Soulfix schreef op maandag 23 november 2020 @ 10:07:
@
Phyrozi, hier kan ik me wel goed in vinden. De gulden middenweg voor mij zou zijn:
- Vermogen voor de relatie blijft bij het individu
- Inkomsten tijdens de relatie worden op een hoop gegooid en gesplitst in gezamenlijke uitgaven/spaardoelen en eigen zakgeld
- Mocht de relatie stuklopen dan behoud je je vermogen van punt 1, krijg je de helft van wat er nog in de gezamenlijke pot zit en alles van wat er nog in je persoonlijke 'spaarpot' zit
Zo krijg je allebei evenveel te besteden en heb je (m.i.) ook een eerlijke verdeling mocht het misgaan.
Lijkt me inderdaad een mooi plan. Niks mis mee, iedereen happy en toch de tijd dat je samen bent, samen gedragen.
chielsen schreef op maandag 23 november 2020 @ 10:26:
[...]
Au, voor iemand die 2 masters wil afronden wel een erg pijnlijke taalfout.
Wat was je gedachte dan eerst? Als je echt 2 handen op 1 buik bent dan kan je toch altijd nog besluiten je eigen potje in te zetten voor iets gezamenlijks?
Ha! Correct. Heb het aangepast.
Mijn initiële gedachten? Moeilijk te definiëren. Ik denk dat ik vooral ergens in mijn onderbewustzijn wist dat het niet de relatie was waar ik het huwelijk en dus het verdere leven mee zou aangaan. Dit resulteerde in een semi-beschermende houding van het samenvoegen van financiën.
Rubbergrover1 schreef op maandag 23 november 2020 @ 11:10:
[...]
Lijkt mij een redelijk gezond uitgangspunt, naar ik kan mij voorstellen dat dit in de loop van de tijd ook wat verwatert. Als je na 20 jaar uit elkaar gaat, dan denk ik dat je er niet meer zo heel zwaar aan zou hoeven te tillen als de één aan het begin van de relatie een paar duizend euro meer had dan de ander. Maar als je na een jaar al uit elkaar gaat, dan zul je dat wel meer in je berekening betrekken.
Zeker weten. Ik ben student en heb wat beleggingen, een auto (topsport, had 'm nodig

) en wat spaargeld. Vriendin is dan student 2.0 met haar PhD, maar wel 30k+ spaargeld, want gewoon in loondienst geweest.
Ze is erg bereid en haar geld is mijn geld, maar mocht het toch stuklopen, heb ik het liever duidelijk voor nu. Over 20 jaar maakt niks meer uit inderdaad.
Haar proberen te laten inzien dat jullie het leven samen aangaan?
de Peer schreef op maandag 23 november 2020 @ 11:15:
[...]
Ja maar dan ga je uit dat de partner een positieve invloed op je baan,geld heeft gehad. Dat kan ook maar zo negatief zijn. Bijvoorbeeld als je een droombaan hebt laten schieten om samen te kunnen wonen, of omdat parter een gat in de hand heeft, of als partner niet wil werken of juist extra stress veroorzaakt in relatie. Je ziet best vaak dat mensen zonder relatie (en evt. kinderen) zich extra op hun werk storten en daar uitblinken.
Met andere woorden dit gaat vooral op in goede tijden, en op moment van eventueel scheiden kun je er geheel anders over denken.
Klopt. Aangezien ik geen levensplannen maak met een vrouw die mij niet positief zal stimuleren c.q. (te) grote concessies moet maken. Natuurlijk horen concessies en compromissen erbij, maar in een bepaalde mate, anders zal ik aan onze compatibiliteit twijfelen.
Toegevoegd: na mijn vorige relatie heb ik hier de nadruk opgelegd: kijken of we echt congruent zijn.
Wyss schreef op maandag 23 november 2020 @ 11:49:
[...]
Leuk om zo iets voorbij te zien komen en verhelderend omdat ik er niet echt zo naar heb gekeken. Bedankt voor deze input en andere inkijk op het feit dat je kosten en baten met je partner deelt.
Ik verdien ongeveer het dubbele van mijn vriendin en wij wonen nu 2 jaar samen. Zij blijft op het zelfde niveau verwachten we, en ik stijg de komende jaren doordat ik nu in mijn afronding van mijn MBA zit. Onze gezamelijke pot verdelen we in 65-35% en zo wilde ik ook het huis verdelen mocht het om de een of andere reden niet meer werken. Maar zoals jij zegt, wij verdelen de taken in het huis ook wel maar de reden dat ik een full time drukke baan kan uitoefenen en zo'n studie zegt wel genoeg over ons en de steun die ze mij geeft.
Mooi om te horen!
Helemaal eens. Zij heeft enorme potentie, maar het effect van kinderen die we rond onze 30e willen, zal een stuk groter zijn op haar carriere, dan de mijne (even kort door de bocht). Wat gebeurt er als haar moederinstinct ineens vindt dat kinderen belangrijker zijn dan haar carriere? Dan gaat ze een pak minder verdienen dan ze verwacht had. Ik kan dan blijven bouwen, maar had geen kinderen gehad op deze manier, als zij niet in mijn leven was. Ze verdient het dus om de baten te delen.
Mijn gedachtengang over dit geheel kwam heel natuurlijk sinds deze relatie en ik vond het bijzonder om te zien dat ik echt diep vanuit mijzelf dit wilde i.p.v. dat ik er veel denkwerk in had gestopt (t.o.v. vorige relaties). Zo hoort het te zijn denk ik.
Wel een kanttekening: we hebben erg gelijke patronen van spenderen, beleggen, consumeren en de hele normen en waarden meuk.