Als ik even eerlijk mag zijn, ik zie eigenlijk geen redenen - in politieke of bestuurlijke/organisatorische - zin om überhaupt iets uit te leggen.
Ik krijg sterk de indruk dat velen hier en elders redeneren vanuit aannames die al sinds geruime tijd niet meer geldig zijn. Weliswaar wordt vaak verwezen naar de PVV factor (waarbij ik moet opmerken dat er tegenwoordig observaties opduiken die de relatie van nut tussen PVV - als factor van politieke beeldvorming en geleiding - en VVD opmerken), toch valt mij op dat het algemene perspectief hierbij geen rekening houdt met fundamentele verschuivingen in organisatie van en middelen voor vorming draagvlak ten behoeve van inzet electoraal vermogen.
De realiteit du moment is dat het niet moeilijk is om door te rekenen wie je waar op welke wijze van welke boodschap dient te voorzien om - met tevens berekenbare marges - te voldoen aan gestelde vereisten voor kandidaturen en verkiezingen. De VVD staat met consistente investeringen in dit vermogen op eenzame hoogte in tegenstelling tot andere partijen die nog steeds hun basis zoeken in wat inmiddels ver afgebrokkelde traditionele structuren van electorale verdeling zijn, waarbij ook nog eens opgemerkt moet worden dat de sociaal-economische fundamenten daarvan in structurele zin vrijwel volledig tot niets zijn verworden. Schoolvoorbeelden hierin zijn elementen als vakbonden, maatschappelijke organisaties, zelfs de fora waar de verschillende onderdelen van ordening en verdeling bij elkaar kwamen (zoals een SER) staan volledig los tegenwoordig van electorale mechanismen.
Er is geen enkele noodzaak voor een VVD als organisatie om iets uit te leggen. Er is immers geen sprake van omstandigheden die doen twijfelen aan het vermogen van de partij om te kapitaliseren op gekende factoren. Ik ben het eens met de opmerkingen dat dit een weg van verwording tot gulzige instelling in de sociologische zin is, ik ben het er ook mee eens dat aan dit soort participatiestructuren risico's verbonden zijn welke we reeds de revue hebben zien passeren in de paralyse en zelfverzuchting van politiek-ideologische organisatie in andere landen. De consequenties van sociaal-economische verzuiling (perceptie en afhankelijkheden) en verval alsmede bijna neo-feodale afhankelijkheidsmechanismen zoals we hebben zien ontstaan - als voorbeeld de VS - worden in essentie herschapen op deze wijze in het Nederlandse politieke en lokaal-economische landschap.
Gezond is het niet, dat is echter een vrij eenvoudige en veelvoorkomende loopgraaf. Vrij menselijk. Sterker nog, perceptie van isolatie, anders, druk, angst en slachtoffer is nuttige instrumentatie voor toepassing van in de vorige alinea besproken instrumentatie om de positie van de partij te verstevigen en het draagvlak te doen groeien. Rutte speelt hier - dankzij nuttig advies van de vorige vriendelijke adviseuse - heel bewust op in. De consternatie is een voedingsmechanisme. Onderschat dit niet - ga eens naar een bijeenkomst en let zorgvuldig op de vorming van het groepsgedrag.
De andere kant van deze medailles is iets waar we ook heel eerlijk over mogen zijn. Zelfs in overige segmenten van politiek en achterban van belangen buiten of zelfs tegenover de VVD is er geen enkele nuttige stimulans om een VVD iets uit te laten leggen. Integendeel, er is geen enkele balans van belangen voor korte / lange termijn, politieke kleur, consensus of wat dan ook te vinden welke opweegt tegen de dominantie van politieke perceptieproblematiek - welke neerkomt op heel simpele gevolgen van afbraak van vermogen politieke organisatie om zowel informatie als zichzelf te toetsen. Men vertrouwt een bevolking niet, men vertrouwt elementen van economie niet, men vertrouwt elkaar niet. Er is geen toetsing, geen controle, geen participatie.
De enige arena die aldus overblijft is er een van beeldvorming, per definitie enkel beschikbaar voor beperkte en berekenbare politieke verdeling. Een oppositie kan enkel voor eigen parochie preken binnen beperkingen van consolidatie, niet binnen kaders van groei - men heeft immers geen toegang tot andere vijvertjes vanuit bestaande verdelingen. Vierjaarlijkse inzet van polarisatie doet de rest. Ook dit is volledig berekenbaar - groepsgedrag is stuurbaar in deze, en er hoeft niet veel gemasseerd te worden om benodigd draagvlak te stabiliseren vereist voor primaire doelstellingen. Aan de basis ligt emotie en afhankelijkheid, drijvend in een saus van onvermogen (ongeacht reden, motivatie of oorzaak) van samenleving om die twee zaken voor zichzelf in breder verband dan hier & nu te toetsen - zo heerst het dogma vanuit die perceptie. Inmiddels realiteit.
Opnieuw dus berekenbaar. Die oefening doet de VVD al veel langer dan welke andere partij dan ook, met succes - dit is de erfenis van het spel van Wiegel en de heren, het theater van de schisma's en de overname van de lobby netwerken van het oude CDA. Zowel coalitiepartner als oppositie kan zich enkel bewegen binnen de kaders van het bestaande model.
Misschien ben ik even te hard in deze, met dit op tafel te leggen. Oprecht, beste mensen, kijk eens naar de aannames die gemaakt worden voor de argumenten die over diezelfde tafel gaan.
Een van de meest basale aannames is die van vertegenwoordiging burgers door politiek, heel leuk, echter nooit iets wat bestaan heeft zonder consistente controle op politiek door burgers. Er zijn heel simpele redenen waarom dit soort kwesties net als algemene en strategische bepalingen beleid & bestuur berekenbaar zijn geworden, een van de meest simpele is het vermogen tot bankieren op afwezigheid van zowel vertrouwen als participatie.
Ik moet terugdenken aan het grote interne nivelleringsdebat bij de partij waar duidelijk werd dat binnen de berekende noodzakelijke punten van invloed en electoraal mandaat het niet moeilijk was om calamiteiten van perceptieproblematiek om te zetten in voor de partij nuttig gedrag. Ik leg de nadruk hier op "voor de partij", en niet zonder reden. Wat het algemene publiek op het moment even ziet als problematiek is direct verklaarbaar vanuit het loskoppelen van partij- en landsbelang. Dit zijn bewuste keuzes geweest, voortvloeiend uit een directe focus op korte termijn benadering van afhankelijkheden en doelstellingen van in toenemende mate selectieve aard. Het is allemaal verklaarbaar, als we onze traditionele aannames loslaten.
Dus, heel oprecht, de vraag: hoe komen mensen er bij dat er überhaupt iets uitgelegd zou moeten worden? Er is immers niets mis voor eigen berekenbare noodzakelijke parochie, en daarbuiten zijn de overige kleine kerkjes per definitie beperkt tot een rol als spreekwoordelijke Quisling in een berekenbare arena van beeldvorming. Bevolking is immers niet relevant als factor. Gedrag is - en dat is iets anders. Beheers je trends, verkrijg overwicht zonder nuttig tegenwicht.
Het zou eens een goed idee zijn voor mensen om eens zorgvuldig te kijken naar het enige (en tijdelijke) scenario van tegenwicht binnen gevestigde trends van de afgelopen 10-15 jaar, de kwestie Groningen, waarbij de status quo van vereist draagvlak verstoord is geworden resulterende in een tijdelijke noodzaak om eigen trendgedrag te onderbreken.
Ik besef dat het bovenstaande als confronterend en misschien zelfs zuur zal over komen, dat is echter niet de bedoeling. Ik vraag me heel serieus af of mensen niet zien dat vanuit traditionele aannames ze enkel fundament geven aan uitbreiding van dit soort evolutie van organisatie en selectief nuttig gedrag. Dus opnieuw, hoe komen mensen er überhaupt bij dat er iets uit te leggen is of moet zijn?
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.