Piraat7]

Kan niet iemand een poll aanmaken? Nu toch wel nieuwsgierig geworden naar de verhouding 'alles op 1 hoop', 'naar rato' en 'strikt gescheiden'.

[Arnevld]

Ik weet niet of het al eens hier voorbij gekomen is maar hier is mijn 2 cent.
Wij gebruiken de geweldige app Wie betaald wat.
Samen huren we nog (mijn huis) maar delen we wel de kosten.
In deze app kun je al je kosten zetten die je maakt die we delen.
In ons geval is alles 50/50 afgesproken en is sparen / wat we overhouden voor ons eigen persoon.
Als we straks / ooit een huis kopen en kinderen nemen dan maken we een verplichte spaar rekening waar elke maand een X bedrag naar toe zal gaan.
Voor de rest vind ik de app ideaal, alle vaste lasten staan op mijn naam , omdat het mijn huis is.
De rest van de uitgaven en boodschappen en etentjes etc zetten wij op de gezamelijke app.
En eind van de maand maakt mijn vriendin of ik het verschil naar de ander.

[de Peer]

Wailing_Banshee schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 14:00:
[...]

Voor mij is juist wat jij (en @unezra) beschrijven onbegrijpelijk. Het geeft ons juist heel veel structuur en duidelijkheid om alles op 1 hoop te gooien. Dat van dat zakgeld is eigenlijk alleen maar uit noodzaak ontstaan (beide een flinke schuld bij Duo, die we van ons "zakgeld" betaalden). Maar aan het eind van de maand (die bij ons op de 10e eindigd, een week nadat de hypotheek eraf is) weten we precies hoeveel we over hebben en dus naar de spaarrekening kan.

Hangt ook weer af van de manier van boekhouden waarschijnlijk, en hoe gedetailleerd je dat doet. Wij werken met reserveringen. Het spaarbedrag wordt juist als eerste afgeschreven nadat het salaris binnen is (first pay yourself) om zo mijn spaardoel (op 50e stoppen met werken) veilig te stellen. Daarna wordt het salaris verdeeld over zo'n 10 verschillende potjes/rekeningen.

Als je doel vooral is om te weten of er aan het einde van de maand nog geld over is, snap ik dat op 1 hoop inzichtelijk is voor beiden.

[AnnaAnjo]

Wij hebben ook alles naar rato.

Ik moet er (zelfs als minst binnen brengende partner) niet aan denken om alles op de grote hoop te gooien. Het huis en alles is van ons samen, maar mijn spaarrekening is mijn spaarrekening en die van hem is die van hem.

Ik vind het niet beklemmend maar juist bevrijdend. Zijn hobbies zijn duurder dan de mijne dus waarom zou ik daar aan mee betalen?

Misschien juist omdat van thuis uit alles op de grote hoop ging, mijn vader heel hard werkte en veel geld verdiende en mijn moeder het huishouden deed en het geld op maakte. Dat heeft mij juist doen besluiten lekker alles apart. Ik zou er niet aan moeten denken om "zakgeld" te moeten krijgen. Mijn geld is mijn geld en ik doe er mee wat ik wil En andersom ook.

Voor ons werkt het juist goed en krijgen we geen scheve gezichten. Scheelt wel dat we allebei een prima betaalde baan hebben (ook al krijgt hij meer) en er geen kinderen zijn.

[Metalfreak]

assje schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 12:20:
[...]


Als er redelijk gelijk verdeeld gezamelijk 10k bruto per maand binnenkomt is het inderdaad wel makkelijker om allebei gewoon te doen waar je zin in hebt en je eigen geld te houden. Alsnog zou ik in die situatie samen willen werken aan een toekomst, financiële weerbaarheid, minder werken, vroegpensioen, sabbatical; het zijn allemaal geen keuzes die je alleen maakt.

Uiteraard hangt dit weer af van de fase waarin zowel je relatie als je leven zich bevindt.

Het hangt ook af van beide karakters: als de een een heel zuinig persoon is die alles spaart voor later en nooit eens geld uitgeeft en de ander is iemand met een gat in de hand die van salaris naar salaris leeft, zullen er ook eerder problemen spelen. Zolang dat allemaal financieel erg gezond is, zie ik eigenlijk geen problemen daarin.

Zo kocht ik vorig jaar een droomauto die zij veel te duur vond en verklaarde ze me voor gek, een maand later zat ze ook bij de dealer om een nieuwe auto te kopen van hetzelfde merk voor ongeveer hetzelfde geld omdat ze er toch ook wel weg van was en heeft ze uiteindelijk geen moment spijt gehad van haar aankoop. Als dat van 1 hoop was gegaan, had ik nooit mijn droomauto kunnen kopen omdat zij het er nooit mee eens was geweest, want "een auto is alleen om van A naar B te komen" was haar standpunt van tevoren. Zo'n situaties zou ik dus echt gruwelijk irritant vinden.

[Joris748]

AnnaAnjo schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 14:18:
Wij hebben ook alles naar rato.

Ik moet er (zelfs als minst binnen brengende partner) niet aan denken om alles op de grote hoop te gooien. Het huis en alles is van ons samen, maar mijn spaarrekening is mijn spaarrekening en die van hem is die van hem.

Ik vind het niet beklemmend maar juist bevrijdend. Zijn hobbies zijn duurder dan de mijne dus waarom zou ik daar aan mee betalen?

Misschien juist omdat van thuis uit alles op de grote hoop ging, mijn vader heel hard werkte en veel geld verdiende en mijn moeder het huishouden deed en het geld op maakte. Dat heeft mij juist doen besluiten lekker alles apart. Ik zou er niet aan moeten denken om "zakgeld" te moeten krijgen. Mijn geld is mijn geld en ik doe er mee wat ik wil En andersom ook.

Voor ons werkt het juist goed en krijgen we geen scheve gezichten. Scheelt wel dat we allebei een prima betaalde baan hebben (ook al krijgt hij meer) en er geen kinderen zijn.

Volgens mij is het meer de perceptie die je tegen staat, dan de werkelijke situatie.

Wat is onder de streep het verschil tussen:

• Salarissen binnen laten komen op een gezamenlijke rekening en 'zakgeld' overmaken naar persoonlijke rekening; en
• Salarissen binnen laten komen op de persoonlijke rekeningen en beiden geld overmaken naar de gezamenlijke rekening?

Ervan uitgaande dat iedere verdeling (wel of niet naar rato) mogelijk is bij beide opties.

[maussert]

Metalfreak schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 14:19:
[...]


Zo kocht ik vorig jaar een droomauto die zij veel te duur vond en verklaarde ze me voor gek, een maand later zat ze ook bij de dealer om een nieuwe auto te kopen van hetzelfde merk voor ongeveer hetzelfde geld omdat ze er toch ook wel weg van was en heeft ze uiteindelijk geen moment spijt gehad van haar aankoop.

_{offtopic: dus er staat nu een F40 en andere Ferrari voor de deur?}

[assje]

Piet_Piraat7 schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 14:11:
Kan niet iemand een poll aanmaken? Nu toch wel nieuwsgierig geworden naar de verhouding 'alles op 1 hoop', 'naar rato' en 'strikt gescheiden'.

Maar daar zit nog heel veel tussen, zal zelf ook maar eens een toelichting geven.

10 jaar samen, samenlevingscontract incl. specifieke afspraak partneralimentatie, 1 kind, koophuis 50/50, werkdagen 5 vs 3 inkomen bruto >75% vs <25%.

Beide eigen betaalrekening waar salaris binnenkomt (ene bank geeft korting op hypotheek andere bank bonusrente op spaargeld dus opzeggen is niet interessant)

Iedere maand gaat er automatisch geld naar beleggingsrekening, autorekening en reserveringenrekening. Vaste lasten en inleg op deze rekeningen is verdeeld over de betaalrekeningen op de gok naar wat past binnen budget. Als één van beide in een maand tekort komt haalt hij weer retour van reserveringen.

Effectief zie ik dit dus als "alles op 1 hoop", er zit geen berekening achter. Toch vind met name mijn vrouw het prettig een eigen rekening te hebben met vast bedrag per maand om zo uitgaven te monitoren.

In de praktijk heb ik de meeste zeggenschap over wat ik met ons spaargeld/beleggingen doe maar dat gaat alsnog in overleg. Gelukkig zit ik met vrouwlief goed op één lijn, zij is dus ook prijsbewust en als een beslissing weloverwogen is heb ik er al snel vrede mee.

[Tuttel]

Ik ben het absoluut niet eens met unezra zoals eigenlijk vrijwel altijd, je hebt mijn inziens een vrij bijzondere kijk en perspectief op het leven. Echter kan ik zijn zakelijke argumentatie nog wel volgen en daar valt ook nog wel wat voor te zeggen. Ik denk dat je wel nogal biased ben tot een zeker egoïsme of misschien meer eigendunk af, daar het ook wel makkelijker praten is wanneer jij inderdaad de grootste zak geld mee naar huis brengt.

Waar ik me wel over verbaas is je emotionele argumentatie. Meerdere malen benadruk je hoe bijzonder je het vindt om een "cadeautje" uit eigen zak te geven of "spontaan" de rekening bij een restaurant te betalen. Mijn inziens is daar waarde aan hechten écht heeeel krom en ben je toch echt jezelf gewoon voor de gek aan het houden hoor.

[AnnaAnjo]

Tuurlijk de optie alles eerst naar 1 rekening en vervolgens naar rato alles wat er over blijft terug boeken naar eigen rekeningen kan ook. Dit is natuurlijk hetzelfde als andersom.

Wat ik meer bedoel met zakgeld is dat alles op 1 hoop en dat dan ieder zakgeld van zeg 500 euro per maand krijgt. Dat zou ik niets vinden

Ik ben opgevoed met "een slimme meid is op haar toekomst voorbereid" en dat is mijn eigen financiën in eigen beheer. Noem het kil, rationeel wat je wil. Maar ik voel me er veeeeeeeeeel fijner bij.

Maar zoveel mensen, zoveel wensen, zoveel opties.

Joris748 schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 14:24:
[...]

Volgens mij is het meer de perceptie die je tegen staat, dan de werkelijke situatie.

Wat is onder de streep het verschil tussen:

• Salarissen binnen laten komen op een gezamenlijke rekening en 'zakgeld' overmaken naar persoonlijke rekening; en
• Salarissen binnen laten komen op de persoonlijke rekeningen en beiden geld overmaken naar de gezamenlijke rekening?

Ervan uitgaande dat iedere verdeling (wel of niet naar rato) mogelijk is bij beide opties.

[de Peer]

Tuttel schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 14:30:
Ik ben het absoluut niet eens met unezra zoals eigenlijk vrijwel altijd, je hebt mijn inziens een vrij bijzondere kijk en perspectief op het leven. Echter kan ik zijn zakelijke argumentatie nog wel volgen en daar valt ook nog wel wat voor te zeggen. Ik denk dat je wel nogal biased ben tot een zeker egoïsme of misschien meer eigendunk af, daar het ook wel makkelijker praten is wanneer jij inderdaad de grootste zak geld mee naar huis brengt.

Waar ik me wel over verbaas is je emotionele argumentatie. Meerdere malen benadruk je hoe bijzonder je het vindt om een "cadeautje" uit eigen zak te geven of "spontaan" de rekening bij een restaurant te betalen. Mijn inziens is daar waarde aan hechten écht heeeel krom en ben je toch echt jezelf gewoon voor de gek aan het houden hoor.

Waarom? Juist als je de meestverdienende bent en grotendeels gescheiden financiën hebt zijn dat toch de momenten om de ander een beetje tegemoet te komen of een extraatje te geven? De ander profiteert er dan ook nog wat van mee. Juist hierbij gaat het meer om het gebaar, niet het geld. Bij de grote hoop gaat er standaard X euro elke maand naar de partner en dat wordt dan als normaal gezien.

[Metalfreak]

maussert schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 14:27:
[...]


_{offtopic: dus er staat nu een F40 en andere Ferrari voor de deur?}

I wish... Ik heb geen 1,3 miljoen over helaas. Ik heb onrealistische dromen en realistische dromen

[Wailing_Banshee]

AnnaAnjo schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 14:31:
Ik ben opgevoed met "een slimme meid is op haar toekomst voorbereid" en dat is mijn eigen financiën in eigen beheer. Noem het kil, rationeel wat je wil. Maar ik voel me er veeeeeeeeeel fijner bij.

Ik ook! En ik weet ook precies wat erin gaat en wat eruit gaat. Ik zou ook niet afhankelijk willen zijn van een ander (dat ben ik natuurlijk wel een beetje, ons huis zou ik niet alleen van mijn salaris kunnen betalen). Dat heeft meer te maken met de keuzes die ik gemaakt het met m'n opleidingen: ik verdien genoeg om, als wij uit elkaar zouden gaan, ik gewoon door kan gaan met m'n leven. Ik ben dan niet afhankelijk van iets als allimentatie...

[daan!]

Oef, wat een boel berichten in dit topic in de afgelopen 2 dagen.
90% kan ik geloof ik samenvatten met:
1. ik doe het op mijn manier
2. jamaar dat vind ik stom, ik doe het anders
3. nee op jou manier zou ik het nooit kunnen doen, en wel hierom
4. ik ben nog steeds niet overtuigd, ik doe het namelijk zo, en dat vind ik hierom prettig
5. ik zit anders in elkaar en ben het niet met je eens
(ga terug naar #1, ga niet langs start)


Maar ook even my 2ct:
Wij doen eigenlijk een combinatie van 50/50 en gescheiden rekeningen.

Wij hebben beide eigen rekeningen, daar komt ons salaris ook binnen.
Wij verdienen bij benadering hetzelfde.
De gezamenlijke rekening wordt 50/50 gespekt, daar gaan alle vaste lasten, abonnementen, hypotheek, onderhoud, vakanties, verzekeringen, boodschappen e.d. uit.
Ook sparen wij samen een vast bedrag op een gezamenlijke spaarrekening, inleg is gelijk.

Dus je zou denken dat wij alles strikt gescheiden houden.
Maar ondertussen zijn wij, heel bewust, in gemeenschap van goederen getrouwd.
Alles is dus op 1 hoop, juridisch.
En wij zijn blij met hoe we het hebben geregeld.

Als anderen het anders willen doen dan heb ik daar geen problemen mee.

[Joris748]

daan! schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 15:05:
Oef, wat een boel berichten in dit topic in de afgelopen 2 dagen.
90% kan ik geloof ik samenvatten met:
1. ik doe het op mijn manier
2. jamaar dat vind ik stom, ik doe het anders
3. nee op jou manier zou ik het nooit kunnen doen, en wel hierom
4. ik ben nog steeds niet overtuigd, ik doe het namelijk zo, en dat vind ik hierom prettig
5. ik zit anders in elkaar en ben het niet met je eens
(ga terug naar #1, ga niet langs start)


Maar ook even my 2ct:
Wij doen eigenlijk een combinatie van 50/50 en gescheiden rekeningen.

Wij hebben beide eigen rekeningen, daar komt ons salaris ook binnen.
Wij verdienen bij benadering hetzelfde.
De gezamenlijke rekening wordt 50/50 gespekt, daar gaan alle vaste lasten, abonnementen, hypotheek, onderhoud, vakanties, verzekeringen, boodschappen e.d. uit.
Ook sparen wij samen een vast bedrag op een gezamenlijke spaarrekening, inleg is gelijk.

Dus je zou denken dat wij alles strikt gescheiden houden.
Maar ondertussen zijn wij, heel bewust, in gemeenschap van goederen getrouwd.
Alles is dus op 1 hoop, juridisch.
En wij zijn blij met hoe we het hebben geregeld.

Als anderen het anders willen doen dan heb ik daar geen problemen mee.

6. Ik vind jouw manier raar, maar eigenlijk doe ik hetzelfde als jij

De verschillen zijn vaak niet zo groot, als ze lijken.

[Tassadar32]

@PLAE Heb je ondertussen al genoeg antwoord op je vraag?

Iedereen doet het anders, maar verschillen zijn niet enorm groot (valt grofweg in "alles op een hoop", "gescheiden 50/50", "gescheiden naar rato" en combinaties van die drie). Iedereen doet waar ze zich het prettigst bij voelen.

Toevoeging van mijn kant: Wij doen de meeste vaste lasten naar rato, maar de woning 50/50. Waarom? De meeste vaste lasten (zoals boodschappen) leveren geen vermogen op en zijn dus "weg". Hierin wil ik mijn vrouw wat ondersteunen dus naar rato. Ons huis (gemeenschap van goederen) is 50/50 gekocht en word dus 50/50 betaald omdat we hier samen vermogen (in de vorm van stenen) mee opbouwen.

Kan iemand anders beargumenteren dat andere oplossingen meer/minder eerlijk zou zijn? Waarschijnlijk wel, maar "eerlijk" is in ons geval waar we ons allebei goed bij voelen, in onze situatie, met onze persoonlijkheden en achtergronden. Je kan het als positief of negatief voorbeeld gebruiken, maar het zal nooit gegarandeerd de juiste oplossing voor jouw situatie zijn.

[Ardana]

Ik ken een stel, al 40+ jaar getrouwd in gemeenschap van goederen. Toch gedragen ze zich volledig alsof alles van hem is. Zij krijgt huishoudgeld en zakgeld. Je krijgt dan ook regelmatig 2 kado’tjes en af en toe gaat zij niet mee omdat ze geen geld heeft. Hij wil wel graag scheiden, maar doet dat niet omdat hij dan veel van zijn geld kwijt is

[unezra]

Tuttel schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 14:30:
Ik ben het absoluut niet eens met unezra zoals eigenlijk vrijwel altijd, je hebt mijn inziens een vrij bijzondere kijk en perspectief op het leven. Echter kan ik zijn zakelijke argumentatie nog wel volgen en daar valt ook nog wel wat voor te zeggen. Ik denk dat je wel nogal biased ben tot een zeker egoïsme of misschien meer eigendunk af, daar het ook wel makkelijker praten is wanneer jij inderdaad de grootste zak geld mee naar huis brengt.

Doe ik op dit moment niet. Onze inkomens zijn vrijwel gelijk.
(Het scheelt iets, maar dat is niet noemenswaardig.)

Waar ik me wel over verbaas is je emotionele argumentatie. Meerdere malen benadruk je hoe bijzonder je het vindt om een "cadeautje" uit eigen zak te geven of "spontaan" de rekening bij een restaurant te betalen. Mijn inziens is daar waarde aan hechten écht heeeel krom en ben je toch echt jezelf gewoon voor de gek aan het houden hoor.

Dat snap ik dus niet.

Als ik een cadeautje geef, vind ik het belangrijk dat IK dat cadeautje geef (én dat zij niet kan zien wat het heeft gekost, of nog leuker, tevoren kan zien dat ik iets heb gekocht). Komt het van de gezamenlijke rekening, geef ik haar letterlijk iets waar ze zelf bijna 50% aan heeft bijgedragen. (Andersom werkt dat natuurlijk precies zo.) Geldt ook voor al dan niet spontane etentjes, drankjes, etc.

Wat wij op deze manier doen, is eigenlijk in grote lijnen wat een stel doet dat net bij elkaar is. Dan heb je nog geen "wij" en dan doe je dit voortdurend. De een trakteert de ander, de ander trakteert de een.

We doen precies dat, met dat verschil dat wij geen 11 dagen maar dik 11 jaar bij elkaar zijn en samen wonen. (Hell, we zijn getrouwd. Niet om praktische redenen, maar omdat we nog steeds stapelgek met elkaar zijn.)

Het is een van de redenen en nota bene een van de meer romantische redenen voor ons om zaken gescheiden te houden.

[maussert]

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 15:59:
[...]


Doe ik op dit moment niet. Onze inkomens zijn vrijwel gelijk.
(Het scheelt iets, maar dat is niet noemenswaardig.)


[...]


Dat snap ik dus niet.

Als ik een cadeautje geef, vind ik het belangrijk dat IK dat cadeautje geef (én dat zij niet kan zien wat het heeft gekost, of nog leuker, tevoren kan zien dat ik iets heb gekocht). Komt het van de gezamenlijke rekening, geef ik haar letterlijk iets waar ze zelf bijna 50% aan heeft bijgedragen. (Andersom werkt dat natuurlijk precies zo.) Geldt ook voor al dan niet spontane etentjes, drankjes, etc.

Als ik een cadeautje koop, of mijn vrouw spontaan mee uit eten neem is ze daar net zo blij mee als toen onze rekeningen nog gescheiden waren.

Juist als het om het gebaar gaat (zoals je het zelf omschrijft), maakt het niet uit van welke rekening (dus ook gezamenlijke) afkomt.

Het gaat er om dat je de moeite neemt om je vrouw te verrassen en haar te laten zien dat je nog steeds gek op haar bent. Dat waardeert ze meer dan dat jij degene bent die de pinpas door het pinapparaat trekt.

[unezra]

maussert schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 16:20:
[...]


Als ik een cadeautje koop, of mijn vrouw spontaan mee uit eten neem is ze daar net zo blij mee als toen onze rekeningen nog gescheiden waren.

Juist als het om het gebaar gaat (zoals je het zelf omschrijft), maakt het niet uit van welke rekening (dus ook gezamenlijke) afkomt.

Het gaat er om dat je de moeite neemt om je vrouw te verrassen en haar te laten zien dat je nog steeds gek op haar bent. Dat waardeert ze meer dan dat jij degene bent die de pinpas door het pinapparaat trekt.

Hoe trakteer je de ander, als die ander daar letterlijk voor 50% zelf aan heeft bijgedragen? Dan is het toch geen traktatie meer? Dat noemen we een (halve) cigaar uit eigen doos.

"Gefeliciteerd met je verjaardag, hier heb je een mooi kado!"
"Leuk, ik heb het voor de helft betaald én ik wist 4 weken geleden al wat je hebt gekocht."

Nee, sorry.
Juist dat vind ik een stuk minder romantisch dan onze constructie. (Maar gelukkig denkt zij er precies zo over.)

[PLAE]

Tassadar32 schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 15:24:
@PLAE Heb je ondertussen al genoeg antwoord op je vraag?

Ja, al ruim 2,5 jaar
Maar het blijft een boeiend onderwerp. Wat duidelijk heel verschillend bekeken wordt.

[cooper87]

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 17:22:
[...]


Hoe trakteer je de ander, als die ander daar letterlijk voor 50% zelf aan heeft bijgedragen? Dan is het toch geen traktatie meer? Dat noemen we een (halve) cigaar uit eigen doos.

"Gefeliciteerd met je verjaardag, hier heb je een mooi kado!"
"Leuk, ik heb het voor de helft betaald én ik wist 4 weken geleden al wat je hebt gekocht."

Nee, sorry.
Juist dat vind ik een stuk minder romantisch dan onze constructie. (Maar gelukkig denkt zij er precies zo over.)

Tsja, eerder zei je dat je feitelijk 50-50 getrouwd bent dus dat is natuurlijk symboolpolitiek. Uiteindelijk betaalt je vrouw overal de helft aan mee, of ze het nou ziet of niet.

[unezra]

cooper87 schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 17:46:
[...]
Tsja, eerder zei je dat je feitelijk 50-50 getrouwd bent dus dat is natuurlijk symboolpolitiek. Uiteindelijk betaalt je vrouw overal de helft aan mee, of ze het nou ziet of niet.

Op papier is ze voor 50% eigenaar van mijn salaris en ik voor 50% van haar salaris. Sure. Maar dan bekijk je het héél erg volgens de letter van de wet. Dat doen wij niet.

Als je kijkt naar de afspraken die wij hebben gemaakt, wijkt dat af. (Ik weet overigens niet en ga ook niet uitzoeken, hoe het wettelijk zit en of je ook hierin iets heb als "verworven recht" zoals je dat wel hebt in werknemer/werkgever situaties.)

Dus nee, het is niet hoe wij het zien en hoe wij het willen zien. Symboolpolitiek of niet.

[Hielko]

Snap dan niet dat jullie wel getrouwd zijn in gemeenschap van goederen. In tegenstelling tot sommige (de meeste tweakers?) vind ik jullie systeem niet zo heel raar als beide partners werken en er geen kinderen in het spel zijn. Echt als je zo stellig geen sigaar uit eigen doos wilt bij bijvoorbeeld een kado... dan werkt dit toch niet? Feitelijk gezien is alles bij jullie op een grote hoop gegooid. Dat jullie dan zelf wat verschillende rekeningen gebruiken doet daar dan weinig van af, afgezien van het feit dat je niet kan zien wat de ander koopt... maar goed, dat kan je dus altijd doen. Wat voor systeem er ook wordt gebruikt...

[cooper87]

Broekzak vestzak dus

[ninjazx9r98]

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 17:22:
[...]


Hoe trakteer je de ander, als die ander daar letterlijk voor 50% zelf aan heeft bijgedragen? Dan is het toch geen traktatie meer? Dat noemen we een (halve) cigaar uit eigen doos.

"Gefeliciteerd met je verjaardag, hier heb je een mooi kado!"
"Leuk, ik heb het voor de helft betaald én ik wist 4 weken geleden al wat je hebt gekocht."

Nee, sorry.
Juist dat vind ik een stuk minder romantisch dan onze constructie. (Maar gelukkig denkt zij er precies zo over.)

Dat zit vooral of beter gezegd volledig tussen de oren want uiteindelijk zijn het exact dezelfde euro's die binnenkomen en weer uitgegeven worden.
Stel dat je 500 euro van jouw salaris naar een eigen rekening stort (of niet op de gezamenlijke rekening stort) en daarvan een cadeau koopt voor je vrouw dan zijn dat dezelfde 500 euro's als dat je alles op de grote hoop doet en daarvan een cadeau koopt voor 500 euro.
Een ieder 10.000 euro hebben op een eigen spaarrekening is in totaal exact net zo veel geld als 20.000 euro hebben op een gezamenlijke spaarrekening.
Als ik mijn vrouw niet wil laten weten wat voor cadeau ik koop dan pin ik geld en betaal contant waarna er een aantal dagen of weken romantisch geplaagd kan worden
Voor wat betreft de waarde van een cadeau, je moet wel met iets heel bijzonders aankomen wil dat niet te achterhalen zijn binnen één minuut met een rondje Google.

Eerder vandaag zie ik dan (niet van jou Unezra) 50/50 voorbijkomen voor de boodschappenrekening omdat er geen reden voor de vriendin is om minder te betalen voor een brood.
Ik ga me dan werkelijk afvragen hoe ver je een verdeling door wilt/moet trekken.
Ben je dan verplicht in een dergelijke relatie om exact de helft van de boodschappen te consumeren aangezien je ook voor de helft bijgedragen hebt? Komt er een verrekening als je minder brood eet dan de ander, minder cola/wijn/bier drinkt, meer wasgoed hebt, vaker/langer onder de douche staat, enz enz

Dat is ook wat mij tegen staat in welke verdeling dan ook, je kunt vrij eenvoudig verdelen op meetbare zaken en zoals eerder opgemerkt werd zijn financiën eenvoudig meetbaar maar er is nog zoveel meer wat niet of nauwelijks meetbaar is maar wel waarde heeft en als je dan toch voorstander van eerlijk delen bent zou dat voor alles op moeten gaan en niet alleen voor de financiën.
Dan kom je echter uiteindelijk wel op het niveau hoe vaak ga je naar het toilet en hoeveel velletjes papier gebruik je dan of hoeveel keer druk je op de zeeppomp bij het handen wassen

Bij ons gaat alles op de grote hoop en is de netto verdeling qua inkomsten 60-40 en dan is bij die 60 nog geen rekening gehouden met de leaseauto die er ook bij zit.
Er zijn slecht twee rekeningen, één betaal, één spaar en er zijn geen kinderen.
Er is een soort van 'afspraak' dat we tot 100 euro vrij zijn om uit te geven, daarboven overleggen we even maar in de praktijk is dat meer een mededeling omdat we het redelijk goed hebben en het elkaar vooral gunnen.
Rond de 23e en 25e komen de salarissen binnen op één rekening, wat er bij de eerste volgende salarisbetaling nog over is gaat naar de spaarrekening en dat gaat al een kleine 20 jaar prima. Veel meer dan dat doen we niet qua financiën (alhoewel ik het wel goed tussen de oren heb wat er gedurende de maand grofweg gebeurt qua vaste lasten en ook regelmatig controleer wat er gebeurt op de betaalrekening).

[unezra]

Hielko schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 18:03:
Snap dan niet dat jullie wel getrouwd zijn in gemeenschap van goederen. In tegenstelling tot sommige (de meeste tweakers?) vind ik jullie systeem niet zo heel raar als beide partners werken en er geen kinderen in het spel zijn. Echt als je zo stellig geen sigaar uit eigen doos wilt bij bijvoorbeeld een kado... dan werkt dit toch niet? Feitelijk gezien is alles bij jullie op een grote hoop gegooid. Dat jullie dan zelf wat verschillende rekeningen gebruiken doet daar dan weinig van af, afgezien van het feit dat je niet kan zien wat de ander koopt... maar goed, dat kan je dus altijd doen. Wat voor systeem er ook wordt gebruikt...

Reden is eigenlijk vooral dat we het het geld niet waard vonden en er geen dwingende redenen waren, zijn, om op huwelijkse voorwaarden te trouwen. (Ook omdat niet per definitie ALLE boedel van beiden word en er geen dingen als een eigen zaak in het spel zijn.)

Hoe het wettelijk zit, is niet hoe wij het in de praktijk hebben ingeregeld en dat laatste is wat voor ons telt. Onder andere vanwege romantische redenen dus.

[de Peer]

ninjazx9r98 schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 18:46:
[...]

Eerder vandaag zie ik dan (niet van jou Unezra) 50/50 voorbijkomen voor de boodschappenrekening omdat er geen reden voor de vriendin is om minder te betalen voor een brood.
Ik ga me dan werkelijk afvragen hoe ver je een verdeling door wilt/moet trekken.
Ben je dan verplicht in een dergelijke relatie om exact de helft van de boodschappen te consumeren aangezien je ook voor de helft bijgedragen hebt? Komt er een verrekening als je minder brood eet dan de ander, minder cola/wijn/bier drinkt, meer wasgoed hebt, vaker/langer onder de douche staat, enz enz

Dat was ik. Nee nu maak je er een karikatuur van. Tuurlijk maakt het niet uit wie hoe veel van de boodschappen op eet, daar letten we totaal niet op. het punt dat ik wilde maken was: het is niet nodig, en m.i. onlogisch, om boodschappen naar rato te betalen ipv 50/50.
Om het even naar het extreme te trekken (dat maakt het soms duidelijker), stel dat ik 8x zoveel zou verdienen als mijn vriendin, dan vind ik nog steeds dat we boodschappen 50/50 zouden moeten betalen en niet dat ik 8/9e deel van de boodschappen betaal omdat de boodschappen voor haar dan al bijna gratis worden, lijkt mij geen wenselijk effect. Kosten eerste levensbehoeften zou ik dus niet naar rato van salaris verdelen, maar naar rato gezinssamenstelling, 1:1 in dit geval. Een beetje kritisch naar de boodschappen kijken heeft voor haar anders niet een duidelijke meerwaarde. Het lijkt mij niet goed voor het gevoel van de waarde van geld. Ik denk ook dat het snel gaat wennen.

[ Voor 6% gewijzigd door de Peer op 09-05-2018 19:37 ]

[Ardana]

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 17:54:
[...]


Op papier is ze voor 50% eigenaar van mijn salaris en ik voor 50% van haar salaris. Sure. Maar dan bekijk je het héél erg volgens de letter van de wet. Dat doen wij niet.

Als je kijkt naar de afspraken die wij hebben gemaakt, wijkt dat af. (Ik weet overigens niet en ga ook niet uitzoeken, hoe het wettelijk zit en of je ook hierin iets heb als "verworven recht" zoals je dat wel hebt in werknemer/werkgever situaties.)

Dus nee, het is niet hoe wij het zien en hoe wij het willen zien. Symboolpolitiek of niet.

Jullie zijn dus zo'n beetje als dat stel dat ik in mijn vorige post beschreef

Overigens: momenteel verbruikt mijn vriend inderdaad 2-3 keer meer in het huishouden dan ik. Niet alleen ligt zijn kcal-behoefte ongeveer 1,5-3x keer zo hoog (1.400 vs 2.500-3.500), maar ook heeft hij veel duurdere behoeftes dan ik (bijv. koffie en fris vs water en thee, dat prijsverschil loopt goed op). We wonen niet samen, maar dit is voor mij wel een puntje dat af en toe schuurt. Tevens heeft hij, in mijn ogen, een beetje een gat in z'n hand (en merk ik dat ik dat begin over te nemen) en dure hobby's. Als straks dan ook nog 1 van beide rookt, terwijl de ander gestopt is, wordt het helemaal een scheve boel. Dat zijn dus allemaal dingen die echt goed bekeken moeten worden voordat iets als samenwonen werkelijkheid kan worden.

[Hielko]

Als je gaat samenwonen moet het wel heel erg vreemd lopen als niet beide partners er (financieel) op vooruit gaan denk ik. Twee keer zelf los een appartement huren (incl. dubbele vaste lasten) is zoveel duurder dan samen iets huren (ook al moet het dan wellicht wat groter zijn). Daar kan je over het algemeen heel wat flessen fris en kopjes koffie per maand van drinken. En in mijn ervaring is boodschappen eigenlijk ook al snel goedkoper. Iets koken voor twee personen is vaak bijna net zo duur als het voor jezelf koken (gaat natuurlijk niet altijd op, als je lekker budget in 1x pasta voor een week maakt en de rest in de vriezer gooit is er weinig te winnen...)

Maar goed, misschien kijk ik er ook wel gekleurd naar. Ik eet sowieso meer dan mijn partner, maar de boodschappen doen we qua kosten toch gewoon 50/50 (en qua frisdrank ed ben ik ook wel duurder, alhoewel ik dat (soort dingen) ook wel regelmatig gewoon van mijn eigen rekening koop).

[de Peer]

Het hele 'naar rato van binnenkomend netto salaris betalen' begrijp ik eigenlijk niet zo goed. Je maakt je leven lang keuzes qua opleiding, banen, cursussen etc. met als uitgangspunt goede (o.a financiële) toekomstperspectieven. Uiteindelijk moet je ook flink verdienen (door hoge belastingdruk) om ook daadwerkelijk een leuk bedrag vrij te besteden te hebben per maand, en dan zou je binnen je huishouden opeens een groot deel moeten inleveren omdat je meer verdient. Juist dat zou voor mij als straffen voelen.

Daarom kiezen wij in principe voor 50/50 voor bijvoorbeeld boodschappen en primaire levensbehoeften.

We hebben een levensstandaard die passend is bij het laagste salaris van ons tweeën. Wil ik daar als meestverdienende van afwijken voor bijvoorbeeld een duurdere vakantie, dán draag ik met alle liefde bij want ik zou haar nooit op kosten willen jagen. Dan passen we in zekere zin dus wel het 'rato' principe toe, maar absoluut niet voor basisvoorzieningen. In de praktijk ben ik overigens veel zuiniger, dus het scenario duurdere vakantie door mij voorgesteld zal niet echt voorkomen.

We besloten ook een huis te kopen dat net ietsje groter en duurder is dan voor haar (huidige) salaris passend zou zijn. Ook toen hebben we gezegd: dan doen we een 60/40 verhouding bij de aankoop en alle kosten die voortvloeien uit het kopen van een groter huis dan we gekocht zouden hebben als we beiden haar salaris gehad zouden hebben. Het mooie van die constructie is dat ik iets meer kosten heb, maar ook iets meer vermogen opbouw via het huis. Dat vinden wij eerlijk.

Ik vind naar rato betalen dus alleen een goed idee als 1 v/d 2 ergens niet voor wil of kan betalen. Maar dan nog zou ik niet snel naar rato van salaris betalen. Voor een nieuwe computer kiezen we (bijvoorbeeld) voor 80/20 ofzo aangezien zij aan een apparaat van 200 euro genoeg zou hebben terwijl ik hogere eisen stel.

Ik lees wel eens verhalen van (meestal) mannen die na een vervelende scheiding de helft van het gezamenlijke vermogen kwijt zijn waaraan hij zelf dan bijvoorbeeld altijd in 70/30 verhouding heeft bijgedragen. Daar bovenop met een beetje pech nog een deel van het pensioen kwijt aan ex-partner. Je hele financiële toekomstperspectief is dan behoorlijk somber. Ik vraag me dan serieus af of bij een volgende relatie dan weer voor eenzelfde financiële huishouding gekozen wordt. Of moet het gewoon eerst 1 x fout gaan?

Bij bovenstaande ga ik uit van 2 x full time werken. Als er, vanwege bijvoorbeeld kinderen, samen besloten wordt dat 1 v/d 2 meer thuis is, verandert de zaak natuurlijk, dan dient diegene daar voor gecompenseerd te worden.

[ Voor 16% gewijzigd door de Peer op 09-05-2018 20:33 ]

[Verwijderd]

Hielko schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 19:52:
Als je gaat samenwonen moet het wel heel erg vreemd lopen als niet beide partners er (financieel) op vooruit gaan denk ik.

Dit uitgangspunt is een belangrijke versneller van de toenemende sociale ongelijkheid. De insteek dat je financieel beter wordt van een relatie, beperkt de partnerkeuze enorm. Je 'kan' niet iets krijgen met iemand die serieus minder verdient of arbeidsongeschikt is, want dan ga je er op achteruit: te veel bijdragen aan de gezamenlijke lasten of je levensstijl omlaag bijstellen (kleiner huis, geen wintersport) is vaak geen optie.
Een serieus probleem t.g.v. ontzuiling en emancipatie (naast al het goede dat dat brengt).

[Hielko]

Verwijderd schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 20:42:
[...]

Dit uitgangspunt is een belangrijke versneller van de toenemende sociale ongelijkheid. De insteek dat je financieel beter wordt van een relatie, beperkt de partnerkeuze enorm. Je 'kan' niet iets krijgen met iemand die serieus minder verdient of arbeidsongeschikt is, want dan ga je er op achteruit: te veel bijdragen aan de gezamenlijke lasten of je levensstijl omlaag bijstellen (kleiner huis, geen wintersport) is vaak geen optie.
Een serieus probleem t.g.v. ontzuiling en emancipatie (naast al het goede dat dat brengt).

We hadden het in dit topic (vooral) over mensen die toch in dezelfde orde van grootte verdienen, en dat is ook de praktijk voor (zuig dit uit mijn duim) 95% van de stellen. De meeste mensen ontmoeten toch mensen die zich in hetzelfde sociale milieu bevinden, ontmoeten hun partner tijdens de studie, op het werk etc. Alles(/het meeste) wat in dit topic hier besproken wordt kan sowieso wel overboord gegooid worden als de ene partner 1K verdient en de andere partner 10K/maand (om maar wat te noemen).

Ik reageerde puur op het feit dat ardana waarschijnlijk niet zo bang hoeft te zijn dat ze er minder van wordt als ze samen gaat wonen, ook al betaalt ze mee aan de duurdere eetgewoontes van haar vriend. Wat overigens niet weg neemt dat je dan niet alsnog even goed moet nadenken wat jullie beide eerlijk en redelijk vinden en wellicht 50/50 delen in de kosten niet ideaal is.

[Verwijderd]

@Hielko Mijn opmerking was, net als jouw opmerking, heel algemeen geformuleerd.
Geen kritiek op jouw post, maar wel een puntje waar ik op wilde aanhaken

[unezra]

de Peer schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 20:14:
Het hele 'naar rato van binnenkomend netto salaris betalen' begrijp ik eigenlijk niet zo goed. Je maakt je leven lang keuzes qua opleiding, banen, cursussen etc. met als uitgangspunt goede (o.a financiële) toekomstperspectieven. Uiteindelijk moet je ook flink verdienen (door hoge belastingdruk) om ook daadwerkelijk een leuk bedrag vrij te besteden te hebben per maand, en dan zou je binnen je huishouden opeens een groot deel moeten inleveren omdat je meer verdient. Juist dat zou voor mij als straffen voelen.

Dat heb ik absoluut niet. Er is een redelijke periode geweest dat ik wat meer verdiende dan zij, nu is het min of meer gelijk. Diegene die meer verdient, brengt meer in, maar houd netto zelf ook meer over. Persoonlijk vind ik dat heel eerlijk en zou ik het oneerlijker vinden om het 50/50 te doen. (Want dan houd diegene die minder verdient, ook minder eigen geld over.)

Moet wel zeggen dat ik niet bewust keuzes heb gemaakt om een goed salaris te krijgen. Ik doe werk dat ik leuk vind. Daar staat een eerlijk salaris tegenover. Ik zou echt nooit kiezen voor een baan, enkel vanwege de betere verdiensten. Plezier in mijn werk, fijne werkomgeving, etc, etc, is me veel meer waard dan die paar € die ik elders misschien meer zou kunnen verdienen.

Daarom kiezen wij in principe voor 50/50 voor bijvoorbeeld boodschappen en primaire levensbehoeften.

We hebben een levensstandaard die passend is bij het laagste salaris van ons tweeën. Wil ik daar als meestverdienende van afwijken voor bijvoorbeeld een duurdere vakantie, dán draag ik met alle liefde bij want ik zou haar nooit op kosten willen jagen. Dan passen we in zekere zin dus wel het 'rato' principe toe, maar absoluut niet voor basisvoorzieningen. In de praktijk ben ik overigens veel zuiniger, dus het scenario duurdere vakantie door mij voorgesteld zal niet echt voorkomen.

Wij hebben een ander uitgavenpatroon. Ik geef meer schoksgewijs geld uit, bij haar gaat het geleidelijker. That is, denk ik, want ik hou me niet bezig met wat zij koopt. Maar als ik kijk naar de pakketjes die binnen komen, geeft zij meer geld uit aan kleding en make-up en ik meer geld aan electronica, muziekinstrumenten, computerspul, etc.

We besloten ook een huis te kopen dat net ietsje groter en duurder is dan voor haar (huidige) salaris passend zou zijn. Ook toen hebben we gezegd: dan doen we een 60/40 verhouding bij de aankoop en alle kosten die voortvloeien uit het kopen van een groter huis dan we gekocht zouden hebben als we beiden haar salaris gehad zouden hebben. Het mooie van die constructie is dat ik iets meer kosten heb, maar ook iets meer vermogen opbouw via het huis. Dat vinden wij eerlijk.

Wij hebben een huis gekocht dat toen in principe op 1 inkomen te dragen zou moeten zijn. Inmiddels (paar salarisstijgingen én een waardestijging van ons huis verder) is dat op het randje nog steeds zo. Al is ná verbouwing, het huis wel meer waard en zouden we het dan niet meer kunnen kopen op 1 inkomen maar da's virtueel geld. Het huis is meer waard geworden. De hypotheek inclusief verbouwing kan nog steeds op 1 inkomen en zouden we van de bank ook op 1 inkomen krijgen. Net. Er is wat spaargeld nodig.

Ik vind naar rato betalen dus alleen een goed idee als 1 v/d 2 ergens niet voor wil of kan betalen. Maar dan nog zou ik niet snel naar rato van salaris betalen. Voor een nieuwe computer kiezen we (bijvoorbeeld) voor 80/20 ofzo aangezien zij aan een apparaat van 200 euro genoeg zou hebben terwijl ik hogere eisen stel.

Doen wij ook, maar we hebben geen gezamenlijke computer.
Zij heeft een laptop (cadeautje van mij overigens), ik heb een laptop (leftover van mijn werk) en een PC. Die PC heb ik volledig zelf betaald. Zij maakt er af en toe gebruik van, maar het is zeker niet haar PC, het is echt mijn PC. (En ook een paar keer zo duur als voor haar redelijk zou zijn.)

Ik lees wel eens verhalen van (meestal) mannen die na een vervelende scheiding de helft van het gezamenlijke vermogen kwijt zijn waaraan hij zelf dan bijvoorbeeld altijd in 70/30 verhouding heeft bijgedragen. Daar bovenop met een beetje pech nog een deel van het pensioen kwijt aan ex-partner. Je hele financiële toekomstperspectief is dan behoorlijk somber. Ik vraag me dan serieus af of bij een volgende relatie dan weer voor eenzelfde financiële huishouding gekozen wordt. Of moet het gewoon eerst 1 x fout gaan?

Bij bovenstaande ga ik uit van 2 x full time werken. Als er, vanwege bijvoorbeeld kinderen, samen besloten wordt dat 1 v/d 2 meer thuis is, verandert de zaak natuurlijk, dan dient diegene daar voor gecompenseerd te worden.

Eens.
Dat is in ons geval ook zo. We zijn DINK's. (Double Income No Kids)

[Whuzz]

Wij hebben hier een combinatie van "alles op 1 hoop" en "alles gescheiden".
Meteen het "grote" nadeel maar noemen: Je hebt er een flink aantal rekeningen voor nodig.

Onze situatie:
We werken allebei (meer dan) fulltime, waarbij mijn salaris zo'n 20% hoger is dan dat van haar. Aan het begin van de relatie was dat verschil ruim 60%, ze heeft behoorlijk promotie gemaakt. Ik ook overigens, maar dat is de wet van de remmende voorsprong zullen we maar zeggen
Mijn vriendin is vanuit het buitenland bij mij komen wonen en in het begin had ze niets. Weinig eigen geld, geen werk, geen inkomen. Zij deed 100% van het huishouden, ik 100% van het werk. Kort daarna is ze in een fabriek gaan werken (alles beter dan thuis). Na ongeveer een jaar vond ze werk op niveau. De verdeling van het huishouden is dus ook mee verschoven naar 50-50.

We hebben allebei onze eigen rekeningen én gezamelijke rekeningen. In mijn geval:
- lopende rekening (salaris, hypotheek, verzekeringen, enz. Ik regel de meeste financiën)
- mijn eigen privé betaalrekening
- mijn eigen privé spaarrekening

Dan hebben we gezamelijk
- "Boodschappen rekening" (Boodschappen, kadootjes voor gezamelijke vrienden, alles voor ons kind)
- gezamelijke spaarrekening

We zitten dus op 8 rekeningen (eigenlijk 10, we hebben nog wat gezamelijke dingen zoals een calamiteiten spaarrekening, enz).

We hebben een bedrag afgesproken, voor beiden hetzelfde, dat we allebei aan het begin van de maand van onze lopende rekening naar onze privé rekening overboeken. Dat is ons eigen "zakgeld" zegmaar. Met dat geld kunnen we allebei doen en laten wat we willen, daar heeft de ander dus ook geen inzage in.
De rest, gaat op de grote hoop. Alle gezamelijke aankopen gaan van de grote hoop.

Voordelen:
- Nooit gezeur over aankopen van de ander. Met mijn eigen zakgeld doe ik wat ik wil en zij doet hetzelfde.
- We hebben allebei precies evenveel te besteden, ongeacht wie er het meest verdient. Sommigen zullen dat een nadeel vinden, ik vind het eerlijk. Ze werkt net zo hard als ik en heeft dus ook net zoveel te besteden als ik.

Nadelen:
- Veel rekeningen (vind ik overigens juist prettig)
- Vertrouwen nodig dat de ander zich netjes aan de regel houdt en niet méér voor zichzelf houdt.

[Ardana]

Verwijderd schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 20:42:
[...]
Dit uitgangspunt is een belangrijke versneller van de toenemende sociale ongelijkheid. De insteek dat je financieel beter wordt van een relatie, beperkt de partnerkeuze enorm. Je 'kan' niet iets krijgen met iemand die serieus minder verdient of arbeidsongeschikt is, want dan ga je er op achteruit: te veel bijdragen aan de gezamenlijke lasten of je levensstijl omlaag bijstellen (kleiner huis, geen wintersport) is vaak geen optie.
Een serieus probleem t.g.v. ontzuiling en emancipatie (naast al het goede dat dat brengt).

Dit inderdaad. Mijn partner is arbeidsongeschikt en heeft een bijstandsuitkering. Nooit tijdig Wajong aangevraagd (had hier oor wel in aanmerking gekomen) en nu te laat daarvoor). Als hij bij me gaat wonen, mag ik hem 100% gaan onderhouden, op zijn zorgtoeslag na.
Daar ga ik er sowieso op achteruit en flink ook.

Overigens is dit wel 1 van de redenen waarom samenwonen echt niet hoog op m'n lijstje staat...

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 22:31:
[...]
Doen wij ook, maar we hebben geen gezamenlijke computer.
Zij heeft een laptop
[...]
, ik heb een laptop (leftover van mijn werk) en een PC. Die PC heb ik volledig zelf betaald. Zij maakt er af en toe gebruik van, maar het is zeker niet haar PC, het is echt mijn PC. (En ook een paar keer zo duur als voor haar redelijk zou zijn.)

Dit is dus absoluut niet waar. Jullie zijn getrouwd in gemeenschap van goederen, dus heeft zij 50% bijgedragen en ben jij eigenaar van de onverdeelde helft. Ik vraag me ook af of je dat ook zo en herhaaldelijk benadrukt naar haar toe? Daar zou ik zelf ernstig geïrriteerd van raken. Alles wat jullie hebben is dus gezamenlijk.

Als jullie daar bij een eventuele scheiding vanaf willen zien, mag je van goede huizen komen.

Mijn vraag blijft wel: als jullie zo duidelijk een scheiding tussen mijn en dijn hebben, waarom hebben jullie dan wel gekozen voor gemeenschap van goederen?

Overigens: wel verbazing hier, voornamelijk over (imho) het jezelf en elkaar voor de gek houden, en leven volgens een systeem dat feitelijk niet voor jullie geldt, geen veroordeling. Ieder moet doen waar hij zich prettig bij voelt en als dit voor jullie werkt, is dat prima.

[cooper87]

Ik snap ook niet dat je alles zo piekfijn bedacht hebt, mijn pc niet haar pc etc, maar dan eigenlijk het belangrijkste over slaat: het wettelijk vastleggen. Kom je ooit in een vechtscheiding (ik hoop het niet voor je) is 50% van die pc gewoon van haar. “Besparen” op huwelijkse voorwaarden is natuurlijk een slecht excuus, het kost een paar 100 euro en kan je een hoop ellende en geld besparen in de toekomst. Die pc had je alweer terug verdiend.

[Hielko]

de Peer schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 20:14:
Ik lees wel eens verhalen van (meestal) mannen die na een vervelende scheiding de helft van het gezamenlijke vermogen kwijt zijn waaraan hij zelf dan bijvoorbeeld altijd in 70/30 verhouding heeft bijgedragen. Daar bovenop met een beetje pech nog een deel van het pensioen kwijt aan ex-partner. Je hele financiële toekomstperspectief is dan behoorlijk somber. Ik vraag me dan serieus af of bij een volgende relatie dan weer voor eenzelfde financiële huishouding gekozen wordt. Of moet het gewoon eerst 1 x fout gaan?

Draai het eens op, en kijk eens vanuit het perspectief van de minstverdienende partner. Misschien net zoveel bijgedragen in de relatie, maar bijvoorbeeld de carriere op een laag pitje gezet om voor de kinderen te zorgen terwijl de andere partner zich kon richten op het verdienen van geld. En dan aan het eind van de rit zou dan de meest verdiende partner met al het geld vertrekken (de verhoudingen kunnen ipv 70/30 natuurlijk ook gewoon 100/0 zijn) terwijl de minst verdienende partner ook (bijna) al zijn/haar toekomstige verdiencapaciteit verloren heeft omdat een gat van 10 jaar op de kinderen passen niet zo goed werkt op de CV...

Ik hoorde trouwens van de week nog een mooi (?) verhaal van iemand die uit elkaar was gegaan. Die waren nooit getrouwd, maar juist voor het uit elkaar gaan waren ze nog snel in het huwelijksbootje gestapt zodat ze daarna 50/50 de boel konden verdelen (zonder dat het schenkingen worden en de belastingdienst moeilijk gaat doen). Misschien een beetje het andere uiterste, maar je wilt je ex-partner (zeker als er kinderen in het spel zijn) toch ook niet berooid achterlaten lijkt mij.

Maar goed, veel hangt natuurlijk ook af van waar je je bevindt in de relatie, en dat lijkt in dit topic af en toe ook wel vergeten te worden.

[de Peer]

Hielko schreef op donderdag 10 mei 2018 @ 09:56:
[...]

Draai het eens op, en kijk eens vanuit het perspectief van de minstverdienende partner. Misschien net zoveel bijgedragen in de relatie, maar bijvoorbeeld de carriere op een laag pitje gezet om voor de kinderen te zorgen terwijl de andere partner zich kon richten op het verdienen van geld. En dan aan het eind van de rit zou dan de meest verdiende partner met al het geld vertrekken (de verhoudingen kunnen ipv 70/30 natuurlijk ook gewoon 100/0 zijn) terwijl de minst verdienende partner ook (bijna) al zijn/haar toekomstige verdiencapaciteit verloren heeft omdat een gat van 10 jaar op de kinderen passen niet zo goed werkt op de CV...

helemaal mee eens hoor, vandaar ook de disclaimer in mijn post dat ik het alleen had over de 2x full time werken situatie. Als je samen de keuze maakt dat iemand minder werkt ivm kinderen, moet daar een regeling/compensatie voor komen.

Wat ik vooral bedoelde is dat het nogal eens voorkomt dat men alles in 70/30 verhouding betaalt, terwijl bij een scheiding alles 50/50 verdeeld wordt, waaronder het huis. Niet iedereen lijkt zich daar van bewust of rekent dat door op het moment dat je die beslissing samen maakt.

[Ardana]

de Peer schreef op donderdag 10 mei 2018 @ 10:11:
[...]


helemaal mee eens hoor, vandaar ook de disclaimer in mijn post dat ik het alleen had over de 2x full time werken situatie. Als je samen de keuze maakt dat iemand minder werkt ivm kinderen, moet daar een regeling/compensatie voor komen.

Wat ik vooral bedoelde is dat het nogal eens voorkomt dat men alles in 70/30 verhouding betaalt, terwijl bij een scheiding alles 50/50 verdeeld wordt, waaronder het huis. Niet iedereen lijkt zich daar van bewust of rekent dat door op het moment dat je die beslissing samen maakt.

Andersom gebeurd ook. De vermogensverdeling is bijv. 70/30 vastgelegd, maar beiden zetten zich wel 100% in voor de relatie. Zoals iemand al schreef, geld kun je makkelijk meten. De rest een heel stuk minder.

Ik blijf erbij, ls iemand vind dat hij recht op 70% heeft, mag hij wat mij betreft ook 70% van het huishouden, de klusjes, de verzorging van de kinderen en het werk doen. Naast dus 0% van het inkomen inbrengen. Ben benieuwd of hij dan nog tijd over houdt om van zijn extra vermogen te genieten.

[Willion01]

Vol verbazing lees ik dit topic toch iedere keer.
Soms kan je zaken te strak overdenken en zie je de prioriteiten over het hoofd.

Voor ons (mijn vrouw en ik zijn 14 jaar samen) is prio 1: geen ruzie, strijd, onenigheid.
Reden 1 waarom mensen uit elkaar gaan: ruzie om geld.

Dit als uitgangspunt nemende hebben we besloten zo min mogelijk moeilijk te doen over geld.
De 3 S-en: Safe, Stupid, Simple.

Alles op 1 hoop, getrouwd in gemeenschap van goederen, weinig bezit en gezonde investeringen in de toekomst (gedaan), waardoor hoge rendementen.

Alles gaat via automatische incasso en pin betalingen.
Door lage behoeften en inkomen wat boven modaal is, nooit financiële problemen.
We kijken 1x per maand naar de rekening of alles nog goed gaat en overleggen we even.
Daarnaast praten we niet over geld.

Heerlijk rustig en geen stress.

Uit elkaar: split het en ieder zijn weg, allebei salaris en opnieuw beginnen.
Leuke dingen: 1 rekening en als het op is, dan is het op.
Sparen: 1 rekening en is voor ons allebei.

Afgelopen 14 jaar zo geweest.
Ook toen zij 10 jaar gestudeerd heeft en ik gewerkt (dus ik hoofdkostwinnaar was)
Ook nu zij fulltime werkt en ik nog maar 3,5 dag per week werk (het leven is mooi!)

Als we dit nog een jaartje of 50 volhouden samen, hebben we wel 1 afspraak: alles gaat op.
Erfgenamen krijgen ook altijd ruzie over geld, dat gun ik ze niet

[Verwijderd]

Willion01 schreef op donderdag 10 mei 2018 @ 19:45:
Vol verbazing lees ik dit topic toch iedere keer.
Soms kan je zaken te strak overdenken en zie je de prioriteiten over het hoofd.

Voor ons (mijn vrouw en ik zijn 14 jaar samen) is prio 1: geen ruzie, strijd, onenigheid.
Reden 1 waarom mensen uit elkaar gaan: ruzie om geld.

Dit als uitgangspunt nemende hebben we besloten zo min mogelijk moeilijk te doen over geld.
De 3 S-en: Safe, Stupid, Simple.

Alles op 1 hoop, getrouwd in gemeenschap van goederen, weinig bezit en gezonde investeringen in de toekomst (gedaan), waardoor hoge rendementen.

Alles gaat via automatische incasso en pin betalingen.
Door lage behoeften en inkomen wat boven modaal is, nooit financiële problemen.
We kijken 1x per maand naar de rekening of alles nog goed gaat en overleggen we even.
Daarnaast praten we niet over geld.

Heerlijk rustig en geen stress.

Uit elkaar: split het en ieder zijn weg, allebei salaris en opnieuw beginnen.
Leuke dingen: 1 rekening en als het op is, dan is het op.
Sparen: 1 rekening en is voor ons allebei.

Afgelopen 14 jaar zo geweest.
Ook toen zij 10 jaar gestudeerd heeft en ik gewerkt (dus ik hoofdkostwinnaar was)
Ook nu zij fulltime werkt en ik nog maar 3,5 dag per week werk (het leven is mooi!)

Als we dit nog een jaartje of 50 volhouden samen, hebben we wel 1 afspraak: alles gaat op.
Erfgenamen krijgen ook altijd ruzie over geld, dat gun ik ze niet

Nog geen kinderen zeker? Meeste ouders willen hun kind wel wat achterlaten. Er hoeft geen ruzie over geld te zijn als je je shit goed voor elkaar hebt.

[Willion01]

Nope, geen kinderen.
Wel zelf gezien hoe kinderen van rijke ouders met veel problemen opgroeien.
Niet studies afmaken, drugs gebruiken, alles met het vizier op: De centen komen toch wel later.

Zelfs al komen er kinderen, dan krijgen ze niks.
Hou je eigen broek maar op, moet ik ook doen.

Ik heb zwart op wit dat wij (vrouw en ik) niets willen van onze ouders.
Heb 1 broer en 1 zus en vrouwlief heeft 1 zus, die mogen alles hebben (geneugten EN lasten!)

Daarintegen zal ik ook niet van mijn kinderen verwachten iets voor ons te doen/regelen.

[Z___Z]

Willion01 schreef op donderdag 10 mei 2018 @ 20:00:
Nope, geen kinderen.
Wel zelf gezien hoe kinderen van rijke ouders met veel problemen opgroeien.
Niet studies afmaken, drugs gebruiken, alles met het vizier op: De centen komen toch wel later.

Zelfs al komen er kinderen, dan krijgen ze niks.
Hou je eigen broek maar op, moet ik ook doen.

Ik heb zwart op wit dat wij (vrouw en ik) niets willen van onze ouders.
Heb 1 broer en 1 zus en vrouwlief heeft 1 zus, die mogen alles hebben (geneugten EN lasten!)

Daarintegen zal ik ook niet van mijn kinderen verwachten iets voor ons te doen/regelen.

Wat je hier beschrijft is wel het schoolvoorbeeld van de liberale/egocentrische cultuur die steeds harder groeit in noordwest Europa/noord Amerika. Gelukkig denkt niet iedereen zo en is er ook nog plaats voor socialisme/familiecultuur.
Familiecultuur is buiten noordwest Europa en de VS de belangrijkste drijfveer om je best te doen in het leven, om deze rijkdommen vervolgens door te geven aan de volgende generatie. Niet lang geleden was noordwest Europa en de VS ook zo. Dit is nu het oude geld.

[finsdefis]

Z___Z schreef op donderdag 10 mei 2018 @ 21:45:
[...]

Wat je hier beschrijft is wel het schoolvoorbeeld van de liberale/egocentrische cultuur die steeds harder groeit in noordwest Europa/noord Amerika. Gelukkig denkt niet iedereen zo en is er ook nog plaats voor socialisme/familiecultuur.
Familiecultuur is buiten noordwest Europa en de VS de belangrijkste drijfveer om je best te doen in het leven, om deze rijkdommen vervolgens door te geven aan de volgende generatie. Niet lang geleden was noordwest Europa en de VS ook zo. Dit is nu het oude geld.

Ik vind het oprecht vreemd dat je het zo kan zien. In familieverband vermogen opbouwen en daardoor kinderen een ongelijke startpositie bezorgen leidt tot enorme vermogens- en inkomensongelijkheid. Juist het doorgeven van je vermogen (met zo min mogelijk belasting, idealiter) is onderdeel van de cultuur waar je het over hebt. Het doorgeven van rijkdommen leidt juist op geen enkele manier tot een maatschappij waar er plek is voor 'socialisme' (zie bijv. dit onderzoek, PDF-alert): "parental income and wealth
are strong predictors of the likely economic status of the next generation". De drijfveer om je best te doen komt juist voort uit het zelf alles opbouwen.

En in die zin kan ik zijn standpunt zeker begrijpen, hoewel het misschien niet goed voelt en wringt met je verantwoordelijkheidsgevoel als ouder. Het voelt dan alsof je je kind iets ontzegt.

Overigens, hoewel wij in gemeenschap van goederen getrouwd zijn en ik dus ook van het geld van mijn schoonouders zou kunnen 'profiteren' hebben wij beiden aan onze ouders verteld dat ze het geld maar lekker op moeten maken. En uiteraard wil ik onze (eventuele) kinderen niet opzadelen met schulden en/of een lastige startpositie, maar waar trek je de grens? Die overwegingen zijn natuurlijk ook onderdeel van hoe je je financiën wil regelen op de lange termijn. Ben ook wel benieuwd hoe anderen dat zien, maar misschien is dat iets te breed getrokken voor dit topic.

[unezra]

Ardana schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 19:25:
[...]
Jullie zijn dus zo'n beetje als dat stel dat ik in mijn vorige post beschreef

Valt wel mee denk ik.

Zoals iemand anders even verderop stelt, wil je als stel zo min mogelijk ruzie of onenigheid en gaat het váák over geld. Dat hebben wij opgelost door min of meer naar rato de vaste lasten te verdelen door genoemde constructie.

Overigens: momenteel verbruikt mijn vriend inderdaad 2-3 keer meer in het huishouden dan ik. Niet alleen ligt zijn kcal-behoefte ongeveer 1,5-3x keer zo hoog (1.400 vs 2.500-3.500), maar ook heeft hij veel duurdere behoeftes dan ik (bijv. koffie en fris vs water en thee, dat prijsverschil loopt goed op). We wonen niet samen, maar dit is voor mij wel een puntje dat af en toe schuurt. Tevens heeft hij, in mijn ogen, een beetje een gat in z'n hand (en merk ik dat ik dat begin over te nemen) en dure hobby's. Als straks dan ook nog 1 van beide rookt, terwijl de ander gestopt is, wordt het helemaal een scheve boel. Dat zijn dus allemaal dingen die echt goed bekeken moeten worden voordat iets als samenwonen werkelijkheid kan worden.

Dat is een van de redenen waarom wij de gezamenlijke dingen naar rato doen en de rest eigen geld is. Zou alles op 1 hoop gaan, zouden wij (met onze karakters) waarschijnlijk regelmatig onenigheid hebben over geld. Nu is dat bijna nooit.

Ik weet niet of ik netto meer geld uit geef dan zij, maar bij mij valt het wel meer op. Kleding en andere dingen zie je niet zo, een grote doos van Bax wel. (Maar misschien heb ik inderdaad wel een groter gat in mijn hand dan zij en da's dus geen probleem. Ik zorg voor voldoende spaargeld op mijn eigen spaarrekening om calamiteiten op te vangen en verder mag het allemaal op.)

Willion01 schreef op donderdag 10 mei 2018 @ 19:45:
Vol verbazing lees ik dit topic toch iedere keer.
Soms kan je zaken te strak overdenken en zie je de prioriteiten over het hoofd.

Voor ons (mijn vrouw en ik zijn 14 jaar samen) is prio 1: geen ruzie, strijd, onenigheid.
Reden 1 waarom mensen uit elkaar gaan: ruzie om geld.

Dit als uitgangspunt nemende hebben we besloten zo min mogelijk moeilijk te doen over geld.
De 3 S-en: Safe, Stupid, Simple.

Juist en dat is dus exact waarom wij naar rato bijdragen aan de gezamenlijke kosten. Het uitgangspunt is gelijk, de uitwerking anders.

That is, een keer ruzie of strijd op zijn tijd vind ik niet erg. In een goede relatie knalt het af en toe en word er eens met een deur gesmeten. Alleen vinden we geld een vervelend ding om ruzie over te maken en hebben we liever onenigheid over meer emotionele zaken. Geld is zo zakelijk, zo praktisch. Dus behandelen we dat ook zo.

Alles op 1 hoop, getrouwd in gemeenschap van goederen, weinig bezit en gezonde investeringen in de toekomst (gedaan), waardoor hoge rendementen.

Je hebt dus een huis vol zonnepanelen? Want praktisch iedere andere investering levert behoorlijke risico's op.

Alles gaat via automatische incasso en pin betalingen.
Door lage behoeften en inkomen wat boven modaal is, nooit financiële problemen.
We kijken 1x per maand naar de rekening of alles nog goed gaat en overleggen we even.
Daarnaast praten we niet over geld.

Heerlijk rustig en geen stress.

Uit elkaar: split het en ieder zijn weg, allebei salaris en opnieuw beginnen.
Leuke dingen: 1 rekening en als het op is, dan is het op.
Sparen: 1 rekening en is voor ons allebei.

Afgelopen 14 jaar zo geweest.
Ook toen zij 10 jaar gestudeerd heeft en ik gewerkt (dus ik hoofdkostwinnaar was)
Ook nu zij fulltime werkt en ik nog maar 3,5 dag per week werk (het leven is mooi!)

Als we dit nog een jaartje of 50 volhouden samen, hebben we wel 1 afspraak: alles gaat op.
Erfgenamen krijgen ook altijd ruzie over geld, dat gun ik ze niet

Een beetje zoals wij het hebben geregeld dus. That is, we gaan er vanuit dat áls we uit elkaar gaan, we de bende 50/50 splitten en klaar. (En over een aantal eigendommen hoeven we sowieso geen ruzie te maken. Die zijn zó duidelijk van de een of de ander, dat daar eigenlijk geen discussie over kan ontstaan.)

Kinderen staan niet op de planning, dus als er wat over blijft, gaat dat naar een goed doel.

Ardana schreef op donderdag 10 mei 2018 @ 09:35:
[...]
Dit inderdaad. Mijn partner is arbeidsongeschikt en heeft een bijstandsuitkering. Nooit tijdig Wajong aangevraagd (had hier oor wel in aanmerking gekomen) en nu te laat daarvoor). Als hij bij me gaat wonen, mag ik hem 100% gaan onderhouden, op zijn zorgtoeslag na.
Daar ga ik er sowieso op achteruit en flink ook.

Overigens is dit wel 1 van de redenen waarom samenwonen echt niet hoog op m'n lijstje staat...

Verschil tussen jullie en onze situatie (en misschien ook wel deels waarom we hierover van mening verschillen): Wij hebben het financieel op het moment prima. We hebben een redelijk lastige periode gekend, in en voor die periode hebben we onze huidige regels opgesteld, met dat we nu in financieel veel rustiger vaarwater zitten, bevallen de regels nog steeds.

Wel is het nu makkelijker geworden. Omdat onze inkomens beiden prima zijn, houden we allebei ook genoeg over om privé te besteden. Bij een groot verschil kan ik me voorstellen dat dat vervelender is. (Omdat de een dan daadwerkelijk zelf veel minder privé te besteden heeft dan de ander, ook al is het meer dan als je het 50/50 zou doen.)

[...]
Dit is dus absoluut niet waar. Jullie zijn getrouwd in gemeenschap van goederen, dus heeft zij 50% bijgedragen en ben jij eigenaar van de onverdeelde helft. Ik vraag me ook af of je dat ook zo en herhaaldelijk benadrukt naar haar toe? Daar zou ik zelf ernstig geïrriteerd van raken. Alles wat jullie hebben is dus gezamenlijk.

We hebben het er eigenlijk nauwelijks over. Dus nee, het word niet dagelijks benadrukt omdat het niet speelt. Het enige waar we het af en toe over hebben is een herberekening als er veranderende omstandigheden zijn. Maar dat gaat heel casual.

Wat betreft het mijn en dijn van spullen, zij mag mijn PC altijd gebruiken. Hij is alleen wel écht van mij en ik heb voorrang. Maar het ding staat ook op mijn werkkamer. Daar mag zij uiteraard altijd komen, werken, etc. Yet, de kamer is helemaal volgens mijn wensen ingericht en als er bijvoorbeeld een nieuwe kast moet komen (zoals laatst), betaal ik die zelf. Ik vind het onredelijk als zij daar voor betaald. (Zij overigens ook.) Daar hebben we niet eens heel lang gesprek over. Zoiets gaat meestal van "zou je het heel erg vinden om ..." "eh, nee, dat was ik sowieso al van plan". We voelen dat wel aan inmiddels.

Als jullie daar bij een eventuele scheiding vanaf willen zien, mag je van goede huizen komen.

Bij een eventuele scheiding zal in principe alles 50/50 gesplitst worden, behalve onze individuele spaartegoeden. (Plus dat bepaalde objecten in huis duidelijk naar de een of naar de ander zullen gaan. Ik heb geen belang bij haar kleding collectie, zij zal mijn piano en andere muziekinstrumenten niet willen hebben.)

Mijn vraag blijft wel: als jullie zo duidelijk een scheiding tussen mijn en dijn hebben, waarom hebben jullie dan wel gekozen voor gemeenschap van goederen?

Zuinigheid en niet de noodzaak in zien van huwelijkse voorwaarden. We vonden het het geld niet waard en zien onszelf als redelijke personen die ook bij een scheiding netjes uit elkaar zullen gaan. Maar goed, van die hele scheiding gaan we niet uit...

Overigens: wel verbazing hier, voornamelijk over (imho) het jezelf en elkaar voor de gek houden, en leven volgens een systeem dat feitelijk niet voor jullie geldt, geen veroordeling. Ieder moet doen waar hij zich prettig bij voelt en als dit voor jullie werkt, is dat prima.

We hebben domweg onderling afspraken over hoe we het doen en daar voelen we ons allebei goed bij. Dat systeem en afspraken zal misschien niet voor iedereen de ideale oplossing zijn. Zo veel stellen, zo veel meningen. Maar omdat het voor ons goed werkt (en er ook verdomd goed over is nagedacht), houden we dit systeem voorlopig aan.

Mochten de omstandigheden veranderen en dit systeem niet meer bij ons passen, veranderen we het systeem...

[ Voor 31% gewijzigd door unezra op 11-05-2018 08:51 ]

[Willion01]

Investeringen die wij gedaan hebben zitten niet in zonnepanelen, maar in diploma's (ik 3 bachelors, mijn vrouw 2 bachelors en 2 masters), een berg certificaten en werkervaring (ik werk fulltime vanaf mijn 17e).

Hierdoor hebben we een aanzienlijke studieschuld en bijpassend inkomen. Ook weten we wel wat werken is en hoe je moet leven van 1800,- bruto, daarmee zijn we samen begonnen.

Andere investeringen zijn twee oldtimers die weinig kosten en al 12 jaar ons dagelijks vervoer zijn. Ons appartement gekocht in 2006 in Den Haag die fijn in waarde stijgt en een lage rente kent op een mini hypotheek bijbehorende bij bovenstaande bruto salaris van toen.

Hierdoor zijn onze vaste lasten zeer laag, zeker voor wonen in de Randstad.

[Krisp]

Willion01 schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 09:05:
[...]

Hierdoor zijn onze vaste lasten zeer laag, zeker voor wonen in de Randstad.

Maar dan heb je ook makkelijk praten. Dit topic is vooral relevant als de verschillen in inkomen en/of vermogen groot worden, of als er weinig ruimte is. Als je beide ruimte genoeg hebt om zelfstandige keuzes te maken en de (individueel) vaste lasten af te dekken, dan maakt het niet wezenlijk uit of je alles op een grote hoop gooit, of -zoals Unezra- een (artificiële) grens neerlegt.

Voor ons geldt ook dat er ruimte genoeg is: we zouden beiden op een enkel inkomen alle vaste lasten kunnen betalen. In die zin is een verdeling ook een beetje artificieel. Maar omdat we niet getrouwd zijn, heeft ieder zijn eigen rekening. Ook hebben we een aantal gezamenlijke rekeningen, waar we (al dan niet periodiek) 50/50 geld op storten. Denk hierbij aan boodschappen, het huis, maar ook vrije tijd. Die potjes zorgen er ook voor dat we beiden bewust zijn dat we er geld aan uitgeven, en zorgen er ook voor dat we regelmatig een gesprek hebben over de mate waarin we dat doen.

Enige uitzondering is de auto: hier hebben we een kilometerprijs voor vastgesteld. Wanneer je veel van de auto gebruik maakt, draag je daarin meer bij. Maar ook daarin zijn we niet heel consistent: gezamenlijke ritjes rekenen we bijvoorbeeld niet. Dat gaat goed zolang we geen andere auto kopen. Tzt zien we wel hoe we dat oplossen.

Omdat het huis van mij is, heeft mijn vriendin een voordeel omdat ze significant minder 'huur' betaalt dan de marktwaarde zou zijn. Dat voordeel gun ik haar: ze bouwt tegelijkertijd geen vermogen op vanwege de stijging van de huizenprijzen en als het daalt kan het me ook weinig interesseren. Wonen moet je toch. De vermogenscomponent (aflossing) komt volledig voor mijn rekening. VVE, (klein) onderhoud en inrichting betalen we daarentegen weer gezamenlijk.

Dit is een systeem waar wij ons beiden prettig bij voelen. Het leidt tot communicatie over geld, zorgt voor -in onze ogen- een eerlijke verdeling en zorgt ook voor zelfstandigheid. Bovendien is het relatief makkelijk om dit systeem te ontmantelen mochten we ooit uit elkaar gaan.

Overigens zijn we op hoofdlijnen wel op de hoogte wat de ander met zijn 'eigen' geld doet. Mijn vriendin is wat meer van het sparen, ik beleg/investeer daardoor wat agressiever dan wat ik zou doen als ik alleen zou zijn.

[ Voor 4% gewijzigd door Krisp op 11-05-2018 09:32 ]

[ninjazx9r98]

de Peer schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 19:16:
[...]


Dat was ik. Nee nu maak je er een karikatuur van. Tuurlijk maakt het niet uit wie hoe veel van de boodschappen op eet, daar letten we totaal niet op. het punt dat ik wilde maken was: het is niet nodig, en m.i. onlogisch, om boodschappen naar rato te betalen ipv 50/50.
Om het even naar het extreme te trekken (dat maakt het soms duidelijker), stel dat ik 8x zoveel zou verdienen als mijn vriendin, dan vind ik nog steeds dat we boodschappen 50/50 zouden moeten betalen en niet dat ik 8/9e deel van de boodschappen betaal omdat de boodschappen voor haar dan al bijna gratis worden, lijkt mij geen wenselijk effect.

Ik maak er geen karikatuur van, ik trek het naar het extreme zoals je nu zelf ook doet om duidelijk te maken dat jouw "Tuurlijk" wat mij betreft helemaal niet zo tuurlijk is.
Ik zie werkelijk waar niet in waarom de waarde van een brood en uiteindelijk van de boodschappen in totaal 50/50 verdeeld zou moeten worden maar het vervolgens totaal niet uitmaakt wie welk deel nuttigt/gebruikt.
Aan de ene kant gaat het over eerlijk delen maar aan de andere kant gaat het puur om de centen (die nu eenmaal makkelijk te delen zijn) aangezien het zomaar zou kunnen dat de verdeling qua nuttigen van de boodschappen 60-40, 40-60, 70-30 of wat dan ook is wat je vervolgens weer niet eerlijk zou kunnen noemen.
Waarom is het eerlijk om puur naar de kosten van boodschappen en dergelijke te kijken maar vervolgens een karikatuur om te kijken wie welk deel van de boodschappen nuttigt/gebruikt? Normaal gesproken zal een man zo'n beetje 25% meer eten dan een vrouw, betekent dat dan dat de vrouw financieel een groter deel moet inleveren alleen maar omdat ze vrouw is? Mag ze dat voelen als een straf?

de Peer schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 20:14:
Het hele 'naar rato van binnenkomend netto salaris betalen' begrijp ik eigenlijk niet zo goed. Je maakt je leven lang keuzes qua opleiding, banen, cursussen etc. met als uitgangspunt goede (o.a financiële) toekomstperspectieven. Uiteindelijk moet je ook flink verdienen (door hoge belastingdruk) om ook daadwerkelijk een leuk bedrag vrij te besteden te hebben per maand, en dan zou je binnen je huishouden opeens een groot deel moeten inleveren omdat je meer verdient. Juist dat zou voor mij als straffen voelen.

En dit begrijp ik dus absoluut niet, waarmee ik niet wil zeggen dat het fout is hoe je er tegenaan kijkt maar ik sta gewoon totaal anders in het leven.
Mijn toekomstperspectieven zijn niet financieel gericht maar 'alleen' op behoud van een goede baan met een salaris niveau zoals dat nu is. Carrière maken doet me weinig tot niets, dat levert alleen maar meer verantwoordelijkheden en stress op waar ik niet op zit te wachten. Ik werk om te leven en zoals jij het omschrijft voelt voor mij als het omgekeerde en daar pas ik voor. Ik zie het in onze 60-40 verhouding dan ook absoluut niet als inleveren maar juist als waarde toevoegen aan onze gezamenlijke toekomst en ons geluk.

Ik lees wel eens verhalen van (meestal) mannen die na een vervelende scheiding de helft van het gezamenlijke vermogen kwijt zijn waaraan hij zelf dan bijvoorbeeld altijd in 70/30 verhouding heeft bijgedragen. Daar bovenop met een beetje pech nog een deel van het pensioen kwijt aan ex-partner. Je hele financiële toekomstperspectief is dan behoorlijk somber. Ik vraag me dan serieus af of bij een volgende relatie dan weer voor eenzelfde financiële huishouding gekozen wordt. Of moet het gewoon eerst 1 x fout gaan?

Mocht het mis gaan dan zal ik het bij een volgende relatie exact weer op dezelfde manier (willen) doen. Mijn toekomstperspectief is niet financieel gedreven en uiteindelijk is het maar geld.

[unezra]

Willion01 schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 09:05:
Investeringen die wij gedaan hebben zitten niet in zonnepanelen, maar in diploma's (ik 3 bachelors, mijn vrouw 2 bachelors en 2 masters), een berg certificaten en werkervaring (ik werk fulltime vanaf mijn 17e).

Hierdoor hebben we een aanzienlijke studieschuld en bijpassend inkomen. Ook weten we wel wat werken is en hoe je moet leven van 1800,- bruto, daarmee zijn we samen begonnen.

Andere investeringen zijn twee oldtimers die weinig kosten en al 12 jaar ons dagelijks vervoer zijn. Ons appartement gekocht in 2006 in Den Haag die fijn in waarde stijgt en een lage rente kent op een mini hypotheek bijbehorende bij bovenstaande bruto salaris van toen.

Hierdoor zijn onze vaste lasten zeer laag, zeker voor wonen in de Randstad.

Da's natuurlijk een beetje jezelf voor de gek houden. Die opleiding bied geen enkele harde garantie op een hoger inkomen. Zelfde voor dat huis. Het is NU meer geld waard, maar dat geld is fictief en alleen werkelijk als je nu je huis verkoopt. (Maar daar staat tegenover dat andere huizen ook meer geld waard zijn geworden.) Rente kan aan het eind van je rentevast periode opeens fors stijgen.

Al met al zijn dat geen investeringen en bieden ze maar zeer beperkt garantie op een financieel gezonde toekomst.

Het enige voordeel dat je hebt is dat je weet hoe je van een lager inkomen moet rondkomen maar €1800 vind ik dan niet heel schokkend. Ik ben erger gewend. Nu zouden we het niet redden van €1800 maar als het écht moet, kan alles wel draaien op 1 inkomen. (Al betekend dat wel dat we een aantal dingen die we nu doen, dan niet meer kunnen doen.)

Krisp schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 09:25:
[...]
Maar dan heb je ook makkelijk praten. Dit topic is vooral relevant als de verschillen in inkomen en/of vermogen groot worden, of als er weinig ruimte is. Als je beide ruimte genoeg hebt om zelfstandige keuzes te maken en de (individueel) vaste lasten af te dekken, dan maakt het niet wezenlijk uit of je alles op een grote hoop gooit, of -zoals Unezra- een (artificiële) grens neerlegt.

Moet zeggen dat ik het topic hoe dan ook relevant en interessant vind.
Alleen zijn je uitdagingen wel groter als er grotere verschillen in inkomen zijn.

Ik geloof dat bij ons het ooit iets van 70/30 was, zij begon net aan haar eerste baan en ik in stond al de nodige jaren op de werkvloer. Daarna hebben we wat tegenslagen gekend. De laatste paar jaar zitten we redelijk in de buurt van de 50/50 en is het allemaal wel makkelijker geworden. Maar onze afspraken dateren dus juist van de tijd dat de verhouding "scheef" was.

Voor ons geldt ook dat er ruimte genoeg is: we zouden beiden op een enkel inkomen alle vaste lasten kunnen betalen. In die zin is een verdeling ook een beetje artificieel. Maar omdat we niet getrouwd zijn, heeft ieder zijn eigen rekening. Ook hebben we een aantal gezamenlijke rekeningen, waar we (al dan niet periodiek) 50/50 geld op storten. Denk hierbij aan boodschappen, het huis, maar ook vrije tijd. Die potjes zorgen er ook voor dat we beiden bewust zijn dat we er geld aan uitgeven, en zorgen er ook voor dat we regelmatig een gesprek hebben over de mate waarin we dat doen.

Dat is ook een beetje ons uitgangspunt geweest toen we dit huis kochten. We hebben niet gekeken naar huizen die niet op 1 inkomen te dragen zouden zijn. Nu hadden we technisch gezien dit huis niet op 1 inkomen gekregen van de bank, maar we hebben het wel zo berekend dat we weten dat het in principe op 1 inkomen rond te krijgen is zonder dat we het huis meteen hoeven te verkopen.

Hebben we nu een slecht huis? Nope.
Hadden we een groter mooier luxer huis kunnen kopen? Yep. Huis had bijna 2x zo duur kunnen zijn. Vrijstaand was ook nog wel gelukt.

Maar we zijn gelukkiger in een wat "eenvoudiger" huis met relatief lage vaste lasten dan in een veel groter huis waar we financieel minder vrijheden hebben. De ellende van niet weten of je het eind van de maand wel haalt willen we nooit meer en daar is onder andere ons huis op afgestemd.

Enige uitzondering is de auto: hier hebben we een kilometerprijs voor vastgesteld. Wanneer je veel van de auto gebruik maakt, draag je daarin meer bij. Maar ook daarin zijn we niet heel consistent: gezamenlijke ritjes rekenen we bijvoorbeeld niet. Dat gaat goed zolang we geen andere auto kopen. Tzt zien we wel hoe we dat oplossen.

Houden jullie ook echt de kilometers bij die jullie privé rijden? Of gaat dat redelijk uit de losse pols?

Omdat het huis van mij is, heeft mijn vriendin een voordeel omdat ze significant minder 'huur' betaalt dan de marktwaarde zou zijn. Dat voordeel gun ik haar: ze bouwt tegelijkertijd geen vermogen op vanwege de stijging van de huizenprijzen en als het daalt kan het me ook weinig interesseren. Wonen moet je toch. De vermogenscomponent (aflossing) komt volledig voor mijn rekening. VVE, (klein) onderhoud en inrichting betalen we daarentegen weer gezamenlijk.

Dit is een systeem waar wij ons beiden prettig bij voelen. Het leidt tot communicatie over geld, zorgt voor -in onze ogen- een eerlijke verdeling en zorgt ook voor zelfstandigheid. Bovendien is het relatief makkelijk om dit systeem te ontmantelen mochten we ooit uit elkaar gaan.

Dat is ook best handig. Je gaat er vanuit dat je bij elkaar blijft, maar mocht het toch mis gaan, lijkt me erg relaxed dat je de boel relatief eenvoudig kunt ontvlechten.

Overigens zijn we op hoofdlijnen wel op de hoogte wat de ander met zijn 'eigen' geld doet. Mijn vriendin is wat meer van het sparen, ik beleg/investeer daardoor wat agressiever dan wat ik zou doen als ik alleen zou zijn.

Systeem klinkt grofweg zoals wij het hebben.

Ook qua weten wat de ander op hoofdlijnen met zijn geld doet. Zij weet dat bij mij ook wel en als ze weer eens een doos van bol.com of van Bax binnen ziet komen weet ze ook wel dat daar geen paar sokken in zit. Maar da's prima. Ze heeft vooral 1 regel daarin: Ik moet er gelukkig van worden. Als ik dingen koop waar ik blij van word, vind ze het tot op zekere hoogte allemaal prima. (Maar dat is wél iets van de laatste jaren. In de jaren dat we krap zaten was dat natuurlijk niet zo. Yet, daar gaf ik zelf ook heel weinig uit. We hadden toen wel meer onenigheid, het is echt niet leuk als je bij de supermarkt staat en je boodschappen terug kunt leggen of niet op vakantie kunt omdat er domweg geen geld is.)

[Krisp]

unezra schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 12:15:
[...]

Houden jullie ook echt de kilometers bij die jullie privé rijden? Of gaat dat redelijk uit de losse pols?

Dat gaat redelijk uit de losse pols. Also het niet weet, kijk je even naar de routeplanner. Het gaat niet op de euro nauwkeurig, maar om een beetje bewustwording te creëren wat autorijden kost.

[Verwijderd]

de Peer schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 19:16:
[...]


Dat was ik. Nee nu maak je er een karikatuur van. Tuurlijk maakt het niet uit wie hoe veel van de boodschappen op eet, daar letten we totaal niet op. het punt dat ik wilde maken was: het is niet nodig, en m.i. onlogisch, om boodschappen naar rato te betalen ipv 50/50.
Om het even naar het extreme te trekken (dat maakt het soms duidelijker), stel dat ik 8x zoveel zou verdienen als mijn vriendin, dan vind ik nog steeds dat we boodschappen 50/50 zouden moeten betalen en niet dat ik 8/9e deel van de boodschappen betaal omdat de boodschappen voor haar dan al bijna gratis worden, lijkt mij geen wenselijk effect. Kosten eerste levensbehoeften zou ik dus niet naar rato van salaris verdelen, maar naar rato gezinssamenstelling, 1:1 in dit geval. Een beetje kritisch naar de boodschappen kijken heeft voor haar anders niet een duidelijke meerwaarde. Het lijkt mij niet goed voor het gevoel van de waarde van geld. Ik denk ook dat het snel gaat wennen.

Om in het extreme te blijven: als jij (met 8x meer salaris) graag luxe wilt eten (A-merken, elke week BBQ, etc), dwing je je vriendin daar voor de helft aan mee te betalen (waar ze eigenlijk geen geld voor heeft). Of mag zij dan maar een klein stukje vlees en een half glas cola? Beide oplossingen klinken niet alsof je echt samen bent.

unezra schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 12:15:
[...]


Da's natuurlijk een beetje jezelf voor de gek houden. Die opleiding bied geen enkele harde garantie op een hoger inkomen. Zelfde voor dat huis. Het is NU meer geld waard, maar dat geld is fictief en alleen werkelijk als je nu je huis verkoopt. (Maar daar staat tegenover dat andere huizen ook meer geld waard zijn geworden.) Rente kan aan het eind van je rentevast periode opeens fors stijgen.

Al met al zijn dat geen investeringen en bieden ze maar zeer beperkt garantie op een financieel gezonde toekomst.

Als goede opleidingen al niet meer tellen als goede investeringen, wat dan wel

[unezra]

Krisp schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 12:44:
[...]
Dat gaat redelijk uit de losse pols. Also het niet weet, kijk je even naar de routeplanner. Het gaat niet op de euro nauwkeurig, maar om een beetje bewustwording te creëren wat autorijden kost.

Klinkt als een prima systeem.
Wij doen dat veel losser, eigenlijk vooral op gevoel, maar het zou voor ons ook geen kwaad kunnen het eens grofweg uit te rekenen.

Effectief betaald zij primair de brandstof, tanken we af en toe van de gezamenlijke rekening en tank ik af en toe van mijn privé rekening. Zij maakt (wegens woon-werk) de meeste kilometers. De rest gokken we een beetje. (Scheelt wel dat het een relatief zuinig ecodieseltje is.)

Verwijderd schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 12:45:
[...]
Als goede opleidingen al niet meer tellen als goede investeringen, wat dan wel

Een investering zie ik iets waar je een redelijke garantie hebt op een uit te rekenen financieel rendement. Opleiding kent die garanties niet. Je vergroot de kans hooguit.

Dus nee, een goede opleiding kan zeker nuttig zijn en in de volksmond word dat een investering genoemd, maar ik zou het niet snel als financiële investering zien.

[Roobje]

de Peer schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 20:14:
Het hele 'naar rato van binnenkomend netto salaris betalen' begrijp ik eigenlijk niet zo goed. Je maakt je leven lang keuzes qua opleiding, banen, cursussen etc. met als uitgangspunt goede (o.a financiële) toekomstperspectieven. Uiteindelijk moet je ook flink verdienen (door hoge belastingdruk) om ook daadwerkelijk een leuk bedrag vrij te besteden te hebben per maand, en dan zou je binnen je huishouden opeens een groot deel moeten inleveren omdat je meer verdient. Juist dat zou voor mij als straffen voelen.

Dus je keuze van je baan met goed salaris is dus belangrijker als de keuze van je partner? In een relatie heb je toch alles voor elkaar over en gun je elkaar toch alles? Ik snap dat sommige mensen een goede carriére in de IT hebben en goed verdienen, maar er zijn ook mensen die met alle liefde in de zorg werken dat is bij uitstek één van de meest ondankbare jobs die je kan doen in West-Europa. Onregelmatig werken, laag salaris en hoge werkdruk door tekort aan personeel. Dat alles om de oudere en zwakkere in de maatschappij te ontlasten.

Dus als je partner dit werk, met plezier, doet, vind jij het een straf om met deze persoon je leven(sonderhoud) mee te delen? Nou dat is iets wat ik niet begrijp.

Willion01 schreef op donderdag 10 mei 2018 @ 19:45:
Vol verbazing lees ik dit topic toch iedere keer.

Uit elkaar: split het en ieder zijn weg, allebei salaris en opnieuw beginnen.
Leuke dingen: 1 rekening en als het op is, dan is het op.
Sparen: 1 rekening en is voor ons allebei.

Afgelopen 14 jaar zo geweest.
Ook toen zij 10 jaar gestudeerd heeft en ik gewerkt (dus ik hoofdkostwinnaar was)
Ook nu zij fulltime werkt en ik nog maar 3,5 dag per week werk (het leven is mooi!)

Als we dit nog een jaartje of 50 volhouden samen, hebben we wel 1 afspraak: alles gaat op.
Erfgenamen krijgen ook altijd ruzie over geld, dat gun ik ze niet

Ik ben blij voor je dat het al zo lang goed gaat en ik hoop voor je dat jullie het nog 50 jaar volhouden samen. Maar is het niet wat egoïstisch om niks achter te laten? Dat je niks wilt krijgen van je ouders kan ik niet begrijpen maar daar heb je redenen voor. Maar nu al zeggen, dat je alles op maakt over 50 jaar zonder te weten wat er dan speelt in deze wereld. Het is heel goed dat je je kinderen zelfstandig maakt, maar in de meeste situaties zijn je kinderen al over de 50 als jij het loodje legt, ik hoop dat ze dan al zelfstandig geworden zijn. Uiteindelijk verkoop je liever je trouwring om er van op vakantie te gaan als je 90 bent, dan dat je je kind nog een herinnering aan je schenkt? Klinkt erg kil als je het mij vraagt.

Daarnaast ontstaan de meeste ruzies bij een erfenis als er niks geregeld is. Als je een goed testament opstelt gaat er in de meeste gevallen niks mis. Mits er met de erfgenamen over gesproken is, want als je dood bent kan je er niet meer over praten.

[Ardana]

Wat mij idd opvalt, is dat mensen zeggen ‘mijn partner kiest zelf voor een opleiding en carrière-pad waarbij ze significant minder verdiend dan ik, waarom zou ik dan meer moeten bijdragen?’.

Maar die mensen kiezen zelf ook voor een partner die minder verdient, dan moet je ook mans genoeg zijn en zeggen: ik wil alleen een partner die (ongeveer) evenveel verdient. En alle andere kandidaten wegsturen.

Maar dat willen ze dan weer niet.

Net als dat ze niet 70% van het huishouden en de klusjes willen doen, maar wel 70% van het opgebouwde vermogen willen hebben.

[President]

Ardana schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 14:36:
Wat mij idd opvalt, is dat mensen zeggen ‘mijn partner kiest zelf voor een opleiding en carrière-pad waarbij ze significant minder verdiend dan ik, waarom zou ik dan meer moeten bijdragen?’.

Maar die mensen kiezen zelf ook voor een partner die minder verdient, dan moet je ook mans genoeg zijn en zeggen: ik wil alleen een partner die (ongeveer) evenveel verdient. En alle andere kandidaten wegsturen.

Maar dat willen ze dan weer niet.

Net als dat ze niet 70% van het huishouden en de klusjes willen doen, maar wel 70% van het opgebouwde vermogen willen hebben.

Ik denk dat de meeste mannen niet begrijpen dat vrouwen in het algemeen minder verdienen, wat gewoon een maatschappelijk feit is. Klik naar het onderwijs, de zorg en andere dienstverleners (vooral overheid): ook genoeg hbo vrouwen welke significant minder verdienen dan de mannen die vaak voor meer technische beroepen/opleidingen kiezen.

Ik vind het serieus beschamend om te lezen dat sommige mannen praten over 'zakgeld voor de vrouw', als puber kreeg ik zakgeld omdat ik afhankelijk was van mijn ouders...

Ik heb na het vwo gekozen voor een opleiding en baan in het onderwijs. Ook als ik iets met rechten of ICT was gaan doen was het geld gewoon net als vanuit huis naar één rekening gegaan. Ik vraag mij af of de mensen met gescheiden financiën dit van huis uit hebben mee gekregen: gescheiden ouders met geld problemen of misschien een ouderwetse verdeling thuis waarbij de vrouw afhankelijk was van de man?

Ik hoop dat er ooit nog een nieuwe revolutie komt. Niet van industrie, onderscheid in huidskleur of geslacht, maar die van financiële gelijkheid: betaald krijgen naar inzet/mogelijkheden in plaats van opleiding of 'marktwerking', maar dat is een hele andere discussie.


En och, de mens is misschien niet als monogaan geboren: als je denkt ooit te gaan scheiden dan zou ik de financiën inderdaad gewoon gescheiden houden!

[Willion01]

Roobje schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 14:12:

Ik ben blij voor je dat het al zo lang goed gaat en ik hoop voor je dat jullie het nog 50 jaar volhouden samen. Maar is het niet wat egoïstisch om niks achter te laten? Dat je niks wilt krijgen van je ouders kan ik niet begrijpen maar daar heb je redenen voor. Maar nu al zeggen, dat je alles op maakt over 50 jaar zonder te weten wat er dan speelt in deze wereld. Het is heel goed dat je je kinderen zelfstandig maakt, maar in de meeste situaties zijn je kinderen al over de 50 als jij het loodje legt, ik hoop dat ze dan al zelfstandig geworden zijn. Uiteindelijk verkoop je liever je trouwring om er van op vakantie te gaan als je 90 bent, dan dat je je kind nog een herinnering aan je schenkt? Klinkt erg kil als je het mij vraagt.

Daarnaast ontstaan de meeste ruzies bij een erfenis als er niks geregeld is. Als je een goed testament opstelt gaat er in de meeste gevallen niks mis. Mits er met de erfgenamen over gesproken is, want als je dood bent kan je er niet meer over praten.

Het is naar mijn idee pas egoïstisch als ik iets niet geef waar ze recht op hebben en we dit houden voor eigenbelang. Volgens mij hebben erfgenamen geen recht op een erfenis...

Daarnaast is het belangrijkste wat je aan kinderen kan geven dat ze met geld om kunnen/leren gaan en zelfstandig zijn. Door ze een dikke worst van een erfenis voor te houden is de kans alleen maar groot dat je ze dit niet geeft, met al je goede bedoelingen.

De reden dat ik niets van mijn ouders wil is tweeledig:
- Ze mogen lekker zelf genieten van hun verdiensten, ze hebben hier tenslotte voor gewerkt.
- Ze kunnen het gebruiken voor hun zorgbehoefte aan het eind van hun leven, daar hebben ze meer aan dan hopen op de zorg van mij (of mijn broer/zus!).

Gelukkig leven we in een land waarin de zorg voor ouderen niet meer afhankelijk is van de kinderen. Vroeger waren de armen-huizen gevuld met ouderen, sinds de AOW en pensioenen er zijn, kunnen ouderen prima voor zichzelf (laten) zorgen.

Mocht de nood aan de man zijn dan regel ik in de toekomst alles voor mogelijke kinderen, maar dan wel tijdens mijn leven en in natura. Net als dat ik geen geld geef aan (de directeuren) van goede doelen, geef ik ook geen geld aan mijn kinderen. Noem het cynisch, ik vertrouw niet veel mensen.

Zelfs met goede testamenten de grootste familie vetes gezien over erfenissen, inclusief rechtzaken en al. Nee dank je.

[LuNaTiC]

Ach, uiteindelijk moet je toch een beetje verplaatsen in de ander. Dat zorgt misschien al voor wat meer begrip.

Mijn relatie met mijn nieuwe vriendin is nog pril, samenwonen en daarmee dus gedeelde lasten is nog niet ter sprake gekomen, maar sluit niet uit dat dat binnenkort gaat spelen.

Voorheen vooral veel gedatet met vrouwen die minder verdienden dan ik (in sommige gevallen fors). Toen is het overigens ook niet tot samenwoonplannen gekomen uiteraard, maar heb er wel eens over nagedacht en toen dacht ik vooral 'oh laten we het dan maar naar rato doen, dan vang ik de meeste lasten wel op en heeft zij meer voor zichzelf te besteden'. Los van het exacte 'model'.

Nu mijn huidige vriendin stuurt volgend jaar af als psychiater en gaat daarmee zo'n 1,5 keer meer dan ik verdienen. (ja, niet gedacht dat ik de golddigger zou worden in de relatie ). En nu zou ik dus voor mezelf weer te trots zijn om een model naar rato voor te stellen of mee in te stemmen . Terwijl de argumenten an sich niet veranderd zijn.

Het heeft dus ook maar te maken uit welk oogpunt je er naar kijkt. In elk geval is communicatie belangrijk, maar rationaliteit en heldere afspraken net zo.

Scheelt wel dat wij allebei weinig waarde hechten aan geld, geven het ook makkelijk uit, het is echt een middel om leuke dingen te kunnen doen en ondernemen. We doen ook veel om en om zonder daar echt bij stil te staan, het gaat als natuurlijk.

Wel blijf ik dit topic met interesse volgen, mocht het straks toch zover komen dat we voor dezelfde vraagstukken komen te staan

[Roobje]

Willion01 schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 15:14:
[...]


Het is naar mijn idee pas egoïstisch als ik iets niet geef waar ze recht op hebben en we dit houden voor eigenbelang. Volgens mij hebben erfgenamen geen recht op een erfenis...

Daarnaast is het belangrijkste wat je aan kinderen kan geven dat ze met geld om kunnen/leren gaan en zelfstandig zijn. Door ze een dikke worst van een erfenis voor te houden is de kans alleen maar groot dat je ze dit niet geeft, met al je goede bedoelingen.

De reden dat ik niets van mijn ouders wil is tweeledig:
- Ze mogen lekker zelf genieten van hun verdiensten, ze hebben hier tenslotte voor gewerkt.
- Ze kunnen het gebruiken voor hun zorgbehoefte aan het eind van hun leven, daar hebben ze meer aan dan hopen op de zorg van mij (of mijn broer/zus!).

Gelukkig leven we in een land waarin de zorg voor ouderen niet meer afhankelijk is van de kinderen. Vroeger waren de armen-huizen gevuld met ouderen, sinds de AOW en pensioenen er zijn, kunnen ouderen prima voor zichzelf (laten) zorgen.

Mocht de nood aan de man zijn dan regel ik in de toekomst alles voor mogelijke kinderen, maar dan wel tijdens mijn leven en in natura. Net als dat ik geen geld geef aan (de directeuren) van goede doelen, geef ik ook geen geld aan mijn kinderen. Noem het cynisch, ik vertrouw niet veel mensen.

Zelfs met goede testamenten de grootste familie vetes gezien over erfenissen, inclusief rechtzaken en al. Nee dank je.

Natuurlijk heeft niemand recht op je geld, als je dat in testament vastlegt.

Maar even voor de duidelijkheid, ik heb niet gezegd dat jij (of je ouders) moeten besparen op hun zorg later, dat suggereer jij. Maar als je echt zo zelfstandig bent als je zegt, dan zorg jij voor genoeg geld om je pensioen luxe te financieren met de vooruitblik dat je nog 25 jaren lang leeft (inclusief alle zorg die komt het ouder worden). Wat doe je dan met het geld als je na 10 jaar al sterft? Aan een "goede doelen" geven doe je niet en aan je nageslacht ook niet. Ik ben oprecht benieuwd.

[Spacecowboy]

Na lang lurken ook maar eens onze situatie: Wij hebben alles gewoon op 1 hoop. We hebben ook maar 1 rekening die we actief gebruiken. Daar hangt ook de gezamelijke creditcard aan.

Alle rekeningen gaan van 1 rekening af, en als we iets voor onszelf willen kopen, kan dat gewoon. Alleen in de range van 500 euro of meer overleggen we oven.

Qua inkomen zit mijn vriendin iets hoger dan ik, maar dat is hooguit een paar honderd euro. Wij hebben samen meer de instelling dat het niet uitmaakt via welk salaris het geld binnenkomt, als er maar genoeg binnenkomt. Gelukkig hebben we een dusdanig inkomen dat we nooit financiele stress hebben, en een ieder
eigenlijk kan doen en laten wat 'ie wil, binnen natuurlijk redelijke grenzen.


Voor ons werkt dit het fijnst. We hoeven nergens op te letten, en we hebben ook niet echt een "mijn" en "jouw" spullen. We wel ieder een "eigen" auto (ik rij de station, vriendinlief de boodschappenkar ), eigen ipads, etcetera, maar dat wordt allemaal van de gezamelijke rekening betaald.

Ter aanvulling nog: Geen kinderen, daar hebben we redelijk bewust voor gekozen. Kunnen we al ons geld lekker aan onszelf opmaken.

[ Voor 6% gewijzigd door Spacecowboy op 11-05-2018 15:54 ]

[Mektheb]

Spacecowboy schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 15:52:
Na lang lurken ook maar eens onze situatie: Wij hebben alles gewoon op 1 hoop. We hebben ook maar 1 rekening die we actief gebruiken. Daar hangt ook de gezamelijke creditcard aan.

Alle rekeningen gaan van 1 rekening af, en als we iets voor onszelf willen kopen, kan dat gewoon. Alleen in de range van 500 euro of meer overleggen we oven.

Qua inkomen zit mijn vriendin iets hoger dan ik, maar dat is hooguit een paar honderd euro. Wij hebben samen meer de instelling dat het niet uitmaakt via welk salaris het geld binnenkomt, als er maar genoeg binnenkomt. Gelukkig hebben we een dusdanig inkomen dat we nooit financiele stress hebben, en een ieder
eigenlijk kan doen en laten wat 'ie wil, binnen natuurlijk redelijke grenzen.


Voor ons werkt dit het fijnst. We hoeven nergens op te letten, en we hebben ook niet echt een "mijn" en "jouw" spullen. We wel ieder een "eigen" auto (ik rij de station, vriendinlief de boodschappenkar ), eigen ipads, etcetera, maar dat wordt allemaal van de gezamelijke rekening betaald.

Ter aanvulling nog: Geen kinderen, daar hebben we redelijk bewust voor gekozen. Kunnen we al ons geld lekker aan onszelf opmaken.

Hier exact hetzelfde , en na 15 jaar samen te zijn en 4 jaar getrouwd maakt het ook allemaal niks meer uit.

Alles van mij is van haar, en alles van haar is van mij.

[Spacecowboy]

Mektheb schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 15:54:
[...]

Hier exact hetzelfde , en na 15 jaar samen te zijn en 4 jaar getrouwd maakt het ook allemaal niks meer uit.

Alles van mij is van haar, en alles van haar is van mij.

Wij kwamen er achter dat we al 17,5 jaar samen waren

Komende juni trouwen. En inderdaad. Alles is van ons samen.

[Verwijderd]

President schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 15:03:
[...]

Ik denk dat de meeste mannen niet begrijpen dat vrouwen in het algemeen minder verdienen, wat gewoon een maatschappelijk feit is. Klik naar het onderwijs, de zorg en andere dienstverleners (vooral overheid): ook genoeg hbo vrouwen welke significant minder verdienen dan de mannen die vaak voor meer technische beroepen/opleidingen kiezen.

Sociaal van je. Maar je hele aanname dat vrouwen minder verdienen dan mannen (bij gelijke arbeid en uren, een nogal essentieel feit dat graag vanwege ideologische redenen verzwegen wordt) is al vaker onderuit gehaald. Er is geen sprake van inkomstenongelijkheid (zeker niet ten nadele van de vrouw).

President schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 15:03:
[...]


Ik hoop dat er ooit nog een nieuwe revolutie komt. Niet van industrie, onderscheid in huidskleur of geslacht, maar die van financiële gelijkheid: betaald krijgen naar inzet/mogelijkheden in plaats van opleiding of 'marktwerking', maar dat is een hele andere discussie.

Wacht even, begrijp ik goed dat jij voor gelijke uitkomsten preekt i.p.v. gelijke kansen? Marktwerking is nogal essentieel, anders gaan er nog meer mensen van die pret studietjes volgen en weinig tot niets bijdragen aan de maatschappij. Ik gun iedereen zijn keuzes, dus ook om zaken als vrijetijd studies te "studeren" maar om dat gedrag nu te belonen ergo stimuleren? Nee dankje.

[ Voor 40% gewijzigd door Verwijderd op 11-05-2018 16:20 ]

[Spacecowboy]

President schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 15:03:
[...]

Ik denk dat de meeste mannen niet begrijpen dat vrouwen in het algemeen minder verdienen, wat gewoon een maatschappelijk feit is. Klik naar het onderwijs, de zorg en andere dienstverleners (vooral overheid): ook genoeg hbo vrouwen welke significant minder verdienen dan de mannen die vaak voor meer technische beroepen/opleidingen kiezen.

Dat vraag ik mij serieus af. Ik ben ICT'er/Engineer bij een financiele instelling, en verdien echt behoorlijk boven modaal (ook behoorlijk boven de mediaan met vergelijkbare opleiding/ervaring in mijn vakgebied. Mijn vriendin is (senior) IC verpleegkundige (neonatologie), en die haalt per maand netto toch echt wel meer binnen.

Dus afdoen dat je in de zorg minder verdiend is absoluut niet waar. Kijk eens naar wat een physician assistent verdient (ook wel HBO dokter, of arts assistent genoend). Dat zijn echt wel salarissen die met de IT kunnen concurreren, zeker in een Universitair Medisch Centrum.

Alleen als basisverpleegkundige in een perifeer ziekenhuis, of als hulp in de thuiszorg, nee, dan ga je het verliezen. Maar ook in de IT heb je dat soort banen (IT hulpje bij een MKB'er in schubkuttenveen).

Dus generaliseren dat vrouwen over het algemeen minder verdienen. Nee, ben ik het niet mee eens.

[finsdefis]

Verwijderd schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 16:15:
[...]


Sociaal van je. Maar je hele aanname dat vrouwen minder verdienen dan mannen (bij gelijke arbeid en uren, een nogal essentieel feit dat graag vanwege ideologische redenen verzwegen wordt) is al vaker onderuit gehaald. Er is geen sprake van inkomstenongelijkheid (zeker niet ten nadele van de vrouw).

Je moet het wel conceptueel helder neerzetten, en niet te simpel presenteren. Er kunnen inderdaad de nodige vraagtekens geplaatst worden bij het bestaan van cq. de oorzaken van een eventuele wage gap. Maar het feit is wel dat in Nederland de man in de meeste gevallen het hoogste inkomen heeft. Ongeacht wat de oorzaak daarvan is - of je nou een linkse boomknuffelaar bent die denkt dat het door seksisme komt of een rechtse rakker die het toeschrijft aan een gebrek aan ambitie (en alles ertussenin).

En dit heeft inderdaad wel een effect op hoe de financiën historisch gezien geregeld zijn, d.w.z. dat de vrouw een enorme afhankelijkheid heeft van de man. Daar komt wel wat verandering in en dat is ook te zien aan de vele manieren die in dit topic terugkomen.

[...]


Wacht even, begrijp ik goed dat jij voor gelijke uitkomsten preekt i.p.v. gelijke kansen? Marktwerking is nogal essentieel, anders gaan er nog meer mensen van die pret studietjes volgen en weinig tot niets bijdragen aan de maatschappij. Ik gun iedereen zijn keuzes, dus ook om zaken als vrijetijd studies te "studeren" maar om dat gedrag nu te belonen ergo stimuleren? Nee dankje.

Dit is ook onnodig zwart/wit, maar bovendien off-topic. Een politiek-filosofische discussie past ergens anders, tenzij het relevant is voor de verhoudingen in een relatie.

[President]

Verwijderd schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 16:15:
[...]


Sociaal van je. Maar je hele aanname dat vrouwen minder verdienen dan mannen (bij gelijke arbeid en uren, een nogal essentieel feit dat graag vanwege ideologische redenen verzwegen wordt) is al vaker onderuit gehaald. Er is geen sprake van inkomstenongelijkheid (zeker niet ten nadele van de vrouw).

Ik heb het niet over hetzelfde werk, maar juist dat vrouwen in het algemeen vaker kiezen voor dienstverlenende beroepen met daarbij een lager salaris.

Wacht even, begrijp ik goed dat jij voor gelijke uitkomsten preekt i.p.v. gelijke kansen? Marktwerking is nogal essentieel, anders gaan er nog meer mensen van die pret studietjes volgen en weinig tot niets bijdragen aan de maatschappij. Ik gun iedereen zijn keuzes, dus ook om zaken als vrijetijd studies te "studeren" maar om dat gedrag nu te belonen ergo stimuleren? Nee dankje.

Jups, ik ben voor salaris naar inzet. Betekent inderdaad wel dat het hele studie systeem moet worden veranderd qua opleidingen, ik hoop dat dit ooit nog gaat gebeuren

Of we moeten eens met elkaar gaan nadenken hoeveel geld we voor bepaalde huishoudelijke taken als 'standaard' gaan zetten.

Hoeveel moet de man de vrouw betalen als ze de was doet? Per kledingstuk? Per minuut? En hoeveel aan stoffen? Hoeveel moet de vrouw de man betalen voor een gaatje in de muur boren? Of andersom uiteindelijk (gelijke systemen bij geslachten). En is een uurtje sex voor de man evenveel waard als een uurtje sex voor de vrouw?

En hoeveel is een uurtje voor de kinderen zorgen waard? En een poepbroek? Plasbroek?

En zo verder...

[Spacecowboy]

President schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 16:26:
[...]


Hoeveel moet de man de vrouw betalen als ze de was doet? Per kledingstuk? Per minuut? En hoeveel aan stoffen?

En zo verder...

Ik betaal mijn (vrouwelijke) huishoudelijke hulp 15 euro per uur.

Je punt is?

[Verwijderd]

President schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 16:26:
[...]

Ik heb het niet over hetzelfde werk, maar juist dat vrouwen in het algemeen vaker kiezen voor dienstverlenende beroepen met daarbij een lager salaris.


[...]

Jups, ik ben voor salaris naar inzet. Betekent inderdaad wel dat het hele studie systeem moet worden veranderd qua opleidingen, ik hoop dat dit ooit nog gaat gebeuren

Of we moeten eens met elkaar gaan nadenken hoeveel geld we voor bepaalde huishoudelijke taken als 'standaard' gaan zetten.

Hoeveel moet de man de vrouw betalen als ze de was doet? Per kledingstuk? Per minuut? En hoeveel aan stoffen? Hoeveel moet de vrouw de man betalen voor een gaatje in de muur boren? Of andersom uiteindelijk (gelijke systemen bij geslachten). En is een uurtje sex voor de man evenveel waard als een uurtje sex voor de vrouw?

En hoeveel is een uurtje voor de kinderen zorgen waard? En een poepbroek? Plasbroek?

En zo verder...

Wij zien dit punt duidelijk heel anders, dat mag gelukkig ook Een partij die jouw visie uit wil dragen zal mijn stem niet krijgen maar wellicht denk een groot gedeelte daar anders over.

finsdefis schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 16:25:
[...]
Dit is ook onnodig zwart/wit, maar bovendien off-topic. Een politiek-filosofische discussie past ergens anders, tenzij het relevant is voor de verhoudingen in een relatie.

Ten eerste ben ik niet de persoon die een poltiek-filosofisch standpunt neerzet, beetje zwak als hier niet op ingegaan kan worden. Ten tweede; indien jij dit als onwenselijk ervaart dan maak je een report aan i.p.v. de pet van een moderator op te zetten.

Om dan toch maar on-topic te blijven. Ik en mijn partner (11 jaar samen) delen de kosten 50/50 waarbij wij allebei boven modaal verdienen en een vrij goedkope woning hebben uitgezocht (helft van wat mogelijk was). Met als kantekening dat mijn vriendin een 10k per jaar meer binnenkrijgt. Maar daar werkt ze hard voor dus ik gun haar dat van harte. (edit, besef me net dat de term dat gun ik haar misplaatst is. Daar heeft ze recht op en ik vind het fijn dat ze wat extra te besteden heeft (is maar goed ook met het gat in haar hand).

finsdefis schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 16:43:
[...]


Inderdaad, volledig met je eens. Vandaar ook mijn eerste alinea, ik ben benieuwd wat je reactie daarop is i.h.k.v. de ontwikkelingen op het gebied van financiële verhoudingen.

Stond er iets waar ik op in moest gaan? Het feit dat mannen meer verdienen in Nederland? Tja, nogal wiedes. Meer werkende mannen, meer full timers, werk wat beter betaald (wat vaak ook terecht is i.v.m. marktwerking) en niet die vervelende onderbrekingen in carrière wanneer er kinderen geworpen moeten worden . (grapje, dit zou tot op zekere hoogte gecorrigeerd mogen worden). Je kunt dit wegschrijven onder de noemer van ongeacht de reden. Maar juist die beredenatie is zo essentieel. Anders is het enkel een ideologisch standpunt.

Wanneer we kijken naar jongere generaties zie je dat dit al behoorlijk aan het bijtrekken is. Het "probleem" wordt reeds gecorrigeerd. (N=1, kijk naar mijn situatie)

Mijn reactie bestaat vrijwel volledig uit open deuren intrappen, vandaar dat ik geen noodzaak zag om dit in eerste instantie te posten.

[ Voor 31% gewijzigd door Verwijderd op 11-05-2018 18:53 ]

[finsdefis]

Verwijderd schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 16:34:

Ten eerste ben ik niet de persoon die een poltiek-filosofisch standpunt neerzet, beetje zwak als hier niet op ingegaan kan worden.

Inderdaad, volledig met je eens. Vandaar ook mijn eerste alinea, ik ben benieuwd wat je reactie daarop is i.h.k.v. de ontwikkelingen op het gebied van financiële verhoudingen.

[ Voor 8% gewijzigd door finsdefis op 11-05-2018 16:44 ]

[daan!]

President schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 16:26:
Ik heb het niet over hetzelfde werk, maar juist dat vrouwen in het algemeen vaker kiezen voor dienstverlenende beroepen met daarbij een lager salaris.

Juist, daar kiezen ze bewust voor.
Waar zit dan het vermeende onrecht dat je wilt bestrijden?

President schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 16:26:
Jups, ik ben voor salaris naar inzet.

Tjsa, dat proberen ze in Cuba op dit moment.
Het is daar in hoogopgeleide vakgebieden (artsen, ingenieurs, e.d.) altijd maar weer de vraag wie er op maandag nog komt werken.
Als ze niet verschijnen zijn ze vaak weg, naar een ander land. (vaak VS, maar niet uitsluitend)
Want in een ander land krijgen ze wel een fatsoenlijk salaris.
Advocaten moeten, naast hun fulltime baan, daar bijvoorbeeld ook een 'casa particular' runnen om rond te komen, of taxichauffeur zijn.

President schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 16:26:
Hoeveel moet de man de vrouw betalen als ze de was doet? Per kledingstuk? Per minuut? En hoeveel aan stoffen? Hoeveel moet de vrouw de man betalen voor een gaatje in de muur boren? Of andersom uiteindelijk (gelijke systemen bij geslachten). En is een uurtje sex voor de man evenveel waard als een uurtje sex voor de vrouw?

Ik ga ervan uit dat je dit als grapje stelt.. maar daar kan verwarring over zijn.

[unezra]

President schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 15:03:
[...]

Ik denk dat de meeste mannen niet begrijpen dat vrouwen in het algemeen minder verdienen, wat gewoon een maatschappelijk feit is. Klik naar het onderwijs, de zorg en andere dienstverleners (vooral overheid): ook genoeg hbo vrouwen welke significant minder verdienen dan de mannen die vaak voor meer technische beroepen/opleidingen kiezen.

Ik vind het serieus beschamend om te lezen dat sommige mannen praten over 'zakgeld voor de vrouw', als puber kreeg ik zakgeld omdat ik afhankelijk was van mijn ouders...

De énige reden waarom ik dat ergens heb geroepen, is juist te voorkomen dat een forse ongelijkheid in inkomen leid tot een enorm verschil in vrij besteedbaar geld.

Als de inkomensverschillen groot zijn én je wil naar rato verdelen, houd diegene met het laagste inkomen nog steeds zelf erg weinig over. In dat geval kan ik me voorstellen dat de meestverdienende (bij een rato systeem met gescheiden rekeningen), niet alleen meer bij draagt aan de gezamenlijke lasten, maar óók iedere maand nog een bedrag over maakt naar de privé rekening van de minstverdienende zodat diegene een redelijk bedrag te besteden heeft.

Ik heb het in andere contexten en met andere bedoelingen niet gebruikt.

Bij een groot inkomensverschil heb je dat toch, zelfs als je je volledige bestedingspatroon af stemt op het inkomen van de minstverdienende, krijg je dat de meestverdienende bijvoorbeeld een fors spaarsaldo op bouwt. De enige manier om dat tegen te gaan, is filantroop worden en het "overschot" weg geven. Er zijn niet veel mensen in een dergelijke situatie die dat doen en de mensen die dat doen, zijn over het algemeen ongelooflijk vermogende mensen. (Denk Bill Gates, Warren Buffet, etc.)

[Willion01]

Roobje schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 15:48:
[...]
Wat doe je dan met het geld als je na 10 jaar al sterft? Aan een "goede doelen" geven doe je niet en aan je nageslacht ook niet. Ik ben oprecht benieuwd.

Heel goede vraag, eigenlijk geen goede oplossing voor.

Hier ga ik eens lekker over nadenken...

[unezra]

President schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 16:26:
[...]

Jups, ik ben voor salaris naar inzet. Betekent inderdaad wel dat het hele studie systeem moet worden veranderd qua opleidingen, ik hoop dat dit ooit nog gaat gebeuren

Hoe ga je dat kwantificeren?

Dat is hét probleem met betalen naar inzet, het is niet te kwantificeren. Salaris zal altijd afhankelijk zijn van marktwerking.

[Verwijderd]

Ik zie eigenlijk maar 2 redenen om niet in gemeenschap van goederen te trouwen en dat zijn hoofdelijke aansprakelijkheid bij sommige beroepen of een eigen bedrijf wat al is opgebouwd voor het huwelijk.

Daarnaast is het eigenlijk de keuze: samen leven of kosten delen?

Zwart-wit gezien betaal ik hier bijna alles. Waar het om gaat, is dat je samen een goed leven hebt en dat is niet uit te drukken in euro's.

[de Peer]

ninjazx9r98 schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 10:34:
[...]

Ik maak er geen karikatuur van, ik trek het naar het extreme zoals je nu zelf ook doet om duidelijk te maken dat jouw "Tuurlijk" wat mij betreft helemaal niet zo tuurlijk is.
Ik zie werkelijk waar niet in waarom de waarde van een brood en uiteindelijk van de boodschappen in totaal 50/50 verdeeld zou moeten worden maar het vervolgens totaal niet uitmaakt wie welk deel nuttigt/gebruikt.
Aan de ene kant gaat het over eerlijk delen maar aan de andere kant gaat het puur om de centen (die nu eenmaal makkelijk te delen zijn) aangezien het zomaar zou kunnen dat de verdeling qua nuttigen van de boodschappen 60-40, 40-60, 70-30 of wat dan ook is wat je vervolgens weer niet eerlijk zou kunnen noemen.
Waarom is het eerlijk om puur naar de kosten van boodschappen en dergelijke te kijken maar vervolgens een karikatuur om te kijken wie welk deel van de boodschappen nuttigt/gebruikt? Normaal gesproken zal een man zo'n beetje 25% meer eten dan een vrouw, betekent dat dan dat de vrouw financieel een groter deel moet inleveren alleen maar omdat ze vrouw is? Mag ze dat voelen als een straf?

Ok, als er daadwerkelijk een 70/30 verschil zou zijn qua verbruik van de boodschappen, zou ik wel open staan voor aanpassen van de 50/50. Is echter bij ons niet het geval, en anders eerder in mijn nadeel aangezien ik zuiniger leef en inkoop. Waar het hier ook gewoon om gaat: gemak. boodschappen kosten 300 euro per maand en je hebt schaalvoordeel van het samenwonen en samen inkopen. of de 1 nu meer of minder consumeert is wat ons betreft (binnen bepaalde marge) de moeite van het checken niet waard. Het moet ook uitvoerbaar blijven.
Normaal gesproken geeft een vrouw weer ietsje meer uit aan verzorgingsproducten. Het lijkt bij ons redelijk te compenseren allemaal.
Ik vind het belangrijk een systeem te hebben dat op de lange termijn goed uitvoerbaar is, en die moet principieel kloppen. Wat we juist willen voorkomen is elke keer bijsturen en alles controleren. Liever 1 keer een 'akkoord' over een verdeling waar we beiden achter staan. Maar nogmaals. boodschappen zijn wel peanuts t.o.v. 2 full-time salarissen.

ninjazx9r98 schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 10:34:
[...]

En dit begrijp ik dus absoluut niet, waarmee ik niet wil zeggen dat het fout is hoe je er tegenaan kijkt maar ik sta gewoon totaal anders in het leven.
Mijn toekomstperspectieven zijn niet financieel gericht maar 'alleen' op behoud van een goede baan met een salaris niveau zoals dat nu is. Carrière maken doet me weinig tot niets, dat levert alleen maar meer verantwoordelijkheden en stress op waar ik niet op zit te wachten. Ik werk om te leven en zoals jij het omschrijft voelt voor mij als het omgekeerde en daar pas ik voor. Ik zie het in onze 60-40 verhouding dan ook absoluut niet als inleveren maar juist als waarde toevoegen aan onze gezamenlijke toekomst en ons geluk.

[...]

Mocht het mis gaan dan zal ik het bij een volgende relatie exact weer op dezelfde manier (willen) doen. Mijn toekomstperspectief is niet financieel gedreven en uiteindelijk is het maar geld.

Ja we hebben duidelijk een andere visie. Ondanks dat ik snap dat het zo over komt, vind ik zelf niet dat ik leef om te werken. We hadden het vroeger krap thuis en ik heb me altijd voorgenomen om financiële zekerheid tot een speerpunt te maken. Heel serieus met mijn studie aan de gang. Bovendien een studie gekozen met goede baankansen (mensen die een pretstudie kiezen snap ik echt niet) en eerlijk gezegd ook wel een branche gekozen waarin ik wist dat het qua financiën wel goed zou komen. Maar daar houdt het wel op voor mij. Financiële zekerheid heb ik nu en mijn huidige speerpunt is vooral alleen nog maar keuzes maken en richtingen kiezen die het werk leuker maken. Ik werk eigenlijk nooit meer dan 40u per week en wil dat graag zo houden. Management ambieer ik niet maar zal vermoedelijk vanzelf op mijn pad komen, langzaamaan.
Samengevat: Ik vind dat ik keihard heb gewerkt, met enorme drive, om die financiële zekerheid te bereiken en nu liggen de prioriteiten juist anders.

Het is nu eenmaal wel zo dat veel aspecten van je toekomstige leven in onze huidige maatschappij grotendeels bepaald wordt door je financiële situatie. Volgens mij is het voor iedereen verstandig vooruit te kijken. Op het moment van studiekeuzes, maar ook als het over pensioen en 'sparen voor later' gaat.
De kans is bovendien erg groot dat je huidige relatie niet stand houdt de komende 40-50 jaar, dus ik vind het wel van deze tijd om ook een 'persoonlijk' plan voor de toekomst te hebben, dat iets meer los staat van huidige partner, of zit daar ook al een taboe op?

'Het is maar geld' is voor mij persoonlijk het verschil tussen stoppen met werken op mijn 50e of doorwerken tot aan mijn officiële pensioendatum rond mijn 72-73e waarschijnlijk. Ik vind dus dat daar vaak te makkelijk over wordt gedacht. Voor mij is geld zakelijk en staat het juist los van de relatie.

Verwijderd schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 12:45:
[...]

Om in het extreme te blijven: als jij (met 8x meer salaris) graag luxe wilt eten (A-merken, elke week BBQ, etc), dwing je je vriendin daar voor de helft aan mee te betalen (waar ze eigenlijk geen geld voor heeft). Of mag zij dan maar een klein stukje vlees en een half glas cola? Beide oplossingen klinken niet alsof je echt samen bent.

Klopt. Ik zie de kostenpost boodschappen dan ook vooral als '1e levensbehoeften'. luxe goederen vallen daar niet onder. In dat geval zouden we de situatie herzien. Maar nogmaals. Ik leef zeer zuinig en luxe eten is in mijn geval niet bepaald aan de orde.

Roobje schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 14:12:
[...]

Dus je keuze van je baan met goed salaris is dus belangrijker als de keuze van je partner? In een relatie heb je toch alles voor elkaar over en gun je elkaar toch alles? Ik snap dat sommige mensen een goede carriére in de IT hebben en goed verdienen, maar er zijn ook mensen die met alle liefde in de zorg werken dat is bij uitstek één van de meest ondankbare jobs die je kan doen in West-Europa. Onregelmatig werken, laag salaris en hoge werkdruk door tekort aan personeel. Dat alles om de oudere en zwakkere in de maatschappij te ontlasten.

Dus als je partner dit werk, met plezier, doet, vind jij het een straf om met deze persoon je leven(sonderhoud) mee te delen? Nou dat is iets wat ik niet begrijp.

Alles voor elkaar over hebben? Lijkt mij een cliché, iedereen heeft zo zijn grenzen.
Keuzes hebben consequenties. Tuurlijk is werken in de zorg zwaar, hebben we die mensen juist hard nodig en zouden ze daar best wat meer mogen verdienen. Door te kiezen voor bepaalde branches weet je wel dat het geen vetpot zal worden qua financiën, daar heb je voor gekozen omdat je het vak blijkbaar leuk vindt.
Ik zou iemand in de zorg zeker niet als partner uitsluiten hoor, maar ik ga niet 800 euro per maand 'weggeven' omdat dat volgens velen hier 'eerlijk' is (wat is eerlijk??). Ik zou dan net zo goed mijn buurman die in de zorg werkt ook elke maand een envelop met geld door de brievenbus kunnen gooien, omdat ik het top vind dat hij in de zorg werkt.
Mijn uitgangspunt qua financiën in een relatie blijft zelfredzaamheid. Wat verandert er nu daadwerkelijk in die maand waarin je samen gaat wonen? Waarom zou mijn salaris dan opeens gedeeld moeten worden? Nogmaals de disclaimer, dit gaat niet op als iemand echt krap bij kas zit, dan begrijp ik ook wel dat het wel zo sociaal is dat ze niet op een houtje hoeft te bijten, maar als ze zelf al 300 euro geheel vrij te besteden heeft (na alle lasten), zie ik niet in waarom ik daar 900 euro van zou moeten maken.

Ardana schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 14:36:
Wat mij idd opvalt, is dat mensen zeggen ‘mijn partner kiest zelf voor een opleiding en carrière-pad waarbij ze significant minder verdiend dan ik, waarom zou ik dan meer moeten bijdragen?’.

Maar die mensen kiezen zelf ook voor een partner die minder verdient, dan moet je ook mans genoeg zijn en zeggen: ik wil alleen een partner die (ongeveer) evenveel verdient. En alle andere kandidaten wegsturen.

Maar dat willen ze dan weer niet.

Waarom zou ik per se een partner willen die even veel verdient? Boeit me eerlijk gezegd totaal niet. Wat ik wel belangrijk vind: zelfredzaamheid en financiële zelfstandigheid. Je kunt prima samen zijn met grotendeels gescheiden financiën hoor.

Wat vinden we nu eigenlijk 'eerlijk'? Moeten beide partners een gelijk bedrag te besteden hebben elke maand? En zo ja, waarom?

[unezra]

Verwijderd schreef op vrijdag 11 mei 2018 @ 18:55:
Ik zie eigenlijk maar 2 redenen om niet in gemeenschap van goederen te trouwen en dat zijn hoofdelijke aansprakelijkheid bij sommige beroepen of een eigen bedrijf wat al is opgebouwd voor het huwelijk.

Daarnaast is het eigenlijk de keuze: samen leven of kosten delen?

Zwart-wit gezien betaal ik hier bijna alles. Waar het om gaat, is dat je samen een goed leven hebt en dat is niet uit te drukken in euro's.

Volgens mij zegt ook niemand dat "samen een goed leven hebben" uit te drukken is in €.

Alleen voor ons is een van de onderdelen van "samen een goed leven hebben", wel dat we financieel de zaken op een manier regelen waar wij ons prettig bij voelen.

Zou er een groot inkomensverschil zijn zou ik waarschijnlijk alsnog alles naar rato doen, maar nadenken over óf een rato verdeling die niet gelijk is aan de verhouding van inkomen (bij een inkomen van 60/40 zou ik dan eerder qua bijdragen 70/30 doen zodat zij privé absoluut gezien meer te besteden heeft) of een andere constructie verzinnen die er tenminste voor zorgt dat zij privé ook voldoende te besteden heeft.

Hoe dan ook, de reden dat we zaken naar rato doen is dat we dat eerlijker vinden dan alles op 1 grote hoop gooien. Zowel voor ons als stel, als ieder van ons individueel.

[Baytep]

Na de laatste paar pagina's gelezen te hebben ben ik nog geen verdeling naar categorie tegen gekomen.

Ons inkomen is ongeveer 80/20 zei werkt 4 dagen, ik 5+. 2 kinderen, 4/2

Mijn vrouw stort elke maand een beperkte bijdrage waarna ik alles betaal behalve een paar categorieen:
-Eten als ik er niet ben (ben vrij veel in het buitenland)
-Huislinnen, of hoe heten de lakens / handdoeken etc...
-Bijna alles voor de kinderen (schijn je alleen bij de Bijenkorf te kunnen kopen)
Het enige dat ik voor de kinderen betaal is "hardware"; kinderwagen / stoeltjes / duurzaam speelgoed

Op het eind van het jaar houden we allebei wat over en daar zijn we wel tevreden over.
We hebben het hier eigenlijk nooit over gehad, behalve dat ze na het trouwen het nut van een gezamelijke rekening niet zag, die gebruiken we dan ook niet.

[Wailing_Banshee]

cooper87 schreef op donderdag 10 mei 2018 @ 09:52:
Ik snap ook niet dat je alles zo piekfijn bedacht hebt, mijn pc niet haar pc etc,

Maar ik heb mijn PC en hij heeft zijn PC! Ze zijn wel beide betaald van de gezamelijke rekening

Verwijderd schreef op donderdag 10 mei 2018 @ 19:56:
[...]

Nog geen kinderen zeker? Meeste ouders willen hun kind wel wat achterlaten. Er hoeft geen ruzie over geld te zijn als je je shit goed voor elkaar hebt.

Ik ga er absoluut niet vanuit dat mijn ouders mij geld achter laten. Dingen, ja, jeugdherinneringen, absoluut. Maar geld? We hebben mijn schoonmoeder juist veroordeeld omdat ze geen nieuwe auto kocht (ze had er wel het geld voor) omdat ze vond dat ze dat haar kinderen niet aan kon doen (m'n schoonzussen waren het absoluut met ons eens, trouwens).

[Z___Z]

de Peer schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 19:16:
[...]


Dat was ik. Nee nu maak je er een karikatuur van. Tuurlijk maakt het niet uit wie hoe veel van de boodschappen op eet, daar letten we totaal niet op. het punt dat ik wilde maken was: het is niet nodig, en m.i. onlogisch, om boodschappen naar rato te betalen ipv 50/50.
Om het even naar het extreme te trekken (dat maakt het soms duidelijker), stel dat ik 8x zoveel zou verdienen als mijn vriendin, dan vind ik nog steeds dat we boodschappen 50/50 zouden moeten betalen en niet dat ik 8/9e deel van de boodschappen betaal omdat de boodschappen voor haar dan al bijna gratis worden, lijkt mij geen wenselijk effect. Kosten eerste levensbehoeften zou ik dus niet naar rato van salaris verdelen, maar naar rato gezinssamenstelling, 1:1 in dit geval. Een beetje kritisch naar de boodschappen kijken heeft voor haar anders niet een duidelijke meerwaarde. Het lijkt mij niet goed voor het gevoel van de waarde van geld. Ik denk ook dat het snel gaat wennen.

Als ik 8x zoveel als mijn vriendin zou verdienen, zou ik alle vaste lasten en boodschappen voor mijn rekening nemen. Boodschappen zijn wel de laatste kostenpost waar ik kritisch op zou zijn. Enige voorwaarde voor boodschappen in mijn huis is dat alles wat gekocht wordt opgegeten moet worden.

Het probleem dat vrouwen over het algemeen in dezelfde functie minder verdienen dan mannen komt door de ontransparante salarissen. Als er een salaris register was, zoals het kadaster voor woningen, zou het een stuk makkelijker zijn. Ervaring met vrouwen om mij heen, is dat ze salaris gewoon minder belangrijk vinden. Daarmee sta je dus meteen achter bij salarisverhogingen. Om dezelfde reden krijgen assertieve mensen een hoger salaris dan introverte mensen in dezelfde functie. Dit verschil komt veel minder in de media, maar is waarschijnlijk groter dan het verschil tussen mannen en vrouwen.

Baytep schreef op zondag 13 mei 2018 @ 00:05:
Na de laatste paar pagina's gelezen te hebben ben ik nog geen verdeling naar categorie tegen gekomen.

Ons inkomen is ongeveer 80/20 zei werkt 4 dagen, ik 5+. 2 kinderen, 4/2

Mijn vrouw stort elke maand een beperkte bijdrage waarna ik alles betaal behalve een paar categorieen:
-Eten als ik er niet ben (ben vrij veel in het buitenland)
-Huislinnen, of hoe heten de lakens / handdoeken etc...
-Bijna alles voor de kinderen (schijn je alleen bij de Bijenkorf te kunnen kopen)
Het enige dat ik voor de kinderen betaal is "hardware"; kinderwagen / stoeltjes / duurzaam speelgoed

Op het eind van het jaar houden we allebei wat over en daar zijn we wel tevreden over.
We hebben het hier eigenlijk nooit over gehad, behalve dat ze na het trouwen het nut van een gezamelijke rekening niet zag, die gebruiken we dan ook niet.

Ons inkomensverschil is niet zo groot, maar wij doen het vergelijkbaar. Geen gezamenlijke rekening, een deel van de vaste lasten gaan van haar rekening en een deel van mijn rekening. Gezamenlijke uitgaven worden gedaan door wie toevallig dichterbij de kassa staat. Eind van het jaar maken we de balans op voor inzicht.

[ Voor 41% gewijzigd door Z___Z op 13-05-2018 12:31 ]

[Verwijderd]

Wailing_Banshee schreef op zondag 13 mei 2018 @ 11:35:
[...]

Maar ik heb mijn PC en hij heeft zijn PC! Ze zijn wel beide betaald van de gezamelijke rekening


[...]

Ik ga er absoluut niet vanuit dat mijn ouders mij geld achter laten. Dingen, ja, jeugdherinneringen, absoluut. Maar geld? We hebben mijn schoonmoeder juist veroordeeld omdat ze geen nieuwe auto kocht (ze had er wel het geld voor) omdat ze vond dat ze dat haar kinderen niet aan kon doen (m'n schoonzussen waren het absoluut met ons eens, trouwens).

Ik heb tegen mijn ouders gezegd dat ze niks achter hoeven te laten, maar dat gaan ze absoluut wel doen. Hebben je ouders een huis wat afbetaald is bijvoorbeeld?

[JacquesDoekjes]

Mijn situatie: geregistreerd partnerschap met vriendin, twee kids, en een huis.

Voordat de kinderen er waren hadden we aparte rekeningen (en spaarpotten), en gebruikten we verdeelsleutel om naar ratio de huur te betalen. Verdere uitgaven naar eigen inzicht.

Na kind 1 (en geregistreerd partnerschap) geswitcht naar enkele rekening, en alle bezittingen 50/50 in bezit (ook huis)

Wij gooien alle inkomsten op een grote hoop. De standaard uitgaves (huishouden, belastingen, abonnementen, tuin) halen we daar vanaf (we gebruiken daarvoor excel overzicht om precies te weten wat we per jaar kwijt gaan zijn.)

Per maand gaat er per persoon een gelijk vast bedrag richting persoonlijke spaarpot gaat voor eigen uitgaves (bv kleren, hobbies).

Wat overblijft gaat richting buffer en extra hypotheek aflossing.

Qua salaris (en spaargeld voordat we huis kochten) is er wel verschil tussen ons.

Ik ging voor 50/50 omdat ik graag samen met haar er helemaal voor wil gaan, geen remmen op de relatie, en niet vooraf indekken voor allerlei mogelijke scenario's. Wij zijn een gezin met gezinsinkomsten en uitgaves.

En salaris is toch maar een vaag iets, zij werkt net zo hard, dus voor mij zijn we gelijk ondanks inkomsten verschil.

[Wailing_Banshee]

Verwijderd schreef op zondag 13 mei 2018 @ 13:22:
[...]

Ik heb tegen mijn ouders gezegd dat ze niks achter hoeven te laten, maar dat gaan ze absoluut wel doen. Hebben je ouders een huis wat afbetaald is bijvoorbeeld?

Mijn moeder woont in Hongarije en is opnieuw getrouwd. Ze hebben daar wel een huis, wat volledig op haar naam staat (de kinderen van zijn vorige (overleden) vrouw, zijn kinderen die verwachten veel geld te krijgen van hem als hij komt te overlijden, daarom heeft hij bijna geen bezit meer...)

Het kan mij en m'n broers niets schelen of ze iets achter laat. Ik denk dat wij alle drie hebben gezien wat geld kan doen met een persoon (en dan het slechte voorbeeld). Ik (en mijn jongste broertje ook, m'n oudste broer lijkt meer op z'n vader wat dat betreft) leef met de gedachte: geld is leuk, maar het is vooral leuk om het te delen, met vrienden en familie (niet geld, maar goederen). Wij hebben het goed (twee ICT'ers, zonder kinderen) en dus als we uit eten gaan met de (schoon)familie, trakteren wij bijvoorbeeld vaak (niet te vaak, want je kunt daar ook ieamands gevoelens mee kwetsen). Maar met elkaar bespreken we eigenlijk altijd alles, wat betreft geld en leven we redelijk zuinig (zodat we het kunnen uitgeven aan dingen die we echt willen hebben, wat meestal niet zuinig of goedkoop is )

[redrohX]

Toch wel leuk topic om door te lezen. De situatie van mijn vriendin en ik is dat we beiden aparte rekeningen hebben. Hier komen salarissen op binnen en worden toeslagen op gestort. De vaste lasten houden we bij in Sheets en deze zijn zo verdeeld dat we ieder 50% betalen van het totale bedrag. Om het makkelijk te maken betaal ik bijvoorbeeld een vast bedrag voor alle boodschappen en mijn vriendin de lasten van de private lease auto. Het geld van de boodschappen gaat naar een Bunq rekening die we delen en waar we allebij van kunnen pinnen. Er blijft zelden iets noemenswaardig over en soms moet er wat bij worden gestort. Dat wordt door ons beiden gedaan, zonder heel nauwkeurig te letten op de verdeling.

De totale verdeling is ongeveer 50%, maar scheelt een paar tientjes tot honderd euro en die vang ik weer op omdat ik iets meer verdien. Onze salarissen liggen verder niet heel ver uit elkaar.

Alles wat we overhouden op onze eigen rekeningen, daarvan kunnen we zelf beslissen wat we er mee doen. Ik beleg sinds een jaar altijd een vast bedrag per maand en daarnaast proberen we het overgebleven geld ook te gebruiken voor relatief kleinere uitgaves zoals woonaccessoires, planten, kleding, uitjes, speelgoed voor onze zoon enz. Blijft er nog iets over dan gaat dat naar een aparte bufferrekening. Een gezamelijk bedrag die we gebruiken voor grote uitgaves zoals nieuwe meubels, wasmachine etc. We zijn er niet goed in, maar we willen proberen om dit niet onder een bepaald bedrag te laten komen, zodat we niet meteen al mijn aandelen moeten verkopen als we opeens in de situatie terecht komen dat we geld nodig hebben.

Bovenstaande constructie is in de loop der jaren zo ontstaan. Het zal vast niet het beste systeem zijn, maar we zijn er beiden wel tevreden over. Waren we eerst totaal niet bezig met wat er binnen kwam en vooral niet op de hoogte met wat er uit ging, sinds iets meer dan een jaar hebben we alles goed onder controle. Niet dat we enorme schulden hadden, maar over het algemeen hielden we vaker een stukje maand over dan een stukje salaris en dan is de buffer op een gegeven moment toch echt leeg. De verdeling is nu ook een stuk eerlijker dan toen en dat voelt gewoon veel fijner.

[toimoi]

redrohX schreef op dinsdag 15 mei 2018 @ 12:00:
Toch wel leuk topic om door te lezen. (...)

Eensch

Hier 2 fulltimers, ondergetekende is begin dertig en mijn vriendin is 3jr jonger. Echter verdient zij wel meer dan ik (consultancy vs administratiekantoor). Maar we verdienen beiden bovenmodaal dus we hebben weinig om ons zorgen over te maken.
Wij regelen eigenlijk sinds we samenwonen onze gedeelde financiën (huis, witgoed, verzekeringen, boodschappen, vakanties, uitjes etc) gewoon 50/50 via een gezamenlijke rekening waar we beiden maandelijks een x bedrag in storten of bijstorten mocht dat nodig zijn. We hebben eigen spaar- en betaalrekeningen waar de salarissen op binnenkomen en we elkaar volledig in vrij laten waar dat verder naar toe gaat.

Dit heeft tot op heden altijd prima gewerkt.

[robhof]

Hier was de situatie: vriendin 66% en ik 33% inleg voor alle maandelijkse lasten (incl. verzekeringen, gemeentelasten, maar ook boodschappen, cadeautjes etc.). Ze had een goedbetaalde baan en zowel zij als ik hield met deze constructie meer dan genoeg over voor eigen uitgaven. Daardoor heb ik ook altijd flink kunnen sparen. Als we 50-50 hadden gedaan, was dat anders geweest. Ook een optie en wellicht is het een broekzak-vestzakverhaal, maar gevoelsmatig is dit heel fijn geweest.

Sinds deze maand is mijn vriendin werkzoekende en zal ik uiteraard meer inleggen. En dat doe ik logischerwijs met alle liefde. Samen uit, samen thuis. En ik realiseer me dat het lang in mijn voordeel is geweest, maar andersom zou ik het ook zo hebben gedaan. Echt!

En mochten we ooit uit elkaar gaan, dan hebben we duidelijk afspraken over de verdeling. Prima geregeld wat ons allebei betreft!

[ Voor 10% gewijzigd door robhof op 15-05-2018 14:20 ]

[Verwijderd]

Als het je heel erg bezig houdt hoe het geld verdeeld moet worden tijdens het huwelijk omdat je bang bent dat je tekort komt omdat je meer verdient, dan is het wellicht beter als je nu al begint met sparen voor de scheiding.

[Koppensneller]

Verwijderd schreef op dinsdag 15 mei 2018 @ 15:33:
Als het je heel erg bezig houdt hoe het geld verdeeld moet worden tijdens het huwelijk omdat je bang bent dat je tekort komt omdat je meer verdient, dan is het wellicht beter als je nu al begint met sparen voor de scheiding.

Tsja, je kunt er natuurlijk ook blind vanuit gaan dat je voor altijd bij elkaar blijft (statistiek: 1/3 scheidt, maar dat ben jij natuurlijk niet!) en dan genaaid worden in de scheiding. Zie je hoe makkelijk het is om het zwart/wit neer te zetten?

[ Voor 3% gewijzigd door Koppensneller op 15-05-2018 15:36 ]