Financiën binnen je relatie, alles op een hoop of naar rato?

[Grolsch]

Toen wij ons eerste huis kochten en gingen samenwonen hebben we besloten een samenlevingsovereenkomst te sluiten en we verdeelden de vaste lasten naar Rato.

Een ieder had dus zijn/haar eigen "vermogen" nog, al was dat bij ons in die tijd niet zoveel.

Ik verdiende wel meer als mijn partner, maar dit gaf eigenlijk nooit geen problemen.

Sinds 2012 zijn we getrouwd (huwelijkse voorwaarden vanwege een eigen zaak) en gaat alles privé op 1 bult. We hebben ondertussen ook 2 kinderen waardoor mijn vrouw minder is gaan werken en dus minder inkomsten heeft.

Bij ons heeft bovenstaande altijd goed gewerkt, en werd echt niet elke cent omgedraaid en bestudeerd.
Het scheelt dat we alle 2 niet materialistisch zijn en goed met geld kunnen omgaan.
Ook was het verschil in inkomen niet zo heel groot toen we alle 2 full time werkten (60/40 ongeveer).

[ID-College]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 06:45:
[...]


Eigenlijk de eerste vragen die in me op komen zijn:
Hoe is dat grote inkomensverschil ontstaan?
Werkt zij fulltime, of werkt zij parttime? (Bijvoorbeeld vanwege kinderen, etc.)

Voor mij zou dat de situatie flink veranderen. Als zij bijvoorbeeld minder uren werkt om voor de kinderen te zorgen of het huishouden te doen, is dat ook werk en lijkt het me redelijk dat zij daarvoor gecompenseerd word en je daarom alleen al meer bij draagt. Los van een eventueel verschil in uurloon dus.

Qua hypotheek én alle overige lasten, even los van bovenstaande, zou ik gaan voor betalen naar rato. Het huis word in principe voor 50% van haar, ongeacht haar bijdragen en da's alleen met heel lastige notaris constructies te veranderen. Maar je kiest er samen voor te accepteren dat zij 1/3e van jouw inkomen verdient en met dat inkomen houd ze ook voor zichzelf iedere maand minder over. Naar rato, met eventuele compensatie voor parttime werk van jouw kant. (Waarbij je dus een hoger percentage zou betalen dan je zou doen puur op basis van het inkomensverschil.)

Ons inkomensverschil was ooit wat groter, is nu vrijwel gelijk. (In fact, zij verdiende tot deze maand iets meer dan ik, als alles goed gaat verdien ik vanaf deze maand weer wat meer dan zij.) Wij hebben altijd alles naar rato gedaan. Alleen bijvoorbeeld onderhoud/APK van de auto en grote uitgaven doen we vaak 50/50 óf we doen het van de gezamenlijke rekening waardoor het per definitie naar rato word betaald.

Wij hebben overigens 1 gezamenlijke rekening waar we iedere maand een vast, berekend bedrag op storten dat genoeg moet zijn om de maand door te komen. We weten ongeveer wat er uit gaat iedere maand (wisselt wat maar de vaste lasten wisselen logischerwijs niet heel spectaculair), daar is het totaalbedrag dat we nodig hebben op gebaseerd en dat hebben we verdeeld op basis van inkomen.

Aan die rekening zit ook een spaarrekening waar we iedere maand ook ieder een bedrag op storten. (Omdat onze inkomens nu vrij dicht bij elkaar liggen, is dat gelijk.)

Ander detail: Overuren tellen NIET mee in onze rato berekening. Dat zijn extratjes die voor onszelf zijn. Bij mij komen ze behoorlijk regelmatig voor, bij haar niet of nauwelijks. Daardoor hou ik meer over en ja, daarvan koop ik vaak dingen voor mezelf. 13e maand zelfde geval, ik krijg een 13e maand, zij niet. 13e maand is in principe voor mezelf maar natuurlijk kan ik er voor kiezen daarvan iets voor ons samen te kopen.

Vakantiegeld bedenken we ieder jaar opnieuw, meestal maken we een deel van het vakantiegeld over naar de gezamenlijke spaarrekening en een deel houden we zelf. Dat is geen vast bedrag, ook geen vast % van ons vakantiegeld.

Ik heb een goede baan met een WO achtergrond. Zij heeft wel een studie gedaan maar doet eigenlijk ongeschoold werk.. Ik verdien dus een ruime 3k per maand waar zij net aan rond de 1100 schommelt..

In de huidige markt ben je al gauw 300k kwijt voor een huis in de randstad (waar wij wonen). Dat zou zij nooit kunnen betalen alleen maar ik zou dat wel kunnen betalen. Als gevolg heb je nu torenhoge lasten die gebaseerd zijn op mijn inkomen. Naar ratio verdelen gaat dan ook erg scheef omdat de hypotheek simpelweg veel te hoog is voor haar salaris.

We hebben geen kinderen maar zij heeft met werk en zaken gewoon meer moeite dan ik. Bij mij gaat alles heel voortvarend allemaal maar zij moet er echt voor knokken in het leven. Ze heeft nu eindelijk iets wat echt bij haar past en wat goed loopt. Dat neem je niet af maar het zorgt wel voor flinke verschillen dus. Alles naar ratio is dus alsnog bijna alles voor mij. Tuurlijk gun ik dat haar van harte maar het voelt wel heel oneerlijk..

Eigenlijk dus een best lastige situatie met zulke huizenprijzen.. Als we een huis van 200k konden kopen was de boel al wat "eerlijker..

[Metaalhoofd]

Mijn vrouw en ik zijn 'gewoon' in gemeenschap van goederen getrouwd. Enige reden om onder huwelijkse voorwaarden te trouwen (of ze later op te stellen) is als een van ons een eigen bedrijf begint met risico's (personeel ed). In dat geval wil je je huis en deel van je gezamenlijke inkomen uit de graaigrage handen van evt schuldeisers houden.

Ik ben kostwinnaar, mijn vrouw studeert nog en zorgt voor de kinderen en daar heb ik ook profijt van. De tijd & energie die jonge kinderen kosten wordt nogal eens onderschat, daarnaast vinden wij het belangrijk dat wij onze kinderen opvoeden ipv iemand anders die betaald wordt om 6 kinderen tegelijk in de gaten te houden.

Op een gegeven moment zal mijn vrouw ook wel gaan werken, maar dat zal waarschijnlijk niet fulltime zijn en ook niet in verhouding met mijn inkomen als freelancer. Het zal meer een extra-tje zijn waardoor we misschien wat vaker naar het buitenland op vakantie kunnen of een grotere woning kunnen kopen.

[Grolsch]

ID-College schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 08:02:
[...]

Ik heb een goede baan met een WO achtergrond. Zij heeft wel een studie gedaan maar doet eigenlijk ongeschoold werk.. Ik verdien dus een ruime 3k per maand waar zij net aan rond de 1100 schommelt..

In de huidige markt ben je al gauw 300k kwijt voor een huis in de randstad (waar wij wonen). Dat zou zij nooit kunnen betalen alleen maar ik zou dat wel kunnen betalen. Als gevolg heb je nu torenhoge lasten die gebaseerd zijn op mijn inkomen. Naar ratio verdelen gaat dan ook erg scheef omdat de hypotheek simpelweg veel te hoog is voor haar salaris.

We hebben geen kinderen maar zij heeft met werk en zaken gewoon meer moeite dan ik. Bij mij gaat alles heel voortvarend allemaal maar zij moet er echt voor knokken in het leven. Ze heeft nu eindelijk iets wat echt bij haar past en wat goed loopt. Dat neem je niet af maar het zorgt wel voor flinke verschillen dus. Alles naar ratio is dus alsnog bijna alles voor mij. Tuurlijk gun ik dat haar van harte maar het voelt wel heel oneerlijk..

Eigenlijk dus een best lastige situatie met zulke huizenprijzen.. Als we een huis van 200k konden kopen was de boel al wat "eerlijker..

Even snel gerekend met een verzamelinkomen van 4K, jij 3, je partner 1.

Vaste lasten 2K in de maand

Jij betaalt 1500 in de maand en houdt 1500 over
Je partner betaald 500 in de maand en houdt 500 over

Ik vind dat absoluut niet oneerlijk naar jou toe, eerder naar je vriendin toe als ik eerlijk moet zijn.

En wat heb je toch aan geld als jij je er alleen maar druk overmaakt Geniet ervan, dat kun je beter doen.

Ik geniet meer van het feit dat mijn kids en vrouw er fatsoenlijk bijlopen in nieuwe kleren en schoenen als dat ik € 5000,00 op m'n bankrekening zie staan.

[ID-College]

Dat maakt mij ook niet uit nee.. het gaat er meer om als het niet meer gaat en uit elkaar moet. Bij beide ouders gezien. Als zij b.v. vreemd gaat en de relatie beëindigd is het wel wrang. Als ik iets verkeerd doe zeg ik: prima eigen schuld dikke bult.. maar bij mijn beide ouders is het gebeurd en het gebeurt overal vandaag de dag. Tuurlijk zeggen we allemaal van niet maar ik ben een realist en het kan gewoon gebeuren. Ik zou mij dan wel aardig belazerd voelen en zij komt er heel goed vanaf. Met kinderen komt er nog alimentatie bij ook.. sorry maar das pas ik echt voor.. Ik houd er gewoon rekening mee dat het kan gebeuren en heb alles voor haar over maar het moet niet te vrijblijvend zijn allemaal...

[Grolsch]

Je zou dan ook kunnen laten beschrijven dat het huis voor 75% van jou is en voor 25% van haar bijvoorbeeld.

LET OP: Verkoop je de woning met verlies, dan is ook 75% van het verlies voor jou

Ik snap gezien de geschiedenis dat je er misschien niet blanco in staat, maar een relatie beginnen met de gedachte hoeveel geld het gaat kosten als je er vanaf wil is wat mij betreft niet een goede start voor een langdurige relatie

En kinderen, tsjah, dan moet je je verantwoordelijkheid nemen. Je hebt ze zelf op de wereld gezet, dus als je gaat scheiden / uit elkaar gaat hoort daar alimentatie bij.

Ik vind wel dat je e.e.a. moet regelen voor het geval dat je uit elkaar gaat.
En dat kun je beter doen nu je nog goed met elkaar kunt. want als de liefde over is valt er niets meer te overleggen en is het alleen geld wat telt.

[ Voor 16% gewijzigd door Grolsch op 08-05-2018 08:52 ]

[Ardana]

ID-College schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 08:36:
Dat maakt mij ook niet uit nee.. het gaat er meer om als het niet meer gaat en uit elkaar moet. Bij beide ouders gezien. Als zij b.v. vreemd gaat en de relatie beëindigd is het wel wrang. Als ik iets verkeerd doe zeg ik: prima eigen schuld dikke bult.. maar bij mijn beide ouders is het gebeurd en het gebeurt overal vandaag de dag. Tuurlijk zeggen we allemaal van niet maar ik ben een realist en het kan gewoon gebeuren. Ik zou mij dan wel aardig belazerd voelen en zij komt er heel goed vanaf. Met kinderen komt er nog alimentatie bij ook.. sorry maar das pas ik echt voor.. Ik houd er gewoon rekening mee dat het kan gebeuren en heb alles voor haar over maar het moet niet te vrijblijvend zijn allemaal...

Wat je kan doen, is vastleggen dat van het tijdens de relatie gespaarde vermogen 2/3e bij een break-up van jou is, en tijdens de relatie alles op de grote hoop gaat.

Overigens hoeft een break-up niet tot ruzie te leiden, zelfs niet bij financiele tegenslagen. Ik bleek ook in de schulden te zitten na m'n scheiding, terwijl m'n ex man met 25k weg liep, en hij ineens 1,5 meer inkomsten pm had dan ik, en ik heb nergens echt moeilijk over gedaan (en gelukkig mijn ex ook niet).

[ Voor 13% gewijzigd door Ardana op 08-05-2018 08:58 ]

[BastaRhymez]

Hier gooien we (nu) ook alles op een grote hoop...

Toen wij voor het eerst gingen samenwonen (nog geen kinderen, niet getrouwd) verdienden we allebei ongeveer hetzelfde en hadden wij een gezamenlijke rekening geopend waar we allebei 1.000 euro naar over maakte. Hier betaalde we alle gezamenlijke lasten van (huur, elektra, water, tv, internet, etc.).
Zorgverzekering, auto (zij had een eigen auto, ik een lease auto), kleding, etc. betaalden we zelf. 13e maand was voor haarzelf (ik krijg geen 13e maand helaas).

Later zijn we naar een koopwoning gegaan, toen verdiende ik (netto) iets van 400 euro / maand meer. Huis is 50-50 op naam gezet. Aangezien ik het persoonlijk overbodig vond om meerdere rekeningen / pasjes te hebben, heb ik voorgesteld de "eigen rekeningen" op te zeggen. Zij vond dit "eng en beklemmend" voelen (niets meer voor jezelf hebben), dus hebben we dat uitgesteld. Wel ben ik toen al meer op de gezamenlijke rekening gaan storten, zodat we beide evenveel "vrij te besteden" hadden.
Toen kwam kind nummer 1. Zij wilde minder werken, waardoor het inkomens verschil bijna een factor 2 werd. Ik heb toen nogmaals voorgesteld om alles op 1 hoop te gooien, omdat het mij niks uitmaakt dat ik meer verdien dan haar. Voor haar bleef het ongemakkelijk voelen, maar hebben we wel afgesproken dat ik (nog) meer zou bijdragen en zij wat minder.
Toen ben ik van baan gewisseld en heb ik best wel een klapper gemaakt (op financieel gebied). Aangezien ik daar moest doorgeven op welke rekening ik mijn salaris wilde hebben, heb ik hier onze gezamenlijke rekening opgegeven. Toen mijn vriendin zag dat ik dat had gedaan, vond ze dat toch wel fijn. Vlak daarna heeft zij ook haar salaris omgezet naar de gezamenlijke rekening. Wel hadden we nog onze "eigen spaarrekening". Ook die heb ik opgezegd en op een grote hoop gegooid. Voor haar was het toch wel een dingetje en heeft het nog een tijd voor zichzelf gehouden, wat ik ook prima vond.
Toen kwam kind nummer 2 en veranderde er weinig.
Daarna zijn wij getrouwd (was al de planning overigens) en in gemeenschap van goederen getrouwd.
Toen zij zelf een keer door de financiën heen aan het gaan was, vond ze het toch overbodig om twee keer te moeten betalen voor bankkosten (eigen rekening en gezamenlijke rekening). Ze heeft toen zelf er voor gekozen om ook haar spaargeld naar de gezamenlijke rekening over te hevelen.

Nu kind nummer 3 er is, verdien ik ongeveer 3x zoveel netto als haar. Aangezien zij 3 dagen / week werkt (nu nog zwangerschapsverlof heeft), doet zij veel leuke dingen met de kinderen. Ik ben blij dat ze dit lekker allemaal onbezorgd kan doen en niet hoeft na te denken van welke rekening dit eventueel zou moeten.

Ja, er bestaat een kans dat we uit elkaar zullen gaan (ga ik overigens niet van uit, maar het is mogelijk). Baal ik er dan van, dat ik tijdens onze relatie / huwelijk meer geld heb ingebracht? Zeker niet! Al zou ze stoppen met werken, dan nog zou ik het prima vinden dat ze "mijn geld" uitgeeft. Zo voelt het namelijk niet! Het is van ons en ik werk zodat wij (als gezin) dingen kunnen doen. Zij werkt zodat we (extra) leuke dingen kunnen doen. Maakt het dan uit wie welke euro heeft bijgedragen? M.i. niet!
Zij heeft haar carriere op een lager pitje gezet voor ONS gezinsleven. Zo heeft zij ook andere (niet financiele) opgegeven, zodat WIJ gelukkig zijn en een gezin hebben.

Niet alles is in geld uit te drukken! Dus geniet er SAMEN van als dat kan. Herinneringen samen zijn onbetaalbaar! Ik heb liever 100.000 leuke herinneringen samen, dan dat ik 100.000 euro op mijn rekening zou hebben, maar geen enkele leuke herinnering samen.

[unezra]

ID-College schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 08:02:
[...]
Ik heb een goede baan met een WO achtergrond. Zij heeft wel een studie gedaan maar doet eigenlijk ongeschoold werk.. Ik verdien dus een ruime 3k per maand waar zij net aan rond de 1100 schommelt..

Minimumloon voor 22 jaar en ouder zit op € 1.578,00 per maand bruto. Als je het over bruto bedragen hebt (waar ik vanuit ga), verdient zij dus óf ver onder het minimumloon, óf werkt ze niet fulltime.

Is het geen optie dat zij meer uren gaat werken zodat de boel wat gelijker getrokken word? Ik kan me namelijk voorstellen dat dit voor haar ook niet heel prettig is. Niet alleen heeft ze netto minder te besteden, ze is ook nog eens fors afhankelijk van jou.

In de huidige markt ben je al gauw 300k kwijt voor een huis in de randstad (waar wij wonen). Dat zou zij nooit kunnen betalen alleen maar ik zou dat wel kunnen betalen. Als gevolg heb je nu torenhoge lasten die gebaseerd zijn op mijn inkomen. Naar ratio verdelen gaat dan ook erg scheef omdat de hypotheek simpelweg veel te hoog is voor haar salaris.

Met zo'n inkomensverschil zou ik óf gaan voor een goedkoper huis, óf accepteren dat jij het overgrote deel van de lasten voor je rekening neemt. (Maar ga je voor een goedkoper huis, heb je ook dusdanig meer over dat je meer kunt sparen óf buiten je vaste lasten, een veel luxer leven kunt leiden. Grotere vakantie, dikkere tv, etc.)

En ja, de randstad is duur maar daar ben je fysiek niet aan gebonden plus dat je ook daar concessies kunt doen. Een eindje buiten de stad dalen de prijzen al fors. Als dit voor jou een punt van zorgen is, zou ik zeker kijken of je dus geen concessies kunt doen op dat gebied door kleiner en/of goedkoper te gaan wonen.

We hebben geen kinderen maar zij heeft met werk en zaken gewoon meer moeite dan ik. Bij mij gaat alles heel voortvarend allemaal maar zij moet er echt voor knokken in het leven. Ze heeft nu eindelijk iets wat echt bij haar past en wat goed loopt. Dat neem je niet af maar het zorgt wel voor flinke verschillen dus. Alles naar ratio is dus alsnog bijna alles voor mij. Tuurlijk gun ik dat haar van harte maar het voelt wel heel oneerlijk..

Eigenlijk dus een best lastige situatie met zulke huizenprijzen.. Als we een huis van 200k konden kopen was de boel al wat "eerlijker..

Zitten kinderen in de planning, of kan zijn op een andere manier het verschil compenseren door bijvoorbeeld meer te doen in het huishouden. (Er vanuit gaande dus dat ze geen 40 uur per week werkt maar minder.) Zoiets kan nog een interessante deal zijn. Jij betaald meer, zij doet meer. Netto besteed je even veel uren, alleen is een deel van haar besteding bijvoorbeeld het huishouden. (Scheelt je weer een hulp in de huishouding.)

Als er ooit kinderen komen, same shit. Zij zorgt voor de kinderen, scheelt jullie beiden kinderopvang en daarom betaal jij meer.

Zo zijn er wel wat manieren om het in ieder geval voor jezelf te verantwoorden. (Of je moet het gewoon accepteren natuurlijk. Je kiest immers voor háár en daar hoort op dit moment ook een lager inkomen bij.)

[koencrama]

BastaRhymez schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 09:53:
Hier gooien we (nu) ook alles op een grote hoop...

Toen wij voor het eerst gingen samenwonen (nog geen kinderen, niet getrouwd) verdienden we allebei ongeveer hetzelfde en hadden wij een gezamenlijke rekening geopend waar we allebei 1.000 euro naar over maakte. Hier betaalde we alle gezamenlijke lasten van (huur, elektra, water, tv, internet, etc.).
Zorgverzekering, auto (zij had een eigen auto, ik een lease auto), kleding, etc. betaalden we zelf. 13e maand was voor haarzelf (ik krijg geen 13e maand helaas).

Later zijn we naar een koopwoning gegaan, toen verdiende ik (netto) iets van 400 euro / maand meer. Huis is 50-50 op naam gezet. Aangezien ik het persoonlijk overbodig vond om meerdere rekeningen / pasjes te hebben, heb ik voorgesteld de "eigen rekeningen" op te zeggen. Zij vond dit "eng en beklemmend" voelen (niets meer voor jezelf hebben), dus hebben we dat uitgesteld. Wel ben ik toen al meer op de gezamenlijke rekening gaan storten, zodat we beide evenveel "vrij te besteden" hadden.
Toen kwam kind nummer 1. Zij wilde minder werken, waardoor het inkomens verschil bijna een factor 2 werd. Ik heb toen nogmaals voorgesteld om alles op 1 hoop te gooien, omdat het mij niks uitmaakt dat ik meer verdien dan haar. Voor haar bleef het ongemakkelijk voelen, maar hebben we wel afgesproken dat ik (nog) meer zou bijdragen en zij wat minder.
Toen ben ik van baan gewisseld en heb ik best wel een klapper gemaakt (op financieel gebied). Aangezien ik daar moest doorgeven op welke rekening ik mijn salaris wilde hebben, heb ik hier onze gezamenlijke rekening opgegeven. Toen mijn vriendin zag dat ik dat had gedaan, vond ze dat toch wel fijn. Vlak daarna heeft zij ook haar salaris omgezet naar de gezamenlijke rekening. Wel hadden we nog onze "eigen spaarrekening". Ook die heb ik opgezegd en op een grote hoop gegooid. Voor haar was het toch wel een dingetje en heeft het nog een tijd voor zichzelf gehouden, wat ik ook prima vond.
Toen kwam kind nummer 2 en veranderde er weinig.
Daarna zijn wij getrouwd (was al de planning overigens) en in gemeenschap van goederen getrouwd.
Toen zij zelf een keer door de financiën heen aan het gaan was, vond ze het toch overbodig om twee keer te moeten betalen voor bankkosten (eigen rekening en gezamenlijke rekening). Ze heeft toen zelf er voor gekozen om ook haar spaargeld naar de gezamenlijke rekening over te hevelen.

Nu kind nummer 3 er is, verdien ik ongeveer 3x zoveel netto als haar. Aangezien zij 3 dagen / week werkt (nu nog zwangerschapsverlof heeft), doet zij veel leuke dingen met de kinderen. Ik ben blij dat ze dit lekker allemaal onbezorgd kan doen en niet hoeft na te denken van welke rekening dit eventueel zou moeten.

Ja, er bestaat een kans dat we uit elkaar zullen gaan (ga ik overigens niet van uit, maar het is mogelijk). Baal ik er dan van, dat ik tijdens onze relatie / huwelijk meer geld heb ingebracht? Zeker niet! Al zou ze stoppen met werken, dan nog zou ik het prima vinden dat ze "mijn geld" uitgeeft. Zo voelt het namelijk niet! Het is van ons en ik werk zodat wij (als gezin) dingen kunnen doen. Zij werkt zodat we (extra) leuke dingen kunnen doen. Maakt het dan uit wie welke euro heeft bijgedragen? M.i. niet!
Zij heeft haar carriere op een lager pitje gezet voor ONS gezinsleven. Zo heeft zij ook andere (niet financiele) opgegeven, zodat WIJ gelukkig zijn en een gezin hebben.

Niet alles is in geld uit te drukken! Dus geniet er SAMEN van als dat kan. Herinneringen samen zijn onbetaalbaar! Ik heb liever 100.000 leuke herinneringen samen, dan dat ik 100.000 euro op mijn rekening zou hebben, maar geen enkele leuke herinnering samen.

totaly agree, jongens zeg, niet allemaal zo kortzicht het bekijken en alles proberen in geld uit te drukken. Neem als voorbeeld dit verhaal hierboven die het prachtig verwoord. Vergeet nooit, jij kan 3x zoveel verdienen omdat zij uiteindelijk voor 3 kinderen zorgt. Dat kan alleen doordat je de lasten 50/50 verdeeld. Zo raar zijn dat zij thuis zit en "onbetaald" op de kinderen past, want als je dan uit elkaar gaat zeg je van nee maar ik verdiende meer.
Kijk naar de topic starter, ik leg 60% in zij 40%. vergeet nooit je mag dan wel meer inleggen maar je had dat huis nooit zonder wederhelft kunnen kopen, dus een 50/50% verdeling lijkt mij dan meer op zijn plaats

[Grolsch]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 12:06:
[...]


Minimumloon voor 22 jaar en ouder zit op € 1.578,00 per maand bruto. Als je het over bruto bedragen hebt (waar ik vanuit ga), verdient zij dus óf ver onder het minimumloon, óf werkt ze niet fulltime.

Is het geen optie dat zij meer uren gaat werken zodat de boel wat gelijker getrokken word? Ik kan me namelijk voorstellen dat dit voor haar ook niet heel prettig is. Niet alleen heeft ze netto minder te besteden, ze is ook nog eens fors afhankelijk van jou.


[...]


Met zo'n inkomensverschil zou ik óf gaan voor een goedkoper huis, óf accepteren dat jij het overgrote deel van de lasten voor je rekening neemt. (Maar ga je voor een goedkoper huis, heb je ook dusdanig meer over dat je meer kunt sparen óf buiten je vaste lasten, een veel luxer leven kunt leiden. Grotere vakantie, dikkere tv, etc.)

En ja, de randstad is duur maar daar ben je fysiek niet aan gebonden plus dat je ook daar concessies kunt doen. Een eindje buiten de stad dalen de prijzen al fors. Als dit voor jou een punt van zorgen is, zou ik zeker kijken of je dus geen concessies kunt doen op dat gebied door kleiner en/of goedkoper te gaan wonen.


[...]


Zitten kinderen in de planning, of kan zijn op een andere manier het verschil compenseren door bijvoorbeeld meer te doen in het huishouden. (Er vanuit gaande dus dat ze geen 40 uur per week werkt maar minder.) Zoiets kan nog een interessante deal zijn. Jij betaald meer, zij doet meer. Netto besteed je even veel uren, alleen is een deel van haar besteding bijvoorbeeld het huishouden. (Scheelt je weer een hulp in de huishouding.)

Als er ooit kinderen komen, same shit. Zij zorgt voor de kinderen, scheelt jullie beiden kinderopvang en daarom betaal jij meer.

Zo zijn er wel wat manieren om het in ieder geval voor jezelf te verantwoorden. (Of je moet het gewoon accepteren natuurlijk. Je kiest immers voor háár en daar hoort op dit moment ook een lager inkomen bij.)

Volgens mij vergeet je een aantal "sarcasme smiley's" want je meent toch niet serieus wat je hierboven schrijft

Zo staan wij in ieder geval absoluut niet in het leven. Geld is bijzaak, een relatie is gebaseerd op liefde en vertrouwen en gelukkig niet op geld (tenminste, je hebt ook betaalde liefde, maar dat is een andere zaak ).

Geluk en liefde zijn dan ook niet te betalen en in geld uit te drukken, dus ik zou niet weten waarom iemand die "minder verdient" zich moet compenseren

[Orange_Dirk]

Bij ons gaat alles op de grote hoop en dat al een hele tijd ook voordat we kinderen hadden. Als iemand iets wil kopen gaat dat zonder overleg en gewoon op vertrouwen. (tenzij het een buitensporige uitgave is). Voor de rest regel ik de financiën en praat mijn partner af en toe bij en alles staat in een sheetje.

Wat bij mij voorop staat is dat je met iemand samen bent. Bij mij staat dat gelijk aan alles delen de leuke maar ook minder leuke dingen. Je vormt samen een huishouden en volgens mij is de insteek dat je dit voor altijd blijft doen. Wat heb ik er dan aan als ik 100k spaargeld heb en mijn partner niks.

[unezra]

Grolsch schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 12:28:
[...]


Volgens mij vergeet je een aantal "sarcasme smiley's" want je meent toch niet serieus wat je hierboven schrijft

Zo staan wij in ieder geval absoluut niet in het leven. Geld is bijzaak, een relatie is gebaseerd op liefde en vertrouwen en gelukkig niet op geld (tenminste, je hebt ook betaalde liefde, maar dat is een andere zaak ).

Geluk en liefde zijn dan ook niet te betalen en in geld uit te drukken, dus ik zou niet weten waarom iemand die "minder verdient" zich moet compenseren

Sorry, maar er is geen smiley vergeten. Ik denk daar gewoon heel zakelijk over na.
Juist door op dat gebied zakelijk goede en duidelijke afspraken te maken, hou je in mijn beleving je relatie gezonder.

Natuurlijk, je moet doen waar je je goed bij voelt en het gaat er ook niet om dat je ieder taakje, ieder dingetje 1:1 tegen elkaar weg moet kunnen strepen. Yet, met zo'n groot verschil (en mogelijk ook een verschil in werkuren), kan ik me voorstellen dat je daar wel afspraken over maakt.

Stel dat de een 5 dagen werkt tegen zeg 5000 en de ander werkt 2 dagen tegen zeg 2000, kan ik me voorstellen dat het best redelijk is dat diegene die 2 dagen werkt, meer in het huishouden doet.

[MikeyMan]

Wij hebben ook alles op de grote hoop gegooid. Wel twee bankrekeningen en wat losse spaarrekeningen, maar daar kunnen we allebei gewoon bij. Nu hebben we wel de luxe dat we beiden ongeveer evenveel verdienen, en ook beiden fulltime werken. Zodra er kinderen zouden zijn, gok ik dat we ook beiden een dagje minder gaan weken. Ik heb helemaal geen zin om me elke dag druk te maken over wie er wat binnenbrengt en/of uitgeeft. We maken er weleens een geintje over ("Ik heb een meerderheidsbelang, dus ik kies de nieuwe kleur voor de muur"), maar dit levert gelukkig nooit problemen op.

Gaan we uit elkaar, soit, dan komt het ook allemaal wel weer goed.

Zou er overigens wel moeite mee hebben om veel meer bij te dragen terwijl er ook minder effort in gestoken wordt. Dus lekker achterover leunen en 3 dagen werken terwijl ik een fulltime carriere nastreef zou er niet zo lekker in gaan, zoals ik in mijn omgeving wel zie.
Voorlopig hebben we het prima voor elkaar zo, volgende maand naar een schitterend huis verhuizen, en dan de maandlasten weer lekker omlaag brengen samen

[Mx. Alba]

In mijn laatste relatie deden we alles virtueel op een hoop. We hadden wel allebei onze eigen rekeningen maar deelden de kosten. Ik had een vast salaris, zij had een eigen bedrijf, dus mijn geld kwam altijd aan het eind van de maand volledig binnen terwijl haar geld verspreid over de hele maand binnenkwam... Daardoor betaalde ik dus de meeste vaste lasten, en zij de meeste flexibele lasten (boodschappen etc.). Dat werkte altijd best goed.

Ook achteraf bleek het een goede keuze geweest te zijn want toen we uit elkaar gingen ging dat ook met een minimum aan financieel gedoe. Ik bleef namelijk in ons appartement wonen en zij verhuisde ergens anders heen, maar alle vaste lasten gingen sowieso al van mijn rekening af dus daar veranderde niets aan.

[Grolsch]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 12:36:
[...]


Sorry, maar er is geen smiley vergeten. Ik denk daar gewoon heel zakelijk over na.
Juist door op dat gebied zakelijk goede en duidelijke afspraken te maken, hou je in mijn beleving je relatie gezonder.

Natuurlijk, je moet doen waar je je goed bij voelt en het gaat er ook niet om dat je ieder taakje, ieder dingetje 1:1 tegen elkaar weg moet kunnen strepen. Yet, met zo'n groot verschil (en mogelijk ook een verschil in werkuren), kan ik me voorstellen dat je daar wel afspraken over maakt.

Stel dat de een 5 dagen werkt tegen zeg 5000 en de ander werkt 2 dagen tegen zeg 2000, kan ik me voorstellen dat het best redelijk is dat diegene die 2 dagen werkt, meer in het huishouden doet.

Geld zegt me niets, tijd natuurlijk wel.

Als jij 5 dagen werkt en je vrouw 2 is het logisch dat ze wat meer in de huishouding doet. Maar nogmaals, dat heeft wat mij betreft helemaal niets met geld te maken.

je eerdere post suggereerde dat het verschil in inkomen gecompenseerd moet worden met arbeid.

Je gaf ook aan laat haar meer werken om tot hetzelfde inkomen te komen.
Waarom moet dat

Mijn vrouw heeft (gelukkig) met 3 dagen in de week werken nog een vorstelijk salaris, maar runt de hele huishouding en zorgt voor onze kinderen. Ondanks dat ik 5 á 6 dagen in de week werk en meer verdien als mijn vrouw verwacht mijn vrouw ook van mij bepaalde inzet (boodschappen halen, kinderen verzorgen), en ondanks dat dat niet altijd leuk is geef ik haar groot gelijk.

[_Apache_]

Hier is de verhouding 70/30 (ja ik verdien meer dan het dubbele dan zij). Zij werkt parttime in de zorg (ggz), en ik fulltime in de IT.
Ik heb uitgerekend wat onze maandelijks gedeelde kosten zijn (hypotheek, boodschappen, gwl, verzekeringen, brandstof auto, etc). Daarvan leg ik dus 70% in, en zij 30% op een gedeelde rekening.

Elk heeft nog een eigen betaal rekening met daar achter een spaarrekening. Zo heb je controle over je gezamelijke kosten, en eenieder nog ruimte voor het uitgeven van eigen geld (hobby, gadgets etc).

[unezra]

Grolsch schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 12:52:
[...]


Geld zegt me niets, tijd natuurlijk wel.

Als jij 5 dagen werkt en je vrouw 2 is het logisch dat ze wat meer in de huishouding doet. Maar nogmaals, dat heeft wat mij betreft helemaal niets met geld te maken.

je eerdere post suggereerde dat het verschil in inkomen gecompenseerd moet worden met arbeid.

Moet niet, maar het kan een overweging zijn.
Een waarbij ik me kan voorstellen dat die voor beiden fijn is.

Omgekeerd, zou ik 1/3e verdienen van mijn partner, weet ik niet of ik gelukkig zou worden van dat niet op de eoa manier compenseren. Bij zulke grote verschillen kan ik me voorstellen dat het vervelend word en dat je beiden behoefte krijgt aan compensatie. Linksom of rechtsom.

Je gaf ook aan laat haar meer werken om tot hetzelfde inkomen te komen.
Waarom moet dat

Even voor de goede orde: Ik laat helemaal niets.

Ik geef alleen een voorbeeld van hoe ik het mogelijk zou doen als er zo'n inkomens ongelijkheid zou zijn.
(Maar dat is er niet. Het is ook nooit zó groot geweest.)

Mijn vrouw heeft (gelukkig) met 3 dagen in de week werken nog een vorstelijk salaris, maar runt de hele huishouding en zorgt voor onze kinderen. Ondanks dat ik 5 á 6 dagen in de week werk en meer verdien als mijn vrouw verwacht mijn vrouw ook van mij bepaalde inzet (boodschappen halen, kinderen verzorgen), en ondanks dat dat niet altijd leuk is geef ik haar groot gelijk.

Same here. Maar dan zonder kinderen en met een gelijker aantal dagen.
Nu is het bij ons qua verdeling licht ongelijk, maar probeer ik dat (voor zover mogelijk) te compenseren met bijvoorbeeld het onderhoud van de tuin, klussen in huis, etc.

[Gamebuster]

Ik: Netto ~2500 (fulltime baan / eigen zaak)
Zij: Netto ~1000 (wajong, huishouden)

In het begin wilde ik alles naar rato (wat zij OK vond), maar gezien zij in praktijk het huishouden doet en ik niet, hebben we langzamerhand aangepast dat we gewoon 50/50 doen.

We gooien nu alles op 1 hoop, betalen de vaste lasten, en verdelen de rest 50/50. In praktijk hebben we beiden zo'n 300-350 euro per maand "vrij" te besteden aan kleding, spulletjes, etc.

Juridisch weinig vastgelegd, zijn we nu mee bezig wel.

[ Voor 48% gewijzigd door Gamebuster op 08-05-2018 13:26 ]

[unezra]

Gamebuster schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 13:23:
Ik: Netto ~2500 (fulltime baan / eigen zaak)
Zij: Netto ~1000 (wajong, huishouden)

We gooien alles op 1 hoop, betalen de vaste lasten, en verdelen de rest 50/50. In praktijk hebben we beiden zo'n 300-350 euro per maand "vrij" te besteden aan kleding, spulletjes, etc.

Hoewel we nu beiden redelijk binnen dezelfde inkomenscategorie zitten, hebben we ooit besloten dat dus niet te doen. (Nog steeds verdien ik wegens overuren en een vaste 13e maand op jaarbasis meer.)

Eigenlijk heel simpel: We werken allebei hard voor ons geld, maar ons individuele salaris is óók door eigen inzet wat het is en door keuzes die we zelf maken. Ik vind dat die inzet en keuzes beloond mogen worden. Dus heb ik netto in principe meer te besteden dan zij.

De andere kant van de medaille: Als er grotere gezamenlijke uitgaven gedaan moeten worden, vind ik het ook geen probleem daar een groter deel van te betalen. Sterker nog, een deel van de grote uitgaven die wij dit jaar hebben gedaan en gepland (zonnepanelen, vloerisolatie), betaal ik 100% zelf. De opbrengst vloeit terug in de (gezamenlijke) hypotheek.

Het fijne daarvan vind ik dat dat kan, maar dat het uiteindelijk wel mijn persoonlijke keuze is. (Formeel is die scheiding er overigens niet maar in de praktijk hanteren we 'm wel.) We hebben dus ook 3 betaal- en 3 spaarrekeningen en geen directe beschikking over elkaars rekeningen. Enkel het gezamenlijk spul hebben we (logischerwijs) beiden een pas van.

[Wom]

Wij hebben een gedeelde betaalrekening waarop we allebei hetzelfde percentage van ons loon op storten. Daar wordt dan alles van betaald feitelijk. Bedrag wat we hier van sparen gaat op aan grotere aankopen of aflossing van huis bijvoorbeeld. Daarnaast ieder nog eigen betaalrekening en spaarrekening om persoonlijke items van aan te schaffen (denk aan kleding, games, bier, etc.)

Werkt voor ons prima eigenlijk

In ons geval verdiend mijn vriendin meer dan ik overigens

[ Voor 7% gewijzigd door Wom op 08-05-2018 13:41 ]

[Jadero]

Wat wij doen: Alle inkomsten komen binnen op één rekening, hier gaan álle vaste lasten vanaf. incl. abonnementen e.d. Ook wordt er een boodschappenbedrag bekeken waar we rekening mee houden.
vervolgens blijft er een bedrag over waarvan een percentage naar de spaarrekening gaat. Het bedrag wat dan nog resteert gaat /2 naar ieder een eigen privé rekening (wel een vast bedrag, dus niet de ene maand een ander bedrag dan de volgende als er iets meer / minder overblijft. Dat bedrag gaat naar de spaarrekening)

Zo kan zij haar zoveelste paar schoenen kopen, en ik een duur speeltje voor m'n camera zonder scheve blikken te krijgen.

Overigens verdien ik een stuk meer dan zij (80-20 ongeveer), maarja wij kiezen ervoor om samen te zijn. Dan ook daarin.

[ Voor 8% gewijzigd door Jadero op 08-05-2018 13:39 ]

[Grolsch]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 13:32:
[...]


Hoewel we nu beiden redelijk binnen dezelfde inkomenscategorie zitten, hebben we ooit besloten dat dus niet te doen. (Nog steeds verdien ik wegens overuren en een vaste 13e maand op jaarbasis meer.)

Eigenlijk heel simpel: We werken allebei hard voor ons geld, maar ons individuele salaris is óók door eigen inzet wat het is en door keuzes die we zelf maken. Ik vind dat die inzet en keuzes beloond mogen worden. Dus heb ik netto in principe meer te besteden dan zij.

De andere kant van de medaille: Als er grotere gezamenlijke uitgaven gedaan moeten worden, vind ik het ook geen probleem daar een groter deel van te betalen. Sterker nog, een deel van de grote uitgaven die wij dit jaar hebben gedaan en gepland (zonnepanelen, vloerisolatie), betaal ik 100% zelf. De opbrengst vloeit terug in de (gezamenlijke) hypotheek.

Het fijne daarvan vind ik dat dat kan, maar dat het uiteindelijk wel mijn persoonlijke keuze is. (Formeel is die scheiding er overigens niet maar in de praktijk hanteren we 'm wel.) We hebben dus ook 3 betaal- en 3 spaarrekeningen en geen directe beschikking over elkaars rekeningen. Enkel het gezamenlijk spul hebben we (logischerwijs) beiden een pas van.

Het grote verschil tussen jou en @Gamebuster en ikzelf is dat wij het niet over individuen hebben maar over 1 ons gezamenlijk gezin. Dus "Wij" hebben een bepaald inkomen, en "Wij" hebben bepaalde uitgaven. En wie van de 2 het geld in het laatje gegooid heeft, of wie van de 2 het eruit haalt kijken wij niet naar.

Maar misschien heb jij een andere kijk op het leven, vervelende ervaringen of sta je nog vrij pril in je relatie, maar als je lang bij elkaar bent, kinderen hebt/krijgt wordt het vaak anders (zo is het bij ons ook gegaan).

[ Voor 3% gewijzigd door Grolsch op 08-05-2018 13:40 ]

[unezra]

Grolsch schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 13:39:
[...]
Het grote verschil tussen jou en @Gamebuster en ikzelf is dat wij het niet over individuen hebben maar over 1 ons gezamenlijk gezin. Dus "Wij" hebben een bepaald inkomen, en "Wij" hebben bepaalde uitgaven. En wie van de 2 het geld in het laatje gegooid heeft, of wie van de 2 het eruit haalt kijken wij niet naar.

Zodra het op een van de de gezamenlijke rekeningen staat is het óns geld, zolang het daar niet op staat is het haar geld of mijn geld. Ofwel, zodra het gemerged is boeit het niet meer wie wat heeft ingebracht. Wel kiezen we er soms voor uitgaven zoals de auto 50/50 te splitsen en te betalen van onze privé rekeningen.

Maar misschien heb jij een andere kijk op het leven, vervelende ervaringen of sta je nog vrij pril in je relatie, maar als je lang bij elkaar bent, kinderen hebt/krijgt wordt het vaak anders (zo is het bij ons ook gegaan).

We zijn dik 11,5 jaar bij elkaar. Pril zou ik dat niet meer willen noemen.

Ik heb vooral in eerdere relaties gemerkt dat het niet splitsen en alles op 1 hoop gooien de nodige niet altijd even prettige discussies oplevert. Zodra wij over samenwonen gingen praten (na een paar maanden), is dit een van de dingen die we besproken hebben en gelukkig stond zij er net zo in. Dus vanaf dag 1 dat er sprake was van een gezamenlijke huishouding hebben we het zo ingeregeld. (Toen was er overigens een groter inkomensverschil, nu is het vrijwel gelijk.)

Voor ons werkt dit systeem dus heel goed, juist door dit vrij hard zakelijk aan te pakken. Is er een inkomenswijziging aan een van beide kanten, herberekenen we de situatie. (Ook als we structureel hogere uitgaven verwachten doen we dat.) Het komt echt niet op dat ene tientje aan, maar in hoofdlijnen proberen we wel zo veel mogelijk naar rato te betalen en deze manier van verdelen zorgt daar eigenlijk automatisch voor.

Voor ons is het resultaat dat we eigenlijk nooit ruzie hebben over geld en dat is héérlijk. Voor anderen zoals jij, is dit mogelijk te zakelijk en zou het juist niet werken.

[Tassadar32]

Ik: Netto 3k, leaseauto
Zij: Netto 1.8k (38h)

Gezamenlijke en individuele betaal+spaarrekening (3+3 dus). Hypotheek 50/50 (naar rato eigendom), andere vaste lasten naar rato inkomen. Zij doet meer schoonmaakwerk in huis, ik doe wat meer klusjes, boodschappen onderweg naar huis en kook (iets wat ze echt niet kan).

Aangezien ik meer te besteden heb betaal ik vaak uitjes en verras ik haar af en toe met iets leuks. Ze heeft kostenloos beschikking over de auto als ik hem zelf niet nodig heb (avondje vriendinnen ofzo).

Getrouwd in gemeenschap van goederen dus formeel is alles van "ons". Toch vinden we het fijn om ieder een eigen potje te hebben om hobbies van te bekostigen of mee te investeren. Aangezien de hypotheek 50/50 is en ik makkelijker vermogen opbouw lossen we hypotheek extra af naar inzicht van vrouwlief. Ik match gewoon wat ze extra wil/kan aflossen, als ik meer over heb gaat dat het investeringsportfolio in.

Mijn vrouw heeft een uitstekende HBO opleiding gedaan waar ze een stuk meer mee kan verdienen dan wat ze nu doet. Echter werkt ze nu 38h/week bij een dierenasiel en doet wat ze leuk vind. Ondertussen ben ik naast m'n werk (wat ik ook niet heel vervelend vind) vermogen aan het opbouwen zodat ik minder kan werken of eerder met pensioen kan (kan, moet niet). Individuele keuzes waar financiële gevolgen aan zitten.

Klinkt allemaal misschien zakelijk maar zijn we allebei gelukkig mee (al dik 12 jaar) en was op initiatief van mevrouw.

[ph4ge]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 13:32:
Eigenlijk heel simpel: We werken allebei hard voor ons geld, maar ons individuele salaris is óók door eigen inzet wat het is en door keuzes die we zelf maken. Ik vind dat die inzet en keuzes beloond mogen worden. Dus heb ik netto in principe meer te besteden dan zij.

Natuurlijk heb je eigen inzet, maar meen je dan oprecht dat jouw inzet groter is? Zo ja, waarom wil je dan überhaupt een relatie?

Ik zie het anders. In plaats van dat we elk apart 1 lootje gekocht hebben in de loterij hebben we er samen 2 gekocht. We stoppen er beide effort in en als een van onze carrieres harder gaat dan zegt dat niets over de prestatie van de ander. En als er een een andere baan neemt, gaat ondernemen of minder gaat werken vanwege kinderen dan besluiten we dat samen.

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 13:32:
Het fijne daarvan vind ik dat dat kan, maar dat het uiteindelijk wel mijn persoonlijke keuze is.

Maar zou je die situatie ook fijn vinden als het andersom zou zijn? Je creëert toch afhankelijkheid en een machtsverhouding, nu ligt dat in jouw voordeel maar hoe zou je dat vinden als het andersom was?

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 13:46:
Ik heb vooral in eerdere relaties gemerkt dat het niet splitsen en alles op 1 hoop gooien de nodige niet altijd even prettige discussies oplevert.

Ik snap dat niet, juist als het allemaal gezamenlijk is maakt het niet meer uit wie wat betaalt. Wij maken nog steeds weleens het grapje "betaal jij of ik?" verwijzend naar de vele discussies die we vroeger hadden. Overigens hebben wij de regel dat je tot 100 euro zonder overleg mag uitgeven en dat er daarboven wel overeenstemming nodig is. Dat gaat altijd goed.

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 13:46:
Voor ons is het resultaat dat we eigenlijk nooit ruzie hebben over geld en dat is héérlijk. Voor anderen zoals jij, is dit mogelijk te zakelijk en zou het juist niet werken.

Uiteindelijk is het maar net waar je je prettig bij voelt, maar vreemd genoeg hoor je zelden tot nooit iemand in dit soort topics die gelukkig is als ondergeschikte partner in een dergelijke verhouding.

[unezra]

ph4ge schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 13:55:
[...]
Natuurlijk heb je eigen inzet, maar meen je dan oprecht dat jouw inzet groter is? Zo ja, waarom wil je dan überhaupt een relatie?

Ik ga niet alle details uit de doeken doen op een publiek deel van een forum.
Maar ja, ik vind dat mijn salaris oprecht mijn eigen verdienste is en het gevolg van keuzes die ik zelf heb gemaakt. Andersom ook.

Ik zie het anders. In plaats van dat we elk apart 1 lootje gekocht hebben in de loterij hebben we er samen 2 gekocht. We stoppen er beide effort in en als een van onze carrieres harder gaat dan zegt dat niets over de prestatie van de ander. En als er een een andere baan neemt of minder gaat werken vanwege kinderen dan besluiten we dat samen.

Als een van jullie carrières harder gaat, zegt dat weinig over de prestaties van de ander, maar wel van de een. Je krijgt geen carrière, je werkt er hard voor en brengt er offers voor. Als ik loonsverhoging beding, is dat maar beperkt een gezamenlijke verdienste. (Niet helemaal, want uiteraard praat je er thuis wel over. Maar de onderhandelingen zijn toch echt een individueel gebeuren.)

[...]
Maar zou je die situatie ook fijn vinden als het andersom zou zijn? Je creëert toch afhankelijkheid en een machtsverhouding, nu ligt dat in jouw voordeel maar hoe zou je dat vinden als het andersom was?

Stel dat zij 2x zo veel zou verdienen als ik, of fulltime zou werken en ik parttime, zou ik er denk ik exact zo over denken.

[...]
Ik snap dat niet, juist als het allemaal gezamenlijk is maakt het niet meer uit wie wat betaalt. Wij maken nog steeds weleens het grapje "betaal jij of ik?" verwijzend naar de vele discussies die we vroeger hadden. Overigens hebben wij de regel dat je tot 100 euro zonder overleg mag uitgeven en dat er daarboven wel overeenstemming nodig is. Dat gaat altijd goed.

Wij vinden het heel fijn om samen ergens wat te drinken, een ijsje te eten, uit eten te gaan en dan totaal spontaan "deze is van mij" te roepen. Het is dan ook écht van 1 van ons, want we betalen zoiets in dat geval van onze eigen rekening. Met cadeautjes ook. Als ik iets koop voor haar (of andersom) is dat een verrassing, is wat het kost niet relevant en is het ook écht van 1 van ons 2en in plaats van in the end gewoon van de gezamenlijke rekening.

We hebben er zelden discussies over. Niet in de zin van onenigheid. Hooguit overleggen we soms even of we een bepaalde uitgave gezamenlijk vinden of individueel. (Soms is de discussie andersom "Ehm, doe dat maar van de gezamenlijke! Het is belachelijk dat je dat zelf betaald." Vaak ook bedenken we het zelf. Zoals dat als ik vrijdagmiddag naar de supermarkt loop voor speciaalbier, ik dat soms van mijn privé rekening doe, soms van de gezamenlijke. Net wat ik op dat moment redelijk vind. Ook dan ben ik wel eens teruggefloten. "Het is vrijdag. Mijn wijn is ook van de gezamenlijke.")

Overleggen over individuele uitgaven doen we eigenlijk zelden. Zij koopt over het algemeen meer kleding (denk ik), ik vaak meer computerspul, muziekspul en andere dingen. Soms koop ik maanden niets, soms gaat er opeens een paar honderd € in 1x of in een paar weken uit. Zonder overleg. Het is immers mijn geld.

We hebben natuurlijk wel wat onderliggende basisregels en vertrouwen dat bijvoorbeeld de vakantie of geplande gezamenlijke uitgaven niet in het geding mogen komen door individuele luxe uitgaven.

Daarbij overleg ik op momenten wel als ik twijfel en ja, dan is het antwoord soms "ik zou het niet doen, maar het is jouw geld" of zelfs "dat is belachelijk, onzin, overkill, maar in the end moet je het zelf weten want het is jouw geld". Soms luister ik, soms niet.

Andersom precies zo natuurlijk.

[...]
Uiteindelijk is het maar net waar je je prettig bij voelt, maar vreemd genoeg hoor je zelden tot nooit iemand in dit soort topics die gelukkig is als ondergeschikte partner in een dergelijke verhouding.

De verschillen zijn hier nooit zó groot geweest, maar zoiets gaat uiteraard in overleg. Dus de berekeningen die wij doen, zijn met wederzijds goedvinden.

[Grolsch]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 14:15:
[...]


Ik ga niet alle details uit de doeken doen op een publiek deel van een forum.
Maar ja, ik vind dat mijn salaris oprecht mijn eigen verdienste is en het gevolg van keuzes die ik zelf heb gemaakt. Andersom ook.


[...]


Als een van jullie carrières harder gaat, zegt dat weinig over de prestaties van de ander, maar wel van de een. Je krijgt geen carrière, je werkt er hard voor en brengt er offers voor. Als ik loonsverhoging beding, is dat maar beperkt een gezamenlijke verdienste. (Niet helemaal, want uiteraard praat je er thuis wel over. Maar de onderhandelingen zijn toch echt een individueel gebeuren.)


[...]

Hier ben ik het vanuit mijn oogpunt bekeken absoluut niet mee eens.

Enige tijd geleden (toen we trouwden ongeveer, jaar of 6 geleden nu) hebben we keuze's gemaakt.
Zowel mijn vrouw als ik zijn goed opgeleid (HBO+) en hadden alle 2 een goede baan. Toen we tegen de 30 aan waren besloten we te gaan trouwen en kinderen "te nemen".

We waren er alle 2 over uit dat als je kinderen "neemt" je als beide ouders geen 40 uur in de week kan werken. Omdat ik een eigen zaak begon in die tijd hebben we besloten dat mijn vrouw minder ging werken mochten er kinderen komen, zodat ik mij 120% op de onderneming kon storten.
Dit betekent dus dat zij voor mij (ons gezin) haar carrière overboord heeft gegooid.

Kort samengevat, zonder mijn vrouw had ik niet kunnen bereiken wat "ik" (Ik zeg liever wij) bereikt hebben.

Dus mijn vrouw heeft er mede voor gezorgd dat we nu hebben wat we hebben, dat had ik alleen zonder haar support nooit en te nimmer kunnen bereiken.

Maar het kan bij jullie anders zijn natuurlijk, het klinkt als 2 carrière tijgers, waar niets mis mee is natuurlijk.

[Metaalhoofd]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 14:15:


Als een van jullie carrières harder gaat, zegt dat weinig over de prestaties van de ander, maar wel van de een. Je krijgt geen carrière, je werkt er hard voor en brengt er offers voor. Als ik loonsverhoging beding, is dat maar beperkt een gezamenlijke verdienste. (Niet helemaal, want uiteraard praat je er thuis wel over. Maar de onderhandelingen zijn toch echt een individueel gebeuren.)

jij bent niet de enige die offers maakt voor jouw carrière. Als jij besluit keihard te werken, lange dagen maakt, een opdracht aanneemt ver van huis oid, dan is het ook je gezin (of partner) dat offers maakt. Zij moeten hun partner/ouder missen, dingen thuis oppakken waar jij niet aan toekomt, omdat je weg bent of te moe.

[ph4ge]

Ik begrijp dat je niet in detail wil treden, dat doe ik ook niet.

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 14:15:
Als een van jullie carrières harder gaat, zegt dat weinig over de prestaties van de ander, maar wel van de een. Je krijgt geen carrière, je werkt er hard voor en brengt er offers voor. Als ik loonsverhoging beding, is dat maar beperkt een gezamenlijke verdienste. (Niet helemaal, want uiteraard praat je er thuis wel over. Maar de onderhandelingen zijn toch echt een individueel gebeuren.)

Maar het punt is toch dat je beide evenveel in de relatie steekt? Je werkt beide hard, de een wellicht wat meer in het huishouden/opvoeding en de ander op het werk, maar je steekt er beiden evenveel energie in. Zelfs als je beiden even hard werkt is er een groot deel waar je gezamenlijk invloed op hebt (geen stress thuis, raadgever etc) en een groot deel geluk (waaronder talent, toevallig werkzaam in goede sector en geen ongelukken). Hard werken is geen enkele garantie op een goede carrière, misschien zelfs wel in tegendeel (daar waar het hardst gewerkt wordt wordt het minste verdient, kijk bijv. naar de zorg).

Ik ben erg carrière gedreven en vanuit financieel perspectief ga ik aanzienlijk harder dan mijn vrouw, maar zij heeft hier een grote invloed op en daarna komt de factor geluk. Misschien krijg ik straks een auto ongeluk en ben ik voor de rest van mijn leven arbeidsongeschikt en verdient mijn vrouw veel meer, is dat dan mijn schuld? En als ik de staatsloterij win, heb ik dat dan afgedwongen? Het spreekt voor mij voor zich dat je dit soort ontwikkelingen samen deelt.

Je schept gezamenlijk de omstandigheden waarin je gezamenlijk zo goed mogelijk kan presteren, of het vervolgens mee of tegen valt en welke persoon er het meest financieel aan overhoudt zou er niet toe moeten doen, imo. Maar goed, iedereen heeft daar zijn eigen ideeën bij.

[ Voor 12% gewijzigd door ph4ge op 08-05-2018 14:36 ]

[Philip Ross]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 14:15:

Als een van jullie carrières harder gaat, zegt dat weinig over de prestaties van de ander, maar wel van de een. Je krijgt geen carrière, je werkt er hard voor en brengt er offers voor. Als ik loonsverhoging beding, is dat maar beperkt een gezamenlijke verdienste. (Niet helemaal, want uiteraard praat je er thuis wel over. Maar de onderhandelingen zijn toch echt een individueel gebeuren.)

Geluk speelt nog steeds een enorm grote rol in succes. 2 mensen die even hard werken verdienen zelden even veel geld. Als je toevallig op de juiste plek bent of de juiste persoon ontmoet op het juiste moment dan levert dat enorm veel op.

Dus samengevat: Hard werken en offers brengen is nodig voor succes maar is niet voldoende voorwaarde. Je moet ook geluk hebben. Dus je krijgt voor een groot deel wel je carriere.

Natuurlijk kan ik niet inschatten hoe hard jij en je partner werken maar succes is een heel slechte meetlat voor inzit.

[Wailing_Banshee]

MikeyMan schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 12:45:
Wij hebben ook alles op de grote hoop gegooid. Wel twee bankrekeningen en wat losse spaarrekeningen, maar daar kunnen we allebei gewoon bij. Nu hebben we wel de luxe dat we beiden ongeveer evenveel verdienen, en ook beiden fulltime werken. Zodra er kinderen zouden zijn, gok ik dat we ook beiden een dagje minder gaan weken. Ik heb helemaal geen zin om me elke dag druk te maken over wie er wat binnenbrengt en/of uitgeeft. We maken er weleens een geintje over ("Ik heb een meerderheidsbelang, dus ik kies de nieuwe kleur voor de muur"), maar dit levert gelukkig nooit problemen op.

Dit doen wij ook. Een gezamelijke rekening waar het salaris op komt en de hypotheek/boodschappen/abonnementen/vakanties/etc vanaf gaat. En zakgeld, naar de eigen rekeningen. Dat laatste doen we mee wat we persoonlijk willen, zonder rekenschap af te hoeven leggen.

Voor de rest is het wat @Grolsch zegt, er is geen "ik" in onze relatie, maar "wij" (uitzonderingen daar gelaten, soms voert hij z'n zin door en soms ik, maar dat is ook een standaard onderdeel van een relatie, geven en nemen).

[unezra]

Grolsch schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 14:23:
[...]
Hier ben ik het vanuit mijn oogpunt bekeken absoluut niet mee eens.

Enige tijd geleden (toen we trouwden ongeveer, jaar of 6 geleden nu) hebben we keuze's gemaakt.
Zowel mijn vrouw als ik zijn goed opgeleid (HBO+) en hadden alle 2 een goede baan. Toen we tegen de 30 aan waren besloten we te gaan trouwen en kinderen "te nemen".

We waren er alle 2 over uit dat als je kinderen "neemt" je als beide ouders geen 40 uur in de week kan werken. Omdat ik een eigen zaak begon in die tijd hebben we besloten dat mijn vrouw minder ging werken mochten er kinderen komen, zodat ik mij 120% op de onderneming kon storten.
Dit betekent dus dat zij voor mij (ons gezin) haar carrière overboord heeft gegooid.

Kort samengevat, zonder mijn vrouw had ik niet kunnen bereiken wat "ik" (Ik zeg liever wij) bereikt hebben.

Dus mijn vrouw heeft er mede voor gezorgd dat we nu hebben wat we hebben, dat had ik alleen zonder haar support nooit en te nimmer kunnen bereiken.

Maar het kan bij jullie anders zijn natuurlijk, het klinkt als 2 carrière tijgers, waar niets mis mee is natuurlijk.

Het grappige is dat we beiden dus juist niet van die enorme carrièretijgers zijn. We willen primair een baan waar we gelukkig in zijn en die een eerlijke beloning bied voor het werk dat we doen. That's it.

Verder genieten we van ons gezamenlijke bestaan, van onze vrije tijd, hobbies, katten, etc.

Maar goed, onze inkomens en werkuren hebben altijd redelijk dicht bij elkaar gelegen. Wel draai ik structureel meer overuren en werk regelmatig een nacht en/of een deel van de zaterdag door. Voor haar zijn dat relatief beperkte offers, geen volledig gezin om draaiende te houden. Enkel een man die 's avonds niet thuis is. Met een gezin met kinderen zal dat mogelijk anders zijn.

[Hielko]

ph4ge schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 13:55:
Uiteindelijk is het maar net waar je je prettig bij voelt, maar vreemd genoeg hoor je zelden tot nooit iemand in dit soort topics die gelukkig is als ondergeschikte partner in een dergelijke verhouding.

Volgens mij post er net nog iemand boven je die er blij mij is

Wom schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 13:37:
Wij hebben een gedeelde betaalrekening waarop we allebei hetzelfde percentage van ons loon op storten. Daar wordt dan alles van betaald feitelijk. Bedrag wat we hier van sparen gaat op aan grotere aankopen of aflossing van huis bijvoorbeeld. Daarnaast ieder nog eigen betaalrekening en spaarrekening om persoonlijke items van aan te schaffen (denk aan kleding, games, bier, etc.)

Werkt voor ons prima eigenlijk

In ons geval verdiend mijn vriendin meer dan ik overigens

[Grolsch]

Wailing_Banshee schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 14:41:
[...]

Dit doen wij ook. Een gezamelijke rekening waar het salaris op komt en de hypotheek/boodschappen/abonnementen/vakanties/etc vanaf gaat. En zakgeld, naar de eigen rekeningen. Dat laatste doen we mee wat we persoonlijk willen, zonder rekenschap af te hoeven leggen.

Voor de rest is het wat @Grolsch zegt, er is geen "ik" in onze relatie, maar "wij" (uitzonderingen daar gelaten, soms voert hij z'n zin door en soms ik, maar dat is ook een standaard onderdeel van een relatie, geven en nemen).

Zoals het doordrukken van allerlei PV en WP investeringen

[corporalnl]

Bij ons hebben we het heel simpel gehouden. Ik verdien meer dan mijn partner. Maar hebben alles 50/50 verdeeld. Ik leg dan misschien wel meer in, maar je bouwt samen wel iets op.

Wij denken er ook zo over: Je kan wel meer verdienen, maar je werkt er allebei net zo hard voor.
Ook al zou ze veel minder werken ( en dus minder inkomen ) blijft de verhouding het zelfde.
(hooguit dat ze dan meer huishouden doet, maar dat is meer tijd dan geld kwestie )

[unezra]

Philip Ross schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 14:29:
[...]
Geluk speelt nog steeds een enorm grote rol in succes. 2 mensen die even hard werken verdienen zelden even veel geld. Als je toevallig op de juiste plek bent of de juiste persoon ontmoet op het juiste moment dan levert dat enorm veel op.

Dus samengevat: Hard werken en offers brengen is nodig voor succes maar is niet voldoende voorwaarde. Je moet ook geluk hebben. Dus je krijgt voor een groot deel wel je carriere.

Natuurlijk kan ik niet inschatten hoe hard jij en je partner werken maar succes is een heel slechte meetlat voor inzit.

Daar ben ik het niet mee eens.
In mijn beleving speelt geluk juist een enorm kleine rol in een carrière.

De juiste mensen ontmoeten lukt alleen als je op de juiste plek op het juiste moment bent en daar heb je wel degelijk zelf invloed op. (Ook in wat die mensen vervolgens voor je willen doen.)

Ook wat je doet met salarisonderhandeling of strategische keuzes in je loopbaan, is geen kwestie van geluk of van toeval, maar juist vrijwel altijd een gevolg van de juiste keuzes op het juiste moment maken en durven gokken.

[Orange_Dirk]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 14:51:
[...]


Daar ben ik het niet mee eens.
In mijn beleving speelt geluk juist een enorm kleine rol in een carrière.

De juiste mensen ontmoeten lukt alleen als je op de juiste plek op het juiste moment bent en daar heb je wel degelijk zelf invloed op. (Ook in wat die mensen vervolgens voor je willen doen.)

Ook wat je doet met salarisonderhandeling of strategische keuzes in je loopbaan, is geen kwestie van geluk of van toeval, maar juist vrijwel altijd een gevolg van de juiste keuzes op het juiste moment maken en durven gokken.

Hmm heeft gokken nu juist niet alles met geluk te maken. Bij jou is het goed uitgepakt. Bij een ander gaat het mis en die zit zonder baan. Ik vind hoe jij op dit punt tegen een relatie aankijkt wel heel zakelijk.

[Dets]

Wij hebben een grote hoop en daar betalen we alles uit. Een deel daarvan zetten we ieder apart en noemen we "zakgeld".

Als ik sommige reacties lees maken ze wel een heel zakelijke afspraak over de financiën (99/100 keer gaat het alleen om geld). Dat komt op me over als een verstandhouding i.p.v. een relatie. Ik ga me dan serieus afvragen of ze ieder wel evenveel vierkante centimeters in huis stofzuigen, of ze dat ook verdeeld hebben. Of ze ook de tegeltjes in de badkamer geteld hebben en verdeeld. Wie de gebruikte velletjes toiletpapier bijhoudt.

Een relatie is doorgaans stimulerend en dat een van de twee meer verdient of gaat verdienen komt mede door een goede relatie. Het is dan ook niet fair om dat helemaal op je eigen conto te schrijven.

[unezra]

Orange_Dirk schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 14:54:
[...]
Hmm heeft gokken nu juist niet alles met geluk te maken.

Nope.

Ik heb net het boek over Elon Musk uit. Zijn carrière heeft hij onder andere te danken aan de durf keihard te gokken en te durven verliezen. Dat is dus geen geluk, dat is risico's durven nemen en op je bek durven gaan. Ja, dat kán heel hard mis gaan, maar was het niet zo dat de mensen die het meeste geluk lijken te hebben, de mensen zijn die het hardst op hun bek durven gaan?

Bij jou is het goed uitgepakt. Bij een ander gaat het mis en die zit zonder baan. Ik vind hoe jij op dit punt tegen een relatie aankijkt wel heel zakelijk.

Is.

Maar voor ons het een kwestie van over zakelijke dingen, zakelijke afspraken maken zodat we daar beperkt onenigheid over hebben. Kunnen we tenminste ruzie maken over het spreekwoordelijke dopje op de tandpasta.

Zonder gekheid, juist die zakelijke benadering van wat zaken, zorgt voor ons voor mentale rust en voorkomt denken wij de onenigheden die je vaak bij anderen wel hoort. Op die manier blijft er als het ware ruimte voor wat een relatie tot een relatie maakt: "Je leven met elkaar willen delen omdat je gek op elkaar bent, omdat er nog steeds op momenten vlinders zijn." Dat soort dingen.

Voor ons werkt dit. Voor anderen zal het niet werken.

[_Apache_]

Orange_Dirk schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 14:54:
[...]


Hmm heeft gokken nu juist niet alles met geluk te maken. Bij jou is het goed uitgepakt. Bij een ander gaat het mis en die zit zonder baan. Ik vind hoe jij op dit punt tegen een relatie aankijkt wel heel zakelijk.

Het is niet gokken alsin 'nu inzetten op rood'. Maar meer in de context van 'eens een brutale keuze durven maken'. En die brutale keuze kan je zeker met gezond verstand - en dus onder zekere controle - maken zonder dat het grote gevolgen heeft.
Met name uitkomsten van keuzes kunnen je aangenaam verassen je als je geen verwachtingen hebt.

[Philip Ross]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 14:51:
[...]


Daar ben ik het niet mee eens.
In mijn beleving speelt geluk juist een enorm kleine rol in een carrière.

De juiste mensen ontmoeten lukt alleen als je op de juiste plek op het juiste moment bent en daar heb je wel degelijk zelf invloed op. (Ook in wat die mensen vervolgens voor je willen doen.)

Maar je weet niet van tevoren wat de juiste plek of tijd is. Dus het is geen bewuste keuze. ja je hebt er invloed op maar nee het is geen keuze die je bewust maakt. Dus ook geen eigen verdienste.

Ook wat je doet met salarisonderhandeling of strategische keuzes in je loopbaan, is geen kwestie van geluk of van toeval, maar juist vrijwel altijd een gevolg van de juiste keuzes op het juiste moment maken en durven gokken.

Strategische keuzes kan je altijd maken, maar soms moet komt door toeval (een collega in een hogere funcite gaat weg waardoor een functie vrijkomt waar je normaal nog een jar lagner op had moeten wachten bijvoorbeeld) een kans voor je. Wat je daar vervolgens mee doet is geheel je eigen verdiesnte, maar dat je die kans krijgt is puur geluk.

Gokken kan je doen ja, en is nodig om echt veel succes te hebben. Maar aangezien gokken nooit een vaste uitkomst heeft speelt geluk een grote rol. 10 mensen durven te gokken, maar slechts 1 heeft genoeg geluk om succes te hebben. Denk je namelijk echt dat al die bedrijfjes die failiet gaan niet hard gewerkt hebben?

Ik heb net het boek over Elon Musk uit. Zijn carrière heeft hij onder andere te danken aan de durf keihard te gokken en te durven verliezen. Dat is dus geen geluk, dat is risico's durven nemen en op je bek durven gaan. Ja, dat kán heel hard mis gaan, maar was het niet zo dat de mensen die het meeste geluk lijken te hebben, de mensen zijn die het hardst op hun bek durven gaan?

Dat is Survivorship bias. je hoort allen van iemand als Elon Musk doordat hij succes had. Misschien waren er nog 10.000 mensen die even hard als hij gewerkt hebben en ook dezelfde gok genomen hebben waarvoor het slecht heeft uitgepakt. Maar door de Survivorship bias hoor je daar niks over.

[ Voor 18% gewijzigd door Philip Ross op 08-05-2018 15:10 ]

[Orange_Dirk]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 15:01:
[...]


Nope.

Ik heb net het boek over Elon Musk uit. Zijn carrière heeft hij onder andere te danken aan de durf keihard te gokken en te durven verliezen. Dat is dus geen geluk, dat is risico's durven nemen en op je bek durven gaan. Ja, dat kán heel hard mis gaan, maar was het niet zo dat de mensen die het meeste geluk lijken te hebben, de mensen zijn die het hardst op hun bek durven gaan?


[...]


Is.

Maar voor ons het een kwestie van over zakelijke dingen, zakelijke afspraken maken zodat we daar beperkt onenigheid over hebben. Kunnen we tenminste ruzie maken over het spreekwoordelijke dopje op de tandpasta.

Zonder gekheid, juist die zakelijke benadering van wat zaken, zorgt voor ons voor mentale rust en voorkomt denken wij de onenigheden die je vaak bij anderen wel hoort. Op die manier blijft er als het ware ruimte voor wat een relatie tot een relatie maakt: "Je leven met elkaar willen delen omdat je gek op elkaar bent, omdat er nog steeds op momenten vlinders zijn." Dat soort dingen.

Voor ons werkt dit. Voor anderen zal het niet werken.

Het is altijd makkelijk om de vergelijking te trekken met iemand die enorm succesvol is. Waar zijn alle boeken van degene die hebben gefaald. Die zijn er dus niet. Verder zijn er als Elon Musk natuurlijk maar weinig.

Maar dit raakt wat offtopic. Ik vind het gewoon apart dat sommige mensen samen zijn maar niet alles willen delen. Wat is de noodzaak van alles exact te verdelen naar inkomen. Hoeveel inkomen je verdiend staat dus gelijk aan de inzet die je doet in een relatie? Misschien zet de andere partner zich op andere vlakken wel veel meer in maar staat daar niks tegenover.

[Robertdj]

Mijn vriendin verdient minder dan ik en is later bij mij ingetrokken. Zij betaalt ongeveer de helft van mijn vaste lasten (behalve hypotheek aflossing) als 'huur'. Daarnaast hebben we een gezamenlijke rekening voor boodschappen, vakanties, etentjes. Onderhoud/upgrades aan het huis betaal ik volledig zelf, hoeft de overwaarde ook niet verrekend te worden. Verder mats ik haar regelmatig met kosten, maar dat vind ik niet meer dan normaal.

Op deze manier heeft ze betaalbare lasten en hoeft alleen de gezamenlijke rekening (oké, ook de boodschappen) verdeeld te worden mocht er onverhoopt iets fout gaan. Als we ooit verhuizen gaat dat natuurlijk wel veranderen, maar tegen die tijd liggen onze salarissen waarschijnlijk ook dichter bij elkaar en stappen we er allebei 'vers' in.

[unezra]

Philip Ross schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 15:07:
[...]
Maar je weet niet van tevoren wat de juiste plek of tijd is. Dus het is geen bewuste keuze. ja je hebt er invloed op maar nee het is geen keuze die je bewust maakt. Dus ook geen eigen verdienste.

Als je carrière wilt maken, moet je niet op zondag in de supermarkt roepen dat je een baan in de ICT wil. Naar een banenbeurs of een bijeenkomst waar bedrijven rond lopen die actief op zoek zijn naar mensen heeft meer nut.

Juiste tijd, juiste plaats en daar heb je heel veel invloed op.

[...]
Strategische keuzes kan je altijd maken, maar soms moet komt door toeval (een collega in een hogere funcite gaat weg waardoor een functie vrijkomt waar je normaal nog een jar lagner op had moeten wachten bijvoorbeeld) een kans voor je. Wat je daar vervolgens mee doet is geheel je eigen verdiesnte, maar dat je die kans krijgt is puur geluk.

Daar geloof ik dus niet in. Ja, het is gedeeltelijk geluk, maar die factor geluk is vrij klein.

Je kunt namelijk strategisch de keuze maken bij een bedrijf te werken waar de kans dat zoiets gebeurt groter is. Ook kun je jezelf in de kijker spelen bij je managers, waardoor de kans dat jij in aanmerking komt voor die functie toe neemt. Dat is geen geluk. Je krijgt die kans namelijk alleen als jij er voor hebt gezorgd dat je blijkbaar dusdanig op valt dat iemand jou die kans wil geven.

Gokken kan je doen ja, en is nodig om echt veel succes te hebben. Maar aangezien gokken nooit een vaste uitkomst heeft speelt geluk een grote rol. 10 mensen durven te gokken, maar slechts 1 heeft genoeg geluk om succes te hebben. Denk je namelijk echt dat al die bedrijfjes die failiet gaan niet hard gewerkt hebben?

Zie Elon Musk.
Dat verhaal is hierin heel veelzeggend. Heeft hij geluk? Don't think so. Als hij het al heeft, heeft hij het afgedwongen.

Maar goed, we dwalen af.

[Philip Ross]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 15:14:
[...]


Als je carrière wilt maken, moet je niet op zondag in de supermarkt roepen dat je een baan in de ICT wil. Naar een banenbeurs of een bijeenkomst waar bedrijven rond lopen die actief op zoek zijn naar mensen heeft meer nut.

Juiste tijd, juiste plaats en daar heb je heel veel invloed op.


[...]


Daar geloof ik dus niet in. Ja, het is gedeeltelijk geluk, maar die factor geluk is vrij klein.

Je kunt namelijk strategisch de keuze maken bij een bedrijf te werken waar de kans dat zoiets gebeurt groter is. Ook kun je jezelf in de kijker spelen bij je managers, waardoor de kans dat jij in aanmerking komt voor die functie toe neemt. Dat is geen geluk. Je krijgt die kans namelijk alleen als jij er voor hebt gezorgd dat je blijkbaar dusdanig op valt dat iemand jou die kans wil geven.


[...]


Zie Elon Musk.
Dat verhaal is hierin heel veelzeggend. Heeft hij geluk? Don't think so. Als hij het al heeft, heeft hij het afgedwongen.

Maar goed, we dwalen af.

Elon musk is een schoolvoorbeeld van survivorship bias. Lees eens wat dat is. Natuurlijk heeft hij heel hard gewerkt, maar is dat bewijs dat anderen die minder succes dat niet hebben gedaan? Nee. En is het bewijs dat hij geen geluk heeft gehad? Nee.

lees ook het voglende eens: https://www.theguardian.com/careers/luck-and-career-success
Dat artikel geeft perfect aan dat succes een combinatie is van hard werken en geluk (invloeden van buitenaf die buiten jouw controle liggen).

Hier nog een voor je: https://www.theatlantic.c...n-you-might-think/476394/

Over het algemeen geloven mensen die veel geluk hebben gehad er in dat het vooral door eigen verdiesnte komt en mensen die minder geluk hebben gehad jusit dat het meer door geluk komt. De waarheid zit er ergens tussenin.

[ Voor 11% gewijzigd door Philip Ross op 08-05-2018 15:20 ]

[ph4ge]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 15:01:
Nope.

Ik heb net het boek over Elon Musk uit. Zijn carrière heeft hij onder andere te danken aan de durf keihard te gokken en te durven verliezen. Dat is dus geen geluk, dat is risico's durven nemen en op je bek durven gaan. Ja, dat kán heel hard mis gaan, maar was het niet zo dat de mensen die het meeste geluk lijken te hebben, de mensen zijn die het hardst op hun bek durven gaan?

Het is heel menselijk om je succes aan jezelf toe te schrijven en je mislukkingen aan externe factoren, dat noemt men in de sociale psychologie attributie theorie. Als je er op inzoomt spelen externe factoren meestal een doorslaggevende rol. Ook van Musk hadden we nooit gehoord als hij toevallig niet uit een relatief rijk gezin kwam wat hem al heel vroeg toegang gaf tot computers en uitstekende studies. Voor hetzelfde geld had hij als baby een softbal op zn hoofd gehad en hadden we ook nooit van hem gehoord.

Het hele leven is een kwestie van kansen, voor elke Elon Musk waar het balletje een aantal keer in het juiste vakje terecht kwam zijn er veel meer mensen die ook alles goed doen, ook op het juiste moment verstandige risico's namen en toch hopeloos faalden. Als er 1 iemand is die je kansen vergroot en het risico met je deelt dan is het je partner.

Hard werken doet men in de zorg, in de kassen, achter de vuilniswagen, toch heb je dan veel minder kansen als iemand die als kind naar privescholen ging.

[ Voor 5% gewijzigd door ph4ge op 08-05-2018 15:24 ]

[Grolsch]

Elon Musk is juist het levende bewijs dat hij geluk had

Er zijn 100.000'en mensen die even hard gewerkt hebben en misschien wel grotere risico's genomen hebben maar die het niet gered hebben.

Als het zo makkelijk was als hard werken en geluk afdwingen hadden we veel meer multimiljoenairs gehad

En hoe kijk je dan aan tegen "kwalijke" ziektes Is dat dan geen pech (dus geluk dat je ze niet hebt) Of heb je dan niet hard genoeg je best gedaan ze niet te krijgen

Nee, ik geloof niet dat je alles kunt afdwingen in het leven. Het komt zoals het komt, het leven is als een neus, je moet eruit halen wat erin zit

[ Voor 14% gewijzigd door Grolsch op 08-05-2018 15:24 ]

[unezra]

Gezien de topicdrift die (ook door mij) is ontstaan, denk ik dat ik er goed aan doe het publieke deel van de discussie even te stoppen.

Dus, wat mij betreft óf verder gaan in een apart topic óf PM openen. Voor beiden sta ik open. Verder laat ik het wat betreft het onderwerp "geluk" hier bij.

(Liever zo dan dat een mod straks terecht in grijpt.)

[Roobje]

Wij delen alles grotendeels naar ratio, 50/50 krijg ik persoonlijk niet over m'n hart - juist omdat ik wat meer verdien. Op dit moment is het nog beperkt, maar gezien de branches waarin we werken zal dat in de komende jaren nog kunnen veranderen. We hebben nog geen eigen huis en ook nog geen kinderen, maar puur omdat mijn vriendin in een branche werkt waar je (naar verhouding) een ondankbaar salaris krijgt, betekend niet dat ze aan het einde van de maand minder over moet houden.

(En dan nog natuurlijk het loonverschil tussen man en vrouw. Vrouwen krijgen nog te vaak minder voor gelijke arbeid maar bij de huur of hypotheek betalen ze evenveel als mannen.)

Nu doen we vooral nog vaste lasten gedeeld, na onze bruiloft willen we sowieso meer centraal te doen. Dan ook boodschappen etc. Uiteindelijk willen we beide nog wel 'eigen' geld over hebben, voor dingen zoals -hier ook al een paar keer genoemd - eigen hobby's en vooral cadeau. Anders krijg je echt het gevoel linkerzak-rechterzak.

[Wailing_Banshee]

Roobje schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 16:03:
Uiteindelijk willen we beide nog wel 'eigen' geld over hebben, voor dingen zoals -hier ook al een paar keer genoemd - eigen hobby's en vooral cadeau. Anders krijg je echt het gevoel linkerzak-rechterzak.

Daarom geven we onszelf zakgeld. Kun je tenminste ook cadeautjes kopen voor de ander zonder dat hij gelijk de prijs ziet als hij de rekening ziet

[Z___Z]

Ik denk, hoe zakelijker je omgaat met je financiële relatie, hoe eerder je relatie kapot gaat bij financiële tegenslag. Stel je verdient 70:30 en een van de twee raakt werkloos.

[Ardana]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 12:36:
[...]
Stel dat de een 5 dagen werkt tegen zeg 5000 en de ander werkt 2 dagen tegen zeg 2000, kan ik me voorstellen dat het best redelijk is dat diegene die 2 dagen werkt, meer in het huishouden doet.

Maar dan zou degene die minder betaald werkt, wel meer over moeten houden. Anders is het ook weer niet eerlijk.

[writser]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 12:36:
[...]
Stel dat de een 5 dagen werkt tegen zeg 5000 en de ander werkt 2 dagen tegen zeg 2000, kan ik me voorstellen dat het best redelijk is dat diegene die 2 dagen werkt, meer in het huishouden doet.

Ik werk veel minder dan m'n partner maar verdien meer. Wie moet nu het huishouden doen volgens jou? Lastig .. Daarom hebben we maar een schoonmaakster. Die betalen we 50/50.

[ Voor 3% gewijzigd door writser op 08-05-2018 18:03 ]

[Ardana]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 15:01:
[...]


Nope.

Ik heb net het boek over Elon Musk uit. Zijn carrière heeft hij onder andere te danken aan de durf keihard te gokken en te durven verliezen. Dat is dus geen geluk, dat is risico's durven nemen en op je bek durven gaan. Ja, dat kán heel hard mis gaan, maar was het niet zo dat de mensen die het meeste geluk lijken te hebben, de mensen zijn die het hardst op hun bek durven gaan?

En hoeveel onbekende Elon Musks zijn er die keer op keer op hun bek gaan? Of die na 3 keer op hun bek gaan niet meer op kunnen staan?

Ik ben arbeidsongeschikt geworden wegens verkeerde genen en pech, is dat ook een kwestie van durven gokken en durven verliezen?

Die illusie van de maakbare samenleving is zo naar en pijnlijk.

Voor ons werkt dit. Voor anderen zal het niet werken.

Eensch. Maar zeggen dat financieel geluk het gevolg is van je eigen keuzes en inzet, is pijnlijke onzin.

Ik heb ook gegokt met ons koophuis. Toen kwam er een rechtszaak, een ingestortte huizenmarkt, arbeidsongeschiktheid en een echtscheiding. Aan 3 van de 3 kon ik echt geen moer doen. Toch heeft me dat 25-30 k gekost. Ik heb verstandig gegokt en verloren, en geen kans ooit weer wat op te bouwen. Werk ik minder hard? Ik weet zeker van niet.

[iMars]

Ik heb het als volgt aangepakt:

Ik ben de hoofdverdiener, koopwoning staat op mijn naam, en ik betaal daarvoor alle lasten. Qua boodschappen ben ik ook diegene die toch zeker 80% daarvan betaald.

Mijn vriendin werkt parttime, de ene keer 16 uur, andere keer weer 24 of nog iets meer.

Mijn vaste lasten is zo'n 1/3 van mijn salaris. Ik heb daarom afgesproken dat zij ook 1/3 van haar salaris elke maand over maakt als "huur/kostgeld" (vind ik een rare term eigenlijk, maar zo gebeurd het momenteel). Dit geld komt op een aparte spaarrekening voor als extra buffer.

Zo zijn de kosten voor haar te overzien, weet ze elke maand waar ze aan toe is en houdt ze genoeg eigen geld over voor eigen dingen als kleding/sparen/etc.

In ons ogen een heel reëele oplossing.

[NiGeLaToR]

Om te beginnen is het belangrijkste dat beide partijen zich bij de gekozen oplossing fijn voelen. Kom allerlei varianten tegen, van setjes waarvan er maar 1 van een stel mee komt naar de film omdat de ander geen geld heeft tot wijzelf die maar 1 rekening hebben waar beide salarissen op gestort worden.

Wa het beste is? Dat verschilt per situatie. Wij zijn sinds jongs (en dus schulden) af aan samen. Bouwen alles samen op en steken alles in ons samenzijn en nu ons gezin. Ook als de een minder verdient dan de ander vind ik dit in deze situatie een logische verdeling. Niet wat je verdient maar de gelijkheid in een relatie zou het doel moeten zijn.

Maar, als je al een historie hebt en de een heeft een koophuis of de ander een eigen bedrijf - dan hou je dit buiten de relatie. Ik zou een soort moment prikken waar je een streep onder zet waarna je samen gaat bouwen. Ben niet zo’n fan van de ‘naar rato’ oplossingen en gescheiden boekhoudingen, omdat het me een gevoel van ongelijkheid geeft. Maar terug naar de start van m’n post: daar kan een ander zich prima bij voelen.

Wij hebben in 20 jaar geen ruzie over geld gehad, we overleggen grotere aankopen met elkaar en hebben nog een ‘gelukje’: we hebben doorgaans genoeg. Als je elke euro moet omdraaien zul je meer discussie krijgen over te maken keuzes.

[President]

NiGeLaToR schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 19:43:
Wij hebben in 20 jaar geen ruzie over geld gehad, we overleggen grotere aankopen met elkaar en hebben nog een ‘gelukje’: we hebben doorgaans genoeg. Als je elke euro moet omdraaien zul je meer discussie krijgen over te maken keuzes.

Het ligt denk ik naast inkomen ook erg aan uitgave patroon. Ik ben van het (be)sparen. Mijn vrouw ook, wat het erg makkelijk maakt. Als ik destijds iemand had ontmoet die van geld verspillen is dan was ik daar waarschijnlijk geen relatie mee begonnen, maar zou ik al zeker niet de financiën met haar op een grote hoop willen gooien.

Mocht ik bij aanvang x keer meer geld op de spaarrekening hebben gehad dan zou ik dat ook uit elkaar gehouden hebben. Qua salaris is het simpel: als je beiden je best doet dan maakt het niet uit wie hoeveel geld binnen haalt. Het zou wel een verschil zijn als mijn partner maar drie dagen zou willen werken omdat ze te lui is voor vijf dagen werken.

Maar of ze met vijf dagen werken evenveel zou verdienen of 3x minder dan zou ik mij niet druk erover maken. Iemand in de zorg verdient maar 2k netto terwijl ze hard werkt en goed werk doet, genoeg ICT'ers die meer verdienen maar naar mijn mening stukken onbelangrijker werk doen en de hele dag op hun gat zitten ipv mijn oma verschonen en naar bed doen!

[ID-College]

Ik heb het idee dat de meeste mensen in een andere levensfase zitten. Er wordt hier veel gezegd: alles op 1 hoop en waar maak je je druk om? Maar vaak lees ik dat diezelfde mensen ook al getrouwd zijn en kinderen hebben. Dat snap ik want dan liggen de kaarten heel anders. Wij staan pas aan het begin en dan is de boel veel fragieler.. Als ik 3 kinderen had met haar zou ik er ook anders tegenaan kijken omdat zij dan druk zat is daarmee en dus ook tijd "inlegt" ipv geld..

[NiGeLaToR]

President schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 20:13:
[...]

Maar of ze met vijf dagen werken evenveel zou verdienen of 3x minder dan zou ik mij niet druk erover maken. Iemand in de zorg verdient maar 2k netto terwijl ze hard werkt en goed werk doet, genoeg ICT'ers die meer verdienen maar naar mijn mening stukken onbelangrijker werk doen en de hele dag op hun gat zitten ipv mijn oma verschonen en naar bed doen!

Die gelijkheid die je daarmee creëert op basis van effort/commitment ipv ingelegde euro's vind ik inderdaad net zo belangrijk. Als dit uit verhouding is schept dat een onbalans in macht: de meest verdienende kan hier eenvoudig de minst verdienende mee 'chanteren' in de meest positieve tot negatieve zin van het woord.

Elke situatie is anders, wij zijn ook wel spaarzaam, maar ik heb ook wel dure hobbies.. en elke keer nieuwe m'n vrouw houdt van schoenen. We remmen elkaar dus regelmatig met de vraag 'heb je dat wel echt nodig?'. Prima. Overigens geeft mijn vrouw niets om geld - ze draagt geen merkmeuk en geeft het liefst al ons geld uit aan mooie reizen. Ik ben wat spaarzamer en maak plannen.. en we ontmoeten elkaar in het midden.

ID-College schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 20:56:
Ik heb het idee dat de meeste mensen in een andere levensfase zitten. Er wordt hier veel gezegd: alles op 1 hoop en waar maak je je druk om? Maar vaak lees ik dat diezelfde mensen ook al getrouwd zijn en kinderen hebben. Dat snap ik want dan liggen de kaarten heel anders. Wij staan pas aan het begin en dan is de boel veel fragieler.. Als ik 3 kinderen had met haar zou ik er ook anders tegenaan kijken omdat zij dan druk zat is daarmee en dus ook tijd "inlegt" ipv geld..

Ik weet niet of wat er bedoeld wordt werkelijk is 'alles op 1 hoop en zie het maar' - ik zou ondanks dat wij dit wél hebben niet snel anderen ook adviseren. Simpelweg omdat wij van jongs af aan alles samen hebben gedaan en anderen misschien al vermogen hebben opgebouwd of andere zaken hebben van voor de nieuwe relatie. Dus eens: hou dat er buiten en kijk gewoon naar hoe je het vanaf dat moment samen wilt doen. Eén ding staat vast: het niet regelen en wel zien wat er gebeurt werkt in ieder geval niet

[Sakesushi]

Imperium schreef op zondag 6 september 2015 @ 14:01:
Wij hebben alles op de grote hoop, ik verdien aanzienlijk meer dan mijn vrouw, desondanks zijn we in gemeenschap van goederen getrouwd, Samen in samen uit.

Heel kort door de bocht, maar dat ze minder verdiend maakt haar in mijn ogen niet minder dan ik. ze werkt er net zo hard voor, en als ze minder uren werkt kom ik thuis in een schoon huis en verzorgde kinderen.

Zo werkt het voor ons in ieder geval.

Idem bij ons.

Dat gescheiden en naar rato is verrekte onzin.
We zijn getrouwd en dat is voor het leven.
Tenzij je elkaar niet vertrouwd dan kan je maar beter kappen met de relatie inplaats op de cent af alles naar rato doen.

[Ardana]

Tweakerdennis zei ooit: als je vind dat je recht hebt op meer dan de helft van het gezamenlijk opgebouwde vermogen, moet je ook meer uren werken, meer uren in het huishouden werken, meer klusjes doen en meer voor de eventuele kinderen zorgen.

Anders is het gewoon: ieder spant zich volledig in, en ieder heeft recht op de helft van de opbrengst en investeringen.

Dat je daar niet toe over gaat aan het begin van de relatie of bij uitzonderlijke omstandigheden lijkt me niet vreemd. Maar op een gegeven moment is het toch echt: wij zijn samen.

[menn0]

unezra schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 15:01:
[...]


Nope.

Ik heb net het boek over Elon Musk uit. Zijn carrière heeft hij onder andere te danken aan de durf keihard te gokken en te durven verliezen. Dat is dus geen geluk, dat is risico's durven nemen en op je bek durven gaan. Ja, dat kán heel hard mis gaan, maar was het niet zo dat de mensen die het meeste geluk lijken te hebben, de mensen zijn die het hardst op hun bek durven gaan?


[...]


Is.

Maar voor ons het een kwestie van over zakelijke dingen, zakelijke afspraken maken zodat we daar beperkt onenigheid over hebben. Kunnen we tenminste ruzie maken over het spreekwoordelijke dopje op de tandpasta.

Zonder gekheid, juist die zakelijke benadering van wat zaken, zorgt voor ons voor mentale rust en voorkomt denken wij de onenigheden die je vaak bij anderen wel hoort. Op die manier blijft er als het ware ruimte voor wat een relatie tot een relatie maakt: "Je leven met elkaar willen delen omdat je gek op elkaar bent, omdat er nog steeds op momenten vlinders zijn." Dat soort dingen.

Voor ons werkt dit. Voor anderen zal het niet werken.

Als je denkt dat Elon Musk de formule tot absoluut succes heeft gekraakt, dan maak je natuurlijk een fout. Die bestaat niet. Het simpelste om dat uit te leggen is om je wellicht in te denken, wat er zou zijn gebeurd als hij 5 jaar eerder of 5 jaar later met zijn idee zou zijn gekomen van zijn versie van de elektrische auto. (die was 100 jaar eerder een flop en 15 jaar eerder ook (Who killed the electric car -> Youtube). Geluk zou in de discussie wellicht beter vervangen kunnen worden door timing.
Ik ben er in ieder geval van overtuigd dat Elon niet de beste ideeen heeft op deze wereld noch over raketten noch over auto's, evenzo dat Cruiff de beste voetballer zou zijn geweest, er zijn andere die over meer talenten beschikken, maar bijvoorbeeld net hun enkel braken voor de selectiedag, of hun zieke moeder moesten bij staan toen ze terminaal ziek was. (hier kun je letterlijk nog 1mln andere dingen bedenken).
Uiteraard snapt iedereen dat het tegenovergestelde ook niet waar is, een ding is inderdaad zeker wie niet waagt niet wint, wie niet schiet raakt nooit, en dus is het leven net een pokerspel, veel keuzes maken continu, maar dat is helemaal geen garantie. Ook al maak je altijd de juiste keuze.... variantie is een bi@#*%. We leven niet in een lab of vacuum waar een rits aan input tot een zekere output leidt.
Als je de boeken en interviews van alle succesvolle guru's van deze en van einde vorige eeuw goed leest/bekijkt zeggen ze dit ook allemaal. Geluk (timing) speelt altijd een rol! Dat is ook het geluk wat je niet hebt zien gebeuren, namelijk dat op je middelbare school je beste vriendje onder een bus terecht kwam, etc etc etc, alle voorbeelden zijn fictief I hope you get the drift...

[BCC]

Jup, Zie ook https://vimeo.com/53494258

[ Voor 25% gewijzigd door BCC op 09-05-2018 01:10 ]

[unezra]

Sakesushi schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 21:57:
[...]

Idem bij ons.

Dat gescheiden en naar rato is verrekte onzin.
We zijn getrouwd en dat is voor het leven.
Tenzij je elkaar niet vertrouwd dan kan je maar beter kappen met de relatie inplaats op de cent af alles naar rato doen.

Welcome to the real world...

Als je trouwt heb je misschien de intentie voor de rest van je leven bij elkaar te blijven, in de praktijk blijkt dat ook trouwen niet per definitie voor de eeuwigheid is.

Daarbij, waarom is het onzin iets zakelijks zoals financiën, zakelijk te benaderen?

Wij doen het niet op de cent nauwkeurig, maar als ik bijvoorbeeld €100 per maand meer ga verdienen, komt er wel een herberekening over wat er naar de gezamenlijke rekening gaat.
Dit hoe we het vanaf het begin van onze relatie hebben ingericht en grappig genoeg toen we over samenwonen gingen praten, was dit niet eens een punt van discussie. Zij dacht er exact hetzelfde over als ik.

Dus onzin? Nee. Voor ons werkt dit en we zijn er allebei gelukkig mee.

[unezra]

Z___Z schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 16:50:
Ik denk, hoe zakelijker je omgaat met je financiële relatie, hoe eerder je relatie kapot gaat bij financiële tegenslag. Stel je verdient 70:30 en een van de twee raakt werkloos.

Dan herverdeel je en doe je de berekening opnieuw. Alleen als de ander werkelijk naar €0,- gaat (wat volgens mij in Nederland niet kan, je hebt altijd recht op een uitkering in deze of gene vorm) zul je moeten nadenken over "zakgeld" dat door de een word betaald of inderdaad gewoon alles op 1 hoop gooien. (Wat half op hetzelfde neer komt.)

Ik denk niet dat een relatie eerder kapot gaat als er eens financieel wat tegen zit als je er afspraken over hebt gemaakt. In fact, ik denk dat het eerder andersom is. Juist door dit rationeel te benaderen, er zakelijk afspraken over te maken (waar je uiteraard best vanaf kunt wijken en flexibel in kunt zijn, het komt niet op een tientje), voorkom je denk ik ruzie.

Een van de dingen waar wij bijvoorbeeld flexibel in zijn in brandstofkosten. De vaste kosten van de auto betalen we naar rato, onderhoud en reparaties vaak 50/50. Brandstof niet. Zij rijd vaker met de auto (woon-werk verkeer), ik gooi gewoon eens in de zoveel tijd de tank een keer vol met diesel van mijn eigen rekening. We rekenen dat niet echt uit, het is gewoon zo dat we op een gegeven moment denken "het word weer eens tijd" en dan betaal ik de brandstof.

Zo zijn er wel meer dingen waar het allemaal niet zo zwart/wit is. De basis is dat alleen wel: Allebei onze eigen betaal- en spaarrekeningen waar ons salaris op binnen komt, onze privé dingen van worden betaald (ook privé vaste lasten zoals persoonlijke verzekeringen), etc. Dan nog een gezamenlijke rekening waar we iedere maand ieder een bedrag naar rato op storten en waar we juist alle gezamenlijke dingen van betalen. Aan die rekening hangt ook een spaarrekening. (Waar we op dit moment 50/50 op storten.)

[President]

Dat je dat aan het begin van je relatie doet begrijp ik... Dat het dan een aantal jaren zo blijft kan ik mij ook voorstellen, dat is een kwestie van 'gewend zijn aan'.

Of het ergens op slaat: geen idee om eerlijk te zijn. het is ergens al oneerlijk dat iemand die 40u per week werkt in de zorg en daar voor 100% van zijn kunnen bezig is minder verdient dan iemand die in de ICT voor 100% van zijn kunnen werkt... En vrouwen kiezen toch vaker voor de minder goed betaalde banen in de zorg of in het onderwijs. Maar een verschil van 100 is natuurlijk ook zo goed als niks: 3600 of 3700 gezamenlijk inkomen zet zonder kinderen weinig zoden en daarmee ongelijkheid neer.

Toch @unezra ben ik benieuwd hoe je dat voor je ziet op het moment dat er kinderen komen. Iemand van jullie zal dan waarschijnlijk minder gaan werken en minder inkomsten hebben. Blijft het dan ook 'naar ratio'? Of ga je je vrouw dan betalen voor de dagen dat ze vrij heeft genomen om op jullie kinderen te passen?

[Joris748]

Alle inkomsten komen bij ons op de gezamenlijke rekening binnen. Alles, dus ook eventuele overuren en daggeldvergoedingen. Maandelijks maken we 500 euro zakgeld naar ons persoonlijke rekeningen over.

Bestedingen vanaf de gezamenlijke rekening gaan in overleg. Het zakgeld is naar eigen inzicht uit te geven.

Wij zijn een gezin met kinderen en een koophuis. Beiden een vergelijkbaar inkomen, maar bij ongelijk inkomens zouden we voor dezelfde constructie kiezen.

We verdienen beiden bovenmodaal en hebben geen geldzorgen. Dat maakt het wel eenvoudiger.

Als voorbeeld: alle kosten voor de auto’s gaan van de gezamenlijke rekening. De kosten voor mijn motor betaal ik zelf.

[unezra]

President schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 06:52:
Dat je dat aan het begin van je relatie doet begrijp ik... Dat het dan een aantal jaren zo blijft kan ik mij ook voorstellen, dat is een kwestie van 'gewend zijn aan'.

Het is een bewuste keuze waar we nog steeds achter staan.

Zoals eerder ergens gezegd, we zijn 11,5 jaar bij elkaar. Net zo min als dat dat "pril" is, is het niet "een aantal jaren".

Of het ergens op slaat: geen idee om eerlijk te zijn. het is ergens al oneerlijk dat iemand die 40u per week werkt in de zorg en daar voor 100% van zijn kunnen bezig is minder verdient dan iemand die in de ICT voor 100% van zijn kunnen werkt... En vrouwen kiezen toch vaker voor de minder goed betaalde banen in de zorg of in het onderwijs. Maar een verschil van 100 is natuurlijk ook zo goed als niks: 3600 of 3700 gezamenlijk inkomen zet zonder kinderen weinig zoden en daarmee ongelijkheid neer.

In het begin lagen onze inkomens wat verder uit elkaar dan nu. Zij begon net aan haar eerste baan, ik was al een paar jaar bezig. Sinds kort liggen onze inkomens vrijwel gelijk. (Wat je dus ook ziet aan de rato verdeling.) Er is nu dus weinig ongelijkheid, in het begin was de ongelijkheid veel groter en juist toen hebben we er voor gekozen.

Toch @unezra ben ik benieuwd hoe je dat voor je ziet op het moment dat er kinderen komen. Iemand van jullie zal dan waarschijnlijk minder gaan werken en minder inkomsten hebben. Blijft het dan ook 'naar ratio'? Of ga je je vrouw dan betalen voor de dagen dat ze vrij heeft genomen om op jullie kinderen te passen?

Stel dat en een van ons 2 zou minder gaan werken dan de ander, zou het er denk ik op neer komen dat dat gecompenseerd word. Dus stel de we verdelen het nu 50/50 en er zou een situatie komen waardoor de een minder en de ander fulltime blijft werken, is de kans groot dat het in plaats van bijvoorbeeld 60/40, 70/30 word. Ik kan me ook voorstellen dat je dan gaat nadenken over "zakgeld", dus de hoofd kostwinner de ander maandelijks een extra bedrag geeft om vrij te besteden, ter compensatie van dat diegene vanwege zorgen voor de kinderen netto privé minder te besteden heeft dan redelijk is.

In feite komt het er dan inderdaad op neer dat een van de mogelijkheden is dat we in feite zouden kiezen de ander te betalen voor de opvang van de kinderen en het doen van het huishouden.

De splitsing en scheiding van bankrekeningen heeft ook andere, veel romantischer redenen: We vinden het allebei leuk de ander af en toe te trakteren en wij vinden het tóch net even wat specialer als dat ook echt van onze eigen rekening gaat. "Ik trakteer" heeft niet zo veel inhoud als je vervolgens je gezamenlijke pinpas pakt. Wél als het je eigen pinpas is, van je eigen rekening. Dat doen we met enige regelmaat en het gaat echt van een spontaan drankje op een terras tot verjaarscadeau's.

Ik vind het ook heerlijk om als ik daar zin in heb, dingen te kopen zonder daar verantwoording over af te hoeven leggen en zonder dat zij weet wat het gekost heeft. Het is immers mijn geld. Als ik een gruwelijke shopping spree bij Bol.com of Bax Shop heb, prima, dan ziet ze wat vaker pakketjes binnen komen en that's it.

Maar zoals gezegd, we hebben daarover wel afspraken: Het mag NOOIT gezamenlijke uitgaven in gevaar brengen. Het moment dat ik zeg "sorry, we moeten goedkoper op vakantie want ik heb net dure hobbyspullen voor mezelf gekocht" is het moment dat ik weet dat we toch wel even ruzie hebben over geld. Maar goed, scheelt, we gaan over het algemeen niet heel duur op vakantie. We redden het vaak ruim van 1 netto vakantiegeld. Inclusief alles dus. Ook van ons vakantiegeld blijft dus vaak grofweg de helft over en dat gaat het ene jaar naar onze privé spaarrekening, het andere jaar naar onze gezamenlijke. (Als die wat laag staat door grote uitgaven.) Vakantiegeld is een van de dingen die we per jaar bespreken en beslissen.

13e maand niet, ik krijg een 13e maand, zij niet. Mijn 13e maand beslis ik zelf over. Volgens mij heb ik tot nu toe altijd wel een deel over gemaakt naar de gezamenlijke spaarrekening maar dat is eigen keuze en vorig jaar heb ik het niet gedaan. Reden: Ik heb voor mezelf een nieuwe computer gekocht. Daarin is dat bedrag ruim op gegaan. (Ook daar de nuance: zij weet niet wat die PC in totaal heeft gekost, wel dat 'ie niet goedkoop was. Exacte bedrag wil ze niet weten en dat ding heb ik voor de komende 6-8 jaar.)

Het grappige is wel dat we van elkaar dus werkelijk ook niet weten wat er op onze individuele rekeningen staat en wat we exact verdienen. Bij de herberekening weten we dat wel even maar daarna vergeet ik het. (Het enige dat ik weet is dat het nu vrij dicht bij elkaar ligt.) Individuele rekeningen is onze eigen zaak. (Maar, zie bovenstaande afspraak. Daarbij willen we allebei een buffer hebben om calamiteiten op te vangen en die buffer word óók in gezet als er plots dure gezamenlijke uitgaves zijn zoals vorig jaar een nieuwe (2e hands, duh) auto.)

Het is geen geheim, we zijn er gewoon niet mee bezig. Als zij er naar vraagt mag ze zo mijn saldo zien en andersom waarschijnlijk ook. Maar we vinden het wel onze eigen zaak.

EDIT:
Oh, en bij twijfel overleggen we dus. Zowel over "moet ik deze biertjes van mijn eigen rekening betalen of niet" als over "ik heb iets heel duurs gezien, maar weet niet of ik het moet kopen". Biertjes is simpel: Bij twijfel of bij verschil van mening betaal ik het zelf. Dure dingen die sowieso van mijn eigen geld gaan luister ik naar haar input, maar beslis ik uiteindelijk zelf. (Haar input weegt wel zwaar, maar ze kan het niet veto-en. Doet ze ook niet. Het is ook dan altijd "je moet het uiteindelijk zelf weten, het is jouw geld" en dat is andersom net zo.)

[ Voor 5% gewijzigd door unezra op 09-05-2018 07:23 ]

[Wailing_Banshee]

ID-College schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 20:56:
Ik heb het idee dat de meeste mensen in een andere levensfase zitten. Er wordt hier veel gezegd: alles op 1 hoop en waar maak je je druk om? Maar vaak lees ik dat diezelfde mensen ook al getrouwd zijn en kinderen hebben. Dat snap ik want dan liggen de kaarten heel anders. Wij staan pas aan het begin en dan is de boel veel fragieler.. Als ik 3 kinderen had met haar zou ik er ook anders tegenaan kijken omdat zij dan druk zat is daarmee en dus ook tijd "inlegt" ipv geld..

Wij gooien alles al op 1 hoop sinds dat we ons eerste salaris kregen... Toen waren we nog niet getrouwd en net 2 maanden student-af...

Ik denk dat het, net zoals @NiGeLaToR zei, het afhankelijk is van je begin situatie. Zoals gezegd, wij waren net student-af, hadden dus geen van beide iets (wat tweedehands meubilair, etc), dus alles wat we nu hebben, hebben we samen gekocht en samen de beslissing over genomen. Wij zijn niet anders gewend. Maar ook als ik, heaven forbid!, alleen verder zou moeten en een nieuwe relatie zou nemen, zou ik toch niet anders willen.

NiGeLaToR schreef op dinsdag 8 mei 2018 @ 21:07:
[...]
Elke situatie is anders, wij zijn ook wel spaarzaam, maar ik heb ook wel dure hobbies.. en elke keer nieuwe m'n vrouw houdt van schoenen. We remmen elkaar dus regelmatig met de vraag 'heb je dat wel echt nodig?'. Prima. Overigens geeft mijn vrouw niets om geld - ze draagt geen merkmeuk en geeft het liefst al ons geld uit aan mooie reizen. Ik ben wat spaarzamer en maak plannen.. en we ontmoeten elkaar in het midden.

Ja, komt me bekend voor (behalve dat ik absoluut niet van schoenen houd!) Ik geef het geld liever uit aan mooie reizen en gadgets

Maar dat is geven en nemen, zij geeft jou de ruimte om te sparen, zodat ze het geld later kan opnemen om (samen met jou, hoop ik! ) een mooie reis te kunnen maken

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 07:16:
[...]
De splitsing en scheiding van bankrekeningen heeft ook andere, veel romantischer redenen: We vinden het allebei leuk de ander af en toe te trakteren en wij vinden het tóch net even wat specialer als dat ook echt van onze eigen rekening gaat. "Ik trakteer" heeft niet zo veel inhoud als je vervolgens je gezamenlijke pinpas pakt. Wél als het je eigen pinpas is, van je eigen rekening. Dat doen we met enige regelmaat en het gaat echt van een spontaan drankje op een terras tot verjaarscadeau's.

Als wij samen weggaan, is er geen "ik", alleen "wij". Dus ik trakteer hem nooit, en hij mij ook niet. Wij trakteren ons. En dan is het alleen de vraag wie zijn of haar portemonee gaat zoeken om te betalen. Dat het geld dan van de gezamelijke rekening af gaat, maakt helemaal niets uit. Het gaat om de moeite die je gedaan hebt (en dat hoeft natuurlijk helemaal niet veel te zijn, maar degene die betaalt moet meestal ook even wachten, of een ober roepen, etc).

Ik vind het ook heerlijk om als ik daar zin in heb, dingen te kopen zonder daar verantwoording over af te hoeven leggen en zonder dat zij weet wat het gekost heeft. Het is immers mijn geld. Als ik een gruwelijke shopping spree bij Bol.com of Bax Shop heb, prima, dan ziet ze wat vaker pakketjes binnen komen en that's it.

Daarom geven we onszelf zakgeld. Geen verantwoording nodig over wat van onze persoonlijke rekeningen af gaat.

[unezra]

Wailing_Banshee schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 07:54:
[...]

Wij gooien alles al op 1 hoop sinds dat we ons eerste salaris kregen... Toen waren we nog niet getrouwd en net 2 maanden student-af...

Ik denk dat het, net zoals @NiGeLaToR zei, het afhankelijk is van je begin situatie. Zoals gezegd, wij waren net student-af, hadden dus geen van beide iets (wat tweedehands meubilair, etc), dus alles wat we nu hebben, hebben we samen gekocht en samen de beslissing over genomen. Wij zijn niet anders gewend. Maar ook als ik, heaven forbid!, alleen verder zou moeten en een nieuwe relatie zou nemen, zou ik toch niet anders willen.

Hier is dat precies andersom. Stel dat er ooit een ander komt (zit niet in de planning maar het leven loopt niet altijd zoals je wil), zou dat voor mij echt een niet onderhandelbaar punt zijn. De verdeling kunnen we het over hebben, wel of geen gescheiden rekeningen niet.

[...]
Ja, komt me bekend voor (behalve dat ik absoluut niet van schoenen houd!) Ik geef het geld liever uit aan mooie reizen en gadgets

Maar dat is geven en nemen, zij geeft jou de ruimte om te sparen, zodat ze het geld later kan opnemen om (samen met jou, hoop ik! ) een mooie reis te kunnen maken

Stel dat wij ooit een echt dure uitgaven zouden doen of een verre reis zouden maken, is er best een kans dat als ik op dat moment (veel) meer spaargeld heb, ik daar een groter deel van betaal.

[...]
Als wij samen weggaan, is er geen "ik", alleen "wij". Dus ik trakteer hem nooit, en hij mij ook niet. Wij trakteren ons. En dan is het alleen de vraag wie zijn of haar portemonee gaat zoeken om te betalen. Dat het geld dan van de gezamelijke rekening af gaat, maakt helemaal niets uit. Het gaat om de moeite die je gedaan hebt (en dat hoeft natuurlijk helemaal niet veel te zijn, maar degene die betaalt moet meestal ook even wachten, of een ober roepen, etc).

Voor ons zit het trakteren en het bijzondere er dus echt in dat als ik haar trakteer, ik daar voor heb moeten werken. (Ik grap soms wat over overuren en andere zaken.) Andersom ook, als zij mij trakteert, is het van de het geld waar zij voor heeft moeten werken. Dat maakt het voor ons extra bijzonder. (Want in principe betekend het óók dat als ik bijvoorbeeld een duur cadeau geef, ik dat geld minder te besteden heb aan iets voor mezelf. Het is een dubbel "offer" en juist dat maakt het voor ons bijzonder. Al zijn we zeker niet altijd op die manier over bezig. Het is meer de achterliggende gedachte dan dat het op dat moment echt speelt.)

[...]
Daarom geven we onszelf zakgeld. Geen verantwoording nodig over wat van onze persoonlijke rekeningen af gaat.

Dat zou de andere optie zijn inderdaad maar dan zouden we het waarschijnlijk precies zo verdelen. In feite is wat wij doen hetzelfde, maar dan omgekeerd. Mijn "zakgeld" is alles wat er over blijft nadat ik mijn deel naar de gezamenlijke rekening heb overgemaakt. Wel moet ik van dat zakgeld dus allerlei vaste kosten betalen. Het is niet puur vrij te besteden zakgeld.

Zo bekeken zijn dat misschien wel de grootste verschillen:
- We doen het naar rato
- Salaris word op onze privé rekeningen gestort waar ook privé vaste lasten vanaf gaan

Maar mét de zakgeld constructie die jij schetst, is onze constructie dus niet zo heel erg anders. Op het rato deel na misschien. (En juist wij zouden zakgeld naar rato doen als we voor die constructie zouden kiezen.)

[menn0]

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 07:16:

Het grappige is wel dat we van elkaar dus werkelijk ook niet weten wat er op onze individuele rekeningen staat en wat we exact verdienen. Bij de herberekening weten we dat wel even maar daarna vergeet ik het. (Het enige dat ik weet is dat het nu vrij dicht bij elkaar ligt.) Individuele rekeningen is onze eigen zaak. (Maar, zie bovenstaande afspraak. Daarbij willen we allebei een buffer hebben om calamiteiten op te vangen en die buffer word óók in gezet als er plots dure gezamenlijke uitgaves zijn zoals vorig jaar een nieuwe (2e hands, duh) auto.)

Het is geen geheim, we zijn er gewoon niet mee bezig. Als zij er naar vraagt mag ze zo mijn saldo zien en andersom waarschijnlijk ook. Maar we vinden het wel onze eigen zaak.

Neem aan dat je fiscaal partner bent, dus gewoon even de belastingaangifte erbij pakken. Die heb je uiterlijk vorige week ingestuurd

[assje]

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 07:16:
Het is geen geheim, we zijn er gewoon niet mee bezig. Als zij er naar vraagt mag ze zo mijn saldo zien en andersom waarschijnlijk ook. Maar we vinden het wel onze eigen zaak

Ik zie dit toch als het verschil tussen "als twee individuen gezamenlijk" of als "2-eenheid" door het leven gaan. Dat is natuurlijk een persoonlijke keuze en in sommige situaties kan ik hem zeker begrijpen. Echter na >10 jaar samen en met kinderen ga ik het steeds bijzonderder vinden.

Het gezamenlijk saldo is toch wel degelijk van belang voor een gezin voor wat betreft risico's en reserves.

Daarnaast wat betreft scheiding, uiteindelijk zal je toch overeenkomst moeten vinden over wat gezamenlijk is en wat niet. Wat is hier dan anders aan dan gewoon overeenkomst zoeken over je gezamenlijke uitgaven of die nu privé zijn of niet?

Ik zou namelijk echt niet weten hoe ik reëel een scheiding moet maken tussen eigen uitgaven en gezamenlijke uitgaven, waar leg je de grens?
- boodschappen + krat bier die ik opdrink?
- nieuw interieur dat mij niet boeit?
- auto van de een die je beide gebruikt?
- lease auto van de ander?
- huis van +100k vanwege tuin en/of werkkamer waar 1 persoon behoefte aan heeft, extra betalen?
- babykleding die niet van marktplaats komt
- kinderopvang, minder werkende partner

Ga zo maar door, kan er nog wel 1000 bedenken. Ik heb dan toch echt liever af en toe een discussie of uitgaven x of y door de ander echt nodig/verstandig was dan een heel systeem te hebben om dit allemaal uit te rekenen samen.

Uiteindelijk doe je het toch hoe dan ook samen. Als mijn partner ongelukkig is op haar werk kunnen we samen besluiten dat zij gewoon stopt en dan wel ziet waar ze weer werkt vindt. Dan is het niet zo dat zij geen zakgeld meer heeft, we zullen allebei minder uit moeten geven (logisch?).

Je krijgt toch rare discussies bij zo'n zakelijke discussie mocht er eens iemand overspannen thuis komen te zitten o.i.d. Moet je je ook nog schuldig gaan voelen dat je je "zakgeld" moet lenen van je partner of sta je hier samen voor?

[ Voor 4% gewijzigd door assje op 09-05-2018 10:58 ]

[cooper87]

Ik verdien netto 3x zoveel dan mijn vriendin (verloofde) en ik heb ook flink meer eigen geld en een koophuis, dus dat "naar rato" klinkt leuk, maar na het doorgerekend te hebben blijf ik uiteindelijk met 1300 euro over en zij met 200 en los ik ook nog eens een hypotheek af.

Ga ik dan in mijn eentje uit eten of op vakantie? Nee. Het is ook niet dat zij minder hard werkt oid, dus ik zit er niet zo op te wachten om alles te gaan splitsen. Dus wij gooien alles op 1 hoop en krijgen allebei een zelfde bedrag aan zakgeld.

In de huwelijkse voorwaarden nemen we verder op dat bij een eventuele scheiding vermogen/schulden van voor het huwelijk van diegene blijven. Mijn BV wordt verder volledig uitgesloten en het deel wat ik al afgelost heb op de hypotheek voor datum huwelijk blijft van mij. Verder heb ik nog een auto voor haar gekocht waarvan ik de restwaarde terug krijg bij scheiding of doorverkoop.

Dus alles 50-50 tijdens het huwelijk. Vind ik wel zo fair, we zijn een team en geen zakenpartners. Zij zet zich net zo hard in als ik

[menn0]

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 08:07:


Stel dat wij ooit een echt dure uitgaven zouden doen of een verre reis zouden maken, is er best een kans dat als ik op dat moment (veel) meer spaargeld heb, ik daar een groter deel van betaal.

Laat ik voorop stellen dat je vast een aardige gozer bent hoor, maar ik denk dat menig af en toen met tenminste een gekromt teentje meeleest. Ik vermoed dat je de dertig gepasseerd bent, en dus zou je op zich al wat ruimer naar het leven kunnen kijken en niet zo krampachtig met geld/bezit bezig zijn. Maar hier geef je voor mij een een verklaring. Ik zou zeggen ga vooral veel op reis, en ga ontdekken wat je echt inspireert in het leven. Reizen helpt je anders naar het leven te kijken, er zijn ook culteren waar individueel bezit niet of nauwelijks bestaat. Heel verfrissend. Ik zie wel gelijk een probleem, want zoals ik nu lees ga je die reis dan alleen maken. Wat jammer.

Voor ons zit het trakteren en het bijzondere er dus echt in dat als ik haar trakteer, ik daar voor heb moeten werken. (Ik grap soms wat over overuren en andere zaken.) Andersom ook, als zij mij trakteert, is het van de het geld waar zij voor heeft moeten werken. Dat maakt het voor ons extra bijzonder. (Want in principe betekend het óók dat als ik bijvoorbeeld een duur cadeau geef, ik dat geld minder te besteden heb aan iets voor mezelf. Het is een dubbel "offer" en juist dat maakt het voor ons bijzonder. Al zijn we zeker niet altijd op die manier over bezig. Het is meer de achterliggende gedachte dan dat het op dat moment echt speelt.)

Zit je niet helemaal vast in de krochten van het consumisme/kapitalisme? Ik heb helemaal niks tegen kapitalisme, begrijp met niet verkeerd, maar dit zien de grote corporates in ieder geval graag. Ik zou niet meer van zo'n etentje kunnen genieten en me bezwaard voelen door de vele offers die gedaan zijn.

Dat je bepaalde randvoorwaarden stelt over hoe je de financiële huishouding is natuurlijk super, en volgens mij denk je er ook goed over na en is alles wel overwogen. Daar kunnen velen wat van leren, en ik denk dat jij weer wat van mensen en culturen kan leren waarin bezit/rato/werk/offer een wat mindere rol spelen in het leven en wellicht er zo iets meer van genieten. Tijd voor een sabbatical om een aantal maanden de wereld te zien? Hoewel het naar rato jou wat meer gaat kosten komen jullie er samen een stuk rijker uit!

[scrappy.doo]

Ik wil hier ook wel even een duit in het zakje doen

Vanaf begin af aan de boel redelijk gescheiden gehouden. Allebei een eigen rekening en een gezamenlijke waar de vaste lasten, boodschappen en dergelijke vanaf gaan. Aangezien ik meer verdien betaal ik de grote uitgaven die daarbuiten vallen (of in ieder geval het grootste deel daarvan).

In praktijk maakt het allemaal niet zoveel uit. Er komen X euro's gezamenlijk per maand binnen dus kunnen we er X uitgeven (nee we sparen echt wel maak je geen zorgen).

Het zou prima op 1 hoop mogen wat mij betreft, maar we vinden het toch ook fijn om nog ons 'eigen' geld te hebben. Kunnen we elkaar nog eens trakteren. Grote uitgaven worden sowieso wel besproken. Het scheelt ook dat we niks te kort komen en dus nooit ruzie hebben over de financiën.

[Metalfreak]

assje schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 10:52:
[...]


Ik zie dit toch als het verschil tussen "als twee individuen gezamenlijk" of als "2-eenheid" door het leven gaan. Dat is natuurlijk een persoonlijke keuze en in sommige situaties kan ik hem zeker begrijpen. Echter na >10 jaar samen en met kinderen ga ik het steeds bijzonderder vinden.

Het gezamenlijk saldo is toch wel degelijk van belang voor een gezin voor wat betreft risico's en reserves.

Daarnaast wat betreft scheiding, uiteindelijk zal je toch overeenkomst moeten vinden over wat gezamenlijk is en wat niet. Wat is hier dan anders aan dan gewoon overeenkomst zoeken over je gezamenlijke uitgaven of die nu privé zijn of niet?

Ik zou namelijk echt niet weten hoe ik reëel een scheiding moet maken tussen eigen uitgaven en gezamenlijke uitgaven, waar leg je de grens?
- boodschappen + krat bier die ik opdrink?
- nieuw interieur dat mij niet boeit?
- auto van de een die je beide gebruikt?
- lease auto van de ander?
- huis van +100k vanwege tuin en/of werkkamer waar 1 persoon behoefte aan heeft, extra betalen?
- babykleding die niet van marktplaats komt
- kinderopvang, minder werkende partner

Ga zo maar door, kan er nog wel 1000 bedenken. Ik heb dan toch echt liever af en toe een discussie of uitgaven x of y door de ander echt nodig/verstandig was dan een heel systeem te hebben om dit allemaal uit te rekenen samen.

Uiteindelijk doe je het toch hoe dan ook samen. Als mijn partner ongelukkig is op haar werk kunnen we samen besluiten dat zij gewoon stopt en dan wel ziet waar ze weer werkt vindt. Dan is het niet zo dat zij geen zakgeld meer heeft, we zullen allebei minder uit moeten geven (logisch?).

Je krijgt toch rare discussies bij zo'n zakelijke discussie mocht er eens iemand overspannen thuis komen te zitten o.i.d. Moet je je ook nog schuldig gaan voelen dat je je "zakgeld" moet lenen van je partner of sta je hier samen voor?

Nou, ik denk dat er twee factoren heel belangrijk zijn:
1. Zijn er kinderen in het spel?
2. Verschillen de salarissen heel erg of kan één van de twee niet financieel op eigen benen staan.

Ik heb namelijk een soortgelijke constructie als unezra, maar zowel ik als mijn vriendin hebben een bovenmodaal salaris, mijn vriendin heeft zelfs meer dan 2x modaal. Auto's van ons zijn strikt gescheiden, zij heeft een auto, ik heb een auto. Huis gaat gelijk op zodat, mochten het ooit fout gaan, de verdeling wel heel eenvoudig gaat. Zo gaat het ook op voor alle zaken omtrent het huis qua inrichting enz.

In het begin van het jaar ben ik een maandje werkeloos geweest zonder ww, maar mijn buffer is dan voldoende om niet op haar te hoeven terugvallen. Als dat langer had geduurd, hadden we het misschien moeten herzien en gaf mijn vriendin ook aan dat ik me daar echt niet druk om hoefde te maken.

Als we op reis gaan betaalt mijn vriendin wel eens wat meer aangezien ze ook meer verdient, maar op zich is het behoorlijk gescheiden.

[Anoniem: 677216]

Ik lees regelmatig over het elkaar kunnen trakteren als een argument om de financiën gescheiden te houden.
Dat verbaast met behoorlijk; zijn volwassen mensen écht gevoelig voor het feit dat zijn/haar levenspartner spontaant voorstelt om de rekening van een restaurant te betalen? Dat soort uitjes gaan m.i. juist om tijd en aandacht voor elkaar maken, en al het andere (waaronder geld) een avondje opzij te kunnen zetten.

Als het gaat om een goed uitgezocht cadeau, een spontaan idee om een drankje te gaan drinken of een reservering bij een romantisch restaurant, dan gaat het veel meer om de persoonlijke aandacht die je er in steekt dan om de vraag wie het betaalt. Voor een verrassing (cadeau of reservering) volstaat het hebben van een 'eigen' rekening, maar dan kunnen de vermogens prima gedeeld zijn.

[Lekiame]

Toch bijzonder hoeveel verschillende constructies er overal worden gebruikt.
Wij doen het vrij simpel:

Inkomens: Nagenoeg gelijk (kleine afwijking < €100)

- Vaste maandlasten delen door 2 en beide x bedrag overmaken naar gezamenlijke rekening waar alles af wordt geschreven.
- Beide een ruim bedrag overmaken naar gezamenlijke spaar rekening.
- Verder beide overig geld voor de individuele lasten EN vrij te besteden EN individueel sparen.
- vakantiegeld beide op gezamenlijke spaar rekening zetten
- 13e maand (vrouw) zelf bepalen besteden/zelf sparen/gez. sparen

Werkt voor ons, geen lastige constructies of wat dan ook.

[unezra]

menn0 schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 10:39:
[...]
Neem aan dat je fiscaal partner bent, dus gewoon even de belastingaangifte erbij pakken. Die heb je uiterlijk vorige week ingestuurd

Tuurlijk. Maar het boeit me werkelijk niet. Het enige waar het van belang voor is, is de rato.

assje schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 10:52:
[...]
Ik zie dit toch als het verschil tussen "als twee individuen gezamenlijk" of als "2-eenheid" door het leven gaan. Dat is natuurlijk een persoonlijke keuze en in sommige situaties kan ik hem zeker begrijpen. Echter na >10 jaar samen en met kinderen ga ik het steeds bijzonderder vinden.

Ik ben geen 2-eenheid met mijn partner. We zijn 2 individuen die er voor hebben gekozen, de intentie hebben, de rest van ons leven met elkaar door te brengen. (Overigens hebben we geen kinderen.)

Het gezamenlijk saldo is toch wel degelijk van belang voor een gezin voor wat betreft risico's en reserves.

Klopt. Dus is er een gezamenlijke betaalrekening en een gezamenlijke spaarrekening. Dat is onze gegarandeerde gezamenlijke buffer. Daarbij houden ze zelf allebei een spaarbuffer aan, waar we individueel een ondergrens aan hebben gesteld zodat er áltijd reserve is en los van hoe het formeel zit (gemeenschap van goederen), is de afspraak wel dat die buffer aangesproken kan worden als het nodig is. Ook voor gezamenlijke dingen zoals een nieuwe auto of CV ketel.

Daarnaast wat betreft scheiding, uiteindelijk zal je toch overeenkomst moeten vinden over wat gezamenlijk is en wat niet. Wat is hier dan anders aan dan gewoon overeenkomst zoeken over je gezamenlijke uitgaven of die nu privé zijn of niet?

Ik zou namelijk echt niet weten hoe ik reëel een scheiding moet maken tussen eigen uitgaven en gezamenlijke uitgaven, waar leg je de grens?
- boodschappen + krat bier die ik opdrink?
- nieuw interieur dat mij niet boeit?
- auto van de een die je beide gebruikt?
- lease auto van de ander?
- huis van +100k vanwege tuin en/of werkkamer waar 1 persoon behoefte aan heeft, extra betalen?
- babykleding die niet van marktplaats komt
- kinderopvang, minder werkende partner

Ga zo maar door, kan er nog wel 1000 bedenken. Ik heb dan toch echt liever af en toe een discussie of uitgaven x of y door de ander echt nodig/verstandig was dan een heel systeem te hebben om dit allemaal uit te rekenen samen.

Uiteindelijk doe je het toch hoe dan ook samen. Als mijn partner ongelukkig is op haar werk kunnen we samen besluiten dat zij gewoon stopt en dan wel ziet waar ze weer werkt vindt. Dan is het niet zo dat zij geen zakgeld meer heeft, we zullen allebei minder uit moeten geven (logisch?).

Je krijgt toch rare discussies bij zo'n zakelijke discussie mocht er eens iemand overspannen thuis komen te zitten o.i.d. Moet je je ook nog schuldig gaan voelen dat je je "zakgeld" moet lenen van je partner of sta je hier samen voor?

Wanneer er grote dingen wijzigen (zoals een lease auto, een nieuw interieur of al die andere zaken die je noemt), bespreken we dat en bepalen we wat we redelijk vinden. Zo heeft zij wel eens een stuk ICT infra (server, router) thuis betaald omdat ze vind dat ze daar ook gebruik van maakt, maar heb ik aan de andere kant weer de groepenkast betaald ook al is dat gewoon stroom infra thuis.

Grote dingen worden over het algemeen overigens 50/50 gedaan. Tenzij in gevallen dat bijvoorbeeld de een zeg een koelkast wil hebben met -tig features "omdat het kan" en de ander niet. (Maar ook dan zeggen we vaak "we gebruiken het samen, dus betalen we 50/50".

menn0 schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 10:55:
[...]
Laat ik voorop stellen dat je vast een aardige gozer bent hoor, maar ik denk dat menig af en toen met tenminste een gekromt teentje meeleest. Ik vermoed dat je de dertig gepasseerd bent, en dus zou je op zich al wat ruimer naar het leven kunnen kijken en niet zo krampachtig met geld/bezit bezig zijn. Maar hier geef je voor mij een een verklaring. Ik zou zeggen ga vooral veel op reis, en ga ontdekken wat je echt inspireert in het leven. Reizen helpt je anders naar het leven te kijken, er zijn ook culteren waar individueel bezit niet of nauwelijks bestaat. Heel verfrissend. Ik zie wel gelijk een probleem, want zoals ik nu lees ga je die reis dan alleen maken. Wat jammer.

Onze constructie zorgt dus juist voor minder krampachtigheden. Ik heb namelijk de volledige vrijheid om bol.com leeg te kopen als ik daar zin in heb, zonder (op eerder genoemde afspraken na) verantwoording over af te leggen. Dat is héérlijk.

We hebben gedeeltelijk gezamenlijk bezit, gedeeltelijk individueel bezit. Veel dingen zijn van ons samen, een aantal dingen niet. (Vaak dingen zoals een piano die 1 van de 2 gebruikt en waar de ander werkelijk niets mee heeft, niet gebruikt, etc.)

En reizen? Dat komt ooit wel. We zijn het van plan, maar op dit moment zijn er allerlei redenen waarom we geen heel verre reizen maken. (Wil niet zeggen dat ik onbereisd ben. Ik heb wel wat van de wereld gezien zeg maar. Zij ook.)

En ja, ik ben de 30 gepasseerd. (Maar dit is ook niet mijn eerste lange relatie.)

[...]
Zit je niet helemaal vast in de krochten van het consumisme/kapitalisme? Ik heb helemaal niks tegen kapitalisme, begrijp met niet verkeerd, maar dit zien de grote corporates in ieder geval graag. Ik zou niet meer van zo'n etentje kunnen genieten en me bezwaard voelen door de vele offers die gedaan zijn.

Welnee. Ik ben niet heel specifiek materialistisch of geldzuchtig. Zij ook niet.

Ik hecht waarde aan materie, omdat materie me iets brengt. Meer concreet: Ik heb bijvoorbeeld een aantal muziekinstrumenten. De emotionele waarde van die dingen is enorm. Sommigen daarvan zijn wat duurder dan anderen en ik laat nu een oude piano restaureren tegen een aardig bedrag. Dat bedrag is hoger dan wat de piano op dit moment in het economisch verkeer waard is, maar het ding is me extreem dierbaar. Dus geef ik daar geld aan uit.

En qua etentjes, ik werk vrij regelmatig over. Dat is ook voor haar niet altijd leuk maar het komt nu eenmaal met de baan en het vak. Wil je dit niet: Heb je het verkeerde vak gekozen. Hoe leuk is het dan om te zeggen "deze is van mij", mede mogelijk gemaakt door de avonden die ik niet thuis was?

Ik vind het echt heerlijk. Andersom ook, ik weet wat zij moet doen om mij te trakteren, ik geniet daar dus extra van omdat het als het ware "zwaarder" is, dan als iemand het geld op zijn rug heeft groeien en dagelijks uit eten kan. JUIST omdat een etentje betaald word door noeste arbeid, is een etentje extra fijn. Ik betaal niet met geld, ik betaal met gewerkte uren. Toevallig zit daar alleen een financiële transactie of 2, 3 tussen.

Dat je bepaalde randvoorwaarden stelt over hoe je de financiële huishouding is natuurlijk super, en volgens mij denk je er ook goed over na en is alles wel overwogen. Daar kunnen velen wat van leren, en ik denk dat jij weer wat van mensen en culturen kan leren waarin bezit/rato/werk/offer een wat mindere rol spelen in het leven en wellicht er zo iets meer van genieten. Tijd voor een sabbatical om een aantal maanden de wereld te zien? Hoewel het naar rato jou wat meer gaat kosten komen jullie er samen een stuk rijker uit!

Waarom zou ik van andere culturen moeten leren als ik tevreden ben met hoe het is én over hoe wij het doen goed is nagedacht? Het is ook geen statisch geheel. We praten er regelmatig over en als een van 2 zich niet meer gelukkig voelt, passen we zaken aan. Vooralsnog blijkt dit voor ons de beste manier, dus houden we het zo.

Hoe anderen dat doen moeten zij weten, het kan voor een ander geen goed systeem zijn. Voor ons werkt dit en werkt het verrassend goed. Dus houden we het systeem.

[Piet_Piraat7]

Ik kan mij wel vinden in @unezra , zo doen wij het ook. Het grote verschil met voorstanders van 'alles op de grote hoop' is volgens mij dat er kinderen in het spel zijn. Als dat bij ons ook gaat spelen dan verwacht ik ook dat rekeningen in elkaar over lopen. Vriendin gaf al aan minder te willen werken dan en zal meer thuis doen, dan moet je een financiele waarde gaan hangen aan huishouden om rato te berekenen en dat hoeft van mij ook niet. Zo lang je nog maar met z'n tweetjes bent is vaste lasten naar rato ontzettend makkelijk en naar mijn mening de beste manier om toekomstige discussies (ruzies, scheiding, grote uitgaven van één persoon) te vermijden.

[cooper87]

Piet_Piraat7 schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 12:17:
Ik kan mij wel vinden in @unezra , zo doen wij het ook. Het grote verschil met voorstanders van 'alles op de grote hoop' is volgens mij dat er kinderen in het spel zijn. Als dat bij ons ook gaat spelen dan verwacht ik ook dat rekeningen in elkaar over lopen. Vriendin gaf al aan minder te willen werken dan en zal meer thuis doen, dan moet je een financiele waarde gaan hangen aan huishouden om rato te berekenen en dat hoeft van mij ook niet. Zo lang je nog maar met z'n tweetjes bent is vaste lasten naar rato ontzettend makkelijk en naar mijn mening de beste manier om toekomstige discussies (ruzies, scheiding, grote uitgaven van één persoon) te vermijden.

Tenzij er sprake is van een fors inkomen verschil imo.

[Piet_Piraat7]

cooper87 schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 12:18:
[...]
Tenzij er sprake is van een fors inkomen verschil imo.

Oh ongetwijfeld, uitzonderingen hou je altijd.

[assje]

Metalfreak schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 11:26:
[...]
Nou, ik denk dat er twee factoren heel belangrijk zijn:
1. Zijn er kinderen in het spel?
2. Verschillen de salarissen heel erg of kan één van de twee niet financieel op eigen benen staan.

Ik heb namelijk een soortgelijke constructie als unezra, maar zowel ik als mijn vriendin hebben een bovenmodaal salaris, mijn vriendin heeft zelfs meer dan 2x modaal. Auto's van ons zijn strikt gescheiden, zij heeft een auto, ik heb een auto. Huis gaat gelijk op zodat, mochten het ooit fout gaan, de verdeling wel heel eenvoudig gaat. Zo gaat het ook op voor alle zaken omtrent het huis qua inrichting enz.

Als er redelijk gelijk verdeeld gezamelijk 10k bruto per maand binnenkomt is het inderdaad wel makkelijker om allebei gewoon te doen waar je zin in hebt en je eigen geld te houden. Alsnog zou ik in die situatie samen willen werken aan een toekomst, financiële weerbaarheid, minder werken, vroegpensioen, sabbatical; het zijn allemaal geen keuzes die je alleen maakt.

Uiteraard hangt dit weer af van de fase waarin zowel je relatie als je leven zich bevindt.

Voor mensen waar minder geld binnenkomt zal het al sneller noodzakelijk zijn samen overeenstemming te bereiken. Als de één er een dure hobby op nahoudt wil dat zeggen dat de ander moet fietsen naar het werk (bijvoorbeeld).

[unezra]

cooper87 schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 12:18:
[...]
Tenzij er sprake is van een fors inkomen verschil imo.

Waarom?

Als de een bij wijze van spreke directeur van een multinational is en de ander werkt in de kinderopvang is dat voor beiden ooit een keuze geweest. Diegene die in de kinderopvang werkt, kiest heel bewust voor een baan waarbij een van de consequenties een lager salaris is. (Aan de andere kant kiest die directeur ook om te kiezen voor iemand met een fors lager inkomen, dus kan ik me voorstellen dat je daarin middelt en desnoods met zakgeld gaat werken.)

[assje]

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 12:21:
[...]


Waarom?

Als de een bij wijze van spreke directeur van een multinational is en de ander werkt in de kinderopvang is dat voor beiden ooit een keuze geweest. Diegene die in de kinderopvang werkt, kiest heel bewust voor een baan waarbij een van de consequenties een lager salaris is. (Aan de andere kant kiest die directeur ook om te kiezen voor iemand met een fors lager inkomen, dus kan ik me voorstellen dat je daarin middelt en desnoods met zakgeld gaat werken.)

Man man man, ik ga maar gewoon weer aan het werk

[unezra]

assje schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 12:20:
[...]


Als er redelijk gelijk verdeeld gezamelijk 10k bruto per maand binnenkomt is het inderdaad wel makkelijker om allebei gewoon te doen waar je zin in hebt en je eigen geld te houden. Alsnog zou ik in die situatie samen willen werken aan een toekomst, financiële weerbaarheid, minder werken, vroegpensioen, sabbatical; het zijn allemaal geen keuzes die je alleen maakt.

Uiteraard hangt dit weer af van de fase waarin zowel je relatie als je leven zich bevindt.

Voor mensen waar minder geld binnenkomt zal het al sneller noodzakelijk zijn samen overeenstemming te bereiken. Als de één er een dure hobby op nahoudt wil dat zeggen dat de ander moet fietsen naar het werk (bijvoorbeeld).

Dat zou ik dus heel raar vinden.

Even heel zwart-wit:

Als de een een dure hobby heeft, prima, maar ik zie niet in waarom de ander daaraan per definitie zou moeten bijdragen. Zo'n dure hobby is ook een keuze. Je kunt ook gaan hardlopen.

[cooper87]

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 12:21:
[...]


Waarom?

Als de een bij wijze van spreke directeur van een multinational is en de ander werkt in de kinderopvang is dat voor beiden ooit een keuze geweest. Diegene die in de kinderopvang werkt, kiest heel bewust voor een baan waarbij een van de consequenties een lager salaris is. (Aan de andere kant kiest die directeur ook om te kiezen voor iemand met een fors lager inkomen, dus kan ik me voorstellen dat je daarin middelt en desnoods met zakgeld gaat werken.)

Ik heb op Tinder inderdaad een filter gezet voor lage salarissen man, man, man, niet alles is zo zwart wit. Ik ben toevallig DGA en mijn vriendin volgt haar droom aan het conservatorium. Moet ik haar daar dan voor straffen? Ik deel liever wat ik heb zodat we er samen van kunnen genieten en herinneringen kunnen maken. Dat lijkt me belangrijker dan tot op de cent uitrekenen waar een ieder "recht" op heeft.

[Grolsch]

Ik wordt alleen al moe bij de gedachte hoe @unezra en partner denken

Ieder zijn ding, maar zo staan wij echt niet in het leven, het is vreselijk zwart/wit denken, maar als @unezra en partner zich hier prettig bij voelen, vooral doen

Zowel mijn vrouw als ik zouden schreeuwend gek worden van zo'n systeem, wij leggen niet alles op de weegschaal, maar komt waarschijnlijk ook door onze karakters omdat we alle 2 geen "Big Spenders" zijn en elkaar geen verantwoording schuldig zijn.

[Lulukai]

Waarom hebben we enkel een topic: financien binnen je relatie? Omdat geld gemakkelijk meetbaar is. Maar het financiële is m.i. maar 1 aspect van een relatie. De ander zal meer koken, zal een grotere emotionele steun zijn, zal meer initiatief nemen, zal een vader hebben die meehelpt bij de verbouwingen, zal zorgen dat je het leven op een rijkere manier beleeft en optimistischer door de dag gaat, zal een betere ouder zijn voor de kinderen.. Die dingen zijn niet kwantificeerbaar, en daarom focussen we daar niet bij een eerlijke verdeling.

Ik ben hier zelf ook heel nuchter en rationeel in, en toch kies ik ervoor om alles samen te gooien, omdat je samen door het leven gaat.

[ Voor 12% gewijzigd door Lulukai op 09-05-2018 12:26 ]

[ybos]

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 12:21:
[...]


Waarom?

Als de een bij wijze van spreke directeur van een multinational is en de ander werkt in de kinderopvang is dat voor beiden ooit een keuze geweest. Diegene die in de kinderopvang werkt, kiest heel bewust voor een baan waarbij een van de consequenties een lager salaris is. (Aan de andere kant kiest die directeur ook om te kiezen voor iemand met een fors lager inkomen, dus kan ik me voorstellen dat je daarin middelt en desnoods met zakgeld gaat werken.)

Dus die meid die op peuters past had ook prima directeur van multinational kunnen worden?
Zo zwart wit, zat mensen die niet de capaciteit (of mogelijkheden in het verleden hebben gehad) om zoiets te bereiken. Die worden dus gestraft omdat ze bijvoorbeeld niet de hersens hebben met minder vrij te besteden geld dan de directeur die met hem/haar getrouwd is.

[unezra]

cooper87 schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 12:23:
[...]
Ik heb op Tinder inderdaad een filter gezet voor lage salarissen man, man, man, niet alles is zo zwart wit. Ik ben toevallig DGA en mijn vriendin volgt haar droom aan het conservatorium. Moet ik haar daar dan voor straffen? Ik deel liever wat ik heb zodat we er samen van kunnen genieten en herinneren kunnen maken. Dat lijkt me belangrijker dan tot op de cent uitrekenen waar een ieder "recht" op heeft.

Volgens mij heb ik behoorlijk wat nuances aangebracht in alles wat ik schreef. Jij maakt het nu zwart-witter dan ik heb schrijf en bedoel.

Het gaat ook niet om straffen. Allesbehalve. Daarbij maakt ieder daarin zijn eigen keuze. Ik kies er voor om een aantal hobbies te hebben die soms wat meer geld kosten (soms ook niet). Dat is mijn keuze. Daar betaal ik voor van mijn salaris en ik verwacht niet van haar dat zij daar rekening mee houd of aan mee betaald. (Hoe gelukkig ik ook word van die hobbies en hoe zeer ze ook meer heeft aan een gelukkige man met dure hobbies dan aan een ongelukkige man die daarop bezuinigd.)

Grolsch schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 12:25:
Ik wordt alleen al moe bij de gedachte hoe @unezra en partner denken

Ieder zijn ding, maar zo staan wij echt niet in het leven, het is vreselijk zwart/wit denken, maar als @unezra en partner zich hier prettig bij voelen, vooral doen

Zowel mijn vrouw als ik zouden schreeuwend gek worden van zo'n systeem, wij leggen niet alles op de weegschaal, maar komt waarschijnlijk ook door onze karakters omdat we alle 2 geen "Big Spenders" zijn en elkaar geen verantwoording schuldig zijn.

Als je goed had gelezen, had je ook gezien dat wij ook niet alles op de weegschaal leggen. Dit zijn afspraken die we dik 10 jaar geleden hebben gemaakt en waar we verder niet zo mee bezig zijn. Enkel wanneer zaken wijzigen doen we een herberekening en bij grote uitgaven overleggen we even. (Bij kleine uitgaven ook, maar dat is echt omdat ik me er niet prettig bij voel als zij mijn speciaalbier altijd betaald, dus betaal ik dat zelf, of stelt zij juist voor het eens van de gezamenlijke te doen.)

[cooper87]

Tsja, je valt een beetje in herhaling en je kan lullen als brugman: maar jij ziet dingen juist wél heel zwart wit. Prima als jullie je daar goed bij voelen, maar ik word er al moe van als ik het lees.

[Sakesushi]

unezra schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 06:36:
[...]


Welcome to the real world...

Als je trouwt heb je misschien de intentie voor de rest van je leven bij elkaar te blijven, in de praktijk blijkt dat ook trouwen niet per definitie voor de eeuwigheid is.

Daarbij, waarom is het onzin iets zakelijks zoals financiën, zakelijk te benaderen?

Wij doen het niet op de cent nauwkeurig, maar als ik bijvoorbeeld €100 per maand meer ga verdienen, komt er wel een herberekening over wat er naar de gezamenlijke rekening gaat.
Dit hoe we het vanaf het begin van onze relatie hebben ingericht en grappig genoeg toen we over samenwonen gingen praten, was dit niet eens een punt van discussie. Zij dacht er exact hetzelfde over als ik.

Dus onzin? Nee. Voor ons werkt dit en we zijn er allebei gelukkig mee.

Geweldig man
Als we misschien scheiden in de toekomst dan word het 50/50 verdeeld.
Een relatie is niet alleen in geld uit te drukken, zij verdiend dan wel minder en is meer thuis, zij doet dan meer in het huishouden, dus al met al steek je gezamelijk net zoveel tijd, energie en emoties in elkaars leven.

Dus gewoon 50/50 mocht het ooit zover komen.

[unezra]

cooper87 schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 12:32:
Tsja, je valt een beetje in herhaling en je kan lullen als brugman: maar jij ziet dingen juist wél heel zwart wit. Prima als jullie je daar goed bij voelen, maar ik word er al moe van als ik het lees.

Daarom heb ik ook geen relatie met jou, maar wel met mijn vrouw.

Voor ons geeft het financiële rust en levert het amper discussie op, in een eerdere relatie heb ik juist alles op 1 hoop gegooid en leverde dat vaker onenigheid op dan ik prettig vind. (Terwijl de inkomensverschillen verhoudingsgewijs volgens mij niet zo heel veel afweken.)

Sakesushi schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 12:39:
[...]

Geweldig man
Als we misschien scheiden in de toekomst dan word het 50/50 verdeeld.
Een relatie is niet alleen in geld uit te drukken, zij verdiend dan wel minder en is meer thuis, zij doet dan meer in het huishouden, dus al met al steek je gezamelijk net zoveel tijd, energie en emoties in elkaars leven.

Dus gewoon 50/50 mocht het ooit zover komen.

Ik ga er niet vanuit dat we ooit uit elkaar gaan. Mocht dat wel gebeuren, zien we het dan wel. Formeel kan zij 50/50 afdwingen. In de praktijk is de kans groot dat het daar ook op neer komt maar daar ben ik dus écht niet mee bezig.

[unezra]

Grolsch schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 12:25:
Ik wordt alleen al moe bij de gedachte hoe @unezra en partner denken

Ieder zijn ding, maar zo staan wij echt niet in het leven, het is vreselijk zwart/wit denken, maar als @unezra en partner zich hier prettig bij voelen, vooral doen

Zowel mijn vrouw als ik zouden schreeuwend gek worden van zo'n systeem, wij leggen niet alles op de weegschaal, maar komt waarschijnlijk ook door onze karakters omdat we alle 2 geen "Big Spenders" zijn en elkaar geen verantwoording schuldig zijn.

Volgens mij is dát het symbool voor getrouwd zijn. Ja, je gaat samen door het leven maar wel als 2 individuen. Zo zien wij dat ook. We zijn niet 1. We zijn 2 personen met ieder hun eigen levens, eigen behoeftes, eigen hobbies, eigen alles. Maar we kiezen er wel voor samen door het leven te gaan en dingen te delen.

Zo is onze relatie dus opgebouwd, ook financieel. (Maar je ziet het in meer dingen terug.)

[Lekiame]

*knip* niet op de man

[ Voor 77% gewijzigd door Krisp op 09-05-2018 14:19 ]

[Grolsch]

@unezra Ik begrijp je gedachten (gelukkig) niet, maar heb wel respect voor je mening.

Maar zoals je kunt zien aan alle reacties hier doen jullie het anders als de gemiddelde Nederlander.

Dat is niet erg, helemaal niet, ik hou wel van excentrieke figuren, maar nu moet je niet proberen ons te overtuigen dat jouw methode de beste is, terwijl dit voor de meeste mensen blijkbaar niet zo is

M.b.t. financiële zaken ben jij in dit geval de vreemde eend in de bijt

[ Voor 9% gewijzigd door Grolsch op 09-05-2018 13:03 ]

[unezra]

Grolsch schreef op woensdag 9 mei 2018 @ 13:03:
@unezra Ik begrijp je gedachten (gelukkig) niet, maar heb wel respect voor je mening.

Maar zoals je kunt zien aan alle reacties hier doen jullie het anders als de gemiddelde Nederlander.

Dat is niet erg, helemaal niet, ik hou wel van excentrieke figuren, maar nu moet je niet proberen ons te overtuigen dat jouw methode de beste is, terwijl dit voor de meeste mensen blijkbaar niet zo is

M.b.t. financiële zaken ben jij in dit geval de vreemde eend in de bijt

Ik lees juist in dit topic dat er een aantal mensen zijn die het precies zo doen als wij, of op niet al te fundamentele punten anders. (Lees maar eens goed.) Zelfs @Wailing_Banshee heeft een systeem dat niet eens zo enorm af wijkt van wat wij doen. (Zakgeld systeem, wat los van het rato verhaal, redelijk hetzelfde uitgangspunt kent als ons systeem.)

Daarbij vind ik dit topic of zelfs Tweakers niet per definitie representatief voor "Nederland". Dus ja, er zullen mensen het anders doen dan wij, er zullen er ook genoeg zijn die precies hetzelfde systeem hanteren of iets dat er heel erg op lijkt. (En die mensen zie je dus ook reageren in dit topic.)

[Pater]

Bij ons thuis:
- Ik verdien circa 80% meer dan zij, zij werkt maar 3 dagen per week, ik 5.
- Desondanks gaan de salarissen op een rekening bij elkaar en krijgen we beide EUR 1.000 van de gezamenlijke rekening.
- Inkomsten voortvloeiend uit vermogen blijven bij de desbetreffende persoon (ik heb een vastgoedportefeuille die elke maand een dik maandsalaris positief draait)

Op die manier delen we onze inkomsten uit salarissen en gaat zij er op vooruit. Ik heb genoeg om te delen. We kunnen beide maandelijks zelf iets doen met ons eigen geld. En de verdiensten uit mijn vastgoedportefeuille kan ik daar in blijven investeren zonder hier overleg over te voeren.

De situatie kan veranderen zodra er kinderen komen.